ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) นทีเดินเข้าบริษัทในช่วงหลังเที่ยง ด้วยสีหน้าแจ่มชื่นสดใส สุวิดาเดินออกจากโต๊ะออกมารับหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนถามด้วยน้ำเสียงละล่ำละลัก “คุณทีไปไหนมาคะ มือถือก็ไม่เปิด สุโทรหาคุณเป็นร้อยสายแล้ว” “หรือครับ” นทีรับกึ่งถามพลางหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูเล็กทันสมัยจากกระเป๋าด้านในเสื้อสูทมาเปิดดู “นั่นสิ ผมก็คิดๆ อยู่ว่าทำไมวันนี้มือถือมันเงียบๆ พิกล ที่แท้ก็ปิดเครื่องอยู่นี่เอง” เขาบอกอย่างอารมณ์ดีขณะที่เปิดประตูห้องทำงานโดยมีเลขาหน้าห้องตามเข้าไปด้วย “แล้วมีเรื่องอะไรล่ะคุณสุ” เขาถามเมื่อนั่งบนโต๊ะทำงานเรียบร้อยแล้วก่อนจะชี้มือไปยังแฟ้มหนาสามสี่เล่มที่วางอยู่มุมโต๊ะ “เกี่ยวกับเอกสารพวกนี้หรือเปล่า ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เห็นจะต้องซีเรียสเลย มันไม่ใช่เรื่องสำคัญสักหน่อย หรือว่าคุณแม่นัดประชุมด่วน?” ท้ายประโยคเขาถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจก่อนขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อเลขาส่ายหน้า “งานในแฟ้มไม่สำคัญหรอกค่ะ แล้วท่านประธานก็ไม่ได้เรียกประชุมด้วยค่ะ” “อ้าว! แล้วทำไมถึงทำหน้าเหมือนมีเรื่องหนักหนาด้วยล่ะ” เจ้านายถามอย่างแปลกใจ “เมื่อเช้าค่ะ เมื่อเช้าคุณแคทเธอมาที่นี่” เลขารายงานเร็วๆ ด้วยท่าทางกระวนกระวาย “พอรู้ว่าคุณทีไม่เข้าบริษัทเธอก็หงุดหงิดใหญ่ แล้วไล่บี้เอากับสุ หาว่าสุไม่ตั้งใจทำงาน ไม่ติดตามเจ้านาย พอโทรหาคุณไม่ติดก็มาจี้ให้สุโทรหาคุณให้ได้ ก่อนออกไป เธอยังขู่ด้วยนะคะว่าจะบอกให้คุณไล่สุออก” เลขาพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน ในขณะที่นทีส่ายหน้าอย่างไม่ถือเป็นสาระ “คิดมากไปได้คุณสุ แคทเขาไม่มีอำนาจมาสั่งคนนั่นคนนี่ให้ไล่ใครออกได้หรอก แล้วผมก็ไม่เคยคิดจะไล่พนักงานคนไหนออกด้วยเรื่องแค่นี้ด้วย” “แต่คุณกับคุณแคทสนิทกันมาก” เลขาไม่วายเป็นกังวล “เราสนิทกับแบบเพื่อนเท่านั้นแหละครับ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นจริงๆ เอาละ ผมจะทำงานแล้ว มีเรื่องอะไรอีกไหม” นทีตัดบท ในขณะที่เลขาส่ายหน้า “งั้นคุณก็ออกไปทำงานเถอะ” เจ้านายบอกก่อนจะหยิบงานมาเปิดดู สุวิดาก้มหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงขอตัวก่อนจะเดินออกไปอย่างเงียบๆ นทีถอนใจเฮือกใหญ่หลังจากประตูบานใหญ่ถูกปิดลง ชายหนุ่มเอนตัวพิงพนักด้วยสีหน้าครุ่นคิด ตัดสินใจ เขาจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาตามมาทีหลัง เขาไม่อาจตัดเพื่อนของเขาได้ เพราะช่วงเวลาที่อยู่อังกฤษนั้น แคทเธอลีนถือได้ว่าเป็นทั้งเพื่อนและครูที่ปรึกษาของเขา เพราะเธออยู่อังกฤษมาตั้งแต่เกิดและสามารถพูดภาษาไทยได้ นทีไม่เคยลืมว่าใครเป็นคนพาเขาทัวร์มหาวิทยาลัยหรือเป็นไกด์พาเที่ยวยังสถานที่ต่างๆ ใครอื่นอาจมองเป็นเรื่องเล็ก แต่สำหรับคนที่เพิ่งเดินทางไปต่างบ้านต่างเมืองถือว่า ‘เพื่อน’ เป็นบุคคลที่สำคัญที่สุด สิ่งที่จะทำได้ในตอนนี้คงมีแค่การถอยออกมาสักพักเพื่อรักษาระยะความห่างไว้ และการหายหน้าหายตาไปสักสองอาทิตย์คงทำให้ความสนิทสนมระหว่างเขากับแคทเธอลีนลดน้อยลงได้บ้างและตอนนี้เธอก็มาทำงานที่เมืองไทยได้ระยะหนึ่งแล้ว เธอคงมีเพื่อนคนไทยเพิ่มขึ้นและคงไม่ได้มีเขาเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวเหมือนก่อน แผ่นหลังภายใต้ชุดสูทสีเข้มถูกดันออกจากพนักก่อนเจ้าตัวจะก้มหน้าก้มตาอ่านรายงานในแฟ้มเล่มหนาด้วยสีหน้าและแววตามุ่งมั่นจริงจัง และหลังจากผ่านไปสามชั่วโมง เขาก็สามารถเคลียร์แฟ้มสามสี่เล่มได้หมด สีหน้าของเขาออกจะทึ่งเล็กน้อยเพราะใช้เวลาไม่นานอย่างที่คิดไว้ ก่อนจะกดอินเตอร์คอมมุมโต๊ะเรียกเลขา “ช่วยทำหนังสือมอบอำนาจให้ผมหน่อยครับ เรื่องมอบอำนาจให้ฉัตรเพชรเซ็นอนุมัติงานต่างๆ แทนผมเป็นเวลาสองอาทิตย์” “นานขนาดนั้นเลยหรือคะ” เลขาถามด้วยความแปลกใจ “เถอะครับคุณสุ ผมมีธุระนิดหน่อย ผมต้องการวันนี้นะครับ” เขาตัดบทกับลูกน้องอีกครั้ง ก่อนจะสำรวจงานบนโต๊ะอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีงานอะไรคั่งค้างแล้ว สิบห้านาทีหลังจากนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น สุวิดาเปิดประตูเข้ามาพร้อมด้วยแฟ้มเซ็นเอกสารในมือ นทีรับเอกสารนั้นมาอ่านคร่าวๆ ก่อนจรดปากกาเซ็น “งานทุกตัวส่งให้ผมทางเมลด้วยนะครับ ถ้ามีประชุมระหว่างนี้ รบกวนคุณสุพิมพ์รายงานส่งให้ผมด้วย” เขาสั่งความอีกครั้งขณะที่ดันแฟ้มไปตรงหน้าคืนลูกน้อง ต้องขอบคุณเทคโนโลยีอันทันสมัยในยุคปัจจุบันที่ทำให้การติดต่อสื่อสารเป็นไปได้อย่างสะดวกและง่ายดายยิ่งขึ้น เขาไม่กังวลเรื่องงานเท่าไหร่นักเพราะผู้ที่มอบหมายงานให้นั้น เป็นคนที่ไว้ใจได้ที่สุด “สุยังไม่ทราบเลยนะคะว่าคุณทีจะไปไหน” สุวิดาถามอย่างเกรงใจ “แถวๆ นี้แหละครับ ไม่ได้ไปต่างประเทศหรอก ผมขอไม่บอกนะครับเพราะต้องการพักผ่อนให้สบายที่สุด แต่คุณสามารถโทรหาผมได้ทุกเวลา” “แล้วถ้าใครถามล่ะคะ” เลขามีสีหน้าลำบากใจ เพราะคนเดียวที่จะถามก็คงมีแค่แคทเธอลีนเท่านั้น “เรื่องนี้ผมจะแจ้งกับคนที่เกี่ยวข้องเองครับ คุณสุสบายใจได้” นทีรับคำเชิงตัดบทพร้อมทั้งผายมือเป็นสัญญาณให้กับลูกน้อง ก่อนสุวิดาจะค่อยๆ ถอยออกจากห้อง “เดี๋ยวเรียกฉัตรเพชรมาหาผมด้วยนะครับ” เจ้าของห้องพูดอย่างนึกขึ้นได้ ซึ่งเลขาก็พยักหน้ารับอีกครั้งก่อนจะปิดประตู ................................... ไม่นานหลังจากที่สุวิดาเดินออกไป เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้งก่อนประตูบานนั้นจะเปิดออกโดยที่เจ้าของห้องไม่ทันได้ส่งเสียงด้วยซ้ำ สีหน้าของบุคคลที่ยืนอยู่หน้าประตู ทำให้ผู้ที่พบเห็นทราบโดยไม่ต้องถามว่าเขากำลังอยู่ในอารมณ์ใด เพราะสีหน้าสีตาของฉัตรเพชรบ่งบอกอยู่แล้วว่ากำลังอยู่ในอารมณ์โกรธและเคือง “นี่มันอะไรกันที นายจะไปไหน” ชายหนุ่มในชุดสูทภูมิฐานที่ยืนค้ำอยู่หน้าโต๊ะทำงานถามทันทีเมื่อก้าวมายืนในห้อง “มีธุระนิดหน่อย” นทีตอบเรื่อยๆ “เรื่องอะไรกัน” ฉัตรเพชรถามก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกและกระแทกตัวลงนั่งอย่างหัวเสีย “เรื่องส่วนตัว ฉันต้องการเวลาพักผ่อน ระหว่างนี้คงต้องรบกวนนายทำงานแทนไปก่อน แต่ที่ฉันเรียกนายเข้ามาเนี่ย ไม่ได้เกี่ยวกับหนังสือมอบอำนาจนั่นหรอกนะ” “แล้วเรื่องอะไร” ฉัตรเพชรขมวดคิ้วถามเพราะน้ำเสียงท้ายประโยคของเพื่อนสนิทมีแววจริงจัง เคร่งขรึม “เรื่องนายกับยายภัส” ประโยคคำตอบนั้นทำเอาฉัตรเพชรถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย สีหน้าเลิกลั่กและมองเพื่อนอย่างไม่แน่ใจ “เรื่องฉันกับน้องภัส เรื่องอะไรกัน” “บังเอิญฉันไปรู้เรื่องเกี่ยวกับนายกับยายภัสมา เลยอยากได้ยินจากปากของนายว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า” น้ำเสียงของนทีจับผิดเต็มที่แถมยังหรี่ตามองเพื่อนอย่างเจ้าเล่ห์อีกด้วย “ก็...” ฉัตรเพชรอักอึก ในขณะที่เจ้าของห้องทำงานเอนตัวพิงพนักพร้อมยกมือขึ้นกอดอก สายตามองอย่างคาดคั้นเร่งคำตอบ “ก็...ถ้านายหมายถึงเรื่องที่ฉันกับน้องภัสกำลังคบหากันอยู่ละก็ ฉันก็จะบอกว่าจริง” ฉัตรเพชรยอมรับในที่สุด นทีระบายลมหายใจออกมาเบาๆ พร้อมพยักหน้าไปด้วย ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อในสิ่งที่รสิตาพูด แต่เขาต้องการฟังคำยืนยันจากปากของเพื่อนสนิทว่ารักน้องสาวของเขาจริงๆ “ทำไมนายต้องปิดบังฉันด้วย” เจ้าของห้องถามอย่างตัดพ้อ “นายคิดว่าฉันจะเป็นพี่ชายใจร้าย เป็นเพื่อนใจร้ายที่คอยขัดขวางความรักของน้องสาวกับเพื่อนสนิทอย่างนั้นเหรอ” “ไม่ใช่หรอก แต่เพราะน้องภัสขอไว้ต่างหาก เขากลัวว่าความเป็นเพื่อนระหว่างฉันกับนายจะหายไป ใครๆ ก็รู้ว่านายรักน้องมากแค่ไหน และฉันก็ไม่รู้ว่านายจะยอมรับมากแค่ไหนถ้ารู้ว่าฉันคิดอะไรกับน้องภัส ความเป็นเพื่อนระหว่างเราอาจเปลี่ยนไปก็ได้ ฉันก็เลยต้องทำทุกอย่างให้มั่นใจที่สุดก่อน” ฉัตรเพชรรีบพูด “ความลับของนายที่บอกว่าถ้าฉันรู้ ความเป็นเพื่อนระหว่างเราจะเปลี่ยนไป คือเรื่องนี้ใช่ไหม” “ใช่ แต่พอนายบอกว่าไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงความเป็นเพื่อนระหว่างเราได้ ฉันก็สบายใจ และตั้งใจจะบอกนายในอีกสองสามวันนี่แหละ ไม่คิดว่านายจะรู้ก่อน...