ความคิดเห็นที่ 1 . ๐ กมโลภิกขุ..ชายหนุ่มผู้บวชเป็นพระ ๐ (บทที่ 25) บทที่ 25 นพกลับมาเกือบเช้า ไม่มีแรงเหลือทำอะไรผมจึงปล่อยให้นอน แต่ได้นัดแนะให้ไปรับที่วัดเมื่อพร้อมจะขับรถกลับกรุงเทพฯ ไม่ยากที่จะหาทางไปวัดอีกครั้ง เมื่อก่อนทั้งครองผ้าเหลืองผมยังทำได้ “อ้าว!..ทิดมาทำไมอีก หรือยังไม่ได้กลับ?” ดำทักด้วยความสงสัย “ว่าจะกลับมาช่วย” ไม่บอกเหตุผลทั้งหมด “คงยังช่วยอะไรไม่ได้หรอกครับ เจ้าหน้าที่จากจังหวัดมากั้นเขตรอบโบสถ์ทั้งสอง..” ดำทำหน้าเบื่อหน่าย “ลำพังศาลายาวนี้เขายังไม่ให้จัดการอะไรเลย โดยเฉพาะส่วนหน้าศาลาที่หลวงตาใบเคยอยู่” “แล้วดำจะอยู่ศาลายาวคนเดียวได้อย่างไร กินกับใครที่ไหน?” “เดี๋ยวหลวงพี่อาจก็กลับ คงไม่ปล่อยให้ลูกศิษย์อด..” มองไปที่ห้องเก่าของผม “แต่คงอยู่ที่นี่ไม่ได้อยู่ดี..” หันไปทางหน้าวัด “โบสถ์เล็กก็อยู่ไม่ได้..เฮ้อ!..” “ให้กลับมาเถอะ..” มองดำ “สังหรณ์ใจว่าจะไม่มา” ทำไมผมพูดออกไปอย่างนั้น “ทิดว่าวัดจะร้างไหม?” ดำตาแดงๆ “ได้ไง!..หลวงปู่ยังอยู่ วัดก็ยังอยู่เพียงแต่ถูกไฟไหม้บางส่วน..” ส่วนลึกผมหวั่นใจไม่แพ้ดำ “สร้างโบสถ์ใหม่ก็ได้ ญาติโยมที่เคยศรัทธาหลวงพ่อนิลมีตั้งเยอะ ได้ยินว่าเศียรของหลวงพ่อส่วนใบหน้ายังดีอยู่ ต่อเติมให้เป็นองค์อย่างเดิมคงได้” “ทิดกลับมาบวชใหม่ มาเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงสิ” “อย่างกับผมเป็นพระที่ดีงั้นละ ก็เคยเห็นไม่ใช่หรือดำ..” นิ่งไปอึดใจ “หลวงพี่คิมไง ท่านมีอาวุโสและทางบ้านก็มีฐานะ เป็นผู้นำที่ดีได้” “พระคิมน่ะหรือ..หึ..หึ..” “ทำไม?..อย่าบอกนะว่าสึกอีกคน เมื่อคืนยังเห็นช่วยอยู่นี่” “กลับบ้านหลังทิดไม่นาน ป่านนี้ยังไม่มาเลย” “อ้าว!..แล้วตอนนี้มีพระอยู่วัดกี่รูป” “มีพระลูกวัดจ๋องๆ สามรูป..” ยิ้มทะเล้น “เราสองคนยึดวัดกันดีไหม ทิดเป็นเจ้าอาวาส ผมเป็นรอง..ฮะ..ฮะ..” “ดำ!..” ผมเสียงเข้ม “ฮะ..ฮะ..ฮา..” แต่หัวเราะออกมา “ฮะ..ฮะ..เราก็พูดทะลึ่งกันไปนะทิด เดี๋ยวเจ้าคณะเขต เจ้าอำเภอ เจ้าจังหวัด หรือกรมศาสนาคงส่งพระผู้ใหญ่และเจ้าหน้าที่มาจัดการเรื่องทั้งหมดเอง” “รู้ดีนะเรา” “ฟังเขาพูดมาอีกที..” ลุกขึ้นยืน “ขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ” วัดดูวังเวงกว่าทุกเช้า..