ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 28 สุดท้ายแล้วนิศาก็ช่วยอะไรไม่ได้ พอดนัยกับพัสตร์ลืมตาขึ้นมาจากสมาธิ ทั้งสองก็เริ่มทะเลาะกันอีก ทั้งเธอและพลินช่วยกันห้ามปรามไม่สำเร็จ ดนัยผลุนผลันออกจากบ้านไปเหมือนเดิมหลังจากยืนยันคำขอหย่าในวันพรุ่งนี้ตอนเช้า พัสตร์ไม่ขัดข้อง เมื่อดนัยก้าวออกจากบ้าน เธอก็เดินขึ้นห้องนอนชั้นบน ปล่อยให้พลินกับนิศายืนมองตากันด้วยความเสียใจ “เรายังมีเวลาอยู่จนกว่าจะถึงพรุ่งนี้เช้า ผมจะหาทางยับยั้งไม่ให้พี่สาวกับพี่เขยหย่ากันให้จงได้” พลินกล่าวออกมา ตราบใดที่ทั้งคู่ยังไม่เซ็นใบหย่า ความหวังก็ยังไม่สิ้นสูญ ในขณะที่นิศามืดแปดด้าน มองไม่เห็นหนทาง ขอเพียงมีแสงแห่งความหวังอยู่ที่ใด แม้จะริบหรี่ เธอก็จะใช้หนทางนั้นอย่างไม่ลังเลเลย กว่าพลินจะกลับถึงบ้านเวลาก็ล่วงไปถึงสามนาฬิกา เขานอนลืมตาครุ่นคิดอยู่บนเตียงนอนจนกระทั่งรุ่งเช้า “กลับมากี่ทุ่มกี่ยามหรือเรา... เมื่อคืน” พล.ท.พฤกษ์ถามลูกชายหลังจากกลับมาจากใส่บาตร ยังไม่ทันที่พลินจะตอบ คุณหญิงพลอยก็เดินมาสมทบ “เมื่อไหร่พัสตร์จะมารับตาเพชรกลับไปรู้ไหมพลิน ไม่ใช่ว่าแม่ไม่อยากเลี้ยงหลานหรอกนะ แต่สงสารตาเพชร ความอบอุ่นระหว่างอยู่กับตายายกับอยู่กับพ่อแม่น่ะ ไม่เหมือนกัน เมื่อวานก็เริ่มถามหาแล้ว” พลินเองก็กลุ้มใจ เขายังไม่ได้บอกข่าวร้ายแก่บิดามารดาเลย โอกาสที่หลานชายจะได้กลับไปอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก ใกล้จะหมดลงแล้ว “นอกจากพ่อแม่มันจะไม่มาหาลูกแล้ว น้าชายมันยังหายหัวไปด้วย” พล.ท.พฤกษ์บ่นดังๆ ให้พลินได้ยิน แล้วก็พูดกับเขา “วันนี้พลินไปส่งหลานที่โรงเรียนหน่อยเถอะ เมื่อวานพ่อไปรับ มันไม่ยอม บอกจะกลับกับน้า ต้องอ้อนวอนกันแทบตาย” พลินก็คิดถึงหลาน หลายวันแล้วที่เขาไม่ได้เจอหน้า ตอนเช้าเขาก็ออกไปทำงานก่อนหลานจะตื่น พอตอนเย็นกว่าจะกลับถึงบ้าน เด็กชายเพชรก็นอนหลับไปก่อนแล้วอีก ชายหนุ่มจึงรับปากบิดา ไปถึงที่ทำงานช้าไปนิด แต่ไม่ถึงกับสายคงไม่เป็นไร เด็กชายเพชรดีใจมากเมื่อรู้ว่าน้าชายจะไปส่ง ตื่นเต้นถึงขนาดไม่ยอมรับประทานอาหารเช้า จนพลินต้องขู่ว่าจะไม่ไปส่ง เด็กน้อยจึงยอม แต่ก็รับประทานไปชำเลืองมองน้าชายไป เกรงว่าเขาจะไม่รอ แอบหนีไปทำงานก่อน พอแม่บ้านผู้รับหน้าที่เลี้ยงเด็กชั่วคราวป้อนข้าวต้มช้อนสุดท้ายเข้าปาก ยังไม่ทันจะเคี้ยวกลืน เด็กชายเพชรก็วิ่งโร่เข้ามาหาพลิน พูดเสียงอู้อี้เนื่องจากข้าวเต็มปาก “หมดแล้วครับ ไปกันได้แล้ว” พลินหัวเราะ ยังไม่ทันไปโรงเรียนเลย เสื้อแสงก็เกือบจะเลอะเทอะเสียแล้ว “ไปเช็ดปาก ดื่มน้ำเสียก่อน น้ายังไม่ไปไหนหรอก นั่งรออยู่ตรงนี้แหละ” เด็กชายเพชรวิ่งตื๋อกลับไปหาแม่บ้าน ทำตามที่พลินสั่ง ตลอดการเดินทางไปโรงเรียน เด็กชายเพชรพูดจ้อไม่หยุดปาก ช่างสรรหาเรื่องต่างๆ มาเล่าให้พลินฟังไม่รู้จบ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องราวภายในโรงเรียน พลินสอบถามแบบชี้นำบ้างหัวเราะบ้าง แต่ดูเหมือนไปๆ มาๆ เขาจะเป็นฝ่ายตอบคำถามเสียมากกว่า ด้วยความช่างสังเกตและช่างสงสัยของหลานชาย ความสุขตรงนี้ทำให้ชายหนุ่มลืมความโศกเศร้าไปได้บ้างชั่วคราว พลินกับเด็กชายเพชรมาถึงโรงเรียนอนุบาลตั้งแต่เช้า มีผู้ปกครองมาส่งลูกส่งหลานไม่มากนัก หากคุณครูผู้ทำหน้าที่รับและตรวจตราความเรียบร้อยของบรรดาลูกศิษย์ตัวน้อยๆ มายืนรออยู่ตรงหน้าประตูปากทางเข้าโรงเรียนแล้ว ชายหนุ่มจอดรถริมทางเท้า เปิดประตูหลังปลดเข็มขัดนิรภัยของเบาะนั่งสำหรับเด็กแล้วอุ้มหลานชายลงจากรถ แล้วรีบวางลงพื้นก่อนที่หลานชายจะดิ้นเพื่อขอเดินเอง ขณะที่จูงมือกันเดินไปนั้น ก็มีเด็กชายคนหนึ่งอายุมากกว่าเด็กชายเพชรราวๆ สักสองปี วิ่งแซงหน้าขึ้นไป โดยมีผู้หญิงสาววิ่งไล่ตาม ปากก็ร้องห้าม “อย่าวิ่งสิลูก อย่าวิ่งสิลูก เดี๋ยวหกล้ม” พอขาดคำเท่านั้น เด็กชายผู้ไม่ฟังคำของมารดาก็สะดุดขาตัวเองล้มป้าบลงกับพื้นร้องไห้จ้า ผู้เป็นมารดาต้องรีบเข้าไปอุ้มปลอบโยนต่างๆ นานา เด็กชายคนนั้นก็ยังสะอึกสะอื้น เด็กชายเพชรจ้องมองเหตุการณ์นั้นตาแทบไม่กะพริบ พอเห็นเด็กชายรุ่นพี่ร้องไห้ไม่หยุด เขาก็หันมาเงยหน้าพูดกับพลิน “ขี้แย” พลินสะดุ้งเฮือก เสียงของเด็กชายเพชรดังไม่น้อย เขาเกรงว่าแม่ลูกคู่นั้นจะได้ยิน จึงหยุดเดินปล่อยให้ทั้งคนร้องคนปลอบเดินเข้าโรงเรียนไปก่อน “อย่าไปว่าพี่เขาอย่างนั้นสิ ไอ้เสือ” “ขี้แย” ‘ไอ้เสือ’ ยังยืนยันคำเดิม แล้วพูดจ๋อยๆ ต่อ “เป็นเพชร เพชรจะไม่ร้อง ลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง” พลินกลั้นหัวเราะแทบแย่ เมื่อเห็นสีหน้าขึงขังเอาจริงเอาจังของหลานชาย สงสัยเขาจะสอนดีเกินไป อยากรู้จริงๆ ว่าถ้าล้มแบบเด็กคนเมื่อสักครู่ หลานชายจะร้องไหม “ลูกผู้ชายต้องคอยโอ๋แม่ ใช่ไหมครับน้าพลิน” เด็กชายเพชรพูดต่อ พลินรู้สึกหมั่นไส้หลานชายวัยสามขวบครึ่งคนนี้เหลือเกิน ทั้งๆ ที่ความคิดเหล่านี้ เขาเป็นคนปลูกฝังให้เอง “แล้วถ้าพ่อล้มล่ะครับ” เขาแกล้งถาม เด็กน้อยทำตาโตพร้อมส่ายหน้า “พ่อไม่ต้องโอ๋ แต่เพชรจะเป่าแผลให้” พลินขยี้ผมหลานชายคนเก่ง “ไป... เข้าไปในโรงเรียนได้แล้ว ไอ้เสือ” คุณครูสาวผู้รอรับเด็กนักเรียนอยู่หน้าประตูยิ้มให้พลิน เธอพอจะรู้จักชายหนุ่มด้วยเขาเคยมารับหลานชายตอนเย็นหลายครั้งแล้ว “วันนี้คุณน้ามาส่งเองเลยนะคะ” พลินยิ้มตอบ นึกตะขิดตะขวงใจอยู่บ้าง วันนี้น้าชายมาส่ง วันก่อนๆ เป็นคุณตาคุณยาย เขาเกรงเธอจะถามถึงพ่อแม่ของหลานชาย “มารับด้วยครับ” เด็กชายเพชรพูดอวดครู ในขณะที่ชายหนุ่มไม่พูดอะไร มองดูหลานชายซึ่งมีครูพี่เลี้ยงอีกคนหนึ่งมารับตัวไป พลินเดินกลับมาที่รถ แล้วหันหน้ากลับไปมองที่หน้าโรงเรียน ผู้ปกครองเริ่มทยอยกันมาส่งลูกหลาน หลายครอบครัวมาส่งกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา เด็กบางคนร้องไห้จ้า คุณครูต้องเข้ามาปลอบด้วยความคุ้นชิน ภาพพ่อแม่ยืนส่งลูกหน้าโรงเรียนน้ำตาซึมทั้งคนส่งคนถูกส่ง เป็นภาพที่น่าประทับใจ จะหารักใดที่บริสุทธิ์เท่าความรักของพ่อแม่ลูกไม่มีอีกแล้ว กุญแจรถซึ่งกำลังจะไขถูกเก็บใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม แล้วพลินก็วิ่งกลับไปที่หน้าโรงเรียน ชะเง้อมองหลานชาย เห็นครูพี่เลี้ยงกำลังพาไปส่งครูประจำชั้น เขาก็พรวดพราดเข้าไปโดยไม่ฟังเสียงห้ามของครูที่อยู่หน้าประตูโรงเรียน ท่ามกลางสายตาของเด็กๆ พลินกึ่งเดินกึ่งวิ่งจนไปถึงตัวหลานชาย ครูประจำชั้นอนุบาลเด็กเล็กจำเขาได้ก็เอ่ยปากถาม “มีอะไรหรือคะ ผู้ปกครองน้องเพชร” พลินรู้สึกขัดหูกับคำเรียกขานหลานชายของคุณครู หากยามนี้ไม่ใช่เวลาจะมาใส่ใจ เรื่องสำคัญกำลังรออยู่ “ขออนุญาตพาหลานกลับครับ บังเอิญมีธุระด่วน” โดยไม่รอฟังคำตอบ เขาก้มลงอุ้มหลานชาย โค้งให้คุณครูหนึ่งครั้งแล้วหมุนตัวก้าวยาวๆ ออกมา ใบหน้าของคนถูกอุ้มยิ้มร่าทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าคนเป็นน้าจะพาไปไหน แค่เพียงรู้ว่าได้ไปกับน้าพลินก็สนุกแล้ว มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 09:22:59

ความคิดเห็นที่ 2 . นิศาเดินเป็นเสือติดจั่นอยู่ในห้องนอนตัวเอง เธอตื่นนอนนานแล้ว แต่ไม่กล้าลงไปข้างล่าง เพราะตอนนี้ทิวาต้องกำลังรับประทานอาหารเช้า เผลอๆ อาจจะรอชำระโทษเธออยู่ด้วย ถ้าเกิดซักไซ้ไล่เลียงขึ้นมาแล้วจะตอบว่าอย่างไรดี ร่ำๆ จะโทรไปบอกป้าประนอมให้ยกอาหารเช้าขึ้นมาให้เธอข้างบน เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เป็นสัญญาณเรียกเข้าที่ทำให้เธอดีใจ “คุณนิศาครับ ผมคิดว่ามีทางกำจัด... เอ่อ... ปีศาจร้ายนั่นได้แล้ว” น้ำเสียงของพลินตื่นเต้น ทำให้นิศาขมวดคิ้วถาม “จริงหรือคะ” “จริงสิครับ ผมคิดว่าหลานชายคงช่วยได้” “หลานชาย...” นิศาทวนคำ เธอไม่รู้ว่าพลินมีหลานชายกี่คน หากที่เธอรู้จักมีเพียงคนเดียวเท่านั้น “ลูกพี่ดนัยกับพี่พัสตร์นะหรือคะ” “ครับ เจ้าเพชร” พอได้ยินคำยืนยันดังนั้น นิศาก็ถอนหายใจ ความหวังริบหรี่ที่ฉายเป็นประกายเมื่อครู่ดับสูญ เธอนึกถึงเด็กชายตัวน้อย พูดบางคำยังไม่ชัดเลยด้วยซ้ำ จะไปกำจัดปีศาจร้ายได้อย่างไร พลินเห็นนิศาเงียบไปก็เดาความคิดเธอออก เขาไม่บอกเหตุผลในทันที หากตั้งคำถาม “คุณนิศายังยืนยันความเชื่อนั้นอยู่หรือเปล่า ที่คุณบอกว่าอำนาจใดๆ ก็ไม่อาจสู้อำนาจแห่งความรักได้น่ะครับ” นิศายังงงๆ อยู่แต่ก็ตอบเขา “ยืนยันสิคะ” “ถ้าอย่างนั้น คุณลองตอบผมอีกข้อ คุณนิศาว่ารักใดที่บริสุทธิ์ที่สุด ไม่มีความคิดใดแอบแฝงเจือปนอยู่เลย” หมอดูสาวฉุกคิด แล้วก็เข้าใจทะลุปรุโปร่ง พ่อแม่ย่อมรักลูกด้วยใจบริสุทธิ์ ปีศาจร้ายที่คิดจะทำลายครอบครัวนี้ มันสามารถสร้างความหวาดระแวง ความขุ่นข้องหมองใจให้แก่ความรักของสามีภรรยาได้ แต่มันไม่อาจสร้างสิ่งเหล่านั้นในความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูกได้เลย หากนิศายังลังเล ไม่ค่อยเห็นด้วยนักกับวิธีการนี้ “น้องเพชรยังเด็กเกินไป นิศาเกรงว่าจะเกิดอันตราย” “ไอ้เสือเพชร” พลินแก้ให้ถูก “ผมรับประกันว่าหลานผมเข้มแข็งพอ ถ้าคุณนิศายืนยันในอำนาจแห่งความรัก ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร” นิศาคิดอย่างรอบครอบถ้วนถี่ ลองผู้เป็นน้าชายออกปากรับประกัน เด็กก็น่าจะเข้มแข็งจริง กลับกลายเป็นดีเสียอีกที่อายุยังน้อย เพราะความรักที่มีต่อพ่อแม่ยังคงบริสุทธิ์เช่นกัน เธอเห็นมานักต่อนักแล้วว่า ยังเด็กๆ ก็รักพ่อแม่อยู่ดีๆ พอโตขึ้นมากลับเนรคุณ “ว่าอย่างไรครับ” พลินเร่งเร้า “วิธีการนี้พอจะใช้ได้หรือเปล่า” “ได้ค่ะ” นิศาตอบหนักแน่น เธอตัดสินใจดีแล้ว มันเป็นหนทางสุดท้ายที่ดีที่สุด ถ้าหากมีอะไรผิดพลาด เธอจะเป็นฝ่ายออกรับแทนเด็กน้อยเอง หมอดูสาวต้องโทรศัพท์ไปเลื่อนนัดกับผู้ศรัทธาอีกหน นั่นก็นับว่าเป็นเรื่องลำบากใจมากแล้ว ทว่าเรื่องที่สร้างความลำบากใจยิ่งกว่าก็คือ พี่ชายซึ่งนั่งอยู่ข้างล่าง คดีความวันวานยังไม่ได้ถูกชำระ เธอกำลังจะก่อคดีใหม่ขึ้นมาอีก นิศาตัดสินใจ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว อย่างมากก็ถูกอบรมครึ่งค่อนวัน ทำเป็นหูทวนลมบ้าง คงไม่หนักหนาอะไร คิดได้ดังนั้นก็เปิดประตู ออกมาจากห้อง ก้าวลงบันได ทิวานั่งอ่านหนังสือพิมพ์ระหว่างรับประทานอาหารเช้าอยู่ข้างล่างจริงๆ นิศาภาวนา ขอให้พี่ชายสนใจข่าวในหนังสือพิมพ์มากๆ อย่าได้มาสนใจน้องสาวคนนี้เลย เธอพยายามเดินจรดปลายเท้าให้เสียงเบาที่สุด ถ้าแปลงกายเป็นแมวได้คงแปลงไปแล้ว เธอกลั้นหายใจขณะที่เดินผ่านห้องรับประทานอาหารซึ่งเปิดประตูกว้าง ทิวายังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ อีกก้าวเดียวจะพ้นอยู่แล้ว ทิวาก็ส่งเสียงโดยไม่เงยหน้า “ไม่มากินข้าวด้วยกันก่อนหรือ นิด” “ไม่ล่ะคะ สายแล้ว นิดว่าจะไปเตรียมตัวทำงานเลย” นิศาหลับตากลั้นใจตอบ นึกในใจเข้าข้างตัวเองว่า ไม่ได้โกหกพี่ชายสักหน่อย เธอไปทำงานจริงๆ เพียงแต่ไม่ได้บอกว่าที่ไหนเท่านั้น “เดี๋ยวก็หิวตายหรอก ไม่กินข้าวก็หาอะไรรองท้องด้วยนะ เออ... อย่าเพิ่งไป เข้ามาคุยกันหน่อยสิว่า เมื่อคืนไปไหนมา” “นิศาถอนหายใจ ไม่รอดจนได้ เธอแก้ปัญหาโดยใช้วิธีเดิม นั่นคือเดินหนีไปดื้อๆ “นิดกำลังรีบค่ะพี่ทิว คืนนี้ค่อยคุยกันนะคะ” ทิวาวางหนังสือพิมพ์ลง ลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเท้า เขาไม่ได้ตามน้องสาวไป หากเดินมาดูที่หน้าต่างในห้องรับประทานอาหาร นิศาเดินลัดเลาะไปตามทาง ผ่านต้นไม้ใหญ่น้อยนานาพันธุ์ เธอไม่ได้เลี้ยวไปยังอาคารหลังเล็กที่ทำงาน หากเดินตรงไปทางโรงจอดรถ ตามที่ทิวาคาดไว้ ชายหนุ่มส่ายหน้าพลางคิดในใจ คนเรา พอลองคิดจะมีแฟนขึ้นมา อะไรก็ห้ามไว้ไม่อยู่จริงๆ หลังจากพลินคุยโทรศัพท์กับนิศาแล้ว เขาก็โล่งอกไปหนึ่งเปลาะ แนวทางที่คิดขึ้นมาอย่างกะทันหันนั้นมีทางเป็นไปได้ เมื่อนิศายืนยันแล้วก็เหลือขั้นตอนต่อไป คือบอกหลานชาย “เพชร... เพชรรักพ่อกับแม่ไหมครับ” “รักที่สุดในชีวิตเลย” เด็กน้อยตอบทันใด แต่ก็ยังไม่วายทิ้งท้ายเอาใจผู้เป็นน้า “รักน้าพลินด้วย” พลินหัวเราะในความเฉลียวฉลาดของหลาน ก่อนถามต่อ “แล้วถ้ามีใครมารังแกพ่อกับแม่ล่ะ อย่างเช่น... มาแกล้งให้พ่อกับแม่เพชรทะเลาะกัน” คราวนี้เด็กชายเพชรนิ่งคิด ด้วยไม่เคยมีเหตุการณ์อย่างนั้นอยู่ในสมอง “เพชรจะสู้” ในที่สุดเด็กน้อยก็ตอบ “เพชรจะไล่มันไปไกลๆ เลย” สมกับความต้องการของพลินแล้ว ไม่เสียทีที่เกิดเป็นผู้ชายเลยเจ้าหลานตัวน้อย “ถ้าอย่างนั้น เพชรต้องช่วยน้าพลินกับน้านิศาไล่ผู้ร้ายที่มาทำให้พ่อกับแม่เพชรทะเลาะกันนะครับ” เด็กชายเพชรพยักหน้าหงึกๆ เป็นอันว่าหมดไปอีกหนึ่งเปลาะ เหลือเพียงปัญหาที่สำคัญที่สุด พลินจะต้องหยุดไม่ให้พี่สาวกับพี่เขยเดินทางไปที่ว่าการเขตเพื่อหย่าขาดจากกัน ชายหนุ่มโทรศัพท์หาพี่สาว สัญญาณติดแต่ไม่มีคนรับ เขาลองโทรอีกสองสามหน หากไม่ได้ผล จึงเปลี่ยนเป็นหมายเลขโทรศัพท์บ้าน ผลลัพธ์ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม จึงรีบขับรถให้เร็วขึ้น พลินมาถึงบ้านของพัสตร์แปดนาฬิกาพอดิบพอดี แล้วเขาก็ใจหายวาบเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่เลย พัสตร์ขับรถออกจากบ้านไปแล้ว เขาโทรหาพัสตร์อีกด้วยใจร้อนรุ่ม ป่านนี้จะไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ เมื่อไม่มีใครรับสาย จึงโทรหาพี่เขย หวังจะหยุดยั้งเขาไว้ก่อน พลินถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดนัยก็ไม่รับโทรศัพท์เช่นกัน เหลือคนสุดท้ายซึ่งเป็นที่พึ่ง พลินโทรศัพท์หานิศา คราวนี้ค่อยยิ้มออกมาได้ เธอรับโทรศัพท์รวดเร็วทันใจ พลินกะว่าจะขอให้นิศาตรงไปที่ว่าการเขตก่อน แล้วเขาค่อยพาหลานชายตามไป ทว่านิศากลับขับรถมาอีกทาง เขาจึงตัดสินใจรอเธอ ไม่นาน นิศาก็ขับรถมาเร็วปานพายุ เธอลงจากรถด้วยท่าทีร้อนรน “รีบไปเถอะค่ะ ประเดี๋ยวไม่ทัน ไปรถนิศาก็ได้” “รถผมดีกว่าครับ” พลินมองรถสปอร์ตของนิศาแล้วส่ายหน้า “รถของคุณผมขับไม่ถนัด” พอนิศาเดินมาขึ้นรถของพลินเธอก็ตั้งคำถาม “คุณพลินมีวิธีที่จะพูดให้พี่ดนัยกับพี่พัสตร์กลับมาบ้านแล้วหรือยังคะ” คำถามของเธอทำให้ชายหนุ่มซึ่งกำลังจะบิดกุญแจสตาร์ตรถค้างคา “ต้องกลับมาที่บ้านนี้ด้วยหรือครับ” “ค่ะ” นิศาพยักหน้า “ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องกลับมาที่นี่ ไม่อย่างนั้นจะไม่ได้ผล” พลินอึ้งไปชั่วอึดใจ เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มาก่อน ระหว่างพาหลานชายไปหาพี่สาวพี่เขย กับพาสองคนนั้นกลับมาหาลูกโดยมีข้อแม้ว่าห้ามหย่ากันก่อน ความยากง่ายผิดกันเยอะเลย “อย่างนี้ได้ไหมครับ” พลินตัดสินใจ “คุณนิศาอยู่กับเจ้าเพชรที่นี่ ผมไปหาพี่พัสตร์กับพี่ดนัยคนเดียวก็พอ” นิศานึกไม่ออกว่าเขาจะทำอย่างไร ยังไม่ทันที่เธอจะถามเขาก็พูดออกมาก่อน “เชื่อผมเถอะครับ รออยู่ที่นี่ ประเดี๋ยวผมมา” ------------- จบบทที่ 28 ------------- ต่อบทที่ 29 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 09:24:25

