ความคิดเห็นที่ 1 หญิงงามเฉิดฉันท์ในชุดขาวพิสุทธิ์มิได้หันมามองธิดาแห่งตระกูลไคริกา  นางนิ้วเรียวสวยนั้น กำลังยกถ้วยชาขึ้นจิบ  จากนั้นจึงค่อยเหลือบแลมายังศิตาภาที่ยืนนิ่งเงียบมาครู่ใหญ่แล้ว   ด้วยท่วงท่าอันสง่างามประหนึ่งเจ้าหญิงผู้สูงส่ง ส่วนผู้อื่นนั้นเป็นเพียงแค่บ่าวไพร่ เมื่อมายืนอยู่เบื้องหน้าหล่อน   “สวยนี่..ลูกสาวตระกูลไคริกา” ญาตาปัณฑารีย์เอ่ยวิจารณ์  แต่หาได้เชื้อเชิญให้คู่สนทนา นั่งลงแต่อย่างใด หล่อนยังคงกล่าวต่อไปเรื่อยๆ “ชื่อศิตาภาสินะ” ศิตาภาคลี่ยิ้มรับแล้วตอบรับเพียง ‘ค่ะ’ คำเดียวเท่านั้น “อยากจะนั่งไหม?” คำถามนั้นคล้ายดังล่วงรู้ความคิดของอีกฝ่าย “เป็นความกรุณาค่ะ” หญิงสาวตอบใบหน้ายังเคลือบยิ้มอยู่  ศิตาภานึกตำหนิตนเองว่า หล่อนน่าจะวางท่าที ‘อ่อน’ กว่านี้เสียหน่อย นี่เผลอไผลแสดงความไม่พอใจออกไป แต่ต้นแบบนี้คงไม่ดีสำหรับสิบวันที่เหลือเป็นแน่ จึงรีบแก้ตัวทันที “คือฉัน..ไม่แน่ใจค่ะ ว่าควรจะนั่งหรือจะยืนต่อหน้าท่านปัณฑารีย์  ถึงจะเป็นการ ไม่เสียมารยาท..ฉัน เอ้อ ไม่ค่อยได้มาที่วิหารเทพี” “ไม่คิดจะมาเสียมากกว่า  ถ้าตีรณไม่สั่งก็คงไม่มาสินะ” “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ  แต่ฉันไม่มีเรื่องรบกวนท่านมากกว่า” “ศิตาภา...กลัวฉันรึ?” หญิงสาวคิดว่าตนเองพยายามเลี่ยงการปะทะอย่างเต็มที่แล้ว แต่จู่ๆ ญาตาปัณฑารีย์ก็ยื่นดาบมาแบบนี้  หล่อนจึงได้แต่ยืนนิ่งอึ้งไป “ยามิรา เอาเก้าอี้มาให้เขานั่งสิ  คิดจะให้เขายืนอีกนานแค่ไหน?” นักบวชหญิงหันไปตำหนิญาณันที่พาศิตาภามาพบหล่อน  ญาณันยามิรานั้นหน้าเสีย ขึ้นมาทันที  แต่ก็รีบกุลีกุจอนำเก้าอี้มาให้หญิงสาวนั่งและยังมีแก่ใจเลื่อนเก้าอี้ให้อีกด้วย “ไม่ต้องกลัวฉันศิตาภา  ฉันไม่มีเรื่องใดจะตำหนิเธอทั้งสิ้น..เธอคงสงสัยว่าทำไม ถึงต้องมาที่นี่สินะ” “ค่ะ” เมื่อถูกถามอย่างตรงประเด็น ศิตาภาก็ไม่เห็นว่าหล่อนต้องอ้อมค้อมอีก “ตีรณเป็นห่วงเธอ  ดวงชะตาเธอในช่วงนี้ไม่ค่อยดีนัก  เธอจะคงรู้แล้วกระมัง” “ค่ะ” หญิงสาวตอบ หากมิได้หลบสายตา “เขาเป็นปอปอที่ประเสริฐนัก  เธอควรดีใจที่มีเขาเป็นปอปอ” “ฉันทราบดีค่ะ  และฉันก็รักท่านมาก” ถึงได้ยอมมาที่นี่อย่างไรเล่า ธิดาแห่งไคริกา รอบคิดในใจ “ฉันดีใจที่เธอมา...ปอปอของเธอคงสบายใจขึ้น” ปัณฑารีย์ยังคงสนทนาไปเรื่อยๆ ด้วยท่าทางคล้ายแมวหยอกหนู   “ฉันตั้งใจจะอธิษฐานขอพรให้ปอปอและครอบครัวด้วยค่ะ” “ดี...