ความคิดเห็นที่ 1 เด็กหญิงหายลับเข้าไปในห้องครัว สองผู้ใหญ่หันหน้าเข้าจับกลุ่มคุย เป็นเรื่องเดาได้ไม่ยากว่าใครเป็นผู้เริ่มต้นบทสนทนาก่อน เมื่อตัวตลกหนุ่มนั้นไม่ชอบมากความ “ว่าเรื่องนังหนูนั่นก่อน ข้าอยากรู้จนเนื้อเต้นแล้ว” โยฮานีเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน จ้องมองตัวตลกผู้ซึ่งนอนเหยียดยาวบนโซฟาอย่างมีความหวัง สมกับเป็นเจ้าพ่อค้าข่าวผู้ซึ่งอยากรู้ไปหมดเสียทุกเรื่อง “ได้ เห็นแก่ว่าเจ้ายอมลำบากเพื่อข้ามามาก” น่าเสียดาย ยังไม่มีถ้วยกาแฟหรือแก้วน้ำให้ยกขึ้นจิบวางท่า “ข้าเพิ่งผ่านด่านจากเมืองคนใบ้มา...” “เมืองคนใบ้!! ให้ตายเถอะพ่อหนุ่มเพื่อนรัก เจ้าเกือบทำให้ข้าหัวใจวายตาย” ชายหนุ่มเหล่มองผู้สูงวัยกว่าด้วยสายตาตำหนิ นานพอดูกว่าที่สหายต่างวัยจะรู้สึกตัวแล้วยอมหุบปากเงียบเสียที โยฮานีมักเป็นเช่นนี้เสมอ แต่ด้วยเขาเป็นคนไม่เรื่องมากจึงพอรับไหว แม้ด้วยนิสัยที่ติดสันโดษชอบความเงียบจึงออกจะทำให้รู้สึกรำคาญชายร่างอ้วนผู้นี้อยู่บ้างในบางที เอาเถอะ นับว่าโยฮานีจริงใจต่อเพื่อนยิ่ง พวกเราต่างก็มีเพื่อนน้อย เมื่อนับถือกันเป็นมิตรสหายคบกันมายืดยาวถึงเพียงนี้ก็ถือเป็นโชคดีของเขาแล้ว อาจกล่าวได้ว่าเขานั้นได้พบขุมทรัพย์ที่เหนือกว่าทองก็ไม่ได้เกินเลยแม้แต่น้อย  “งั้นคงต้องเล่าแต่ต้นแล้วกัน” “เยี่ยมกู๊ด! บอกนางหนูไม่ต้องหาน้ำ หาสุรามาร่ำกันดีกว่า เพื่อนข้าคนนี้ยอมเปิดปากเล่าเรื่องตัวเองแล้วเว้ย” หากโยฮานีไม่ยอมเงียบเสียที หรืออาจจะต้องคิดเรื่องตัดเพื่อนก็งานนี้ ชายหนุ่มคิดด้วยระอาขณะแย้มรอยยิ้มที่มุมปาก “ด้วยข่าวสารที่เจ้าเคยให้มา ข้าจึงได้พบกับขุนนางชื่ออาลีแล้ว ตอนนี้ข้าทำหน้าที่ช่วยงานเรื่องออกหาคนเข้าร่วมกลุ่มกบฏ” “โอ้ เยี่ยม รวดเร็วยิ่งนัก!” “หุบปากแล้วปล่อยให้ข้าเล่ายาวๆ เถิดสหายรัก” ชายร่างอ้วนพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว เป็นจังหวะเดียวกับที่เด็กหญิงเดินถือแก้วน้ำเข้ามาร่วมนั่งฟังด้วย ตัวตลกปรายตามองนางครู่หนึ่งคล้ายจะชั่งใจ แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ไล่ให้ออกไป การยอมปล่อยผ่านในครั้งนี้ได้ผ่านความคิดอย่างถี่ถ้วนมาสองสามคืนแล้ว “ด้วยเหตุนี้ข้าจึงได้สิทธิพิเศษ สามารถใช้เส้นสายของขุนนางผู้นี้เข้าออกผ่านในแต่ละเมืองของดินแดนคนบาปได้โดยสะดวก ก่อนหน้านี้เดินทางผ่านหมู่บ้านรื่นเริงมา สุดท้ายก็ได้ลูกศิษย์ห้อยมาคน” ชายหนุ่มเล่าอย่างเรียบง่าย ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นจิบหลังเล่าจบ ขณะพูดนั้นเขาได้สังเกตอาการของโยฮานีและจังจาไปด้วย โดยเฉพาะจังจา นางคงคาดไม่ถึงว่าอาจารย์ของนางจะข้องเกี่ยวเรื่องสลับซับซ้อนถึงเพียงนี้ แต่นี่เป็นการลองใจด้วยอย่างหนึ่ง ซึ่งก็เป็นไปตามคาดหมายคือนางยังคงไม่เปลี่ยนใจ อาจเป็นพรมลิขิต อาจเป็นโชคชะตา อนาคตของนางต่อจากนี้เขาควรขอให้นางอภัยให้ตั้งแต่วินาทีนี้ แม้ว่ายังเหลือเวลาอีกนานหากนางจะเปลี่ยนใจแล้วจากไป “ฟังเจ้าแล้วแสดงว่าข่าวจากข้านั้นถูกต้อง แล้วอำนาจของกลุ่มกบฏในยามนี้เล่า” น้ำเสียงของชายร่างอ้วนเริ่มให้ความรู้สึกจริงจังมากขึ้น เรื่องของกลุ่มกบฏนั้นได้เบี่ยงความสนใจเรื่องจังจาไปจากโยฮานีโดยสิ้นเชิง “เช่นนั้นวันนี้เจ้าจะเรียกเก็บค่าข่าวจากข้าไม่ได้นา ถือว่าเราเพียงแค่มาแลกเปลี่ยนข่าวสารต่อกัน” “เออก็ได้” แม้โยฮานีจะทำเสียงจึ๊กจั๊ก แต่ก็ยังยอมพยักหน้า เห็นดังนั้นแล้วเขาจึงตอบคำถาม “อำนาจในฐานะขุนนางของอาลีนั้นคงมีไม่น้อยเลย แต่ในส่วนอื่นนับว่ายังไม่ต่างไปจากเด็กแรกเกิดที่เพิ่งเริ่มหัดเดิน จึงต้องให้ข้าทำหน้าที่หาคนเข้าร่วมไงเล่า แต่หากมองต่อไปอีก เมื่ออำนาจของขุนนางชื่ออาลีผู้ซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่มกบฏในที่นี้พร้อมแล้ว หากจะทำการใดย่อมเปรียบเสมือนเสือติดปีก จากนี้ความเร็วในการเติบโตของกลุ่มคงมากกว่าเดิมหลายเท่านัก” ตัวตลกกล่าวจบแล้วจึงเหลือบมองเด็กหญิงตัวน้อย แม้สีหน้าและอาการของนางยังคงนิ่งสงบ ทว่าดวงตาสีเทาซีดนั้นเบิกโตด้วยความตื่นตระหนก “บอกไว้ก่อนว่าข้าไม่คิดเข้าร่วมนา ช่วยเจ้าได้แค่หาข่าวเงียบๆ นี่ล่ะ แต่พูดก็พูดเถอะ ตอนนี้ข้าเองก็เริ่มแหย่หางเข้ามาไม่น้อยเลย การคิดจะเข้ามาล้วงข้อมูลจากดินแดนคนบาปภายใต้สายตาของเจ้าปีศาจนั่นนับว่าเสี่ยงมาก” โยฮานีพูดพลางถอดถอนใจ ยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบรวดเดียวหมดแก้วคล้ายจะต้องการดับอารมณ์รคุกรุ่นในนอก “นั่นเป็นเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากจะถาม เหตุใดจึงต้องลงทุนถึงกับมาสร้างบ้านที่นี่เพียงเพื่อสืบข้อมูลด้วย” เรื่องนี้เขาเองก็เพิ่งทราบความเมื่อสองวันก่อนว่าโยฮานีได้ย้ายเข้ามาสร้างบ้านอยู่ที่เมืองปิดตาหนึ่งข้าง ครั้นพอสืบข่าวจนรู้เรื่องมาว่าชายหนุ่มนั้นเดินทางมาถึงที่นี่พอดีจึงส่งสารมาบอก “เฮ่ย ข้าเองนั้นไม่มีลูกเมีย