PANTIP.COM : W10793845 หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๙ ลอยทะเล [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๙ ลอยทะเล

“หือ... คุณว่าอะไรนะ”

ณัฐวุฒิแทบไม่เชื่อหูตัวเอง จอมเชิดอย่างยายสังขยาบูดเนี่ยนะจะชวนเขาไปเล่นน้ำทะเลด้วยกัน เมาคลื่นหรือเปล่าเนี่ย หรือว่าไปกินยาอะไรมาแล้วลืมเขย่าขวดหว่า

คิดได้อย่างนั้น ชายหนุ่มก็เลยถือวิสาสะทาบมือใหญ่ลงบนหน้าผากนวลของอีกฝ่ายพิสูจน์ เมื่อรู้ผลริมฝีปากหนาหยักได้รูปก็พึมพำกับตัวเองงงๆ “ตัวก็ไม่ร้อนนี่หว่า”

ในขณะที่หญิงสาวเจ้าของหน้าผากยกมือขึ้นปัดมือใหญ่ออกโดยอัตโนมัติพร้อมกับเบนหน้าหนี ค้อนประหลับประเหลือก ค่อนไปคำหนึ่งอย่างไม่จริงจังนักเพราะได้ยินคำพึมพำของเขาถนัด “บ้า”

แต่ก็ยังอารมณ์ดีกับฟองคลื่นขาวสะอาดที่โยนตัวซัดขึ้นมาถึงปลายเท้าพอที่จะพูดประโยคเดิมซ้ำอีกครั้งชัดถ้อยชัดคำอย่างไม่มีอาการอารมณ์เสียไปเสียก่อน “ฉันถามว่าจะลงไปเล่นน้ำทะเลด้วยกันมั้ย”

คนถูกชวนเลิกคิ้วมองเธออย่างสนเท่ห์ เครื่องหมายคำถามอันเบ้อเร่อแผ่หราอยู่กลางหน้าผาก... เดาอารมณ์คนชวนไม่ถูกเอาจริงๆ ว่าวันนี้มาอารมณ์ไหนกันแน่ เธอไม่เคยยอมพูดดีๆ กับเขาสักครั้ง แล้วอยู่ๆ มาชวนลงทะเลด้วยกันเนี่ยนะ นี่เธอยอมญาติดีกับเขาตั้งแต่ตอนไหนกัน

“คุณว่ายน้ำไม่เป็นหรือไง ถึงได้ชวนผมลงไปด้วย” ณัฐวุฒิเดา เพราะคิดว่าหญิงสาวอาจจะว่ายน้ำไม่เป็นเลยชวนเขาลงไปเป็นเพื่อนเผื่อว่าจะได้ช่วยเธอได้ถ้าเกิดถูกคลื่นซัดแรงๆ แล้วจมน้ำขึ้นมา

“ฉันว่ายน้ำเป็นหรอกย่ะ ถ้าขยันว่ายขยันซ้อมกว่านี้อีกสักหน่อย ป่านนี้เหรียญทองโอลิมปิคอาจจะเป็นของฉันไปแล้วก็ได้นะ”

ชายหนุ่มฟังแล้วกรอกตาขึ้นมองฟ้าสีจางกว่าน้ำทะเลรอบหนึ่ง กระบวนหลงตัวเองนี่ไม่มีใครเกินยัยสังขยาบูดนี่จริงๆ สิน่า ถามใหม่อย่างยังไม่หายคาใจ “ถ้างั้นคุณก็คงว่ายน้ำเก่ง แล้วทำไมถึงชวนผมลงไปเป็นเพื่อน”

“ฉันเคยว่ายแต่ในสระ” คนเจ้าปัญหาผ่อนลมหายใจยาว ก่อนจะบอกว่า “แต่ไม่ค่อยได้ว่ายในทะเล” อันที่จริง ถ้าจะให้ถูกต้องบอกว่าเธอไม่เคยว่ายน้ำในทะเลเลยต่างหาก

“ไม่เป็นไรหรอก วันนี้คลื่นไม่ค่อยแรง แถมไม่มีใครเล่นน้ำอยู่แถวนี้เลย คุณว่ายได้สบายอยู่แล้ว”