ถ้าอย่างนั้น 10 วันนี้ ขอให้ตั้งใจถือศีลอย่างเคร่งครัด บำเพ็ญเพียรภาวนา แล้วก็ กินมังสวิรัติงดเนื้อสัตว์อาจจะไม่คุ้นปากสักหน่อย  แต่ขอให้อดทนแค่สิบวันเท่านั้น” นางญาตาคลี่ยิ้มหวานคล้ายว่าเมตตาปรานีหน่อยนัก น่าแปลกใจที่เรื่องสมรสของศิตาภา ไม่ได้ถูกยกขึ้นมาพูดเลยแม้แต่น้อย แต่หญิงสาวไม่ได้วางใจนักพลางคิดไปว่า หากคุ้นเคย กันกว่านี้แล้วคงจะค่อยๆ เกลี้ยกล่อมหล่อนเป็นแน่ “ยามิรา  ขอชาให้ศิตาภาสักแก้วสิ” คนถูกสั่งรีบปฏิบัติตามทันที ไม่นานนักชา กลิ่นหอมอวบอวน ในถ้วยกระเบื้องเนื้อดี มีลวดลายดอกไม้ช่อเล็กๆ สีหวาน   ขอบแก้วขลิบด้วยเส้นทอง  มองดูคล้ายกับใช้รับแขกในภัตตาคารหรูมากกว่า จะเป็นถ้วยชาในวิหารเช่นนี้ “หอมจังค่ะ...เป็นชาอะไรคะนี่?” หญิงสาวสูดกลิ่นก่อนจะยกขึ้นจิบเล็กน้อย “เป็นชาพิเศษมีเฉพาะที่นี่เท่านั้น  ทำมาจากดอกไม้ป่าที่ขึ้นริมผารอบๆ วิหาร   มันได้พรจากนีราถึงได้มีกลิ่นและรสที่หอมหวานแบบนี้...เธอว่าจริงไหม?” “ค่ะ...รสดีจริงๆ” แม้เพียงแค่จิบไปเล็กน้อยเท่านั้น  กรุ่นกลิ่นยังระรื่นชื่นอยู่ภายในปาก   จนอดไม่ได้ที่จะจิบซ้ำ “ใครๆ ก็ชอบชานี้...เขาว่าดื่มแล้วรู้สบาย ฉันก็เลยตั้งชื่อมันว่า...ชานางพราย” ญาตาปัณฑารีย์ยังกล่าวอะไรอีกหลายต่อหลายอย่าง  แต่ศิภาตาคล้ายจะได้ยินเพียง ผ่านหูเท่านั้น  ความรู้สึกของหล่อนยามนี้  เคลิบเคลิ้มนักคล้ายว่าอยู่ในความฝัน “ศิตาภา...ฟังอยู่หรือเปล่า?” จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 00:48:19

ความคิดเห็นที่ 2 “....ค่ะ” เป็นนานกว่าเจ้าของชื่อจะตอบออกมา “ดี..งั้นตั้งใจฟังนะ ภามินน่ะเขา...” ‘ภามิน’ ชื่อนั้นยังคงตกค้างอยู่ในโสตประสาท ทว่าจับความไม่ได้ว่านางญาตากล่าวถึง ภามินว่าอย่างไร แล้วป่านนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ อาการป่วยจะดีขึ้นไหม? ศิตาภารู้ตัวเพียงแต่ว่าอยากไปหาชายหนุ่มที่แสนคะนึงหาเท่านั้น  ส่วนเรื่องอื่นใดนั้น มันเกินกว่าสัมปชัญญะของหล่อนจะรับรู้ได้ รู้สึกตัวอีกครั้งหญิงสาวพบว่าตนเองยืนอยู่ในห้องพักเรียบร้อยแล้ว  พลันได้ยินเสียง ญาณันยามิราพูดอยู่ใกล้ๆ “พรุ่งนี้ตีห้าครึ่งฉันมาปลุกเธอ  ถ้าตื่นเองก็จงตื่นเสีย  ที่นี่ใช่คฤหาสน์หรูหราของเธอ ไม่ใครมาคอยรับใช้หรอกนะ  ดังนั้นเธอควรจะตรงเวลาอย่าให้คนอื่นต้องมาเสียเวลา คอยเธอคนเดียว” น้ำเสียงนั้นดูหยามหยันอยู่ในที  คำพูดส่อเสียดมันไม่น่าจะเป็นเสียง ของผู้ถือบวชเลยด้วยซ้ำ หญิงสาวจึงยืนนิ่งจ้องหน้านางญาณันหากไม่ปริปากตอบคำถาม จนหล่อนเริ่มหวั่น “...ศิ..