ความคิดเห็นที่ 1 บทนำ ปฎิทินตั้งโต๊ะที่วางอยู่ใกล้ๆโคมไฟริมโต๊ะเขียนหนังสือข้างเตียงถูกเจ้าของหยิบขึ้นมามองใกล้ๆ และใช้ปากกาเมจิกขีดเครื่องหมายกากบาทลงบนตัวเลขวันล่าสุด ดังที่ทำเช่นนี้ติดกันทุกวันมานานแรมปี  เหลืออีกเพียงหกเดือนเท่านั้น เธอผู้เป็นที่รักดังดวงใจ ที่เฝ้ารอคอยมาตลอด 3 ปี ก็จะกลับมา แว่วเสียงเพลงดังมาจากเครื่องเล่นวิทยุซึ่งถูกเปิดไว้ฟังก่อนเข้านอนเป็นประจำทุกคืน  เป็นบทเพลงแสนหวานที่ชักพาความรู้สึกให้ล่องลอยกลับไปในความทรงจำครั้งหนึ่ง ที่ยังจดจำได้ขึ้นใจเสมอ ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน อีก 10 นาทีจะหกโมงเช้า เด็กหนุ่มมองเข็มนาฬิกาบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือของตนเองด้วยอาการกระวนกระวาย เขารีบใส่รองเท้าผ้าใบสำหรับวิ่งออกกำลังกาย ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กมาพาดบ่าแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากตัวบ้าน  แล้วเสียงทักทายที่ดังขึ้นในความเงียบสงัดยามเช้าตรู่ก็เล่นเอาตกใจไม่น้อย “ทำไมวันนี้ออกไปช้าล่ะฉาย ปกติเห็นออกไปวิ่งตั้งแต่ตี 5 ไม่ใช่เหรอ” ฉายะชาติ หยุดชะงัก หันกลับไปมองเจ้าของเสียงใสๆ ซึ่งมายืนเกาะรั้วข้างบ้านคุยกับเขา สีหน้าเด็กหนุ่มดูแปลกใจมาก  เธอรู้ด้วยเหรอ ว่าเขาออกมาวิ่งตั้งแต่ตี 5 ทุกวัน   “คุณใบปอทราบได้อย่างไรครับ ว่าปกติผมออกมาวิ่งตอนตี 5” เด็กสาวยิ้มสดใสกับคำถามของเด็กหนุ่มข้างบ้าน   “เราก็ตื่นมาอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยตอนตี 5 ทุกวันเหมือนกัน มองออกมาจากหน้าต่างห้องนอนก็เห็นฉายกำลังวิ่งออกไปจากบ้านทุกทีเลย  มีวันนี้แหละ ที่ออกมาสาย  ได้ข่าวว่าจะสอบโควต้าความสามารถพิเศษเครื่องดนตรีสากลใช่มั้ย ถึงต้องฟิตร่างกายด้วยการออกมาวิ่งก่อนไปซ้อมทุกวันเลย ขยันแบบเนี้ยต้องสอบได้แน่นอน” “แล้วไปทราบเรื่องของผมมาจากไหนครับ ผมจำได้ว่าผมยังไม่ได้เล่าให้ฟังสักหน่อย” เด็กสาวยิ้มกว้างให้กับคนช่างสงสัย “รู้ก็แล้วกันน่า  นี่ฉาย ถ้าฉายกลัวตื่นไปวิ่งสายกว่าทุกวันเหมือนวันนี้  เรามาช่วยกันดีกว่ามั้ย คือถ้าเราตื่นก่อนเราก็จะโทรไปปลุกจนกว่าฉายจะยอมตื่น แต่ถ้าฉายตื่นก่อน ก็โทรมาปลุกเราด้วย ถือว่าร่วมด้วยช่วยกันไง จะได้สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ทั้งสองคน” ฉายะชาติอ้าปากนิดๆ เหมือนอยากจะพูดหรือถามอะไรบางอย่าง