ความคิดเห็นที่ 1 พีรวิชญ์กวักมือเรียกทีมงานของอารดา เพื่อนสาวที่เป็นผู้จัดการดูแลงานวันนี้ทั้งหมดมาสั่งงานแล้วพาทั้งหมดเดิน เข้าบ้าน แขกเหรื่อนั่งกระจายกันอยู่หลายโต๊ะ เกือบเต็ม “คุณลุงกับแม่พาแขกไปชมบ้านข้างใน ตรงโน้นโต๊ะว่างพี่ลีนั่งก่อนนะคะ แป๊ปหนึ่ง ศิริไปหาน้ำกับขนมอร่อยๆ มาเสริ์ฟ ไปตวงไปกับเรา พี่วิชญ์ดูแลพี่ลีด้วยนะคะ” พีรวิชญ์พยักหน้า หยุดเพื่อให้หญิงสาวเดินนำ เขาสาวเท้ายาวๆ ตามมาช่วยขยับเก้าอี้ออก ผายมือเชิญดาราวลี นั่งลง ก่อนที่เขาจะนั่งลงตาม “วลี เรียนที่ไหนอยู่นะครับ ขอโทษเหมือนตวงจะเคยบอกแต่ผมไม่แน่ใจ”   “เรียนที่วิทยาลัยนาฎศิลป์ค่ะ” “อืม..เอกอะไร” “เอกละครค่ะ” “ปกติไม่ค่อยเห็นคนวัยนี้สนใจนาฎศิลป์ เห็นจะมีแต่นิเทศศาสตร์ วารสารศาสตร์ คิดแปลกที่แตกต่างแบบไหน ถึงลงเรียนวิชานี้” “ดิฉันเป็นคนใต้ แม่เป็นหัวหน้าคณะมโนราห์ต่อจากตา อยากจะสืบสานต่อจากท่าน คิดแล้วก็น่าใจหายนะคะ นับวันคนรุ่นใหม่ให้ความสำคัญ ศิลปะการแสดงพื้นบ้านแบบนี้น้อยเต็มที” “ผมชอบนะ ฟังออกบ้างไม่ออกบ้างก็ชอบ ถึงจะเกิดที่กรุงเทพฯ ผมมีเลือดใต้เหมือนกัน พ่อมาจากภูเก็ต แต่งกับแม่แล้วทำธุรกิจกันในกรุงเทพฯ ถึงแม้ว่าแม่จะเสียไปหลายปี พ่อยังทำธุรกิจต่อ จนได้แต่งกับคุณน้า สุรีย์นี่แหละ ตอนนี้กลายเป็นว่านานๆ จะได้กลับไปเยี่ยมญาติสักที” “ดิฉัน .. ลีอยู่กระบี่ค่ะ”  เธอเลือกใช้สรรพนามที่ตนเองถนัดปาก “ไม่ไกลเลย” เขามองหน้าเธอตรงๆ ดวงตาคมจ้า จนอีกฝ่ายต้องหรุบลงมองพื้น แก้มร้อนผ่าวอีกจนเริ่ม รำคาญตัวเอง ไม่รู้เป็นอะไรนักหนาต้องร้อนวูบวาบทุกทีเวลาเขามองมา “ต้องยอมรับว่าเราเป็นครอบครัวใหม่ คงมีการปรับตัวเข้าหากัน ผมกับพ่อหารือกันว่าถ้าไป จะขับรถไปกันเอง ถ้าเป็นโอกาสกลับไปเยี่ยมบ้านช่วงเดียวกัน ไปด้วยกันก็ได้นะ พวกเราขับรถไปกันเอง แวะเที่ยวตามรายทาง ที่น่าสนใจ” ดาราวลียกมือไหว้เขา “ขอบคุณค่ะ ที่ไว้ใจเล่าให้ฟัง และชวนร่วมทาง” เธอกล่าวอย่างจริงใจ “อื้อ เป็นความคิดที่ดี ตวงกับศิริจะได้เดินทางไปเที่ยวด้วยกัน เห็นอ้อนจังแล้ว ว่าอยากให้เพื่อนไปด้วย ตอนปิดเทอมนี้พ่อกับคุณน้าไปฮันนีมูนทะเลอันดามันเลยพ่วงเราพี่น้องไปด้วย จะได้เชื่อมความสัมพันธ์ให้ แน่นแฟ้น”   เขาหัวเราะเบาๆ ดาราวลีเผลอมองตรงๆ ใบหน้าของเขาคมคาย คิ้วดกดำ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก “ตวงอยากไปค่ะ คือลีกับตวงเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ตวงเคยไปเยี่ยมเราก็ตั้งแต่สมัยเด็ก ช่วงหลังนี้มีแต่คุณน้า ผู้ชายที่กลับไปเยี่ยมทางโน้น ก็มีตวงมาขอปิดเทอมนี้อยากไปเที่ยวที่บ้านลี อยากพาศิริไปด้วย ลีเกรงใจทาง ผู้ปกครองศิริค่ะ และยังไม่ได้คุยกันมากกว่านี้” “ไม่เป็นไรนี่นา ครอบครัวเราสนิทสนมกันดี เคยไปมาหาสู่กันอยู่ เพราะเมื่อก่อนคุณน้าอยู่บ้านติดกับบ้านของ ตวง เพิ่งจะย้ายมาอยู่นี่ตอนแต่งกับพ่อ คุณอาจจะไม่สนิทกับคุณน้า แต่เด็กสองคนนั่น เขาเรียกแม่ของเพื่อน ว่าแม่ด้วยเหมือนกัน” “ค่ะ ยังไงก็ต้องแล้วแต่คุณน้าทั้งสอง และผู้ปกครองทางนี้ค่ะ ดิฉันไม่ปัญหาอะไร” “มาแล้วๆ นี่น้ำของพี่ลี” ตวงพรเป็นผู้เสิร์ฟ เลือกน้ำส้มคั้นให้พี่สาว ของพี่ชายเพื่อนเธอเลือกเพียงน้ำเปล่า เพราะไม่รู้ว่าเขาดื่มอะไรเป็นพิเศษ “ส่วนนี่ขนมค่ะ” พรศิริวางจานของขนมไว้บนโต๊ะ “พี่สองคนคุยกันไป ทานกันไปนะคะ เดี๋ยวฉาวๆ จะไปถ่ายรูป อะ ก่อนอื่นถ่ายรูปหนุ่มสาวแถวนี้ไว้เรียกค่าไถ่ ก่อน”   ตวงพรพูดติดตลก แกล้งออกเสียงสาวๆ ให้เพี้ยน ว่าแล้วก็รีบค้นหาและหยิบกล้องดิจิตอลจากกระเป๋า สะพายออกมา “เอ้า.. หนึ่ง สอง แชะ” คนถูกถ่ายรูปยังทำหน้างง “เอาใหม่ๆ ยิ้มด้วยสิคะ มองกล้อง หนึ่ง สอง แชะ” สองสาวหัวชนกันกดดูผลงานแล้วหัวเราะคิกคัก โค้งให้ พี่ๆ แล้วไปถ่ายรูปบรรยากาศในงาน ที่กำลังจะเริ่ม แขกนั่งประจำโต๊ะหนาตากว่าเดิม สองคนมองตาสองสาวจูงมือกันไป ทิ้งให้ชายหนุ่มกับหญิงสาวนั่งกันเงียบๆ ดาราวลีแอบกวาดสายตามองไปรอบๆ แขกที่มานั่งสนทนากันเบาๆ เสียงดนตรีท่องทำนองหวานแผ่วดังทั่วบริเวณ ซุ้มเก๋งจีนถูกวงดนตรียึดไว้เป็นเวทีชั่วคราว ผู้ชายวัยกลางคน สามสี่คนกำลังเล่นเครื่องดนตรีที่ตนเองถนัด เปียโน วางไว้มุมหนึ่งต่อจากซุ้มเก๋งจีน  ถัดไปจรดสระว่ายน้ำเป็นซุ้มดอกไม้โทนสีฟ้าขาว ตกแต่งเก๋ไก๋ด้วยผ้าจับจีบระบาย สวยงาม เด็กสาวสองคนที่ไปหยุดเบื้องหน้าซุ้มดอกไม้ สาวน้อยคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้สนาม เอียงหน้าเข้าหาสแตน ดอกไม้ แต้มรอยยิ้มบนใบหน้าสดใส ในขณะที่เพื่อนสาวนับหนึ่ง สอง กดกล้องถ่ายรูป แขกที่มาร่วมงานส่วนมาก มีแต่ผู้ใหญ่ทั้งนั้น สองสาวจึงกลายเป็นความงดงามในวัยเยาว์ที่มองไม่รู้เบื่อ ใช้สายตาสำรวจเพลินๆ หันมาคนที่มองเพลินยิ้มกว้าง เสชวนคุย “ทราบหรือยังว่างานนี้จะมีแต่แขกผู้ใหญ่ ตอนแรกว่าจะเชิญเพียงยี่สิบท่าน จัดโต๊ะยาวในอาคาร ปรากฎว่าบาน ปลาย เลยมีคนร่วมห้าสิบเห็นจะได้” “ค่ะ” เธอยิ้มกับเจ้าบ้านไม่รู้จะคุยอะไร เสียงดนตรีบรรเลงเปลี่ยนไป ดาราวลีหันไปมอง ฝ่ายชายในชุดทักซิโด้ สีขาวครีมดูสง่า ภูมิฐาน ฝ่ายหญิงดวงหน้าสวยหวาน สวมชุดเจ้าสาวทันสมัย เดินเคียงคู่กันออกมาจากตัวบ้าน เจ้าสาวสวยมาก รอยยิ้มแจกจ่ายความจริงใจเหมือนจะส่งความสุขไปถึงทุกคนในงาน ทั้งคู่หยุดทักทายโต๊ะแรก จับมือสนทนาหยอกล้อกัน เสียงหัวเราะแผ่วจางมาถึงทางนี้ ครู่เดียวทั้งหมดลุกจาก โต๊ะเดินมาที่ซุ้มดอกไม้ เด็กสาวสองคนยกมือไหว้ทำความเคารพ ก่อนจะถอยออกมาเพื่อให้ผู้ใหญ่ได้ถ่ายภาพ เป็นที่ระลึกร่วมกัน เด็กสาวย่อกายไหว้ผู้ใหญ่ก่อนเดินจูงมือกันมาที่โต๊ะ ยิ้มแก้มแทบปริ “มาแล้วค่า มาแล้ว” ลากเก้าอี้ออกมานั่งลง “เอาหละนั่งกับที่ได้แล้ว เดี๋ยวพี่ไปคุยกับพี่ดาก่อน” พีรวิชญ์ลุกขึ้นยืน ยิ้มให้ทุกคนเดินออกไปทางโรงจอดรถ ที่เห็นเพื่อนสาวที่เป็น:-)านยืนเตร่อยู่แถวนั้น เจ้าสาวคนสวย รูปร่างสูงโปร่ง แต่งหน้าน้อยๆ พองาม แม้อายุจะจะผ่านเลขสี่ไปแล้วหลายปี แต่ใบหน้าของ เธองดงาม เกลี้ยงเกลา ประกอบกับผิวขาวเนียนละเอียด จึงทำให้เธออ่อนเยาว์ ทุกครั้งที่สบตากับเจ้าบ่าววัย กลางคน ท่าทางสง่า ภูมิฐาน สมฐานะ ทั้งคู่ก็ยิ้มให้แก่กันอย่างชื่นมื่น แขกทยอยเดินออกจากโต๊ะมาถ่ายภาพกับคู่บ่าวสาวเป็นที่ระลึก ทุกคนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเนื้อดี ตัดเย็บในรูป แบบแตกต่างกันไป กลายเป็นสีสันสำหรับงาน โดยเฉพาะคุณผู้หญิงที่แต่ละคนสวมสีสดใส ใส่เครื่องประดับ วับวาม ใบหน้าทุกคนเบิกบานสมกับงานแห่งความสุข รอจนคิวว่าง พรศิริจูงมือพี่ลีกับเพื่อนรักเข้าไปหาแม่และคุณพ่อคนใหม่ คุณสุรีย์ยิ้มกว้างเมื่อเห็นตวงพร เดินเข้า มาโอบกอดด้วยความเอ็นดู แล้วกอดคอไว้หลวมๆ อย่างนั้น “แม่หนูโทรมาบอกว่าไม่ได้มา แต่มีตัวแทนมาแล้ว คือหนูลี คนนี้เองหรือคะ น้าคุยแต่ทางโทรศัพท์” หันไปทาง ดาราวลียิ้มนัยน์ตาเป็นประกาย ดาราวลีไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง “คุณน้า คุณน้าสวยมากเลยนะคะลีขอคุณพระศรีรัตนตรัยคุ้มครองรักษาครอบครัวคุณน้าให้มีความสุขตลอดไปค่ะ” “ขอบใจมากนะ แล้วนี่หนูลีกับหนูตวง ทานอะไรกันหรือยัง” คุณพีระยศยิ้มรับคำพร “เรียบร้อยแล้วค่ะ เจ้าบ้านรับรองดีมากเลยค่ะ ไม่มีอะไรขาดตกบกพร่อง คุณน้าทั้งสองฝากขออภัยที่ไม่ได้มา ด้วยตนเอง แต่จะมาเยี่ยมในคราวต่อไปแน่นอนค่ะ” “ดีๆ เข้าออกบ้านนี้ได้เหมือนบ้านเองได้เลยนะ หนูลี หนูตวง เพราะคุณน้าสุรีย์ไม่ค่อยได้ออกไปไหน ลุง เอ๊ะ..