ความคิดเห็นที่ 1 19/1 ลมเย็นยามค่ำคืนพัดพาใบไม้แก่ร่วงหล่นจากต้นกราว เสมือนดังตอกย้ำว่าทุกสิ่งล้วนอนิจจัง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ศาลาสวดพระอภิธรรมวัดพระศรีมหาธาตุเต็มไปด้วยผู้คนจากหลากหลายวงการล้นทะลักออกมานอกศาลา จนบุตรเขยของผู้ตายต้องสั่งให้จัดเก้าอี้เพิ่มเติม แขกซึ่งเพิ่งมาถึงตอนดึกก่อนพระจะเริ่มสวดพระอภิธรรมไม่นานอย่างดารินทร์และรุ่งทิพย์เลือกนั่งเก้าอี้หลังสุด ผู้บาดเจ็บได้ออกจากโรงพยาบาลวันนี้และยืนยันจะมาร่วมงานให้ได้ เด็กสาวจึงต้องตามมาดูแล การสอบสวนคดีดำเนินอย่างค่อยเป็นค่อยไป ตอนนี้ดารินทร์คลายจากอาการหวาดผวาที่เห็นคนตายต่อหน้าต่อตา กลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง เธอเตรียมพร้อมหาทนายมือดีมาต่อสู้ มั่นใจว่าตนต้องหลุดจากคดีนี้แน่นอน ร่างอวบอิ่มภายใต้ชุดกระโปรงสีดำปักคริสตัลแลดูโดดเด่นสำหรับสายตาเจ้าภาพงานสวดพระอภิธรรมคืนนี้ รสรินนึกขวางการแต่งกายราวกับมางานเลี้ยงกลางคืนอย่างไรอย่างนั้น นังหน้าด้าน! จนป่านนี้มันยังกล้าโผล่หน้ามารวมงานอีกหรือ โทษสถานเดียวของฆาตกรคือตายตกตามกัน แต่นี่มันกลับออกมาเดินร่อนเยาะเย้ยเธอ การศึกษาเพียงเพื่อเพิ่มพูนความรู้เท่านั้น ซ้ำร้ายมันยังทำให้ผู้รู้มีทิฐิ ทะนงตน โดยเฉพาะเมื่อปราศจากการอบรมจิตใจให้เที่ยงธรรม ไร้อคติ รสรินคือตัวอย่างของผู้ได้รับการศึกษา หากขาดการดูแลเอาใจใส่จากครอบครัว ชีวิตซึ่งขาดมารดา ขณะที่บิดาไม่ค่อยมีเวลาให้ จะหวังอะไรจากการดูแลของคนรับใช้ซึ่งไม่กล้าตำหนิเจ้านาย ครั้นเห็นแขกไม่ได้รับเชิญนั่งลงยังเก้าอี้แถวหลังสุด หญิงสาวจึงก้าวยาวไปหา เธอผายมือเชิญกลับอย่างไม่คิดรักษามารยาทใดๆ แม้อยู่ท่ามกลางแขกเหรื่อผู้หลักผู้ใหญ่หลายคน “เชิญ” พิรุณเห็นท่าไม่ดี เขารีบตามมาสมทบพร้อมกับสะกิดแขนเตือนภรรยา “ไม่เอาน่า อย่าลืมซีว่าทุกคนคิดว่าเสธ. หัวใจวาย คุณจะให้เรื่องมันแดงเรอะ” เขากระซิบ หากไม่เบาจนรอดหูรุ่งทิพย์ซึ่งยืนใกล้ๆ กัน “ใช่! จะอายทำไม พ่อฉันไม่ผิด นังนั่นต่างหากที่เป็นฆาตกร” รสรินสลัดแขนสามีออกอย่างไม่ไว้หน้า เธอสะบัดฝ่ามือเต็มข้อลงบนใบหน้าสะสวยดังฉาด! เรียกสายตาแขกเหรื่อให้หันมองเป็นทางเดียว “ที่นี่ไม่ต้อนรับผู้หญิงอย่างเธอ เชิญ!” ดารินทร์กุมซีกแก้มซึ่งชาวาบอย่างเจ็บแค้น เธอรับรู้รสคาวเลือดจากมุมปาก แต่อะไรก็ไม่น่าอับอายเท่าถูกอีกฝ่ายไล่อย่างกับหมูกับหมา ต่อหน้าแขกผู้ใหญ่บางคนที่เธอเคยวิสาสะอย่างดี โธ่เอ๋ย