ไม่ติดตลาดหน้าวัด โรงเรียนงดการสอนชั่วคราว ร้านค้าตรงหมู่เจดีย์เก่าปิด ผมเดินทอดน่องฆ่าเวลารอนพมารับ นั่งพักที่ศาลาเล็กข้างหอระฆัง นึกถึงวันคืนที่ผมอยู่ที่นี่ พระโอโม่และพระดำอ้วนเคยปลอบโยนปรึกษากันที่ศาลาเล็กนี้ เคยถูกปาด้วยก้อนกรวดเพราะความคึกคะนองของพระแก่นแก้วบางรูป..ทิดโอโม่นั่งอยู่เดี๋ยวนี้แต่พระดำใหญ่อยู่ที่ไหน..ความคิดหนึ่งแวบมา ผมเดินขึ้นบันไดหอระฆังจนถึงยอด มองทิวทัศน์รอบบริเวณวัด เลยไปถึงหมู่ไม้และบ้านเรือนของชาวบ้าน คะเนบ้านโยมต่างๆ ที่เคยใส่บาตรให้พระนิด ตรงนั้นบ้านโยมยายเฒ่ารายแรกตอนเช้ามืด ตรงนั้นบ้านสาวพิมพิลาไลย และตรงนั้นคือบ้านโยมแม่ของหลวงพี่คิม แม่น้ำกว้างใหญ่กว่าเคยเมื่อมองจากด้านบน ผักตบเขียวชอุ่มยังลอยเป็นแพเต็มคุ้งน้ำ เรือเล็กใหญ่ เรือหางยาววิ่งไปมา ผมมองไล่มาเรื่อยๆ จนถึงวัด ท่าน้ำใหญ่ ท่าหลวงตาใบและท่าท้ายศาลาที่เหลือแต่ตอไม้ถ่านดำ..ไม่เคยนึกหดหู่ใจเท่าขณะนี้เลย ทุกอย่างดูหมองเศร้า ยิ่งบ้านซิ้มนึง..นึง..นึง..หลวงพี่อาจ คิดอย่างไรไม่รู้ผมหยิบไม้ตีระฆังมาถือ..วันนี้คงยังไม่มีใครตี “เหม่ง!..” เหม่งแรกดังจนผมสะดุ้ง “เหม่ง..เหม่ง..” ธรรมดาตีกันกี่ครั้งผมไม่แน่ใจเลยรัวต่อ “เหม่ง..เหม่ง..เหม่ง..” เผื่อหลวงพี่อาจจะได้ยิน “เหม่ง..เหม่ง..เหม่ง..เหม่ง..เหม่ง..” “เฮ๊ย!..” แวบแรกที่ได้ยินเสียงนึกถึงหลวงพี่อาจ “ขึ้นไปทำอะไรบนนั้น..” ที่แท้ลุงร้านค้าข้างเจดีย์เก่า “ไม่ใช่เวลาและหน้าที่ของคุณ” “ฮะ..ฮะ..ฮ่า..” ดำวิ่งมาหัวเราะแล้ววิ่งกลับไป “ครับๆ..” ผมหยุดรัว “กลัววัดจะร้าง” โต้ตอบระหว่างลงบันได “ตีให้ไม่เงียบเหงา” “พิลึกคน..” มองผมตาคว่ำ “มาจากไหนล่ะ..เอ..คุ้นๆ” “ผมหิวน้ำ..” เดินนำไปที่หมู่เจดีย์ “เปิดร้านให้ซื้อหน่อยครับ” “เคยบวชที่นี่หรือเปล่า?” ลุงเปิดร้านและนำน้ำอัดลมมาเสริฟ “ที่เคยเดินหิ้วถุงโอเลี้ยง และซื้อหนังสือหน้าปกสาวสวยไงครับ” “อ๋อ!..” ยิ้มขำ “ที่มีลูกกับพระองอาจ” “ลูกซิ้มนึงครับไม่ใช่ลูกผม..” การนินทาลับหลังย่อมมีมากเกินกว่าผู้ถูกนินทาคาดไว้มากมายนัก “หายไปไหนกันหมดก็ไม่รู้” “เมื่อวานตอนเช้ายังเห็นกระเตงอยู่..” ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ “ความจริง..” เริ่มนินทา “ที่เขาว่าพระหลอบ๊องเป็นพ่อของเด็กคนนั้นน่ะไม่ใช่หรอก” “เหรอครับ..” แกล้งทำเป็นไม่สนใจทั้งที่หูผึ่ง “จริงอยู่อาจจะเคยมีอะไรด้วย..พระเรย์แบรนนั่นก็ใช่” “เฮ๊ย..” ผมสะดุ้งในใจ..อะไรจะขนาดนั้น นึกสงสารนึงและซิ้มนึงที่ถูกนินทา เรื่องจริงหรือไม่ก็แปดเปื้อนอยู่ดี..คนตายไปแล้ว “ซิ้มนึงมีท้องก่อนพระบ๊องจะเข้าหา..” “เอ้า!..” ผมร้องอย่างเหลืออด “ทำไมลุงรู้ละเอียดนัก..” ไหนๆ ก็ไหนๆ ตั้งใจกระทุ้งให้หน้าหงาย “เคยกับเขาด้วยหรือ?” แต่แล้วผมเป็นฝ่ายหงายเสียเอง “เคย!..” ตอบอย่างมั่นใจ “ไม่ได้ร่วมวงกับสองคนนั้น..” นิ้วชี้แตะริมฝีปาก “ก่อนจะมาอยู่ที่นี่ซิ้มเคยเป็นสาวบริการ ผมเคย..” “แค่นี้นะครับ” ลุกขึ้นยืน หยิบเงินวางบนโต๊ะ..ผมไม่อยากได้ยินอะไรอีกแล้ว “เดี๋ยว!..” ฉุดมือผมไว้ “แกถูกปลดระวางเพราะอายุมากและพลาดท่าท้องขึ้นมา..” “โอเคครับ..” สะบัดมือหลุด “ผมต้องรีบไป” “ไม่ฟังต่อหรือ? แว่วเสียงตามหลัง ผมรู้สึกเหมือนจะอ้วก... . จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 09:05:53

ความคิดเห็นที่ 2 . ๐ กมโลภิกขุ..ชายหนุ่มผู้บวชเป็นพระ ๐ (บทที่ 26) บทที่ 26 “นพมันทะลึ่งพาผมไปเยี่ยมวัด” รีบรายงานก่อนแม่จะถาม “แหะ..แหะ..” นพยกมือไหว้ “ผมกลับก่อนนะครับ” “เหม็นหน้าแล้วโว้ย อยู่ด้วยกันสองวันหนึ่งคืน..” เดินไปส่งนพที่ประตูรั้ว “รีบกลับเลย พรุ่งนี้ต้องทำงาน” “แล้วชั้นจะดูงานให้แก ไม่ต้องที่เดียวกันก็ได้นะที่รัก..” ทำท่าส่งจูบ “จูบุ๊บ..จูบุ๊บ..” “ทุเรศ ไอ้บ้านพ..ฮะ..ฮะ..” ส่งเสียงไล่หลังโนว่าน้ำเงินดำ “เมื่อเช้ามีคนโทรมาหาแก..” แม่เข้าครัวเตรียมทำกับข้าว..นายนิดเดินตาม “หั่นหมูให้หน่อย” “มีคนโทรมาหา..” ผมวางเนื้อหมูลงบนเขียง นึกแปลกใจ มีไม่กี่คนที่จะติดต่อทางโทรศัพท์ ขนาดนพที่ว่าสนิทยังมาด้วยตัวเอง “ใครหรือแม่?” “เสียงเหน่อๆ เขาบอกว่าชื่อองอาจ” “หลวงพี่อาจ!” ผมเกือบหั่นนิ้วตัวเอง “เป็นอะไร?” แม่สังเกตเห็นอาการของผม “เมื่อวานไฟไหม้วัด..พระรูปนี้หายไป” บิดเบือนความจริง “วัดเป็นอะไรมากไหม เสียงท่านดูร้อนรน” “มากเหมือนกันครับ” “แปลก..