ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อถึงทางแยกให้เลี้ยวซ้าย...แอชลีนน์ภาวนาให้ตนจำไม่ผิด หญิงสาวต้องคุมสติเป็นอย่างหนักเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ามาควบตะบึงตามมาข้างหลังอีกหลายตัว แม้จะไม่กล้าหันหลังกลับไป ได้แต่มองทางข้างหน้าซึ่งจัดได้ว่ามืด แม้จะมีแสงจันทร์เกือบเต็มดวงส่องมาจากหลังม่านเมฆที่ลอยผ่านไปเป็นระยะๆ ก็ตาม แนวป่ามืดที่อยู่เลยทุ่งออกไปช่างดูน่ากลัว และยั่วยวนไปในเวลาเดียวกัน ใจหนึ่งของเจ้าหญิงแวบขึ้นมาว่าเธอไม่ควรจะไปที่จวน แต่ตรงไปทางป่านั้นเสียดีไหม หากเข้าป่าก็คงมีโอกาสสลัดหลุดจากผู้ไล่ล่ามากขึ้น อย่างน้อยก็มากกว่าวิ่งบนถนนกลางทุ่งโล่งที่มองเห็นได้ชัดเจนอย่างนี้ แต่หากเข้าป่ายามค่ำมืด โอกาสเกิดอุบัติเหตุจะสูงขึ้น แอชลีนน์เคยแต่ขี่ม้าในที่โล่ง อาเมียร์บอกว่าเธอต้องบังคับม้าในลานหรือทุ่งหญ้าให้ได้ดีเสียก่อน จึงจะลองหัดกับภูมิประเทศแบบอื่น ในป่ามีสิ่งที่ต้องระวังมากมาย ทั้งกิ่งไม้ระเกะระกะและพุ่มไม้หนาม จะควบไม่ดูตาม้าตาเรือไม่ได้เป็นอันขาด คาดหวังให้ม้าของตนรู้หน้าที่และนำทางไปอย่างเดียวก็ไม่ได้ ที่หมายที่ดีที่สุด และเป็นไปได้ที่สุดยังคงเป็นจวน เพียงแค่ตรงไปตามถนนสายนี้ ตรงไปเรื่อยๆ ... จู่ๆ เอ็มบาร์ก็หันหัวไปทางขวา ทำท่าจะวิ่งออกนอกถนนเสียดื้อๆ พร้อมกับพ่นลมหายใจพรืด “เอ็มบาร์! อย่าดื้อสิ” เจ้าหญิงพยายามเอ่ยเสียงแข็งโดยไม่โวยวาย พร้อมกับดึงบังเหียนข้างซ้าย และใช้น่องข้างเดียวกันกระทุ้งเบาๆ ให้มันหันกลับมาทางเดิม แสดงให้ม้าใหญ่เห็นว่าเธอคือจ่าฝูงที่มันต้องเชื่อฟัง “เราต้องไปตามทางนี้ อีกนิดเดียว...” เจ้าม้ายังพยายามขืนเอาไว้ ความเร็วของมันตกลงโดยเร็ว จนสุดท้ายก็เรียกได้ว่านิ่งสนิท (หากไม่นับอาการก้าวถอยทั้งๆ ที่แอชลีนน์กระทุ้งโกลนแรงขึ้นเรื่อยๆ) รบรากับเจ้านายที่ยิ่งร้อนรน ตั้งคำถามว่าตนตัดสินใจผิดหรือไม่ ที่ฝากชะตากรรมไว้กับม้าที่ยังไม่คุ้นเคย แต่เมื่อนั้นเอง สายลมก็พัดกระทบหน้าของแอชลีนน์ เพราะม้าหยุดวิ่งแล้ว หญิงสาวจึงรู้สึกได้ว่าแม้นั่นจะไม่ใช่ลมแรง แต่ก็ไม่ได้เบาเสียจนเธอจับที่มาไม่ถูก ทั้งจากขนแผงคอของเอ็มบาร์ ระลอกใบหญ้าในทุ่ง และเส้นผมของตนเอง เวลานี้ทั้งสองอยู่ใต้ลม และบริเวณเหนือลมก็คือถนนที่นำไปสู่จวน ...หมายความว่า...เอ็มบาร์ได้กลิ่นอะไรบางอย่างจากเหนือลมงั้นหรือ... เจ้าหญิงไม่แน่ใจว่าม้านั้นฉลาดขนาดบอกได้ว่ากลิ่นคนและม้าที่มันจับได้นั้นเป็นมิตรหรือศัตรู แต่ที่เหนือลมอาจเป็นภัยอย่างอื่นได้ใช่ไหม เช่นสัตว์จำพวกหมาป่า...แต่พวกนี้ก็ไม่น่าจะเข้ามาในทุ่งโล่งอย่างนี้ อย่างไรก็ดี เสียงฝีเท้าม้าอื่นๆ ที่ดังใกล้เข้ามา กับเสียงร้องของเอ็มบาร์ล้วนแต่บอกแอชลีนน์ว่านี่ไม่ใช่เวลาครุ่นคิด หญิงสาวพยายามกระตุ้นมันให้วิ่งต่อไปทางจวน แต่ม้าใหญ่กลับไม่ยอมทำตาม มันเริ่มวิ่ง...แต่ไม่ใช่ในทิศทางนั้น เอ็มบาร์ลงจากถนนดินอัดแน่นไปตามไหล่ทาง ตัดเข้าไปในท้องทุ่งก่อนจะเร่งความเร็วโดยที่นายไม่ต้องสั่ง นั่นเป็นชั่วครู่เดียวกับที่เจ้าหญิงเห็นแวบๆ ทางหางตา...ว่าเบื้องหน้าถนนซึ่งลาดลงไปเป็นเนินนั้นมีม้าสามตัววิ่งตรงเข้ามา หากว่าเอ็มบาร์ยังวิ่งตรงไปตามถนน ก็จะปะกับม้าทั้งสามเข้าพอดีอย่างไม่ต้องสงสัย เธอประมาทเกินไป คนอย่างดูลัสไหนเลยจะเพียงแต่วิ่งไล่ตามหลังมาอย่างทื่อๆ จนทัน เขาเดาที่หมายของเธอได้ไม่ยาก จึงได้แบ่งกำลังคนมาดักหน้ารอล้อมจับเช่นนี้ แล้วเธอควรจะหนีไปที่ไหนกันเล่า จะเข้าเมืองเคนมาราก็ยังต้องใช้ถนนสายเดียวกับที่ไปทางจวน หญิงสาวไม่รู้เส้นทางอ้อมทางอื่น และไม่อยากเสี่ยงขี่ตัดทุ่งไปโดยไม่รู้ทิศทาง ทุ่งหญ้าบางแห่งของยาร์ลาธอาจไม่ปลอดภัยไปกว่าป่า ทุ่งร้างเวิ้งว้างเหล่านี้ไม่เหมาะแก่การเลี้ยงสัตว์หรือเพาะปลูก ทั้งเพราะสภาพดิน และสภาพพื้นที่ซึ่งอาจมีบึงน้ำลึกหรือบ่อโคลนซ่อนอยู่ใต้พงหญ้าสูงที่ใดก็ได้ ไปที่บ้านของอาเมียร์...ไม่ได้ ที่นั่นมีอาเมียร์เป็นผู้ชายอยู่คนเดียว เพราะช่วงนี้ท่านซิอ์บุลพาสมาชิกหน่วยรบใหม่ที่เพิ่งรับเข้ามาไปเข้าค่ายฝึกฝนตลอดจนทดสอบ นอกนั้นเป็นผู้หญิงกับเด็ก เธอมีแต่จะทำให้พวกเขาเป็นอันตรายไปด้วย... ท่านซิอ์บุล! แอชลีนน์เพิ่งนึกได้ ค่ายของท่านซิอ์บุลเองก็อยู่ไม่ไกลไม่ใช่หรือ...ถึงอาเมียร์จะไม่เคยพาเธอไป แต่เขาก็ชี้บอกที่ตั้งให้ในแผนที่ ดูเหมือนค่ายนั้นจะอยู่เลียบแม่น้ำอีกสายที่ไหลแยกออกมาจากแม่น้ำลากัน แม่น้ำสำคัญของมณฑล หมายความว่าถ้าเธอขี่ม้าเลียบแม้น้ำลากันที่อยู่ไม่ห่างไป จนกระทั่งพบแม่น้ำแยกแล้วเลี้ยวตาม ก็จะไปถึงค่ายทหารนั้นได้ น่าจะได้...ใช่ไหม หญิงสาวรู้สึกเหมือนจุดหมายนั้นต้องย้อนกลับไปเป็นระยะทางพอสมควร กระทั่งม้าเดสทริเยร์ก็ไม่ควรควบเต็มฝีเท้าติดต่อกันนานเพียงนั้น แต่ม้าของพวกดูลัสเป็นม้าที่เล็กกว่า ต่อให้ในระยะสั้นอาจจะวิ่งเร็วกว่าเอ็มบาร์ แต่ความอดทนย่อมต่างกัน “เอ็มบาร์ ทนหน่อยนะ” เจ้าหญิงอดพูดไม่ได้ ก่อนจะชักม้าของตนให้มุ่งหน้าไปทางประกายสีเงินของแม่น้ำที่เห็นอยู่ลิบๆ เบื้องหน้า * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 23:59:08

ความคิดเห็นที่ 2 การล้อมจับในทีแรกล้มเหลว เจ้าหญิงทรงรู้ทัน และเวลานี้ก็ควบม้าออกนอกถนนใหญ่ ตัดเข้าไปในทุ่งร้าง ดูเหมือนจะมุ่งหน้าไปทางแม่น้ำลากัน การตามแม่น้ำหมายถึงการหาชุมชน เมื่อขี่ม้าตามกระแสน้ำไปเรื่อยๆ จนใกล้ถึงชายฝั่ง ก็จะไปถึงเมืองเคนมารา แม้จะอ้อมกว่าใช้ถนนเมื่อครู่ นั่นคงเป็นแผนการของพระองค์ แต่แล้ว ดูลัสก็พบว่าเจ้าหญิงแอชลีนน์ไม่ได้ขี่ม้าไปตามกระแสน้ำ กลับทวนขึ้นไป ให้ต้องคิดเป็นอย่างหนักว่าในทิศทางนั้นมีที่ใดกันที่จะทรงใช้หลบหนีได้ เมืองที่อยู่ขึ้นไปทางต้นน้ำก็พอมี แต่ที่นั่นมีเวรยามน้อยกว่าเคนมารา การคุ้มกันหรือส่งข่าวย่อมไม่สะดวกเท่า ยิ่งไม่นับว่ารองเจ้ามณฑลการ์วอนมีถิ่นฐานอยู่ในเมืองนี้ เจ้าหญิงย่อมทรงทราบดีว่าไม่ควรเสี่ยงให้เขารู้ฐานะที่แท้จริงของตน...หากว่าเจ้ามณฑลเบเรคเคยบอกไว้ว่ารองเจ้ามณฑลไว้ใจไม่ได้ และนี่เป็นเมืองของเขา และต่อให้หากเจ้าหญิงทรงมุ่งหน้าไปทางเมืองนั้นจริงๆ ดูลัสก็ไม่อยากถูกการ์วอนลำเลิกบุญคุณในเรื่องนี้ อีกทั้งไม่อยากเปิดโอกาสให้เลวอนอาศัยเรื่องที่ว่าขอเลื่อนตำแหน่ง หรือเรียกร้องผลประโยชน์ตอบแทนใดๆ มีแต่พวกของเขาเองที่เชื่อถือและพึ่งพาได้ “พยายามล้อมเจ้าหญิงที่ริมแม่น้ำ!” แม่น้ำช่วงนี้กว้างและลึก ม้าไม่อาจข้ามไปได้หากไม่มีสะพาน ถึงอย่างไรย่อมไม่ทรงบ้าบิ่นขนาดบังคับให้ม้าวิ่งลงน้ำที่ค่อนข้างเชี่ยวเป็นแน่ “นายน้อย” ฟีอาคราเอ่ยขึ้น ขณะเร่งม้าขึ้นมาอยู่ข้างชายหนุ่ม “เจ้าหญิงมุ่งหน้าไปที่ค่ายของซิอ์บุล เราต้องดักที่สะพานเลยคุ้งไป” ดูลัสไม่สงสัยการสันนิษฐานของหัวหน้าหน่วยเรเวนเลยสักนิดเดียว “อาจารย์ ท่านนำคนล่วงหน้าไปเหมือนเดิม ข้ากับคนอื่นๆ จะตามหลังพระองค์เอง” * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 54 23:59:26

ความคิดเห็นที่ 3 ทางเบื้องหน้าลาดต่ำลงจากเนินสูง ทำให้แอชลีนน์มองเห็นทัศนียภาพเบื้องหน้าได้ไกล สาขาแยกของแม่น้ำอยู่ข้างหน้าจริงๆ ริมฝั่งน้ำแทบแลดูโค้งเหมือนจันทร์เสี้ยว เลยไปอีกคือกำแพงไม้ซุงและคูขุดปันน้ำจากแม่น้ำย่อยนั้น ล้อมรอบอาณาบริเวณแห่งหนึ่งในทุ่งอีกฟากฝั่ง ริมกำแพงแต่ละมุมมีหอสังเกตการณ์ซึ่งจุดคบไฟไว้สว่าง บนผืนน้ำสีเงินที่เห็นอยู่ไกลๆ นั้นปรากฏสะพานเป็นเงาสีเข้ม ...แต่ดูเหมือนสะพานนั้นจะมีปัญหา มันไม่ได้ทอดข้ามแม่น้ำ ส่วนปลายด้านที่ติดกับแผ่นดินฝั่งที่เจ้าหญิงอยู่นั้นขาดหายไปช่วงหนึ่ง เลยไปอีกสักระยะจึงมีสะพานหินที่ดูใหม่กว่า แทบตรงไปทางป้อมกำแพงไม้ซุงนั้น แอชลีนน์กระตุ้นเอ็มบาร์ให้วิ่งลงเนิน ที่หมายคือสะพาน แต่แล้วเธอก็เกือบกระชากบังเหียนให้ม้าหยุดกะทันหัน ...