“ฉันไม่ได้กลัวว่าคลื่นมันจะแรง” อารียารีบบอกทันควัน เธอเองก็เห็นอยู่หรอกน่าว่าวันนี้ริ้วคลื่นเล็ก น่าลงไปเล่นจะตายถึงได้ชวนเขาอยู่นี่ไง

“อ้าว!...” ยิ่งถามชายหนุ่มก็ยิ่งงงกับหญิงสาวข้างตัว นึกเดาไปถึงเหตุผลอื่นๆ ที่อาจจะเป็นสาเหตุให้เธอไม่กล้าลงเล่นน้ำทะเลคนเดียว

“ถ้างั้นคุณคงกลัวแมงกะพรุน แถวนี้ไม่เห็นมีใครเคยเจอสักที แต่ถ้าคุณดวงซวยดันไปเจอเข้าจริงๆ แถวนี้ก็พอจะหาผักบุ้งทะเลได้บ้าง คุณสบายใจได้”

“ฉันไม่ได้กลัวเจอแมงกะพรุน”

คราวนี้หนุ่มเจ้าของสวนมะพร้าวถึงกับยกมือเกาศีรษะแกรก หมดปัญญาเล่นเกมยี่สิบคำถาม ถามเอาตามตรงกับคนที่เขาคิดว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นใครเชิดและมั่นใจในตัวเองสูงแล้วก็เรื่องมากได้เท่าเธอว่า “ถ้างั้นคุณกลัวอะไร ผมไม่เห็นว่าคุณจะกลัวอะไรนอกจากนังเชอร์รี่ตัวนั้น”

แต่คำตอบที่เขาได้รับ คือ อาการที่หญิงสาวนั่งนิ่งเงียบ สายตาจับอยู่ที่ฟองคลื่นขาวสะอาดที่เธออยากลงไปสัมผัส ลมทะเลค่อนข้างแรงพัดปลายผมยาวของเธอจนพลิ้วไปเบื้องหลังเผยให้เห็นว่าเสี้ยวหน้านวลนั้นดูเศร้าหมองลง ปากบางเม้มแน่นอย่างลืมตัว

ซึ่งนอกจากเสียงคลื่นเสียงลมแล้วเขาก็ไม่ได้ยินเสียงอย่างอื่นอีก อีกหลายอึดใจต่อมาทีเดียวจนชายหนุ่มชักเริ่มใจไม่ดีกับอากัปกิริยานั้นจึงได้ยินคำตอบแผ่วเบาแทบไม่ได้ยินจากริมฝีปากบางว่า

“ฉันไม่ชอบความกว้างใหญ่ กว้างจนดูเหมือนจะหาที่สิ้นสุดไม่ได้ของทะเล”

“หือ... ทำไมหรือ” ยิ่งฟัง ณัฐวุฒิก็ยิ่งงง... ไม่ชอบความกว้างใหญ่ของทะเลเนี่ยนะ

“มันกว้างเกินไปสำหรับฉัน” อารียาค่อยๆ เบือนหน้ามาสานสายตากับชายหนุ่มที่รอฟังอย่างใจจดใจจ่อ แววตาที่มีความกระหายใคร่รู้ปะปนกับความคาดไม่ถึงกับเหตุผลของเธอ ทำให้หญิงสาวพูดต่อ

“กว้างจนทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันอยู่ตัวคนเดียวในโลก มองไปทางไหนก็ไม่เห็นใคร ฉันไม่ได้กลัวทะเล แต่ฉันกลัวการอยู่คนเดียวในความเวิ้งว้างกว้างใหญ่ของมันต่างหาก”

พูดไปแล้วอารียาก็นึกแปลกใจตัวเองอยู่ครามครัน ความกลัวอันลี้ลับในใจที่ไม่เคยเปิดเผยให้ใครฟังมาก่อน วันนี้เธอกลับปริปากบอกผู้ชายที่ทะเลาะกันตั้งแต่ได้พบหน้ากันครั้งแรกออกไปง่ายๆ ได้อย่างไร นี่เธอวางใจในตัวเขาขนาดนี้เชียวหรือ

“อันที่จริง ฉันก็อยากจะเอาชนะความกลัวบ้าๆ นี่ให้ได้ซะที ใครบ้างอยากจะอยู่กับความกลัวตลอดไป” หญิงสาวที่กลัวเสียหน้าเสียเชิงมาตลอด หลุดฟอร์มบอกความในใจมาตามตรง ซึ่งอันที่จริงก็เป็นอุปนิสัยแท้ๆ ของเธอที่มักพูดและแสดงกิริยาต่างๆ ออกมาตรงตามที่ใจคิด ถ้าพอใจก็ดีไป แต่ถ้าหงุดหงิดโมโหก็เหวี่ยงวีนออกมาเต็มที่อย่างที่ชายหนุ่มเคยเจอนั่นแหละ

“ก็หมายความคุณเคยพยายามลองลงทะเลมาหลายครั้งแล้ว” ชายหนุ่มเดา

“ใช่ แต่ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง”

เป็นครั้งแรกที่ณัฐวุฒิได้ยินได้เห็นการยอมรับความจริงอย่างตรงไปตรงมาของคนที่เชิดและมั่นใจในตัวเองสูงอย่างอารียา

แล้วหญิงสาวก็ต้องแปลกใจกับท่าทีของผู้ชายที่เธอนึกปรามาสว่าเป็นชาวสวนบ้านนอกตรงหน้า เขาไม่เปิดปากถามเธอสักคำถึงที่มาของความกลัวแบบประหลาดๆ ที่คงหาคนกลัวความกว้างใหญ่ของทะเลแบบเธอไม่ได้อีกแล้ว ทว่าดวงตาดำใหญ่ที่ฉายแววคาดไม่ถึงเมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนเป็นความเข้าใจปะปนมากับสิ่งที่อารียาไม่คิดว่าจะได้รับจากเขา... แววตาของความอาทร ปลอบประโลม

มือใหญ่อบอุ่นทาบลงบนมือเล็กบางที่เธอวางไว้บนหัวเข่า บีบเบาๆ และกุมกระชับเหมือนจะส่งผ่านกำลังใจให้อยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนแล้วรั้งให้เธอค่อยๆ ยืนขึ้นเคียงข้างเขา

และเมื่อเธอเป็นฝ่ายงงเพราะตามความคิดของเขาไม่ทันบ้าง เขากลับไม่เปิดโอกาสให้เธอได้เอ่ยปากถามอะไร แต่กลับยิ้มให้เธอแทน

ยิ้มกระจ่างอย่างปลุกปลอบและให้กำลังใจของเขาในยามนี้ อารียาตีได้เพียงความหมายเดียว... ‘วันนี้คุณจะมีผมเคียงข้าง’

เป็นเพราะตกอยู่ในมนต์รอยยิ้มของเขาหรือเพราะอะไรก็ไม่รู้ได้ กว่าจะรู้ตัวอีกที อารียาก็เห็นตัวเองกำลังเดินบนพื้นทรายเปียกแฉะฝ่าฟองของคลื่นเล็กคลื่นน้อยลงทะเลไปเรื่อยๆ อย่างเชื่อมั่น โดยมีเขากุมมืออยู่เคียงข้างท่ามกลางความกว้างใหญ่ของมันที่เธอเคยหวาดหวั่นมาตลอด

แรกๆ อารียาก็กล้าๆ กลัวๆ ไม่ค่อยกล้าเล่นน้ำนัก แต่การกระเซ้าเย้าแหย่คอยหลอกล่อให้เธอว่ายแข่งไปทางโน้นทีทางนี้ทีของณัฐวุฒิก็ทำให้ความกลัวทะเลที่เข้าเกาะกุมหัวใจเธอตลอดมาตั้งแต่สูญเสียบุพการีเริ่มจางลง จนอารียาเริ่มสลัดความกลัวลงได้ทีละน้อย

