ความคิดเห็นที่ 1 อิงแก้วและภูธนาเดินตึงตังลงจากเวทีหลังกล่าวเปิดงานเสร็จพร้อมความจริงที่เปิดเผยของหุ้นส่วนแสนอลหม่านต่างคนต่างหัวเสียและโมโหโกรธาแทบจะระเบิดเป็นภูเขาไฟที่พร้อมปะทุอยู่เต็มประดา เป้าหมายแรกที่พวกเขาต้องไปสะสางคือบูรณาตัวตนเรื่องวุ่นๆ ทั้งหมด "ยัยบูรณาสนุกมากใช่ไหมที่ต้มพี่จนเปื่อยขนาดนี้”ภูธนาร้องขึ้นโดยมีอิงแก้วที่หน้าแดงกร่ำด้วยความโกรธเข้ามาสมทบด้วยอีกคน "บูรณาแกหลอกฉันเหรอ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าแกจะทำกับฉันได้"อิงแก้วสนับสนุนกำลังของภูธนา บูรณาปิดหูกวาดตามองบุคคลทั้งสองที่ลุมกันสวดยับ "ก็ทั้งสองบอกไม่ใช่เหรอว่าความฝันอยากเปิดร้านกาแฟ" "ใช่ แต่ไม่ใช่กับ..."เขาว่าเหลียวมองอิงแก้วแวบ "คนบางคน"เขาย้ำ อิงแก้วเชิดหน้าสู้ไม่ยอมแพ้ "ใช่ ถึงฉันอยากจะเปิดร้านกาแฟก็จริงแต่ฉันก็ไม่อยากร่วมทุนกะคนบางคนที่ไร้ความรับผิดชอบและไร้ความสามารถหรอก"อิงแก้วสวนกลับไม่เว้นลมหายใจ ภูธนาหันกลับจ้องสาวเจ้าไม่พอใจที่โดนดูถูกว่าไร้ความสามารถ "ใครกันที่ไม่มีความสามารถ" "ก็แล้วแต่จะคิด"หล่อนทำคอเชิดไม่สน ภูธนาเป่าลมออกจากปากเหลือทน "พี่รู้นะว่าเธอว่าพี่" "ก็รับเองนี่ ไม่ได้บอกนะ"อิงแก้วฉีกยิ้มหน้าตาเจ้าเล่ห์ ภูธนาเกินจะอดทนกับความกวนของหล่อน "เธอจะดูถูกพี่เกินไปแล้วนะอิงแก้ว เธอมากกว่ามั้งที่ไม่มีความสามารถจะมาดูแลร้านแห่งนี้" "ไม่มีทาง ร้านกาแฟเป็นความฝันของฉัน ฉันรับรองว่าที่นี่จะต้องเป็นร้านที่ดีเลิศด้วยมือของฉันเอง"อิงแก้วยกมือขึ้นกำปั้น ภูธนายิ้มเยาะมองหล่อนแต่หัวจรดเท้าก็แค่เด็กกะโปโล "เธอแน่ใจหรอกหรือ" "ก็แน่ใจสิ"อิงแก้วตอบเสียงดังฟังชัด ชายหนุ่มยิ้มเยาะ "ก็ดี  พิสูจน์ให้เห็นกันเลยดีไหม ว่าเธอมีความสามารถไม่ใช่ดีแต่พูด"เขาท้าทาย อิงแก้วนิ่งกัดริมฝีปากเจ็บใจ "แน่นอนอยู่แล้ว เริ่มพรุ่งนี้เป็นไง ฉันจะบอกเลยนะว่าคนที่ไร้ความสามารถอย่างพี่ไม่มีทางดูแลได้หรอก ก็อย่าดีแต่ปาก" "ดี มาดูกันว่าใครมันจะแน่กว่ากัน"ภูธนารับคำท้าพร้อมประกาศสงครามกับอิงแก้วเต็มขั้น ว่าแล้วต่างแยกไปคนละทางทิ้งบูรณางงงวย เมื่อกี้พวกเขารวมพลังมาเคลียร์ชีวิตกับหล่อนแต่ทว่าอยู่ดีๆ ก็ทะเลาะกันเองท้าดวลกันเองและก็จากไปไม่มีปี่มีขลุ่ย อิงแก้วก็ร้อนแทบระเบิดเมื่อได้ฟังคำท้าของภูธนาหุ้นส่วนร้านกาแฟไร่ชาญทิพย์ที่หล่อนเพิ่งมารู้ความจริงทั้งหมดในวันนี้ ทุ่มน้ำหนักลงเท้าเดินย่ำออกจากร้านสวนกับกรวิทที่เข้ามาในงานพอดีเขาจึงรีบร้องทักก่อนที่หล่อนจะเดินตัวปลิวไปที่ไหนเสียก่อน "โอ้โห เจ๊ใหญ่มาแล้วหรือทำไมทำหน้ายุ่งเชียว"กรวิทร้องแซว อิงแก้วหันกลับมาหน้าตาเกรี้ยวกราด "จะไม่ยุ่งได้ไงก็เกิดเรื่องใหญ่"เจ้าหล่อนเหวี่ยงทันทีเมื่อถูกถาม "มีอะไรเหรอ" "ก็คนที่มาร่วมหุ้นกะฉันน่ะ มันก็คือไอ้พี่ภูนั่นน่ะ" "หา! "กรวิทร้องลั่นหน้าตาตื่น   "แล้วไหนบอกว่าเป็นนายหัวทางใต้" "นายหัวไร่ชาญทิพย์นี่แหละ โอ้ย! ฉันอยากจะบ้าตายต้องมาร่วมงานกับคนแบบนั้น"อิงแก้วอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ ยิ่งไม่ถูกขี้หน้ากันอยู่แล้วยังจะต้องให้บริหารร้านกาแฟร่วมกันอีก กรวิทยังไม่เลิกทำหน้าสงสัยแต่ก็ชวนคุยให้เพื่อนอารมณ์เย็นลงกว่านี้ "เธอก็ระวังตัวให้ดีแล้วกันนะ ยังไงเดี๋ยวเราจะให้ให้พี่กิตติมาเฝ้าเธอทุกวันเลย"เขายิ้มกว้างมีหนทางสร้างคะแนนให้พี่ชาย "โอ้ย! ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วกร ได้ร่วมงานกับพี่ภู ฉันต้องทนทุกข์ทรมานไปอีกเท่าไร ฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้กับเขาเมื่อชาติที่แล้วแน่ๆ "อิงแก้วร้องขึ้นเสียงดัง กรวิทรีบลากเจ้าหล่อนให้เลี่ยงออกมาไม่อย่างงั้นคนในงานอาจจจะรู้ได้ว่าเจ้าของร้านทั้งสองไม่ได้เต็มใจอยากเปิดร้านนี้ร่วมกันเท่าไร “ฉันไม่รู้จะทำไงน่ะ มันเป็นเรื่องที่เลวร้ายที่สุด ยัยบูรนะยัยบูรหลอกกันให้เปื่อย” “ใจเย็นๆ ก่อนนะอย่าเพิ่งทำอะไรวู่วามแต่ที่เธอบอกนี่คือแผนยัยคุณหนูบูรณาสวยเริดเชิดโสดนั่นน่ะเหรอ”กรวิทถาม อิงแก้วพยักหน้าขึ้นลง กรวิทถอนใจได้แต่ตบไหล่เธอเบาๆเป็นการปลอบใจ “เธอบอกไม่ใช่เหรอนี่คือธุรกิจในฝัน ตอนนี้มันก็เป็นจริงแล้ว แต่อาจมีเพื่อนร่วมงานไม่ค่อยถูกใจแต่ว่ามันก็ไม่ได้เลวร้ายเสมอไปนี่ เขาก็อยู่ส่วนเขาเธอก็ส่วนเธอทำหน้าที่กันให้ดีที่สุดไม่ดีกว่าเหรอ”คำพูดของกรวิททำให้อิงแก้วคิดมาได้บ้าง จริงอย่างที่เขาบอกทุกคนที่เกิดมาล้วนมีอุปสรรค์ไม่มีอะไรเป็นไปดั่งหวังหมด ได้ทำงานที่รักแต่มีเพื่อนร่วมงานที่ไม่ดีก็ใช่ว่าทุกอย่างจะแย่ ลองเปิดใจและผ่านปัญหาไปให้ได้ไม่แน่ต่อไปอาจจะไม่มีอะไรต้องให้คิดมากไปกว่านี้แล้วก็ได้ “ขอบใจแกนะ”อิงแก้วยิ้มเจื่อนๆ ให้เพื่อน กรวิทยักคิ้วตอบ “แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะทีนี้” "ก็คงทำหน้าที่ใครหน้าที่มันอย่างที่แกบอก เราจะต้องผ่านไปให้ได้ ไม่อย่างนั้นเขาก็จะรู้ว่าเราอ่อนแอทำไรไม่ได้เรื่องซักอย่าง” "ใช่ แกต้องสู้นะอิง”กรวิทสร้างกำลังใจราวกับปลุกระดม อิงแก้มมีไฟในหัวใจเพิ่มมากขึ้น หล่อนจะต้องทำตามคำท้าทายและลบคำสบประมาทจากภูธนาให้ได้ ยิ่งได้มาดูแลร้านด้วยกันแล้วจะให้เขามาดูถูกไม่ได้เด็ดขาด อิงแก้วนั่งพักใจอยู่ใต้เพิงพักไร่ทานตะวันสีหน้าแย่ไม่แพ้ตอนเปิดงานช่วงเช้า หล่อนไม่มีความสุขเอาเสียเลยที่ต้องร่วมทำธุรกิจกับภูธนา ถึงแม้หล่อนจะชอบร้านกาแฟนี้มากๆ แต่ทว่าเรื่องร้ายๆ ก็ไม่พ้นเรื่องหุ้นส่วนที่ต้องกลั้นใจทำงานร่วมกัน อิงแก้วทอดสายตามองดอกทานตะวันที่ผลิดอกเต็มท้องทุ่งสีเหลืองอร่ามโต้ลมโอนเอนไหวเป็นลูกคลื่นไหลกระทบกันจนสุดลูกหูลูกตา ต้นโอ๊คเดินตรวจตราดอกทานตะวันที่จะนำไปผลิตน้ำมันพลางเหลือบมองยังเพิงใต้ต้นไม้เห็นอิงแก้วนั่งเหมอลอยหน้าตาเศร้าโศกเขารู้ดีว่าหล่อนกำลังมีเรื่องทุกข์ใจแต่ก็ยินดีที่จะรับฟัง “ทำไมมานั่งคนเดียวครับอิง” อิงแก้วสะดุ้งเล็กน้อยเหลียวมองต้นโอ๊คที่ส่งยิ้มให้ “อ่าวคุณต้นโอ๊ค” “ทำหน้าเศร้าแบบนั้น โลกทั้งใบของผมมืดมนไปทันที ผมชอบอิงแก้วเวลายิ้มร่าเริงมากกว่านะครับ” “อิงกลุ้มใจเรื่องร้านน่ะค่ะ” “ทำไมล่ะ”ต้นโอ๊คเดินตรงเข้ามานั่งลงข้างๆ อิงแก้วสบตากับเขาอาจเก้อเขินเล็กน้อยแต่ต้องข่มใจของตนเองไม่ให้คิดไปไกลเกินเอื้อม “ก็หุ้นส่วนที่อิงต้องทำธุรกิจด้วยคือนายภูธนาน่ะสิคะ อิงเกลียดเค้าค่ะ” “แล้วทำไมถึงได้มาร่วมหุ้นกันได้ล่ะทั้งๆ ที่เกลียดกัน”ต้นโอ๊คถามต่อรวดเร็ว อิงแก้วนึกย้อนกลับแล้วเจ็บใจที่บูรณาเล่นเสียแสบคัน “ก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะค่ะ อธิบายยากแต่ต่อไปนี้อิงต้องเจอหน้าเค้าทุกวัน” “เราต้องทำตัวให้มีความสุขกับงานนะ อิงรักในงานไม่ใช่เหรอ”เขาสะกิดใจให้คิด ฉันเหลียวมองเขาแวบ “อิงรักในงานค่ะ แต่เพราะมีนายภูธนาเป็นหุ้นส่วนของร้านนี่สิคะที่ทำให้อิงไม่มีความสุข”อิงแก้วหน้ายู่ ต้นโอ๊คกระตุกมุมปากเล็กน้อยพลางทอดตามองดอกทานตะวันที่ปลูกเรียงรายยาวไปไกลโพ้น "อิงอย่าคิดมากไปซี่ เรื่องส่วนตัวกับงานน่ะมันคนละเรื่องกัน อิงเคยใฝ่ฝันไม่ใช่หรือว่าอยากเปิดร้านกาแฟ จะให้เรื่องแค่นี้มาเป็นอุปสรรค์กับความฝันที่ตอนนี้เป็นรูปเป็นร่างแล้วหรือ"ชายหนุ่มชี้แนะด้วยเหตุผลซึ่งเจ้าหล่อนเห็นพ้องเช่นเดียวกับเขา แต่ทว่าอารมณ์เด็กๆ ของอิงแก้วยังไม่หมดไปหล่อนยังไม่เข้าใจในการแบ่งแยกหน้าที่อย่างที่บอกได้อย่างถ่องแท้ "ค่ะ ความจริงมันก็ต้องเป็นไปตามที่คุณต้นโอ๊คบอก แต่พี่ภูร้ายกาจอิงกลัวว่าเค้าจะกลั่นแกล้ง อิงไม่ชอบเขาเลย"ต้นโอ๊คกลับมองเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กเพราะมีเหตุผลอยู่ภายใต้เงื่อนไขเหล่านั้นอยู่แล้ว "เขาไม่มีทางทำลายสิ่งที่เค้าสร้างมากับมือหรอก"ต้นโอ๊คบอกด้วยสีหน้านิ่งสงบจังจ้องใบหน้ารูปสวยของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า “ไม่มีคนที่สร้างธุรกิจจากน้ำมือของตัวเองแล้วอยากจะให้มันพังพินาศไปกับตาหรอกนะ” อิงแก้วนิ่งไปพักทุกสิ่งที่หล่อนได้รับกลับมาจากคำพูดของต้นโอ๊คเป็นเรื่องจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ ถึงแม้หล่อนจะเกลียดภูธนาแค่ไหน แต่ร้านกาแฟก็ยังเป็นความภูมิใจสำหรับเขากับเธอและไม่มีทางที่ทั้งสองคิดอยากจะทำให้ร้านนี้ต้องพังไปกับตา “ขอบคุณนะคะที่ทำให้อิงฉุกคิดได้” “ไม่เป็นไรหรอกครับ” "ถ้าว่างๆ คุณต้นโอ๊คแวะไปร้านกาแฟได้ไหมคะ" "ได้สิ ผมก็คิดว่าจะแวะไปพรุ่งนี้เหมือนกัน ผมอยากไปเห็นนะว่าร้านกาแฟของอิงเป็นยังไง วันนี้ต้องขอโทษด้วยที่ผมไม่ได้ไปร่วมงาน งานที่ไร่ผมยุ่งเหยิงมากช่วงนี้" เขาช่างใจดีกับเธอเสมอ อิงแก้วเข้าใจที่เขาไม่ได้มีเวลาว่างแต่ก็ดีใจเสมอที่เขายังพูดคุยเป็นที่ปรึกษาให้เสมอมาเทียบไม่ได้กับโจรร้ายอย่างภูธนาเลย "ร้านน่ะดีค่ะ แต่ไอ้หุ้นส่วนอีกคนน่ะห่วยขั้นเทพค่ะ"เจ้าหล่อนเล่าแล้วแลบลิ้น พรุ่งนี้แล้วสิที่ต้องพิสูจน์ตัวเอง ต้องทำได้สิ “อย่าเพิ่งไปมองคนอื่นว่าเขาจะเลวจะร้าย อย่าเอาเราเป็นจุดศูนย์กลางทุกอย่างของจักวาลเพราะมันจะทำให้เราประเมินค่าคนต่ำไป ตอนนี้อิงเป็นถึงหัวหน้าแล้วเป็นเจ้าของร้าน อิงต้องทำตัวให้เป็นที่นับถือของลูกน้อง อิงไม่ใช่เป็นเด็กกะโปโลอีกต่อไปแต่อิงต้องเป็นผู้ใหญ่รู้จักคิดก่อนทำให้มากขึ้นนะเพราะอนาคตของร้านและลูกน้องอยู่ในมืออิงแล้ว”คุณต้นโอ๊คแนะแนวสั่งสอนไม่อย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่อง อิงแก้วยิ้มในตาประกายพราวคิดไม่ผิดเลยที่หล่อนเลือกมาพักใจที่นี่ ต้นโอ๊คทำให้หล่อนคิดอะไรได้มากขึ้นอย่างน้อยก็ทำให้หล่อนใจเย็น เลิกวู่วามและคิดได้ว่าสถานะตอนนี้ไม่เหมือนก่อนแต่หล่อนกำลังก้าวเข้าเป็นผู้บริหารเต็มตัว “อิงคิดไม่ถึงขนาดนี้เลย” “ผมเคยผ่านจุดนี้มาแล้ว มันปรับตัวยากจากคนธรรมดาต้องมาเป็นคนเดินเกมทุกอย่างเราจะทำผิดพลาดบ่อยๆมากไม่ได้เพราะเบื้องหลังยังมีคนที่เราต้องดูแลเขาอีกมาก ไม่ใช่เรื่องง่ายไปทุกอย่างและต้องวางแผนทุกครั้งที่จะทำอะไรลงไป” “อิงจะจำคำคุณต้นโอ๊คค่ะ อิงจะทำให้ได้เพื่อตัวเองและเพื่อทุกคนในร้าน”อิงแก้วเริ่มฮึดพลังสู้ตายอาจมีที่คับแค้นใจภูธนาอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ทำให้ไฟแห่งความมุ่งมั่นลดลงไปได้ แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 22:20:35 จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 22:06:34