ทำไมไม่บอกว่าเป็นพระ” “คงเพราะรีบ หรือไม่ได้เป็นพระแล้วก็ได้” คงเป็นไปไม่ได้ที่หลวงพี่อาจจะทำอะไรอย่างไร้แบบแผน แต่ผมก็พูดไป “เป็นอะไรหรือนิด พลิกไปพลิกมาเค้ารำคาญ” น้องชายรองไม่เคยเรียกผมว่าพี่ “อือ..” ขี้เกียจชี้แจงเหตุผลที่เจ้าน้องชายหรือแม้แต่ใครอื่นไม่มีวันเข้าใจ นพพาผมไปวัดครั้งนี้ทำให้ได้ผจญเหตุการณ์และพบบางสิ่งที่ทำให้ปณิธานอันงดงามของผมผันเข้าสู่โลกความเป็นจริง..ความจริง..ไม่มีความจริงสักอย่างบนโลกนี้ที่สวยงาม ไม่น่าเชื่อว่าวัดเก่าแก่ได้ถูกไฟไหม้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่สิงสถิตอยู่ช่วยอะไรไม่ได้เลย หรืออาจเพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ประสงค์ให้ไฟไหม้เพื่อล้างความสกปรกโสมมที่ครอบคลุมอยู่ทั่ว ท่านแน่ใจหรือว่าไฟจะชำระล้างจิตใจของมนุษย์ได้..แต่ถึงไม่สะอาดก็คงว่างเว้นความสกปรกชั่วคราว..น่าเสียดายที่ต้องสูญเสียสิ่งยึดเหนียวและที่พึ่งทางใจของชาวบ้าน สิ่งที่ไม่ถึงกับสูญเสียแต่ต้องตามหาคือความพึงใจเล็กๆ ของผม ความสุขเล็กน้อยที่มีผลมากมายกับชีวิตหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าชีวิตนั้นมาจากไหน แต่ผมก็ได้เข้าไปเกี่ยวข้องด้วย จะโดยบังเอิญ พรหมลิขิต หรือรุ่นพี่ลิขิต ไม่มีใครรู้ได้ หลวงพี่อาจและนึงหายไป นึกตำหนิตัวเองที่ไปวัดกับนพไม่ได้อยู่รับสายเมื่อเช้านี้ แต่ก็เพราะไปวัดและเพราะนพรื้อฟื้นความหลังในอดีตไม่ใช่หรือผมจึงพบนึงในอีกฐานะที่น่าสงสัย จะเพราะอะไรหรือเพราะใคร ทั้งสิ้นทั้งหลายได้เกิดขึ้นแล้วและกำลังผ่านไป วันหนึ่งคงผ่านมาอีก อาจจะคนเดิม เหตุการณ์เดิม หรือสิ่งใหม่ที่ดีเลวกว่าก็ได้ สองสามวันต่อมา หูผมแว่วแต่เสียงโทรศัพท์ที่ไม่มีใครได้ยิน..หลวงพี่อาจไม่โทรฯ มาอีก สร้างความกังวลใจให้พอสมควร หนึ่งเดือนผ่านไปโทรศัพท์ก็ยังไม่มา ผมไม่กล้าออกไปไหนกลัวพลาดกับหลวงพี่อาจ..จากความกังวลกลายเป็นความทุกข์ใจ เบอร์โทรฯ ของวัดที่ผมขอมาก็ไม่มีใครรับสาย ผมจะทำอย่างไรดี ชีวิตต้องดำเนินไป..คนรอบข้างระแคะระคายเรื่องส่วนตัวที่วัดของผมจากการเดาของแม่ น้องเล็กเซ้าซี้ให้ผมช่วยทำการบ้าน น้องสาวคนโตพาเพื่อนๆ น่ารักมาบ้าน แนะนำพี่ชายให้รู้จัก น้องรองชวนทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนๆ ที่วัยไม่ห่างจากผม แม่พาไปงานของเพื่อนร่วมงาน เทศกาลต่างๆ ดูเหมือนจะสำคัญขึ้นมาสำหรับครอบครัวเรา ที่สำคัญนพพาผมตระเวนหางานทำและมาคลุกคลีอยู่ที่บ้าน...