ศิตาภา  เธอได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่า?” เมื่อคู่สนทนายังเงียบหล่อนจึงพูดต่อ “ที่ฉันพูดน่ะเป็นระเบียบๆ ที่ใครก็ทำกัน ไม่ใช่แต่เธอคนเดียวรู้ไว้ซะ” “ค่ะ” ในที่สุดแม่สาวตระกูลสูงหน้าเชิดนี่ก็ยอมตอบออกมาจนได้  ยามิราจึงค่อยยิ้มออกมา รู้สึกดีกว่าเมื่อครู่นัก “งั้นก็นอนได้แล้ว!” หล่อนสำทับด้วยเสียงห้วนอีกครั้ง ก่อนจะสะบัดหน้าเดินจากไป พร้อมเสียงปิดประตูดังปัง “ภามิน!! โทรศัพท์ล่ะ...จริงด้วย” เมื่ออยู่ตามลำพังแล้วศิตาภาก็กลับเป็นตัวเองอีกครั้ง   หล่อนรีบควานหาโทรศัพท์เครื่องน้อยที่ซุกซ่อนเอาไว้ในเสื้อตนเอง “เฮ้อ..ยังอยู่ค่อยยังชั่ว  โอ้ย..นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วนะ” แต่เมื่อมองเวลาแล้วหญิงสาวก็ตัดสินใจ ไม่โทรไปหาคนรัก  หล่อนนั่งลงบนเตียงด้วยสีหน้าไม่สบายใจนัก “มึนหัวจัง...ทำไมวันนี้เวลามันเดินเร็วนักนะ   เจอยัยญาตานั่นแป๊บเดียวก็มืดแล้ว..เฮ้อ” แล้วเจ้าของเรือนผมสีน้ำผึ้งก็ล้มตัวลงนอนแผ่หลาลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน   โดยไม่เข้าใจถึงที่มาของความอ่อนเพลียนั้น  ดวงตาของหล่อนหรี่ปรือใกล้ปิดเต็มแก่แล้ว   ในห้วงความคิดจึงว่างเปล่าไม่อาจคิดทบทวนอะไรได้มากไปกว่าชายที่คะนึงหา   หญิงสาวจึงรีบส่งข้อความไปก่อนที่ความง่วงจะพาหล่อนไปสู่แดนนิทรารมณ์ ‘ภามิน...ดีขึ้นหรือยังคะ?  ฉันขอโทษที่ไปดูแลคุณไม่ได้  ฉันต้องไปถือศีล ที่วิหารนีรา 10 วัน หายเร็วๆ นะ ปล.เบอร์ปกติงดใช้ชั่วคราวนะ  ที่นี่เขาห้ามใช้มือถือ ฉันเลยต้องแอบส่งแมสเซสมา’  +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “ศิตาภาไปไหนนะ?” สิดารีแทบจะถอยกรูดออกมา ตอนที่อีกฝ่ายตะโกนใส่หน้าหล่อน “ปล่อยให้ไปได้ยังไง?” ท่าทางของภามินนั้นดูไม่สมเป็นคนป่วยที่นอนซมอยู่บนเตียง มาหลายวันเลย เมื่อเขาทำท่าจะลุกมาเล่นงาน “ก็ปอปอสั่งให้ไปนี่คะ เอาน่า..แค่ถือศีล 10 วันเอง เดี๋ยวพี่ศิตาก็กลับมาแล้วน่า” สาวน้อยพยายามยิ้มหวานเพื่อคลายอารมณ์หงุดหงิดของว่าที่พี่เขย  ถึงจะไม่ชอบ น้ำเสียงของเขาแต่ก็นึกดีใจท่าทางพ่อรูปหล่อนี่จะหลงรักพี่สาวของหล่อนเข้าเต็มเปา เสียแล้วสิ ห่างกันไม่ทันไรก็คิดถึงเสียขนาดนี้ “10 วัน...” ชายหนุ่มเข่นเขี้ยว “แล้วทำไมอยู่ๆ ต้องไปถือศีลล่ะดารี?” สีหน้าเกรี้ยวกราดนั่น ค่อยลงบ้าง คล้ายเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรใช้อารมณ์กับเด็กสาว  ทั้งที่หล่อนก็อุตส่าห์ อาสามาเยี่ยมไข้แทนพี่สาวแท้ๆ “คือ...