อีกอย่างไอ้โรคอยากรู้ไปเสียทุกอย่างก็มากำเริบเสียด้วย นานวันเข้ายิ่งพบอะไรไม่ชอบมาพากลเกี่ยวกับดินแดนคนบาป” “อะไร” ตัวตลกถามห้วน สายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าอวบอูมของชายร่างอ้วน “ยังบอกไม่ได้ เจ้าเองก็รู้จรรยาบรรณของข้าว่าข่าวใดที่ยังไม่รู้ชัด จะไม่มีการถ่ายทอดต่อเด็ดขาด” นับว่าเป็นเรื่องดีอย่างหนึ่งของโยฮานีซึ่งทำให้เขายอมคบหาเป็นสหายถึงขั้นนี้ หากคราวนี้อาจต้องให้สหายต่างวัยละเว้นจรรยาบรรณดังกล่าวเสียแล้ว “โยฮานี ข้านั้นเป็นสหายของเจ้า พูดมาเถิด” น้ำเสียงของชายหนุ่มนั้นแฝงด้วยกระแสบังคับไว้ ลึกเข้าไปในดวงตาสีดำคล้ายจะมีอำนาจบางอย่างชวนให้รู้สึกถึงความกดดัน “ไม่ได้ๆ อย่าทำให้ข้าต้องลำบากใจซี” โยฮานีเบือนหน้าหลบจากสายตาของชายหนุ่ม เหงื่อเม็ดหนึ่งผุดขึ้นบริเวณหน้าผาก “เช่นนั้นเรามาทานมื้อเย็นกันก่อน เลยเวลามาจนมืดค่ำมากแล้ว” น้ำเสียงที่อ่อนลงจนกลับมาอ่อนโยนเป็นปกติดังเดิมของตัวตลกทำให้อีกสองคนในห้องแทบจะถอดถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เมื่อบรรยากาศกดดันภายในห้องได้คลายลง และช่องว่างจากหน้ากากของตัวตลกหนุ่มนั้นปรากฏเป็นรอยยิ้มกว้างอันคุ้นตา เด็กหญิงเพียงมองอาจารย์ของนางอย่างครุ่นคิด...และครุ่นคิด   จากคุณ : w.ra เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 03:58:27

ความคิดเห็นที่ 2 จองพื้นที่ไว้ตอบกระทู้ค่ะ ช่วงนี้ต้องขออภัยอย่างยิ่งจริงๆ ค่ะ เนื่องจากวุ่นวายกับภารกิจการเรียนจนไม่ได้เอานิยายมาลงเลย พอดีเป็นปีสุดท้ายก่อนเข้ามหาลัยเเล้วค่ะ นับๆ ดูเเล้ว...ก็หายไปเป็นเดือนเลย จากคุณ : w.ra เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 04:01:18

ความคิดเห็นที่ 3 โถ่เอ๊ย เป็นภาษาพูดมาก เยี่ยมกู๊ดด้วย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 17:36:04

ความคิดเห็นที่ 4 ^ ^ ^ แต่หนมจีนกลับชอบนะคะ ได้อารมณ์ดี เห็นภาพโยฮานีเลยว่า เป็นคนกวนๆ ฮาๆ ตอนพูด เยี่ยมกู๊ด นึกภาพได้ประมาณผู้หญิงตัวอวบๆนั่งเอาแขนชันเข่าข้างนึง มืออีกข้างก็ตบลงบนตักดังเพี๊ยะ แล้วตัวตลกก็มองเหล่ๆ เพราะนิสัยสันโดษ (ฮา) ยังตามอ่านนะคะ แต่ช่วงนี้หนมจีนก็ยุ่งๆ เลยมาเก็บช้าไปบ้าง อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนน้า จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 22:37:35 A:61.90.34.147 X: TicketID:063710