ความคิดเห็นที่ 1 “...ส่วนข้อสองนั้น” ฟ่านไปหนิงเอ่ยไม่ติดขัด “หากท่านต้องการซ่อนสิ่งสำคัญเอาไว้ จะมีที่ใดเหมาะสมไปกว่าห้องลับนี้อีก” “ฮ่า ๆๆ” โจซานตงเงยหน้าแผดหัวเราะ “นังหนูหน้าตาจิ้มลิ้มทั้งฉลาดเฉลียว น่าสนใจจริง ๆ” “ถึงประมุขโจจะชมเชยข้าเพียงใด ก็ไม่ทำให้ข้าเปลี่ยนใจส่งมอบผืนหนังแก่ท่านหรอก” ในตอนนั้นเอง เสียงบุรุษผู้ก้าวออกจากด้านหลังโจซานตงก็ดังขึ้น “เจ้ายังคิดว่าจะมีโอกาสต่อรองอีกหรือ” คราวนี้กลายเป็นฟ่านไป่หนิงที่ต้องตระหนกบ้างแล้ว “ภมรสวาท เป็นท่าน” “แม่นางฟ่าน ตอนได้ยินข่าวว่าศิษย์หญิงของซินแสเทวะไร้หน้ากากปิดบังโฉมสะคราญแล้ว ใจข้าร้อนรนอยากยลเจ้าอีกครั้งเหลือเกิน นับว่าไม่ผิดหวังจริง ๆ” นางไม่มีความคิดจะสนใจท่าทางลามกชั่วช้าของอีกฝ่าย หากปรายตาไปทางสือหย่งหลุนที่ยืนอยู่หน้าปากถ้ำแทน เด็กหนุ่มจึงพยักหน้าให้นางพร้อมกล่าวว่า “ที่แท้สมาคมรัตติพิกลก็ร่วมมือกับพรรคอสุราอาฆาตมาตลอด” มันชี้นิ้วไปยังสาวน้อยคนหนึ่ง ฟ่านไป่หนิงจดจำได้ว่านางเคยเป็นพวกพ้องของซู่อี้เหนียงที่จัดเตรียมไว้ ทว่ายามนี้นางกลับไปยืนเคียงข้างภมรสวาทด้วยท่าทางสนิทสนม “ยังคงเป็นแผนเดิม ลอบส่งคนมาแฝงตัวในง่อไบ๊ พออี้เหนียงเริ่มสั่งระดมคนนางจึงรู้ตัว รีบส่งข่าวให้ศัตรูบุกมาถึงที่นี้ได้” ดูท่าก่อนโจซานตงจะกรุยทางเปิดห้องลับ พวกสือหย่งหลุนคงเจรจากับภมรสวาทมาล่วงหน้าแล้ว “หึ ๆ ข้าเคยบอกแล้วอย่างไรว่า ในภายภาคหน้าพวกเจ้าจะได้ยินชื่อสมาคมรัตติพิกลจนเบื่อหน่ายกันไปข้าง” ภมรสวาทเอ่ยจบก็กระชากคนข้างตัวอีกด้านออกมา ซู่อี้เหนียงพลันถลาตามแรงดึง ดูไปคล้ายภมรสวาทแค่กุมข้อแขนนางไว้เท่านั้น แต่จากการนิ่วหน้าข่มความเจ็บปวด ภมรสวาทคงส่งผ่านพลังวัตรเข้าไปบั่นทอนกำลังของนางอยู่เป็นแน่ “อันที่จริงข้าแทบไม่จำเป็นต้องใช้ตัวประกันด้วยซ้ำ” ภมรสวาทเพิ่มเติม “แม่นางฟ่าน เจ้าคิดว่าระยะทางแค่นี้ ประมุขโจจะไม่สามารถเข้าไปแย่งของจากมือเจ้าได้ก่อนผืนหนังไหม้เชียวหรือ” “ท่านมิต้องทำเป็นพูดให้ข้าหวั่นไหวหรอก ถึงไฟแค่นี้จะไม่อาจเผาหนังสัตว์อย่างรวดเร็ว แต่กับด้ายเงินที่ปักตัวหนังสือไว้ย่อมเป็นอีกเรื่อง พวกท่านคิดลองเสี่ยงได้คัมภีร์แบบใจความไม่ครบถ้วนดูก็ได้” กล่าวจบดรุณีน้อยก็หย่อนของในมือลงไปไกล้เปลวเพลิงอีกนิดจนโจซานตงต้องรีบยกมือห้าม “เจ้าจะเอาอย่างไรก็ว่ามา” กลายเป็นว่าดรุณีน้อยต้องขมวดคิ้วใคร่ครวญหนัก จากลักษณะก้อนหินที่กระจายไปทั่วแต่ไม่มีก้อนไหนหลุดเข้ามาภายในห้องจนทำอันตรายพวกนางเลย แสดงว่าโจซานตงสามารถผลักหินขนาดมหึมาไปตามทิศที่ต้องการอย่างง่ายดาย วิชาสลายภพอันไม่สมบูรณ์ยังมีอานุภาพเพียงนี้ หากมันได้คัมภีร์ไปจนครบ ยุทธภพต้องวุ่นวายสาหัสเป็นแน่ แต่ถ้าไม่ให้ตัวประกันก็คงไม่รอด เวลาน้อยนิดนางจะนึกหาวิธีเหมาะสมได้อย่างไร ระหว่างที่ดรุณีน้อยยังตรองไม่ตก ซู่อี้เหนียงก็ร้องขึ้น “พวกท่านอ้างตัวว่ามีฝีมือสูงส่งแต่กลับใช้วิธีต่ำช้า แน่จริงก็ปล่อยคนอื่นไปเหลือข้าไว้ผู้เดียวก็ได้นี่ จะหนึ่งหรือหลายคนสำหรับพวกท่านย่อมไม่แตกต่างกัน” “อื้อหือ ยอมเสียสละตนเองขนาดนี้เชียว” ภมรสวาทเอ่ยกับตัวประกันในมือแล้วหันไปถามสตรีที่เคยแฝงตัวเป็นศิษย์ง่อไบ๊ว่า “คนนี้คือใคร” “นางมีนามว่าซู่อี้เหนียง เป็นศิษย์คนโปรดของเจ้าสำนักและยังเป็นบุตรีเจ้าบ้านซู่” “อ้อ” ภมรสวาทเชยคางธิดาสกลุซู่เป็นเชิงหยอกเย้า “นอกจากสะสวยเช่นนี้แล้ว ที่มาก็ไม่เบาอีกด้วย” “ไม่ต้องทำล้อเล่น เจ้าจะว่าอย่างไร” ซู่อี้เหนียงตวาดอย่างมีโทสะ “หึ ๆ คุณหนูซู่ ฐานะของเจ้าตอนนี้ควรกล่าวกับข้าในแบบใดกันแน่หรือ” คนโดนเย้ายิ่งโกรธจนแทบกระอัก หากก็จำต้องกดน้ำเสียงให้โอนอ่อนตามอีกฝ่าย “ดะ...ได้โปรดเถิด” “ฮ่า ๆ เห็นแก่คำขอร้องของโฉมงาม พวกเจ้า...” ภมรสวาทสั่งการใส่บริวารของพรรคอสุราอาฆาตซึ่งต่างก็สวมใส่ชุดม่วง “ปล่อยคนไป” นอกจากพวกศัตรูแล้ว คงมีแต่สือหย่งหลุนกับฟ่านไป่หนิงซึ่งคุ้นเคยในนิสัยชอบเล่นแมวหยอกหนูของภมรสวาท จึงมิได้ตกใจไปกับความยินยอมอย่างง่ายดายของมัน ตรงกันข้ามดรุณีน้อยรู้ดีว่าอีกฝ่ายเห็นตนนั้นได้เปรียบอยู่เต็มที่แล้วต่างหาก ถึงกล้ากระทำเยี่ยงนี้ โจซานตงเดาะลิ้นเป็นเสียงจึกจัก เอ่ยกับภมรสวาทว่า “สถานการณ์อันตราย เจ้ายังจะกล้าล้อเล่นอีก” ภมรสวาทแสยะยิ้ม แนบหน้าเข้าใกล้เรือนผมของซู่อี้เหนียงจนแทบจะเป็นการคลอเคลียอยู่แล้ว “กับดอกไม้น่าทะนุถนอมเช่นนี้ ท่านจะกล้าใจดำได้หรือ” “เฮ้อ มิน่าเจ้าถึงมีฉายาว่าภมรสวาท นิสัยช่างเหมือนตัวผึ้งดอมดมผกาไปทั่ว แต่ว่า...” มันกวาดสายตาจับจ้องฟ่านไป่หนิง “...ดอกไม้หาได้มีแค่ชนิดเดียวนี่” ดรุณีน้อยรู้สึกหนาวเยือกไปกับสายตาโจซานตง และในช่วงจังหวะนั้นเองธิดาสกุลซู่ก็ตะโกนว่า “ทุกคนรีบจัดการศัตรูเสีย ไม่ต้องเป็นห่วงข้า” สิ้นคำนาง ร่างหนึ่งพลันทะยานลอยกลางอากาศอย่างรวดเร็ว เห็นเพียงประกายโลหะสะท้อนแสงไฟวิบวับ ประมุขพรรคอสุราอาฆาตรีบยกดาบที่ห้อยข้างเอวขึ้นต้าน แต่ประกายนั้นกลับแทรกผ่านกลางดาบราวฟันเต้าหู้ ใบดาบหนาสะบั้นเป็นสองท่อนทันที “โอ...กระบี่พิสุทธิ์สิ้นปรารถนายอดเยี่ยมสมคำลือ” ผู้ที่บุกออกมาคนแรก กลับเป็นเจ้าสำนักง่อไบ๊! นางและซู่อี้เหนียงอยู่ร่วมกันมาหลายปี แค่ประสานตาก็ทราบว่าธิดาสกุลซู่ตั้งใจเสี่ยงชีวิตแต่ไม่ยินยอมสยบให้ศัตรูเด็ดขาด ตัวนางแม้ไม่เห็นด้วย ทว่าสถานการณ์ตอนนี้ก็สุดจะห้ามปรามหลานสาวได้ คงมีแต่ต้องสู้อย่างสุดฝีมือ เพื่อมิให้การเสียสละของซู่อี้เหนียงกลับกลายสูญเปล่าเท่านั้น โจซานตงโยนดาบที่เหลือครึ่งท่อนลงพื้น “เอาเถอะ ดาบสวะแบบนี้ถือไปก็เกะกะ” กล่าวจบมันก็ร่ายรำกระบวนท่ากร้าวแกร่ง ก่อนแผ่พุ่งพลังวัตรซัดใส่แม่ชีจินถู่ทันที นางจึงรีบควงกระบี่ก่อกำแพงลมปราณต้านทานไว้ สองพลังปะทะกันแล้วแตกกระจายออก กระแทกสิ่งของและผู้อ่อนด้อยวรยุทธ์ที่อยู่รายรอบปลิวหลุดไปไกล แม่ชีจินถู่ดึงกระบี่แนบข้างหู ก่อนเสือกออกด้านหน้าพร้อมควงหมุนโดยแรง เป้าหมายย่อมเป็นประมุขพรรคอสุราอาฆาต โจซานตงคำรามก้องใช้สองมือปัดป่ายอาวุธเบนห่าง ปราณคุ้มร่างของมันแผ่มาปกคลุมทั่วแขน เสมือนเกราะกั้นจนคมกระบี่มิอาจสัมผัสผิวกาย อันลมปราณของวิชาสลายภพนี้มีลักษณะพิเศษ แม้แต่ตอนป้องกันยังสามารถโจมตีไปพร้อมกัน หากมิใช่กระบี่พิสุทธิ์สิ้นปรารถนา คาดว่าเจ้าสำนักง่อไบ๊คงไม่เหลืออาวุธไว้ต่อสู้อีกแล้ว เหล่าศิษย์ง่อไบ๊เมื่อเห็นเจ้าสำนักตัดสินใจต่อกรกับศัตรู ก็ขยับอาวุธเข้าห้ำหั่นผู้บุกรุกทันควัน ลานกว้างกลับกลายเป็นสนามศึกชุลมุนสับสน ระหว่างนั้นก็มีสมุนพรรคอสุราอาฆาตกลุ่มหนึ่งวิ่งรี่ไปหาดรุณีน้อยในห้องลับ หวังแย่งชิงคัมภีร์สลายภพมาเอาใจเจ้านาย ฟ่านไป่หนิงมองการจู่โจมซึ่งพุ่งตรงเข้ามาด้วยสีหน้าแตกตื่น ตลอดเวลาแม้ดูเหมือนนางนิ่งเฉยมิได้เข้าร่วมต่อสู้ แต่ความจริงนางกำลังหยั่งเชิงภมรสวาทด้วยความระมัดระวัง เพราะอีกฝ่ายเห็นว่าคัมภีร์สลายภพยังอยู่ในอันตราย จึงไม่อาจทำร้ายซู่อี้เหนียงแม้เจ้าสำนักง่อไบ๊ได้เปิดฉากห้ำหั่นไปแล้ว ทว่าตอนนี้ หากฟ่านไป่หนิงไม่หลบคงต้องโดนทำร้าย แต่ถ้านางขยับตัวจนผืนหนังห่างจากไฟ ชีวิตธิดาสกุลซู่คงไม่เหลือรอด พริบตาที่ดาบของชายชุดม่วงกำลังจะเสียบอกนาง วิถีอาวุธกลับเบนเฉไปด้านข้าง เพราะสือหย่งหลุนใช้วิชาร้อยก้าวเท้าเวหา กระโดดจากปากถ้ำรวดเดียวถึงตัวเจ้าของดาบแล้วชกใส่มันจนไปชนตะเกียงหมื่นปีล้มลง เพลิงและน้ำมันจากตะเกียงลามไปติดกล่องไม้ที่เคยใช้ใส่คัมภีร์นพยมจนติดไฟลุกท่วม  ก่อนเด็กหนุ่มจะหมุนตัวมารับมือกับสมุนพรรคอสุราอาฆาตอีกห้าคนซึ่งกรูเข้ามาแทบพร้อมกัน สือหย่งหลุนกลัวว่าจะต้านทานพวกมันไม่ทัน จึงบังคับเท้าเกี่ยวดาบจากพื้นมาเหวี่ยงเป็นวงกว้างจนศัตรูพากันหลบเป็นจ้าละหวั่น แล้วโยนดาบให้ฟ่านไป่หนิงไว้ป้องกันตัว ส่วนมันเองก็กระโจนถอยจากนางพลางเอ่ยว่า “พรรคอสุราอาฆาตมีฝีมือแค่นี้เองหรือ” เด็กหนุ่มจงใจพูดเยาะเย้ยเพื่อล่อชายชุดม่วงให้ติดตามมา ฝ่ายศัตรูเห็นมันเข้าช่วยดรุณีน้อยเพียงผู้เดียวก็นึกประมาท ต่างยกดาบเตรียมเข้ารุมประหัตประหารมันเสียให้สิ้นซาก ด้านสือหย่งหลุนทราบดีว่าความเป็นตายขึ้นอยู่กับผลการต่อสู้นี้ จึงชิงลงมืออย่างดุดันด้วยการประสานลมปราณกลับทิศใส่เท้าแล้วเตะกราด อาวุธสามในห้าเล่มก็หลุดมือเจ้าของทันที ส่วนอีกคู่ที่เหลือเด็กหนุ่มใช้วิธียืดกายท่อนบนขนานพื้น สองมือคว้าจับแขนพวกมันคนละข้างแล้วพลิกตัวลอยข้ามหัว กระดูกแขนศัตรูก็หักคามือจนร้องโอดโอยไม่เป็นภาษา พอเท้าเด็กหนุ่มสัมผัสพื้น ชายชุดม่วงที่รอจังหวะอยู่ก็รีบผนึกพลังวัตรชกใส่หลังมัน ทว่าเด็กหนุ่มคุ้นชินกับความเจ็บปวดในการฝึกวิชามาเนิ่นนาน แรงกระแทกนั้นนำแค่อาการแสบ ๆ คัน ๆ มาให้เท่านั้น แล้วในช่วงที่ชายชุดม่วงมัวแต่ตกตะลึง สือหย่งหลุนก็หมุนตัวมาดึงหมัดอีกฝ่ายเข้าหาก่อนบิดอย่างแรง ชายโชคร้ายทำได้แค่ส่งเสียงดังอ๊าก พยายามกุมหัวไหล่ซึ่งผิดรูปไปจนน่าหวาดเสียว สมุนพรรคอสุราอาฆาตผู้เหลือเพียงสองคนมองหน้ากัน แล้วตัดสินใจทะยานเปลี่ยนทิศมุ่งใส่ฟ่านไป่หนิงแทน หวังใช้นางเป็นตัวประกันเลียนแบบภมรสวาท แต่ไปได้ครึ่งทางสือหย่งหลุนก็กระโดดมากั้นไว้ด้วยใบหน้าถมึ-ทึง “กล้ากระทำต่ำช้าครั้งแล้วครั้งเล่า ยังไม่สำนึกอีก” “เฮอะ ตอนนี้ทำเป็นพูดดี เมื่อครู่กลับเหมือนเต่าหดหัวในกระด-ง” เด็กหนุ่มตาลุกวาว “นั่นเพราะเจ้าจับศิษย์ง่อไบ๊มาต่อรองกับพวกข้า ...” “พี่หย่งหลุน ระวัง!” พร้อมเสียงเตือนของฟ่านไป่หนิง ชายชุดม่วงคนแรกสุดซึ่งเคยถูกชกหน้าหงายก็เงื้อดาบเตรียมฟันใส่เด็กหนุ่มทางด้านหลัง ที่แท้บริวารพรรคอสุราอาฆาตเพียงถ่วงเวลา รอให้เพื่อนลอบทำร้ายศัตรูซึ่งเสียสมาธิ แต่เด็กหนุ่มคล้ายมีตาหลัง จึงยกศอกกระทุ้งเข้าท้องมันอย่างจัง พลางรอจังหวะที่ชายคนเดิมงอตัวเพราะอาการจุก เสยศอกข้างเดิมใส่ปลายคางมันจนสิ้นสติ ชายชุดม่วงสองคนอ้าปากค้าง พยายามร้องว่า “เอ่อ...เดี๋ยวก่อน...” แต่วิธีการต่ำช้าของมันทำสือหย่งหลุนโกรธจนเลือดขึ้นหน้าแล้ว จึงตบปากพวกมันเสียหัวสะบัด คนพรรคอสุราอาฆาตเจ็บจนน้ำตาไหลรีบคุกเข่าหมอบขอชีวิตอย่างสิ้นท่า สือหย่งหลุนเห็นเข้าก็ทุเลาโทสะ ตะปบมือใส่ศีรษะพวกมันแล้วจับสวนกระแทกจนสลบตามกันไป เทียบกับที่เคยต้องหนีชายชุดม่วงหัวซุกหัวซุนเมื่ออดีต สือหย่งหลุนคล้ายเปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือ! จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 17:57:21

ความคิดเห็นที่ 2 ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะได้เจรจากับสหาย บริเวณหน้าปากถ้ำกลับบังเกิดแรงอัดอากาศแผ่พุ่งรอบทิศ เจ้าสำนักง่อไบ๊ซึ่งประทับหนึ่งฝ่ามือประลองกำลังกับโจซานตงพลันกระเด็นออกนอกวง กลิ้งไปได้สามสี่ตลบก็หยุดนอนพังพาบ ก่อนอาเจียนโลหิตกองใหญ่ “อาจารย์!” ซู่อี้เหนียงตะโกนทั้งน้ำตา พยายามดิ้นรนให้พ้นจากการจับกุมอย่างไร้ผล แม้เทียบกันแล้วฝีมือของเจ้าสำนักง่อไบ๊จะมิใช่คู่ต่อกรของวิชาสลายภพ แต่ถ้าที่ผ่านมานางไม่เสียแรงต่อสู้กับอาจารย์อามาก่อน มิหนำซ้ำตอนขาดอากาศภายในถ้ำก็ทำให้ลมปราณติดขัดบางส่วน นางคงไม่เสียท่ารวดเร็วเพียงนี้ โจซานตงแสร้งสะบัดข้อมือไปมา ขณะย่างเท้าเข้าใกล้แม่ชีจินถู่ทีละนิด “นึกไม่ถึง เจ้าสำนักง่อไบ๊ผู้เลื่องลือกลับต้องมาสิ้นชื่อยังที่นี้” มันเงื้อแขนสูงเลยหัว ก่อนสับสันมือใส่กลางกระหม่อมนางอย่างว่องไว เสียงกะโหลกแตกเบายิ่งนัก แต่ในใจสั่นสะท้านของสือหย่งหลุน เสียงนั่นดังกึกก้องกัมปนาททีเดียว ทว่าเหนือร่างของเจ้าสำนักง่อไบ๊ กลับมีร่างแม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินซ้อนทับอยู่ เสียงกะโหลกแตกก็เป็นของนาง! เจ้าสำนักง่อไบ๊ประคองตัวอ่อนระทวยของผู้ที่โถมมารับอันตรายแทน พลางเปล่งคำพูดผ่านริมฝีปากสั่นระริก “อาจารย์อา ท่าน...ท่านทำอย่างนี้ทำไม” “สะ...สำนักง่อไบ๊ต้องเสื่อมเสียเพราะข้า ข้าต้อง...รับผิดชอบ...” ในความคิดของแม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจิน หากนางมิได้เสียเลือดจนไร้เรี่ยวแรงเช่นนี้ อาศัยฝีมือนางและเจ้าสำนักคงพอต้านทานโจซานตงได้ ทว่าวันนี้ง่อไบ๊ต้องพ่ายแพ้หมดรูปทุกอย่างเนื่องจากนางเป็นสาเหตุเริ่มต้น นางได้แต่ต้องรับผิดชอบด้วยชีวิตเท่านั้น “ฝาก...ฝากขอโทษเหว่ยเอ๋อด้วย เพราะความเห็นแก่ตัวของข้าจึงทำร้ายนางสาหัสนัก ข้า...ข้ามีตำราวิชากระบี่มือเดียว เอาให้นางฝึกเพื่อ...