ความคิดเห็นที่ 1 “จำได้ค่ะ” เธอรับคำมั่นอกมั่นใจ “ถ้าอย่างนั้นก็ทิ้งคนนี้ไว้ที่นี่แหละ ไฮนส์ได้เรือมาก็ค่อยกลับขึ้นมารับ ที่จริงคนนี้พาขึ้นรถไปก็ยังได้ พอจะบอกเขาว่าอย่างนั้นได้ไหม” นายอำเภอหนุ่มมอบหมายหน้าที่ให้หญิงสาวเสร็จสรรพ ในเมื่อเห็นชัดอยู่แล้วว่าชายผู้นี้ตื่นกลัวเขาเพียงไร ตื่นเสียจนพูดอะไรด้วยไม่ได้เลย ทุกครั้งที่ถามอะไรก็ทำท่าเหมือนจะขาดใจตายไปต่อหน้าต่อตา แต่พอเซรีพูดด้วยกลับฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ จะเข้าใจกันหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่คงเป็นเพราะน้ำเสียงอ่อนโยนและท่าทีที่เป็นมิตร แถมเป็นผู้หญิงอีกต่างหาก เธอจึงสื่อสารได้ดีกว่าเขามาก   ที่สำคัญอีกอย่างคือเซรีมีเลือดผสมตะวันออกและตะวันตก ครึ่งหนึ่งของเธอเป็นตะวันออก เธอมีอะไรหลายๆ อย่างที่สะท้อนให้เห็นเชื้อสายทางบิดา ไม่ว่าจะเป็นสีผมซึ่งเข้มจนเกือบดำ ดวงตากลมโตในกรอบตายาวรี ผิดผู้คนเชื้อสายตะวันตกโดยทั่วไป ประกอบเข้ากับเรือนร่างที่เล็กและดูบอบบางกว่าหญิงสาวแทบทุกคนบนเกาะแห่งนี้ จะมียกเว้นก็แต่ผู้หญิงซึ่งมีเชี้อสายญี่ปุ่นเท่านั้น คนเอเชียด้วยกันคงมองเห็นอะไรที่คล้ายคลึงกันอยู่บ้างหรอก ว่าที่แม่ชีสาวทำตามที่เขาบอกอย่างเต็มอกเต็มใจ เธอพยายามพูดช้าๆ และชัดเจนที่สุดเท่าที่จะมีปัญญาทำได้ พร้อมกับทำมือทำไม้ประกอบไปด้วย “คอยอยู่ตรงนี้นะคะ คนเมื่อกี้เขาไปเอาเรือมารับ” เธอชี้ไปทางด้านหลัง ที่ผู้ช่วยนายอำเภอซึ่งเวลานี้ลับหายไปจากสายตาแล้ว “ฉันกับนายอำเภอ คนนี้นะ ” เธอแตะแขนล่ำสันของคนซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ เป็นเพียงการเน้นให้เข้าใจ ไม่มีอะไรนอกเหนือจากนั้น หากก็มีผลให้เจ้าของแขนข้างนั้นเหลียวมอง นัยน์ตาคมที่ทอประกายกล้าอ่อนแสงลงทันที “ เราจะลงไปดูเพื่อนๆ ของคุณ” เธอชี้ต่อไปเบื้องหน้า ฝ่ายนั้นผงกศีรษะแสดงว่ารับรู้ อาการตื่นกลัวแทบจะเลือนหายไปหมดสิ้นเมื่อพอเข้าใจอะไรๆ ขึ้นมาบ้าง “ดูท่าทางเขารู้เรื่องนะคะ” เธอบอกเขาอย่างยินดี “นั่นซี คงอย่างนั้น เก่งนี่ พูดกันรู้เรื่อง” เขาอดชมเสียมิได้ และเธอก็ยิ้มอย่างพึงพอใจที่ได้มีส่วนช่วย แต่แล้วมีอันต้องวูบวาบไปทั้งหน้าเมื่อสบนัยน์ตาเข้มที่กำลังทอแสงอบอุ่น ชายหนุ่มเองก็เข้าใจความนัย ใจต่อใจส่งได้ถึงกัน ไม่มีความกังขาใดๆ หลงเหลืออยู่อีกแล้ว เขาวางมือลงบนบ่าบอบบางแทนคำขอบคุณ แล้วขยับลุก และเธอก็ลุกตาม “นำไปก็แล้วกัน เดินระวังๆ หน่อย ทางตรงนี้ชัน” ยังไม่วายเตือน สัญชาตญาณของความรู้สึกอยากปกป้องดูแลนั้นมีให้เสมอ หาดทรายทางฝั่งนี้ห่างไกลผู้คน จะเข้าถึงได้ก็โดยอาศัยเรือหรือไม่ก็เดินผ่านป่าสนซึ่งบางส่วนรกทึบขนาดหลงทางกันได้ง่ายๆ ไม่เพียงเท่านั้น เมื่อชาวเมืองต่างมีความรู้สึกว่าป่าทั้งหมดเป็นส่วนหนึ่งของสำนักสงฆ์และสำนักนางชีซึ่งมาสร้างโบสถ์และที่อยู่อาศัยบนเกาะแห่งนี้นับแต่ยุคแรกเริ่ม จึงแทบไม่มีใครเหยียบย่างเข้ามาถึง แม้เมื่อสำนักสงฆ์แยกไปสร้างโบสถ์และอารามบนฝั่งนอร์ตเบย์แล้ว เหลือไว้ก็แต่คอนแวนต์ซึ่งมีแม่ชีประจำอยู่เพียงไม่กี่คนก็ตาม ทุกอย่างก็ยังคงอยู่ในสภาพเดิมมาจนกระทั่งบัดนี้ พ้นแนวป่าซึ่งลาดลงไปยังหาดเบื้องล่างเพียงไม่กี่เมตรทางก็ยิ่งชันขึ้นอีก สนต้นสูงๆ เริ่มบางตาลง  กลายเป็นพุ่มไม้เตี้ยๆ และโขดหิน จึงมองลงไปเห็นเบื้องล่างได้ชัดเจนขึ้น “แอลลี่ลงไปถึงข้างล่างนั่นเลยหรือ” นายอำเภอหนุ่มถามขณะเดินตามมาทางด้านหลัง “ลงไปได้แค่นิดเดียวเท่านั้นเองค่ะ ตอนที่มาเจอ แกนั่งอยู่แถวนั้น” นิ้วเรียวชี้ไปทางขวามือ พยายามรวบรวมความสนใจอยู่แต่ทางเดินตรงหน้าเมื่อรู้สึกตลอดเวลาว่าร่างใหญ่โตและแข็งแรงนั้นอยู่ห่างตัวเพียงไม่กี่คืบ หากเขาก็ไม่ได้สนใจจะมองตาม ตาจับจ้องอยู่เพียงร่างอ้อนแอ้นในชุดกระโปรงสีน้ำเงินยาวเลยเข่าลงไปถึงแข้ง เธอเดินนำอยู่ข้างหน้า เสื้อขาวมีรอยเปื้อนดิน ผมที่รวบไว้หลวมๆ ทางด้านหลังเวลานี้หลุดลุ่ย เธอเดินลงเขาได้อย่างคล่องแคล่วจนเขาประทับใจ “แม่อธิการบอกว่ามาแถวนี้บ่อยๆ” เขาตั้งคำถามต่อในเมื่อยังไม่อยากให้เสียงใสไพเราะนั้นหยุดไปเสียก่อน เป็นเสียงซึ่งแม้ยามหลับก็ฝันถึง ด้วยประโยคนั้น เซรีเหลียวหลังมามอง แต่พอเห็นว่าเขาอยู่ใกล้เพียงไรก็รีบหันกลับไปทางเดิม ก้มหน้าก้มตาดูพื้นราวต้องการนับก้อนหินทุกก้อน ต้นไม้ทุกต้น “ค่ะ” คำตอบนั้นเบาจนคนถามแทบไม่ได้ยิน “ไม่กลัวหรอกหรือ” “ไม่มีอะไรน่ากลัวนี่คะ” “แต่ทำไมล่ะ” เขายังไม่หายข้องใจ เธอไม่เข้าใจคำถามนั้น “ทำไมอะไรคะ” “ทำไมชอบมาเดินอยู่ในป่าคนเดียว” คราวนี้เธอมีคำตอบให้ “เงียบดีค่ะ” เอเดนอดไม่ได้ที่จะย้อนคิดไปถึงคำพูดของแม่อธิการอบิเกลเมื่อนานมาแล้ว ท่านเคยบอกว่าเซรีซึ่งภายนอกดูสงบราบเรียบราวผิวน้ำไร้คลื่นนั้นแท้จริงแล้วซ่อนความปั่นป่วนไว้ภายใน ‘เพราะอย่างนี้แหละถึงอยากให้เซรีเป็นแม่ชีฝึกหัดไปอีกสักพัก ให้อายุครบยี่สิบปีเสียก่อน บางทีจิตใจอาจสงบลงกว่านี้’ ท่านเคยเกริ่นว่าอย่างนั้นเมื่อเขาถามว่าปกติคนๆ หนึ่งเป็นแม่ชีฝึกหัดอยู่นานกี่ปี และท่านก็ยกเอาเซรีมาเป็นตัวอย่าง เขาก็ไม่คิดจะถามต่อว่าเพราะเหตุใดจิตใจของเธอจึงไม่สงบพอจะเป็นผู้ถือศีลและใช้ชีวิตสันโดษได้จนกว่าจะเป็นผู้ใหญ่แล้วจริงๆ เข้าใจเอาเองว่าคงเป็นธรรมชาติปกติของคนซึ่งมีภูมิหลังลึกลับประเภทที่ไม่มีใครอยากพูดถึง เธอคงมีคำถามเกี่ยวกับความเป็นมาของตัวเองมากมายที่หาคำตอบไม่ได้ เมื่อเป็นอย่างนั้นจะให้จิตใจสงบได้อย่างไร เขาเชื่อเสมอมาว่าความสงบทางจิตใจคนเราส่วนหนึ่งมาจากพึงพอใจชีวิตเบื้องหน้า เบื้องหลัง และปัจจุบันของตัวเอง และถ้าพิจารณาในแง่นั้น เขาเองก็ไม่ได้มีจิตใจที่สงบสักเท่าไรนักหรอก เขามีปัญหาซึ่งแก้ไม่ตกเหมือนคนอื่นเหมือนกัน หลังจากเงียบกันไปครู่หนึ่ง เขาถือโอกาสตั้งถามคำถามซึ่งคาใจมานานแล้ว “อยากเป็นแม่ชีจริงๆ หรือเซรี” เธอหันมองเขาอีกครั้ง คงเพราะคาดไม่ถึงกับคำถามนั้น มือที่เกาะโขดหินและพุ่มไม้เพื่อพยุงตัวถึงกับชะงักค้างไปด้วย “ก็ ก็ ” คิดหาคำตอบไม่ได้เลย แต่เขาคิดว่ารู้คำตอบดี “ก็เพราะมองไม่เห็นชีวิตแบบอื่นอย่างนั้นใช่ไหม โตในคอนแวนต์ อยู่ในคอนแวนต์มาตลอดชีวิต จะไปเห็นอะไรอย่างอื่นได้อีก” ข้อสรุปนั้นของเขาทำเอาเธอสะดุดอะไรบางอย่างแทบจะในทันที เสียหลักและถลาไปข้างหน้า หากเขาไวกว่า คว้าแขนข้างหนึ่งไว้ได้ทันก่อนเธอจะล้ม แล้วดึงร่างซึ่งเล็กกว่ามากเข้าหาตัว จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 05:53:53