ว่าแต่ใครเป็นคนบอก น้องภัสหรือ” ฉัตรเพชรถามอย่างไม่แน่ใจในท้ายประโยค เพราะมั่นใจว่านภัสสรไม่มีทางพูดเรื่องนี้ก่อนเพราะได้มีการตกลงกันแล้วว่าจะพูดพร้อมกัน “อย่ารู้เลย เอาเป็นว่าแหล่งข่าวเชื่อถือได้ละกัน” นทีตัดบทเพราะถ้าเขาบอกออกไป อาจเกิดคำถามตามมาให้ตอบวุ่นวายก็เป็นได้ และเขาอาจพลั้งปากพูดออกไปว่า เขาไปหาความจริงจากรสิตาเมื่อคืน จนกระทั่งเช้าถึงได้ออกจากห้องของเธอ “เรื่องงานออกแบบของรสเป็นยังไงบ้าง” “งานออกแบบบ้านของฉันใกล้เสร็จแล้ว รอแค่ลงเฟอร์นิเจอร์อย่างเดียว คุณรสเลยรับงานเพิ่มเป็นงานออกแบบร้านเสื้อให้คุณสมชาย รายนี้เรื่องมากเป็นที่กล่าวขวัญน่าดู ยังไม่ทันเริ่มงานก็เริ่มออกอาการให้เราตามใจอีกแล้ว” ฉัตรเพชรพูดพลางส่ายหน้าไปด้วย “ถ้ารสจะไม่ไปดูร้านสักสองอาทิตย์จะเกิดปัญหาอะไรหรือเปล่า” เจ้าของห้องถาม “ความจริงช่วงนี้คุณรสไม่ต้องไปที่ร้านก่อนก็ได้ เพราะฉันต้องตกลงเรื่องเงื่อนไขของสัญญากับเขาใหม่ อย่างน้อยก็คงสักสองสามวัน คุณรสน่าจะว่าง” ฉัตรเพชรบอกเพื่อนพร้อมสายตาที่ส่งไปอย่างมีคำถาม “ฉันจะไปพักผ่อนกับรสสักสองอาทิตย์ ถ้ามีงานอะไร นายให้ทีมงานของเขาส่งข้อมูลไปทางเมลละกัน แล้วฉันจะบอกให้รสส่งงานกลับมาให้ทางเมล” นทีตอบโดยไม่รอให้เพื่อนต้องถาม “นายกับคุณรสจะไปพักผ่อนกันสองอาทิตย์” ฉัตรเพชรทวนคำอย่างแปลกใจ แต่ยังไม่ทันอ้าปากถามความข้องใจ นทีก็พูดขึ้นเสียก่อน “ไม่ต้องถามว่าทำไมและเพราะอะไร เอาเป็นว่าทุกอย่างที่นายสงสัยเรื่องฉันกับรสถูกต้องทั้งหมด และทำตามที่ฉันบอก พรุ่งนี้ฉันก็จะไปแล้ว” “ทำไมถึงรีบร้อนนัก นายกำลังหนีอะไรอยู่” ฉัตรเพชรตั้งข้อสังเกต “คิดมากไปได้ ฉันแค่อยากพักผ่อนเท่านั้น...ไม่มีอะไรแล้วล่ะ นายออกไปทำงานเถอะ” เจ้าของห้องตัดบทเชิงไล่เพื่อนแถมยังสำทับด้วยการผายมือไปยังประตูอีกด้วย ทำให้ฉัตรเพชรต้องจำใจลุกขึ้น ....................................................... จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 09:36:27

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 17 รีสอร์ทริมน้ำบรรยากาศแบบส่วนตัวคือสถานที่ซึ่งนทีพารสิตามาเที่ยวพักผ่อน เขาให้เหตุผลง่ายๆ กับเธอว่าต้องการพักจากงานที่เคร่งเครียดมาตลอดและที่สำคัญคือ ต้องการอยู่กับเธอแบบสองต่อสองด้วย ในตอนแรกรสิตาปฏิเสธเพราะเธอยังมีงานที่ต้องรับผิดชอบ แต่ก็ถูกเขาพูดแทรกขึ้นมาว่าได้คุยกับฉัตรเพชรและจัดการเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว โดยนทีตกลงกับฉัตรเพชรว่าจะให้รสิตานำงานที่เธอต้องรับผิดชอบไปทำด้วย ส่วนเรื่องการออกแบบต่างๆ ก็ให้ทีมงานไปถ่ายรูปและส่งให้ทางอีเมลแทน...คงต้องขอบคุณเทคโนโลยีอันทันสมัยอีกเช่นกันที่สามารถทำให้งานต่างๆ ดำเนินไปได้อย่างราบรื่น “บรรยากาศดีจังเลยนะคะ” รสิตาพูดด้วยรอยยิ้มพลางสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด “ผมดีใจที่รสชอบ” นทีพูดพลางหิ้วกระเป๋าเดินนำเข้าไปในบ้านพักหลังขนาดกะทัดรัดทำด้วยไม้ รูปแบบคล้ายกระท่อมในนิทาน “บ้านน่ารักจังเลยค่ะ” เธอพูดชมอีกครั้งเมื่อเดินเข้ามาในบ้าน บ้านกระท่อมหลังเล็กประกอบไปด้วยโถงรับแขกหลังคาสูง ห้องนอนอยู่ทางด้านขวามือถัดไปเป็นห้องน้ำขนาดใหญ่ซึ่งมีประตูสองบาน สามารถเปิดใช้งานได้ทั้งจากห้องโถงและห้องนอน บริเวณโถงรับแขกมีชุดรับแขกไม้ขนาดสามที่นั่งวางอยู่ริมผนังและตู้เย็นเท่านั้น ส่วนโทรทัศน์จะอยู่ในห้องนอนซึ่งเป็นห้องขนาดเตียงหกฟุต หน้าต่างด้านข้างสามารถเปิดรับลมและชมบรรยากาศแบบธรรมชาติได้เลย “ทำไมมีห้องเดียวล่ะคะ” หญิงสาวขมวดคิ้วถามหลังจากเดินสำรวจทั่วบ้านแล้ว “แล้วทำไมต้องจองแบบสองห้องล่ะครับ” นทีถามกลับ สายตาของเขามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความกรุ้มกริ่ม “นอนห้องเดียวกันก็ไม่เห็นแปลกเลยนี่ครับ เมื่อคืนก่อนเรายังนอนด้วยกันอยู่เลย” “คุณนที” รสิตาเรียกชื่อเขาเสียงดังด้วยความเขินอาย ใบหน้าเรียวสวยแดงระเรื่อ ในขณะที่นทีหัวเราะเสียงดัง “ที่นี่มีกิจกรรมหลายอย่างเลยนะครับตั้งแต่ขี่ม้า เดินป่า ใกล้ๆ กันก็มีวัดและตลาดขึ้นชื่ออีกด้วย” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง “รสอยากไปไหนก่อนครับ” “วันนี้ขอเดินเล่นรอบๆ รีสอร์ทก่อนดีกว่าค่ะ นี่ก็จะสี่โมงเย็นแล้ว พรุ่งนี้ค่อยไปขี่ม้าชมรอบๆ รีสอร์ทกันนะคะ” หญิงสาวตอบอย่างเสียมิได้ก่อนจะเลี่ยงนำกระเป๋าไปวางบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งใกล้ตู้เสื้อผ้าด้วยภาวะจำยอมที่ต้องนอนร่วมกัน “ได้ครับ แต่ไม่ต้องรีบร้อนก็ได้นะครับ เพราะเรายังอยู่ที่นี่อีกหลายวัน” นทีบอก ทำเอาหญิงสาวถึงกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “ตกลงว่าเราจะอยู่ที่นี่กันกี่วันค่ะ คุณเพชรก็บอกให้รสนำงานของคุณสมชายมาทำที่นี่ด้วย ถามอะไรเขาก็ไม่ยอมบอก บอกแค่ว่ามีอะไรให้มาถามจากคุณเอง” รสิตาถามขึ้น การเดินทางมาเที่ยวครั้งนี้เป็นการมาอย่างไม่มีการวางแผนเลยสำหรับเธอ เพราะตั้งแต่เธอตอบตกลงว่าจะมาเที่ยวกับเขาเมื่อเช้านี้ นทีก็บอกให้เธอจัดข้าวของเพื่อเตรียมเดินทางโดยทันที และไม่ได้บอกด้วยว่าจะไปที่ไหน ไปกี่วัน เขาบอกแต่เพียงว่าให้เธอจัดเสื้อผ้าไปให้เยอะหน่อยเพราะต้องอยู่หลายวัน “น่าจะประมาณสองอาทิตย์เป็นอย่างต่ำครับ” คำตอบนั้นทำเอารสิตาถึงกับตาโตด้วยความตกใจ “สองอาทิตย์เลยหรือคะ แล้วงานของคุณกับของรสล่ะคะ” “เรื่องนี้ผมบอกฉัตรเพชรไว้แล้วครับ งานทุกตัวผมก็ให้เลขารายงานมาทางอีเมลและให้โทรมาเป็นระยะ ส่วนงานของรส เพชรเขาให้รสเอางานมาทำด้วยไม่ใช่หรือครับ” “ใช่ค่ะ แต่ถ้าคุณมาพักถึงสองอาทิตย์ รสไม่แน่ใจว่างานรสจะติดปัญหาอะไรหรือเปล่า ปกติรสต้องเป็นคนไปดูสถานที่ออกแบบเอง” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงกังวล “ไม่ต้องเป็นห่วงครับ เดี๋ยวทีมงานจะส่งข้อมูลมาให้คุณทางเมลเอง ถ้าคุณออกแบบเสร็จก็ส่งให้เขานำไปให้คุณสมชายดูก่อน พอใจไม่พอใจยังไงค่อยมาออกแบบกันใหม่ ผมเชื่อว่ารสทำได้อยู่แล้ว” นทีสร้างความเชื่อมั่นให้กับเธอ “เชื่อผมเถอะครับ ไม่แน่ว่าสองอาทิตย์นี้ รสอาจไม่ต้องลงมือร่างแบบเลยด้วยซ้ำ ผมทราบว่าเขากำลังมีปัญหาเรื่องสัญญาที่ไม่ยอมรับเฟอร์นิเจอร์ของเรา” “ใช่ค่ะ เรื่องนี้รสแจ้งคุณเพชรไปแล้วเมื่อวันก่อน”...วันเดียวกับที่เขาตามไปและเข้าใจผิดนั่นแหละ หญิงสาวนึกต่อประโยคในใจ “งั้นก็สบายใจได้เพราะเรื่องนี้เห็นทีจะต้องคุยกันยาว รอทุกอย่างสรุปให้เรียบร้อยแล้วรสค่อยออกแบบก็ได้ครับ” ชายหนุ่มพูดอย่างไม่ใช่ปัญหา ซึ่งรสิตาก็พยักหน้ารับอีกครั้ง ทั้งสองช่วยกันจัดเสื้อผ้าใส่ตู้ให้เรียบร้อย หลังจากนั่งคุยเพื่อรอให้แดดอ่อนแรงแล้ว ทั้งสองก็พากันเดินเอื่อยๆ ออกจากกระท่อมหลังเล็กเพื่อเดินเล่นรอเวลาอาหารเย็น ซึ่งทางรีสอร์ทได้จัดเตรียมไว้เป็นอาหารแบบบุฟเฟต์โดยเริ่มตั้งแต่หกโมงเย็นเป็นต้นไป ................................................ “ทีไปไหน” น้ำเสียงที่ถามแบบเฉียบขาดนั้นมาจากสาวลูกครึ่งหุ่นดีที่กำลังยืนหอบด้วยความโมโหอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของสุวิดา เลขาของนที “คุณทีลาสองอาทิตย์ค่ะ” “ฉันรู้แล้วว่าลา แล้วเขาไปไหน” แคทเธอลีนถามย้ำอีกครั้ง เท่าที่จำได้ เธอถามประโยคนี้เป็นครั้งที่สามแล้ว “คุณทีไม่ได้แจ้งค่ะ” “เธอเป็นเลขาประสาอะไรกัน เจ้านายลาไปไหนก็ไม่รู้” ลูกครึ่งสาวพูดอย่างหงุดหงิด “คุณทีบอกว่าได้แจ้งกับคนที่เกี่ยวข้องแล้วค่ะว่าลาไปไหน ทำไมคุณแคทถึงไม่ลองโทรเข้ามือถือดูล่ะคะ” เลขาสาวแนะนำ คำแนะนำนั้นทำเอาลูกครึ่งสาวถึงกับหน้าตึง ‘ได้แจ้งกับคนที่เกี่ยวข้องแล้ว’ แต่ไม่ได้บอกเธอ แบบนี้หมายความว่าอย่างไร เหมือนบอกเป็นนัยว่า ลูกครึ่งสาวไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับนที “ถ้าฉันโทรหาเขาได้ ฉันคงไม่มาถามเธอหรอก” หญิงสาวพูดก่อนจะกระแทกเท้าเดินออกจากบริเวณนั้น สุวิดาเป่าลมออกจากปากอย่างโล่งใจ ก่อนใบหน้าจะเริ่มมีรอยยิ้ม “คงจะโทรติดอยู่หรอก” เลขาพูดตามหลังก่อนจะหันไปทำงานอีกครั้ง เหตุเพราะนทีได้เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ชั่วคราวและรู้เฉพาะ ‘คนที่เกี่ยวข้อง’ เท่านั้น แคทเธอลีนเดินหน้านิ่วออกจากบริษัทของนทีด้วยความรู้สึกหงุดหงิด สองวันแล้วที่เธอไม่สามารถติดต่อกับนทีได้ แถมฝ่ายนั้นก็ไม่ยอมติดต่อเธอมาด้วย แผนที่เธอกับธนชัยได้ร่วมกันสร้างขึ้น น่าจะทำให้เธอกับนทีสนิทกับมากขึ้น แต่นี่...ทำไมเขาถึงหายหน้าไปไม่บอกกล่าว คิดไปหลายตลบก็คิดไม่ออก ทำให้เธอต้องหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาผู้ร่วมวางแผน จนเมื่อฝ่ายนั้นรับ เธอก็กรอกเสียงทันที “คุณว่างไหมคะ” “หรืออะไรหรือครับ น้ำเสียงคุณไม่ดีเลย” “ทีไม่มาทำงานสามวันแล้วค่ะ ติดต่อก็ไม่ได้” “งั้นเหรอ” ธนชัยถามอย่างแปลกใจ “น่าแปลกนะ เพราะช่วงนี้น้องรสก็หายหน้าไป ผมพยายามตามจากที่ต่างๆ แล้ว แต่ก็ไม่เจอเลย” “ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย เขาสองคนจะไปด้วยกันหรือเปล่า” แคทเธอลีนถามกึ่งขอความเห็น “ไม่น่าหรอก แผนของเราน่าจะสำเร็จ วันนั้นคุณก็อยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ” “มันก็ใช่ แฟนของคุณมีอาการโกรธทีมาก ฉันเชื่อว่าเขาสองคนต้องผิดใจกันแน่ๆ แต่...