เพื่อปกป้องตัวเองในภายภาคหน้า...” “ง่อไบ๊จะดูแลนางอย่างดี อาจารย์อาโปรดอย่ากังวล” “ขอบใจ” แม่ชีอาวุโสเมี่ยวเจินพยายามผินหน้ามาถามด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น “เช่นนี้...ข้ายังคง...คงเป็นศิษย์ง่อไบ๊...ใช่ไหม” แม่ชีจินถู่พยักหน้าทั้งน้ำตาอาบสองแก้ม “ท่านเป็นศิษย์ง่อไบ๊ ศิษย์ที่รักและภักดีต่อสำนักยิ่งกว่าใคร” “ดี...” คนใกล้ตายทอดเสียงแผ่วลง สายตาเริ่มเลื่อนลอยเหมือนเหม่อมองทะลุผ่านร่างของหลานศิษย์ไปพบเห็นบางสิ่งเข้า “...ศิษย์พี่...ท่านมา...มารับ...” ประโยคยังไม่สมบูรณ์ วิญญาณก็ปลิดปลิวหายสิ้นแล้ว “เฮอะ” โจซานตงแค่นเสียงด้วยนึกรำคาญ พลางเงื้อฝ่ามือขึ้นอีกครั้ง “ถ้าอยากคร่ำครวญนัก ข้าจะส่งไปเป็นเพื่อนนางในปรโลกด้วยกัน” เจ้าสำนักง่อไบ๊ได้แต่นั่งรอความตาย ด้วยหมดเรี่ยวแรงจะประมือกับประมุขพรรคอสุราอาฆาตอีกแล้ว “หยุดนะ!” ฟ่านไป่หนิงตวาดออกมาจากส่วนลึกสุดของห้องลับ น้ำใส ๆ เอ่อคลอขอบตา เอ่ยเสียงสั่นเครือ “พอแล้ว...พอกันที ข้าไม่อยากฟังอยากเห็นการตายของใครอีกแล้ว!” ประมุขพรรคอสุราอาฆาตมองนางด้วยสายตาเอือมระอา “เรื่องวุ่นวายเพราะเจ้ามัวแต่โยกโย้ จะเอาอย่างไรก็ว่ามา” คนโดนถามรีบสะกดกลั้นน้ำตา กัดริมฝีปากชั่งใจชั่วครู่ สือหย่งหลุนเหลือบดูนางอย่างนึกเห็นใจ ดูเหมือนภายในถ้ำคงมีบางเหตุการณ์ที่สะเทือนอารมณ์ดรุณีน้อยยิ่ง อีกทั้งตอนนี้ทุกอย่างก็พากันรุมเร้าให้นางเป็นคนตัดสินใจเพียงผู้เดียว แล้วร่างเล็ก ๆ นั่นจะรับความกดดันมากมายเช่นนี้ได้อย่างไร “ไป่หนิง พอได้แล้วล่ะ” สือหย่งหลุนเอ่ยเสียงต่ำ ขณะเดินไปทาบมือลงบนกำปั้นที่กุมผืนหนังไว้เหนือตะเกียงหมื่นปี “เอาคัมภีร์มาให้ข้าเถอะ ข้าจะนำไปแลกตัวอี้เหนียงกลับมา” “ไม่นะน้องรอง ถ้ามีคนฝึกวิชาสลายภพสำเร็จ ยุทธภพต้องวุ่นวายแน่” สือหย่งจวินตะโกนก้องจากหน้าปากถ้ำ “พี่รอง ข้ายอมตาย อย่าให้คัมภีร์มันไปเชียวนะ” ซู่อี้เหนียงก็ร้องออกมาพร้อม ๆ กัน เหล่าคนง่อไบ๊ล้วนประสานเสียงห้ามปรามไม่ขาดระยะ ท่ามกลางความอึกทึกสับสนรอบตัว สองหนุ่มสาวกลับจ้องตากันเงียบ ๆ ฟ่านไป่หนิงรู้...นางรู้ว่าเด็กหนุ่มเข้าใจนางยิ่งกว่าใคร นางได้ตัดสินใจแล้วว่าจะแลกคัมภีร์กับตัวซู่อี้เหนียงเพราะไม่ต้องการเห็นโศกนาฏกรรมอีกแล้ว ทว่าถ้าทำเช่นนั้นดรุณีน้อยก็จะกลายเป็นเป้าประนามของพวกชาวยุทธในทันที ดังนั้นมันจึงก้าวเข้ามารับหน้าที่อันไม่น่าอภิรมย์ไปเสียแทน ก่อนที่นางจะเอ่ยค้านการกระทำของมัน สือหย่งหลุนก็ชิงกล่าวขึ้นว่า “ทุกท่านยังไม่เห็นอีกหรือ ประมุขโจเพียงหยอกพวกเราเล่นประวิงเวลาเท่านั้น เหตุการณ์นี้คงไม่ดำเนินไปชั่วกัปชั่วกัลป์ รอจนไป่หนิงอ่อนล้าเสียสมาธิแค่ชั่ววูบ ประมุขโจก็จะรีบชิงคัมภีร์แล้วไล่เข่นฆ่าทุกคนให้หมดสิ้น” “แต่ถ้าให้คัมภีร์ไปตอนนี้ ผลก็ไม่ต่างกัน” สือหย่งจวินพูด “ต่างซิ” สือหย่งหลุนหันหน้าไปเผชิญกับโจซานตงอย่างไม่หวาดหวั่น ทว่ายังคงเกาะกุมมือฟ่านไป่หนิงไว้ “เพราะตอนนี้ประมุขโจต้องรับปากแลกชีวิตทุกคนในที่นี้กับคัมภีร์โดยทันที ไม่เช่นนั้น...” มันสับเปลี่ยนเอาผืนหนังจากดรุณีน้อยมาอยู่ในฝ่ามือตน แล้วรีบยื่นไปเหนือกองไฟอันเกิดจากการเผาผลาญกล่องไม้ที่เคยใส่คัมภีร์นพยม