ความคิดเห็นที่ 1 18. ล่าเทวะ (ต่อ_ช่วงกลาง) รามิตถูกลาก และถูกแบก แล้วก็ถูกวางโครมบนพื้นหิน ในสติลางเลือน เขาได้ยินเสียงพูดคุยดังขึ้นเหนือศีรษะทำนองว่าจะพามันกลับไปสำเร็จโทษที่วิหารคำรามหรือไม่ “ไม่ต้อง ฆ่ามันที่นี่แหละ สมเหตุผลดี...ปราสาทอนีกัฐจะได้ปัดความรับผิดชอบไม่ได้” จากนั้นเขาก็ได้ยินทุกเสียงสนับสนุนเห็นดีงามด้วย จากนั้นข้อมือทั้งสองก็ถูกตรึงเอาไว้ เขารู้สึกถึงปลายเล็บยาวๆ ที่จิกบนข้อแขน เขาถูกลากอีกครั้งออกมาที่กลางลาน “นี่ขนาดพละเวทของมันยังปรากฏไม่เต็มกำลังนัก หากเรารอนานเกินไปคงแย่แน่” วจีเอ่ยในน้ำเสียงมีร่องรอยความประหวั่นพรั่นพรึง หากปล่อยเอาไว้...มันจะอันตรายต่อเราสักเพียงไหน หากไม่ฆ่ามันตอนนี้...เราต่างหากจะถูกมันฆ่า มันรู้ความลับหมดแล้ว เด็กหนุ่มได้สติในที่สุด เขาครางออกมา เพราะสิ่งแรกที่เขารู้สึกคือ ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นที่กลางอก จากนั้นก็แผ่ซ่านไปทั่วร่าง เขาพยายามขยับตัวหากทว่าใครคนหนึ่งร่ายเวทตาข่ายมนตราพันร่างของเขาแน่นจนไม่อาจหนีไปไหนได้ เขาถูกมัดในลักษณะคว่ำกายลงกับพื้น จึงไม่สามารถมองเห็นการกระทำทั้งหมดของสภารัตติกาล ไม่อาจคาดเดาได้ว่าแต่ละคนทำสิ่งใดอยู่ เด็กหนุ่มพยายามเพ่งมองฝ่าความมืดจึงเห็นร่างของกษมะนอนไร้สติอยู่นอกบริเวณสุสานหิน ส่วนอารญาดูเหมือนจะโดนขังอยู่ในมนตร์ครอบ จากนั้นสายตาของรามิตจึงเห็นหินสลักขนาดใหญ่ ด้านบนสลักด้วยสัญลักษณ์พยัคฆ์ผงาดของทัพเทวกาฬ ทัณฑธรแห่งตะวันตก... อารมันแห่งเกตุดารา จ้าวแห่งดาวดำ แม่ทัพแห่งเทวกาฬ รามิตรู้สึกแปลกใจที่ตนสามารถอ่านนามเจ้าของสุสานได้อย่างชัดเจน เหมือนกับแสงจันทร์ส่องลงมาพอดี ท่ามกลางความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทั่วทั้งกาย รามิตคิดว่าเขาน่าจะสิ้นสติไปแล้ว