แต่ก็เงียบไปเฉยๆ  จนคนที่เกาะรั้วอยู่ต้องเป็นฝ่ายสรุป “ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ก็ตามนี้แล้วกันนะ  เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้เลยแล้วกัน  แต่ตอนนี้ฉายรีบออกไปวิ่งเถอะ เดี๋ยวสาย ขอโทษทีนะ ชวนคุยซะนานเลย” คนที่เตรียมตัวจะออกไปวิ่งพยักหน้าช้าๆ  คล้ายจะยังงุนงง กับการถูกมัดมือชกของเด็กสาว แต่จะว่าไป เขาก็ค่อนข้างจะชินแล้วล่ะ  ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ ตั้งแต่ที่ได้ทำความรู้จักกับเพื่อนบ้านรั้วติดกัน ก็มักจะมีเรื่องอะไรที่เขาคาดไม่ถึงให้ได้แปลกใจอยู่เสมอ เสียงโทรศัพทมือถือที่วางไว้ใต้หมอนดังขึ้นติดกันเป็นเวลายาวนาน กว่าเด็กหนุ่มจะควานหามันมากดรับสาย กรอกเสียงงัวเงียไป “ครับผม” “ตื่นมาวิ่งได้แล้วนะฉาย” เสียงที่คุ้นหูตอบกลับมา ทำเอาฉายะชาติถึงกับต้องลุกพรวดขึ้นนั่ง  หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง “คุณใบปอ  เอาจริงหรือครับนี่” “เอาจริงสิ  คิดว่าเราล้อเล่นรึไง  วันนี้เราชนะ  เพราะเราเป็นฝ่ายตื่นมาโทรก่อน ฉายน่ะ แพ้ตั้งแต่วันแรกเลย ดูสิ” เสียงใสๆตอบกลับมาอย่างร่าเริง ผิดกับคนฟังที่คิ้วขมวดมุ่น “อะไรกันครับ เมื่อวาน ไม่เห็นได้ยินว่าต้องแข่งกันเลย แค่บอกว่าใครตื่นก่อนก็โทรมาปลุกไม่ใช่เหรอครับ” “แบบนั้นมันจะไปสนุกอะไรล่ะ  ต้องแข่งกันแบบนี้แหละ แล้วในแต่ละสัปดาห์นะ ถ้าใครแพ้ ต้องเลี้ยงขนมด้วย โอเคนะ” แล้วเขาจะปฏิเสธเธอได้ด้วยเหรอ  ก็ต้องตอบตกลงตามความต้องการของเธออยู่ดี  ซึ่งในหลายๆวันต่อมา การแข่งขันกันก็ดูเหมือนจะกลายเป็นความอยากแกล้งกันไปแล้ว เมื่ออยู่ๆ บางวัน ฉายะชาติก็โดนโทรมาปลุกตอนตีสามบ้าง ตีสองบ้าง ซึ่งพอผ่านไปหลายๆวันมันก็ชักจะไม่สนุกแล้วล่ะ  ตื่นมาเจอกันตอนเช้านี้ก็เลยเถียงกันคล้ายมีสงครามย่อมๆ ตรงรั้วบ้าน  และเรื่องก็เข้าหูผู้เป็นเจ้าของบ้านในที่สุด   “ฉายมีเรื่องอะไรกับใบปอ  แม่บ้านบอกว่า เห็นยืนเถียงกันที่รั้วบ้านเมื่อเช้า” น้ำเสียงมีอำนาจระคนเอ็นดูเด็กหนุ่มเอ่ยถามพร้อมๆกับอ่านหนังสือพิมพ์ยามเช้าที่โต๊ะอาหารไปด้วย  และคำถามนั้น ก็ดึงดูดความสนใจจากเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันกับฉายะชาติซึ่งนั่งอยู่อีกฟากของโต๊ะอาหารให้เลยหน้ามามองเขาด้วยเช่นกัน   “เปล่านะครับ  คุณท่าน ไม่ได้มีเรื่องอะไรเลย ผมกับคุณใบปอก็พูดคุยกันทุกเช้าก่อนผมออกไปวิ่ง ตามปกติ” “ว่าแล้ว ฉายต้องตอบแบบนี้  ฉายน่ะ ไม่เคยกล้าขัดใจอะไรใบปอหรอกครับคุณพ่อ ยอมตลอดแหละ “ นพ.