เป็นการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วยิ่ง กระทั่งฟ่านไป่หนิงผู้อยู่ใกล้มันที่สุดยังไม่รู้ตัว โจซานตงจึงเข้ามาแย่งชิงชิ้นส่วนของคัมภีร์สลายภพไม่ทัน “ข้าไม่แค่จะเอาตะเกียงลนคัมภีร์หรอก แต่จะกดมันลงกับกองไฟนี้ตรง ๆ เลย แม้ข้าจะไร้ฝีมือต่อกรกับประมุขโจ แต่ก็มั่นใจในความอึดของตนพอสมควร ดังนั้นต่อให้ไฟเผามืออย่างไรก็ไม่มีวันปล่อยจนกว่าผืนหนังจะเริ่มไหม้ไฟเป็นแน่ ประมุขโจคิดประลองความเร็วกับไฟดูหรือไม่” โจซานตงฟังแล้วถึงกับคิ้วกระตุก ตั้งแต่มันบุกขึ้นง่อไบ๊มา นี่เป็นครั้งแรกที่ประมุขพรรคอสุราอาฆาตแสดงอาการหวั่นไหวให้เห็น กระนั้นมันก็ยังนิ่งเฉยอยู่จนเมื่อสือหย่งหลุนเริ่มหย่อนมือลงไปใกล้ไฟมากขึ้น มันจึงยอมเปิดปากว่า “ก็ได้ ข้าตกลง!” “ประเดี๋ยวก่อน” สือหย่งจวินร้องลั่น “มันอาจแสร้งรับปากแล้วตลบหลังพวกเราก็ได้นะ” “หากประมุขโจคิดจะเสี่ยงเสียชื่อเสียงกับเรื่องแค่นี้ก็เอาเถอะ” สือหย่งหลุนตอบพี่ชายด้วยท่าทีสงบนิ่ง พลางใช้มือข้างที่ว่างกวาดไปรอบ ๆ “ในที่นี้ล้วนมีศิษย์ง่อไบ๊มากมาย อีกทั้งการต่อสู้เมื่อครู่ก็ทำให้คนพรรคอสุราอาฆาตส่วนใหญ่บาดเจ็บ ประมุขโจมั่นใจหรือว่าสามารถไล่ฆ่าทุกคนได้ครบ นั่นยังไม่รวมว่าถ้าประมุขโจผิดคำพูดจริง ข้าสือหย่งหลุนผู้เคยสยบอาจารย์สามจางเค่อไว้ได้ขอเสี่ยงชีวิตพัวพันท่านไว้ เพื่อเพิ่มเวลาหนีให้ศิษย์ง่อไบ๊ไปป่าวประกาศถึงพฤติกรรมในวันนี้ของท่านให้ทั่วยุทธภพ!” โจซานตงกัดกรามกรอด ต้องยอมรับว่าคราแรกมันคิดกระทำดังที่สือหย่งจวินดักทางเอาไว้ ทว่ามันก็พอรู้กิตติศัพท์ของเจ้าหนุ่มซึ่งกำลังต่อรองกับมันอยู่ และตามข่าวที่ได้รับมา เจ้าหนุ่มนี่ก็สามารถสยบอาจารย์สามจางเค่อได้จริง ๆ จึงน่าจะกระทำตามที่ลั่นวาจาอย่างไม่ยากเย็นนัก ดูท่ามันคงต้องทำตามที่รับปากไว้จนได้! สำหรับโจซานตงย่อมเห็นเพียงเท่านั้น แต่กลับคนที่รู้จักสือหย่งหลุนดีต่างก็นึกแปลกใจไปตาม ๆ กัน ความสามารถในการเจรจาต่อรองดังกล่าว หากเป็นสือหย่งหลุนเมื่อก่อนคงไม่มีทางกระทำเยี่ยงนี้เป็นแน่ แต่หามีใครทราบไม่ว่าตั้งแต่ตอนที่ฟ่านไป่หนิงเริ่มใช้ผืนหนังข่มขู่โจซานตง เด็กหนุ่มที่เคยชินกับสถานการณ์คับขันมาตลอดก็รีบครุ่นคิดหาทางหนีทีไล่แล้ว จึงมีเวลาวิเคราะห์และวางแผนพวกนี้ขึ้น ต่างจากผู้อื่นที่มัวแต่ตกใจและมุ่งมั่นสู้ตายโดยไม่พยายามหาทางรอดไว้เลย อันที่จริงสือหย่งหลุนมิใช่คนโง่งมอันใด เพียงแต่ไหวพริบปฏิภาณจะเชื่องช้ากว่าฟ่านไป่หนิงอยู่มากโข ดังนั้นถ้าให้เวลาตามสมควรเด็กหนุ่มก็พอจะคิดวางแผนได้เองในระดับหนึ่ง ทั้งการจงใจฟาดชายชุดม่วงล้มใส่ตะเกียงเพื่อก่อกองไฟที่ใหญ่ขึ้น ทั้งยังรู้จักเอาชื่อเสียงตนเองมาใช้เป็นข้อได้เปรียบ ทุกอย่างเป็นการเตรียมการไว้ล่วงหน้าทั้งสิ้น “ข้าไม่ตระบัดสัตย์หรอกน่า” โจซานตงเอ่ยตัดรำคาญ “แต่มีข้อแม้หนึ่งอย่าง ให้นังหนูนั่นเป็นคนเอาคัมภีร์มาแลกตัวประกัน ไม่ใช่เจ้า” สือหย่งหลุนขมวดคิ้วพร้อมอ้าปากจะโต้เถียง แต่ดรุณีน้อยกลับแตะแขนมันแล้วว่า “พี่หย่งหลุน ให้ข้าจัดการเถอะ” เด็กหนุ่มมีอาการลังเล