ดีแต่ยังรั้งตนเองไว้ได้ เพราะการหยุดม้าในทันใดโดยไม่ชะลอนั้นเสี่ยงต่อการทำให้ม้าบาดเจ็บเป็นอย่างยิ่ง ต้นเหตุคือเงาร่างสีดำของม้าวิ่งเลียบแม่น้ำไล่มาจากอีกทาง มุ่งตรงไปยังเบื้องหน้าสะพานนั้น ดูลัสดักเธอไว้อีกครั้งแล้ว! หากวกกลับไป ก็ยังมีพวกของเขาตามมาข้างหลัง จะเสี่ยงเบนออกนอกเส้นทาง เธอก็ไม่แน่ใจว่าจะไม่หลงทางในทุ่งร้าง หรือเจออุปสรรคอะไรใหญ่โตกว่าเสียด้วย ...หรือจะไปทางสะพานที่ขาด เราเคยเห็นม้ากระโดดข้ามเครื่องกีดขวางไปได้ไกลมาแล้วไม่ใช่หรือ เอ็มบาร์ก็ตัวโตอย่างนี้ น่าจะกระโดดข้ามไปถึงสะพานได้... แต่ความคิดนั้นยังมีปัญหา ...เธอไม่รู้ว่าจะสั่งม้าให้กระโดดได้อย่างไร... ถึงอย่างนั้น ถ้าเอ็มบาร์ฉลาด ก็คงจะรู้ได้ว่าต้องกระโดดข้ามน้ำไปขึ้นสะพาน ...แต่ถ้าเอ็มบาร์กระโดดไม่ถึง ได้รับบาดเจ็บ หรือสะพานรับน้ำหนักไม่ไหวแล้วพังลงมาเล่า ไม่ได้! จะมัวลังเลอยู่ไม่ได้! เสียงม้าที่ไล่ตามดังใกล้เข้ามา แอชลีนน์ดึงสายบังเหียนและกดขาเป็นสัญญาณให้เอ็มบาร์กลับตัว ก่อนจะเร่งความเร็ว วิ่งลงเนินตรงไปยังเชิงสะพานที่ขาดอยู่ “องค์หญิง! อันตรายนะพ่ะย่ะค่ะ! ทรงหยุดม้าเถอะ!” เจ้าหญิงไม่นำพากับเสียงนั้น และเพียงแต่ดึงสมาธิไปจดจ่อกับท่านั่งของตน อาเมียร์ยังไม่ได้สอนให้เธอบังคับม้ากระโดด แต่ก็กำชับหนักหนาว่าเวลาเดินเหยาะไปจนถึงวิ่งควบต้องรักษาท่านั่งอย่างไร เพื่อให้เวลาเกิดแรงกระแทกไม่คาดฝันแล้วตัวเธอยังอยู่บนหลังม้า ไม่ร่วงหรือกระเด็นออกไปเสียก่อน เอ็มบาร์ไม่ยอมเปลี่ยนเส้นทาง และยังคงควบต่อไป แม้ว่าข้างหน้าจะเป็นแม่น้ำ ไม่ช้าจะถึงชายน้ำ... เสี้ยววินาทีหลังจากกีบเท้าหลังทั้งสองของม้าใหญ่กระทบพื้นดิน และลอยขึ้นกลางอากาศเช่นเดียวกับกีบเท้าหน้า และทั้งร่าง ...แอชลีนน์รู้สึกเสียววูบในช่องท้อง จากนั้น...เหมือนเนิ่นนานแต่ก็ไม่นาน จึงเป็นแรงกระแทกที่ส่งให้หญิงสาวฟุบลงซบคอม้าข้างหน้า มือคว้าทั้งสายบังเหียนและขนแผงคอที่ปลิวอย่างบ้าคลั่งเป็นหลักยึด ท้องน้อยกระแทกกับปุ่มด้านหน้าอานม้าจนจุก แต่สองเท้าของเธอยังอยู่ในโกลนเรียบร้อยดี และม้าใหญ่ก็ยังควบต่อไป จากส่วนของสะพานที่ยังอยู่ดี ขึ้นสู่อีกฟากฝั่งแม่น้ำ เจ้าหญิงรีบตั้งสติและขยับกายตามจังหวะของม้าในทันทีที่ทำได้ สายตาของเธอจดจ่อกับกำแพงไม้ที่อยู่ห่างออกไปอีกระยะเบื้องหน้า ต้องไปให้ถึงที่นั่น อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้น เงาของม้าอีกตัวพลันพุ่งเข้ามาทางด้านข้าง แอชลีนน์ตกใจ แต่ก็ยังยึดบังเหียนไว้มั่น เอ็มบาร์ร้องออกมา ก่อนจะหันหัวไป แยกเขี้ยวขาวใส่ม้าอีกที่วิ่งขนานกัน มือของชายฉกรรจ์บนหลังม้าที่เอื้อมมาชักกลับไปกุมบังเหียน เมื่อม้าของเขาส่งเสียงร้องตื่นๆ ฝีเท้าของมันพลันไม่สม่ำเสมอ และสุดท้ายก็ถูกม้าของหญิงสาวแซงไป อีกนิดเดียว ขอแค่ไปถึงค่ายของท่านซิอ์บุลเท่านั้น เงาคนขยับไหวท่ามกลางแสงไฟบนยอดหอสังเกตการณ์ เจ้าหญิงเงยมองอย่างโล่งใจ ขณะที่ม้าของเธอค่อยๆ ชะลอความเร็วลงเบื้องหน้าสะพานหินเตี้ยๆ ที่นำไปสู่ประตูของกำแพงไม้ซุงหลังคู “เปิดประตูด้วยค่ะ!” หญิงสาวตะโกน “ข้าถูกไล่ตาม! ข้ามาพบท่านหัวหน้าหน่วยย่อยซิอ์บุล! เปิดประตูด้วย!” * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 00:00:28

ความคิดเห็นที่ 4 ดูลัสยังคงกลั้นหายใจ แม้ในยามที่ม้าใหญ่กระโดดข้ามรอยขาดไปได้อย่างปลอดภัย และวิ่งต่อไปบนสะพานที่ส่งเสียงกรอบแกรบน่ากลัว จนพ้นไปสู่พื้นดิน ...ทรงบ้าบิ่นเกินไปแล้ว... เขาอยากกระโจนตาม อยากเร่งไปตามเส้นทางเดียวกัน แต่เกอร์มอนห้ามไว้ บอกว่าม้าของพวกตนเป็นม้าเล็ก ไม่มีกำลังมากพอ สะพานใหม่เบื้องหน้าอยู่ห่างออกไปไม่ไกล อีกทั้งยังสะดวกในการดักหน้าค่ายที่หมายมากกว่า ชายหนุ่มจึงได้แต่ข่มใจ วิ่งเลียบแม่น้ำไปที่สะพานอีกสาย ดูเหมือนฟีอาคราจะรู้แล้วว่าเจ้าหญิงแอชลีนน์ทรงไหวตัวทัน จึงได้ควบม้าล่วงหน้าไปก่อน ยิ่งใกล้ที่หมาย ทางเลือกของพวกเขาก็ยิ่งงวดขึ้นไปทุกขณะ ดูลัสย่อมไม่อยากให้มือที่สามเข้าแทรกแซง ...