ช่วงก่อนนี้ ปอปอไปดูดวงกับญาตาที่วิหารเทพีมาน่ะค่ะ  แล้วเขาบอกว่า ดวงพี่ศิตาถึงฆาต ถ้ารีบแต่งงานได้จะดีมากจะได้มีคนมาค้ำดวง  แล้ว...คนที่จะต้อง แต่งด้วยนี่ก็...ต้องเกิดวันศุกร์ ในคืนพระจันทร์เต็มดวง..แถม..” “เป็นลูกคนเล็กด้วยใช่ไหม?”  ภามินต่อประโยคให้ “ใช่แล้ว...แล้วแจ๊คพ็อตก็มาแตกที่พี่ภามินไงล่ะคะ” สิดารีนั้นพูดคุยกับภามิน ได้กลมเกลียวราวกับสนิทสนมมาหลายปีก็ไม่ปาน  แต่ไม่มีใครถือสาหล่อนทั้งอคิล ทั้งภามินกลับรู้สึกสนิทใจกับเจ้าหล่อน เหมือนได้น้องสาวมาภายในเวลาไม่กี่วัน “แจ็คพ็อตไม่ได้แตกที่พี่หรอก...เขาตั้งใจจะให้แตกที่เชวากลธีป์ต่างหาก” ภามิน ถอนหายใจเบาๆ ในขณะที่อคิลตอบสวนขึ้นมา “มันน่ะ เป็นแจ๊คพ็อตที่เสร่อแตก” “พี่ภามิน พี่อคิล คิดมากเกินไปหรือเปล่าคะ?” สองพี่น้องไม่ตอบแต่กลับมีรอยยิ้มลึกลับเต็มไปด้วยเลสนัยปรากฏขึ้น  สิดารีเคยคิดว่า ชายหนุ่มทั้งสองหน้าตาไปคนละทิศคนละทาง เกินกว่าจะมีใครเชื่อว่าเป็นพี่น้องร่วม บิดามารดาเดียวกัน  แต่มาบัดนี้เมื่อทั้งคู่ยิ้มพร้อมๆ กัน เป็นยิ้มปริศนายากแก่ การเข้าใจนัก ทว่ามันกลับทำให้ทั้งคู่ดูคล้ายคลึงกันขึ้นมาอย่างน่าประหลาด “มีอะไรหรือเปล่าคะ?  บอกดารีบ้างสิ?” นอกจากไม่ได้รับคำตอบแล้ว ทั้งสองยังพาเรื่อง ไปไกลกว่าที่หล่อนนึกคิดไว้มากนัก “แล้วสิดารีคิดว่ามีอะไรล่ะ?” เด็กสาวนิ่งเงียบไป หล่อนเองก็รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลนี้นัก ทว่ายังไม่มีสิ่งใดชี้ชัด “เอ่อ...ไม่รู้สิคะ” “ก็อาจจะมีอะไร หรือไม่มีอะไรก็ได้” จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 00:49:00

ความคิดเห็นที่ 3 “หมายความว่ายังไงคะ?” คำตอบกำกวมนั้นกระตุ้นความอยากรู้มากขึ้น “พี่อาจจะคิดมากไปเอง  คงไม่มีอะไรหรอก” “แบบนี้ยิ่งต้องมีสิ” หล่อนคาดคั้นภามิน หากได้รับเพียงรอยยิ้มลึกลับตอบกลับมา จึงหันไปซักไซร้อคิลแทน “พี่อคิลบอกหน่อยสิคะ” นายทหารหนุ่มส่ายหน้าแทนคำตอบ “ไม่มีอะไรหรอก  ภามินเขาแค่เป็นห่วงศิตาภาเท่านั้นแหละ” “ก็แค่ไปถือศีล” “ใช่...ถ้าแค่ไปถือศีลนะ” ประโยคนั้นของอคิลคล้ายเยาะอยู่ในที “ ’ถ้า’ อย่างนั้นเหรอคะ? พี่ศิตาไม่ได้มีความคิดจะทำอะไรนอกถือศีลที่นั่นนะคะ แล้วที่ไปก็เพราะปอปออยากให้ไปด้วย” สิดารียังเก็บคำว่าถูกบังคับให้ไปเอาไว้ อย่างไรหล่อนก็ยังไว้หน้าตีรณผู้เป็นบิดา “พี่เชื่อว่าศิตาภา คงไม่ทำอะไรนอกจากถือศีลหรอก  แต่คนอื่นๆ เราไม่รู้” ภามินไม่ได้ สบตาหล่อนในขณะที่พูด  แต่ในดวงตามีฉายแววความคิดบางประการออกมา “คนอื่น?....