แต่ทว่าประสาททุกส่วนกลับยังคงชัดเจนและน่าแปลกที่สุดดูเหมือนเขาเริ่มจะบังคับพวกมันได้อย่างสมใจนึก เขาได้ยินเสียงกระซิบกระซาบของสายลม เสียงสุนัขป่าที่หอนอยู่ในที่ไกล สัมผัสจากผืนดินบอกเขาว่ายังมีกองกำลังอีกนับสิบซ่อนตัวอยู่ในป่าด้านหลัง และรู้อีกว่ามีกำลังเวทอยู่ในชั้นใด “บั่นคอมันเสีย!” วิญญาณประกาศก้อง “มันรู้แล้วว่าพวกเราเป็นคนบอกที่อยู่วิชชยุทธ์กับสายลับของตะวันออก หากเรื่องนี้รู้ไปถึงโลกาธิบดี คงไม่ดีเป็นแน่” รามิตรู้กระทั่งว่ามันมีความหวาดกลัวแฝงจากผู้ที่เพิ่งพูดจบประโยค รู้ว่าผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดคือ กายา รู้ว่าผู้ที่ชำนาญใช้เวทที่สุดคือ ศรัทธา ผู้ที่ฉลาดล้ำที่สุดคือ วจี และผู้ที่รักษาสติได้มั่นคงที่สุด คือทักษะ ทำไมเขาถึงรู้เรื่องเหล่านี้ได้ “ช้าก่อน!” ทักษะกล่าวปราม เขาทรุดกายลงมองไปยังร่างที่กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้น “รามิต...ข้าจะให้โอกาสเจ้า หากเจ้ายอมทำตามที่เราบอก ข้าจะละโทษตาย ข้าจะให้เจ้าดื่มน้ำอาสัญเมื่อนั้นเจ้าก็จะลืมทุกอย่าง...เจ้าจะไม่รู้เลยว่าเจ้าเป็นใครมาก่อน เราจะเก็บมันไว้เป็นความลับตลอดกาล” รามิตกลืนน้ำลาย “ไม่...ข้าทำตามไม่ได้ ข้าไม่ใช่เครื่องมือเพื่ออำนาจของพวกท่าน!” “รามิตแห่งปราสาทจันทรคราส” กายากล่าวเสียงดังสำทับ “เจ้าคิดว่ากำลังพูดกับใครอยู่? มาถึงป่านนี้ยอมร่วมมือกับเราเถิด วิษณุวัติมาไม่ทันช่วยเจ้าหรอกจอมเทพอยู่ไกลจากที่นี่มาก” หากรามิตกลับหัวเราะเบาๆ คนทั้งหมดมองหน้ากัน วจีตวาดย้อนถามว่าหัวเราะเรื่องใดกัน “พวกท่านช่างทนเรียกตัวเองว่าเป็นเทวะได้อย่างไรกัน?” รามิตกัดฟันกรอด หากประโยคถัดมากลับพลันแปรเปลี่ยนเป็นทุ้มกังวานด้วยความโกรธ “พวกท่านไม่สมควรที่จะอยู่ใต้ความคุ้มครองของดินแดนศักดิ์สิทธิ์เลยสักนิดเดียว!” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 22:44:45

ความคิดเห็นที่ 2 “เจ้า!” วจีร้องลั่น “เชิญพวกท่านทำลายกันเองเถิด ข้าจะไม่ยอมเป็นเครื่องมือให้!” เขาปฎิเสธอย่างหนักแน่น “อย่าพูดมากความเสียเวลา ฆ่ามันซะ!” วิญญาณตวาด ทักษะถอนหายใจลุกขึ้นยืนอย่างนึกเสียดาย เทพรัตติกาลทั้งห้า ยืนถอยออกไปเป็นรัศมี และเรียกอัศนิเวทพร้อมกันอีกครั้ง รามิตหลับตาลงอย่างอ่อนแรง... นายท่าน ขออภัย ข้าอ่อนแอเกินไป แต่ทว่าทันใดนั้นบังเกิดเสียงก้องคำรามอย่างโกรธแค้น พลันปรากฏง้าวมัจจุราชตรงเข้าขวางทางเหล่าเทพตะวันตกที่กำลังเรียกอัศนิเวทเพื่อสำเร็จโทษ “ข้าเคยคิดว่า พวกท่านจะมีศักดิ์ศรีมากกว่านี้...” เมธินกล่าวด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน และลดเขตอาคมของตนลง เป็นครั้งแรกที่เขาใช้เวทตนเองจู่โจมเข้าใส่เทพตะวันตกซ้ำฝ่ายตรงข้ามยังอยู่ในระดับสูงสุด จนแม้แต่เขาเองก็ไม่อยากเชื่อว่าทำไปได้อย่างไร หากทว่าเมธินทนไม่ได้ที่จะอยู่เฉยๆ โดยไม่ได้ทำอะไร...เหมือนครั้งก่อนที่เขาปล่อยให้วิชชยุทธ์ สหายเพียงคนเดียวของเขาตายไปโดยไม่ได้ทำอะไรเลย ไอ้ขี้ขลาด! เมธินก่นด่าตนเองในใจ “เมธิน...เจ้ากล้าทรยศพวกเราหรือ?” กายาตะโกนลั่น “หากข้าจะกลายเป็นผู้ทรยศก็เพราะพวกท่าน!” เมธินโต้ตอบกลับ เขายืนขวางทางพลางสะบัดคมง้าวเพื่อป้องกันรามิตอย่างเต็มกำลัง สายตาของเขายิ่งแสดงความเกรี้ยวกราดเมื่อเห็นอารญาและกษมะนอนสลบอยู่บริเวณสุสานด้านนอก ตายเป็นตายสิวะ! บัดนั้นนิลบาลแห่งแดนตะวันตกจึงไม่คิดจะอยู่ในฐานะเดิมอีกต่อไป เขากลับมาเป็นเมธินผู้รักอิสระ และไม่อยู่ใต้อาณัติผู้ใด เขาเหวี่ยงง้าวในมือเต็มกำลัง วจีเป็นรายแรกที่ถูกเวทของอดีตขุนศึกแห่งเทวะกระแทกใส่จนร่างลอยหวือ ทว่าผู้อาวุโสที่เหลือยังคงล้อมวง และไม่ตื่นตกใจสักนิด “เมธินเจ้าทำเช่นนี้ ก็ไม่ผิดกับโดนโทษตาย เจ้ายินดีรับโทษทัณฑ์พร้อมกับรามิตหรือ?” ศรัทธากล่าวเตือน หากเมธินได้ตัดสินใจแล้ว บางทีเขาอาจได้เลือกข้างไว้นานแล้ว ตั้งแต่รู้ว่าวิชชยุทธ์ถูกลอบสังหารอย่างโหดร้ายที่ทุ่งกาลี หากตอนนั้นเขากล้าหาญมากกว่านี้... เขาไม่ได้ภักดีเยี่ยงเดรัจฉานโง่เขลาที่ยอมทำตามแผนการของอารญาโดยความลุ่มหลง ที่เขายอมร่วมมือลักตัวศิษย์เอกจอมเทพมาที่นี่เพราะเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้เขาได้ช่วยเหลือทายาทของสหาย หากเขาไม่ทำ อารญาก็ต้องวานให้ผู้อื่นทำอยู่ดี...ผู้อื่นที่อาจหาโอกาสสังหารนายน้อยเมื่อใดก็ได้ อา...วิชชยุทธ์สหายผู้แสนสูงส่ง เจ้าไม่ควรกำเนิดมาในวงศ์รัตติกาลอันต่ำช้านี่เลย! “ข้าคือ เมธิน...” เขากล่าวช้าๆ  “ด้วยนามแห่งข้ารับใช้แห่งรัตติกาล หากมันผู้ใดหาญกล้าทำร้ายนายน้อยแห่งปราสาทจันทรคราส ด้วยวิธีการสกปรกแม้แต่ครั้งเดียว...” เขาเว้นวรรค ก่อนกล่าวต่อ “พวกท่านก็ต้องตัดหัวของข้าก่อน!” เสียงของอดีตเทวกาฬแม้ไม่ดังแต่กลับหนักแน่น จากนั้นเมธินเขยิบเข้าใกล้ร่างรามิตมากขึ้น และเหลือบมองอย่างห่วงใย นายน้อยของเขาไม่เคลื่อนไหวร่างกายแม้แต่น้อย...เมธินตำหนิตนเองที่ตัดสินใจช้าเกินไป จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 22:48:10