ทีไม่มาทำงาน แถมคุณรสก็ยังหายไปอีก” น้ำเสียงของแคทเธอลีนยังแสดงความไม่สบายใจอยู่ “เย็นนี้ผมไปหาคุณที่คอนโดละกัน แล้วผมจะพยายามสืบดูว่าน้องรสอยู่ที่ไหน ผมรู้มาว่าเขารับงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง ผมรู้จักกับเจ้าของดี” “ได้ค่ะ ฉันก็มีเรื่องอยากคุยกับคุณอยู่เหมือนกัน แล้วเจอกันนะคะ” เธอบอกก่อนจะวางสายไป แต่ยังไม่ทันที่จะหย่อนโทรศัพท์เครื่องหรูลงกระเป๋า เสียงร้องก็ดังขึ้นอีกทำให้เธอต้องยกมาดูอีกครั้ง “มีอะไรคะคุณพิงค์” ลูกครึ่งสาวกรอกเสียงหวานลงไป ขณะก้าวยาวๆ ไปยังรถยนต์ส่วนตัว “คุณแคทอยู่ที่ไหนคะ วันนี้เรามีนัดกับคุณเอกวิทย์คุยเรื่องการลงทุนในตลาดเวียดนาม จำได้ไหมคะ” ปลายทางถามมาอย่างเกรงใจ “จำได้สิคะ แต่นี่มันยังไม่ถึงเวลานัดไม่ใช่หรือคะ อีกตั้งเกือบชั่วโมง” ลูกครึ่งสาวถามระหว่างที่ยกข้อมือดูเวลาเพื่อความแน่ใจ “ใช่ค่ะ คือพิงค์แค่โทรมาถามน่ะค่ะ กลัวคุณแคทจะลืม” “ไม่ลืมหรอกค่ะ แค่นี้นะคะ ฉันกำลังขับรถอยู่” ที่ปรึกษาสาวพูดปดก่อนจะวางสายไป และรีบขึ้นรถเพื่อเดินทาง ........ จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 09:40:48

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ) ธนชัยวางมือถือลงบนโต๊ะหลังจากคนที่โทรมาวางสายไปแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาขมวดยุ่งอย่างใช้ความคิด มันเป็นเรื่องแปลกที่รสิตาหายไปพร้อมกับนที เขาไม่อยากคิดว่าทั้งสองคนไปด้วยกัน แต่อีกใจก็นึกหวั่นอยู่ไม่น้อย เหมือนมีลางสังหรณ์ว่าเขาจะไม่สามารถรั้งรสิตากลับมาได้ เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามครั้ง ก่อนประตูบานนั้นจะเปิดออกเมื่อได้ยินเสียงอนุญาต ตามด้วยพลวัฒน์ที่ก้าวเข้ามาพร้อมด้วยแฟ้มเอกสารเล่มหนาในมือ “ประวัติการทำงานทั้งหมดของน้องรสครับ” พลวัฒน์บอกขณะที่วางแฟ้มลงบนโต๊ะ “ขอบคุณครับพี่พล” เจ้าของห้องพูดพลางดึงแฟ้มมาเปิดดู “คุณแทนจะดูแฟ้มงานของน้องรสทำไมหรือครับ” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ เพราะรสิตาได้ลาออกจากบริษัทแห่งนี้ไปแล้ว และไม่น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรให้ธนชัยต้องดูแฟ้มงาน ส่วนใหญ่แล้วคนที่จะถูกเรียกดูผลงานคือคนที่จะรับงานต่อไปเพื่อเตรียมความพร้อมในการนำเสนอให้ลูกค้าเท่านั้น “ผมแค่อยากทราบน่ะครับว่าหนึ่งปีที่น้องรสทำงานอยู่ที่นี่ เธอออกแบบอะไรไปบ้าง” เขาตอบระหว่างที่เปิดแฟ้ม ถึงเขาจะมีตำแหน่งเป็นถึงรองประธานกรรมการผู้จัดการ แต่ก็ดูแลในส่วนของการเงิน เนื่องจากเรียนมาทางด้านนี้ ส่วนเรื่องเกี่ยวกับการออกแบบต่างๆ จะเป็นหน้าที่ของพลวัฒน์ดูแล และถึงเขาจะเคยคบหาสนิทสนมกับรสิตา ก็ใช่ว่าเขาจะรู้เกี่ยวกับการทำงานของเธอ เขารู้เพียงพื้นๆ ว่าเธอกำลังออกแบบงานให้ใคร ที่ไหนเท่านั้น พลวัฒน์นั่งรออยู่ครู่ เผื่อว่าธนชัยจะถามอะไร แต่ฝ่ายนั้นก็นั่งอ่านและเปิดดูแฟ้มไปเงียบๆ ทำให้เขาต้องเอ่ยปากขอตัวและเดินออกจากห้อง โดยที่เจ้าของห้องเพียงแค่พยักหน้าและบอกว่าหากสงสัยอะไรจะโทรไปถาม แฟ้มเล่มหนาถูกเปิดเรียงไปอย่างช้าๆ เพื่อพิจารณาผลงานอย่างละเอียด เขาพยักหน้ากับตัวเองด้วยความพอใจ เพราะผลงานของอินทีเรียสาวออกแบบได้เข้ากับรูปแบบของร้านนั้นๆ อย่างลงตัว สีหน้าของเขาแสดงความเสียดายนิดๆ ที่ไม่อาจรั้งคนมีฝีมือแบบนี้ให้อยู่กับบริษัทได้ จนเมื่อถึงหน้าสุดท้ายซึ่งเป็นงานออกแบบร้านเบเกอรี่ของนภัสสร สีหน้าของธนชัยก็เปลี่ยนเป็นโกรธเคืองและไม่สบอารมณ์ เมื่อคิดว่า เพราะรสิตารับงานออกแบบที่นี่ ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอต้องอับปางลง เขาไล่สายตาไปยังชื่อของนที ซึ่งเป็นคู่สัญญาด้วยความขุ่นมัว ก่อนคิ้วจะขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยแกมแปลกใจ นที วรรฤทธิ์กุล... “วรรฤทธิ์กุล” ธนชัยทวนนามสกุลนั้นด้วยความรู้สึกคุ้นเคย ก่อนดวงตาคมจะเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อนึกออก ‘นริสา วรรฤทธิ์กุล’ มันเป็นนามสกุลเดียวกับนริสา แฟนเก่าที่เขาทิ้งไปเมื่อสามปีก่อนเพื่อมาคบกับรสิตา ธนชัยหรี่ตาอย่างใช้ความคิด เขาจำได้ว่าครอบครัวของนริสาทำธุรกิจเกี่ยวกับเฟอร์นิเจอร์ มีพี่ชายและน้องสาวอย่างละหนึ่งคน แต่เขาไม่เคยเห็นหน้า เพราะเธอกับน้องสาวเรียนกันคนละมหาวิทยาลัย ส่วนพี่ชายนั้นกำลังเรียนโทอยู่ต่างประเทศ ความคิดของเขาหยุดลงกะทันหันก่อนจะลุกพรวดจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ นทีกับนริสา เป็นพี่น้องกัน!! “คงไม่ใช่หรอก อาจจะนามสกุลเหมือนกันก็ได้ ถ้าเป็นพี่น้องกัน เราต้องเจอนิแล้วสิ” ชายหนุ่มหาเหตุผลให้กับตัวเองก่อนจะสงบจิตสงบใจและนั่งลงตามเดิม “รอถามแคทเย็นนี้ก็ได้ เขาสนิทกัน น่าจะรู้เรื่องของคุณนทีดี” เขาบอกกับตัวเองพลางเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง เหมือนจะเร่งให้ถึงเวลาเย็นโดยเร็ว .............................................. รถยนต์สีดำเป็นเงาคันหรู แล่นมาจอดในลานจอดรถด้วยความเร็วก่อนคนขับจะรีบร้อนลงจากรถและก้าวยาวๆ เข้าไปด้านในคอนโด ซึ่งเป็นที่พักอาศัยของคนที่เขาตั้งหน้าตั้งตารอที่จะมาหาตั้งแต่ช่วงสายแล้ว ประตูห้องบนชั้นยี่สิบถูกเคาะถี่ๆ ด้วยความร้อนใจก่อนประตูบานนั้นจะถูกเปิดออกโดยเร็ว บ่งบอกถึงความร้อนใจไม่ต่างกัน “ผมเพิ่งรู้อะไรมาบางอย่าง อยากจะถามคุณเผื่อว่าคุณจะรู้” ธนชัยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงกระวนกระวายเมื่อนั่งบนโซฟาเรียบร้อยแล้ว “อะไรหรือคะ” แคทเธอลีนขมวดคิ้วถาม “คุณสนิทกับคุณนทีมากใช่ไหม” เขาเริ่มต้น “ใช่ค่ะ เรื่องนี้คุณก็รู้แล้วนี่นา” ลูกครึ่งสาวตอบแบบงงๆ “แล้วคุณรู้เกี่ยวกับครอบครัวของเขาหรือเปล่า” “พอรู้ค่ะ แต่ก็ไม่แน่ใจหรอกนะคะว่าสิ่งที่ฉันรู้จะเป็นสิ่งเดียวกับที่คุณอยากรู้หรือเปล่า” แคทเธอลีนพูดดักไว้ “คุณรู้ไหมว่าคุณนทีมีพี่น้องกี่คน” ชายหนุ่มเริ่มคำถาม “เขามีน้องสาวสองคนค่ะ แต่เสียชีวิตไปแล้วหนึ่งคนเมื่อสามปีก่อน” “เสียไปแล้ว คุณรู้ไหมว่าเขาชื่ออะไร” ธนชัยถามอย่างตื่นเต้น ในขณะที่แคทเธอลีนคิ้วย่นอย่างใช้ความคิด “ชื่อนิมั้งคะ ถ้าฉันจำไม่ผิด ทีเขาค่อนข้างสนิทกับน้องสาวคนนี้ เพราะอายุไล่ๆ กัน แล้วน้องสาวก็มักจะเมลไปหาเขาบ่อยๆ ตอนที่ทีทราบข่าวว่าน้องเสีย เขาช็อกจนกลายเป็นคนเงียบไปตั้งเกือบปีกว่าจะกลับมาเป็นคนเดิมได้” “คุณรู้ไหมว่าเขาเป็นอะไรถึงเสีย” ชายหนุ่มถามเสียงแหบ “มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้านะคะ ที่ผู้หญิงคนนึงต้องมาจากไปเพราะเสียใจที่ถูกแฟนบอกเลิก” แคทเธอลีนพูดเสียงเบาอย่างเศร้าใจ ในขณะที่ธนชัยนิ่งอึ้ง .................... “ถ้าแทนยังคิดจะคบกับยายเด็กคนนี้อยู่ แทนจะต้องเสียใจ” นริสาพูดเสียงสั่น ในขณะที่ธนชัย ซึ่งยืนอยู่ใกล้รสิตามีสีหน้าเบื่อหน่ายเต็มทน “แล้วถ้าผมจะบอกล่ะ ว่าผมจะคบกับน้องรสต่อ นิจะทำไม เราเลิกกันแล้วนะ เข้าใจบ้างสิ” ธนชัยพูดอย่างรำคาญ ส่วนรสิตามีสีหน้าบอกไม่ถูกว่าจะทำยังไงดี “มันมีอะไรดี แทนถึงได้หลงมันขนาดนี้” เธอพูดพลางตรงเข้าหารสิตา แต่ธนชัยไวกว่า เขาคว้าแขนนริสาได้ทันก่อนที่เธอจะถึงตัวรสิตา “หยุดนะนิ พอเถอะ อายคนอื่นเขาบ้างสิ” ธนชัยพูดพลางถอนหายใจออกมายาวๆ “ไม่อาย ขนาดยายรสยังไม่อายเลย แย่งแฟนคนอื่นไปมันยังไม่อายแล้วนิจะอายทำไม” นริสาพูดเสียงดังมองรสิตาอย่างดุร้าย “ถ้าแทนยังยืนยันคำเดิม นิจะฆ่าตัวตาย” เธอพูดอย่างเด็ดเดี่ยว แต่ธนชัยกลับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ไร้สาระ นิพูดเรื่องอะไร ฆ่าตัวตายงั้นเหรอ อย่าบ้าไปหน่อยเลย” “เพราะยายรสใช่ไหมที่ทำให้แทนเป็นแบบนี้ มันบอกให้แทนมาบอกเลิกกับนิใช่ไหม” นริสายังไม่เลิกโวยวาย “ไม่ใช่ เพราะนิเองนั่นแหละ ผมไม่อยากคุยด้วยแล้ว จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ เราไปกันดีกว่านะน้องรส” ธนชัยพูดพลางปล่อยมือจากนริสาก่อนจะคว้ามือของรสิตาเดินเร็วๆ ขึ้นรถที่จอดอยู่ใกล้ๆ และขับออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจหญิงสาวที่ยืนหายใจหอบอยู่ตรงฟุตบาธ เขายังจำน้ำเสียงเกรี้ยวกราดของนริสาในวันนั้นได้และยังจำน้ำเสียงของตัวเองที่พูดอย่างเบื่อหน่ายได้ดีเช่นกัน “ไม่หรอกน่า นิแค่ขู่เราเท่านั้น เขาไม่ทำจริงๆ หรอก” ธนชัยพูดกับตัวเองเสียงสั่น ถึงใจกว่าครึ่งจะเชื่อว่าเธอได้ทำไปแล้ว แต่อีกใจก็ยังพยายามปฏิเสธ “คุณพูดเหมือนกับว่าคุณรู้จักน้องสาวของทีอย่างนั้นแหละ” แคทเธอลีนถามอย่างแปลกใจ “ใช่ ผมรู้จัก รู้จักดีซะด้วย” ลูกครึ่งสาวเลิกคิ้วอย่างแปลกใจมากขึ้นเมื่อได้ฟัง “ผมเป็นแฟนคนนั้นที่บอกเลิกกับเขา จนทำให้เขาฆ่าตัวตาย” “คุณ!!” หญิงสาวทวนอย่างไม่แน่ใจ ซึ่งธนชัยก็พยักหน้าสำทับอีกครั้ง “เขาเคยขู่ว่าจะฆ่าตัวตายถ้าผมบอกเลิก ผมไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะทำแบบนั้นจริงๆ” ธนชัยพูดเสียงสั่นพร้อมหายใจหอบไปด้วย “แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ คุณไม่ทราบเลยหรือคะว่าผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว” “ผมไม่เคยรู้เลย