เป็นพ่อเลยดีกว่านะ เป็นพ่อของศิริ หนูตวง หนูลี ขอกำไรมีลูกสาวพร้อมกันทีเดียวสามคนเลย ฮ่าๆๆ”   “งั้นถ่ายรูปครอบครัวหน่อยดีกว่าไหมครับ” ช่างภาพประจำงานที่รีๆ รอๆ ยืนอยู่แถวนั้นเสนอ “ได้ๆ มาๆ เด็กๆ เออ แล้ววิชญ์ไปไหน ให้ใครไปตามมาทีได้ไหม” “หนูๆ ช่วยตามหาคุณพีรวิชญ์ที บอกว่ามาถ่ายรูปร่วมกับครอบครัว” คุณพีระยศเรียกเด็กเสิร์ฟซึ่งเดินผ่านมา เขาโค้งรับคำ “พ่อได้ยินว่าหนูลี เข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ เป็นไงบ้างลูก” “ก็ดีค่ะ เข้ากับเพื่อนๆ ได้ดี มีหลายคนจากวิทยาลัยแถวๆ ภาคใต้เข้ามาเรียนต่อ ปีนี้ก็เลยมีน้องใหม่ทางใต้ เยอะพอที่จะตั้งกลุ่ม เวลาทำกิจกรรมอะไรก็เรียกรวมพล พูดใต้กันสนุกสนาน” “พ่อก็คนใต้นะ อาเตี่ยเป็นคนจีน มาอาศัยร่มพระโพธิสมภารของพระองค์ท่าน ตั้งรกรากอยู่ภูเก็ต ส่วนพ่อมา เรียนหนังสือและได้รู้จักแม่ของวิชญ์เขา เลยอยู่เสียที่นี่ แต่ก็มีไปๆ มาๆ อยู่บ้าง” “ลีอยู่จังหวัดกระบี่ค่ะ” “อื้ม บ้านพี่เมืองน้องเลย แต่พ่อพูดใต้ไม่ได้เลย น่าเสียดายเพราะมาเรียนกรุงเทพฯ ตั้งแต่เด็กๆ อยู่โรงเรียน ประจำ พอกลับบ้านทีพยายามพูดเลียนแบบเพื่อนแต่ไม่ได้ พูดกลางเป็นทองแดง ภาษากลางแหลงใต้ทุกที” “ค่ะ ภาษาถิ่นเป็นภาษาที่น่าอนุรักษ์ สมัยนี้เด็กๆ ทางใต้พูดกลางกันเยอะ เพราะในโรงเรียนต้องพูดกับครู อาจารย์ ลีก็อยากให้ทุกคนที่เกิดเป็นคนใต้ ภูมิใจในภาษาพูดของตัวเอง และสืบทอดอนุรักษ์ไว้ต่อไปนะคะ แต่มวลรวมของสังคมเปลี่ยนไปมาก เวลาพูดใต้ในกรุงเทพฯ หลายคนรู้สึกไม่เท่ห์ เดี๋ยวถูกมองว่าเป็นคน บ้านนอก แต่กับลีเพื่อนๆ ในกลุ่ม เราไม่ถึงกับฝืนสังคมแต่เราเลือกที่จะใช้ภาษาของเราในโอกาสที่พบหน้า กันเสมอๆ ค่ะ” “ดีแล้วหละ หนู แม่ก็เห็นด้วย การเกิดเป็นคนหากเราได้ทำอะไรที่น่าภูมิใจ ก็คุ้มค่าที่ได้เกิดมา” “พูดถึงภาษาใต้นะคะ ก็มีเรื่องตลกๆ เยอะแยะ จากเพื่อนลีเองแหละค่ะ ที่มาเรียนๆ ด้วยกันนี่แหละ เอาไว้ โอกาสหน้าจะมาคุยกับคุณน้าและเล่าให้ฟังนะคะ” “พี่วิชญ์ยังไม่มา เล่าเลยพี่ลี เล่าเลยๆ”  เด็กๆ ยุ “แต่ว่า..”  ผู้ใหญ่พยักหน้า และยิ้มให้กำลังใจ “ก็วันก่อน อาจารย์เรียกไปสัมภาษณ์  ยิ้มเพื่อนหนู คนนี้ถอดด้ามเพิ่งเข้ากรุงมาก็พร้อมกันนี่แหละ แรกๆ ด้วย ตื่นเต้นด้วย อาจารย์ถาม อาหารปักษ์ใต้ที่ขึ้นชื่อมีอะไรบ้าง เธอตอบว่า แกงส้ม ผัดสะตอ ที่หรอยเด๊ดเด๊ดนะ อาจารย์ ต้องน้ำชุบหยำ ซู้ดยอดเลย อาจารย์ฟังไม่ชัด อะไรชุบๆ ก็งง เพราะคิดว่าน้ำชุบ น่าจะเป็นอาหาร หวาน ถามต่อว่าทำไมต้องขยำลูกชุบด้วยหละ ขยำเหมือนปั่นให้ละเอียดแบบนั้นมั้ย ยิ้มเขาเกาหัวแกรกๆ อธิบาย ว่าน้ำชุบ ก็คือน้ำพริก คล้ายๆ กับน้ำพริกกะปิของภาคกลางแหละค่ะ” เด็กๆ หัวเราะคิกคัก ผู้ใหญ่อมยิ้ม “เออ นะ พ่อว่ามันเป็นเสน่ห์ของปักษ์ใต้เราหละ” “แต่สมัยนี้นะคะ โลกเปลี่ยนแปลงไปมากมาย เด็กเองก็เปลี่ยนไปเยอะ ไม่ได้มีแต่การพูดทองแดง ที่หมายถึง พูดภาษากลางไม่ชัดอย่างเดียวแล้ว สมัยนี้ต้องสอนเด็กว่าพูดใต้ให้ชัดๆ ด้วย คุณ..เอ่อ คุณพ่อดูหนังตะลุงบ้าง ไหมคะ” “ไม่ค่อยเลย บางทีวิชญ์เขาซื้อแผ่นมาไว้นะ แต่นานๆ ได้ดูกันสักหน คงจะเพราะโลกเปลี่ยนไป คนเรามีทาง เสพข่าวสารได้หลายทางมากขึ้น เลยทำให้ห่างเหินรากเหง้าของตัวเองไป แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ หนูมาคุยกับ พ่อกับแม่รีบ่อยๆ  เราจะได้ร่วมด้วยช่วยกันอนุรักษ์ปักษ์ใต้บ้านเราไง” “เอาไว้หนูมีงานแสดงที่วิทยาลัย ถ้าไม่รบกวนเกินไป จะขอเชิญไปร่วมชมด้วยค่ะ” ร่างสูง ซึ่งวันนี้โดดเด่นด้วยชุดสูทสากลเต็มยศ สาวเท้ายาวๆ ตรงเข้ามา ใบหน้าคมเข้มสะดุดตาระยะไกล เขายิ้มให้ผู้ให้กำเนิดและเจ้าสาวที่จะมาเป็นแม่เลี้ยง “ขอโทษที่ช้าครับพ่อ ผมคุยกับดาอยู่ด้านหลังโน่น” “ไม่เป็นไร คุยกับหนูลีกำลังสนุก เล่าเรื่องภาษาใต้ ซึ่งน้องน่าจะคุยถูกคอกับวิชญ์นะ เรื่องหนังลุงโนราห์นี่ วิชญ์ชอบมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ มาๆ มาถ่ายรูปกัน คุณช่างภาพ พวกเราพร้อมแล้วครับเชิญครับ” ช่างภาพ โค้งรับ และเดินเข้ามาช่วยจัดตำแหน่งให้สมาชิก บังเอิญหรือตั้งใจก็ไม่รู้ คนตัวสูงกับดาราวลีเบียดชิดกันอย่าง ไม่ได้ตั้งใจ ผิวแก้มสาวระเรื่อแดงอย่างเป็นธรรมชาติ เสียงชัตเตอร์ลั่นแชะ แชะ อีกหลายมุม กว่าจะได้ แยกย้ายจากกัน พีระวิชญ์ก็ขอตัวไปคุยกับเพื่อนต่อ เด็กๆ แยกย้ายกันไป คู่บ่าวสาวไปสนทนากับเพื่อนที่ โต๊ะอื่นๆ                         *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ พีรวิชญ์ ธนาเทพพิมาน กอดอกยืนพิงฝาบ้าน ใช้ขาขวารับน้ำหนักทั้งหมด ไคว่ขาซ้ายไปอีกทาง งานเลี้ยง แต่งงานรอบที่สองของบิดาในวันนี้ออกแบบโดยบริษัทของเพื่อนเขาที่รับจัดงานแต่งงานนอกสถานที่มาจัดการ อย่างมืออาชีพ ซึ่งก็ดูสมปรารถนา งานออกมาราบรื่นเป็นที่สุด “ไง นายพอใจกับงานวันนี้ไหม” อารดาเพื่อนสาวของเขา ยืนข้างๆ มองไปยังคู่บ่าวสาวซึ่งเป็นจุดเด่นของงาน “ขอบใจมากนะดา เรามีพ่อคนเดียวว่ะ ถึงแม้จะเป็นการแต่งครั้งที่สอง เราก็อยากให้พ่อมีความสุข งานเล็ก งานใหญ่ไม่สำคัญหรอก ขอให้พ่อ พอใจเราก็ดีใจ คุยกับพ่อมั่งยัง” “อือ คุยแล้ว ท่านขอบอกขอบใจ แสดงว่าพอใจแหละ แล้วนายหละ เมื่อไหร่จะมีเจ้าสาวเป็นของตัวเอง” อารดาเปลี่ยนเรื่อง “ไอ้ฉัน เธอก็รู้ ฉันทำช่วงเวลาของวัยรุ่นหายไป จนลืมมองหาสาวๆ มาแต่งด้วย กว่าจะถึงงานเรา สงสัยลูก ดาคงโตเป็นสาวซะล่ะมั้ง” พูดจบเขาหัวเราะกันเบาๆ “นั่นน้องสาวนายสินะ”   อารดาบุ้ยปากไปทางเด็กสาววัยสิบสี่-สิบห้าปี ที่เดินกลับมานั่งอยู่โต๊ะเดียวกับหญิง สาวอีกคนงามผุดผาดสะดุดตา “อืม.. พรศิริเป็นเด็กดี คุ้นเคยกันมานาน แม้ว่าเพิ่งจะได้เข้ามาอยู่บ้านเดียวกันได้ไม่นานก็เถอะ ถือว่าเป็น โชคดีของหนุ่มโสดสองคน พ่อได้เมีย ส่วนฉันก็ได้น้องสาวที่น่ารัก กำลังเรียนมอสี่ปีนี้ หน้าตาดีแบบนี้ฉันต้อง รีบไว้หนวดแข่งกับพ่อ เดี๋ยวไอ้พวกหนุ่มๆ มอปลายมันตามจีบน้องอะดิ” “นะ แหมพอมีน้องสาวเป็นของตัวเองทำหวง”   อารดาเป็นเพื่อนที่ถือว่าสนิทคนหนึ่งในกลุ่มของธนาเทพจึง รู้ความเป็นไปของครอบครัวนี้พอสมควรจึงไม่ต้องนั่งเป็นห่วง เรื่องชู้สาวระหว่างแม่เลี้ยงกับลูกชาย หรือนั่งเป็น ห่วงเพื่อนกับเด็กสาวคนนั้น “จบงานนี้แล้ว หวังว่าฉันจะได้ข่าวดีของนายซะทีนะ เออ..แล้วเรื่องงานเอาไงต่อ” “ก็ตามเดิม ตอนนี้ก็ยังช่วยพ่อทำงาน แล้วว่าจะลองลงเรียนต่อโทปีหน้า ว่างๆ ก็เลยอยากลงเรียนในมหา วิทยาลัยอีกที” “มัวแต่ทำงานแถมยังจะไปเรียนต่ออีก แล้วเมื่อไหร่ฉันจะจัดงานแต่งให้นายล่ะยะ” อารดากระแทกไหล่ หนุ่มหล่อประจำงาน “ไม่แน่นะ ฉันอาจเจอเจ้าสาวในมหาวิทยาลัยก็ได้ ชดเชยกับเทวดาแกล้งให้ฉันทำช่วงเวลาวัยรุ่นหายไปไง”   อาราดาเอียงไหล่ไปกระทบไหล่เพื่อนอีกครั้ง ทั้งสองประสานเสียงหัวเราะเบาๆ “แล้วนั่นใครล่ะ คนสวยๆ ที่นั่งตรงนั้น นับจากน้องของนาย แล้วคนที่นั่งข้างๆ” “พรศิริพาเพื่อนมาร่วมงานด้วย แล้วเพื่อนก็ชวนพี่สาวซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกันมาเป็นเพื่อนประมาณนั้น” “ประมาณนั้น..