วิรัช นายแพทย์ใหญ่ผู้เป็นเจ้าของบ้าน วางหนังสือพิมพ์ลงแล้วหันไปสบตากับบุตรชาย ก่อนจะหันไปมองเด็กหนุ่มในอุปการะ ซึ่งยืนก้มหน้านิ่งโดยไม่พูดอะไร “เอาเถอะ  ฉันก็แค่เรียกมาถาม คิดว่ามีเรื่องอะไรผิดใจกัน ถ้าไม่มีก็แล้วไป   พ่อไปทำงานก่อนนะตุล” ประโยคสุดท้าย เขาหันมาบอกกับตุลยวัต แล้วลุกเดินออกไปทำงานที่โรงพยาบาลตามปกติ   “ใบปอเอาแต่ใจตัวเอง อย่างที่เราเคยบอกมั้ยล่ะ ฉาย” ตุลยวัตถามยิ้มๆ เมื่อผู้เป็นพ่อเดินพ้นจากสายตาไปแล้ว   “ก็ ไม่รู้สิครับ คุณตุล  แต่ผมก็ไม่กล้าขัดใจสักเรื่อง กลัวเธอจะโกรธเข้าจริงๆน่ะครับ” “เหมือนที่ยังโกรธเรา แล้วก็ไม่ยอมสนใจเลย ตั้งแต่มีฉายเข้ามา  ตลกดี พวกเด็กผู้หญิงนี่เข้าใจยากชะมัด” พูดจบ เด็กหนุ่มผู้มีฐานะเป็นเจ้าของบ้านอีกคนก็ลุกขึ้นเดินขึ้นห้องนอนไป  ฉายะชาติมองตามแล้วก็นึกในใจ ทั้งคุณตุลและคุณใบปอ ต่างก็เป็นลูกคนเดียวของครอบครัวที่มีนิสัยค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเอง พอๆกันนั่นแหละ  และเขาก็ไม่ค่อยแปลกใจเลย ว่าทำไมสองคนนี้ถึงไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่นัก แม้ว่าจะเป็นเพื่อนบ้านกันมานานแล้วในส่วนของครอบครัวก็ค่อนข้างสนิทสนมกัน โดยเฉพาะ ทางฝั่งมารดาที่ทำงานอยู่ที่เดียวกันด้วย     เสียงเพลงปลุกจากโทรศัพท์มือถือ ยังเหมือนเดิม ตอนที่ได้ยินอีกครั้ง เพียงแต่คราวนี้ ไม่ได้มีใครโทรมาปลุกหรือโทรมากวนให้ตื่นเพื่อลุกออกไปวิ่งอีกแล้ว  ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาอย่างยากลำบาก เพิ่งรู้ว่าตัวเองเผลอนั่งหลับไปอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือตั้งแต่เมื่อคืน ในมือยังถือปฏิทินตั้งโต๊ะไว้  อีกทั้งเสียงเพลงจากวิทยุก็ยังดังอยู่รอบๆตัว เขาขยับนั่งตัวตรงแล้ววางปฏิทินที่ถืออยู่ไว้อย่างเดิม จ้องมองมันเหมือนอยากจะเร่งวันเร่งคืนให้ผ่านพ้นไปเร็วๆ  6 เดือน จะว่านานก็นาน  แต่ เขาก็ผ่านช่วงเวลาที่รอคอยยาวนานกว่านั้นมาแล้วนี่  ให้รอต่ออีกนิด คงไม่เป็นไร ก็แค่คิดถึงตลอดเวลา จนแทบไม่เป็นอันทำอะไร แค่นั้นเอง   เสียงเพลงที่ได้ยินตอนก่อนหลับไปเมื่อคืน ถูกนำมาเปิดอีกครั้ง เขาเอื้อมมือไปเพิ่มความดังของเสียง เพื่อจะให้ได้ยินมันแบบชัดเจนอีกครั้ง   อยากให้ดาวดวงนั้นรู้ว่า