โดยเฉพาะหากมือที่สามนั้นคือซิอ์บุล ผลจะเป็นอย่างไรย่อมรู้กันดีอยู่ สะพานใต้เท้าผ่านไปโดยเร็ว มองไปข้างหน้าก็เห็นม้าของนักรบเรเวนคนหนึ่งวิ่งกวดขึ้นจนแทบตีคู่กับเจ้าหญิงแอชลีนน์ แต่กลับถูกม้าเดสทริเยร์ขู่จนเสียจังหวะและเสียขวัญไป เปิดโอกาสให้พระองค์ไปจนถึงสะพานป้อมค่ายจนได้ ทว่าประตูยังไม่เปิด เจ้าหญิงต้องทรงยืนม้านิ่งอยู่ ยังมีโอกาส ขอเพียงพวกเขาไปถึงก่อนที่ทางนั้นจะตัดสินใจเปิดประตู ดูลัสพยายามเร่งม้าของตน...แต่ก็ไม่ได้ผลนัก มันวิ่งควบมานาน เวลานี้คงเหนื่อยอ่อนแล้ว ถึงอย่างนั้น เขาก็ขออีกเพียงครู่เดียว อีกเพียงครู่เดียวเท่านั้นเอง... แผงประตูไม้ซุงถูกเลื่อนเปิดออก ม้าใหญ่สีดำเริ่มก้าวเดิน พาร่างเล็กๆ นั้นเข้าไป พระคู่หมั้นใจหายวาบ ชายหนุ่มเผลอเร่งม้าของตนอีกทันที...แต่ไม่ทันประตูถูกเลื่อนปิดอีกครั้ง ม้าของเขาและนักรบทุกคนยังอยู่ห่างเกินไป ถึงอย่างนั้น เขาก็ชักม้าของตนขึ้นไปคู่กับฟีอาครา ซึ่งเวลานี้ชะลอม้าของตนเป็นเดินเหยาะ เหมือนจะมุ่งสู่ป้อม แต่ขณะเดียวกันก็เหมือนกำลังปล่อยให้ม้าที่กำลังเหนื่อยจนหอบได้ลดความเร็ว “ท่านจะทำอย่างไรต่อไป” ชายวัยกลางคนถามเสียงเรียบ “ภารกิจล้มเหลวแล้ว” ดูลัสอยากแย้ง แต่ทำได้เพียงกัดริมฝีปาก ม้าของเขาเองก็เหนื่อยมากจนก้มหน้าลงหอบเช่นกัน เจ้าหญิงอยู่เพียงไม่ไกล เพียงแค่เบื้องหน้านี้ ...แต่พวกเขากลับทำอะไรไม่ได้เลยหรือ แล้วสายพระเนตรของพระองค์ในเวลานั้น บัดนี้พระองค์ทรงเห็นเขาเป็นอะไร ทรงรู้สึกอย่างไรกับเขา...คนที่พยายามเอาตัวพระองค์กลับไป แม้ว่าจะต้องใช้ยานอนหลับ ใช้กำลังบังคับ ใช้วิธีสกปรก ชายหนุ่มสะท้านอยู่ในอก...กับความคิดที่ว่าทุกสิ่งระหว่างเขากับพระองค์จะไม่มีวันกลับเป็นอย่างเดิมได้อีก ถึงอย่างนั้น... “ข้าจะเจรจา” ดูลัสข่มเสียงของตนให้เรียบ “มาถึงขั้นนี้แล้ว ถึงอย่างไรก็มีเรื่องต้องกราบทูลให้ได้” ฟีอาคราพยักหน้ารับอย่างเรียบเฉย และเอ่ยคำพูดที่เหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกัน “ถึงอย่างไร ม้าของเราก็ต้องพัก” * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 00:00:48

ความคิดเห็นที่ 5 เสียงฝีเท้าของทหารเฝ้ายามที่วิ่งมาปลุกซิอ์บุลขึ้นก่อนคำรายงานเสียอีก และเมื่อรู้ว่าเกิดเรื่องใดขึ้น ก็รีบสั่งให้เปิดประตูรับหญิงสาวที่ควบม้าตัวคนเดียวเข้ามาโดยเร็ว เขารีบแต่งตัว และไม่ช้าก็ออกไป เห็นหญิงสาวซึ่งรวบผมสีน้ำตาลอ่อนขึ้น แต่งกายด้วยชุดขี่ม้าเหมือนผู้ชายยืนพิงม้าศึกตัวใหญ่สีน้ำตาลแดง ตามลำตัวม้าเปรอะเปื้อนฝุ่นโคลน และคราบเหงื่อแห้ง “ท่านซิอ์บุล” เจ้าหญิงแอชลีนน์ค้อมศีรษะให้เขา ก่อนจะรายงานเสียงเบา “คนของดูลัสบุกมาที่บ้านพัก เขาตั้งใจจะวางยานอนหลับพาข้าไป แต่เคียราดื่มยาเข้าไปแทน ข้าถึงหนีมาได้ ท่าน...ช่วยนางด้วยนะคะ” “เวลานี้นางอยู่ที่ไหน” นักรบถามตรงประเด็นในทันที “นางอยู่กับคนของดูลัส ตอนข้าขี่ม้าหนีมา เห็นว่าพวกเขาน่าจะแบ่งคนไว้เฝ้านางที่บ้านพัก แต่ข้าไม่รู้ว่าพวกเขานัดไปพบกันที่อื่นหรือเปล่า หากว่าพาข้ากลับไปได้...หรือต้องกลับไปมือเปล่า” ซิอ์บุลครุ่นคิดเพียงไม่นาน การบุกรุกสถานที่ของเจ้ามณฑลและจับตัวประกันเป็นเรื่องด่วน เขาสามารถจัดการตามที่เห็นสมควรได้ทันที โดยไม่ต้องผ่านความเห็นชอบจากผู้อื่น “ข้าจะส่งพิราบนำสารไปแจ้งท่านเบเรค และส่งคนไปที่บ้านพักเพื่อช่วยนางเดี๋ยวนี้ ท่านรีบพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวข้าจะให้คนนำม้าไปเก็บ” “ไม่เป็นไรค่ะ ข้าจะดูแลเอ็มบาร์เอง” หญิงสาวยังจูงสายบังเหียนไว้ พร้อมกับลูบไหล่ของม้าข้างตัวอย่างปลอบโยน “ข้ายังไม่ง่วง เอ็มบาร์ต่างหากที่ต้องพัก คอกม้าไปทางไหนหรือคะ” หัวหน้าหน่วยย่อยเรียกทหารอีกคนมานำทาง ‘คุณหนู’ ไปยังคอก รวมทั้งสั่งให้อยู่ช่วยงานดูแลม้า และพาเธอไปพักผ่อนในเรือนพยาบาลหลังจากนั้น แล้วเขาจึงได้เรียกทหารอีกส่วนที่เจ้ามณฑลให้ย้ายมาอยู่ในสังกัดของตน สั่งให้ออกเดินทางไปยังบ้านพักตากอากาศที่แขกของเจ้ามณฑลเคยพักอยู่ในทันที ก่อนจะส่งพิราบนำสารไปยังจวน และส่งอีกตัวไปยัง ‘ที่อีกแห่ง’ ขณะที่จัดการธุระทั้งหมดใกล้เสร็จนี้เอง คนบนหอสังเกตการณ์ก็รายงานว่ากลุ่มชายขี่ม้าที่ไล่ตามหญิงสาวมายังไม่จากไปไหน พวกเขาลงจากหลังม้าแล้ว และยืนคุมเชิงอยู่ที่เชิงสะพานหน้าคู มีคนทำสัญญาณมือว่าต้องการเจรจา กับหัวหน้าหน่วยย่อยซิอ์บุล และหญิงสาวคนนั้น นักรบวัยกลางคนครุ่นคิดให้ถี่ถ้วนว่าฝ่ายของดูลัสต้องการอะไร ...