เจ้าหล่อนคิดว่าตัวเองฉลาดคนเดียวหรือ คนฉลาดแต่ไม่เฉลียว ไม่คิดหรือว่าการกระทำเช่นนี้ถือเป็นการเสียมารยาทต่อแขกทุกคน ดารินทร์แสร้งบีบน้ำตาอย่างน่าสงสาร “นี่มันอะไรกันคะ” “แก... ยังกล้าทำไขสืออีกเหรอ” คราวนี้พิรุณรั้งร่างระหงของภรรยาไว้ได้ทัน เขากระซิบริมหูเสียงเครียด “เห็นแก่หน้าพ่อคุณเถอะ ไปตบตีอะไรกับพวกไม่มีจะเสีย” รสรินชะงักไปจังหวะหนึ่ง เสียงซุบซิบของผู้คนภายในงานเริ่มเซ็งแซ่ ต่างสงสัยถึงเรื่องราวความเป็นมา รุ่งทิพย์ตื่นตกใจในเหตุการณ์ชุลมุนนั้น เธอไม่คิดว่าผู้มีชาติตระกูลดี การศึกษาสูงจะลงมือทำร้ายผู้อื่นเช่นนี้ ครั้นได้สติจึงรีบประคองกึ่งบังคับพาน้าสาวออกจากงาน ลับจากผู้คน ดวงตาแดงช้ำเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นวาววับด้วยความเคียดแค้น ชิงชัง เธอเพียงต้องการมาเคารพศพจากใจจริง ขอขมาและอโหสิกรรมต่อพลโทกุญชร แต่การณ์กลับกลายเป็นว่าตนถูกด่าประจานต่อหน้าคนมากมาย ดารินทร์ฮึดสู้อีกครั้งหวังให้บทเรียนแก่คนหยิ่งยโส จองหอง อยากรู้นักว่าคนที่ทะนงตนราวกับอยู่บนฟ้าบนสวรรค์ หากตกลงมาจะเป็นเช่นไร! จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 12:11:26

ความคิดเห็นที่ 2 “น้าดาวทานข้าวก่อนนะคะ เมื่อกลางวันยังไม่ได้ทานอะไร เดี๋ยวทิพย์อุ่นให้ค่ะ” รุ่งทิพย์จูงประคองคุณน้าเข้าบ้านพลางเอ่ยเอาใจ “ไม่ต้อง น้าไม่หิว ทิพย์กินเถอะ น้าจะขึ้นห้อง” ดารินทร์ตอบแกนๆ ก่อนปลดมือบางออกแล้วขึ้นข้างบนไปลำพัง ทิ้งเด็กสาวให้ยืนถอนใจกลางบ้าน นับวันรังแต่จะมีปัญหาเพิ่มพูนจากผลของการกระทำในอดีตของผู้มีพระคุณ เธอมองไม่เห็นว่าเรื่องนี้จะจบลงเช่นไรหากต่างฝ่ายต่างแค้นเคืองกัน รุ่งทิพย์ไพล่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อหัวค่ำอีกครั้ง แล้วก็ให้เห็นใจบุรุษซึ่งเป็นคนกลางอีกคน ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงสาวสวย รวยความสามารถซึ่งเธอเคยไปร่วมงานแต่งงานของเจ้าหล่อนและนึกอิจฉาในบุญวาสนา จะเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ เธอปักใจเชื่อความคิดตนเองว่าน้าดาวคือฆาตกรทั้งที่ตำรวจยังไม่สรุปสำนวนคดี และพาลลงไม้ลงมือกับผู้เพิ่งออกจากโรงพยาบาลโดยไม่เกรงสายตาใคร แม้สิ่งที่น้าของเธอกระทำจะเป็นเรื่องผิดบาป หากหัวใจสัตย์ซื่อก็อดห่วงใยมิได้เมื่อผู้มีพระคุณต้องเผชิญความทุกข์จากผลกรรม เออหนอ ดีแล้วที่พันตรีพิรุณเคยห้ามปรามเธอไว้มิให้นำเรื่องระหว่างพลโทกุญชรและดารินทร์ไปปรึกษาสตรีผู้นั้น