ทั้งหมดนี้ทำให้เวลาผ่านไปเป็นปีโดยไม่รู้สึกตัว “นายนิด..” มหาชัยโผล่มาเช้าวันหนึ่ง “มหาชัย” ผมทักตอบ “โชคดีเจอตัว..” ตบไหล่ผม “อยู่บ้านไม่ออกไปไหน” “วันอาทิตย์ วันพักผ่อน ซักผ้า ทำความสะอาดบ้าน” ผมนึกแปลกใจ ญาติห่างๆ คงมีเรื่องสำคัญ “ทำงานทำการหรือยังล่ะ?” “ทำแล้ว..” ไม่มีครับต่อท้าย “จนป่านนี้” เราเคยพูดกันแบบนี้ “อ้าว!..มหาชัย” แม่โผล่มาจากหลังบ้าน “สวัสดีครับ วันนี้ผมมาชวนคุณน้าและนายนิดไปทำบุญที่วัดหลวงพ่อนิล” “วัดหลวงพ่อนิล!..” ใจผมกระตุก..ตั้งแต่ไฟไหม้เมื่อห้าปีที่แล้วผมไม่ได้ไปเยี่ยมวัดอีกเลย..ใจดำจัง “ไปวันนี้หรือ?” แม่ขมวดคิ้ว “ครับ” “เอ้อ..กะทันหันอย่างนี้น้าคงไปไม่ได้..” หันมาทางผม “นิดว่างไม่ใช่หรือ ไปทำบุญแทนแม่หน่อยนะ” “ว่าไงนายนิด?” ตั้งแต่ซุ้มกำแพงวัด ทางเข้า และทั่วทั้งวัดได้รับการบูรณะขึ้นใหม่จนผมจำเกือบไม่ได้ อุโบสถหลังใหม่ยกสูงจากพื้นมีบันไดนาคทั้งสี่ด้าน ช่อฟ้า ใบระกา หางหงส์ วิจิตรตระการตา องค์หลวงพ่อนิลที่เคยพูดกันว่าจะนำเศียรส่วนใบหน้ามาสร้างต่อเติมก็ไม่เป็นเช่นนั้น หลวงพ่อองค์ใหม่งามผุดผ่องสีทองอร่ามเหมือนพระสังข์ถอดรูป ศาลายาวหายไป มีหมู่กุฏิเรือนไทยหลังเล็กขึ้นแทน เหลือท่าน้ำใหญ่เพียงแห่งเดียวเพราะมีระบบน้ำประปาเข้ามาถึงวัด หอพระไตรปิฎกและสระน้ำถูกแทนที่ด้วยเมรุและศาลาตั้งศพ “มหาชัย..” ผมกระซิบถาม “กุฏิหลวงปู่ย้ายไปที่ไหน มองไม่เห็นมี” “หลวงปู่ท่านสิ้นหลังไฟไหม้วัดไม่นาน..” มหาชัยมองเหมือนตำหนิ “นิดไม่รู้เรื่องอะไรเลยหรือ?” “เอ่อ..” ผมมัวทำอะไรอยู่นะ ไม่รู้เรื่องของวัดเลย “ผมนี่แย่จริง” “ไหนข่าวลือว่าผูกพันกับวัดมาก มัคนายกคนหนึ่งถึงกับมั่นหมายว่านิดจะเป็นพระที่ดีในอนาคต เป็นผู้มีบุญประจำวัดหลวงพ่อทีเดียว” มุมมองของคนอื่นที่ผมเพิ่งรู้ “ตัดสินอะไรเพียงสายตาไม่ได้ โดยเฉพาะคน..” บางคนทำหน้าที่ที่ได้รับอยู่อย่างสมบูรณ์แม้ไม่เต็มใจ “ผมไม่ใช่คนดีอย่างที่เขาคิดหรอก” และเมื่อหมดหน้าที่นั้นไปรับบทบาทใหม่ เขาก็ทำหน้าที่อย่างดีที่สุดเช่นกัน ลืมบทบาทในอดีตหมดสิ้น..นายนิดเป็นอย่างนั้น..