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 29 พลินขับรถพลางดูนาฬิกาสลับกับโทรหาพี่สาวและพี่เขย ไม่มีใครรับโทรศัพท์เหมือนเคย ยิ่งใกล้ที่ว่าการเขตมากขึ้นเท่าไร รถก็ยิ่งติดมากขึ้นเท่านั้น จนชายหนุ่มอยากจะทิ้งรถแล้วลงวิ่งไปแทน พอถึงที่ ลานจอดรถก็เต็มอีก พลินขับรถวนอยู่สองรอบยังหาที่จอดไม่ได้ ความหวังที่จะให้ใครสักคนขับรถออกจากที่จอดคงเป็นไปไม่ได้ เพราะเช้าๆ อย่างนี้มีแต่คนเข้าไม่มีคนออก เกือบจะต้องจอดขวางอยู่แล้ว ก็พอดีมีรถประจำตำแหน่งคันหนึ่งแล่นออกไป พลินไม่รอช้าขับรถปราดเข้าไปจอดแทนที่ทันที ชายหนุ่มรีบลงจากรถกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในอาคารก่อนที่ยามจะเห็นแล้วมาไล่ สายตาของเขากวาดมองหาป้ายฝ่ายทะเบียนราษฎร์ ขนาดเพิ่งเลยเวลาเริ่มงานราชการมาได้เพียงครึ่งชั่วโมงผู้คนยังมากมายแน่นขนัดราวกับตลาดนัด พลินเดินจ้ำพรวดๆ เข้าไปในห้อง ยิ่งจ้อกแจ้กจอแจวุ่นวายกว่าข้างนอก มีทั้งคนมาแจ้งเกิด แจ้งตาย ย้ายเข้า ย้ายออก ด้านในสุดเป็นส่วนงานจดทะเบียนสมรสกับจดทะเบียนหย่า ซึ่งก็มีคนมานั่งรออยู่ไม่น้อยเช่นกัน พลินมองปราดเดียวก็รู้ว่าคู่ไหนมาทำอะไร เขาหาพี่สาวและพี่เขยแต่ก็ไม่เจอ พอมองไปยังโต๊ะเจ้าหน้าที่ใจก็หายวาบ ทั้งพี่สาวและพี่เขยไปนั่งอยู่ตรงนั้นแล้ว ชายหนุ่มแทบจะวิ่งเข้าไปหา ท่ามกลางสายตาของผู้คนร่วมร้อย “ผมอยากจะให้คุณทั้งสองคิดดูให้ดีอีกครั้งหนึ่งครับ” เจ้าหน้าที่วัยกลางคนพูดจาอย่างนิ่มนวล เขาพยายามเกลี้ยกล่อมดนัยกับพัสตร์เหมือนคู่อื่นๆ ที่มาแจ้งความประสงค์ขอหย่า ทั้งๆ ที่ไม่เคยเจรจาสำเร็จเลยสักราย หลายๆ คู่ก็มาทะเลาะกันต่อหน้า บางคู่ถึงขนาดสาวไส้ของแต่ละฝ่ายออกมาประจานให้เขาฟังอีกต่างหาก ยังดีที่คู่นี้เงียบๆ ไม่เอะอะโวยวาย “ผมคิดดีแล้วครับ ไม่มีหนทางอื่นอีกแล้ว” ดนัยพูดเสียงเรียบ คนที่รู้จักเขาเท่านั้นจึงจะรู้ว่ากำลังข่มอารมณ์อย่างเต็มที่ ในขณะที่พัสตร์ตอบเสียงเครือ “ไม่หย่าวันนี้ พรุ่งนี้ก็ต้องหย่าค่ะ” เจ้าหน้าที่นั่งนิ่ง มองทั้งสองอีกสักพัก ครั้นเห็นว่าไม่เปลี่ยนใจแน่เขาจึงยื่นสมุดให้เซ็นชื่อ ดนัยรับมาวางตรงหน้า มือที่หยิบปากกาออกมาจากกระเป๋าเสื้อสั่นระริก ห้าปีที่แล้วเขากับพัสตร์ก็มานั่งอยู่ที่นี่ ผิดแต่อยู่โต๊ะตัวถัดไปเท่านั้น บรรยากาศชื่นมื่นเพียงใดเขายังจำได้ มันช่างต่างจากวันนี้ราวสวรรค์กับนรก พัสตร์ก็มีความรู้สึกเช่นเดียวกัน ก้อนสะอื้นในคอกลั้นไว้อยู่ก็จริง ทว่าน้ำตาสุดจะห้ามไหว มันค่อยๆ หล่อรื้นแล้วรินไหลอาบแก้ม หญิงสาวต้องใช้ผ้าซับน้ำตาเป็นระยะๆ แล้วคนโวยวายก็พรวดพราดมาถึง “พี่สองคน อย่าเพิ่งครับ” พลินร้องห้ามพร้อมกับชะโงกหน้าเข้าไปดู พอเห็นว่ายังไม่มีการเซ็นชื่อก็โล่งใจ “ไม่ต้องพูดอะไรอีก พลิน เราสองคนตัดสินใจกันแล้ว” ดนัยกล่าว มือของเขายังจับปากกาจรดอยู่ที่สมุด โดยมีพัสตร์พยักหน้ายืนยันคำนั้น “พี่สองคนตัดสินใจกันแล้ว” พลินทวนคำพูดของดนัย “หลงลืมใครอีกคนไปหรือเปล่าครับ” “ถ้าพลินหมายถึงน้องเพชร เราตกลงกันว่าจะผลัดกันเลี้ยงดูลูก” “ผมไม่ได้หมายถึงประเด็นนั้นครับ ผมกำลังจะบอกว่า เจ้าเพชร...” “ทำไม พลิน ลูกเพชรทำไมหรือ” พัสตร์ลุกจากเก้าอี้ แทบจะพุ่งเข้ามาหาน้องชาย ดนัยก็มีสีหน้าตระหนกไม่แพ้กัน “น้องเพชรไปโรงเรียนไม่ใช่หรือ” “ครับ เจ้าเพชรไปโรงเรียน แต่ตอนนี้อยู่ที่บ้าน” “พลินพูดมาเดี๋ยวนี้นะว่าลูกพี่เป็นอะไร” ใจของพัสตร์ร้อนรนเกินกว่าจะทนฟังคำพูดกำกวมของน้องชาย เธอย้ำคำหนักๆ อีกครั้ง “บอกมาเดี๋ยวนี้นะ” พลินเห็นกิริยาของพี่สาวและพี่เขยก็รู้ว่า แผนการของเขาสัมฤทธิ์ผลแล้ว “อย่ามัวแต่ถามเลยครับ ผมว่าพี่ทั้งสองรีบกลับบ้านดีกว่า” พูดจบเขาก็ผละออกไปทันที ในใจนึกขอโทษพี่สาวและพี่เขย เขาไม่อยากใช้วิธีแบบนี้เลย แต่มันจำเป็นจริงๆ เพราะถ้าไม่มีอะไรต้องเร่งรีบ ทั้งสองอาจจะเซ็นหย่ากันก่อนก็เป็นได้ พัสตร์ตามน้องชายไปติดๆ ส่วนดนัยผลักสมุดคืนเจ้าหน้าที่แล้วก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปอีกคน “ไปรถผมดีกว่าครับ” พลินคำนึงถึงความปลอดภัย จึงชวนพี่สาวและพี่เขยให้ไปรถคันเดียวกัน พัสตร์กำลังใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงตามพลินไปอย่างว่าง่าย ดนัยเห็นภรรยาขึ้นรถน้องชายเขาก็ทำตาม ตลอดการเดินทางกลับบ้าน พัสตร์ซึ่งนั่งหน้าพร่ำถามพลินไม่หยุดปาก ชายหนุ่มก็ใจแข็ง บอกเพียงแต่ว่าพอถึงบ้านแล้วก็จะรู้เอง นิศานั่งรออยู่ในห้องรับแขกโดยไม่ออกไปไหน เธอเข้ามาในบ้านของดนัยกับพัสตร์ได้เพราะพลินใช้กุญแจซึ่งพี่สาวของเขาซ่อนอยู่ใต้กระถางต้นไม้ไขให้ เด็กชายเพชรคอยป้วนเปี้ยนไม่ห่าง และชวนพูดชวนคุยตลอดเวลา ความเฉลียวฉลาดช่างเจรจานี่เองที่ทำให้นิศารู้ว่าทำไมพลินถึงได้รับประกันนักหนาว่าหลานชายของเขาสามารถช่วยเหลือพ่อกับแม่ได้ เสียอย่างเดียวที่ชอบพูดบ่อยเหลือเกินว่า น้านิศาแฟนน้าพลิน ห้ามอย่างไรก็ไม่เชื่อฟัง จะโกรธก็โกรธไม่ลง เด็กชายเพชรจำเสียงรถของพลินได้ เขาวิ่งตื๋อออกไปจากห้องตั้งแต่รถยังจอดไม่สนิทอยู่หน้าประตูรั้ว พัสตร์รีบเปิดประตูลงจากรถด้วยความร้อนรน เห็นลูกชายยืนอยู่ที่เฉลียง โดยมีนิศาซึ่งเพิ่งเดินตามออกมายืนอยู่ข้างๆ เธอก็เร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหา “เป็นอะไรหรือเปล่าลูก” พัสตร์จับลูกชายหมุนตัวตรวจตรา แต่ไม่พบอะไรผิดปกติ ก็หันหน้าไปมองพลิน และจบลงที่สามีของเธอ ดนัยปรี่เข้าไปหาเด็กชายเพชร โดยย่อตัวลงนั่งข้างภรรยา เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของเด็กชายเพชรไว้ “เจ็บอะไรตรงไหนหรือเปล่า” พอเห็นลูกชายส่ายหน้า ดนัยก็งุนงงถามใหม่ “น้องเพชร เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” คราวนี้เด็กน้อยตอบชัด ได้ยินกันทั้งบิดามารดา “เพชรเป็นเด็กดี” ดนัยอึ้งกับคำตอบของลูก เขาพอจะคาดเดาได้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร ด็อกเตอร์หนุ่มลุกขึ้นยืนหมุนตัวหันหน้าไปทางผู้ซึ่งไปตามเขามาจากที่ว่าการเขต “พลิน นายเล่นอะไรของนายนี่” ดนัยโกรธจัดถึงกับใช้สรรพนามแทนน้องภรรยาว่า ‘นาย’ โดยพัสตร์ซึ่งโกรธมิได้ย่อหย่อนกว่าสามีกล่าวเสริม “รู้ไหมว่าพี่ตกใจขนาดไหน เล่นไม่เป็นเรื่องเลยนะเรา” พลินรอจนพี่เขยพี่สาวกล่าวจบแล้ว เขาจึงโต้ “แล้วพี่ดนัยกับพี่พัสตร์ล่ะครับ กำลังทำอะไร เล่นอะไรกัน ที่ตรงนั้นไม่ใช่ที่ที่พี่ทั้งสองควรไปเลย รักกันอยู่แท้ๆ แต่กลับปล่อยให้ปีศาจร้ายครอบงำชักจูงให้หวาดระแวงบ้าง รำคาญหงุดหงิดใส่กันบ้าง มีความสุขหรือครับที่ทำแบบนั้น นึกถึงลูกหน่อยสิครับ” สองสามีภรรยาถึงกับอึ้ง ไม่คิดว่าจะถูกสวนกลับ และที่พลินพูดมาก็ถูกต้องทุกประการ ทั้งดนัยและพัสตร์ต่างหันไปมองลูกชายซึ่งกำลังจ้องตาแป๋วมา “น้านิศาบอกว่าพ่อดนัยกับแม่พัสตร์ถูกปีศาจร้ายสิง” เด็กชายเพชรพูดจ๋อยๆ คว้ามือบิดามารดาคนละข้าง “ไม่ต้องกลัวนะครับ เพชรจะไล่มันไปเอง” คำพูดของพลินว่าชวนอึ้งแล้ว คำพูดของลูกชายกลับยิ่งกว่าหลายเท่า ดนัยกับพัสตร์ต่างมองหน้ากัน ก่อนเปลี่ยนสายตาไปที่เด็กชายเพชร พลิน และสุดท้ายทั้งคู่มองนิศา “อยากจะลองให้น้องเพชรช่วยไหมคะ” นิศาถามเรียบๆ แน่นอนว่าคำตอบที่ได้ไม่มีทางเป็นอื่น เด็กชายเพชรยิ้มร่า เดินจูงบิดามารดาเข้าไปในบ้าน โดยมีนิศากับพลินเดินตามหลังจากสบตาและส่งยิ้มให้กัน มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 09:25:44