ความคิดเห็นที่ 2 “ระวังหน่อยเซรี” เสียงห้าวเบาจนเกือบเป็นกระซิบในเมื่อร่างของหญิงสาวแทบจะเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนเขาอยู่แล้ว “ระวังหน่อย” ย้ำประโยคนั้นอีกครั้ง คราวนี้ยิ่งเบาลงอีกเมื่อใจและประสาทสัมผัสรับรู้ถึงความนุ่มละมุนของเรือนร่างเปราะบางที่เข้ามาแนบชิด เอเดนพิจารณาเสี้ยวหน้าที่เอาแต่ก้มต่ำ นัยน์ตาคู่ซึ่งมักหมองเศร้าอยู่เป็นนิตย์เหมือนจะจับอยู่เพียงหน้าอกเขา วงหน้าเนียนละเอียดซ่านสีโลหิตแผ่วจาง เวลาเหมือนจะหยุดนิ่งอยู่กับที่ และเขาก็อยากให้เป็นเช่นนั้นจริงๆ อยากให้ทุกอย่างหยุดอยู่เพียงแค่นี้ หยุดอยู่ที่นี่ และเป็นอยู่อย่างนี้ตลอดไป ไม่อยากให้โลกมีใครอื่นอีก เข้าใจหรอกว่าทำไมหลายวันมานี้หัวใจของตัวเองจึงได้ระส่ำระสายเสียนัก ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นได้อย่างไรกัน กี่วันมาแล้วที่ต้องทุรนทุรายเหมือนเด็กหนุ่มเพิ่งรู้จักความรัก จะว่าไปก็คงเป็นเช่นนั้นจริงๆ ในเมื่อตั้งแต่เกิดมาสามสิบกว่าปียังไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับใครเลย อยากฝากรอยจารึกจากความรู้สึกนี้ไว้ที่นี่ด้วย เซรีเกร็งไปทั้งตัว งุนงงไปชั่วขณะเมื่อรู้สึกถึงริมฝีปากอุ่นจัดแตะเบาๆ ที่หน้าผาก ริมฝีปากนั้นโหยหาจนแม้แต่เธอเองก็รับรู้ได้ มนต์ขลังของชั่วขณะที่ตกอยู่ในห้วงฝันนั้นสั้นเสียเหลือเกิน เหมือนอยู่ดีๆ ก็ถูกผลักกลับมาหาความเป็นจริงที่โหดร้าย เซรีทำอะไรไม่ถูกเมื่อเขาปล่อยมือ ก้าวถอยห่างออกมาโดยแทบไม่รู้ตัว ตาจ้องเขาตื่นตะลึง ทั้งหมดนั้นหมายความว่าอย่างไร เขาตั้งสติได้รวดเร็วกว่า “คงเกือบถึงแล้ว ใช่ไหม” “ค่ะ” เสียงตอบเวลานี้ไม่หลงเหลือความมั่นอกมั่นใจอะไรเลย เซรีรวบรวมสติ หมุนตัวกลับแล้วออกเดินต่อ แต่อะไรๆ ก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว สองเท้าที่เดินเหมือนไม่ติดพื้น เธอมีความรู้สึกราวล่องลอยอยู่อีกโลก หากเพียงไม่นานหาดทรายแคบๆ ก็ปรากฏแก่สายตา หาดซึ่งมีทรายขาวละเอียดราวผงแป้งเวลานี้มีเศษไม้และขยะเกลื่อนกลาด นายอำเภอหนุ่มพอบอกได้เมื่อเห็นจากมุมสูงว่าเป็นเศษซากของเรือขนาดกลางซึ่งอับปางกลางทะเล แล้วถูกคลื่นและกระแสลมจากพายุเฮอริเคนพัดพาเข้าหาฝั่ง ปกติถ้าเป็นเรือซึ่งอับปางใกล้ฝั่งจะไม่แตกกระจัดกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแบบนี้ บริเวณนั้นมีโขดหินที่ยื่นล้ำออกไปไกลกว่าส่วนอื่น เป็นเสมือนกำแพงบดบังแสงอาทิตย์ซึ่งฤดูนี้มักร้อนแรงในเวลากลางวัน และสะกัดกั้นกระแสลมจากทะเลซึ่งพัดพาความหนาวเย็นเข้าฝั่งในเวลากลางคืน ตรงนั้นเหมาะจะใช้เป็นที่คุ้มกันภัยในยามจำเป็น ผู้ชายคนหนึ่งก้มๆ เงยๆ อยู่ริมหาด กำลังพลิกเศษไม้ชิ้นโน้นชิ้นนี้เพื่อหาอะไรบางอย่าง เขาวางมือทันทีที่เห็นผู้หญิงและผู้ชายเดินตามกันมา ความสนใจไปอยู่ที่เครื่องแบบซึ่งฝ่ายชายสวมมากกว่าอื่นใด เอเดนเห็นผู้ชายคนนั้นแล้วเช่นกัน ร่างผอมเกร็งนั้นดูเผินๆ ไม่ต่างจากคนแรกที่พบ ทั้งยังดูทรุดโทรมพอกันอีกด้วย ต่างกันก็ตรงที่ไม่ตื่นกลัวเหมือนคนแรก มีลักษณะอยากรู้อยากเห็นเสียมากกว่า ฝ่ายนั้นมองตามไม่วางตาเมื่อเขาและเซรีลุยทรายไปที่สองคนซึ่งซุกอยู่ข้างโขดหิน เป็นผู้ชายวัยกลางคน กับเด็กชายอายุยังไม่มาก ที่น่าเป็นห่วงคือผู้ชายซึ่งนอนหลับไหลไม่ได้สติอยู่ชิดแผ่นหิน บนผ้าอะไรสักอย่างซึ่งปูลงกับพื้นทราย ขาซ้ายมีแผลเหวอะหวะจากโคนขาเรื่อยลงไปจนถึงเข่า เห็นได้ชัดเมื่อกางเกงที่สวมขาดรุ่งริ่ง ที่น่าห่วงคือขอบแผลเป็นสีเขียวอมม่วงคล้ำ และเนื้อเยื่อบริเวณแผลมีเลือดปะปนอยู่กับสีเหลืองอ่อนจางของหนอง เด็กชายวัยไม่เกินหกขวบนั่งอยู่ข้างๆ มองผ่านๆ ดูไม่ออกว่าบาดเจ็บที่ไหนบ้าง นอกจากริมฝีปากแห้งแตกระแหงเพราะขาดน้ำ บริเวณนี้หาน้ำจืดที่ไหนไม่ได้เลย อาหารก็คงไม่มี อาหารที่ติดมากับเรือคงจมน้ำไปหมดแล้ว ถึงต้องบุกป่าเข้าไปขโมยอาหารถึงคอนแวนต์ นี่เป็นเรื่องเร่งด่วนที่เขาต้องทำ อย่างน้อยต้องหาน้ำดื่มมาให้โดยเร็วที่สุด “คงต้องไปเอาน้ำกับอุปกรณ์ปฐมพยาบาลมาจากรถ” เขาเปรยกับหญิงสาว “กว่าไฮนส์จะพาหมอมาถึงก็อีกเป็นชั่วโมง ต้องทำอะไรกับแผลที่ขาของผู้ชายคนนั้นก่อน ดูเหมือนแผลติดเชื้อ” เซรีเพียงผงกศีรษะรับรู้ ความขัดเขินเลือนหายไปหมดสิ้นเมื่อเห็นว่าเขาหนักใจเพียงไรที่มาเห็นงานเร่งด่วนนี้ และเธอก็อยากมีส่วนช่วยให้มากที่สุด เมื่อครู่ได้ยินที่เขาเจรจากับผู้ช่วยแล้วเรื่องรถจี๊ปที่ฝ่ายนั้นจอดทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่งในบริเวณป่า “จะไปเอามาให้นะคะ” “ไม่ต้องหรอก ลำบากเปล่าๆ เธออยู่นี่แหละ ดูท่าทางพวกนี้ไม่เป็นอันตราย” เขามองไปทางคนหนุ่มที่สุดในกลุ่มนี้ กะประมาณอายุคงไม่เกินยี่สิบปี ฝ่ายนั้นมายืนเมียงมองอยู่ห่างๆ ทั่วทั้งใบหน้าและสองแขนมีรอยขีดข่วนเห็นได้ชัด เป็นคนเดียวที่เขาห่วงถ้าจะทิ้งหญิงสาวไว้ตามลำพัง แต่ถ้าพาเธอไปด้วยก็คงทำให้ไปมาช้าลง “คอยอยู่ที่นี่ได้ใช่ไหมเซรี” ไม่วายถามอย่างอาทร เธอตอบรับได้หนักแน่นแม้ไม่กล้าสบตาเขาอีก “ค่ะ” ระยะทางจากชายหาดกลับไปที่รถซึ่งไฮนส์จอดทิ้งไว้นั้นไม่ไกลอย่างที่คิด อาจเป็นเพราะเมื่อเดินไปคนเดียวเขาเดินได้เร็ว และแนวป่าทางด้านนี้ก็โปร่งจนเกือบโล่งไปตลอดทาง ผ่านบริเวณที่ทิ้งชายหนุ่มคนเมื่อครู่ไว้ก็ไม่เห็นเสียแล้ว ไม่มีเวลาพอจะสนใจว่าหายไปไหน ทางราบขึ้น และเขาก็ออกวิ่งสุดฝีเท้าจนเห็นรถจี๊ปจอดอยู่ไม่ไกล คว้าได้กล่องปฐมพยาบาล ถังน้ำซึ่งถึงแม้จะไม่ใช่น้ำดื่ม เป็นน้ำที่เตรียมไว้กรณีพบรถของชาวเมืองตายอยู่ข้างทางเพราะน้ำในหม้อน้ำแห้ง แต่ก็พอใช้ดื่มแก้ขัดไปก่อนได้ ค้นได้ผ้าสักหลาดมาอีกสองผืน เอเดนย้อนกลับไปทางเดิม ถึงบริเวณชายหาดก็เห็นเซรีนั่งพับเพียบคุยกับเด็กหนุ่มทั้งสองคน มีเด็กชายนั่งอยู่ข้างๆ เธอรายงานทันทีที่เขาวางอุปกรณ์ปฐมพยาบาลลงบนพื้นทรายและส่งถังน้ำให้ “รู้สึกจะเป็นคนจีนค่ะ เขาบอกว่ามากับเรือประมง แต่ไม่ได้มาหาปลา พอถามว่าแล้วมาแถวนี้ทำไม เขาไม่ยอมบอกค่ะ” ตลอดเวลาเธอเลี่ยงที่จะสบตาเขา รับถังน้ำใบไม่ใหญ่นักนั้นมาเปิดออก ใช้ฝาแทนแก้วน้ำแล้วรินน้ำใส่จนเต็ม เอเดนตลบขากางเกงคนเจ็บหนักที่สุดเพื่อดูบาดแผล พร้อมกับถามไปด้วย “บอกเขาหรือเปล่าว่าพบศพคนหนึ่งที่ท่าเรือ สงสัยว่าจะมาด้วยกัน” “บอกแล้วค่ะ เขาบอกว่าสงสัยจะเป็นกัปตันเรือ กัปตันเรือไม่ยอมทิ้งเรือ ก็เลยถูกคลื่นซัดหายไป” สำหรับเอเดนแล้วทุกอย่างเหมือนจะลงล็อกพอดี พอบอกได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น และคนพวกนี้เป็นใคร แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 11:55:45 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 08:00:09 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 07:58:49 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 07:54:57 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 05:54:30

