ความคิดเห็นที่ 1 ภูธนาเปิดประตูเข้ามาในห้องที่อิงแก้วพักรักษาตัว สวนกับพยาบาลที่เพิ่งเดินออกมาพอดี หล่อนยิ้มให้กับเขาก่อนจะบอกกล่าวบางอย่าง “คนไข้กำลังจะทานข้าวพอดีเลยค่ะ”   “อ่อครับ”ภูธนายิ้มรับก้มลงมองตะกร้าผลไม้ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องพบหญิงสาวแขนหักด้านขวาที่พยายามจะใช้มือซ้ายที่ไม่ถนัดหยิบช้อน ภูธนาแอบยิ้มก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตูหน้าห้องจนทำให้อิงแก้วสะดุ้งทำช้อนหล่นกระทบจานข้าวเสียงดัง “มาทำไม”อิงแก้วร้องขึ้น ชายหนุ่มยิ้มมุมปากเดินเข้ามาข้างเตียงพร้อมวางตะกร้าผลไม้ลง “มาเยี่ยมเธอ” “ฉันจะถอนหุ้นออกพี่สบายใจได้ ฉันจะไม่ทำให้ชื่อเสียงของไร่ชาญทิพย์เสียหาย”หล่อนเบือนหน้าหนีไม่อยากจะรับรู้อะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้อีก ภูธนาเดินมานั่งลงบนเตียงจนหญิงสาวต้องหันกลับมามองระวีระวัง “ไม่ต้องถอนหุ้น เพราะพี่ไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้นอิงแก้ว” “ทำไมล่ะ ฉันเป็นคนซุ่มซ่ามเฟอะฟะ ทำงานไม่ได้เรื่องจะต้องให้ฉันอยู่ให้ขายขี้หน้าทำไม”อิงแก้วพูดพร้อมหลบตาเขา “พี่ขอโทษที่พูดแรงๆ ไป พี่ใช้อารมณ์ที่ผ่านมา จะพูดไปคนที่ทำเรื่องหน้าขายหน้าก็คือพี่เอง เธอไม่ผิดหรอกอิงแก้ว เธอเป็นคนมีความขยันบากบั่นมุมานะ แต่พี่ยึดติดแต่ความเพอร์เฟคคิดว่าทุกคนต้องเก่งต้องทำงานเป็นตั้งแต่แรก ถ้าพี่คิดแบบนี้จริงนอกจากร้านกาแฟจะไปไม่รอดแล้ว ไร่ชาญทิพย์ที่พ่อดูแลมานับหลายสิบปีก็คงไม่มีใครอยากจะเชื่อฟังและทำงานต่อให้เราอีกแล้ว”เขาบอก สบตากับอิงแก้วที่มองเขาอย่างระมัดระวัง “ลูกค้ากับลูกน้องในร้านเขาห่วงเธอมากเลยรู้ไหม พอเธอตกบันไดไปเขาก็พากันมาต่อว่าที่พูดแบบนั้นไป เลยทำให้พี่รู้ว่าคนที่ไม่ดีก็คือพี่เอง”เขายอมรับในความจริง ที่แท้แล้วความไม่สมบูรณ์แบบคือเขาเองเพราะในยามนั้นไม่มีใครเลยที่เข้าข้างเขาเลยสักคน “ฉันก็ขอโทษพี่ด้วย ที่ฉันมันก็ไม่ได้เรื่องจริงๆ ฉันทำงานผิดพลาด เริ่มต้นได้ไม่ดีเลย” “ไม่มีใครที่สมบูรณ์แบบในตอนที่เริ่มหัดเดินหรอก”ภูธนายิ้มมองอิงแก้วที่ยังก้มหน้า ชายหนุ่มมองไปที่ช้อนที่วางอยู่บนชามข้าวต้มที่ยังไม่ได้แตะก่อนจะหยิบมันขึ้นมา “จะทำอะไร”อิงแก้วถาม เขายกช้อนขึ้นยักไหล่ตาม “ก็จะป้อนข้าวเธอไง” “ไม่ต้องหรอก” “ก็เห็นๆ อยู่มือเธอใช้ไม่ถนัด ขนาดเมื่อกี้ยังเก้กัง” “ไม่เป็นไรหรอกฉันดูแลเองได้”หล่อนสะบัดหน้าหนี “พี่อยากจะช่วยจริงๆ นะ” “ฉันบอกว่าฉันกินเองได้”อิงแก้วดื้อดึง ภูธนามองทีท่าเล่นตัวของเธอก่อนจะคว้าเอวของเจ้าหล่อนเข้ามาโอบจนอิงแก้วต้องแน่นิ่งด้วยความตกใจ “จะทำอะไรฉัน! ”อิงแก้วพยายามดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมแขนของภูธนาแต่ก็ทำไม่ได้เมื่อยิ่งหล่อนขยับตัวเขาก็ยิ่งกระชับวงแขนให้แน่นมากยิ่งขึ้น “ถ้าเธอยังไม่เลิกพยศ พี่ก็ไม่ปล่อย”เขาบอกเสียงกระซิบ สบตาแววตาสวยของเธอ เพียงที่เขาได้มองอิงแก้วใกล้ๆหัวใจก็เริ่มสั่นรัว เอวนิดร่างอวบนุ่มนิ่มของเจ้าหล่อนทำให้เขาแปลกใจในตนเองอย่างน่าขัน เขาไม่เคยรู้สึกว่าตื่นเต้นกับใครมาก่อนแม้กระทั่งแฟนสาวที่คบกันมาสี่เดือนแต่กับอิงแก้วแล้วกลับรู้สึกตื่นเต้นและท้าทายทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ นี่อาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขาชวนหล่อนทะเลาะบ่อยไป “ปล่อยฉันได้แล้ว”อิงแก้วพยายามแกะมือแต่ภูธนามีความสุขเมื่อได้อยู่ใกล้หอมกลิ่นแป้งเบาๆ จากตัวเธอ “ปล่อยเหรอ ง่ายไปไหมเมื่อกี้ยังดื้อ”เขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนหายใจลดต้นคอ อิงแก้วกลายเป็นเด็กเชื่องไม่พูดไม่จาไม่ขัดคอ “ฉันยอมกินข้าวแล้วนะ”หล่อนบอกเสียงค่อยถึงแม้จะพยายามหลบสายตาของภูธนาที่จับจ้องมองเธอไม่วาง “กินข้าวดีๆ ไหมล่ะ”เขาถาม อิงแก้วก้มหน้าหลบใบหน้าแดงกร่ำ ภูธนายิ้มนิดๆ แลมองใบหน้าสว่างใสและไรผมดำขลับเงางามของเจ้าหล่อนที่ยังคงสบตากับชายหนุ่มที่ไม่ยอมคลายมือออกจากอ้อมแขน “ปล่อยมือได้แล้ว”หล่อนบอกเสียงค่อยผ่อนความประหม่าลงไปแล้วกลายเป็นหัวใจที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะแทนที่ความเกลียดชังนั้นสิ้น ชายหนุ่มเมียงมองเล็กน้อยพลางคลายมือออกขณะที่อิงแก้วขยับตัวหนีออกมาเล็กน้อยปล่อยให้ภูธนา คล้อยแลตาม   “คุยดีๆ ก็ได้นี่”ภูธนายังไม่เลิกหยอก หญิงสาวกลบเกลื่อนสีหน้าขวยเขินไม่แพ้ภูธนาที่เลื่อนอาหารเข้ามาใกล้ๆ เปิดฝาพบข้าวกับผัดกระเพราน่าทานในจานพร้อมบรรจงตักมาพอคำป้อนให้กับหุ้นส่วนสาวที่สบตากลมแป๋ว “กินซะนะเด็กดื้อของพี่”เขาบอกน้ำเสียงนุ่มไพเราะ อิงแก้วหน้าแดงเรื่อแต่ก็อ้าปากรับอาหารแต่โดยดี ความรู้สึกของเขาและเธอดูช่างแปลกและน่าอัศจรรย์อย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน สงครามน้ำลายเมื่อวานช่างแตกต่างจากวันนี้ ศัตรูแค้นอย่างภูธนากำลังป้อนข้าวให้กับเด็กปากร้ายอย่างอิงแก้วแต่คงเป็นเพราะเหตุการณ์บังคับกระมังที่ทำให้ทั้งสองได้ใกล้ชิดและรู้สึกบางอย่างอยู่ในใจลึกๆ ยากจะที่จะเข้าใจได้ “อร่อยดีไหม” “ก็ดี แต่จะดีถ้าฉันกินเอง” “รอให้แขนเธอหายก่อนดีไหม”อิงแก้วหลบตาทำเป็นไม่สนใจมากนักถึงแม้ในใจจะร้อนผ่าวแปลกๆ ความรู้สึกนี้ยากจะอธิบาย “พี่มีอะไรจะบอกกับเธอ”ภูธนาพูดขึ้นสบตาหญิงสาวนิ่ง “มีอะไรหรือ” “ขอโทษนะอิงแก้ว”อิงแก้วนิ่งไปพักเมื่อได้ฟังคำขอโทษจากเขา ภูธนาสบตากับอิงแก้วอยู่เนิ่นนานเห็นได้จากแววตาประกายอบอุ่นที่ปรากฏ ก่อนหน้านี้เธอเคยเจ้าคิดเจ้าแค้นที่เขาเป็นต้นเหตุให้หล่อนต้องมานอนหยอดน้ำข้าวต้มและยังต้องเข้าเฝือกอีกหลายเดือนแต่ก็แปลกที่หล่อนกลับไม่แค้นเคืองมากมายเหมือนแต่ก่อนอาจเป็นเพราะคำคำนี้ที่เขาบอกออกจากใจถึงได้ลบล้างสิ่งเหล่านั้นออกจากใจได้ ...ก๊อก ก๊อก.. เสียงเคาะประตูทำให้ภูธนาและอิงแก้วเหลียวกลับไปมองลูกบิดเปิดออก พบใบหน้าแสนใจดีของกิตติและกรวิทที่เดินเข้ามาพร้อมกระเช้าผลไม้ใบใหญ่ เจ้าหล่อนยิ้มกว้างเมื่อพบกับกำลังใจอย่างน้อยใบหน้านิ่งๆ อบอุ่นของกิตติก็ทำให้หล่อนรู้สึกว่าโลกนี้ก็ไม่ได้โหดร้ายอย่างที่คิด “งั้นพี่ขอตัวกลับก่อนแล้วกัน”ภูธนาพูดขึ้นพร้อมลุกขึ้นจากเก้าอี้ก้าวยาวเดินออกไปสวนกับกรวิทและกิตติที่เดินเข้ามาพอดี กิตติหันมาส่งยิ้มให้กับภูธนาที่โค้งศีรษะตอบก่อนจะเดินออกไปจากประตู “ไง เดี๊ยงจนสภาพไม่เหลือดีเลยนะ”กรวิทหยอกเย้ากระเซ้าแหย่ตั้งแต่แรกเห็น อิงแก้วแลบลิ้นให้ด้วยความหมั่นไส้ “บ้า คนล้มอย่าข้ามนะ” “ไอ่ภูธนานั่นก็ร้ายนะพูดจาดูถูกสุดๆ ”กรวิทและกิตติมาหยุดข้างเตียง เมียงมองหญิงสาวที่อยู่ในสภาพผู้ป่วยที่ช่วยตัวเองไม่ได้ในขณะนี้ “มันก็ผิดกันหมดแหละ” หล่อนนึกถึงเหตุผลของเรื่องราวทั้งหมด กิตติยิ้มนิดๆ วางกระเช้าลงโต๊ะบนหัวเตียงอิงแก้วเหลือบมองตะกร้าผลไม้ของภูธนาที่วางอยู่แวบ “เจ็บมากไหมอิง”กิตติถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลซึ่งทำให้อิงแก้วรู้สึกดีอยู่ไม่น้อย หล่อนยิ้มแย้มแจ่มใสอีกครั้งเมื่อพบว่าพี่ชายของเพื่อนสนิทส่งสายตาแห่งความห่วงใยมาให้ “เจ็บสิคะ ตกบันไดมาขนาดนั้นแถมยังหน้าขายหน้าอีกตะหาก” หล่อนเล่า กรวิทหัวเราะแทรกยกมือขึ้นกุมท้อง “โอ้ย! กลิ้งมาไม่เป็นท่าเลยพี่”เขาเสริมต่อ หญิงสาวเหล่ตามองเพื่อนที่เป็นตัวขัดบรรยากาศ “เดี๋ยวก็หายแผลแค่นี้ หนูอิงต้องสู้นะ”กิตติให้กำลังใจ หญิงสาวหันกลับมายิ้มละไม “ขอบคุณมากนะคะที่เป็นกำลังใจอิง” “ไม่เป็นหรอกครับ แล้วนี่เรื่องเป็นไงมาไงถึงได้เจ็บขนาดนี้”ชายหนุ่มถามถึงแม้ยังมีสีหน้าสงสัยอยู่มากแต่ก็ไม่กล้าซักให้มากความ “มันเป็นความกดดันค่ะแต่ก็เรียกคืนไม่ได้แล้วต่อไปนี้ก็ได้แต่หวังว่าอะไรจะดีขึ้น”หล่อนเล่าพลางมองกิตติที่แสดงความเห็นอกเห็นใจ “ถือว่าฟาดเคราะห์นะครับอย่าไปคิดมากนะ” “ค่ะ อิงก็คิดแบบนั้น อีกอย่างเขาก็มาขอโทษแล้วอิงก็ไม่ติดใจอะไรอีก” “อ่อ ที่เดินสวนไปตะกี้เขามาขอโทษเธอก็ยังดีที่ยังคิดได้นะ”กรวิทพูดขึ้น อิงแก้วพยักหน้ารับพลางนึกถึงใบหน้าคมแหลมของภูธนาเมื่ออยู่ใกล้จนแทบชิดถึงกลับทำให้หล่อนต้องรีบส่ายหน้าออกจากภวังค์ “แล้วใครจะดูแลร้านล่ะอิง”กิตติถามต่อ “ก็ต้องเป็นพี่ภูน่ะแหละ” “ก็ดีที่เธอไม่ถือโทษโกรธเขาให้เป็นกรรมเป็นเวรกันอีก”กรวิทเหล่มองตะกร้าผลไม้ที่ใหญ่ที่สุดของภูธนาที่วางอยู่หัวเตียง “ฉันอโหสิ เพราะฉันไม่อยากวนเวียนกับเขาอีกแล้ว”อิงแก้วว่ากลบสีหน้าทำเป็นเจ็บแค้น “คุณภูดูแลคนเดียวงานที่ร้านคงจะยุ่งมาก ส่วนงานที่ไร่ก็คงยุ่งไม่แพ้กัน อิงคงต้องเข้าใจเขาที่เขาพูดไปเพราะเขาก็คงกดดันมาเหมือนกัน ไหนจะต้องดูงานนู้นอีกมันมีสารพัดปัญหานะ”กิตติเปิดประเด็นขึ้น อิงแก้วยิ้มๆ “ก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละค่ะแต่อิงก็หวังว่าเขาจะไม่ไปทำแบบนี้กับลูกน้องคนอื่นไม่ว่าจะในไร่หรือร้านกาแฟ”หล่อนว่าพลางนึกถึงเหล่าคนงานในไร่ชาญทิพย์ที่มีหลายร้อยคน คนพวกนั้นเคยอยู่ร่มเย็นเป็นสุขจากการดูแลของคุณภูธสิทธิแต่ต่อจากนี้ภูธนาต้องมาเรียนรู้งานต้องบริหารไร่กาแฟเองต้องมีเรื่องน่าปวดหัวอีกมากให้จัดการรวมทั้งร้านกาแฟเช่นกันที่เพิ่งเปิดก็มีอะไรติดขัดเข้ามาอยู่เรื่อยนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นใจเขาที่เขาต้องพูดแบบนี้ก็เพราะเขาไม่อยากให้สิ่งที่เขาสร้างและดูแลมากับมือต้องพังลงไปต่อหน้า จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 23:18:52

ความคิดเห็นที่ 2 วันต่อมาภูธนาเข้ามาตรวจงานในไร่ตามแต่ต้องพบกับคนงานในไร่ที่รวมตัวประท้วงไม่พอใจที่เขาไปตำหนิและวางกรอบมากเกินไปทำให้พวกเขากดดันและทำงานไม่ได้เพราะความบ้าอำนาจและยึดติดความสมบูรณ์แบบของภูธนา มีคำพูดหนึ่งที่ตอกย้ำให้ชายหนุ่มได้รู้ตัวนั่นคือ “นายใหญ่ท่านไม่เคยพูดจาดูถูกและจำกัดสิทธิพวกเราขนาดนี้ นายน้อยกดดันพวกเราพอพวกเราทำงานผิดพลาด นายน้อยก็หักเงินเดือนเป็นเท่าตัว