ประมาณนั้น” อารดาทวนคำ “ประมาณนั้น ประมาณไหน เห็นว่ามีร้องเพลงโชว์ เป็นของขวัญพิเศษให้พ่อนายด้วย” “ก็ประมาณนั้นจริงๆ ได้ยินแต่ศิริเล่าให้ฟัง เพิ่งเจอวันนี้ครั้งแรก” ปากพูดแต่ใจประหวัดไปเห็นภาพมโนราห์ ที่ร่ายรำอ่อนช้อย โดดเด่นกว่าใครในทีวีช่องสิบหก “นั่งคุยกันตั้งนานสองนาน ได้มาแค่ประมาณนั้น แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะมีแฟนว้า เพื่อนเรา” “หึหึ” ชายหนุ่มหัวเราะไม่ตอบคำถามใดๆ “หน้าตาดีนะ ว่าไหม” “อืม..” “ไม่อยากจีบไว้เป็นแฟนเร้อะ”   อาราดากระทุ้ง “เฮ้ย .. พรากผู้เยาว์ติดหลายปีนะยายอารดา” อารดามองหน้าเพื่อนยิ้มๆ ในขณะที่เพื่อนของเธอมองไป ทางโต๊ะนั้นด้วยสายตาที่ไม่อาจคาดเดาได้ว่าเขาคิดอะไร แต่อารดาคิด หวังว่ากามเทพจะแผลงศรรักให้เพื่อน ของเธอซะที เธออยากให้เขามีความสุขกับชีวิตรักบ้าง                          *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ พีรวิชญ์รับไหว้จากสองสาวที่ลงไปจากรถ ก่อนจะมองว่าทั้งคู่เข้าบ้านเรียบร้อยแล้ว จึงขับวนกลับออกมาทางเดิม เที่ยงคืนกว่าแล้ว รถบนถนนบางตาลง เหลือจอดติดไฟแดงตรงทางแยกพร้อมกับเขาเพียงสองคันเท่านั้นเอง เสียงเครื่องปรับอากาศในรถดังหึ่งๆ เกือบถึงบ้านแล้วพีรวิชญ์นึกขึ้นมาได้ ลองหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากแท่น วางข้างพวงมาลัยกดค้นหาและเปิดคลิปที่อารดาฉวยเอาโทรศัพท์เขาไปอัดตอนที่เด็กๆ เล่นเปียโน และดาราวลี เป็นผู้ร้องเพลง เปิดเสร็จวางไว้ที่เดิม อารดาซูมไปที่ใบหน้าน้องสาวคนใหม่ของเขา เธอยิ้ม ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม คุณน้า สอนลูกได้ดีจริงๆ ไหว้สวย ไม่ใช่ลกๆ ขอไปทีเหมือนลิงไหว้เจ้า “สวัสดีค่ะท่านผู้เกียรติทุกท่าน ในนามลูกสาวของคุณแม่ ขอกราบขอบพระคุณทุกท่านที่มาร่วมงานในวันนี้ หนู และเพื่อนๆ มีเซอร์ไพร้ส์ โดยมีเพลงจะมอบเป็นของขวัญวันแต่งงานของท่าน เพลงพิเศษที่พี่ดาราวลีเป็นคน แต่งและใส่ทำนองเอง รับรองว่าไม่เคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อนแน่ๆ ค่ะ เพลงพิเศษแด่คุณคนพิเศษ” พรศิริ ทำท่าป้องปากกระซิบ “แต่ต้องแจ้งกันก่อนนะคะเนื่องจากเราหัดกันมาช่วงสั้นๆ ก่อนที่จะมีงานเลี้ยง หากเสียงเพี้ยนต้องขออภัยด้วย นะคะ หนูกับตวงพรจะเล่นเปียโน และให้พี่ลีเป็นผู้ขับร้อง เชิญรับฟังกันได้แล้วค่ะ” แขกที่มาร่วมงานปรบมือ และพร้อมใจกันเงียบเพื่อรอฟัง เสียงเปียโนเริ่มแผ่วพลิ้วท่วงทำนองอ่อนโยน พรศิริ หลิ่วตาข้างหนึ่งส่งสัญญาณ ตวงพรเปลี่ยนคีย์เป็นเพลงที่ทุกคนต้องหัวเราะ “ลอย..ลอยกระทง..” คนถือไมค์ร้องตามคีย์ เรียกเสียงหัวเราะกันครืนอีกระลอก พีรวิชญ์เองก็อดยิ้มกับ ความขี้เล่นของพวกสาวๆ เขาละสายตาจากจอ เริ่มเดินเครื่องเมื่อสัญญาณไฟเขียวมา เลี้ยวรถไปตามทางขับไป เรื่อยๆ “ขอโทษค่ะ แหม น้องๆ ช่างล้อเล่นเก่งเหลือเกิน” เสียงหวานใสกังวานจับใจ ต่อจากนั้นเป็นเสียงหวานพลิ้ว ของเปียโนบรรเลงกังวานอยู่ในความเงียบ แอร์ในรถเย็นฉ่ำ เขาเอื้อมมือไปปรับหรี่แอร์ลง จากสี่แยกไฟแดง ขับไม่ถึงห้าร้อยเมตรก็ถึงปากทางเข้าหมู่บ้าน เขาชะลอแล้วหมุนพวงมาลัยเลี้ยว ป้อมยามเห็น รถคุ้นตา เจ้าหน้าที่รีบเปิดทางและตะเบ๊ะให้ เขาขับผ่านเข้าไปจอดนิ่งๆ อยู่ที่หน้าบ้าน เสียงหวานใส ดังกังวานในความเงียบ “.....รัก เกินกว่าจะบรรยายด้วยตัวอักษร รักเกินกว่าจะออดอ้อนด้วยถ้อยคำไหนไหน รักเกินกว่าจะเสียเธอให้กับบางใคร รักเธอตลอดไป ตราบลมหายใจไม่สิ้นลม..” ดาราวลี ดวงหน้าสวยหวานกับรอยยิ้มสดใสก้าวเข้ามาสู่ความคิดคำนึงเงียบๆ                     *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ [พบกันตอนหน้าวันพฤหัสบดีค่ะ] แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 54 21:36:25 จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 21:15:50