ความคิดเห็นที่ 3 หมอคนเดียวของเมืองมาถึงพร้อมผู้ช่วยนายอำเภอเมื่อบ่ายจัด หมอดูอาการคนเจ็บแต่ละคนแล้วยืนยันในสิ่งที่เอเดนคาดการณ์ไว้ก่อนหน้า           “คนนี้ต้องส่งไปโรงพยาบาลที่นอร์ตเบย์ แผลที่ขาท่าทางจะไม่ไหว” แพทย์สูงวัยหมายถึงคนเจ็บซึ่งมีแผลฉกรรจ์ที่ขา           “ถ้าอย่างนั้นก็พาทั้งหมดนี่แหละไปนอร์ตเบย์” เอเดนตัดสินใจได้ทันที ฝั่งนอร์ตเบย์มีโรงพยาบาลขนาดใหญ่ และมีหน่วยงานรับผิดชอบ เรื่องคนต่างชาติหลบหนีเข้าประเทศ           ยืนดูผู้รักษากฎหมายทั้งสองคนช่วยกันหามคนซึ่งเจ็บหนักที่สุดขึ้นเรือ จากนั้นก็ต้อนชายหนุ่มซึ่งเจ็บน้อยกว่าอีกสองคนตามขึ้นไปด้วย เซรีไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป ใจจริงแล้วอยากตามเขาไปด้วยเผื่อว่าจะมีโอกาสได้ทำประโยชน์อะไรอีก           นายอำเภอหนุ่มเองก็เช่นกัน ตัดสินใจไม่ถูกว่าควรพาหญิงสาวไปด้วยดีหรือไม่ อยู่ดีๆ เกิดเป็นห่วงที่จะปล่อยให้เดินกลับคอนแวนต์ตามลำพัง เรื่องอื่นเขาตัดสินใจได้รวดเร็วเสมอ แต่กลับมาติดขัดที่เรื่องนี้เอง แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 20:56:21 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 20:54:52 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 05:55:03