แต่สุดท้ายก็ยื่นผืนหนังให้นางพลางกระซิบว่า “ระวังตัวนะ” ฟ่านไป่หนิงพยักหน้าก่อนเดินออกจากห้องลับ ส่วนโจซานตงก็ร้องตะโกนให้บริวารตนเองพาคนเจ็บล่าถอยไป กระทั่งเหลือแค่มันกับภมรสวาทเพียงสองคน ระหว่างที่ดรุณีน้อยย่างเท้าเข้ามาทีละก้าว ซู่อี้เหนียงผู้ถูกคุมตัวอยู่ข้าง ๆ โจซานตงพลันแสดงกิริยาฮึดฮัด ภมรสวาทจึงก้มลงแนบริมฝีปากกับใบหูนาง เอ่ยเสียงเบา “หากเจ้าคิดใช้ช่วงเวลาที่เป็นอิสระฉกฉวยเอาคัมภีร์กลับคืนล่ะก็ ข้าจะถือว่าทางเจ้าเป็นฝ่ายผิดสัญญาก่อน คงทราบผลที่จะตามมานะ” เมื่อนั้นธิดาสกุลซู่จึงต้องหยุดขัดขืน พอหลุดพ้นมาได้ก็ตวัดสายตากราดเกรี้ยวใส่ภมรสวาท ก่อนรีบรุดไปหาอาจารย์ซึ่งกำลังเดินลมปราณรักษาตัว ในจังหวะที่ดรุณีน้อยเอาแต่มองว่าซู่อี้เหนียงถูกปล่อยตัวแล้วหรือยัง โจซานตงก็พลิกมือซึ่งทำท่ายื่นรับคัมภีร์คว้าจับแขนนาง แล้วดึงตัวฟ่านไป่หนิงมาคร่ากุมไว้ทันที สือหย่งจวินเห็นเข้าก็รีบตะโกนแทบไม่เป็นภาษา “เจ้าทำอันใดกัน คิดผิดคำพูดหรือ!” “ฮ่า ๆ ข้าสัญญาว่าจะไว้ชีวิตคนที่นี่ แต่มิได้รับปากว่าจะไม่นำใครไปนี่” พลางเชยคางของดรุณีน้อยผู้พยายามดิ้นรนไปมาในอ้อมอก “ยิ่งมองใกล้ ๆ ยิ่งจิมลิ้มพริ้มเพราไม่น้อย พอถึงหุบเขาแดนสุรบถแล้วข้าจะดูแลเจ้าอย่างดีเชียว” ไม่ทันขาดคำมันเร่งแตะเท้ายันตัวจากพื้นพร้อมภมรสวาท พริบตาเดียวก็หายลับไปจากที่นั้นแล้ว! ********** จบตอนที่ 62 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 17:59:48

ความคิดเห็นที่ 3 กันท่า...มาส่งยิ้ม ^__________^ และดอกไม้ค่า (หวังว่าคงไม่ซ้ำนะ) จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 18:09:20

ความคิดเห็นที่ 4 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณรุริกะ (หลายรอบเลย เกรงใจจังค่ะ), คุณแพรวดาว, คุณ Kiwi_brown, คุณ GTW (ท่านนี้ก็หลายรอบเช่นกัน ขอบคุณนะค้า), คุณลูนาติก และคุณ mementototem ค่ะ คุณแพรวดาว - (ทำท่าเขินแล้วจุ๊บตอบ...ฮา) คุณรุริกะ - ว๋าย คำผิดมาอีกแล้ว แก้ไขเรียบร้อย ขอบคุณมาก ๆ เลยค่า คุณ scottie - งานนี้ชมรมต้องหยุดงานชั่วคราว เพราะพระรองจะไม่มีบทแหล่ว อิ ๆ                  เนี่ย ๆ เค้าถึงรีบเอามาลงสองตอนติด เพราะกลัวคุณ scottie ดักทางถูก ^_^ คุณนู - กรี๊ด แมวน้ำน่ารักมากค่ะ ตาแป๋วเชียว ขอบคุณที่ตามมาเป็นห่วงหนูหนิงนะค้า คุณ GTW - นั่งคิดภาพชายสือโดดกัดนิ้วแล้วขำมาก แหม...ขืนทำจริงคงเสียลุกค์พระเอกหมดนะคะ ยิ่งไม่ค่อยมีออร่าพระเอกอยู่ ^_^ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ไว้พบกันศุกร์หน้านะคะ ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 18:12:04

ความคิดเห็นที่ 5 ตามมาอ่านต่อครับ เขียนได้ดีน่าติดตามจริงๆ จากคุณ : mementototem เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 18:54:14

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้ ว้าว ก๊วยเจ๋งจะกลายเป็นเอี้ยก้วยแล้ว เอาคนนี้ไป ระวังจะฝึกวิชาไม่สำเร็จ อะฮิๆ (อ่า .. แต่คุณชายโต่วมึนซึนดีน้า ให้บทเขาอีกเทอะ) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 20:18:31