พวกเราเป็นคนนะครับไม่ใช่เครื่องจักร บางทีก็ทำให้มันไม่มีข้อผิดพลาดก็ไม่ได้ เห็นใจหน่อยเถอะพวกผมก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกันถึงออกมาพูด” แม้แต่จ่อยและแป๊ะก็เห็นด้วยกับคนงานเหล่านั้นทำให้เขารู้ตัวเองว่าคนที่ทำให้ทุกอย่างมันพังไม่ใช่ใครนอกจากเขาเอง “ผมไม่ใช่จะอะไรนะนายแต่พวกเราทนก็เหลือทนแล้ว”คนงานเก่าแก่ที่สุดในนั้นร้องขึ้นโดยมีเสียงตอบรับจากคนงานโห่ตอบตามกัน จ่อยและแป๊ะหน้าซีดหันมากระซิบเจ้านาย “แต่ผมว่ามันก็จริงนะนาย เราเคร่งครัดกับเขามากเกินไปนายภูสิทธิท่านก็ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน”จ่อยบอกภูธนาลดสายตาลงเล็กน้อย “มีเจ้านายแบบนี้อย่ามีมันเลยดีกว่าใช้แต่อำนาจไม่เคยนึกถึงจิตใจของคนอื่นเลย”นายสอนแทรกขึ้น ทุกคนที่มารวมตัวกันร้องรับเซ็งแซ่ “ฉันทำทั้งหมดก็เพื่อให้งานออกมาสมบูรณ์แบบทุกอย่าง ลดข้อผิดพลาดให้น้อยลงฉันทำผิดตรงไหน”ภูธนาโต้กลับ ป้าคนงานอีกคนตะโกนข้ามมาว่า “ฉันก็ไม่ได้เกลียดนายภูนะจ้ะ แต่ฉันก็ทนไม่ได้อยู่ดีที่นายทำโทษพวกเราที่ทำงานกันผิดพลาดเล็กๆ น้อยโดยการตัดเงินพวกเราไปเท่าตัว พวกฉันก็ลำบากนะนายพวกเราไม่อยากให้งานออกมาเสียหายแต่มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีข้อเสีย พอพวกเราทำผิดนายก็มาว่าพวกเรา ฉันก็เหนื่อยนะจ้าเสียใจมากไม่คิดว่านายภูจะทำร้ายจิตใจพวกเราขนาดนี้”น้ำตาร่วงหล่นอาบแก้ม ภูธนายืนนิ่งเริ่มละอายแก่ใจที่ตนนั้นปกครองคนโดยอยู่ในกฏเกณฑ์มากเกินไป “พวกเราจะลาออก! ”เสียงร้องตะโกนของทุกคนร้องระงม แป๊ะและจ่อยต่างพากันห้ามปรามไม่ให้ลูกน้องก่อความเดือดร้อนไปมากกว่านี้ขณะที่ภูธนายังยืนมองจังงังถึงผลการกระทำที่เขาได้ก่อไว้กับคนงานทั้งหลายไว้ “ฉันต้องขอโทษแทนลูกชายของฉันทุกคนจริงๆ “เสียงภูสิทธิดังแทรกขึ้น ทุกสายตาเบนไปมองชายวัยกลางคนในชุดกางเกงยีนเสื้อเชิ้ตลายตารากหมากรุกสีเขียวที่เดินย่างเข้ามาจากนอกวงจนมาถึงตัวลูกชาย “นายท่าน! ” “ฉันต้องขอโทษแทนลูกชายของฉันที่ทำให้พวกเราต้องกดดันและไม่มีกำลังใจต่อการทำงาน ฉันรู้ว่าทุกคนเหนื่อยและก็ไม่มีประสงค์ร้ายที่จะทำลายไร่ชาญทิพย์แต่เพราะภูธนายังมีประสบการณ์น้อยจึงไม่อยากให้ทุกอย่างออกมาเสียหาย” “แต่พวกเราก็กดดันที่ต้องทำในสิ่งที่อยู่กรอบมากเกินไป”สอนย้อนกลับ ภูสิทธิพยักหน้ารับแต่ยังคงรักษาสีหน้าปกติ “ต่อไปนี้ฉับรับรองว่าจะไม่มีเรื่องเกิดขึ้นอีก