ความคิดเห็นที่ 4  น้องมน มนต้นไม้ (Setakan) : ชอบบ้านทรงโคโลเนียลเหมือนกันค่ะ สวยดีนะคะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  น้องแพรว : เจนนิราเพิ่งรู้เรื่องตากับยายน่ะค่ะ เมื่อก่อนก็ไม่เคยสงสัยอะไรเลย เป็นแบบแม่เล่าอะไรก็แค่นั้น รู้ก็แต่ว่าตัวเองไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีก พอเริ่มรู้เรื่องตากับยายบ้างนิดหน่อยก็เลยอยากรู้ต่อไปอีกค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  คุณ littlevalvie : ต่อไปเรื่องก็เริ่มคลี่คลายค่ะ แต่ก็อาจมีอะไรชวนสงสัยแทรกอยู่อีกค่ะ แม่ของเจนนิรามีอาการแบบที่เรียนรู้อะไรๆ ช้า ค่อนไปทางปัญญาอ่อน เป็น mental retardation ที่ไม่ได้เกิดจากกรรมพันธุ์ แต่เกิดเพราะพัฒนาการผิดปกติช่วงที่สมองกำลังเติบโตในท้องแม่น่ะค่ะ เหตุก็เพราะความกดดันที่เซรีมีอยู่ในตอนที่กำลังท้องลูกค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  คุณ nasa nasa : นับจากตอนนี้ไปจะเป็นเรื่องของตายายเป็นส่วนใหญ่ค่ะ  น้องอรุสา (npuiy) : จากตอนนี้ไปเริ่มคลี่คลายบ้างแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  อจ. หนุ่ม (สามปอยหลวง : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ  คุณ ravio : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ  คุณ kaburapat : เจนนิราก็พยายามทำความเข้าใจค่ะ เพราะเรื่องนี้เกี่ยวกับประวัติความเป็นมาของตัวเองด้วย จากที่ไม่เคยสนใจเลยนะคะ  คุณยุ้ย Friday Story : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ  คุณ scottie : เรื่องในอดีตก็คือเรื่องที่มาจากหนังสือเล่มนั้นทั้งหมดเลยค่ะ  คุณ  just a lil star : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ  คุณ GTW : เรื่องค่อยๆ คลี่คลายแล้วค่ะจากบทนี้ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  คุณ Hermosa : จากบทนี้ไปจะเป็นเรื่องของตายายเป็นหลักแล้วค่ะ จนกว่าจะถึงตอนที่ความขัดแย้งกับภรรยาของตาถึงจุดที่นำไปสู่ความสงสัยว่าถูกเซรีฆ่าตายค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  น้องมิ้ม รพิชา : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ  คุณ atk : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ  น้องนุ้ย นารีจำศีล : ทรอยไปพูดจริงๆ ตอนจบเรื่องค่ะ แหะๆ ตามฟอร์มพระเอกแหละค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  น้องมิ้ว mimny : ที่จริงในป่านั่นไม่น่ากลัวค่ะ เพราะเป็นอาณาเขตของคอนแวนต์ แล้วไม่มีใครผ่านเข้าไปด้วยค่ะ ขอบคุณน้องมิ้วที่ดูคำผิดให้ค่ะ ไปแก้ที่ต้นฉบับแล้ว ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ  น้องเกด makokchor : เรื่องในอดีตมาจากหนังสือเล่มนั้นทั้งหมดค่ะ แต่ก็ยังไม่คลี่คลายเรื่องทั้งหมด เพราะคนเขียนก็เขียนเท่าที่ตัวเองรู้ อาจมีอะไรเสริมแต่งเข้าไปบ้างให้ดูเป็นดราม่ากว่าปกติเพราะเขียนในลักษณะเหมือนนิยายน่ะค่ะ แต่ถึงเจนนี่อ่านจบเล่มแล้วก็ยังมีคำถามที่ยังไม่มีคำตอบ ต้องไปหาเอาเองค่ะ คนเขียนเป็นหลานของเอเดน ก็เท่ากับเป็นญาติห่างๆ ของเจนนิราค่ะ เป็นคนเดียวที่เอเดนเล่าเรื่องอะไรๆ ให้ฟังเพราะตอนนั้นคนๆ นี้เป็นนักข่าวค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์นะคะ  คุณ Psycho man : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ  คุณ Mnemosyne : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 07:37:28 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 06:49:41