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีค่ะ หนึ่งชั่วโมงพอดีเด๊ะ แบบไม่ได้ตั้งใจ กับการจัดหน้า.. จัดหน้างาม ก็อุ่นใจไปครึ่งหนึ่งแล้วค่ะ ขอบคุณ คุณนารีจำศีล ที่มาลงชื่อคนแรกตั้งแต่สองทุ่มกว่าๆ และขอบคุณจากตอนที่แล้วค่ะ ขอบคุณเซโก้4, ดาเรน, อาจารย์ GTW, กาแฟเย็นเพิ่มช็อต, คุณแก้วกังไส, นารีจำศีล(ขอบคุณที่มาซ้ำอีกรอบ) คุณกุลธิดา แนะนำเรื่องฟ้อนท์กับการใช้ริชโหมด..ยังใช้ไม่เป็นและไม่กล้าใช้ค่ะ เดี๋ยวเลอะอีก ค่อยลองอีกที กำลังใจอย่างล้นหลามจากคุณมนต้นไม้ ที่ตามไปที่บล็อกแก้งด้วย ปู่เจียวต้ายกับพี่พจน์ สองคนที่แวะมาทักทาย ไม่แน่ใจเพราะทนลูกตื๊อคนเขียนไม่ไหวหรือเปล่า แหะแหะ ขออภัยที่รบกวน แต่อยากกวนต่อไปค่ะ ปล. พี่สก็อตตี้ สีน้ำฟ้าจัดหน้าแล้ว พี่จัดหนักสักรอบก็ดีค่ะ ตอนนี้แก้ไป แ้ก้มา ไม่รู้สลับบรรทัดมั่งหรือเปล่า (ดักอีกแล้ว โห..พี่หนะ ขวัญใจสีน้ำฟ้าเลยนะ) ปล.2 บรรยายโวหารตอนนี้ยังไม่ค่อยได้ดังใจเท่าไหร่ ขอคำแนะนำด้วยค่ะ.. เบื่อคำขอบคุณหรือยังคะ ? ขอบคุณค่ะ เหะ เหะ.. จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 21:26:17