หมายถึง ญาตาปัณฑารีย์หรือคะ?” เด็กสาวอยากจะย้ำว่าหนุ่มหล่อคิดมากเกินไป แต่ในใจหล่อนเองก็มีปมประเด็นกับนักบวชหญิงนางนี้อยู่เช่นกัน  จึงมิได้เอ่ยคัดค้านเพียงแต่ รอฟังความจากภามิน “ดารี...ช่วยอะไรหน่อยได้ไหมครับ?” “คะ?” “ไปเยี่ยมศิตาให้หน่อย” “เอ้อ...ก็ได้ค่ะ  แล้วมีอะไรจะฝากบอกพี่ศิตาไหมคะ?” “ระวังตัว” คนป่วยบนเตียงนิ่งไปเล็กน้อย ด้วยท่าทีขบคิดก่อนจะถอนหายใจออกมา “แค่นั้นแหละ” “พี่ภามิน...” หากเป็นเวลาปกติสิดารีคงหัวเราะออกมา กับคำฝากฝังที่สั้นเสียเหลือเกิน จนไม่เหมือนฝากไปให้คนรัก  ทว่ามันคล้ายจะเป็นคำเตือนเสียมากกว่า เด็กสาวอยากจะ ซักถามสองพี่น้องต่อ  แต่เมื่อสบตาพวกเขาแล้ว หล่อนก็มั่นใจว่าจะไม่มีคำใดหลุด ออกจากปากคนทั้งคู่อีกแล้ว “ดารี...ฝากด้วยนะ” เสียงนุ่มทุ้มของภามินมีมนต์อย่างประหลาด เด็กสาวสบตาเขาแล้ว ก็มั่นใจว่า นี่ไม่ใช่แค่ความห่วงหาอาทรธรรมดา  แต่มีเรื่องผิดปกติขึ้นอย่างแน่นอน ทำเอาหล่อนใจเสียไปด้วย “พรุ่งนี้...ไม่สิ วันนี้เลย ดารีจะไปเยี่ยมพี่ศิตา” หลังฟังคำหล่อนนัยน์คู่สวยของชายหนุ่ม ก็มีประกายยินดี “ถ้างั้นพี่จะไปด้วย” อคิลอาสา “ไปกันสิดารี เดี๋ยวจะเย็นเสียก่อนเขาจะไม่ให้เราพบ” สิดารีพยักหน้าเล็กน้อยแล้วรีบลุกขึ้นเดินออกจากห้อง  ส่วนส่วนพี่ชายของภามินนั้น หันมาสบตาน้องชายเล็กน้อย “ไม่ต้องห่วง นายรออยู่ที่นี่แหละ” กล่าวจบก็ก้าวออกไป อ่านต่อตอนหน้าค่ะ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ย้อนอ่านตอนก่อนๆ ได้ตามลิ๊งค์นี้เลยค่ะ บทนำ+ บรรพที่ 1   http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10315410/W10315410.html บรรพที่ 2  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10338519/W10338519.html บรรพที่ 3  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10365816/W10365816.html บรรพที่ 4  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10392622/W10392622.html บรรพที่ 5  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10421348/W10421348.html บรรพที่ 6  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10465503/W10465503.html บรรพที่ 7  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10491763/W10491763.html บรรพที่ 8  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/05/W10518251/W10518251.html