ความคิดเห็นที่ 2 เช้าวันต่อมาอิงแก้วเดินมาหยุดหน้าร้านเหลือบมองซ้ายแลขวาไขกุญแจเข้ามาในร้านกาแฟไร่ชาญทิพย์ช้าๆ แอบยิ้มในความภาคภูมิใจในร้านที่จัดตกแต่งอย่างเรียบง่ายทั้งโต๊ะนั่งที่ใช้วัสดุไม้สานเรียบเก๋ ระเบียงด้านนอกมีน้ำตกเล็กๆ และพุ่มไม้ประดับให้ลูกค้านั่งพักผ่อนหย่อนใจสัมผัสกับธรรมชาติใจกลางอำเภอ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นด้วยกับไอเดียของภูธนาทุกประการราวกับว่าทั้งสองคนมีตัวตนลึกๆ ที่คล้ายกัน อิงแก้วยังนึกเกรงๆ กับการทำงานในฐานะเจ้าของร้านในวันแรกช่างรู้สึกขัดเขินอย่างไรชอบกล หล่อนไม่เคยดูแลกิจการอย่างนี้มาก่อนทั้งชีวิตถ้าเป็นลูกจ้างยังจะมีผู้บังคับบัญชีคอยชี้แนะแต่ตอนนี้หล่อนกลับต้องเป็นผู้ชี้แนะผู้อื่นเสียแล้ว "สวัสดีค่ะ" อิงแก้วสะดุ้งโหยง หันกลับไปยังหญิงสาวถักเปียสองข้าง ตัวเล็กๆ กะโปโล ออกจะยิ้มง่ายซึ่งอิงแก้วเพิ่งพบหน้าเป็นครั้งแรก "คุณคงเป็นเจ้าของร้านอีกคนใช่ไหมคะ" หล่อนถาม อิงแก้วพยักหน้าเหลอหลา "สวัสดีค่ะ หนูชื่อแจ่มใสนะคะเป็นพนักงานชงกาแฟ ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"แจ่มใสหญิงสาวตัวเล็กหน้าตาซื่อๆ บ้านๆ แนะนำตัวพร้อมโค้งศีรษะเล็กน้อย อิงแก้วยิ้มตอบ “จ้า ฉันอวยพรให้แจ่มใสมีความสุขกับการทำงานนะคะ” "ขอบคุณค่ะ งั้นหนูขอเริ่มทำงานเลยนะคะ" "จ้า" อิงแก้วตอบมองตามพนักงานคนแรกก็เดินเข้าไปหลังร้าน  หล่อนรู้สึกว่าตนเองแก่ขึ้นถนัดตา ไม่เคยมีคนมายกมือไหว้หล่อน ไม่เคยมีใครเรียกหล่อนว่าเจ้าของร้าน อย่างที่เขาว่ากันจริงๆ หากไม่มีบารมีก็ไม่มีใครอยากจะนับหน้าถือตา ระหว่างนั้นมีพนักงานอีกหลายๆ คนทยอยเข้ามาทำงานต่างพาพากันยกมือไหว้หล่อนถ้วนหน้ายิ่งทำให้อิงแก้วรู้สึกภูมิใจอยู่ไม่น้อยที่ได้เป็นเจ้าของร้านอย่างสมบูรณ์แบบ จนกระทั่งมาถึงคนสุดท้ายที่เดินเข้ามาพร้อมสายตาไม่ประสงค์ดีนักซึ่งก็ไม่ใช่คนอื่นไกลไปซะนอกจากภูธนา เขาเหลือบมองอิงแก้วที่ยืนยิ้มร่าอยู่หน้าเค้าน์เตอร์ "มาเช้าเหมือนกันนี่เรา"ประโยคแรกที่ภูธนากล่าวขึ้นเมื่อพบอิงแก้วที่ตอบสนองด้วยรอยยิ้มหวานๆ "ก็วันนี้เปิดร้านวันแรกนี่ ฉันเป็นเจ้าของร้านก็ต้องพร้อมเต็มร้อยเพราะฉันมีหน้าที่บริการ"อิงแก้วปรอยตามองภูธนากระตุกรอยยิ้มขึ้นมุมปากแลมองเจ้าของร้านสาวราวกับเด็กน้อยอมมือ "รู้ด้วยหรือว่ามีหน้าที่บริการ ถามจริงเถอะทำอะไรเป็นบ้างล่ะ"เขาถามราวกับดูถูก อิงแก้วไม่พอใจทุกครั้งที่ได้ฟังคำพูดร้ายๆ จากปากของเขา "ทำเป็นหมดแหละ อะไรที่อยู่ในร้านนี้"หล่อนโกหก ภายในใจร้อนๆ หนาวๆ กับการพูดปดอยู่ไม่น้อย อย่าว่าแต่ชงกาแฟเลยกวาดถูกระจกหน้าร้านในเงาหล่อนก็ยังไม่เคยทำ "อ้อเหรอ" ภูธนาลากเสียงยาว "คิดว่างานพวกนี้มันง่ายนักหรือไงถึงได้อวดเก่งพูด" "ไม่ได้อวดเก่งนะ"หล่อนขัดขึ้น ภูธนายักไหล่กวนๆ "ไม่อวดเก่งก็ไม่อวดเก่ง ควรใช้คำว่ามั่นใจใช่ไหม" "ใช่ มั่นใจไม่ใช่อวดเก่ง"อิงแก้วตอบชัดถ้อยชัดคำ ภูธนาไม่โต้ตอบได้แต่มองด้วยความเอือมระอา "และวันนี้จะพิสูจน์ให้พี่ได้เห็นว่างานแค่นี้ฉันก็ทำได้ ไม่ต้องง้อพี่หรอก" "เหรอ"ภูธนาลากเสียงยาวพร้อมหน้าตาแหยะๆ ที่เขาแสดงออกมาได้กวนสุดเท่าที่อิงแก้วเคยเห็น