ความคิดเห็นที่ 4 . ทุกคนเข้าไปนั่งอยู่ในห้องรับแขก ดนัยกับพัสตร์นั่งบนโซฟาตัวยาวโดยมีเด็กชายเพชรนั่งคั่นกลาง ทั้งสามนั่งจับมือซึ่งกันและกัน ก่อนที่นิศาจะเข้าไป พลินซึ่งเลื่อนที่นั่งตัวเล็กให้ แอบกระซิบบอกเธอด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “ถ้าเห็นว่ามีอันตราย ไม่ว่าจะต่อเจ้าเพชรหรือต่อคุณ ผมขอให้ยกเลิกทันทีเลยนะครับ” หญิงสาวยิ้มแล้วตอบ “นิศาจะไม่ยอมให้น้องเพชรเป็นอะไรหรอกค่ะ” พูดจบเธอก็นั่งลง ร่วมจับมือด้วยอีกคนหนึ่ง ส่วนพลินคอยสังเกตการณ์อยู่ไม่ห่าง “เหมือนเดิมนะคะ ตั้งสมาธิ นึกถึงแต่สิ่งดีๆ ที่มีต่อกัน” เธอบอกดนัยกับพัสตร์เพียงสั้นๆ ก่อนพูดกับเด็กน้อย “น้องเพชรหลับตา แล้วพูดตามน้านิศานะคะ... เพชรรักพ่อ เพชรรักแม่...” เด็กชายเพชรทำตามอย่างว่าง่าย และเมื่อนิศาบอกว่าห้ามหยุด เด็กน้อยก็หลับตาท่องไปเรื่อยๆ เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว นิศาก็หลับตาบ้าง เธอตั้งสมาธิกำหนดจิตมั่น เพียงครู่เดียวปีศาจร้ายก็ปรากฏกายขึ้นเบื้องหลังดนัยกับพัสตร์ ใบหน้าอันขาวโพลนกับผมยาวสยายของพวกมันทั้งสองตนดูน่าเกลียดน่ากลัวกว่าเดิม มันดูเกรี้ยวกราดจนดวงตาสีเลือดซึ่งจ้องมองนิศาเขม็งนั้นปูดโปนแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า นิศาเตรียมตัวรับมือการอาละวาดของปีศาจร้ายเต็มที่ บรรยากาศเริ่มเขม็งเกลียว การปะทะเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ แต่แล้วร่างน้อยๆ ก็ปราดมาเผชิญหน้าปีศาจร้ายทั้งสองอย่างไม่เกรงกลัว “ออกไปนะ อย่ามาทำพ่อดนัยกับแม่พัสตร์” นิศารีบเข้าไปกัน กลัวปีศาจจะทำร้ายเด็กชายเพชร ปีศาจร้ายแสยะยิ้ม มันไม่สนใจเด็กน้อย หากค่อยๆ โอบรัดดนัยกับพัสตร์ไว้ วงแขนของมันรัดแน่นขึ้นทุกที จนทั้งสองสามีภรรยาเริ่มรู้สึกอึดอัดกระสับกระส่ายด้วยหายใจไม่สะดวก ก่อนที่นิศาจะตัดสินใจทำอะไร เด็กชายเพชรก็ปราดมาขวางหน้าอีกที คราวนี้เด็กน้อยตรงเข้าไปยื้อยุดไม่ให้ปีศาจทำร้ายบิดามารดาของตน น่าแปลกตรงที่ ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้จากสิ่งชั่วร้ายทั้งสองเลย เด็กชายเพชรพยายามอย่างเต็มที่ สองมือทั้งแกะทั้งดึง ส่วนปากก็ร่ำร้อง “ไป... ไปนะ อย่ามายุ่งกับพ่อดนัยแม่พัสตร์” สิ่งที่นิศาเห็นชัด เจ้าปีศาจไม่กล้าทำอะไรเด็กชายเพชร และพริบตาต่อมา เจ้าปีศาจตนที่รัดพัสตร์ก็ถูกเด็กน้อยดึงแขนออกอย่างง่ายดาย มันเซถลาแล้วค่อยๆ ลอยไปรวมกับตนที่รัดดนัยอยู่ กลายเป็นปีศาจตนเดียวตามเดิม เด็กชายเพชรยังออกปากไล่ไม่หยุด ทว่าดูเหมือนปีศาจตนนี้เรี่ยวแรงจะมาก เด็กน้อยแกะอย่างไรก็ไม่หลุด นิศามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่เข้าไปช่วย เธอมั่นใจว่าผู้ช่วยเหลือที่ดีกว่าเธอย่อมไม่อยู่นิ่งเฉยแน่ และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ด้วยพลังแห่งกระแสจิต ทำให้นิศาเห็นพัสตร์ขยับตัวลืมตา หันไปหาดนัยซึ่งยังหลับตาไม่รู้เรื่องราว โดยมีปีศาจร้ายกอดรัดไม่ยอมปล่อย เด็กน้อยยังคงทั้งแกะทั้งดึงไม่หยุดหย่อน ทว่าไร้ผล จนกระทั่งพัสตร์ยื่นมือเข้ามาช่วย “อย่ามาทำลายครอบครัวของเรา” พัสตร์กล่าวพร้อมกับช่วยลูกชายฉุดดึงปีศาจร้ายออกจากสามี มันขัดขืนอยู่ชั่วครู่ หากไม่สามารถต้านทานแรงของสองแม่ลูกได้ จึงผละออกจากการกอดรัดดนัย “ไป... แล้วไม่ต้องกลับมาอีก” พัสตร์พูดสำทับในขณะที่เด็กชายเพชรวิ่งไล่ เจ้าปีศาจร้ายก็กลายร่างเป็นหมอกควันแล้วค่อยๆ สูญสลายไปในที่สุด พลินรู้สึกใจไม่ค่อยดี คนทั้งสี่นั่งจับมือกันนิ่งเงียบไปนานพอสมควรแล้ว ไม่มีอาการใดๆ หรือแม้แต่เสียงให้เขาคาดเดาเลยว่าเหตุการณ์เป็นอย่างไร ความอึดอัดมีมากจนชายหนุ่มนั่งไม่ติด ต้องเดินวนไปวนมา ตาจับจ้องคนทั้งสี่แทบไม่กะพริบ แล้วในที่สุดนิศาก็ลืมตาขึ้นมาเป็นคนแรก เธอหายใจแรงเล็กน้อย ไม่ถึงกับหอบตัวโยนเหมือนที่เคย “เป็นอย่างไรบ้างครับ” พลินปรี่เข้าไปหา ถามอย่างรวดเร็ว “สำเร็จไหม” ยังไม่ทันที่นิศาจะตอบ ครอบครัวเจ้าของบ้านก็ค่อยๆ ทยอยลืมตาขึ้นมาทีละคน เริ่มจากเด็กชายเพชร พัสตร์ และดนัยเป็นคนสุดท้าย “พัสตร์ ผมขอโทษ และจะไม่ทำอย่างนั้นอีก” ดนัยพูดออกมาด้วยความสำนึกผิด เช่นเดียวกับพัสตร์ซึ่งตอบกลับด้วยเสียงสั่นเครือ “พัสตร์เองก็ผิดค่ะ เรื่องที่แล้วก็ให้มันแล้วไป จะไม่เก็บมาใส่ใจอีก... เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะคะ” ดนัยยิ้มกว้าง กางแขนออกทั้งสองข้าง พัสตร์ก็เข้าสวมกอดทันที โดยเด็กชายเพชรกระโดดโลดเต้นไปรอบๆ ก่อนจะโผเข้ากอดทั้งบิดามารดา “นิศาคงไม่ต้องตอบแล้วใช่ไหมคะ” หมอดูสาวถามพลินซึ่งกำลังยิ้มอย่างมีความสุข ภาพที่เห็นชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดใดๆ ครอบครัวของพี่เขยพี่สาวรวมทั้งเจ้าหลานชายกลับมาเป็นเหมือนเดิม ชายหนุ่มพยักหน้าช้าๆ ทั้งเขาและนิศาต่างดีใจ สิ่งที่เพียรพยายามร่วมกันทำประสบความสำเร็จ ดนัยโอบกอดลูกเมียไว้ หันหน้ามาทางนิศา “ขอบคุณมากนะครับคุณนิศา ผมไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรดี พลินก็เหมือนกัน ขอบใจที่คอยช่วยเหลือทุกอย่าง” นิศายิ้มให้ดนัย “ขอบคุณความรักของพี่ทั้งสองกับลูกเถอะค่ะ ถ้าพี่ดนัยพี่พัสตร์และน้องเพชรปราศจากความรักต่อกันแล้ว ผลคงไม่ใช่อย่างนี้” “จะอย่างไรก็ต้องขอบคุณหมอนิศาค่ะ” พัสตร์พูดบ้าง “ถ้าหมอนิศาไม่ช่วยแนะนำ เราก็คงรักกันแบบขาดสติ คอยคิดแต่เรื่องร้ายๆ ของอีกฝ่าย ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วอาจไม่ได้เป็นอย่างนั้น” แล้วพัสตร์ก็หันมาทางพลิน “ขอบใจมากนะ น้องรัก” เธอแอบหลิ่วตาให้น้องชาย “และต่อไปก็ขอให้ดูพี่ทั้งสองเป็นตัวอย่างด้วย อะไรที่มันแย่ๆ อย่าไปทำตาม” พลินหัวเราะ รู้ว่าพี่สาวหมายถึงอะไร เขาหันไปทางหลานชาย แล้วยกมือขึ้นรออีกฝ่ายยกมือน้อยๆ ขึ้นมาตบ “เก่งมากไอ้เสือ ดูแลพ่อกับแม่ให้ดีๆ ล่ะ” เด็กชายเพชรยิ้มแก้มแทบปริ ยกมือน้อยๆ ตบมือใหญ่ๆ ของน้าชายดังฉาด “เพชรไม่ยอมให้ใครมาทำพ่อดนัยกับแม่พัสตร์หรอก” เด็กน้อยพูดจาอย่างภาคภูมิ ก่อนสะกิดคนเป็นน้า “น้าพลินจะไปส่งเพชรที่โรงเรียนหรือเปล่าครับ เพชรอยากไปเล่นกับเพื่อน” “ตายจริง...” พัสตร์เป็นคนอุทานออกมา “แม่ลืมไปแล้วว่าวันนี้ลูกต้องไปโรงเรียน” เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างครื้นเครง ไม่มีบรรยากาศความตึงเครียดหลงเหลืออยู่เลย “ไม่ต้องห่วงครับ พี่พัสตร์ ผมเป็นคนพาหลานกลับบ้าน ก็ต้องไปส่งให้ แล้วจะเลยไปที่ทำงานด้วย ขาดงานมาตั้งหลายชั่วโมงแล้ว” “ถ้าอย่างนั้นพี่ขอติดไปด้วยสิ ต้องไปเอารถที่เขตกลับ” “เรื่องรถก็ไม่ต้องห่วงครับ ผมโทรบอกคนที่บ้านแล้วว่าให้เอากุญแจสำรองไปไขแล้วขับไปไว้บ้านโน้น” “อ้าว... แล้วรถของพี่ล่ะ” ดนัยทักท้วง รถของเขาก็ยังจอดอยู่ที่ว่าการเขตเหมือนกัน พลินแบบมือออกไปข้างหน้า “เอากุญแจรถมาสิครับ ผมจะจัดการให้” “เอ่อ... ไม่เป็นไรดีกว่า พี่ไปเองได้ ลางานไว้ครึ่งวันเท่านั้น” ดนัยหยิบกุญแจขึ้นมาแล้วกลับเปลี่ยนใจ พลินยกมือห้ามทันที “ลาเต็มวันเถอะครับพี่ดนัย วันนี้อยู่บ้านกับพี่พัสตร์เถอะ” เขายิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนหันมาตบบ่าหลานชาย “ไอ้เสือเพชร... อยากมีน้องแล้วใช่ไหมครับ” ------------- จบบทที่ 29 ------------- ต่อบทที่ 30 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 09:26:56