แน่นอนว่าพาเจ้าหญิงแอชลีนน์กลับไป แต่ก็ควรเห็นชัดว่าฝ่ายตนเสียเปรียบเป็นอย่างยิ่ง ทั้งเพราะไม่อาจเปิดเผยตัวตนของเจ้าหญิง และไม่อาจอ้างสิทธิ์ใดๆ ในการบุกรุกบ้านพักตากอากาศของเจ้ามณฑล พยายามลักตัวอาคันตุกะของท่าน หรือพยายามบุกล้อมค่ายทหารด้วยกำลังพลที่น้อยกว่ามาก หรือจะใช้นางกำนัลที่จับไว้เป็นตัวประกัน ข่มขู่ให้เจ้าหญิงยอมกลับไปด้วย ซิอ์บุลไม่อยากเชื่อว่าชายหนุ่มผู้มีสติปัญญาจะสิ้นคิดจนลดตัวไปทำเรื่องอย่างนั้น แต่เขาก็เคยเจ็บปวดจากการกระทำอันไม่อยากเชื่อ ของผู้ที่ถูกครอบงำด้วยรักหรือความปรารถนามามากมายยิ่งกว่านี้แล้วไม่ใช่หรือ รักและปรารถนาครอบงำคนให้กลายเป็นปีศาจได้ ชายวัยกลางคนย่อมไม่อาจปฏิเสธความจริงข้อนี้ แต่ถึงอย่างไร เจ้าหญิงแอชลีนน์ก็ควรทราบเงื่อนไขนี้ และเธอมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ กระนั้น หญิงสาวก็ออกมาตอบรับด้วยตนเอง หลังจากดูแลม้าของตนเสร็จเรียบร้อย “ข้าเองก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าเขาทำอย่างนั้นไปทำไม หรือเพราะอะไร” เธอตอบเช่นนี้ “ส่วนเรื่องอันตราย ข้าวางใจว่าท่านกับคนของท่านจะปกป้องข้าได้” “เช่นนั้นก็เป็นเกียรติของข้าแล้ว” นักรบวัยกลางคนตอบสั้นๆ พวกของดูลัสปฏิเสธที่จะเข้ามาเจรจาในป้อม ซึ่งเป็นเรื่องเข้าใจได้ ต่อให้มีสัญญาของนักรบรับประกันว่าจะไม่ทำร้ายหรือจับกุมหลู่เกียรติของผู้มาเยือน การเข้ามาในเขตแดนของฝ่ายตรงข้ามโดยไม่มีอาวุธหรือหนทางหลบหนีก็เป็นเรื่องเสี่ยงอย่างยิ่ง ด้วยเหตุนี้ ทั้งสองฝ่ายจึงพบกันที่สะพานหน้าค่าย โดยยืนห่างกันพอสมควร ซิอ์บุลเห็นฟีอาครายืนอยู่ข้างดูลัส เช่นเดียวกับที่ตนยืนอยู่ข้างเจ้าหญิงแห่งธีร์ดีเร ต่างฝ่ายมีนักรบคุ้มกันหน้าหลัง คนของดูลัสมีอยู่ห้าคน รวมฟีอาครา แน่นอนว่าฝ่ายของหัวหน้าหน่วยย่อยย่อมมากกว่านั้น อีกทั้งซิอ์บุลยังให้พลธนูขึ้นไปประจำการบนกำแพง พร้อมรอรับคำสั่ง ในสายตาของผู้มาเยือน...หรือกล่าวอีกทางคือผู้บุกรุก...อาจจะมองได้ว่าตั้งท่าเป็นศัตรูกันเกินไป แต่ในเมื่อเป็นสิทธิ์และหน้าที่ของตน หัวหน้าหน่วยย่อยย่อมไม่อยากประมาท นอกเหนือจากนั้น ก็ขึ้นอยู่กับผลการเจรจา * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 00:01:08

ความคิดเห็นที่ 6 แอชลีนน์บอกตนเองว่าเธอจะหนีอีกไม่ได้ การหนีคือสิ่งที่ต้องทำเมื่อตกอยู่ในอันตราย เวลานี้เธอปลอดภัยแล้ว ไม่จำเป็นต้องหนีอีกต่อไป ทว่าเคียราต่างหากที่ไม่ปลอดภัย เธอต้องช่วยเคียรา และพูดกับดูลัสให้เด็ดขาดเสียที หญิงสาวบังคับสายตาของตนให้ทอดตรงไปอย่างเรียบเฉย ไม่แสดงความหวาดหวั่น อาเมียร์บอกว่าตราบใดที่เธอแสดงความมั่นใจ ไม่เกรงกลัวฝ่ายตรงข้าม เธอจะสามารถมีอำนาจเหนืออีกฝ่าย เช่นเดียวกับที่ทำให้เอ็มบาร์ยอมรับได้ นัยน์ตาสีฟ้าสว่างของชายหนุ่มพุ่งตรงมาเช่นกัน เยือกเย็น แข็งกร้าวดุจหินผา แม้บางขณะริมฝีปากจะเผยอขึ้นอย่างลังเล ทั้งสองฝ่ายต่างมองกันเงียบอยู่ครู่หนึ่ง อดีตคู่หมั้นจึงได้เริ่มต้นก่อน “คุณหนู...ได้โปรดกลับไปกับข้าเถอะ” เจ้าหญิงรับฟังคำคำนั้นนิ่งอยู่ เห็นได้ชัดว่าดูลัสยังคงไม่ต้องการให้ฐานะของเธอถูกเปิดเผย “ทั้งหมดนี้คือวิธีการเชิญของท่านหรือ” หญิงสาวตอบเสียงกร้าว “ที่จริงน่าจะเห็นตั้งนานแล้วนี่ ว่าข้าไม่ต้องการกลับไปกับท่าน” “แต่นี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด หากท่านไม่ต้องการให้เกิด...