เพราะตั้งแต่ผมบอกเลิกกับเขา เราสองคนก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย ผมกับเขาเรียนกันคนละคณะ เพื่อนๆ ของเขา ผมก็ไม่สนิทด้วย” “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ทีหายไปหรือคะ” แคทเธอลีนยังไม่เข้าใจเหตุการณ์อยู่ดี “มันอาจไม่เกี่ยวกับที่คุณทีหายไปโดยตรง แต่คุณลองคิดดูสิ ผมเป็นคนบอกเลิกกับน้องสาวเขา และผมกับน้องรสก็คบหากันอยู่ จู่ๆ คุณทีก็เข้ามาตีสนิทกับน้องรสจนทำให้ต้องเลิกกับผม และผมก็รู้ว่าเขาต้องรู้ว่าผมกับน้องรสเป็นใคร” ธนชัยลำดับเหตุการณ์ให้ฟังอย่างช้าๆ ในขณะที่แคทเธอลีนนิ่งไปอย่างใช้ความคิดก่อนพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ทีเคยบอกกับฉันว่าจะทำทุกอย่างเพื่อให้ชายหญิงคู่นั้นรู้ถึงความเจ็บปวดเวลาที่ถูกคนรักบอกเลิก คงหมายถึงคุณกับคุณรสสินะ” หญิงสาวเปรยกึ่งออกความเห็น “อาจจะใช่ พอเขารู้ว่าผมกับน้องรสเป็นใคร เขาก็เข้ามาตีสนิทกับน้องรสเพื่อให้น้องรสบอกเลิกกับผม เพื่อให้ผมเจ็บปวด แล้วหลังจากนั้นเขาก็คงจะทำให้น้องรสเจ็บปวดด้วยเหมือนกัน” ธนชัยวิเคราะห์ ในขณะที่แคทเธอลีนส่ายหน้า “คงมีแค่คุณคนเดียวมั้งคะที่ทีอยากให้เจ็บปวด เพราะถ้าเป็นอย่างที่คุณพูดจริงๆ เขาคงไม่หายไปพร้อมกับคุณรสแบบนี้” “คุณกำลังบอกกับผมว่า คุณทีรักน้องรสจริงๆ อย่างนั้นเหรอ” “ไม่ใช่ฉันก็บอกคุณได้ค่ะ ถ้าเขาคิดจะทำให้คุณรสเจ็บปวดจริงๆ เขาน่าจะดีใจที่คุณรสเข้าใจผิดแบบนั้น แต่นี่ เขากลับหายไป ติดต่อก็ไม่ได้ แถมหายไปพร้อมกับคุณรสอีก” ใบหน้าหล่อเหลาขมวดยุ่งอีกครั้ง เพราะเริ่มเห็นด้วยกับเหตุผลของลูกครึ่งสาว “ถ้าอย่างนั้น เรามาช่วยกันทำให้ความตั้งใจของคุณทีเป็นจริงดีมั้ย ผมเจ็บคนเดียวดูจะไม่ยุติธรรมเท่าไหร่ ในเมื่อเขาอยากแก้แค้นให้น้องแล้ว ก็น่าจะทำให้สำเร็จตามที่ได้บอกน้องสาวไว้” ธนชัยพูดอย่างมีเลศนัยพร้อมมุมปากที่ยกขึ้นอย่างมีแผนการ ................................................... จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 09:45:19

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อ) บรรยากาศยามเช้าของบ้านพักอันเป็นส่วนตัวภายในรีสอร์ทที่ตั้งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ ทำให้ผู้คนที่มาจับจองห้องพักที่นี่ตื่นด้วยความสดชื่นแจ่มใส หลายคนเหลือออกกำลังกายเบาๆ อย่างการจ๊อกกิ้งเพื่อเรียกเหงื่อและชื่นชมธรรมชาติ แต่ก็มีหลายคนเลือกนอกชานเป็นที่นั่งพักเพื่อซึมซับอากาศบริสุทธิ์ระหว่างที่รับประทานอาหารมื้อเช้าแบบเบาๆ อย่างเช่นคู่รักที่จับจองบ้านพักหลังงามริมลำธารเล็กๆ อย่างนทีและรสิตา ที่เลือกชานด้านนอกของกระท่อมหลังเล็กเป็นที่รับประทานอาหารเช้า เกือบอาทิตย์ที่ผ่านมา นอกจากจะดื่มด่ำอยู่ท่ามกลางธรรมชาติแล้ว ทั้งสองยังได้ไปเที่ยวชมสถานที่ต่างๆ ทั้งไกลและใกล้จากที่พัก ไม่ว่าจะเป็นน้ำตก ป่าไม้ธรรมชาติ หรือแหล่งรวมของฝากของที่ระลึกซึ่งแต่ละแห่งก็มีสินค้าแตกต่างกันออกไป แต่ที่ดูจะเป็นที่สนใจมากเป็นพิเศษ เห็นจะเป็นพลอยและอัญมณีต่างๆ ซึ่งเป็นสินค้าขึ้นชื่อของจังหวัดจันทบุรี “เมื่อวานคุณวิชัย ผู้จัดการรีสอร์ทบอกว่า ที่ข้างๆ รีสอร์ทเขากำลังจะประกาศขาย สายๆ เราออกไปดูกันนะครับ” นทีบอกและเอ่ยชวนในเวลาเดียวกัน “นี่คุณทีคิดจะซื้อที่ที่นี่จริงๆ หรือคะ รสคิดว่าคุณพูดเล่นเสียอีก” หญิงสาวถามอย่างแปลกใจ ตั้งแต่มาพักผ่อนที่รีสอร์ทแห่งนี้ เธอได้ยินนทีเอ่ยชมถึงความสวยงามของธรรมชาติไม่ขาดปากแถมยังบอกว่าอยากมีบ้านพักแบบนี้สักหลัง แต่ไม่คิดว่าเขาจะคิดเป็นจริงเป็นจังขนาดนี้ “จริงสิครับ เวลาเบื่อๆ เครียดๆ จากงาน ผมกับรสจะได้มาพักผ่อนที่นี่ไงครับ รสเห็นผมเป็นคนพูดเล่นๆ ไปได้” ท้ายประโยคเขาพูดและมองเธออย่างงอนๆ จนรสิตาถึงกับหัวเราะ “รสไม่คิดว่าคุณทีจะคิดเป็นจริงเป็นจังต่างหากค่ะ” เธอพูดแก้ “ผมอยากมีบ้านบนเนินเขา ด้านหน้าเป็นสวนกว้างๆ ตัวบ้านสร้างสักสองชั้น มีห้องนอนสักสามห้อง แล้วก็มีห้องใต้หลังคาด้วย เหมือนบ้านในนิทาน” นทีพูดยิ้มๆ มองหญิงสาวตรงหน้าตาหวาน จนรสิตาต้องแก้เขินด้วยการก้มจิบกาแฟ “แล้วผมก็จะให้สิทธิ์รสในการออกแบบอย่างเต็มที่เลยนะครับ รสชอบแบบไหนผมก็ชอบแบบนั้น” “แล้วถ้าออกแบบมาแล้วคุณไม่ชอบล่ะคะ” หญิงสาวถามยิ้มๆ “จะไม่ชอบได้ยังไงกันครับ ภรรยาตัวเองออกแบบทั้งที” เขาพูดเสียงเบาด้วยน้ำเสียงกรุ้มกริ่ม ในขณะที่รสิตาหน้าแดงด้วยความเขิน จนต้องเดินเลี่ยงไปยืนริมระเบียง