เมื่อดาราส่องแสงฉันดูสดใส อยากให้ดาวดวงนั้นเข้าใจ ขาดเธอไปตัวฉันคงหมดสิ้นกัน อยากให้ความทรงจำ ที่เธอให้ไว้ ช่วยทอแสงประกายทุกวัน เพราะเพียงแค่ความอบอุ่นจากเธอไม่นาน จะต่อเติมความสำคัญฉันได้   [1] [1] เพลง ก้อนหินละเมอ ศิลปิน Soul After Six จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 54 18:45:31

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 1 ปุณณมี ก้าวลงมาจากรถแท็กซี่พร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่กับสัมภาระที่วางเรียงกันอยู่หน้าประตูรั้ว ดวงตาคู่เรียวภายใต้แว่นกันแดดแฟชั่นสีดำ มองเข้าไปในบ้านพร้อมกับยิ้มน้อยๆ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน บ้านที่แสนอบอุ่นของเธอก็ยังเหมือนเดิมแทบไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดๆ  หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะปรายตามองไปยังบ้านหลังใหญ่อีกหลังทางด้านขวามือ บ้านหลังนั้นก็ยังเหมือนเดิมเช่นกัน   “อุ๊ย  คุณใบปอ  คุณใบปอของป้าจริงๆด้วย กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ  แล้วทำไมกลับมาเอง ไม่บอกไม่กล่าวใครเลย” น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจที่คุ้นเคยของป้าสา ผู้ที่เป็นทั้งแม่บ้านและพี่เลี้ยงของปุณณมีมาตั้งแต่ยังเด็ก ทำให้หญิงสาวต้องยิ้มกว้างขณะอ้าแขนรับร่างท้วมนั้นเข้ามาในอ้อมกอด ทันทีที่เปิดประตูรั้ว   “อยากเซอร์ไพรส์ทุกคนน่ะค่ะ เลยกลับมาเร็วกว่ากำหนดห้าวัน  คุณพ่อคุณแม่ล่ะคะ” “ไม่อยู่หรอกค่ะ  ไปโรง.. เอ่อ ไปทำงานตามปกติทุกวันนั่นแหละ วันนี้ไม่ใช่วันหยุดนี่คะ” แม้จะสะดุดกับคำพูดและท่าทางแปลกของป้าสา แต่หญิงสาวก็ ไม่ได้ติดใจอะไรมากนัก   สักพัก เด็กรับใช้ในบ้านก็มาช่วยกันยกข้าวของกับกระเป๋าเข้าไปในบ้าน   ปุณณมีรีบวิ่งขึ้นไปยังห้องนอนของเธอเป็นที่แรก “คิดถึงจัง  ไม่ได้มานอนตั้งเป็นปี  ขอบคุณป้าสามากนะคะ ที่ช่วยดูแลห้องนอนของหนูให้อยู่ในสภาพเหมือนเดิมเลย” “คุณแม่ของคุณใบปอต่างหากล่ะ ที่คอยดูแลห้องนี้เป็นอย่างดี  กลับมาคราวนี้ ไม่ต้องกลับไปอีกแล้วใช่รึเปล่าคะ” “ไม่ต้องแล้วค่ะป้า  หนูเรียนจบโทเรียบร้อยแล้ว กลับมาอยู่บ้านเหมือนเดิม ไม่ต้องกลับไปอีกแล้วค่ะ” หญิงสาวผู้สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาโทสาขาวิศวกรจราจรและขนส่งมาหมาดๆ พูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจในตัวเอง ไม่ต่างจากป้าสา ที่มองตอบด้วยสายตาชื่นชมยินดีไม่ต่างกัน  เจ้านายตัวน้อยที่เคยเห็นกันมาแต่อ้อนแต่ออก บัดนี้โตเป็นสาวเต็มตัว และทั้งสวยและเก่งอีกด้วย  ปุณณมี เป็นลูกสาวคนเดียวที่เปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของทั้งพ่อและแม่ รูปร่างหน้าตาของเธอ ยิ่งโตเป็นสาวก็ยิ่งเห็นชัดเจนว่าคือส่วนผสมที่ลงตัวของพ่อและแม่ รูปร่างสูงเพรียวระหง กับบุคลิกท่าทางยามเคลื่อนไหวนั้น ดูปราดเปรียวคล่องแคล่วเหมือนผู้เป็นพ่อ ในขณะที่หน้าตา ผิวพรรณที่ขาวผุดผาดนั้น ก็ชวนให้นึกถึงผู้เป็นแม่ ส่วนนัยน์ตาสีดำที่เป็นประกายวิบวับอยู่ตลอดเวลานั้น ก็เป็นเอกลักษณ์ที่ใครได้เห็นได้รู้จักแล้ว ก็อดที่จะรู้สึกไม่ต่างกันว่า  เธอช่างเป็นหญิงสาวที่ดูมีความสุขกับชีวิตเหลือเกิน  เหมือนไม่เคยมีเรื่องอะไรให้ทุกข์ใจเลยแม้เพียงนิดเดียว “กว่าจะได้เจอคุณพ่อคุณแม่ก็คงเป็นตอนเย็นแน่เลย  งั้นหนูขอลงไปเดินเล่นรอบๆบ้านดูหน่อยนะคะ ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหน” “ตามสบายเลยค่ะ เดี๋ยวป้าไปเตรียมทำของโปรดที่คุณใบปอชอบไว้ให้แล้วกันนะคะ หิวเมื่อไหร่จะได้รับประทานได้เลย” “ขอบคุณมากนะคะป้า” ปุณณมีบอกเสียงใสก่อนจะเดินลงบันไดชั้นล่าง และออกไปที่สนามหญ้าข้างบ้านฝั่งที่รั้วติดกันกับบ้านของเพื่อนบ้านที่สนิทสนามกันมาช้านาน  ข้างๆกำแพงก่อิฐสีขาว ยังมีกระถางต้นไม้ซึ่งวางคว่ำไว้สำหรับใช้ปีนขึ้นไปยืนตอนสมัยยังเป็นเด็ก จำได้ว่าบางครั้งเธอก็แอบปีนขึ้นไปนั่งเล่น พูดคุยกับเด็หนุ่มเพื่อนบ้านด้วยความซุกซนจนเกือบจะร่วงลงมาอยู่บ่อยๆ   บ้านหลังนั้นเงียบสนิทคล้ายไม่มีใครอยู่  ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจอะไร กลางวันวันธรรมดาแบบนี้ ทุกคนคงไปทำงานนอกบ้านกันหมด  เขา ก็คงไม่อยู่เช่นกัน  นอกจากความรู้สึกที่อยากทำให้บุพการีทั้งสองประหลาดใจด้วยการกลับมาก่อนกำหนดแล้ว  เขา ก็เป็นอีกคนที่เธอเห็นว่า จะทำหน้าอย่างไร ตอนที่ได้พบกัน “คุณใบปอ  กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” น้ำเสียงใจดีของหญิงวัยกลางคนที่เดินออกมาจากโรงครัวหลังบ้านใหญ่  และหันมาเห็นปุณณมี ที่กำลังชะเง้อมองเข้ามาในบ้านอยู่พอดี เอ่ยทักทายพร้อมกับเดินเข้ามาหาใกล้ๆ “สวัสดีค่ะ น้าน้อย หนูเพิ่งกลับมาเมื่อสักพักเองค่ะ คุณพ่อคุณแม่ก็ไม่อยู่บ้าน ไปทำงานกันหมดเลย  