|
19/2
เมฆฝนตั้งเค้า ฟ้าแลบแปลบปลาบมาแต่ไกล รุ่งทิพย์หันมองเบื้องหลังด้วยความประหวั่นพรั่นพรึงอย่างประหลาด เธอโตเกินกว่าจะกลัวฝนฟ้าแล้วนี่นะ หากเมฆดำก้อนนั้นราวกับซุกซ่อนบางสิ่งไว้ข้างใน สิ่งที่มองไม่เห็นซึ่งสั่นคลอนจิตใจเธอ
ขาเรียวค่อยก้าวเดิน ก่อนเร่งฝีเท้าขึ้นเมื่อรู้สึกว่าเมฆก้อนนั้นลอยต่ำใกล้เข้ามา ภาพห้องแถวไม้คุ้นตาอยู่ถัดไปไม่กี่คูหา เสียงในใจบอกให้ตนรีบกลับไปที่นั่น
ปอดราวจะฉีกเป็นเสี่ยงๆ รุ่งทิพย์โน้มตัวกุมท้องด้วยความเหนื่อยหอบหลังออกวิ่งสุดแรง พลันสายตาพร่ามัวก็ค่อยปรับระดับมองเห็นสิ่งรอบตัวชัดเจน ชายชราร่างซูบผอมนั่งอยู่หลังโต๊ะตัวเดียวในห้องนั้น ดวงตาขุ่นเขียวจ้องมองผู้บุกรุกเข้ามา จนเจ้าหล่อนรู้สึกได้ว่าคำด่าเป็นร้อยเป็นพันพรั่งพรูอยู่ในนั้น
ตาจ๋า
หลานสาวผวาไปเกาะแขนหนังหุ้มกระดูกนั้น แต่ไร้ปฏิกิริยาตอบรับจากอีกฝ่าย
ช่วยด้วย! ทิพย์ เปิดประตูให้น้าด้วย
เสียงขยับประตูลูกกรงเหล็กดังโครมครามประสานกับเสียงฟ้าร้องครืนซึ่งใกล้เข้ามา รุ่งทิพย์พยายามเปิดประตูอีกครั้งหากมันไม่ง่ายเหมือนคราวเธอเปิดเข้ามา หญิงสาวปรี่ไปเขย่าแขนคุณตาให้ช่วยด้วยความเป็นห่วงคนข้างนอก
ตาจ๋า ให้น้าดาวเข้ามาเถอะนะ ช่วยน้าดาวด้วย
ดวงตาวาวโรจน์หันมองขวับ ก่อนเรี่ยวแรงมหาศาลอย่างเหลือเชื่อจากร่างซูบผอมจะสลัดเธอกระเด็น ชายชรายันกายลุกจากเก้าอี้ เดินตรงไปเปิดประตูลูกกรงอย่างง่ายดาย
ตา...
รุ่งทิพย์ผวาตามหากไม่ทันเสียแล้ว ประตูปิดลงขังเธอไว้ภายในลำพัง แม้จะร้องอ้อนวอนอย่างไรก็ไร้ผล เธอถูกขังไว้ในฝันร้ายนั้นจวบจนรุ่งสางนั่นเอง
| จากคุณ |
:
ภาพิมล (thezircon)  
|
| เขียนเมื่อ |
:
วันอาสาฬหบูชา 54 11:46:05
|
|
|
|
กว่าจะถึงพรุ่งนี้ บทที่ 19/2