เธอย่อมไม่มีทางได้รับความยุติธรรมเป็นแน่ รุ่งทิพย์เข้าใจเหตุผลของพิรุณไปอีกทาง พร้อมกับซาบซึ้งในการกระทำของเขา น่าละอายเหลือเกินที่เรื่องนี้เกือบทำให้เธอเสื่อมศรัทธาต่อชายหนุ่ม เธอยังเด็กเกินไปอย่างเขาว่าไว้จริงๆ ในความทุกข์ใจยังมีความอุ่นซ่านประหลาดแผ้วผ่าน แววตาวูบไหวเมื่อหัวค่ำของเขาราวกับจะฟ้องถึงสิ่งที่เขาต้องเผชิญอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ฤๅเขาจะต้องทนทุกข์จริง... หัวใจซึ่งเคยโอนอ่อนให้เขาพลอยดื้อรั้นจะกลับไปหาเจ้าของเดิมด้วยความห่วงใย หญิงสาวกอดหมอนไว้กับอก ป้องปรามเจ้าก้อนเนื้อที่เริ่มไม่ฟังคำสั่งสมองมิให้หลุดลอยไป เธอเคยสัญญากับตัวเองแล้วว่าตราบใดตนยังมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน จะไม่ยอมให้อารมณ์ความรู้สึกชักพาตนเองไปสู่หนทางผิดบาปนั้นได้ แม้เส้นทางนั้นจะหอมหวนยวนใจดั่งโรยด้วยกลีบกุหลาบก็ตาม ทว่าโชคชะตามักเล่นตลกกับมนุษย์เสมอ ใจสาวโลดแรงเมื่อเห็นข้อความเข้าจากคนที่ตนกำลังนึกถึง ‘นอนหรือยัง ฉันโทรหาเธอได้ไหม’ รุ่งทิพย์บอกตัวเองให้นิ่งเฉยเสีย เมื่อไม่ตอบกลับไปเขาย่อมรู้ว่าเธอไม่สะดวกรับสาย หากอีกใจกลับขอโอกาสนี้ให้ตนได้แบ่งเบาความทุกข์จากเขา ให้สมกับเขาเคยมีพระคุณกับเธอ แล้วเหตุผลหลังก็เป็นฝ่ายชนะ! อย่างน้อยตอนนี้เธอยังมีสติดีพร้อม หญิงสาวสูดหายใจลึกก่อนตอบกลับ เสียงทุ้มกรอกมาตามสายหลังเธอส่งข้อความไปไม่ถึงหนึ่งนาที “ฉันเสียใจสำหรับเรื่องเมื่อเย็นนี้ ทิพย์ เธอรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันต้องทุกข์ใจขนาดไหน เขารักษาหน้าฉันที่ไหน เขาไม่ฟังฉันเลย” “เพราะอย่างนี้หรือเปล่าคะ คุณโต้งถึงห้ามทิพย์พูดเรื่องระหว่างเสธ. และน้าดาวกับเธอ” “ใช่... ใช่...” พิรุณพลอยเออออ “เธอคงสมน้ำหน้าฉันกระมังที่ต้องแต่งงานกับเขา ทิพย์ ฉันจะหย่า เสร็จสิ้นคดีเสธ. เมื่อไร ฉันจะหย่ากับเขา” รุ่งทิพย์นิ่งงันอย่างคาดไม่ถึง เธอคิดว่าบทลงโทษนี้รุนแรงไปสำหรับชีวิตลูกผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งปรับตัวเข้ากับชีวิตคู่ไม่ได้ “อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจตอนนี้เลยนะคะ” “ทำไม เธอไม่รักฉันหรอกเรอะ” เธอไม่ต้องการเช่นนี้ ไม่มีความยินดีหลงเหลืออยู่เลยเมื่อทราบโดยนัยว่าเขาประสงค์กลับมาหาตน รุ่งทิพย์เห็นใจ สงสารสตรีอีกคน “ทิพย์ ฉันทบทวนและตัดสินใจแล้วถึงได้พูดกับเธอ รอฉันนะ ทิพย์ ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนดีเกินกว่าจะทำร้ายชีวิตของใคร แต่เรื่องชีวิตคู่ฉันนี้ล้วนเกิดจากผู้หญิงคนนั้นทำลายมันเอง” ความก้าวหน้าในหน้าที่การงานหาได้สำคัญสูงสุดอีกต่อไป เมื่อสิ้นพลโทกุญชรก็เสมือนนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง การผูกใจรุ่งทิพย์ไว้จึงกลายเป็นเป้าหมายสำคัญของเขาแทน ท่าทางนักศึกษาหนุ่มวางใจไม่ได้ ผู้ชายด้วยกันย่อมมองออกว่าอีกฝ่ายคิดเช่นไร หญิงสาวเองก็เติบโตสู่โลกกว้างมากขึ้นทุกวัน พิรุณยอมไม่ได้หากต้องสูญเสียสิ่งสำคัญไป “คุณโต้งคะ ทิพย์ขอ... อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลยค่ะ” เขาจำต้องตามใจเจ้าหล่อนดังบ่อยครั้งตั้งแต่พักหลังมานี้ “ก็ได้ รักษาตัวนะ ทิพย์ แล้วอย่ามาร่วมงานเสธ. อีกเลย บอกน้าของเธอด้วย หรือถ้าเขาอยากมานักก็ปล่อยให้มาคนเดียว” “น้าดาวเพียงแต่ต้องการขอขมาและอโหสิกรรมเสธ. เป็นครั้งสุดท้าย ไม่ได้ตั้งใจให้มีเรื่องเลยค่ะ แต่ก็ต้องขอโทษเหมือนกันที่ทำให้คุณโต้งลำบากใจ” “ไว้มาหลังงานสวดคืนที่เจ็ดแล้วกันนะ ทางนี้ตกลงกันว่าจะเก็บศพไว้ร้อยวัน” รุ่งทิพย์รับคำ พลอยรู้สึกดีกับความเอื้อเฟื้อคงเดิมของเขา อีกด้านหนึ่ง พิรุณปรายตามองผ่านประตูระเบียงอันเป็นกระจกใสเข้าไปในห้องนอน แสงไฟในห้องน้ำลอดออกมาทำให้โล่งใจไปเปลาะหนึ่งว่าภรรยาคงยังไม่เสร็จธุระส่วนตัว แต่เขาหารู้ไม่ว่าเสียงน้ำจากฝักบัวนั้นเงียบไปนาน... จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 12:11:51

ความคิดเห็นที่ 3 รสรินเงี่ยหูฟังผ่านประตูห้องน้ำ หากไกลเกินกว่าจะได้ยิน กระนั้น เธอก็เชื่อสัญชาตญาณตัวเองว่าเขากำลังมีลับลมคมใน และคงไม่พ้นเจ้าของผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น สัญชาติผู้ชายไม่เคยอิ่มไม่เคยพอ! น่าเสียดายความรู้สึกดีๆ ซึ่งเริ่มกลับคืนยามเขาช่วยเป็นธุระจัดการเรื่องบิดาของเธอตลอดหลายวันมานี้ แต่บัดนี้มันได้ลดฮวบลงไปไม่เหลือหลอ เธอนึกอยากให้คนที่ตายเพราะผู้หญิงพรรค์นั้นเป็นเขา ไม่ใช่พ่อของเธอ! รสรินสงบจิตสงบใจก้าวออกจากห้องน้ำ เดินผ่านร่างสูงใหญ่ซึ่งกำลังตระเตรียมเสื้อผ้าของตนด้วยท่าทีหมางเมินพอกัน มีเพียงความเงียบระหว่างคนสองคน เป็นเช่นนี้พักหนึ่งแล้วเสมือนต่างคนต่างอยู่ในโลกของตนเอง โลกของหญิงสาวซึ่งมีแต่ความเจ็บแค้น กับโลกของชายหนุ่มซึ่งวาดฝันถึงวันแห่งอนาคต เมื่อเป้าหมายของชีวิตแยกกันไปเช่นนี้แล้วก็ยากจะอยู่ร่วมกัน