ความคิดเห็นที่ 3 “ขออภัยที่ข้าตามืดบอด...จ้าวตระกูลจันทรคราสกำลังจะมาถึงในไม่ช้า จนกว่าจะถึงเวลานั้น ข้าจะปกป้องนายน้อยเองขอรับ” จากนั้นเมธินตวัดคมง้าวของตนออก เพื่อประจันหน้ากับใครก็ตามที่จะสังหารรามิตเพื่อปิดบังความเลวทรามต่ำช้าของตัวเอง หรือบังคับให้เขาทำอะไรชั่วๆ ก็ตาม ทว่า...บัดนั้นเอง “ไม่ต้อง!” เสียงแหบ แตกพร่า หากว่าแฝงไว้ด้วยอำนาจประหลาดดังออกมาจากร่างที่ฟุบคว่ำอยู่บนลานโล่ง ร่างที่โดนพันธนาการไว้ด้วยมนตราแน่นหนากลับพลันขยับไหว จากนั้นท่ามกลางความแปลกใจของเมธิน นายน้อยของเขากลับค่อยๆ ทรงกายลุกจากพื้นกลางลานหิน เด็กหนุ่มที่น่าจะสิ้นกำลังด้วยพละเวทอันรุนแรงไปนานแล้ว “ไม่ต้อง นี่ไม่ใช่เรื่องของท่าน” เขาย้ำกับเมธิน และเงยหน้าขึ้น บัดนั้นแม้แต่อดีตขุนศึกแห่งรัตติกาลเกือบอุทานออกมาอย่างตกใจ ดวงตาของเด็กหนุ่มเปล่งประกายอย่างน่ากลัว ราวกับมีไฟ ราวกับแสงอาทิตย์ทรงพลังที่กำลังเจิดจ้าอยู่หลังนัยน์ตาสีควัน...หากเพียงครู่เดียวก็สงบลง เขาใช้สันมือปาดคราบเลือดจากข้างใบหน้าแบบลวกๆ “หนะ..นายน้อย...” เมธินอ้าปากค้าง เขาเพิ่งเห็นสายตาดุดันจากฝ่ายตรงข้าม แม้เมธินจะเคยเห็นยามที่วิชชยุทธ์โกรธามาแล้วทว่าแววตาของรามิตในขณะนี้กลับไม่เหมือนบิดาตน...แต่เหมือน... เหมือน...จอมเทพแห่งศิลาลัยคราพิโรธไม่ผิดเพี้ยนเลย “ข้าไม่ใช่นายน้อย” แม้น้ำเสียงจะเปลี่ยนไปแต่รามิตก็ยังตอบด้วยความระอาใจเต็มทน และกล่าวต่อพอให้อีกฝ่ายได้ยิน “เมธิน...เมื่อใดที่ข้าร่ายเวท ท่านต้องหนีไปให้ไกลที่สุด ข้าอาจจะควบคุมมันไม่ได้” รามิตกำมือตนเองแน่น เมื่อนั้นเมธินถึงกับผงะ ศิษย์เอกจอมเทพพลันยืดกายขึ้นน่าแปลกนักที่ในยามนี้ เทพรัตติกาลทั้งห้ากลับไม่มีใครกล้าเอ่ยเวทโจมตีเด็กหนุ่ม พวกเขาตระหนักรู้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น บางอย่างที่น่ากลัว บางอย่างที่มีกำลังมหาศาล บางอย่างที่พวกเขาไม่เคยนึกฝันมาก่อน “ในเมื่อพวกท่านคิดว่าข้าไม่สมควรเป็นเทพรัตติกาล...” รามิตกล่าวช้าๆ บุคลิกเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน “ข้าจะคืนมันให้พวกท่าน!” ***** ทันใดนั้นบังเกิดเสียงดังครืนรอบทั้งสี่ทิศ แสงสายฟ้ากลางหุบเขาสายลมบังเกิดขึ้นอย่างน่ากลัว และรุนแรงราวกับมีพายุเวท ท้องฟ้าที่มืดสนิทอยู่แล้วมาบัดนี้แม้แต่แสงดวงดาวหรือจันทราก็ยังไม่สามารถเปล่งความสว่างออกมาได้ คบเพลิงทุกที่พร้อมใจกันดับพรึ่บเพราะพายุเมฆดำที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน รามิตกำคทาเทพสีดำสนิทไว้ในมือและกล่าวเวทดังกึกก้องจนผืนดินสะเทือนเลื่อนลั่น เมื่อนั้นลำแสงสายฟ้าจากทั้งสี่ทิศพุ่งตรงมายังกลางลานสุสานผาเสือ และทะลุทะลวงออกไปแนวระนาบ แรงกำลังนั้นยิ่งกว่าอัศนิเวทของผู้อาวุโสทั้งห้ารวมกันเสียอีก แสงสว่างบังเกิดวาบและสั่นไหวทั่วหุบเขาสายลม แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 54 22:51:41 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 22:48:37