ความคิดเห็นที่ 5 ขออนุญาตโฆษณาเล่มนี้ค่ะ ที่หน้าเวบสำนักพิมพ์บอกว่าวางแผงวันที่ 11 แต่บางคนบอกว่าเห็นที่ร้านหนังสือแล้วค่ะ สำนักพิมพ์พิมพ์คำค่ะ เรื่อง ระบำเงา เคยลงที่นี่นานมาแล้ว มีบางบทยังอยู่ในคลังกระทู้ค่ะ บทที่ 5 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/09/W7024785/W7024785.html บทที่ 9 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/10/W7058539/W7058539.html บทที่ 10 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/10/W7098807/W7098807.html บทที่ 13 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/11/W7242478/W7242478.html บทที่ 14 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/12/W7280857/W7280857.html บทที่ 15 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/12/W7312074/W7312074.html บทที่ 16 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/12/W7322611/W7322611.html บทที่ 26 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/02/W7563464/W7563464.html แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 07:06:46 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 07:05:52

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามากรี๊ดปกระบำเงาค่ะ เห็นในร้านตอนแรกยังงงๆ นึกว่าพี่ไก่จะออกกับแจ่มใส รอมาน้านนาน ^^ ส่วนเรื่องนี้ แหะๆๆ อ่านไม่ทันแล้วค่ะ ค้างไว้กี่ตอนจำไม่ได้แล้ว เลยได้แต่แวะมาให้กิฟต์ เดี๋ยวถ้าว่างจะมาทบอ่านทีเดียวนะคะ (แต่สงสัยจะอีกนานค่ะ๕๕๕) ตอนนี้ก็ขอแปะไว้ก่อนนะคะ ^^ (ข้อความขึ้นช้าค่ะ นึกว่าไม่ขึ้นเลยแปะใหม่ ได้มาอีกสองความเห็น T^T ขอโทษค่ะ)   แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 11:24:31 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 11:23:25 จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 11:01:34