ความขัดแย้ง” “แล้วสารที่ข้าให้ท่านนำไปล่ะ สัญญาที่ท่านรับว่าจะทำตามล่ะ” แอชลีนน์ยังคงไม่ลดละ “ของพวกนั้นไม่มีค่าสำหรับท่านเลยใช่ไหม” “ข้าขออภัย แต่หากสารนั้นไปถึงมือของบิดาข้า ผลย่อมไม่อาจเป็นไปตามที่ท่านหวังไว้แน่” เจ้าหญิงรู้สึกราวกับมีน้ำเย็นสาดเข้าเต็มแผ่นหลัง ความหนาวเยือกแล่นไล่ลงไปจากศีรษะ ลงไปจนทั่วร่าง เมื่อเธอถอดความหมายทั้งหมดจนสำเร็จ...ทั้งที่เขาตั้งใจบอกและไม่ได้ตั้งใจ “ท่านบอกว่า ‘หากสารนั้นไปถึงมือ’ ก็เท่ากับว่ามันไม่ได้ไปถึงใช่ไหม” เธอเห็นได้ชัดว่าสีหน้าของดูลัสตึงเครียดขึ้น แม้เขาจะไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ “ท่านทำอย่างนี้...เพราะรู้อยู่แล้วว่าเรื่องทั้งหมดเป็นความจริง พ่อของท่านจึงไม่มีวันยอมรับ” เจ้าหญิงกะพริบตาถี่ๆ พยายามห้ามทั้งดวงตาร้อนผ่าวกับความทรงจำในอดีต...เศษเสี้ยวของความสับสนวุ่นวาย...ในครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นครอบครัวของตน และเหตุการณ์ที่นำไปสู่ความเชื่อใจ ว่าชายตรงหน้าคือคนที่หวังดีต่อเธอเสมอ ไม่ว่าจะเข้มงวดขัดใจเธออย่างไรก็ตาม “ท่านแสดงละครเก่งดีนี่” แอชลีนน์พบว่าเสียงของเธอเย็นชา แทบฟังไม่เหมือนเสียงของตนเอง “ทำเป็นห่วงใย เสนอให้หนีไปด้วยกัน แต่สุดท้ายก็ทิ้งพี่ชายของข้าไว้...ทิ้งไว้ให้คนของพ่อท่านมาฆ่า” ชายหนุ่มเผยอริมฝีปาก ความตะลึงงันฉายชัดในแววตา “องค์...ข้าไม่ได้...” “ข้าเคยรู้สึกผิดที่ทำร้ายท่าน” เจ้าหญิงเอ่ยต่อไป “เสียใจที่ฝากรอยแผลให้ท่านในตอนนั้น ในตอนนี้ข้าก็เสียใจ...แต่เสียใจที่ไม่ได้ทำให้ท่านเจ็บได้สักครึ่งหนึ่งของพ่อแม่พี่ชายข้า! เสียใจที่หลงไว้ใจท่านมาตลอด!” “ข้าไม่รู้...ข้าไม่เชื่อว่าพ่อข้าจะทำเรื่องเช่นนั้นต่างหาก ถึงได้ตัดสินใจอย่างนี้” ชายหนุ่มแย้งโดยเร็ว “ไม่ว่ามันจะเป็นความจริงหรือไม่ ท่านพ่อย่อมไม่มีวันยอมรับ ยิ่งไม่เป็นความจริง...ย่อมไม่อาจยอมรับ” “หากไม่อยากยอมรับ แล้วทำไมต้องใช้วิธีลับหลังอย่างนี้” แอชลีนน์สวนกลับในทันใด “ถ้ามันไม่เป็นความจริง ท่านกับพ่อท่านควรจะสู้คดีอย่างเปิดเผยไม่ใช่หรือ!” “พวกเราทำเช่นนี้ก็เพื่อปกป้องเกียรติของท่าน” “เกียรติของข้า! การเป็นลูกกับน้องของคนที่พ่อท่านฆ่านี่เสื่อมเกียรติมากเชียวเหรอ!” หญิงสาวสวนกลับไปด้วยอารมณ์ที่พลุ่งขึ้นทันที “การเป็นลูกของผู้หญิงที่พ่อของท่าน...” “ได้โปรดอย่าพูดเลย เพื่อเกียรติของแม่ท่าน” แอชลีนน์กำหมัดแน่น สะกดกลั้นความอยากปราดเข้าไปตบหน้าเจ้าของวาจาอย่างยากเย็น “แม่ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด! มีเรื่องใดต้องอับอาย! คนที่ควรจะละอายแก่ใจ...แต่ก็ยังเงียบเฉยอยู่ คือพ่อของท่านที่คิดจะย่ำยีแม่ของข้า มิหนำซ้ำยังนำศพของนางมา...” “พอที!” เสียงของดูลัสแทบเป็นตวาด “ไหนท่านว่าไม่อยากให้เรื่องนี้แพร่ออกไปไม่ใช่หรือ!” “มันจะไม่แพร่ออกไป ถ้าท่านทำตามสัญญา!” “ท่านบอกว่าไม่ต้องการให้เกิดความขัดแย้ง ข้าถึงได้...” “ถึงได้คิดจะวางยาข้า บังคับเอาตัวกลับไปโดยไม่มีสติ เหมือนกับโจรลักพาตัวน่ะเหรอ” แอชลีนน์ไม่ต้องการสงวนวาจาอีกต่อไป “หรือคิดจะทำอะไรมากกว่านั้น...เพื่อจะได้ครอบครองข้า” สีหน้าของชายหนุ่มพลันซีดเผือดลง เสียงพูดถูกเค้นลอดไรฟัน “ท่าน...ดูถูกข้า” “หรือท่านไม่เคยดูถูกข้า” หญิงสาวพยายามกลั้นความร้อนผ่าวที่รุมเร้าดวงตา “และบิดาของท่านไม่เคยทำสิ่งที่น่าดูถูก ไม่ว่าในสายตาของข้า...หรือใครก็ตาม” เจ้าหญิงถือความเงียบของดูลัสเป็นสัญญาณ ว่าตนกุมชัยในการโต้เถียงครั้งนี้ “ถึงอย่างไร ข้าจะไม่กลับไปจนกว่าท่านจะยอมถอนหมั้น เงื่อนไขของเรายังเป็นเช่นเดิม รวมทั้งท่านต้องส่งตัวคนของข้าคืนมา” “นี่ท่านยังต้องการคนที่ท่านหลอกให้ดื่มยานอนหลับ เพื่อใช้เป็นเครื่องมือหลบหนีอีกหรือ” แอชลีนน์ขมวดคิ้วกับคำกล่าวหาของเขา ในทีแรก เจ้าหญิงนึกอยากสวนไปว่าเป็นเคียราต่างหากที่ดื่มยาเข้าไปเอง แต่แล้วก็ฉุกคิดเสียก่อน ดูลัสไม่ใช่ดูลัสที่เธอรู้จักอีกแล้ว หากเขารู้ว่าเคียราสารภาพเรื่องแผนการของเขาต่อเธอ แล้วลงโทษหรือกำจัดเคียรา...