แล้วนี่ ไม่มีใครอยู่เลยเหรอคะ” หญิงสาวถามพร้อมกับมองเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ “ไปทำงานกันหมดเลยค่ะ มีน้าอยู่กับน้าจอม แล้วก็เด็กในบ้านอีกคน  คุณใบปอทานอะไรรึยังคะ หิวมั้ย ถ้าเหงาก็เข้ามานั่งเล่น ทานขนมข้างในก่อนก็ได้นะคะ” “ยังไม่ค่อยหิวหรอกค่ะ  นี่ ป้าสาก็กำลังทำอะไรให้ทานอยู่ในครัวเหมือนกัน  แล้วน้าจอมเป็นไงบ้างคะ สบายดีมั้ย” เธอถามไปถึงสามีของน้าน้อย ซึ่งเป็นทั้งคนสวนและคนขับรถของบ้านโน้นอย่างมีไมตรี ด้วยความที่สนิทสนคุ้นเคยกับทุกคนในบ้านหลังนั้นมาช้านาน   “ก็สบายดีค่ะ คุณใบปอ ขอบคุณที่ยังนึกถึงน้าจอมนะคะ” “ถ้างั้นเดี๋ยวหนูขอตัวกลับเข้าบ้านก่อนนะคะ   แล้วค่อยคุยกันใหม่ค่ะน้า” หญิงสาวบอกยิ้มๆ  ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านที่เงียบเหงาของตัวเอง รอเวลาให้ทุกๆคนกลับมา   ทันทีที่หญิงสาวเดินหายเข้าไปในบ้าน  ประตูรั้วของบ้านข้างๆก็เลื่อนเปิดออกด้วยระบบอัตโนมัติ พร้อมด้วยรถยนต์ยุโรปคันหรูที่แล่นเข้ามาจอด  ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในชุดกางเกงสแลคสีดำกับเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา เปิดประตูก้าวลงมาจากรถด้วยท่าทางอิดโรย ขอบตาทั้งสองข้างมีรอยคล้ำนิดๆ คล้ายไม่ค่อยได้นอน ทว่า ใบหน้าคมคายนั้นก็ยังดูดี น่ามอง ไม่ได้ดูทรุดโทรมเท่าไหร่นัก  เขาถือของสิ่งหนึ่งติดมือลงมาด้วย และก็นึกได้ว่า เป็นของที่มารดาฝากมาให้กับ คุณป้าผู้เป็นเพื่อนบ้าน จึงตัดสินใจเดินไปเปิดประตูเหล็กดัดอันเล็กๆที่เป็นประตูเปิดเชื่อมระหว่างบ้านทั้งสองหลังเข้าไป ด้วยความเคยชิน “ป้าสาครับ  อยู่ข้างในรึเปล่าครับ พอดีคุณแม่ผมฝากของมาให้คุณป้าเอมน่ะครับ” ทว่า คนที่เดินออกมาจากในตัวบ้าน ไม่ใช่ป้าแม่บ้านที่เขาร้องเรียก แต่เป็นคนที่ไม่ได้พบกันมานานแสนนาน  ไม่อยากจะเชื่อว่า เวลาผ่านไปไม่กี่ปี เด็กดื้อ เอาแต่ใจที่เขาเคยนึกรำคาญอยู่บ่อยๆ เมื่อครั้งยังเด็ก จะเติบโตเป็นสาวสวย สะดุดตาได้ขนาดนี้   ดูเหมือนอีกฝ่ายก็กำลังจ้องมองเขาเหมือนไม่อยากจะเชื่อสายตาเช่นกัน   “ใบปอกลับมาแล้วเหรอ   ไหนคุณลุงกับคุณป้าบอกว่าจะกลับมาถึงวันอาทิตย์นี่นา   นี่เรียนจบเรียบร้อยแล้วสินะ” ปุณณมี ยังมองเขานิ่ง รู้สึกว่า สายตาของคนตรงหน้ายังชวนให้รู้สึกหงุดหงิดเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน สายตายียวนกวนประสาท