ความคิดเห็นที่ 7 ข้อความซ้ำค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 11:19:39 จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 11:12:13

ความคิดเห็นที่ 8 ข้อความซ้ำค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 11:17:40 จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 11:15:15

ความคิดเห็นที่ 9 นายอำเภออ่อนโยนจังค่ะ ปลื้มมม จากคุณ : thezircon (thezircon) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 12:29:38

ความคิดเห็นที่ 10 ปก ระบำเงา..สวยคะ..ปลายๆปีคงได้ไปอุดหนุน จากคุณ : Hermosa เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 13:46:03

ความคิดเห็นที่ 11 ดีใจด้วยค่ะ ขอให้ยอดขายล้นหลามนะคะพี่สาว ปกสวยจังค่ะ จำได้ว่าเรื่องนี้คุ้นๆ เพราะตามอ่านอยู่เงียบๆ แถมแอบสงสัยว่า...หายไปไหน ปล.คิดถึงมากมาย(อ่ะ ชักยังไง แหะๆ) .................... อ้า...ท่านนายอำเภอ เริ่มมีห่วง หุๆ แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 14:30:19 จากคุณ : มนต้นไม้๑^.^๑ (Setakan) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 14:29:29

ความคิดเห็นที่ 12 เริ่มรุกแล้วนายอำเภอ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 19:45:00

ความคิดเห็นที่ 13 ต่อไปจะมีแต่บทของคู่ตายายเป็นส่วนใหญ่แล้วสินะคะ คิดถึงเจนนิรากับทรอยแย่เลย :) จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 20:12:23

ความคิดเห็นที่ 14 เวลาอ่านเรื่องน้ทีไร เมื่อเห็นชิ่อ อบิเกล ผมจะนึกถึง อบิเกล ในอัลบัมของ   king diamond  ทุกที ทั้งที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องก้น ผมต้องฝังใจกับชื่อ อบิเกลนี้ มากเลยครับ อย่ากระนั้นเลย เล่าให้ฟังย่อๆ^^ King Diamond อัลบัม Abigail โจ นาธาน ลา เฟย์ กับ มิเรียม (ไม่ใช่สิเรียมนะ^^  สองภรรยาพากันย้ายไปคฤหาสน์ของเคาท์ ลา เฟย์ ที่มีชีวิตเมื่อปลายศตวรรษที่17 มีศักดิ์เป็นปุ่ของ โจนาธาน เหตุการณ์อันประหลาดเกิดในคฤหาสน์เป็นระยะๆๆ ในคฤหาสน์อันเต็มไปด้วยปริศนาแห่งนั้น ภรรยาของเคาน์ ลา เฟ จ้าง เกรกอรี โอเบรียนมาเป็นคนรับใช้ของสามี แต่เธอแอบเป็นชู้กับโอเบรียนจนตั้งท้อง (กรรม.....) เคาท์ ลา เฟ จึงสังหารเธออย่างโหดเหี้ยมด้วยแรงริษยา โดนผลักตกบันไดจนเธอนแท้งลูกเสียชีวิต มิเรียม ถูกวิญญาณอบิเกลสิงขณะเธอตั้งท้องเช่นกัน และวางแผนฆ่าโจนาธาน โดยการผลักตกบันได กรรม..... เพื่อแลกกับชีวิตตัวเองโดยให้ลูกในท้องได้ลืมตาดูโลก และ อบิเกล เกิดใหม่เป็นลูกของ โจนาธาน กับ มิเรียม นั่นเอง เธอชื่อ อบิเกล นั่นเอง เกิดมาพร้อมกับกินศพมิเรียมผู้เป็นแม่ แง่มๆๆ อัศวิน ทั้ง7 จับอบิเกลไปลงยันต์สะกดไว้ชั่วนิรันดร์ในตอนท้าย จบบทเพลงอัลบัมนี้ แต่ยังมีชุดที่สองตามมานะครับ อบืเกลยังไม่ตาย^^^^ แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 21:56:35 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 21:55:25 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 21:54:13 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 21:49:12

ความคิดเห็นที่ 15 มาอ่านต่อค่ะพี่ไก่ มีซีนหวานเล็กๆ ด้วย ปล. ปกระบำเงาสวยมากเลยค่ะ ไปสอยๆๆๆ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 04:02:49

ความคิดเห็นที่ 16 คิดถึงนายอำเภอกับเซรีจัง แล้วไปพลาดท่ากันตอนไหนหนอ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 14:10:08