ความคิดเห็นที่ 4 เทพรัตติกาลทั้งหมดโดนพละเวทอัดกระแทกออกจากลานหินไปนอนกองอยู่รอบบริเวณรอบนอกของสุสานตะวันตกพร้อมกัน ต่างล้มระเนระนาด พละมนตราถูกดูดกลืนและสูญหายชั่วคราว ไม่เหลือสภาพผู้อาวุโสแห่งสภาสูงแต่อย่างใด ครั้นเมื่ออัศนิเวทอันรุนแรงสงบลง กลางลานหินปรากฏแค่เพียงคทาโมฬีที่ถูกผู้ที่มีกำลังดุจจ้าวเทวาทิศเรียกมาปักแน่นอยู่บนพื้นศิลากลางสุสาน หนึ่งในสามของด้ามคทายาวจมหายไปในแผ่นหิน...รอยแยกของพื้น แตกออกเป็นรัศมีจนถึงกับทำให้สันนูนของเขาฆาตยุบตัวลงเป็นบริเวณกว้าง และแตกยาวต่อเนื่องราวกับโดนพลังมหาศาลฉีกแยกออกจากกัน คทาเทพแห่งตะวันตกปักแน่นกลางลานศิลา โดยไร้ร่างของผู้ที่เรียกมันมา... กระทั่งเมธินก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ผู้อาวุโสทั้งห้าต่างตื่นตระหนก ใบหน้าซีดเผือด เอาไป...ข้าไม่ต้องการ... นั่นคือประโยคสุดท้ายที่รามิตกล่าวก่อนจะใช้เวทหายลับไปท่ามกลางเปลวไฟจากการร่ายอภิเวทอย่างรุนแรงยิ่งกว่าการเรียกสายฟ้าและเลือนไปในอากาศอย่างไร้ร่องรอย ร่างของผู้อาวุโสทั้งห้าสั่นระริก ในความจริงที่เพิ่งประจักษ์ ***** คุยกันท้ายบท: ตอนที่ 18 นี้ยังมีต่ออีกในช่วงหลังนะคะ ส่วนรามิตจะเป็นอย่างไรต่อไปต้องติดตามค่ะ แต่อย่างน้อยๆ ตอนนี้รู้ที่มาของชื่ออารมันแล้วนะคะ ส่วนชื่ออารมันนี้คืออีตาอารมันเมื่อตอนต้นเรื่องหรือไม่? เพราะยังดูไม่ใช่...ยังเหมือนเป็นคนละคนอยู่ << ใช่แล้วค่ะ เป็นเรื่องที่ต้องติดตามตอนต่อๆ ไปค่ะ ปล. ตอนหน้าใครรอเฮียวิษฯ เข้าสภา เอ๊ะ...ไม่ใช่ ถึงคิวเฮียวิษฯ ยึดเวทีแบบเดี่ยวๆ ส่วนใครจะโดนพายุบ้าง ต่อตอนหน้านะคะ แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 54 22:53:03 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 22:49:32