และที่สำคัญ ท่าทีของเขาที่วนเวียนอยู่ใกล้ๆ คอยดูแลอยู่ไม่ห่างไม่ว่ายหนีไปไหนไกล ลูบหลังให้เมื่อเธอกระอักกระไอเพราะเผลอทำน้ำทะเลเข้าปากจนสำลัก และคอยมองเธอไม่ให้คลาดสายตา ความกลัวที่ลดน้อยลงเรื่อยๆ จนอันตรธานไปหมดสิ้นทำให้อารียาเริ่มวางใจกล้าที่จะว่ายแข่งกันกับเขา

ณัฐวุฒิออกแรงพุ่งตัวว่ายเป็นครั้งสุดท้าย แล้วหยุดยืนหันหลังกลับมารอร่างบางที่ว่ายตามมา เพราะว่ายแข่งกันมาหลายต่อหลายรอบทำให้อารียาเรี่ยวแรงเริ่มถดถอย รอบนี้เธอจึงเป็นฝ่ายปราชัยอย่างช่วยไม่ได้

“รวมแล้วผมชนะสามในห้ารอบ ตกลงคุณจะให้อะไรผมเป็นรางวัล”

ชายหนุ่มทวงรางวัลเดิมพันทันทีที่อารียาว่ายมาถึง พร้อมกับเสยผมเปียกน้ำที่ตกลงมาระหน้าไปข้างหลัง เผยให้เห็นรูปหน้าเข้มคมสันได้ชัดตา โหนกแก้มสูงรับกับขากรรไกรและคางบึกบึนนั้นทำให้อารียาที่มองมาอดยอมรับไม่ได้ว่านี่ถ้าเขาอยู่ในเมืองกรุง หน้าตาแบบนี้เป็นพระเอกละครหลังข่าวแบบที่ป้าพิกุลชอบดูได้สบายๆ แต่อะไรก็ไม่ร้ายเท่าประกายตาวิบวับที่ทอดมองเธอนี่สิ ชวนให้ใจเต้นส่ำไม่เป็นจังหวะได้ยังไงก็ไม่รู้

“ไม่รู้ ฉันยังคิดไม่ออก ขอแปะโป้งไว้ก่อนละกันนะ” ยิ่งลูกกะตาวับๆ นั่นของเขายิ่งทำให้เธอพานนึกอะไรไม่ออกเสียดื้อๆ

เจ้าของร่างสูงที่ตอนนี้น้ำทะเลปริ่มถึงหน้าอก เสื้อยืดเปียกน้ำจนแนบไปกับผิวกายทำให้มองเห็นกล้ามเนื้อเป็นลอนสวยอย่างคนที่ทำงานกลางแจ้งได้ถนัดก็ไม่เซ้าซี้ทวงรางวัลแต่ถามออกมา หลังจากที่ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะกับคนที่คุยโวว่าตัวเองน่าจะได้เหรียญทองโอลิมปิคมาหลายรอบแล้ว

“เหนื่อยมั้ย”

อารียามองปากและตาที่เวลานี้ดูเหมือนจะยิ้มได้ของเขาแล้วรู้สึกแปลกๆ หาวิธีรับมือไม่ถูก สงสัยว่าความเค็มของน้ำทะเลจะชะล้างความปากเสียของเขาไปเสียหมด ซึ่งถ้าปากเขายังเสียเหมือนเดิมเธอคงรับมือได้ง่ายกว่านี้ ยิ่งเห็นกล้ามอกเป็นลอนสวยแต่ก็ดูแข็งแกร่งนั่นเข้าด้วย ยิ่งขัดเขินกันไปใหญ่

“ถ้างั้น เราเปลี่ยนมาดำน้ำแข่งกันดีกว่า เอามั้ย”

เขาเองก็ยุ่งอยู่กับงานในสวนไม่มีเวลาเป็นส่วนตัวเช่นนี้มานาน ไหนๆ วันนี้มาลงทะเลแล้วก็ขอเล่นให้เต็มคราบกันไปเลยดีกว่า ชวนคู่ปรับมาแข่งกันดำน้ำเสียเลยเพราะอารียาจะได้ไม่ต้องออกแรงมากเหมือนตอนแข่งกันว่ายน้ำ