ชักอยากจะเห็นแล้วสิ! ชายหนุ่มคิดในใจ "ก็ดี วันนี้พี่ก็นึกขี้เกียจขึ้นมาเหมือนกัน ไม่รู้เป็นอะไรเส้นนี่มันยึดชอบกล"ภูธนาบิดซ้ายขวา ก่อนจะเดินไปนั่งลงยังโต๊ะริมหน้าต่าง "ไอ้บวมมานี่หน่อยสิ" เพียงแค่เรียก ชายหนุ่มสวมแว่นหนาผอมแห้งกะล่อง ผิวคล้ำ หน้าตาออกไปชาวใต้ก็วิ่งออกมาโดยไว "มีอะไรให้รับใช้ครับคุณหนู" น่าจะคาดได้ว่านายคนนี้น่าจะมีพื้นฐานมาจากคนงานในไร่เป็นแน่ถึงได้เรียกภูธนาว่าคุณหนู อิงแก้วหลุดขำขณะที่ภูธนารีบหันไปมองลูกน้องแกมติ "เลิกเรียกคุณหนูได้แล้ว เรียกคุณภูเฉยๆ ก็ได้ไม่ต้องไปเรียกตามป้าๆ ในครัวก็ได้”เขาบอก นายบวมลูกน้องผู้ซื่อสัตย์พยักหน้ารับ “เมื่อยแขนไปหมดเลย ไม่รู้เป็นอะไร ช่วยมาบีบนวดให้หน่อยแล้วกันนะ"ภูธนาบอกพลางยกมือขึ้นตบไหล่ตนเองแต่ก็ยังมิวายส่งสายตาก่อกวนอิงแก้วที่ยืนมองด้วยความหมั่นไส้ "แต่ผมยังมีงาน...."นายบวมกำลังแย้งแต่ภูธนาแทรกขึ้นมาเสียก่อน "ไม่ต้องห่วง เมื่อกี้ไม่ได้ยินหรือไง คุณอิงแก้วบอกว่าวันนี้จัดการทุกอย่างไม่ต้องห่วงหรอกนะ เธอจะช่วยคนในร้านเองวันนี้ผ่อนแรงแกไปได้อีกเยอะเลย" เขาบอกเหลือบมองอิงแก้วที่จะอ้าปากจะเถียงรำไร "หรือว่าจะปฏิเสธล่ะว่าทำไม่ได้"เขาดักคอได้ทัน หล่อนชักสติกลับได้พอดี "ใครว่า งานแค่นี้"หล่อนยักไหล่ทำเป็นสบายใจ ภูธนาได้แต่ยิ้มๆ นอกจากจะไม่ต้องทำอะไรแล้วยังมีเรื่องสนุกให้คอยจับตาดูอีกด้วย อิงแก้วเจ็บใจอยากจะสับโขกเขาเสียจริงไม่น่าจะรับปากและพูดพล่อยไปเสียเลยแต่มันก็ผ่านไปแล้วจะไปแก้อะไรไม่ได้หล่อนจึงต้องก้มหน้าก้มตาทำงานเพื่อพิสูจน์ให้เขาได้เห็นว่าหล่อนก็ทำงานนี้ได้ตามที่บอกไว้แต่มันไม่ง่ายเสียเลยในเมื่อหล่อนไม่เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับงานในร้านกาแฟเลยซักครั้ง ทางด้านกรวิทหลังจากที่ตื่นเช้าตรู่ก่อนที่จะเดินทางไปเปิดร้านเขาจึงออกปากชวนพี่ชายมาพักทานกาแฟที่ร้านของอิงแก้วเป็นการอุดหนุนเพื่อนในวันแรกก่อนใคร ซึ่งกิตติก็ไม่คิดขัดอย่างไรเพราะวันงานเขาก็ติดธุระเรื่องสมัครเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยจึงไม่ได้มาร่วมก็รู้สึกผิด เห็นว่ามีโอกาสดีเลยแวะเวียนเข้าไปเยี่ยมเยียนพร้อมร่วมแสดงความยินดีกับร้านในฝันของเจ้าหล่อน สองหนุ่มเปิดประตูเข้ามาในร้านกาแฟไร่ชาญทิพย์ เหล่าพนักงานยิ้มแย้มแจ่มใสเข้ามาทักทายอย่างดีพร้อมจัดที่ทางให้ลูกค้าทั้งสองนั่งตามสะดวก กิตติเลือกนั่งริมสวนหย่อมด้านนอกร้านที่จัดได้อย่างลงตัว มีบ่อน้ำเล็กๆ ให้เย็นตาเย็นกาย จัดพื้นพันธุ์เล็กๆ น้อยๆ ได้อย่างเป็นระเบียบไม่ว่าจะดอกพันธุ์ผีเสื้อหลากสีและต้นเฟิร์นที่ผลุดขึ้นแนวโขดหินของน้ำตก ฝอยน้ำเล็กๆ โพยฟุ้งกระจายจากท่อบนหลังคาพ่นละอองลงพื้นหญ้าสีเขียวอ่อนริมสวนหย่อมเย็นกลิ่นไอน์ธรรมชาติ "ที่นี่เหมาะกับอิงแล้วล่ะ" กิตติกล่าว กรวิทยิ้มๆ "ความฝันไอ้อิงเลยล่ะ" "ว่าแล้วเชียว" ภาพของเด็กสาวคนนั้นที่ทำให้กิตตินึกภาพว่าหล่อนเหมาะกับร้านกาแฟน่ารักสไตล์ธรรมชาติเคล้าคลึงไปด้วยเสียงเพลงฟังสบายหู "สวัสดีค่ะจะรับอะไรดีไหมคะ"เสียงแจ้วๆ ของพนักงานเสิร์ฟดังขึ้น กิตติและกรวิทเงยหน้าขึ้นถึงกลับตกใจอยู่ไม่น้อยก่อนที่กรวิทจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมา "เฮ้ย! ไอ้อิงเธอทำไมมาใส่ผ้ากันเปื้อนแบบนี้ ไหนบอกว่าเป็นเจ้าของร้านแต่นี่มันเด็กเสิร์ฟเลยนะ”กรวิทถามขึ้นรวดเร็ว