เหมือนกับที่แฟคท์นากำจัดครอบครัวของเธอไปให้พ้นทางเล่า แต่เธอจะบอกเหตุผลที่ดูลัสยอมจำนนได้อย่างไร...ว่าทำไมจึงต้องการเคียรา ในเมื่อเปิดเผยความจริงออกไปไม่ได้ “ท่านอาจจะเต็มใจมาที่นี่เอง กับคนคนนั้น แต่ ‘คนของท่าน’ ไม่ได้เต็มใจมาในทีแรกไม่ใช่หรือ” ชายหนุ่มกลับมาพูดอย่างเยือกเย็นอีกครั้ง “นางมีบิดาที่เป็นห่วง และต้องการให้นางกลับไปโดยเร็ว หากข้าจะพานางกลับไป ท่านก็ไม่มีสิทธิ์ห้าม” แอชลีนน์กำหมัดแน่นอีกครั้ง และลอบกัดริมฝีปากนิ่งอยู่ ไม่ได้ ถึงเวลานี้ก็ไม่อาจบอกไปได้แล้วว่าเคียรารู้สิ่งที่พ่อของเขากระทำลงไป และสารภาพแผนการนั้น อีกทั้งเธอยังไม่มีเหตุผลที่จะโน้มน้าว ไม่มีเรื่องใดมาข่มขู่ให้เขายอมคืนนางกำนัลของเธอมาได้ด้วย มีหนทางเดียว...แสร้งทำเป็นยอม บางทีการถ่วงเวลาเท่านี้อาจเพียงพอแล้ว เวลานี้คนของท่านซิอ์บุลอาจจะไปถึงบ้านพัก และช่วยเคียราออกมาได้แล้วก็ได้ “หากจะพาเคียรากลับไป ก็ต้องส่งนางให้กับพ่อของนาง และให้พ่อของนางส่งจดหมายรับรองมาด้วย ว่านางปลอดภัยดี” หญิงสาวตัดสินใจเอ่ย “ท่านย่อมรู้ดี ว่าจะติดต่อข้าได้ทางใคร” “แล้วท่านเชื่อใจคนพวกนั้นหรือ” ชายหนุ่มไม่วายตั้งคำถาม “ไม่คิดว่าพวกนั้นใช้ประโยชน์จากท่านบ้างเลยหรือ ทั้งลูกพ่อค้าหลานคนฟอกหนัง กับพวกคนเถื่อนไม่รู้หัวนอนปลายเท้าอย่างนั้น” “ข้ารู้ ‘หัวนอนปลายเท้า’ ของพวกเขา ไม่จำเป็นต้องบอกท่าน แต่ที่สำคัญคือข้ารู้จักพวกเขาดี...ดีกว่าที่เคยรู้จักท่าน หรือ ‘คนเถื่อน’ ที่ฆ่าครอบครัวของข้าเสียอีก” เจ้าหญิงสวนกลับ “พวกเขาไม่ใช่คนเถื่อนสำหรับข้า พวกเขาไม่เคย...และจะไม่ทำร้ายข้า หรือคนที่ข้ารัก เหมือนกับที่ใครบางคนทำลงไป” “นี่ท่าน...” “ถ้าเป้าหมายของการเจรจาครั้งนี้คือโน้มน้าวให้ข้ากลับไป ท่านก็ไม่มีวันทำสำเร็จมาแต่แรกแล้ว!” แอชลีนน์กลับหลังหัน “หากไม่อยากให้ข้าให้อภัยท่านไม่ได้อีกจริงๆ ก็ไปเสีย และทำตามที่ข้าพูดเถอะ” ครั้นแล้ว หญิงสาวก็ก้าวยาวๆ ผ่านเหล่าทหารอารักขากลับเข้าไปเบื้องหลังกำแพง โดยไม่แม้แต่จะชายตามองคู่หมั้นที่เธออยากให้รีบกลายเป็นอดีตไปเสียที เธอแทบสะดุดล้มครั้งหนึ่ง แต่ได้ทหารอีกคนช่วยพยุงไว้ ก่อนที่เจ้าหญิงจะเอ่ยขอบคุณแผ่วเบา และปฏิเสธเมื่อเขาอาสาจะช่วยประคองต่อไป เป็นครั้งแรก ที่แอชลีนน์ตระหนักว่าสองขาของตนสั่นเทา และอ่อนล้าถึงเพียงนี้ * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 00:01:35

ความคิดเห็นที่ 7 ท่านซิอ์บุลตามเข้ามาหลังจากนั้นไม่นาน และเชิญให้เจ้าหญิงไปพักผ่อนในเรือนพยาบาล ซึ่งเป็นสถานที่เดียวในค่ายที่พอจะละม้ายห้องพักรับรองที่สุด “ท่านคงเหนื่อยมากแล้ว ถึงอย่างไรก็เข้านอนเถอะ” ชายวัยกลางคนรินชาร้อนให้หญิงสาว ขณะที่เธอทรุดตัวลงบนเตียงหลังหนึ่ง ในโรงเรือนยาวซึ่งมีเตียงเดี่ยวตั้งเรียงเป็นแถวตรงข้ามกันราวสิบกว่าหลัง มีโต๊ะเก้าอี้กับตู้ยา และเตียงตรวจรักษาอยู่ที่บริเวณหน้าประตู “ข้าจะให้คนเฝ้าอยู่ข้างนอก พรุ่งนี้รถม้าจะมารับท่านไปที่จวน หากช่วยนางกำนัลของท่านได้ ก็จะไปพบกันที่นั่น อย่างห่วงเลย” “ขอบคุณค่ะ” เจ้าหญิงจิบชาที่อวลด้วยกลิ่นและรสสมุนไพรเข้าไปอึกยาว เพิ่งรู้สึกตัวว่าตนเองเหนื่อยล้าและง่วงงุนเพียงไร ...แต่สติของเธอก็เหมือนถูกดึงขึ้นมากะทันหัน กับคำพูดต่อไปของคู่สนทนา “ข้าบอกอาเมียร์แล้วว่าท่านมา อีกเดี๋ยวเขาคงจะมาถึงที่นี่” “ท...