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 30 พลินยังคงไปรับนิศาทุกๆ ค่ำเป็นประจำเหมือนเช่นเคย แม้ว่าจะไม่มีปัญหาให้ร่วมกันแก้ไขแล้วก็ตาม บ่อยครั้งที่ดนัยกับพัสตร์ชวนทั้งคู่ให้มารับประทานอาหารที่บ้าน แต่ละวันชายหนุ่มเร่งเร้าเวลาอยากให้ถึงตอนเย็นค่ำเร็วๆ ยิ่งเป็นวันเสาร์อาทิตย์ เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าเวลาช่างเดินชักช้าเหลือเกิน วันหยุดทีไรเวลาว่างมากเสียจนอยากให้มีแต่วันทำงาน จนในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวต้องบอกเธอ “ถ้าผมจะมาช่วยงานคุณนิศาทุกเสาร์จะเป็นไรไหมครับ” “อยากจะมาเป็นลูกศิษย์นิศาหรือคะ” หมอดูสาวถามยิ้มๆ พลินกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น “แหม... ดูเหมือนคุณนิศาอยากจะให้ผมเป็นลูกศิษย์เสียจริงนะ” “อ้าว... นิศานึกว่าคุณพลินต้องการอย่างนั้น” “เรียกว่าผู้ช่วยก็พอกระมังครับ อย่างตอนนั้น” พลินกล่าว แล้วเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ “แต่ผมขอแต่งตัวแบบธรรมดาๆ นะครับ” นิศาหัวเราะ นึกถึงตอนที่แกล้งให้เขาสวมชุดขาวล้วน กางเกงหลวมรุ่มร่าม อันที่จริงแล้วเขาแต่งกายอย่างนั้นก็ ‘ดูดี’ ไปอีกแบบ “ไหวหรือคะ งานหนักนะ น่าเบื่ออีกต่างหาก วันๆ ไม่ได้ออกไปไหน” พลินอยากจะบอกเหลือเกินว่า ไม่น่าเบื่อเลย ขอเพียงมีเธออยู่ใกล้ๆ เขาจะต้องไปที่ไหนอีก “คุณนิศาอยู่ได้ ผมก็อยู่ได้ เป็นอันว่าเริ่มงานตั้งแต่เสาร์นี้เลยนะครับ” “แน้... ใครรับปากแล้วคะ นิศายังไม่ได้ตอบตกลงเสียหน่อย ว่าจะรับลูกศิษย์ลูกหา” พลินถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ผู้ช่วยครับ ผู้ช่วย... ไม่รู้ละ เสาร์นี้ผมไปหาคุณนิศาแน่ๆ” “ไม่มีทางปฏิเสธเลยใช่ไหมคะ” นิศาถาม พอพลินส่ายหน้าแทนคำตอบ เธอก็พยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงค่ะ แต่บอกเสียก่อนนะคะว่าต้องทำตามกฎ” ชายหนุ่มหน้าเหลอหลา ไม่แน่ใจว่าเธอจะมาไม้ไหนอีก “กฎอะไรครับ กฎการทำงานของบ้านคุณนิศานะหรือ ถ้าคนอื่นๆ ถือปฏิบัติตามนั้น ผมก็ไม่มีปัญหาครับ” “เปล่าค่ะ คนอื่นๆ ไม่เกี่ยว เฉพาะของคุณพลินคนเดียว” นิศาหัวเราะคิกคักก่อนกล่าวกฎเฉพาะตัวชายหนุ่ม “ห้ามสาย ห้ามป่วย ห้ามลา และห้ามขาด ทำได้ไหมคะ” พลินสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินกฎเผด็จการ ทว่าเขาก็ยังพยักหน้าหงึกๆ “ได้ครับ ไม่สาย ไม่ลา ไม่ขาดงาน และถ้าผมป่วย ก็จะลากสังขารมาหาคุณนิศาให้ได้ครับ” “ก็ตกลงตามนั้น วันเสาร์อาทิตย์นี้เริ่มงานเลยก็แล้วกัน” “ใครบอกว่าผมจะทำวันอาทิตย์ด้วย” “อ้าว...” นิศางง “วันอาทิตย์ไม่ทำหรือคะ” “วันเสาร์ผมไม่ได้ทำให้ฟรีๆ นะครับ วันอาทิตย์ถือเป็นค่าจ้าง” นิศายิ่งงงกว่าเดิม ไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร “ยังไงกันคะนี่ นิศาตามคุณพลินไม่ทันค่ะ” “คุณนิศาครับ” พลินเรียกชื่อเธอ ท่าทางของเขาจริงจัง “ผมอยากให้เรามีวันหยุดที่ตรงกันบ้าง อยากพาคุณไปรับประทานอาหารมื้ออื่น นอกจากมื้อค่ำเหมือนทุกๆ วัน อยากพาคุณไปเที่ยวต่างจังหวัดใกล้ๆ อยากพาคุณไป...” “พอแล้วค่ะ... พอแล้ว” นิศายกมือห้าม “ค่าจ้างของคุณพลินคือให้นิศาเปลี่ยนวันหยุดจากวันจันทร์เป็นวันอาทิตย์ใช่ไหมคะ” “ครับ” พลินพยักหน้าแล้วรอฟังคำตอบด้วยใจระทึก ท่าทางของนิศาคิดหนักจนเขาชักจะใจไม่ดี “วันอาทิตย์... นิศามีผู้ศรัทธาเยอะด้วยนะคะวันนั้น” “ครับ” “ส่วนใหญ่ คนอื่นๆ เขาก็หยุดวันอาทิตย์กัน” “ครับ” พลินไม่รู้จะพูดอย่างไรได้อีก นอกจากพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเธอ “แล้วทำไมคุณพลินไม่หยุดวันจันทร์ให้ตรงกับนิศาล่ะคะ” “โธ่...” ชายหนุ่มครางเสียงอ่อย “ถ้าเลือกวันหยุดได้ ผมทำไปแล้วครับ” หญิงสาวหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางของเขา “นิศาล้อเล่นค่ะ วันอาทิตย์ก็วันอาทิตย์ แต่ขอเวลาเคลียร์คิวสักเดือนหนึ่งนะคะ” พลินยิ้มออกมาได้ อย่าว่าแต่หนึ่งเดือนเลย สองเดือนสามเดือนเขาก็ไม่ขัดข้อง ขอเพียงให้มีวันหยุดตรงกัน นานแค่นี้รอได้อยู่แล้ว เสาร์ต่อมา บรรดาผู้ศรัทธาจึงแปลกใจไปตามๆ กันที่เห็นหมอนิศามีผู้ช่วยเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี ป้าอำไพซึ่งเคยเจอพลินมาแล้วครั้งหนึ่งคุยอวดโขมงว่ารู้จักชายหนุ่มข้างกายหมอนิศาเป็นอย่างดี แกโบกไม้โบกมือท่ามกลางวงสนทนาระหว่างรอคิว “โอ๊ย... ฟงแฟนที่ไหนกัน... ลูกศิษย์” หลายคนที่ฟันธงไปแล้วว่าไม่แคล้วเป็นคู่รัก ช่วยกันเถียง “ลูกศิษย์หรือ... ไม่น่าใช่ ท่าทางไม่เหมือนเลยนี่ อายุมากกว่าหมอนิศาอีก” “ใครเขาดูที่อายุกัน” ป้าอำไพไม่ยอมแพ้ “อย่างเธอน่ะ เท่าไหร่แล้ว สี่สิบใช่ไหม ถ้าให้ไปเป็นลูกศิษย์หมอนิศาเอาหรือเปล่า” คนถูกรุมชี้หมับไปที่คนเถียงฉอดๆ จนรายนั้นทำตาโต “สามสิบห้าย่ะ วู้ย... ตาถั่วอย่างนี้นี่เองถึงมองแฟนหมอนิศาเป็นลูกศิษย์ไปได้” “ว่าใครตาถั่ว... ฉันนะได้ยินมากับหูเชียวนะ ไม่ใช่อย่างพวกเธอหรอกที่คิดไปเอง” ร่ำๆ อาคารหลังเล็กจะกลายเป็นตลาดสดก็ถึงคิวป้าอำไพเสียก่อน หากคนโมโหค้างยังกระฟัดกระเฟียดไปจนกระทั่งมานั่งอยู่ข้างหน้าหมอนิศา “สวัสดีค่ะ ป้าอำไพ” คำทักทายของหมอนิศาทำให้ป้าอำไพอารมณ์ดีขึ้นมาเป็นกอง รู้สึกว่าตัวเองสำคัญขึ้นมาทันที ขนาดหมอดูสาวชื่อดังยังจำได้ “จำดิฉันได้ด้วยหรือคะ” “จำได้สิคะ ใช่ใครอื่นที่ไหนกัน” นิศาตอบยิ้มๆ แล้วหันหน้าไปทางพลิน “คุณพลินจำป้าอำไพได้หรือเปล่า” พลินพยักหน้าแทนคำตอบ ทำไมเขาจะจำไม่ได้ ก็ทั้งรายชื่อและปัญหาที่จะปรึกษาของผู้ศรัทธาจดอยู่ในสมุดนัดซึ่งเพิ่งพับเก็บวางอยู่ข้างหลังนี่เอง “หลานชายเป็นอย่างไรบ้างครับ เลิกเล่นการพนันแล้วหรือยัง” คนถูกถามยิ้มแก้มปริ ลองแบบนี้ต้องเป็นลูกศิษย์ของหมอนิศาแน่นอน “พอซาๆ ไปบ้างแล้วค่ะ ก็ได้คำแนะนำจากหมอนิศานี่แหละ แต่ตอนนี้มีปัญหาใหม่แล้ว มันไม่ขอเงินดิฉัน แต่หันไปลักเล็กขโมยน้อยแทน ตักเตือนอย่างไรก็ไม่ฟัง” นิศาคาดเดาได้ล่วงหน้าอยู่แล้ว คนติดการพนันกับติดยาเสพติด เส้นทางของชีวิตมักหนีไม่พ้นเรื่องแบบนี้ เธอจับมือทั้งสองข้างของผู้ศรัทธาไว้ “ป้าอำไพก็ต้องเข้มงวดหน่อยล่ะค่ะ แต่ถ้าไม่ไหวก็ต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกฎหมายบ้านเมืองตักเตือนลงโทษไป จะเข็ดหลาบหรือไม่ ขึ้นอยู่ที่ตัวเขาเองค่ะ” ป้าอำไพพยักหน้าหงึกๆ แล้วถามสิ่งที่อยากรู้อีกสองสามข้อ พอได้คำตอบที่ต้องการแล้ว แกก็เริ่มออกนอกเรื่อง “อย่าว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลยนะคะ ถ้าดิฉันจะให้หลานชายมาเป็นลูกศิษย์หมอนิศาบ้างจะได้หรือเปล่า” “เห็นทีจะไม่ได้หรอกค่ะ” นิศายิ้มอ่อนโยน “นิศายังไม่พร้อมจะรับใครมาเป็นลูกศิษย์” “อ้าว... แล้วพ่อคนนี้” ป้าอำไพหันมาทางพลิน ชายหนุ่มรู้ว่าแกกำลังคิดอะไรอยู่จึงรีบชี้แจงทันที “ผมไม่ใช่ลูกศิษย์ครับ มาช่วยหยิบข้าวหยิบของให้เท่านั้น” “อ้าว...” คราวนี้ป้าอำไพอุทานเสียงยาวกว่าเดิม มองหน้าหมอนิศากับพลินสลับกันไปมาก่อนโพล่งเสียงดัง “ถ้างั้นคุณกับหมอนิศาก็เป็นแฟนกันน่ะสิ” มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 09:29:05