ความคิดเห็นที่ 3 “.....รัก เกินกว่าจะบรรยายด้วยตัวอักษร รักเกินกว่าจะออดอ้อนด้วยถ้อยคำไหนไหน รักเกินกว่าจะเสียเธอให้กับบางใคร รักเธอตลอดไป ตราบลมหายใจไม่สิ้นลม..” ว้าว!!! เคลิ้ม จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 21:52:27

ความคิดเห็นที่ 4 หวานน้อยกว่ากาแฟเย็นน้ำตาลหกใส่ของ ดาวเคียงตะวันหละค่ะ.. สาวกาแฟฯ จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 22:16:25

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนแรกจะเข้ามาอ่านเห็นยังโพสไม่เสร็จ เลยแจกกิฟไว้ก่อนค่ะ ตอนนี้อ่านจบแล้ว สนุกดีค่ะ ไว้รออ่านตอนต่อไปนะคะ เพิ่มเติมค่ะ พอดีเจอคำผิดเลยแวะมาบอก “ไม่อยากจีบไว้เป็นแฟนเร้อะ”   อาราดากระทุ้ง ->>> อารดา แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 54 23:00:16 จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 22:19:08

ความคิดเห็นที่ 6 จัดหน้านานไปนิ๊ด .. ห่างกันชั่วโมงเดียวเองค่ะ ถ้าคนอ่านบอกว่า "สนุก" แสดงว่าคนเขียน คงพอเขียนอ่านได้รู้เรื่องบ้าง ขอบคุณมากค่ะ คุณนารีฯ จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 54 22:34:16