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านมาเรื่อยๆค่ะ ส่วนตัวชอบนิยายกำลังภายในมาตั้งแต่เด็ก :) เพราะชอบสำนวนนิยายแนวนี้ จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 20:53:31

ความคิดเห็นที่ 8 มาอีกรอบ พร้อมเก็บตกค่ะ  จากกลุ่มคนดังกล่าว บุรุษผู้หนึ่งได้ย่างเท้าขึ้นมาด้านหน้า มันวาดมือไพล่หลังมองบรรดาศิษย์ง่อไบ๊ที่กรูกันเข้ามาหาผู้บุกรุก ก่อนกวาดตาต่อไปยังผลทำลายจากการระเบิดรอบด้าน จบท้ายที่พวกสือหย่งหลุนซึ่งล้วนมีท่าทางเหน็ดเหนื่อยกับการขนหิน แล้วค่อยเอ่ยเสียง [ชืดชา --> เย็นชา?]  ภายในห้องลับที่เดิม สตรีทั้งสามล้วนออกอาการ [ทรมาณ --> ทรมาน] เพราะขาดอากาศหายใจ  ช่วงที่สตรีทั้งสามพากันตกตะลึงสับสน พลันบังเกิดเสียงกึกก้องสนั่นหวั่นไหว หินที่สุมปิดปากประตูล้วนดีดกระจายไปคนละทิศ อากาศภายนอกพวยพุ่งเข้ามาอย่างต่อเนื่อง พัดอาการ [ทรมาณ --> ทรมาน] ลับหายในพริบตา  “ง่อไบ๊ต้อนรับคนแบบนี้ ดูท่ามารยาทจอมยุทธ์ฝ่าย [ธรรมมะ --> ธรรมะ]จะถดถอยลงทุกวัน”  ดรุณีน้อย [กรอกตา --> กลอกตา] หนึ่งรอบก็พลันปะติดปะต่อเรื่องราวได้เกือบทั้งหมด ดังนั้นฉวยจังหวะที่ฝ่ายตรงข้ามยังไม่ทันขยับตัว ทิ้งกล่องไม้ลงพื้นแล้วรีบยื่นของในมืออีกข้างไว้เหนือเปลวไฟของตะเกียงหมื่นปี พลางร้องว่า คคห.ที่ 1  “อ้อ” ภมรสวาทเชยคางธิดาสกลุซู่เป็นเชิงหยอกเย้า “นอกจากสะสวยเช่นนี้แล้ว ที่มาก็ไม่เบาอีกด้วย”  สำหรับโจซานตงย่อมเห็นเพียงเท่านั้น แต่ [กลับ --> กับ] คนที่รู้จักสือหย่งหลุนดีต่างก็นึกแปลกใจไปตาม ๆ กัน       จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 22:24:54

ความคิดเห็นที่ 9 คุณจันทร์เขียนดีขึ้นทุกวัน เอ้อ ทุกตอนเลยค่ะ ^___^ ปล. (จริงๆแล้ว) เค้าก็ชอบหมา (มากกว่าแมว) ล่ะ ตอนเด็กๆเคยเลี้ยงทีเดียว 3-4 ตัว กลับจากโรงเรียนที วิ่งกรูกันมารับเป็นพรวน ^_____^ และส่วนใหญ่ก็โตไวมากเนอะคะ จากตัวเท่ากำปั้น ผ่านไปไม่กี่เดือน ตัวโตจนเด็กแทบจะขี่หลังได้ก็มี (",) โฮ้ย เล่าแล้วคิดถึง ^^" จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 08:49:01

ความคิดเห็นที่ 10 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! มันเอาตัวฟ่านไปหนิงไปแล้ว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 08:58:43

ความคิดเห็นที่ 11 โจซานตง เปิดตัวเข้ามาในบทนี้ได้เท่มาก กับฉากที่พี่แกทลายปากถ้ำ ภมรสวาทเป็นตัวละครที่ได้รับความเกลียดจากผมไปมากที่สุดในเรื่องนี้ ช่วงนี้เรื่องเครียดจัง T_T จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 10:41:38

ความคิดเห็นที่ 12 พึ่งกลับมาจากการทำงานครับ กลับมาอีกทีตัวละครคือ พระเอก นางเอก ตัวรอง ตัวโกง ออกมากันครบแล้ว คัมภีร์สำคัญก็เกือบครบ เหลือแต่สุดยอดคัมภีร์ปราบคัมภีร์สลายภพ พูดได้คำเดียวว่า มันส์... ให้กำลังใจต่อครับ... จากคุณ : tiger18 เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 09:38:13