ความคิดเห็นที่ 6 . สองสัปดาห์ต่อมา เด็กชายเพชรวิ่งหัวเราะร่าตามบิดามารดาลงทะเล พอคลื่นซัดมา เด็กน้อยก็ถอยกรูด ทว่าไม่ทัน ถูกคลื่นซัดล้มก้นกระแทกพื้นทราย น้ำทะเลเข้าปากอึกใหญ่ พัสตร์ทั้งตกใจทั้งขำ เดินกลับมาหาลูกชาย กำลังจะก้มลงอุ้ม นึกว่าจะเข็ด ที่ไหนได้ กลับลุกขึ้นยืนเอง แล้ววิ่งโร่ไปโต้คลื่นอีกครั้ง “เวลาคลื่นมาก็หันหลังให้สิลูก น้ำจะได้ไม่เข้าตาเข้าปาก” ดนัยบอกลูกชาย ซึ่งเด็กน้อยก็ทำตามคำแนะนำ คราวนี้เลยสนุกกันใหญ่ คลื่นมาแรงอย่างมากก็หน้าคะมำ ไม่สำลักน้ำอีกแล้ว พลินกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเก้าอี้ผ้าใบชายหาด มองครอบครัวของพี่สาวเล่นน้ำทะเลอย่างมีความสุข ใครจะรู้เล่าว่าไม่กี่สัปดาห์ที่แล้ว ครอบครัวนี้เกือบจะแตกสลาย ดีที่ว่าเจ้าตัวน้อยที่หัวเราะลงลูกคอเอิ๊กอ๊ากอยู่นั่นช่วยเอาไว้ทัน... รวมถึงคนที่อยู่ข้างๆ กายเขานี่ด้วย นิศายังสวมเสื้อยืดคอกลมเหมือนเดิม ทว่าวันนี้ไม่ใช่กางเกงยีนส์ เธอสวมกางเกงขาสั้นแค่เข่าสีฟ้าสดใส เข้ากับบรรยากาศชายทะเล หญิงสาวเคลียร์คิวเปลี่ยนวันหยุดจากวันจันทร์มาเป็นวันอาทิตย์ได้เร็วกว่ากำหนดถึงสองสัปดาห์ พลินไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธออยากเที่ยว หรือเป็นเพราะเหตุผลอื่น หากที่แน่ๆ เขาดีใจและมีความสุขอย่างล้นเหลือที่ได้อยู่ใกล้ๆ เธอในบรรยากาศที่สวยงามเช่นนี้ “ไม่ลงไปเล่นน้ำหรือครับ” พลินถามนิศาในขณะที่พี่สาวกับพี่เขยกวักมือเรียกอยู่ในทะเล นิศามองไปบนท้องฟ้าผ่านแว่นกันแดดสีเข้มก่อนตอบ “แดดยังแรงอยู่เลยค่ะ รอให้ร่มกว่านี้สักหน่อยจะดีกว่า” พื้นทรายละเอียดสะท้อนแดดวาววับ อีกยี่สิบนาทีก็ห้าโมงเย็นแล้ว แต่สำหรับชายหาดและท้องทะเลซึ่งไม่มีร่มไม้บัง ยังนับว่าแสงแดดยังแรงเอาการ พลินหัวเราะเมื่อเห็นหลานชายตัวน้อยร่ำร้องจะเล่นห่วงยางอันเบ้อเริ่มตามแบบเด็กโตครอบครัวอื่นๆ ร้อนถึงดนัยต้องตามใจไปเช่ามาให้ “ชีวิตครอบครัวก็มีความสุขดีนะครับ” พลินถามนิศาซึ่งกำลังมองภาพเหล่านั้นอยู่เช่นกัน “ค่ะ ยิ่งมีลูกชายเก่งและเฉลียวฉลาดอย่างน้องเพชร ยิ่งมีความสุขมาก” ชายหนุ่มละสายตาจากครอบครัวของพี่สาว หันมามองผู้หญิงที่นั่งอยู่ใกล้ๆ “แล้วคุณนิศาไม่คิดจะมีครอบครัวบ้างหรือครับ” ถูกถามซึ่งๆ หน้าอย่างนี้ นิศาไม่ใช่เด็กๆ ที่จะไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ก็อายุไม่มากพอที่จะหน้าไม่แดงได้ “ไม่เกี่ยวกับนิศาเลยค่ะ” เธอรีบผลักไปให้พ้นๆ ตัว หากไม่สำเร็จ พลินจู่โจมไปแล้วหากหยุดยั้งกลางคันเขาคงเสียดายมาก จึงรุกต่อ “เกี่ยวสิครับ เกี่ยวโดยตรงเสียด้วย เพราะผมอยากมีครอบครัวเหมือนคู่อื่นๆ” “ไม่เกี่ยวกับคุณพลินเลยค่ะ” เธอรีบผลักเขาออกไปอีกคน ก่อนที่คำพูดจะวกกลับเข้ามาหาตัวเธออีกครั้ง “คุณนิศาครับ” พลินค่อยๆ ดึงแว่นกันแดดของเธอออก และนิศาก็หลบตาทันที “ที่ผมพูดหมายถึงในอนาคต ถ้าเป็นไปได้ ผมรู้ว่าตอนนี้มันอาจจะเร็วเกินไป แต่ทุกคนรอบข้าง ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ของผม พี่ดนัยพี่พัสตร์ พี่ชายของคุณ หรือแม้กระทั่งเด็กเล็กๆ อย่างเจ้าเพชร ต่างก็มองออกว่า เราคบกันในฐานะอะไร” ชายหนุ่มยิ่งพูด หญิงสาวยิ่งก้มหน้าต่ำ เขาค่อยๆ เอื้อมมือไปสัมผัสหลังมือเธออย่างนุ่มนวล “เหลือแต่คุณนิศาเพียงคนเดียวเท่านั้น” พลินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี เพื่อพูดประโยคนี้ประโยคเดียว “เรามาเป็นแฟนกันนะครับ” นิศานั่งก้มหน้า ยังไม่พูดอะไร พลินรอด้วยใจระทึก “น้านิศา มาเล่นน้ำทะเลกัน” เด็กชายเพชรวิ่งตัวเปียกมะล่อกมะแล่กขึ้นมา เท้าย่ำทรายเลอะเทอะไปถึงหัวเข่า พลินถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพิ่งรู้สึกหมั่นไส้ในความพูดมากของหลานชายวันนี้เอง นิศาลุกขึ้นทันที ราวกับดีใจนักหนาที่เจ้าตัวน้อยมาช่วยได้ทันเวลา เธอส่งมือให้เด็กชายเพชรจูงวิ่งลงไปทางทะเล ก่อนจะหันมาบอกกับชายหนุ่ม “ขอเวลาอีกสักพักได้ไหมคะ นิศากลัวว่าวันข้างหน้า คุณพลินอาจถูกปีศาจร้ายเข้าสิง” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง คำตอบเท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา และพลินก็มั่นใจว่าปีศาจร้ายไม่มีทางทำอะไรตนเองได้แน่นอน... ด้วยคำพูดของนิศาเอง อำนาจใดๆ ก็ไม่สามารถสู้อำนาจแห่งความรักได้เลย ------------- จบบทที่ 30 ------------- ต่อบทส่งท้าย ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 09:30:30