ความคิดเห็นที่ 17 ปกระบำเงา สวยจังค่ะ ส่วนตอนนี้อยากจะเชียร์เอเดน ก็เชียร์ได้ไม่เต็มที่ เพราะรู้จุดจบซะแล้ว เฮ้อ รักกันหนาพากันหนีไม่ได้เหรอคะ เศร้าแทน TT_TT จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 23:29:42

ความคิดเห็นที่ 18 อ๊ายมีจูบหน้าผากด้วย ชีวิตของเซรีเคยมีความสุขอย่างแท้จริงบ้างมั้ยเนี่ย  อ่านนิยายแล้วชอบอิน เวลาอ่านเรื่องที่เศร้าหรือสะเทือนใจ อ่านจบแล้วก็ยังไม่หายจากอารมณ์เศร้าสะเทือนใจไปกับตัวละคร ถึงจะอ่านจบนานแล้วแต่ถ้านึกขึ้นมาก็จะเศร้าไปกับตัวละครด้วย แก้ไม่หายซะที   -“เอาเถอะ ” เอเดนพยายามตัดบท รู้ว่าถ้าปล่อยให้ผู้ช่วยของตัวเริ่มแสดงความคิดเห็นก็คงไม่ต้องทำอะไรกัน ไฮนส์ทำงานดี คล่องแคล่ว แต่ออกจะขี้ตื่นและหวาดระแวงเกิดไปสักนิด  ===>เกินไป   -หลังจากเงียบกันไปครู่หนึ่ง เขาถือโอกาสตั้งถามคำถามซึ่งคาใจมานานแล้ว  ===>ถามคำถาม   -บริเวณนั้นมีโขดหินที่ยื่นล้ำออกไปไกลกว่าส่วนอื่น เป็นเสมือนกำแพงบดบังแสงอาทิตย์ซึ่งฤดูนี้มักร้อนแรงในเวลากลางวัน และสะกัดกั้นกระแสลมจากทะเลซึ่งพัดพาความหนาวเย็นเข้าฝั่งในเวลากลางคืน ตรงนั้นเหมาะจะใช้เป็นที่คุ้มกันภัยในยามจำเป็น ผู้ชายคนหนึ่งก้มๆ เงยๆ อยู่ริมหาด กำลังพลิกเศษไม้ชิ้นโน้นชิ้นนี้เพื่อหาอะไรบางอย่าง เขาวางมือทันทีที่เห็นผู้หญิงและผู้ชายเดินตามกันมา ความสนใจไปอยู่ที่เครื่องแบบซึ่งฝ่ายชายสวมมากกว่าอื่นใด  ===>สกัด   -ฝ่ายนั้นมองตามไม่วางตาเมื่อเขาและเซรีลุยทรายไปที่สองคนซึ่งซุกอยู่ข้างโขดหิน เป็นผู้ชายวัยกลางคน กับเด็กชายอายุยังไม่มาก ที่น่าเป็นห่วงคือผู้ชายซึ่งนอนหลับไหลไม่ได้สติอยู่ชิดแผ่นหิน บนผ้าอะไรสักอย่างซึ่งปูลงกับพื้นทราย ขาซ้ายมีแผลเหวอะหวะจากโคนขาเรื่อยลงไปจนถึงเข่า เห็นได้ชัดเมื่อกางเกงที่สวมขาดรุ่งริ่ง ที่น่าห่วงคือขอบแผลเป็นสีเขียวอมม่วงคล้ำ และเนื้อเยื่อบริเวณแผลมีเลือดปะปนอยู่กับสีเหลืองอ่อนจางของหนอง  ===>หลับใหล จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 23:36:32

ความคิดเห็นที่ 19 เอเดนรุกเซรีเต็มๆ ตัวเลยนะคะเนี่ย ^ ^ ปกติเวลาพี่ไก่เขียนถึงเหตุการณ์ในอดีตจะเป็นตัวเอน ไม่ใช่หรือคะ หรือว่าช่วงนี้จะเป็นเหตุการณ์จริงที่ไม่มีใคร ล่วงรู้ ประมาณความรู้สึกแท้จริงของคนทั้งคู่ ไม่ใช่เหตุการณ์ ที่ยกมาจากหนังสือที่ญาติของเอเดนเขียนขึ้น(ซึ่งเจนนี่อ่าน) ปล. ได้ระบำเงามาไว้ในครอบครองแล้วค่ะ แต่ยังไม่มี เวลาอ่านเลย ใช่เรื่องนี้หรือเปล่าคะที่พี่ไก่บอกว่า พระเอกแก่กว่านางเอกประมาณ 20 ปีน่ะ อ่อ เกดตามหางานอื่นๆ ของพี่ไก่ได้ด้วยนะ ภาคก่อน รอยบรรพ์ (รอยรัก รอยอาลัย) เสียดายไม่มีมือหนึ่งแล้ว เจอแต่มือสอง แต่ยังสภาพดีอยู่ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 15:18:32

ความคิดเห็นที่ 20 ตอบน้องเกดก่อนนะคะ ใช่ค่ะเรื่องนั้นพระเอกแก่กว่านางเอก 20 ปี พระเอก 44 นางเอก 24 เพิ่งเรียนจบปริญญาโท ในขณะที่พระเอกมีลูกแล้วด้วยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 54 01:37:41