บรรพที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10547997/W10547997.html บรรพที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10563491/W10563491.html บรรพที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10592696/W10592696.html บรรพที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10621022/W10621022.html บรรพที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10652444/W10652444.html บรรพที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10687127/W10687127.html บรรพที่ 15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10711306/W10711306.html บรรพที่ 16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10738076/W10738076.html บรรพที่ 17 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10767299/W10767299.html  ถ้าต้องการอ่านล่วงหน้าเชิญในบล็อกนะคะ ลงไว้ล่วงหน้าหนึ่งตอนค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 00:51:30

ความคิดเห็นที่ 4 คุยกับคนอ่าน GTW : ชอบการเม้นท์ของอาจารย์ค่ะ ยาวดี ไม่ใช่...หมายถึงอ่านอย่างวิเคราะห์ในสิ่งที่คนเขียนตั้งใจเขียน แบบนี้ชื่นใจค่ะ   สำหรับในเรื่องนะคะ...คนเราเซนต์ซิทีฟไม่เท่ากัน ไม่มีใครรู้เส้นของใคร อย่างแน่ชัด  ซึ่งถ้าเอาแต่คิดลบสุดท้ายแล้วผลเสียก็ตกที่ตัวเอง ก็เครียดเอง  ที่แน่ๆ ดามิสาตายไปแล้ว และไม่ได้ส่งผลให้ปัณฑารีย์ ทำตัวอย่างที่ทำอยู่ทุกวันนี้แน่ๆ ค่ะ  ทุกอย่างเป็นเพราะตัวเอง Tyra : นั่นไม่ใช่แมวค่ะ...นั่นเป็นหมอนหัวแมว หน้าตาเลยดูคล้ายแมวค่ะ Friday Story : กีวีชักจะปั้นท้ายบานแล้วล่ะ Setakan : ตอนเอาเลี้ยงแรกๆ ยังเป็นแมวอยู่ค่ะ เลี้ยงไปๆ กลายเป็นหมู...ปัจจุบันเริ่มกลายเป็นหมอนหัวแมว ลูนาติก : หมูพันธุ์พิเศษค่ะ ร้องเมี้ยวได้ สายลมที่พริ้วไหว : นี่ก็เป็นอีกคนที่อ่านแล้วช่วยวิเคราะห์ ซึ่งสำหรับคนเขียนแล้ว ถ้าหากมีประเด็นที่อ่านแล้วตกค้างมาคุยกันได้ แสดงว่าในเรื่องมันมีอะไรให้เคี้ยวบ้าง ไม่ใช่อาหารเหลว ก็ดีใจค่ะ scottie : นั่นหมูมณีค่ะ ไม่ใช่หมูธรรมดาเลยหน้าตาแปลกหน่อย makokchor : มันดูเหมือนแมวท้องใกล้คลอดตลอดเวลา เลยค่ะ ข้างบ้านชอบถามว่ามันคลอดหรือยัง แต่ว่า... มันเป็นแมวตัวผู้นะคะ  ท้องมาหลายปีละไม่คลอดสักที... ขอบคุณสำหรับทุกกิฟที่มอบให้ค่ะ ขอเม้าท์หน่อย เข้าใกล้ไคล์แม็กซ์เข้าไปทุกทีแล้วค่ะ ช่วยลุ้นหน่อย เจ้าแก้วเองก็จะพยายาม ปิดต้นฉบับให้ได้ไวๆ นะคะ ขอบคุณเพื่อนนักอ่านโดยเฉพาะคนที่เม้นท์ให้ เป็นกำลังใจว่ายังมีคนตามอ่านอยู่ ทำให้อู้ไม่ได้ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ปล.