ความคิดเห็นที่ 5 อืม เหมือนอ่านไม่สะดุด แต่ก็เหมือนมีอะไรบางอย่างหายไป เช่น บัดนั้นแม้แต่อดีตขุนศึกแห่งรัตติกาล...เกือบอุทานออกมาอย่างตกใจ (มันน่าจะมีคำเชื่อม) ใช้พลังแรงขนาดนี้  กษมะกับอารญา เจอลูกหลงไหมนะ พรุ่งนี้มาอ่านอีกรอบ ตอนสมองแจ่มใสกว่านี้อีกทีดีกว่า ราตรีสวัสดิ์ค่ะ จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 23:18:25

ความคิดเห็นที่ 6 ไมมันเก่งอย่างนี้ล่ะหวา ป๋าจะมาแย้ววว เหตุการณ์นี้มีพยาน คงจะโผล่มาในอนาคตอีก ให้เลือกระหว่างอารญากับกษมะ เอากษมะแล้วกัน ยังหนุ่มยังแน่น จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 23:29:51

ความคิดเห็นที่ 7 มันต้องอย่างนี้รามิต.....นายเจ๋งมาก....ห้าห้า จากคุณ : Phoenixorus เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 54 23:45:36

ความคิดเห็นที่ 8 สำหรับผมแล้ว บทนี้ที่เท่ และเข้าตากรรมการที่สุด คือ เมธิน เพราะเข้ามาขวางแบบสละทุกอย่างแล้ว และได้มีโอกาสทำในสิ่งที่ไม่ได้ทำในอดีต แบบตายเป็นตาย เลยได้คะแนนไปเต็มๆ ส่วนรามิตที่จริงตอนอ่านไม่กังวลอะไรเพราะรู้ว่ายังไงก็ไม่ตาย แต่จะรอดวิธีไหนแค่นั้นเอง และมาได้คแนน ทำเท่ ตอนท้ายนี่เอง แบบนี้ไม่ต้องเป็นเทพอะไรอีกแล้ว รามิตเอ๊ย..^^ มาเป็นชาวบ้านธรรมดา หาแฟนสักคน ปลูกผักปลูกหญ้า ใช้ชีวิตแบบเศรษฐกิจพอเพียงและเชิงอนุรักษ์ อย่างสงบดีกว่า ^___^...... <เผ่นล่ะ..แฟนคลับรามิตมองตาขวางมาแล้ว)^^ แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 54 09:53:12 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 06:52:04

ความคิดเห็นที่ 9 แหมตอนนี้ตื่นเต้นๆ อ่านไปก็คิดว่าจะโดนตัดจบตอนตรงไหนหว่า?? หึหึ รามิตตอนนี้เท่มากมาย สมกับเป็นตัวเอกปั้น(รังแก)มากับมือ ตอนหน้าเฮียวิษฯมาก็คลาดกับรามิต จิ บู่ๆๆ คลาดกับตลอด ตั้งแต่ภาค1 ไม่เคยมาทันเลยยยย ถ้ามาทันขอเดาว่าใกล้จบภาค ช่วงย้อนหลังนี่มันกว่าช่วงปัจจุบันอีกแฮะ แล้วอย่างนี้จะเหลืออะไรเขียนในช่วงปัจจุบันอีกนี่ รอต่อไปตอนหน้า ตามประสาแฟนคลับเฮียวิษฯ อิอิ จากคุณ : sept (septer) เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 09:41:39

ความคิดเห็นที่ 10 เมธินมาขัดตาทัพจริงๆ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 11:44:21

ความคิดเห็นที่ 11 พอบทจะโทรม ก็โทรมจนไม่มีดี พอบทจะเท่ห์ ก็เท่ห์ซ้า พระเอกของเรา จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 13:51:21