นทีลุกขึ้นช้าๆ ตามไปพร้อมโอบร่างบอบบางไว้จากทางด้านหลัง เขาก้มหน้าลงจนจมูกโด่งสัมผัสกับเส้นผมสีดำสลวยของเธอก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “กลับกรุงเทพฯ ไปคราวนี้ เราแต่งงานกันนะครับ” ชายหนุ่มพูดเสียงเบากระซิบข้างหู ประโยคแสนเรียบง่ายนั้นทำเอารสิตาถึงกับยืนอึ้ง “ผมอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับรส ให้ทุกวันเวลาผ่านไปโดยมีรสอยู่เคียงคู่ เข้านอนและตื่นขึ้นมาเจอคนที่ตัวเองรัก” เขาพูดพร้อมหมุนรสิตาให้หันมาเผชิญหน้าตรงๆ ดวงตาคมหวานของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยของอีกฝ่าย ในขณะที่มือหนึ่งล้วงหยิบกล่องขนาดเล็กออกจากกระเป๋าเสื้อ “แหวนวงนี้อาจไม่มีราคาค่างวดมากนัก แต่ก็เป็นแหวนที่ผมตั้งใจให้รสสวมไว้ เพื่อเป็นการตอบรับคำขอจากผม คุณจะรับแหวนวงนี้ไหมครับ” เขาถามพร้อมเปิดกล่องกำมะยี่ออก มันเป็นแหวนเพชรรูปปลาโลมาคู่ดูสวยงามส่องประกายวาววับ “คือ...” รสิตาถึงกับใบ้กินพูดไม่ถูก เมื่อถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว นทีหยิบแหวนออกมาถือไว้ และอาศัยจังหวะที่รสิตายังยืนอึ้งอยู่ คว้ามือของเธอมากุมไว้หลวมๆ ก่อนจะค่อยๆ สวมแหวนวงนั้นที่นิ้วนางข้างซ้าย โดยที่หญิงสาวไม่ได้ขัดขืนหรือทักท้วง ดูเหมือนสมองของเธอกำลังประมวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ “คุณแน่ใจแล้วหรือคะ” หญิงสาวถามช้าๆ “ประโยคนี้ผมต้องถามคุณมากกว่าว่าแน่ใจหรือยังว่าผมสามารถดูแลคุณได้ในอนาคต ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำเพื่อคุณ สามารถพิสูจน์ให้เห็นหรือยังว่าผมจริงใจมากแค่ไหน ถ้าคุณยังไม่แน่ใจว่าผมรักคุณจริงๆ หรือเปล่า คุณจะถอดมันออกก็ได้ แต่ถ้ามั่นใจและแน่ใจในตัวผมแล้ว ขอให้คุณรับแหวนวงนี้ไว้ คุณจะรับมันไว้มั้ยครับ” ท้ายประโยคเขาถามเสียงอ้อนพร้อมสายตาที่มองเธออย่างคาดหวัง รสิตาไม่ตอบเป็นคำพูด เธอเพียงแค่ยิ้มให้เขา เป็นรอยยิ้มที่อ่อนหวานและสื่อความหมายได้ดีที่สุด พร้อมย้ำคำตอบจากรอยยิ้มของตัวเองด้วยการสวมกอดเขาเบาๆ “ขอบคุณครับ ผมดีใจที่สุดเลย” เขาพูดอย่างโล่งใจพร้อมสวมกอดเธอไว้แน่น ....................................................................... คุณลูนาติก  :  ต่อไปจะน้ำตาเล็ดกว่านี้อีก  คุณscottie : ฮ่าๆ ก็อยากจะทำแบบนั้นนะคะ แต่...ไม่สามารถน่ะค่ะ ^^" คุณSetakan : ยินดีต้อนรับและขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ จ (จะรักใครก้อใจฉัน)  : มาลุ้นตอนนี้กันต่อค่ะ คุณTyra : รอดูกังฟูชุดใหญ่ที่หนักกว่านี้ดีกว่าค่ะ คุณyuechan : แล้วมาดูกันว่านายทีจะได้ผลอย่างไร คุณดินสอสีน้ำ : คนเขียนใจอ่อนไปเรียบร้อยแล้ว ^^" .... แต่ ทุกอย่างมันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นค่ะ คุณ:::อาราเร่:::  : แล้วมาติดตามกันว่า คนรอดยาก คนต่อไปจะเป็นใคร ขอบคุณทุกคนสำหรับการติดตาม ทั้งที่แสดงตัวและนักอ่านเงาค่ะ  และขอบคุณสำหรับกิฟท์ด้วยค่ะ จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 10:04:30

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าให้เดา คนเขียน คงอยากจะให้คนอ่าน มีความสุข แต่เพียงชั่วครู่ (ปล่อยให้ตายใจ) แล้วก็จะตลบหลัง  ไม่ตอนหน้าก็ตอนต่อไป   ไม่ใครก็ใครต้องแอบน้ำตาเล็ดหรือเปล่า อิอิ จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 13:56:11

ความคิดเห็นที่ 6 ยังไม่ทันแต่งงาน นายแทนคงเปิดโปงเรื่องของทีกับรสก่อนแน่ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 16:57:06

ความคิดเห็นที่ 7 หนูรส เจ็บแน่คราวนี้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 20:13:07

ความคิดเห็นที่ 8 เลว...เนอะ หมายถึงไอ้คุณแทนอ่ะค่ะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 23:00:44

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาลุ้นต่อ.. v v v ทะเลสงบก่อนพายุลูกใหญ่จะมา จากคุณ : จะรักใครก้อใจฉัน เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 18:44:31

ความคิดเห็นที่ 10 เห้อ ความลับไม่มีในโลก และ ผีเน่าคู่โลงผุ นี่ยังใช้ได้กับทุกสมัย จากคุณ : yuechan เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 21:57:12

ความคิดเห็นที่ 11 สนุกจังค่ะ มาต่อไวไวนะคะ จากคุณ : rainykub เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 54 14:47:04