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 05:03:27

ความคิดเห็นที่ 2

แต่คนถูกชวนที่แก้มแดงเพราะความเหนื่อยที่ต้องออกแรงว่ายน้ำแข่งมาหลายรอบและเพราะความอะไรอีกอารียาก็ไม่กล้าบอกเหมือนกันหน้าซีดเผือดลงทันตา... หญิงสาวยกมือขึ้นลูบน้ำออกจากใบหน้า แล้วส่ายศีรษะเป็นการปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

“ไม่ค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธเสียงหนักแน่นอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิดจนณัฐวุฒินึกแปลกใจ

“ทำไมล่ะ ดำน้ำสนุกดีออก”

ดวงตาคู่งามที่มีแต่ความสนุกสนานเมื่อสักครู่เลือนหายไป แววเศร้าลึกซึ้งค่อยๆ เข้ามาแทนที่กับสิ่งที่อยู่ในความทรงจำมาตั้งแต่วัยเยาว์

“ฉันเสียคุณพ่อคุณแม่ไปพร้อมกัน เพราะพวกท่านออกไปดำน้ำด้วยกัน ตอนนั้นฉันยังเด็กท่านเลยสั่งให้รออยู่บนเรือกับคุณปู่ แต่...”

อารียาแทบกลั้นสะอื้นเลยทีเดียว ความทรงจำที่มีถึงความสูญเสียผู้ให้กำเนิดที่เธอรักยิ่งไปพร้อมๆ กันกลับมาเผยโฉมให้ได้เจ็บปวดอีกครั้ง

“ท่านทั้งคู่ไม่เคยกลับมาหาฉันอีกเลย”

น้ำเสียงของหญิงสาวสั่นสะท้านอย่างระงับไม่อยู่ เหตุการณ์ไม่คาดฝันนี้นับเป็นความสูญเสียครั้งใหญ่หลวงที่สุดในชีวิตของเธอเลยทีเดียว

ในขณะที่ณัฐวุฒิพยักหน้ารับอย่างเข้าใจได้ทะลุปรุโปร่งเลยทีเดียว เมื่อฟังเธอเล่าแล้วปะติดปะต่อกับที่เคยได้ยินจากปากของอาจารย์สุเทพคุณปู่ของเธอ เข้าใจได้หมดจดทีเดียวว่าทำไมเธอถึงกลัวความกว้างใหญ่ของทะเล ก็เพราะทะเลพรากเอาบุพการีของเธอไปพร้อมๆ กัน ทิ้งเธอให้อ้างว้างเดียวดายอยู่คนเดียวในความกว้างใหญ่ของมันนั่นเอง

อาจารย์เคยเล่าให้ฟังว่าท่านสูญเสียลูกชายคนเดียวของท่านไปพร้อมๆ กับลูกสะใภ้ เพราะการลงไปดำน้ำดูปะการังน้ำลึกในครั้งนั้น โดยที่ตัวท่านเองและหลานเล็กได้แต่คอยอยู่บนเรือ จนกระทั่งเห็นว่านานจนผิดสังเกตก็ยังไร้วี่แววว่าทั้งคู่จะกลับขึ้นมาบนผิวน้ำ จนท่านต้องให้คนเรือดำน้ำลงไปดู

คนเรือกลับขึ้นมาพร้อมกับคำพูดที่ทำให้ท่านแทบจะยืนไม่อยู่... เขาดำน้ำค้นหารอบบริเวณนี้แล้วแต่ไม่พบลูกชายและลูกสะใภ้ของท่านเลย พอตั้งสติได้ท่านก็ให้คนเรือวิทยุติดต่อกลับไปที่รีสอร์ทที่ให้เช่าเรือให้ส่งคนมาช่วยตามหา และให้แจ้งไปทางตำรวจน้ำด้วย

แต่... หลังจากทางเจ้าหน้าที่ระดมกำลังดำน้ำค้นหาอยู่นาน เมื่อท่านได้รับร่างของลูกชายและลูกสะใภ้กลับคืนมานั้น มัจจุราชก็ได้พรากเอาลมหายใจของทั้งสองไปแล้ว หลานเล็กของท่านเอาแต่ร้องไห้จ้าเมื่อเขย่าแขนอันเย็นชืดของมารดาพร้อมกับส่งเสียงเรียกแม่จ๋าๆ อยู่นาน แต่ก็ไม่มีสรรพสำเนียงใดๆ จากปากของแม่กลับมาให้เด็กหญิงได้ยินแม้แต่น้อย