จะผิดไหม? ยังจำได้เมื่อตอนเป็นเด็กนักเรียน มีคุณครูฝึกสอนท่านหนึ่งจู้จี้เจ้าระเบียบ หวงคะแนนและชอบทำโทษเด็ก ไม่มีใครชอบสักคนรวมถึงผม นักเรียนหัวโจกคอยแกล้งเธอบ่อยๆ ผมรับหน้าที่จับกิ้งกือใต้ตันมะม่วงให้หัวโจกเหล่านั้นปฏิบัติการ เมื่อสิ้นเทอมฝึกสอน..ก่อนจาก คุณครูท่านนั้นกล่าวอำลา เธอชี้แจงว่าที่ดูเหมือนดุ เหมือนร้ายก็เพราะอยากให้นักเรียนได้รับบทเรียนอย่างเต็มที่ เป็นเด็กดีอยู่ในระเบียบวินัยและทำข้อสอบได้..เธอประกาศตำแหน่งเด็กดีประจำห้องและมอบของที่ระลึกให้..เด็กชายสานิตย์! ผมกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่ ไม่ใช่ดีใจ ไม่ใช่เสียใจ ไม่รู้เพราะอะไร..ผมเกลียดคุณครูท่านนี้เท่ากับเด็กอื่นๆ แต่ในฐานะนักเรียนผมปฏิบัติตัวดีสมหน้าที่ จึงได้รับตำแหน่งเด็กดี..เด็กดีตามหน้าที่..พระดีตามหน้าที่..ลูกดีตามหน้าที่ แต่..คือผู้ให้กำเนิดที่ดีหรือไม่ยังสงสัย มหาชัยแยกไปทำบุญ ดูพระ ส่องพระ ตามความชอบที่ศาลาวัตถุมงคล ศาลาที่สร้างขึ้นใหม่เพื่องานพุทธพาณิชย์และงานหาเงินเข้าวัดเพื่อการบูรณปฏิสังขรณ์ ผมตามไปห่างๆ แปลกใจที่พระเจ้าหน้าที่ประจำศาลาคือพระคงรูปเดิมทั้งที่เห็นถูกแบกออกจากโบสถ์และกองสมบัติของท่านเมื่อคืนไฟไหม้..ก็คงเพราะท่าน เพราะกิจการของท่านจึงทำให้อุโบสถและองค์หลวงพ่อนิลพลิกฟื้นขึ้นมาได้..ความดีและไม่ดีมักปนกันอยู่จนบางทีแยกไม่ออกว่าคืออย่างไหนกันแน่ พระรูปเก่าๆ หายหน้าหมด มีแต่พระใหม่เกือบทั้งวัด ที่เหลืออยู่อีกรูปคือหลวงพี่ปากแหว่งที่ร่วมวงฉันบนศาลายาว “เด็กดำก็หายไป คงโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว..” หลวงพี่ตอบคำถามเมื่อผมเท้าความว่าคือใครในอดีต “คุณก็นะไม่เห็นมาเยี่ยมวัดบ้างเลย..คุณองอาจเขายังมาทุกปี” “คุณองอาจ!” ผมหูผึ่งกับคำตอบที่ไม่ได้ถาม “คุณองอาจ พระอาจ หลวงพี่อาจ พระพี่เลี้ยงของคุณไง ..” หลวงพี่แหว่งยิ้มๆ “มาทำบุญทุกปีกับลูกชายเขา เด็กนึง จำได้ไหม?” “นึง ลูกซิ้มนึง” ทำไมผมจะจำไม่ได้ ยังตามหา ยังกังวลถึงอยู่ทุกวัน “เดี่ยวนี้เขามีพ่อแม่ใหม่แล้ว เห็นเรียกคุณองอาจว่าพ่อ เรียกแม่คุณองอาจว่าแม่” “ยังตัวใหญ่ไหมครับหลวงพี่อาจ..เอ๊ย..คุณองอาจ” ใจอยากจะถามถึงอีกคน “ก็เหมือนเดิม แต่ออกไปเป็นฆราวาสดูแข็งแรงขึ้น” “แล้ว..