ที่จริงไม่ต้องก็ได้นะคะ” แอชลีนน์รีบเอ่ย “ข้าไม่อยากให้เขาเป็นห่วง แล้วพรุ่งนี้เขายังมีงานต้องทำ ข้าไม่อยากรบกวนเขา” “ข้าเกรงว่าหากไม่บอกต่างหาก เขาจะยิ่งเป็นห่วง แล้วถ้าข้าเป็นเขา ข้าย่อมอยากมาอยู่เคียงข้างท่านในทันทีที่ทำได้” ชายวัยกลางคนมองเธอด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ “และท่านก็คิดถูกแล้ว” หญิงสาวแทบทำถ้วยชาหกรดตนเองกับเสียงนั้น จู่ๆ อาเมียร์ก็เดินมาจากอีกมุมหนึ่งของเรือนพยาบาล ซึ่งเจ้าหญิงเห็นตั้งแต่เดินเข้ามากับหัวหน้าหน่วยย่อยผู้ถือตะเกียงนำทางแล้วว่าไม่มีใครอยู่เลย ท่านซิอ์บุลเพียงเหลือบมองลูกชายอย่างเรียบเฉย “ดีที่เจ้ายอมรับว่าเราใจตรงกันบ้าง” “ถึงอย่างไร ข้าก็ได้รู้ว่าท่านเคยเป็นหนุ่มเหมือนกัน” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับยักไหล่ เป็นคำตอบสั้นๆ แต่ในน้ำเสียงมีแววหยอกล้อ นักรบวัยกลางคนส่งเสียง ‘หึ’ ในคอ คล้ายจะหัวเราะสั้นๆ ก่อนจะหันมาทางหญิงสาวที่ค่อยๆ วางถ้วยชาซึ่งพร่องไปกว่าครึ่งบนโต๊ะข้างเตียง “ข้าคงต้องขอตัวก่อน ส่วนเขาจะอยู่เฝ้าท่าน” “ค่ะ” แอชลีนน์พยักหน้า และพยายามยิ้มตอบ “ขอบคุณมากนะคะ” “ไม่เป็นไร แต่หากลูกชายข้าทำสิ่งใดไม่บังควรต่อท่าน เชิญท่านบอกข้าได้เสมอ” ท่านซิอ์บุลตอบขึงขัง “ข้าไม่อยากได้ชื่อว่าเลี้ยงลูกไม่ดี” “ค่ะ” เจ้าหญิงหัวเราะออกมาจริงๆ แม้จะเหนื่อยอ่อน “ขอบคุณมากจริงๆ นะคะ” หัวหน้าหน่วยย่อยของมณฑลยาร์ลาธผงกศีรษะน้อยๆ ก่อนจะเอ่ย “ราตรีสวัสดิ์” เดินออกไปจากโรงเรือนแล้วปิดประตูลงตามหลัง เมื่อนั้นเอง อาเมียร์จึงได้ก้าวเข้ามาใกล้เธอ แล้วคุกเข่าลงเบื้องหน้า “แอช...ข้าขอโทษ ข้าน่าจะรู้ตัวเร็วกว่านี้” หญิงสาวสั่นศีรษะ “ไม่ใช่ความผิดของอาเมียร์หรอก” “ข้ารู้ว่าข้ารับปากไว้ ว่าจะไม่อ่านใจเคียราอีก แต่เย็นวันนี้นางทำตัวมีพิรุธ ข้าก็น่าจะยอมผิดสัญญา เพื่อความปลอดภัยของเจ้า” “ก็บอกแล้วไง! ว่ามันไม่ใช่ความผิดของอาเมียร์!” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเธอ ทั้งสีหน้าและแววตาตะลึงงัน แอชลีนน์ก็เพิ่งรู้ตัว ว่าเธอพูดเสียงดังใส่เขา กราดเกรี้ยวกว่าที่ตั้งใจไว้ จึงเบือนหน้าหลบไป พึมพำตะกุกตะกัก...ขณะที่ภาพเบื้องหน้าสายตาเริ่มพร่ามัวด้วยหยดน้ำ “ข...ข้าขอโทษ” “ไม่เป็นไร” อาเมียร์ลุกขึ้นยืน ครั้นแล้วก็นั่งลงบนเตียงข้างเธออย่างแผ่วเบา “ไม่เป็นไร...เจ้าปลอดภัยแล้วแอช อย่าห่วงเลย” เจ้าหญิงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นห่วงใคร หรือรู้สึกอย่างไรอยู่ กับการทรยศ การเสียสละ ความรับผิดชอบ การหลบหนี และโฉมหน้าที่แท้จริง...ที่เธอได้เห็นจากคนที่ตนเชื่อใจ เคารพรักอย่างพี่ชายมาโดยตลอด ที่รู้มีเพียงเมื่อแขนข้างหนึ่งของชายหนุ่มโอบรอบหลัง หญิงสาวก็หันหน้าเข้าหาเขา ซบหน้าลงกับไหล่ของเขาในทันที ในชั่วครู่ที่น้ำตาเริ่มหลั่งไหลออกมาพร้อมเสียงสะอื้น แอชลีนน์อยากหนี...หนีไปจากทุกสิ่ง แม้เพียงชั่วคราว ในโลกที่สัมผัสได้เพียงอ้อมกอดของคนเบื้องหน้าเท่านั้นเอง * * * * * คนเขียนขอคุย สวัสดีผู้อ่านทุกท่านครับ ตอนนี้หวังว่าจะลุ้นกันนะครับ นี่คือด่านแรกที่แอชต้องผ่านมาให้ได้ เพื่อที่จะได้เข้าสู่ช่วงต่อไปเสียที ทีแรกคิดว่าเขียนจนแอชหนีเข้าป้อมได้ก็จบ แต่เอาเข้าจริงก็รู้สึกว่าดูลัสช่างดันทุรัง คงจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ จึงได้เกิดการเจรจาอันล้มเหลวขึ้น ถึงอย่างนั้นก็คิดการปะทะคารมของทั้งสองคนเกิดขึ้นในตอนนี้เลย ดีกว่าจะไปเกิดเอาสามปีหลังแต่งงาน ขึ้นเสียงใส่กันจนลูกร้องไห้แฮะ (จิ้นน่ากลัวไปมั้ยเนี่ย ผม ^^;;; ) ตอนนี้กว่าพระเอกจะเคลียร์คิวมาให้ได้ ^^a แต่ก็หวังว่าจะอิ่มใจกันบ้างนะฮะ ใจเล็กๆ อยากเขียนยาวกว่านี้เหมือนกัน แต่ไม่รู้จะเวิ่นเว้อไปมั้ย (ถ้ามีไอเดียเพิ่มก็ลองต่อ 12.5 ละกันเนอะ =w=a ) เส้นทางมาถึงจุดแตกหักแล้ว เจ้าหญิงที่ถูกลักตัวไปกับเจ้าหญิงที่หนีมาได้จะเป็นยังไง ขอเชิญรอติดตามในตอนหน้าครับผม :) แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 54 00:03:24 จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 00:01:56

ความคิดเห็นที่ 8 น้องเอ็มบาร์เจ๋งมาก เจ้าหญิงก็ฉลาดมากๆ ต่อไปก็ลุ้นเคียร่า จำไม่ได้แล้ว ฟิอาครารู้เรื่องนี้หรือเปล่านะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 19:57:03