ทันทีที่เสียงน้ำจากฝักบัวดังขึ้น รสรินรีบโหย่งฝีเท้าไปยังโต๊ะหัวเตียงฝั่งที่นอนสามี เธอกดปุ่มเครื่องมือสื่อสารขนาดจิ๋วเรียกโปรแกรม แต่ไร้ผลปรากฏเมื่อเครื่องถูกปิดไว้ เธอลองป้อนรหัสผ่านซึ่งเกี่ยวข้องกับเจ้าของเครื่องก็แล้ว หากไม่เป็นผล หญิงสาวกรีดร้องในลำคอเมื่อไม่ได้ดั่งใจ ข้อมือกำเกร็งแน่น ดวงตาเรียวขึงปูดโปน เธอทำท่าจะขว้างโทรศัพท์ทิ้งเสียแต่ยังยั้งไว้ได้ทัน ร่างระหงสั่นเทาด้วยแรงอารมณ์ รสรินสูดหายใจลึก พยายามปลอบตัวเองให้เย็นลง แม้จะยังไม่รู้ว่านังคนนั้นเป็นใคร แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ยังติดต่อกัน นั่นย่อมไม่ยากเกินกว่าสืบหาความจริง ทว่าบางครั้ง... ความจริงก็เป็นฝ่ายวิ่งมาหาเรา จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 12:12:27

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ'' My Bag '' - เรื่องนี้มีคนไม่ปลื้มพิรุณเยอะ แต่กลับอยากให้เขาเป็นพระเอกค่ะ อิอิ แพรวก็แปลกใจ แต่ตัวเองก็คิดเหมือนกันค่ะ หุๆ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยนะคะ คุณscottie - เชียร์นัทด้วยนะค้า คุณmakokchor - นัทก็มองแบบนั้นค่ะ พิรุณเริ่มพาลเพราะใจแอบหวั่นลึกๆ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ พี่มาลัย - ที่ผ่านมาออกแนวตัวประกอบใช่ไหมคะ อิอิ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ พี่ไก่ - เรื่องดารินทร์ยังสดๆร้อนๆอยู่ค่ะ ทิพย์เองก็รู้สึกว่าเขายืนคนละข้างกับตัวเอง ที่แข็งขึ้นก็เพราะเหตุนี้ด้วยค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟนะคะ พี่พิชช์ - เวลารักษาได้จริงๆเลยค่ะ แพรวเชื่ออย่างนั้นเหมือนกัน ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ คุณจิ๊บ - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 12:29:31

ความคิดเห็นที่ 5 ประโยคนี้เด็ดมาก ชอบ การศึกษาเพียงเพื่อเพิ่มพูนความรู้เท่านั้น ซ้ำร้ายมันยังทำให้ผู้รู้มีทิฐิ ทะนงตน โดยเฉพาะเมื่อปราศจากการอบรมจิตใจให้เที่ยงธรรม ไร้อคติ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 14:16:45

ความคิดเห็นที่ 6 จริง กับบางคน การศึกษาก็ไม่สามารถช่วยได้ แล้วเราจะเป็นบ้างมั้ยเนี่ย งือ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 20:16:50

ความคิดเห็นที่ 7 ชักจะใจอ่อนอีกแล้วรุ่งทิพย์ ใจอ่อนตอนนี้ยิ่งน่ากลัวเน้อ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 00:39:38