แล้ว..” “เขาถามถึงคุณอยู่นะ เห็นว่าไปถามหาคุณกับทิดคิมเหมือนกัน แต่ทิดคิมออกเรือนไปอยู่กับเมียที่ต่างจังหวัดจึงไม่ได้เรื่องอะไร” “เอ่อ..” น่าแปลกที่ผมไม่กล้าถามเกี่ยวกับนึง “อาตมาขอตัวไปทำงานก่อนนะโยมนิด” หลวงพี่แหว่งเดินจากไป เด็กชายนิดนักเรียนดีเด่น นายนิดลูกดีเด่น..มั่นใจได้เลยว่าไม่ใช่ “ป๊ะ” ดีเด่นของนายนึง . จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 09:09:16

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วเห็นกฎไตรลักษณ์จริง ๆ แปรเปลี่ยนไปตามเหตุตามปัจจัย ไม่ขึ้นใครทั้งนั้น ไฟไหม้โบสถ์ ไฟก็ทำตามหน้าที่ของมันอย่างสมบูรณ์ หลวงพ่อนิลโดนทำลายไป ก็แสดงความจริงให้เห็นว่าไม่เที่ยง น่าเสียดายอยู่นิดนึง ถ้านายนิดรู้และเห็น..ใจที่ไหวกระเพื่อมตามสิ่งกระทบ คงจะเห็นสัจจะในสมมติ เห็นของจริง(ความจริง)ตามคำพระสอน ถ้านายนิดได้เห็นและเข้าใจ ก็ไม่เสียทีที่ได้บวชแล้วล่ะครับ จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 13:02:52

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีครับคุณเซโก้4 ... นายนิดคงมองไม่เห็นครับ ... ความที่อยู่ตรงไหนก็ตรงนั้น .. ข้างหน้า .. ข้างหลัง ..ไม่ค่อยจะสนใจมอง (ความจริง) ... ผมก็ว่าเขาเกินไป .. คงพอเห็นบ้างละครับ แต่คงไม่แจ่มแจ้งนัก ... ขอบคุณมากครับที่ร่วมแสดงความคิดเห็น ... ดาเรน ... จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 54 14:05:40

ความคิดเห็นที่ 5 พี่เห็นตั้งแต่เมื่อคืน ยังไม่ทันได้อ่านค่ะ ติดไว้ก่อนสักรอบนะ จะสอบแล้ว.. และวันนี้ "ว่าจะลง เล่ห์รักโนราห์" ติดเรื่อง กลอนโนราห์ถ้าแก้ไขได้ จะลงต่อ ถ้าแก้ไขไม่ได้ ต้องเลื่อนไปค่ะ เอาใจช่วยทิดนิดนะคะ (ปล. อ่านหนังสือไม่ทันแล้ว..แง) จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 10:57:18

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านจากตอนก่อนๆ นึกว่า วัดจะไม่มีพระเสียแล้ว .. อืม เป็นเด็กดี แต่ไม่ดีทั้งหมด ไม่ผิดหรอกนะทิดนิด และขออย่าเป็นคนไม่ดีก็แล้วกัน ดีไม่ครบทั้งหมด ไม่ได้หมายความ เป็นคนเลวสักหน่อยนี่นา จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 54 14:06:52