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องดำแล้วก็ได้”

อารียานึกว่าตนเองตาฝาด เมื่อเงยหน้าขึ้นแล้วสบตากับคนพูด ดวงตาของชายหนุ่มฉายแววของความอาทรและปลอบประโลมมาอย่างเต็มเปี่ยมทีเดียว

“นี่ก็เย็นมากแล้ว เราขึ้นฝั่งกันเถอะ”

อารียาหันมองไปยังนาฬิกาธรรมชาติดวงกลมโตกว่าปกติในยามที่ใกล้จะลับฟ้า แสงสีส้มจางอันอ่อนโรยของมันทำให้มองได้ด้วยตาเปล่า นี่เธอเพลิดเพลินกับการเล่นน้ำพร้อมอีตามะพร้าวเน่าจนลืมเวลาได้ขนาดนี้เลยหรือนี่ ยอมขึ้นฝั่งแต่โดยดีเพราะมันก็เย็นมากแล้วอย่างที่เขาบอกจริงๆ

เมื่อขึ้นมายืนบนหาดทรายสะอาดนุ่มเท้า อารียาหันหลังกลับไปมองความกว้างใหญ่ของทะเลอีกครั้ง พาให้ร่างสูงที่เดินอยู่ข้างๆ พลอยชะงักไปด้วย

อึดใจใหญ่ๆ ทีเดียวกว่าอารียาจะหันมาสบตาเขาตรงๆ แล้วพูดคำๆ หนึ่งออกมาอย่างแผ่วเบาจนแทบจะกลืนหายไปกับเสียงคลื่นที่ซัดสาด

“ขอบคุณ”

ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาคู่คมกล้าเพียงเลิกคิ้วเข้มขึ้น เป็นเชิงถามว่าเธอขอบคุณเขาด้วยเรื่องอะไร ในขณะที่อารียาหันกลับไปมองความกว้างใหญ่ของท้องทะเลที่สร้างทั้งความหวาดกลัวความอ้างว้างให้กับเธอเสมอมาตั้งแต่เสียบุพการีไป

“ขอบคุณที่วันนี้นายช่วยให้ฉันรู้สึกว่าบางทีความกว้างใหญ่แล้วก็เวิ้งว้างของทะเลก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด ขอบคุณที่ทำให้ฉันสามารถก้าวข้ามความกลัวที่ฉันมีมาตั้งแต่เด็กไปได้”

อารียาหันกลับมาหาเขาอีกครั้ง เงยหน้าขึ้นสบตาคู่คมกล้าที่ตอนนี้มีประกายเจิดจ้าแปลกๆ สะท้อนออกมาใส่ตาเธอ ที่สำคัญมันทำให้หัวใจของเธอสะท้านไหวได้อย่างไม่น่าเชื่อ

“ขอบคุณที่ทำให้ฉันลงทะเลได้อีกครั้ง ตั้งแต่เสียคุณพ่อคุณแม่ไปฉันไม่เคยลงทะเลได้อีกเลย จริงๆ แล้วฉันก็อยากว่ายน้ำในทะเลมาตั้งนานแล้วล่ะ แต่ก็อย่างที่บอก... ฉันกลัว”

เจ้าของดวงตาที่ทอประกายประหลาดแบบที่เธอไม่เคยเห็นจากเขามาก่อนยิ้มให้เธอ อารียาสัมผัสความจริงใจได้จากรอยยิ้มที่ริมฝีปากหยัก และ... สัมผัสความรู้สึกอบอุ่นและมั่นคงที่ฉายโชนมาจากดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นได้อย่างเปี่ยมล้มเลยทีเดียว