ความคิดเห็นที่ 12 แวะมาคุยค่ะ คุณ ซาลาสซา: เอ๊ะ มาเป็นคนแรกอีกแล้ว คุณ scottie: หากพระเอกไม่เก่งตอนนี้คงไม่รอดแน่ เรียกว่าสถานการณ์พาไปในระดับหนึ่งค่ะ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อจากนี้จะมีผลกระทบต่อใครหลายคนเป็นระลอกเชียวละ คุณ Phoenixorus: ใช่แล้วค่ะ มันต้องอย่างนี้ ไม่งั้นเรื่องไปต่อไม่ได้ค่ะ ส่วนต่อไปไหน? เดี๋ยวรู้กันค่ะ คุณ GTW: ใช่ค่ะ ความจริงก็ต้องขอบคุณเมธินที่รุดมาขวาง ทำให้รามิตมีเวลาและได้ลูกฮึด (หรือลูกบ้าดีหว่า?) ยืนต่อได้โดยไม่โดนกรรมการจับแพ้น็อคไปก่อน (^ ^), ส่วนรามิตเวอร์ชั่นเศรษฐกิจพอเพียง อะฮ้า...เราเคย 'ลอง' เขียนมาแล้วในเวอร์ชั่นก่อนหน้านี้ แต่ไปไม่รอด ออกทะเลค่ะ จึงถูกคนเขียนสางใหม่หมดจนได้เป็น 'อีกแบบหนึ่ง' ออกมาค่ะ คุณ septer: อ้าว...ขออภัยทำให้คนอ่านกลายเป็นคนช่างระแวงเสียแล้ว ขอบคุณมากที่กรุณาบอกว่าตอนย้อนหลังอ่านสนุกกว่าปัจจุบันค่ะ << นั่นเป็นเหตุผลหนึ่งที่เราจงใจเอาช่วงนี้มาไว้กลางๆ เรื่อง จนทำให้เหตุการณ์กระโดดไปมานั่นเองค่ะ, ส่วนมันจะไปบรรจบกับเหตุการณ์ปัญจยุทธเมื่อไร แล้วพอถึงตอนนั้นจะเหลืออะไรให้เล่าอีก? นั่นคือ 'โจทย์' ของคนเขียนเลยค่ะ (^ ^") ภาคนี้รอดไม่รอดก็ตอนนี้แหละ คุณลูนาติก: ว้า...เบื่อนักอ่านรู้ทัน ฮึ! คุณ zoi: มันก็ต้องมีโทรมบ้าง เท่บ้าง, จะให้โทรมตลอด นักอ่านคงเบื่อลุ้นว่าเมื่อไรมันจะเก่งสักที ส่วนให้เท่ตลอด นักอ่านคงหมั่นไส้แย่ค่ะ ปล. มาคุยช้าหน่อยนะคะ เพราะถึงแม้จะกลับมาอยู่บ้านแล้ว เวลาก็ไม่เคยมีเพียงพอเหมือนเดิม (- -") จากคุณ : run saya (run saya) เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 54 00:27:54

ความคิดเห็นที่ 13 มาอ่านต่ออีกแล้วค่ะ รามิตตอนนี้โชว์เทพนะคะ เท่ไปเลยลูก ส่วนที่ถามว่าอ่านทันไหม คือปกติก็อ่านหนังสือค่อนข้างเร็วค่ะ แต่อาจจะไม่ละเอียดเท่าไหร่ กะว่าค่อยไปตามต่อในรวมเล่มน่ะค่ะ  จะได้นอนอ่านเก็บรายละเอียดอีกรอบ ป.ล.สรุปป๋าแกตามมาไม่ทันสินะคะ บทน้อยตามเคย จากคุณ : Ezel เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 54 18:19:01

ความคิดเห็นที่ 14 มาอ่านแล้วครับ ช้าไปหน่อย จากคุณ : พนมวัลย์ เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 19:34:11

ความคิดเห็นที่ 15 ไม่ช้าหรอกค่ะ, (^ ^) ลงตอนใหม่ให้อ่านแล้วนะคะ ตามไปทางนี้เลยค่ะ >> http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10819941/W10819941.html#4 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 22:50:24