เอานิยายไปแปะที่นี่ด้วยค่ะ บอร์ดคุณเฌอ พี่นักเขียนเพิ่งเปิดบอร์ดใหม่ ว่างๆ ลองแวะไปดูนะคะ ตอนนี้บอร์ดคนน้อยผียังหลอกอยู่ค่ะ http://forum.cher-storieshouse.com/smf/index.php#Cher Stories House SP.คราวที่แล้วแถมหมู คราวนี้แถมแมวสตอเบอร์รี่แล้วกันค่ะ  น้องข้าวสวยชอบผลไม้ กินสตอเบอร์รี่ได้ด้วย  เนื่องจากกินอย่างไดเอ็ตเธอก็เลยน้ำหนักน้อยกว่าตัวอื่นๆ แค่ 3.9 กก.เองค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 54 01:17:08 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 54 01:02:57 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 54 01:01:50 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 01:00:55

ความคิดเห็นที่ 5 ^ แมวน่ารัก^^ บรรยากาศ และการสนทนาในวิหาร ให้ความรู้สึกอึดอัดไม่น่าไว้วางใจเอาเสียเลย ชานางพรายทำให้หนูศิออกอาการน่าเป็นห่วงอีก ยังไม่กล้าเดาทางว่าการไปเยี่ยมหนูศิจะออกมาในรูปไหนครับ ^__^... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 05:29:06

ความคิดเห็นที่ 6 ชานางพรายนี่มียามอมประสาทด้วยเหรอ อย่างนี้ตีรณก็คงถูกล้างสมองด้วยชานี้สินะ แล้วนี่คงคิดเอามาใช้กับนางเอกอีก เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 09:28:57

ความคิดเห็นที่ 7 นักบวชแอบน่ากลัว จากคุณ : Myguidingstar เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 11:47:27

ความคิดเห็นที่ 8 ศิตาภานี่ใช่ย่อยแอบซ่อนมือถืออีกเครื่องได้ด้วย ชอบนางเอกฉลาดๆช่วยตัวเองได้แบบนี้แหล่ะ  อยากรู้จังปัณฑารีย์จะมีแผนทำอะไรกะศิตาภาน๊า..รอติดตามอย่างระทึก น้องสวยน่าร้ากกก จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 16:59:37

ความคิดเห็นที่ 9 อ้าว แมวหมูไปไหนอะ อคิ้ลลลลลลลลลลล คิดถึงนะ คราวหลังก็เงินเดือนให้คนเขียนหน่อย จะได้มีบทเยอะๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 54 20:50:10

ความคิดเห็นที่ 10 ทำไมนักบวช. หยาบมากกกก จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 12:26:32

ความคิดเห็นที่ 11 บรรพที่ 19 มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10823865/W10823865.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 54 02:27:29