ขอแค่ให้ทุกคนทำงานในหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุดรู้จักเวลาและความรับผิดชอบก็ไม่ต้องกังวลอะไรอีกทั้งนั้น หากใครมีอะไรข้องใจหรือต้องการในการทำงานก็ให้มาบอกฉัน ฉันจะช่วยแก้ไขตามความสามารถของฉันเอง”ภูธนายังคงยืนมองแววตาของคนงานที่ฉายความศรัทธาและซื่อสัตย์ต่อพ่อของเขา แตกต่างจากภาพเมื่อกี้ราวฟ้ากับเหวเมื่อน้ำใสใจจริงจากภูสิทธินั้นสามารถดับไฟได้มอดสนิท “ผมต้องขอโทษทุกคนจริงๆ ที่ทำให้ทุกคนต้องอึดอัดใจ ผมได้รู้แล้วว่าการเป็นผู้นำไม่ใช่แต่สักจะใช้อำนาจแต่ต้องใช้เหตุผลและสติควบคู่ไปด้วยผมสัญญาว่าต่อไปนี้ผมจะปกครองและดูแลทุกคนด้วยหัวใจ”ภูธนากล่าวขึ้น คนงานทุกคนต่างปรบมือให้กับเขาด้วยความเข้าใจเว้นเสียแต่สอนที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ด้านหลังสุด “มีอะไรอีกไหม ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุดนะ”ภูสิทธิบอกเสียงดังกังวาน เหล่าคนงานต่างพากันแยกย้ายไปทำงานของตนเองโดยไม่ติดใจต่อเรื่องของภูธนาอีก ไม่แปลกใจเลยว่าคนงานในไร่ต่างเชื่อฟังคำสั่งของภูสิทธิโดยไม่มีข้อโต้แย้งเพราะเขานั้นมีความยุติธรรมและบริหารงานได้อย่างซื่อตรง หย่อนบ้างตึงบ้างตามสถานะการณ์ ภูธนาสบตากับพ่อนิ่งก่อนจะพูดขึ้น “ผมขอโทษครับพ่อ” “พ่อจะไม่ติภูเพราะภูคงได้บทเรียนสำคัญในการทำงานและการปกครองคน มันไม่ใช่เรื่อง่ายที่ซื้อใจลูกน้องได้การมีกฎระเบียบก็เป็นเรื่องดีแต่ถ้าเคร่งครัดมากไปก็ไม่ได้ ในการคุมคนไม่ใช่แต่อำนาจแต่เราควรใช้ใจในการปกครองคนด้วย จำไว้นะลูกไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบไปทุกอย่างในโลกใบนี้แม้แต่ตัวภูเองก็ไม่ใช่คนสมบูรณ์แบบ สิ่งที่จะอยู่กับเราได้ยืนยาวคือความดีอย่าตัดสินคนที่เขาเป็นผู้น้อยกว่าหรือด้อยกว่าว่าไม่ดีแต่ให้ดูผลของการกระทำของคนคนนั้นก่อนที่จะตัดสินว่าผู้นั้นผิดหรือถูก และอย่าใช้อำนาจไปในทางที่ผิดเพราะนั่นจะกลายมาเป็นอาวุธที่ย้อนกลับมาปักใจเราเอง”ภูสิทธิยกมือขึ้นตบไหล่ลูกชาย ภูธนาพยักหน้าลดสายตาลง “ครับพ่อ ผมจะจำครั้งนี้เป็นบทเรียน ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทุกคนถึงรักพ่อต่อไปผมจะต้องทำให้ได้ครับ”เขาตอบด้วยแววตามุ่งมั่น ภูธสิทธิยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้ทายาทคนเดียวได้กลับมาคิดในสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดการที่ไม่โทษว่าทั้งหมดคือความผิดลูกชายจะเป็นตัวชี้ให้เขาคิดละอายต่อการกระทำของตนเองและเมื่อสำนึกได้ทุกอย่างนี้จะกลายเป็นประสบการณ์สั่งสมให้สามารถปกครองและบริหารจัดการธุรกิจภายในองค์กรได้ดีต่อไปในอนาคต