อิงแก้วยิ้มเขินๆ หล่อนก้มมองตนเองในชุดกันเปื้อนสีชมพูและใบรับออเดอร์ในมือ "มันมีเหตุ" เจ้าหล่อนกระซิบ "เหตุอะไรหรือบอกได้ไหม"กิตติถามขึ้นอีกคน อิงแก้วบุ้ยหน้าเข้าไปในร้าน "มีคนกินแรง"อิงแก้วกระซิบบอก ชายหนุ่มทั้งสองหันไปพบกับภูธนาที่กำลังลิ้มรสอยู่กับไอติมถ้วยใหญ่พร้อมกับบริวารที่พากันพัดวีกันอย่างดี เมื่อเขาหันมาพบกับกรวิทและกิตติที่มาเยือนจึงยกแก้วกาแฟขึ้นทักทาย "แล้วทำไมเขาไม่ทำเหมือนเธอบ้าง"กรถาม อิงแก้วหน้าย่น "มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีน่ะ คนบ้านั่นหาว่าฉันน่ะจะไปไม่รอด" "ดูถูกกันเลยนะนั่น"กรวิทต่อความได้เอาเรื่อง อิงแก้วลุกฮือขึ้นอีกคน "นั่นสิ ฉันยอมไม่ได้หรอก ใช่ว่าตัวเองจะขี้เท่ออยู่คนเดียวแล้วพาลให้คนอื่นทำอะไรไม่เป็น คอยดูนะว่าฉันน่ะจะทำให้นายภูธนาทายาทใหญ่แห่งไร่ชาญทิพย์เห็นให้ได้ว่าฉันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาดูถูก"เจ้าหล่อนพูดเป็นจริงเป็นจัง กรวิทก็เป็นไปกับเขาด้วยยุแยงกันดีนัก "สู้ๆสิวะ! เธอต้องทำได้"กรวิทปลุกระดม อิงแก้วพยักหน้ารับหยิบรับเมนูและเดินกลับไปหลังร้านด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง กิตติหันมาปรามน้องเพราะแทนที่ห้ามกันแต่ดันเข้ากันไปเป็นปี่เป็นขลุ่ย "อย่างนี้ไม่แย่หรือ เกิดเขาผิดใจกันทำจะไง เพิ่งเปิดร้านได้วันแรกเองนะ" "แหม พี่ของแบบนี้มันต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน"เพื่อนคู่นี้ไม่ต่างกันเลย ถึงแม้ว่าภูธนาจะแสบสันท้าทายให้อิงแก้วออกโรงทำงานเพียงคนเดียวแต่จะให้แตกแยกในธุรกิจมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ อีกต่อไป ไม่กี่นาทีที่เข้าไปหลังร้านอิงแก้วก็กลับออกมาแล้วพร้อมถาดกาแฟและขนมเค้กวนิลาโรยชอกโกแลต ภูธนาเหลือบมองหล่อนตั้งแต่หล่อนถือถาดเก้ๆ กังๆ เดินกระย่องกะแหยงตรงมา หล่อนสบตาเข้ากับเจ้าของร้านหนุ่มอีกคนด้วยแววตาแข็งกระด้างก่อนจะเดินกุกๆ ผ่านภูธนาไปรวดเร็ว "สบายจริงๆ นั่งทานไอศกรีมอร่อยๆ ไม่พอยังมีละครตลกเล่นให้ดูอีกด้วยทำให้อารมณ์ในการกินไอศกรีมนี่มีอรรถรสมากขึ้น"เขาพูดขึ้นมาลอยๆ พลางตักไอศกรีมหลากรสเข้าปากคำโต อิงแก้วแอบคิดในใจอยากจะตบปากเขาซักฉาดให้สิ้นเรื่องสิ้นราวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากอดทน ตัดสินใจทิ้งความแค้นเดินเลี่ยงออกไปให้เร็วที่สุด ในระหว่างนั้นลูกค้ามาหน้าหลายตาต่างตบเท้าเข้ามาในร้านไม่ขาดสาย ขณะที่อิงแก้วเผลอเดินไปชนโต๊ะเข้าอย่างจังจนกาแฟในถาดกระเฉาะลงขนมเค้กที่อยู่ในถาดด้วยกัน ภูธนาได้แต่ยิ้มขันรีบหันไปหันทางอื่นทำเป็นไม่สนใจ อิงแก้วทรงตัวขึ้นตั้งตัวตรงลูกค้าคนใหม่ที่กำลังเดินเข้ามาในร้านหยุดมองพร้อมแสดงตัวให้ความช่วยเหลือแต่อิงแก้วปฏิเสธและยืนยันว่าเธอสบายดีไม่ได้หน้ามืดไป หล่อนตั้งหน้าตั้งตาเดินขากะเผลกจนมาถึงริมสวนหย่อม โดยมีกรวิทและกิตติรอใจจดจ่อลุ้นจนตัวโก่งกว่าที่หล่อนจะมาถึง "เธอรู้ไหมว่าฉันลุ้นเธอแทบตาย"กรวิทบอก "คิดหรือว่าฉันไม่ลุ้นน่ะ"เจ้าหล่อนว่าพร้อมวางจานขนมเค้กและกาแฟลง กิตติก้มลงมองขนมเค้กเนื้อสีขาวที่เปื้อนคาบกาแฟเป็นรอยด่างโดยมีเสียงของกรวิทพูดแทรกขึ้น "น่ากินนะ"เพื่อนหนุ่มประชดเมื่อพบกับเค้กที่เลอะเป็นสีน้ำตาลเป็นดอกดวง อิงแก้วหน้ามุ่ยพ่นลมออกจากปาก "พอดีกาแฟมันหกรดใส่เค้กนิดหน่อยน่ะ"หล่อนแก้ตัว ไม่นิดละมั้ง "นี่ชิมกาแฟสิ ฉันทำเองเลยนะ"อิงแก้วอวด กิตติยิ้มรับกาแฟสีสันน่ารับประทาน "หา! "กรวิทชะงักเพราะเคยลิ้มรสมาแล้ว กิตติไม่ได้ฟังเสียงทัดทานใดๆ ยกขึ้นจิบก่อนจะนิ่งไว้ครู่ "เป็นยังไงบ้างคะ"อิงแก้วใจจดจ่อถามแววตาประกายพราว กิตติยิ้มนิ่งๆ "กลมกล่อมดีครับ"เขาตอบ กรวิททำสีหน้าเหลอหลาก่อนจะก้มลงมองถ้วยกาแฟฝีมืออิงแก้ว "ฝีมือเธอคงพัฒนามาบ้างแล้ว"กรวิทสันนิษฐาน "แน่นอนสิ"หล่อนยิ้มกว้างภาคภูมิใจ กรวิทเชื่อในคำพูดพี่ชายพูดก่อนจะยกขึ้นซดอึกใหญ่ และสิ่งที่เขาแสดงออกมาก็คือ "ฟู้ว์!!!! " กรวิทพ่นน้ำกาแฟออกจากปากทันพลัน เล่นเอาภูธนาและลูกค้ารายอื่นหรือแม้กระทั่งลูกจ้างภายในร้านหันมามองเป็นตาเดียว ภูธนาตั้งสติได้รีบเร่งกระวีกระวาดลุกจากโต๊ะทันที "ไอ้อิงนี่กาแฟหรือน้ำตาลสดเนี่ยทำไมมันหวานขนาดนี้"กรวิทแลบลิ้นแผล็บๆ อิงแก้วย่นคิ้วมองไปยังถ้วยกาแฟเจ้ากรรม "ไม่อร่อยเหรอ" "ก็มันหวาน หวานมากจนแทบเลี่ยน" “ฉันคิดว่ามันอร่อยนะ เพราะมันก็หวานแบบที่ฉันชอบ"หล่อนก้มหน้างุดรู้สึกผิด ภูธนาเข้ามาถึงพอดี "มีอะไรหรือครับ" "เออ ไม่มีอะไรหรอกครับแค่เป็นเรื่องเข้าใจผิด"กรวิทแก้ตัวแทนเพื่อนไม่ให้เป็นเรื่องใหญ่ แต่ภูธนากลับปรายตามองหญิงสาวหมายตาว่าต้องเป็นต้องเหตุ “คงไม่เข้าใจผิดละมั้ง"เขายังไม่เลิกจ้องจับผิด จริงแล้วเขาสังเกตการทำงานของอิงแก้วมานานแล้วตั้งแต่หล่อนรับออเดอร์จนกระทั่งมาเสิร์ฟบริการชายหนุ่มทั้งสอง "อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้นนะ" อิงแก้วหันกลับไปทางเขาบ้าง ภูธนาทำหูทวนลม "เธอรู้ไหม สิ่งที่เธอทำมันสร้างความเสียหายให้กับร้านแค่ไหน”เขาตำหนิ อิงแก้วก้มหน้านิ่ง “เวลาเธอทำกาแฟ เธออย่าทำตามใจเธอชอบสิ เธอควรทำตามใจลูกค้าเพราะรสชาติที่เธอชอบกับลูกค้าน่ะมันไม่เหมือนกัน เธอไปตัดสินแทนเขาไม่ได้มาตรฐานของคนมันไม่เหมือนกัน นี่หรือจะให้ไว้ใจให้เธอดูแลทั้งหมด แค่นี้เธอยังไม่เข้าใจเลย"ภูธนาสั่งสอนเสียงดุ อิงแก้วพยักหน้ารับความคิดเห็นชายหนุ่มพูดถูกทุกประการ หล่อนทำกาแฟไปด้วยชิมไปด้วยเพราะกังวลว่าจะออกมาไม่อร่อยแต่สิ่งนี้กลับเป็นความคิดที่ผิดยิ่งหล่อนกังวลก็ยิ่งทำให้ทุกอย่างมันแย่ รวมทั้งไม่เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับกาแฟเลยสักครั้งทำให้ทุกอย่างมันแย่เข้าไปใหญ่ "ฉันขอโทษนะกร" "ไม่เป็นไรหรอก"กรวิทหนุ่มพยักหน้า   “เดี๋ยวผมจะให้ลูกน้องทำกาแฟมาใหม่นะครับ ถ้าหากมีข้อผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย และเพื่อเป็นการขอโทษที่ทำให้คุณทั้งสองเสียเวลา ทางร้านยินดีจะแถมเค้กสูตรใหม่รสส้มที่รับรองไม่เคยชิมที่ไหนและรสชาติอร่อยรับประกันได้แน่นอนครับ”ภูธนาแสดงความรับผิดชอบได้อย่างไม่มีที่ติ กรวิทและกิตติยิ้มรับแอบนึกทึ่งในความสามารถของเขาอยู่ไม่น้อยที่สามารถแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ดีเยี่ยม อิงแก้วยังคงยืนเงียบมองภูธนาที่เดินจ้ำอ้าวเข้าไปในร้านสั่งให้ลูกจ้างไปทำกาแฟมาทดแทนให้กรวิทกับกิตติ   “เขาใช้ได้ทีเดียว คงจะเคยมีประสบการณ์ด้านนี้มาก่อน”กิตติพูดขึ้นอิงแก้วยิ่งรู้สึกว่าตนเองด้อยค่าไม่เหมาะสมที่จะดูแลงานในร้านนี้ กรวิทมองเพื่อนสาวก็พอเข้าใจความรู้สึก หล่อนทำเรื่องเฟอะฟะมากมายแต่ภูธนาก็ไม่โกรธหรือถือสาเอาเรื่องนอกเสียจากกวนประสาทก็เท่านั้น “อิงเธออย่าคิดมากนะ วันนี้แค่วันแรกถ้าเธอทำไปเรื่อยๆ ไปนานๆ ก็จะชินเอง”เขาให้กำลังใจ อิงแก้วปรากฏรอยยิ้มบางๆ แต่ก็ยังไม่สบายใจมากนัก แค่ลูกค้ารายแรกที่ให้บริการหล่อนยังทำเรื่องขนาดนี้แล้วต่อจากนี้ทั้งวันมันจะเป็นขนาดไหน ดูเหมือนว่าความวุ่นวายคงไม่จบแต่เพียงเท่านี้นี่มันแค่จุดเริ่มต้นท่านั้นยังมีบทพิสูจน์ที่พร้อมให้อิงได้ได้เข้ามาเรียนรู้และยังมีปัญหานานัปการที่รอพวกเขาอยู่ หลังปิดร้านอิงแก้วทรุดตัวนั่งลงบนโต๊ะด้วยความเหนื่อยล้า วันนี้แทบทั้งวันหล่อนต้องวิ่งวุ่นแก้สถานการณ์ต่างๆ ที่หล่อนได้ก่อไว้จวนท้อ ทั้งทำน้ำตาลหกนองโต๊ะลูกค้า สะดุดขาตัวเองจนล้มลงกับพื้นหรือแม้แต่คิดเงินผิดให้หน้าขายหน้า ล้วนแต่คือความผิดพลาดที่น่าอับอายแต่ตรงข้ามกับภูธนาที่ยังคงนั่งกินลมชมวิวสบายๆ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆ ที่ร้านก็เป็นของเขาเช่นกัน วันนี่ทั้งวันมีแต่เรื่องยุ่งๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่หล่อนไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นในวันแรก ภาพบรรยากาศอันแสนหรูที่หล่อนใฝ่ฝันภายในร้านกาแฟของตนเอง กลับกลายเป็นนรกย่อมๆ นั่นเอง “เธอรู้ถึงข้อผิดพลาดของเธอหรือยังอิงแก้ว” ภูธนาเดินมานั่งฝั่งตรงกันข้าม อิงแก้วยืดตัวขึ้น ไม่กล้าสบตาเขา “ฉันรู้ว่าฉันมันแย่” “ก็นั่นสิ ถ้าเธอเป็นลูกจ้างในร้าน เธอคงถูกไล่ออกจากงานไปวันนี้แล้วล่ะ”ภูธนาพูด อิงแก้วยิ่งรู้ว่าตนเองเป็นตัวถ่วงของทุกคนภายในร้าน “ไหนล่ะที่บอกว่าทำได้หมด แต่ทำออกมามันยิ่งกว่าไม่ได้ซะอีกนะ วันหลังถ้าทำไม่ได้จริงๆ ก็อย่าพูดเลยดีกว่าจะได้ไม่ต้องให้ทำให้เสียหาย ลูกค้าเค้าคอมเม้นท์มาตลอดทั้งวันเรื่องที่เธอทำเรื่องยุ่งยากให้กับเขา เห็นหรือยังว่าเธอสร้างความเสียหายให้กับคนอื่นมากแค่ไหน”อิงแก้วนิ่งเมื่อฟังคำตำหนิของชายหนุ่ม หล่อนก้มหน้านิ่ง “กะไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ คนอย่างเธอคิดแต่จะเอาชนะไม่เคยศึกษาดูงานมาก่อนเลย นี่หรือจะมาเป็นเจ้าของร้านกาแฟ ฝันไปไกลเกินแล้วร้านกาแฟมันไม่ใช่เป็นอย่างที่วาดฝันไว้ว่าจะมันจะเป็นงานสบายงานง่าย เฮ้อ! ไม่น่าคิดผิดมาลงทุนกับเธอเลย”ภูธนาพูดจบ อิงแก้วจึงเงยหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาขึ้น ชายหนุ่มตกใจที่พบภาพของเธอที่เสียน้ำตามากมายเพราะคำพูดของเขาเอง อิงแก้วไม่พูดจาได้แต่มองทั้งน้ำตาที่ไหลพรากไม่หยุด “ขอโทษนะที่ฉันเป็นตัวถ่วงให้พี่ พี่จะถอนหุ้นจากฉันเลยก็ได้ ฉันมันไม่เหมาะสมจะดูแลร้านอยู่แล้ว” “คือ...ว่า” “ฉันยอมไปเอง ขอโทษแล้วกัน”หล่อนว่าพร้อมถอดผ้ากันเปื้อนลงบนโต๊ะรีบวิ่งออกไปพร้อมรอยน้ำตา ภูธนานิ่งเขารู้ตัวว่าพูดแรงไปจริงๆ และเธอก็เสียใจมาก อิงแก้วไม่ได้ผิดร้ายแรงที่เธอเพิ่งทำงานนี้ครั้งแรกแล้วก็ผิดพลาดเพียงแค่เขาอาจรู้สึกไม่ชอบความไม่เพอร์เฟคแต่บนโลกนี้จะมีอะไรสมบูรณ์แบบไปทุกอย่างแม้แต่ตัวเขาเองที่มีข้อเสียอยู่มากมายและถ้าให้พรรณาออกมา ข้อเสียของเขาอาจจะมากกว่าอิงแก้วเลยก็ได้ แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 54 23:32:05 จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 22:14:53

ความคิดเห็นที่ 3 ^^ จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 22:16:05