ความคิดเห็นที่ 7 บทส่งท้าย การเสียชีวิตของหมอไสยศาสตร์เป็นข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์อีกหน ครั้งนี้เป็นคราวของอาจารย์วิรุณ มีคนพบศพอาจารย์เฒ่าผูกคอตายอยู่กับขื่อใต้หลังคาเรือนไทยของเขาเอง ทว่าตำรวจยังไม่ปักใจเชื่อนักว่าจะเป็นการฆ่าตัวตายเอง ด้วยชั้นล่างในห้องประกอบพิธีกรรมมีร่องรอยการต่อสู้ ทิวานั่งกินขนมดูภาพยนตร์ในห้องโฮมเธียเตอร์ส่วนตัวของเขาอย่างสบายอกสบายใจ หนังฆาตกรรมสยองขวัญเรื่องล่าสุดของฮอลลีวูดที่เพิ่งผลิตแผ่นออกมาขาย สนุกสนานสมกับเป็นภาพยนตร์ทำรายได้สูงสุดแห่งปี เขากดรีโมตเมื่อภาพยนตร์จบเรื่อง แล้วห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความมืด ทิวานั่งหลับตาถอนหายใจ เสียงร่ำลือที่ว่าในอนาคตนิศาจะต้องเก่งกว่าพี่ชายเริ่มซาลงไป เมื่อเธอตัดสินใจเปลี่ยนวันหยุดจากวันจันทร์เป็นวันอาทิตย์ ผู้ศรัทธาผู้ทำงานประจำตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันเสาร์พากันกลับมาใช้บริการของเขาอีกครั้ง หมอดูหนุ่มนึกถึง อาจารย์บุญธรรมผู้อ่อนด้อย อุตส่าห์ใช้ให้เป็นตัวแทน ทำงานสำเร็จมาแล้วหลายต่อหลายหน ยังพลาดท่าเสียทีอาจารย์วิรุณได้ สมควรแล้วที่ตาย ปีศาจร้ายซึ่งกว่าจะร่ายมนต์หามาไว้ใช้งานได้ยากเย็น เกือบตกไปอยู่ในความควบคุมของอาจารย์เฒ่า ท่ามกลางความมืดสลัว จอภาพสีเงินขนาดหนึ่งร้อยนิ้วค่อยๆ เรืองแสงขึ้น จนแจ่มชัดเป็นร่างขาวโพลนของปีศาจตนหนึ่ง มันแสยะยิ้ม น้อมกายเคารพผู้นั่งอยู่บนเก้าอี้พักผ่อนตรงหน้า ทิวาหัวเราะก้องกังวานทั้งที่ยังหลับตา “เจ้าเห็นแล้วหรือยังว่า ทั้งแผ่นดินไม่มีใครมีมนตราเหนือกว่าตัวข้าเลย” จบบริบูรณ์ ขอบคุณทุกๆ ท่านครับ จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 09:32:52