เสื้อผ้าที่เปียกชุ่มเพราะเพิ่งขึ้นจากทะเลยิ่งเมื่อมีลมในยามใกล้พลบพัดมาปะทะผิวกาย น่าจะทำให้หนาวจนสะท้านได้ แต่ในยามนี้อารียากลับไม่รู้สึกเหน็บหนาวแม้สักน้อย เพราะหัวใจซึมซับรับความอบอุ่นจากทั้งดวงตาและมือใหญ่ที่เกาะกุมมือเธอเดินไปขึ้นรถด้วยกันจนเต็มหัวใจ โดยที่เธอเองก็ไม่ทันได้รู้ตัวรู้ใจตัวเอง

ร่างค่อนข้างอวบก้าวฉับๆ เข้ามาในห้องรับแขกโอ่โถง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มสีเลือดหมูค่อนข้างแรงอย่างกระแทกกระทั้น กิริยาเม้มปากคิ้วขมวดมุ่นบ่งบอกถึงความรู้สึกของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี ปล่อยให้ผู้ติดตามปลีกตัวเอาชุดสวยที่ได้จากร้านของกาเหว่าไปเก็บแล้วไปหาน้ำเย็นๆ มาเสิร์ฟคลายร้อนให้เธอ

“ลื้อเป็นอะไรไปอีกล่ะ”

ชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาว แต่คิ้วและแนวกรามแข็งแรงทำให้หน้าตาและผิวพรรณที่ประพิมพ์ประพายคล้ายผู้เป็นน้องสาวดูเข้มสมเป็นบุรุษ ละสายตาจากแผนที่ในมือ เอ่ยถามเมื่อเห็นกิริยานั้นของผู้เป็นน้องสาวคนเดียว

“หมั่นไส้คนน่ะเฮีย”

คราวนี้ผู้เป็นพี่ชายพับแผนที่แผ่นย่อมที่เขากำลังดูค้างอยู่ในมือลง มองมาอย่างพร้อมจะฟังเรื่องที่น้องสาวจะเล่า บอกให้รู้ว่าผู้ชายคนนี้ค่อนข้างเอาใจใส่ผู้เป็นน้องอยู่มากทีเดียว

“คราวนี้ใครอีกล่ะ”

สตรีหน้าหมวยสะบัดค้อนลมค้อนแล้ง ดั่งว่าผู้ที่ถูกเอ่ยถึงอยู่ ณ ที่นั้นด้วย ยื่นปากฟ้องพี่ชายคนเดียวว่า

“ก็พี่พร้าวขราของอั๊วน่ะสิ วันนี้พายัยกุ้งแห้งที่ไหนก็ไม่รู้ไปซื้อเสื้อผ้าที่ร้านเจ้กาเหว่า”

ชื่อของณัฐวุฒิที่น้องสาวเอ่ยออกมา ยิ่งทำให้สายัณห์ตั้งอกตั้งใจฟัง ตำราพิชัยสงครามของจีนว่าไว้มิใช่หรือ ‘รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง’

“แล้วยังไง ก็ไม่เห็นจะมีอะไรนี่นา”

“มีสิ ทำไมจะไม่มี ก็ยัยนั่นน่ะ” ส้มจีนอึกอักก่อนจะบอกออกมาได้ว่า “สวย แต่น้อยกว่าอั๊วหน่อยนึง แล้วก็ผอมกว่าอั๊วนิดนึง”

“ใครหรือ”

“อั๊วก็ไม่รู้เหมือนกัน ได้ยินแต่พี่พร้าวขราเรียกว่าคุณหยา”

“ไม่ใช่คนบ้านเราหรือ”

“ไม่น่าจะใช่ อั๊วไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน เฮียลองสืบๆ ให้อั๊วหน่อยสิว่ายัยนั่นเป็นใคร แล้วมากับพี่พร้าวขราของอั๊วได้ยังไง”

“ไม่มีปัญหา เดี๋ยวเฮียจะลองให้ลูกน้องไปสืบๆ ดู ได้เรื่องยังไงเดี๋ยวจะมาบอก” ผู้เป็นพี่ชายรับปากอย่างว่าง่าย อะไรที่เกี่ยวพันถึงณัฐวุฒิเขารู้มากเท่าไหร่ยิ่งดีไม่ใช่หรือ พร้อมกับหยัดตัวขึ้นจากโซฟาขึ้นยืนโดยไม่ลืมหยิบแผนที่ติดมือมาด้วย