ความคิดเห็นที่ 7 ลงชื่ออ่านค่ะ ปล. ชอบสามบรรทัดสุดท้ายจังเลยค่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 05:10:45

ความคิดเห็นที่ 8 ตามติดขอบจอ แบบว่า น้ำตาลขึ้นไม่แพ้เรื่องของคุณกาแฟเลยค่ะ ฮ่าๆๆ (แอบมีแซวข้ามเรื่องด้วยเรา ฮี่ๆๆ) จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 14:44:00

ความคิดเห็นที่ 9 ไปงานแต่งงาน น่าจะรีบไปหาบ่าวสาว(และเจ้าของบ้าน)ก่อนไหม เจอมวลรวมของสังคมเข้าไป อึ้งไปเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 19:03:09

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านครับ พอดีเห็นคำที่น่าจะผิด เลยแวะมาบอก^^ เพราะบ้านอยู่ในกำแพง ของหมู่บ้านจัดสรรอยู่แล้ว มียามรักษาการ ตรวจตราอย่างเข้มแข็ง ไม่ต้องกลัวโขมยขะโจรที่ไหนจะขึ้นบ้าน.....โขมยขะโจร / น่าจะเป็น ขโมยขโจร นะครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 10:23:48

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีสายๆ ค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านกัน     คุณอรุสา สีน้ำฟ้าเก็บกลอนเก่าของตัวเองมาทำเป็นเพลงในเรื่องค่ะ  ทำนองจริงยังไม่มีหรอก..โม้ไปงั้นแหละ   คุณมน คงได้โอกาส เพราะแจมเอง ก็แอบแซวข้ามเรื่องเหมือนกัน  ของกาแฟฯ น้ำตาลหก ส่วนของแจมแค่พอได้ปูฐานความรักก็พอเน๊าะ    พี่สก็อตตี้ เด็กๆ เกรงใจผู้ใหญ่หนะค่ะ เลยรอคิวว่าง อีกอย่างตวงเขาก็ สนิทกับแม่สุรีย์ เพราะบ้านใกล้เรือนเคียง ชนิดส่งแกงข้ามรั้วกันมาก่อนหนะค่ะ  จารย์จี.. ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวตามไปแก้ไข คำผิดน้อยขนาดนั้นเลยหรือ  พออาจารย์ทัก แอบคิดถึงคุณแพรวดาวแหนะค่ะ แวะเวียนมาถ้าไม่กดถูกใจ ก็คุยกันได้นะคะ สีน้ำฟ้าไม่ดุค่ะ (จริงๆ อยากใช้คำว่า "ไม่กัด" ค่ะ ฮา....) จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 10:48:27

ความคิดเห็นที่ 12   พี่สก็อตตี้ (อีกครั้ง) กรณี "มวลรวมสังคม" เดี๋ยวสีน้ำฟ้าจะลองปรับบทใ้ห้ใช้คำที่เหมาะสมต่อไปค่ะพี่ เพราะเท่าที่ค้นดู จากกุเกิ้ล มวลรวม เห็นเขาใช้กันกับคำว่า มวลรวมประชาชาติ มวลรวมสังคมยังไม่เห็นมีใครใช้ ตอนที่เขียนแล้วใส่ลงไป .. ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ว่าคิดยังไง อ่านเยอะแล้วคงจะมึนไปตามประสา.. ขอบคุณค่ะ จะลองดูค่ะ ตอนหน้ามานั่งรถไปเที่ยวกระบี่ด้วยกันนะคะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 10:55:30

ความคิดเห็นที่ 13 มาอ่านต่อครับ ^^ จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 13:18:33

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณค่ะ โก้.. เดี๋ยววันนี้พี่ว่าจะลงตอนใหม่ อย่าลืมแวะมาอีกนะคะ มา "แล โนราห์ กั๊น" อิอิ จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 14:07:56

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนที่ 3-4 มาแล้วจ้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10812437/W10812437.html จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 22:34:29

ความคิดเห็นที่ 16 ตอนที่ 3-4 มาแล้วจ้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10812437/W10812437.html จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 22:35:06