ความคิดเห็นที่ 8 ลิงก์ครับ บทนำ และบทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10229368/W10229368.html บทที่ 2,3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10250404/W10250404.html บทที่ 4-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10379506/W10379506.html บทที่ 7-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10395387/W10395387.html บทที่ 10-12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10428377/W10428377.html บทที่ 13-15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10441409/W10441409.html บทที่ 16-18 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10500989/W10500989.html บทที่ 19-21 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10550001/W10550001.html บทที่ 22-24 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10629290/W10629290.html บทที่ 25-27 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10743151/W10743151.html ------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 09:33:30

ความคิดเห็นที่ 9 กรี๊ดดดดดด...พลิน เอ๊ย คุณตั๋มมาแล้ว... ไปอ่านก่อนนะคะ ********************************************* อ่า ...ที่แท้ ๆ ๆ ...ทิวา ก็ .... ก็ ..... ไม่นะ !!! ความรักที่บริสุทธิ์นี่ ชนะทุกสิ่งจริงๆ เลยนะคะ เสียดายที่ทุกวันนี้ความรักที่แท้ แพ้ความเห็นแก่ตัว บ้านเมืองเลยไม่สงบ...เอ่อ...แห่ะๆๆ เก็บตกมาฝากคำนึงค่ะ "รอบคอบ" ค่ะ คุณตั๋มมีพล็อตเรื่องใหม่หรือยังคะ? จองเหมือนเดิมนะคะ ... คริคริ แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 10:53:07 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 10:14:38

ความคิดเห็นที่ 10 อะ...อ้าวววววววว พี่ทิวาของหนมจีน! ไหงกลายเป็นงี้ล่ะ? (หายสงสัยแล้วว่าทำไมตอนโน้นนน หมออรุณเห็นหน้าหมอนิศา แล้วถึงบอกว่าเป็นพวกเดียวกับปีศาจร้าย) จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 11:04:32 A:202.142.216.87 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 11 โหยจบแบบนี้ ยิ่งกว่าหักคอคนอ่านอีก ขนลุกเลยค่ะ จากคุณ : Mot_anoy เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 11:49:31

ความคิดเห็นที่ 12 หักมุ่มที่ทิวาจนได้ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 13:42:55

ความคิดเห็นที่ 13 อ้า จบเสียแล้ว ลังจากที่ตามอ่านมานานมาก ว่าแต่จบแบบนี้มัน...หักมุมคนอ่าน แบบต้องร้องอ้าว...ทีเดียว จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 15:04:59

ความคิดเห็นที่ 14 เอ่อ,,,หักคอกันหมุนรอบเลยทีเดียวนะป๊ะป๋า จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 16:09:30

ความคิดเห็นที่ 15 ก็ว่าอยู่ ว่าทำไมปีศาจถึงยังไง ในเมื่อหมอๆทั้งหลายหมดอำนาจไปแล้ว หักมุมตอนจบซะเอ๋อไปตามๆ กัน ว่าแต่ทิวาเบื้องหลังอาจารย์บุญธรรมนั่นเอง ปิดได้มิดกระทั่งน้องสาวนะเนี่ย ขอบคุณค่ะ รอเรื่องต่อไปนะคะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 19:23:25

ความคิดเห็นที่ 16 กำลังคิดอยู่ว่าจะทิ้งพี่ทิวาหรือเปล่า ฮ่าๆ ถูกใจๆ ลงนานหรอคะ แต่รู้สึกว่าเรื่องนี้สั้นอะ สนุกเหมือนเคยค่ะ เสือเพชรได้ใจป้ามาก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 20:07:31

ความคิดเห็นที่ 17 ไม่นะพี่ทิวาทำไมถึงเป็นแบบนี้ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 23:03:41

ความคิดเห็นที่ 18 พยายามไม่อ่านตอบจบค่ะ (ทั้งๆ ที่อยากรู้มากว่าจบยังไง) งานหนังสือเดือนตุลาจะไปซื้อค่ะเล่มนี้ รวมกับสาปพิษฐานของหมอกมุงเมืองด้วยค่ะ จะเล็งๆ วันที่คุณตั๋มไปงานด้วยนะคะ จะเอาลายเซ็นอีกค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 00:12:46

ความคิดเห็นที่ 19 อึ้งกับบทส่งท้ายที่ทิวาเป็นคนร้ายซะเอง อิจฉาน้องสาวเหรอ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 13:37:07

ความคิดเห็นที่ 20 แหม ปากก็ห้ามน้อง ตัวเองทำเองซะนี่ จากคุณ : เรื่อยๆ-เหนื่อยก็พัก เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 18:22:27

ความคิดเห็นที่ 21 ... จบได้กระแทกมากๆ จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย (สิงห์อมบ๊วย) เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 00:18:47

ความคิดเห็นที่ 22 จบได้ฟีลมากๆ เลยค่ะพี่ตั๋ม จบแบบนี้ไม่มีภาคสอง ฮึ่มมมม น่าดูนะคะอาเฮีย จากคุณ : manimontra เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 15:52:50

ความคิดเห็นที่ 23 ง่ะ  ทำไมพี่ทิวาเป็นแบบเน้้้้้้  ไม่ยอมอย่างแรง จากคุณ : namtanzay เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 54 17:35:36

ความคิดเห็นที่ 24 คุณ แพรวดาว   ความเห็นแก่ตัว มีมาทุกยุคทุกสมัยนั่นแหละครับ เพียงแต่คนดี มีมากกว่าเท่านั้น บ้านเมืองถึงอยู่รอดมาได้จนถึงทุกวันนี้ เรื่องใหม่ กำลังเขียนอยู่ครับ ปลายๆ เดือนนี้ หรือไม่ก็ต้นเดือนหน้า จะลงให้อ่านกัน คุณ หนมจีน   5555 พี่ตั๋มก็รู้ว่าคำถามครั้งนั้นของหนมจีนหมายถึงอะไร แต่ตอบไม่ได้ครับ เดี๋ยวเดาตอนจบออก ที่จริงผมซ่อนเหตุการณ์ทำนองนี้ไว้หลายแห่งครับ เช่น ตอนที่หมอวิรุณดูให้พัสตร์ครั้งแรก แล้วบอกว่าฝ่ายตรงข้มไม่เท่าไหร่ แค่คราวลูกคราวหลาน คราวลูก หมายถึง หมอบุญธรรม   ส่วนคราวหลาน หมายถึง ทิวาครับ คุณ Mot_anoy   จบให้สมกับเป็นเรื่องสยองขวัญครับ คุณ ลูนาติก   พยายามไม่ให้ผู้อ่านจับได้อย่างสุดฤทธิ์เลยครับ คุณ Setakan 5555 หายคอเคล็ดแล้วหรือยังครับ ป่านนี้ คุณ Wild Monkey   หุ หุ รู้แล้วหรือยังว่าในเรื่องนี้ ไม่มีใครน่ากลัวเท่าคนเขียนเลย คุณ goldensun   ตอนที่คุณ goldensun ถาม ผมอ่านแล้วเกาหัวเลยครับ ถ้าตอบตรงๆ ก็เท่ากับว่า เฉลยตอนจบ จึงได้แต่ตอบเลี่ยงๆ ไปครับ  แหะ แหะ คุณ scottie ทิ้งไม่ได้ครับ ตัวละครสำคัญ พูดถึงการทิ้งตัวละคร บ.ก. ณ บ้านวรรณกรรม ให้ความสำคัญมากครับ ท่านสอนผมว่า ตัวละครใดที่มีผลต่อเนื้อเรื่อง เปิดมาแล้ว ห้ามลืมปิดเด็ดขาด คุณ mimny   5555 ยังสนใจให้ทิวาเป็นพระเอกเรื่องต่อไปอีกไหมครับ คุณ กุลธิดา (kdunagin)   ขอบคุณมากครับ ใกล้ๆ ช่วงที่มีงาน ผมจะมาแจ้งให้ทราบครับว่าไปวันไหนบ้าง จะได้ไม่คลาดกัน คุณ nasa nasa   ทั้งรักทั้งห่วง รวมทั้งอิจฉาด้วยครับ คุณ เรื่อยๆ-เหนื่อยก็พัก   เพราะทิวาอยู่ในวงการนี้ไงครับ รู้ว่ามันอันตรายมาก จึงห้ามไม่ให้นิศาเข้ามายุ่งเกี่ยว คุณ สิงห์อมบ๊วย   กระแทกใจคนอ่าน หรือกระแทกหน้าคนเขียนครับ 5555 คุณ manimontra   แหมๆๆๆ ไว้ตอนหมดมุข หาพล็อตไม่ได้แล้วค่อยขุดมาเขียนได้มั้ย คุณ namtanzay   5555 ทิวาซ่อนพฤติกรรมตนเองไว้อย่างมิดชิดเชียวครับ จนจบแล้ว ตัวละครที่เหลือในเรื่องยังไม่มีใครรู้เลย ---------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 10:16:05