“นั่นเฮียจะออกไปไหนอีก นี่ก็เย็นมากแล้วนะ”

“จะขึ้นไปดูอะไรแถวๆ ชายเขาเสียหน่อย ถ้ากลับมาช้าก็บอกป๊ากับม๊าด้วยนะว่าเฮียออกไปข้างนอกไม่ต้องรอกินข้าว”

ชายเขาที่สายัณห์พูดถึงก็คือภูเขาตะนาวศรีที่ทอดตัวเป็นแนวพรมแดนไทย – พม่าในทิศตะวันตกตั้งแต่จังหวัดกาญจนบุรีไปจนถึงระนองนั่นเอง ในขณะที่ผู้เป็นน้องสาวขมวดคิ้วที่มีอยู่จางๆ จนต้องอาศัยดินสอเขียนคิ้วมาช่วยเพิ่มความเข้มจนมุ่น สงสัยจนต้องนิ่วหน้าถามว่า

“เฮียจะไปทำไมอีก เย็นจนจะมืดค่ำอยู่แล้วจะไปทำอะไรได้ แล้วทำไมพักหลังๆ มานี้อั๊วสังเกตว่าเฮียกับลูกน้องชอบไปแถวชายเขาบ่อยจัง ไปทำอะไรกันหรือ”

“เดี๋ยวอีกหน่อยลื้อก็รู้เอง เฮียไปก่อนนะ เย็นมากแล้วเดี๋ยวจะมืดเสียก่อน”

ผู้เป็นพี่ชายตัดบทก่อนจะสาวท้าวยาวๆ ออกจากห้องรับแขกไปอย่างเร่งรีบ ปล่อยให้ส้มจีนมองตามอย่างคาใจ พึมพำออกมาว่า

“มีลับลมคมในอะไรของเขากันนะ”

พอดีกับที่ผู้ติดตามยกน้ำส้มเย็นเจี๊ยบมาวางให้ เธอก็เลยถามฝ่ายนั้นเสียเลย เผื่อว่าคนชอบสอดรู้อย่างพี่จอมจะรู้อะไรดีๆ บ้าง

“พี่จอมรู้มั้ยว่าเฮียเขาชอบไปทำอะไรที่ชายเขาบ่อยๆ”

ลูกขุนพลอยพยักส่ายหน้าเร็วๆ เป็นเชิงปฏิเสธว่าตัวเองก็ไม่รู้เช่นกัน เอ่ยเสริมว่า “พักนี้ยิ่งเห็นยกโขยงกันไปแทบทุกวันเลยนะคะ”

เท่านั้นส้มจีนก็ละความสงสัยไว้ในใจ สักวันหนึ่งเธอก็คงรู้จนได้ แต่ตอนนี้เอาเรื่องเฉพาะหน้าที่เธอหมายมั่นปั้นมือก่อนดีกว่า

“พี่จอม” กับสาวใช้และผู้ติดตามคนสนิท ส้มจีนก็เลือกที่จะให้สรรพนามเป็นภาษาไทย ยกเว้นกับคนในครอบครัวเธอถึงจะใช้คำสรรพนามแบบจีน “ไปช่วยฉันขัดตัวอบสมุนไพรหน่อย ประกวดธิดามะพร้าวปีนี้ฉันจะต้องสวยเริ่ดจนกรรมการต้องยกตำแหน่งให้ฉันให้ได้”

ยิ่งนึกถึงคำปรามาสของคู่ปรับที่มากับชายหนุ่มที่เธอหมายตามาหลายปีดีดักเมื่อตอนบ่าย ส้มจีนก็ยิ่งมีแรงฮึด ‘เธอคอยดูไปเถอะยัยกุ้งแห้ง ฉันจะต้องเอาตำแหน่งธิดามะพร้าวประจำปีนี้มาเป็นของฉันให้ได้’

แต่ส้มจีนไม่รู้หรอกว่า มันยากกว่าที่คิดไว้เยอะ

<<<ติดตามตอนต่อไปนะคะ>>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 05:05:30