ภูธนาเดินเข้ามาในร้านกาแฟขณะที่เหล่าพนักงานต่างพากันก้มหน้าก้มตาทำงานไม่พูดไม่จาหลังจากเจอสงครามร้อนๆ จากที่ไร่มาแล้วยังต้องมาพบกับสงครามเย็นจากลูกน้อยในร้านกาแฟเช่นกันซึ่งผลนี้ล้วนมาจากการกระทำที่เขาได้ทำไว้กับอิงแก้วเกินเหตุ “ทุกคน” เขาร้องขึ้น เหล่าพนักงานภายในร้านเงยหน้ามองเขาไม่สู้จะดี “ฉันต้องขอโทษทุกคนด้วยนะที่ทำให้ทุกคนต้องกดดันกัน ฉันรู้ว่าทุกคนก็ต่างกลัวที่จะทำงานผิดพลาดและโดนดุด่าแต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าการทำงานร่วมกันเราต้องเอาใจเขามาใส่ใจเรา ไม่มีอะไรที่สมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซ็นฉันจะบอกทุกคนให้รู้ว่านับต่อไปนี้ไปหากวันไหนที่ใครไม่สบายใจในทำงานตรงไหนติดขัดอะไรให้มาบอกฉันเพราะฉันจะเข้าไปช่วยเหลือทุกคนอย่างเต็มที่มีอะไรเราก็จะพูดคุยกัน เรามาช่วยกันดูแลร้านแห่งนี้ให้เป็นเหมือนบ้านหลังที่สองของเรานะ”ภูธนากล่าว ลูกน้องทุกคนยิ้มกว้างหันมาพยักหน้าให้กันผ่อนความกังวลลง นี่เป็นคำตอบที่เขาได้รับไม่ว่าลูกน้องในไร่หรือที่ร้านกาแฟเมื่อเขาตัดสิ่งนั้นออกสีหน้าของทุกคนก็กลับมามีความสุขอีกครั้งเขาจึงไม่แปลกใจเลยว่าทำภูสิทธิถึงได้ซื้อใจลูกน้องได้เพราะว่าพ่อของเขาให้ใจกับลูกน้องไปก่อนนั่นเอง “คุณอิงเธอเป็นยังไงบ้างคะพวกเราคิดถึงเธอมากค่ะ”ลูกน้องในร้านคนหนึ่งถามขึ้นสมทบด้วยคนอื่นๆ ที่ขานรับเช่นกัน ภูธนายิ้มรับแกมขันพร้อมกับตอบเหล่าพนักงานว่า “คุณอิงแก้วเหรอ รายนั้นอึดยิ่งกว่ายางมิชรินไม่ต้องห่วงหรอก” “เพิ่งรู้นะว่าฉันน่ะอึดเหมือนยางรถยนต์” สายตาทุกคู่หันกลับไปมองหญิงสาวผมยาวในชุดรวดสีเขียวอ่อนสวมเฝือกที่แขนเดินเข้ามาในร้านหล่อนได้ยินเขาพูดกับลูกน้องแต่แรกแล้วก็แอบดีใจที่เขายอมเปิดใจสักที ภูธนาทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นขณะที่เหล่าพนักงานต่างหันกลับไปทำหน้าที่ของตนเองคนละทิศคนละทาง แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 54 23:33:32 แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 54 23:31:57 จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 23:25:04

ความคิดเห็นที่ 3 ให้พี่ภู จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 22:06:47