และชอบมองเหมือนเธอมีอะไรน่าขำอยู่ตลอดเวลา  ที่สำคัญ  เธอหงุดหงิดตรงที่ นอกจากอยากกลับมาเซอร์ไพรส์พ่อกับแม่ แล้ว คนที่เธออยากพบเป็นคนแรก ก็ไม่ได้พบ กลับกลายเป็นว่าต้องมาเจอกับคนที่ไม่อยากเจอแทน   “อ้าว เป็นใบ้อีก พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย หรือว่าไปอยู่เมืองนอกนานจนจำภาษาไทยไม่ได้แล้วล่ะ” นั่นไงล่ะ  เขาไม่เคยเปลี่ยนไปจริงๆด้วย “เมื่อกี้ตุลบอกจะเอาของมาให้คุณแม่ใช่ป่ะ  ไหนล่ะ  เอามาสิ” ตุลยวัตยื่นถุงกระดาษในมือให้หญิงสาวด้วยใบหน้ายิ้มๆ ระหว่างนั้นเองป้าสาก็เดินออกมาพร้อมกับถาดอาหารซึ่งเตรียมไว้ให้ปุณณมี   พอเห็นว่าเธอยืนคุยอยู่กับใครก็ยิ้มกว้าง “อ้าว คุณตุล วันนี้กลับมาเร็วจังเลยนะคะ  ดีจังเลยค่ะ คุณใบปอกำลังเหงาอยู่พอดี เดี๋ยวอยู่ทานของว่างด้วยกันสิคะ ป้าทำไว้เยอะเลย” “ขอบคุณครับป้าสา” ชายหนุ่มตอบและถือโอกาสเดินไปนั่งเก้าอี้ตรงสนามหน้าบ้าน ตรงที่ป้าสานำถาดอาหารไปวาง “เดี๋ยวป้าไปเอาน้ำมาให้นะคะคุณตุล อย่าเพิ่งรีบกลับบ้านล่ะ” “ไม่รีบหรอกครับ บ้านมันก็อยู่ตรงนี้ ไม่ได้หายไปไหน เดินสามก้าวก็ถึงแล้ว  มาสิ ใบปอ มาทานด้วยกัน ปอเปี๊ยะทอดฝีมือป้าสาเนี่ย อร่อยสุดๆเลยนะ” ตุลยวัตพูดชวนราวกับเป็นเจ้าของบ้านซะเอง  ปุณณมีมองตามเขาอย่างชั่งใจ  ก่อนจะเดินตามไปนั่งด้วย โดยไม่พูดอะไร  มองคนตรงหน้าใช้ส้อมจิ้มปอเปี๊ยะทอดเข้าปากอันแล้วอันเล่า  ก็ทำให้คิดถึงเรื่องราวในอดีตขึ้นมาเฉยๆ จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 54 18:45:56

ความคิดเห็นที่ 3 (ตอนที่ 1 ต่อ) “ฉาย มานี่เร็ว เราทำคุ้กกี้ช็อกโกแลตชิพเอง อยากให้ลองชิม” เด็กสาวปีนกระถางต้นไม้ที่วางคว่ำบนพื้นมาร้องเรียกเด็กหนุ่มที่กำลังล้างรถอยู่อย่างขมักเขม้น ตรงข้างบ้าน  แต่ เขายังไม่ทันตอบอะไร ก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมา “อะไรนะ  ใบปอทำคุ้กกี้เองเหรอ  จะไว้ใจได้มั้ยเนี่ย กล้าเสี่ยงชีวิตเหรอฉาย” ทั้งน้ำเสียงปนหัวเราะกับสายตาที่มองมาแบบกวนโอ๊ยของตุลยวัต ทำเอาปุณณมีถึงกับทำหน้าเซ็ง   “โธ่ คุณตุล  อาจจะอร่อยก็ได้ครับ  ไหนครับคุณใบปอ ที่จะให้ชิม” ฉายะชาติรีบพูดแก้สถานการณ์ เด็กหนุ่มเดินไปปิดก๊อกน้ำ แล้วเดินเข้าไปใกล้ริมรั้ว พร้อมกับเงยหน้ามองเด็กสาวอย่างให้กำลังใจ   พอเธอส่งกล่องคุกกี้มาให้ยังไม่ทันไร ตุลยวัตก็เดินเข้ามาแย่งไปและแกะกล่องหยิบมาเข้าปากเป็นคนแรกก่อนฉายะชาติซะอีก “เราไม่ได้ชวนตุลซะหน่อย เราชวนฉายคนเดียว  คนไม่มีมารยาท” แต่ตุลยวัตก็ไม่ได้สนใจกับคำพูดของเด็กสาวเท่าไหร่นัก เพราะเขากำลังไอและสำลักจากคุ้กกี้ที่ทานเข้าไป “ทำไมไม่ลองกินล่ะฉาย ยืนมองเราทำไม” เขาทำเสียงคล้ายออกคำสั่งกับเด็กหนุ่ม  ฉายะชาติจึงรีบหยิบคุกกี้ในกล่องมาชิมบ้าง “เป็นไงมั่ง  อร่อยมั้ย” เจ้าของกล่องคุกกี้ถามและมองเขาอย่างมีความหวัง “ไม่ได้เรื่อง ทั้งเค็ม ทั้งขม นี่ได้ลองชิมเองก่อนเอามาอวดคนอื่นรึเปล่าเนี่ย” เป็นตุลยวัตอีกตามเคย ที่ตอบคำถามแบบไม่ถนอมน้ำใจคนทำคุ้กกี้สักนิด “คือ มันก็อร่อยนะครับ ผมว่า เพียงแต่มันขมไปนิดนึง” ฉายะชาติรับพูดพยายามแก้ไขสถานการณ์อีกครั้ง  แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลนัก “พูดความจริงเป็นมั้ยฉาย มัวแต่ถนอมน้ำใจอยู่ได้  ใบปอจะได้ไปปรับปรุงฝีมือไงล่ะ  คราวหน้า ทำมาให้ชิมใหม่นะ ใบปอ  คราวนี้มันไม่ได้เรื่องจริงๆ ประโยคสุดท้าย เขาหันไปพูดกับเด็กสาวที่กำลังมองมาด้วยสายตาบ่งบอกความไม่พอใจ   “ถึงทำมาใหม่ เราก็จะไม่ใหตุลมาชิมด้วยแล้ว คนอะไร ใจร้าย ปากร้าย” ตุลยวัตส่ายหน้าช้าๆ อย่างไม่ใส่ใจคำต่อว่านั้น “พวกเด็กผู้หญิงนี่น่าเบื่อจริง เชิญเอาอกเอาใจกันต่อตามสบายนะฉาย  เราไปเล่นเกมในบ้านดีกว่า” “คุณใบปอ อย่าโกรธคุณตุลเลยนะครับ ผมขอโทษแทนคนตุลด้วยจริงๆ” ฉายะชาติบอกเสียงอ่อน แววตาดูไม่สบายใจ เหมือนเป็นคนผิดซะเอง “ตกลงมันไม่ได้เรื่องจริงๆใช่มั้ยฉาย บอกมาตามตรงเถอะ  ไม่ต้องกลัวเราเสียใจหรอก” ฉายะชาติดูมีสีหน้าลำบากใจอีกครั้ง   “ความจริงมันก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นหรอกครับ  แต่อย่างที่ผมบอก มันขมไปนิด คราวหน้ามันอาจจะดีขึ้น คุณใบปอฝึกทำบ่อยๆสิครับ  อย่าเพิ่งท้อแท้” “ได้  แต่ฉายต้องเป็นคนชิมทุกครั้งเลยนะ  โอเคมั้ย” เด็กสาวเริ่มมีแววตาสดใสขึ้นอีกครั้ง  เมื่อเขาพยักหน้ารับ “ได้สิครับ  จะให้ผมชิมอะไร ก็มาเรียกได้เสมอเลย” “ใบปอ!!” หญิงสาวสะดุ้งนิดๆ  กับเสียงเรียกที่ทำให้หลุดออกมาจากภวังค์ความคิดของคนตรงหน้า  เขาใช้ส้อมจิ้มปอเปี้ยะทอดโบกไปมาหน้าเธออย่างล้อๆ “มัวแต่นั่งเหม่ออยู่ได้ เราจะกินคนเดียวหมดอยู่แล้วนะ” “อยากกินก็กินไปสิ  ใครว่าอะไรล่ะ” ตุลยวัตอมยิ้มมองเธอ แล้วก็จัดการกับปอเปี๊ยะทอดชิ้นสุดท้ายเองซะเลย   “เหม่อแบบนี้ คิดถึงฉายอยู่ล่ะสิ  ได้เจอกันรึยังล่ะ” “ยังหรอก เค้าไม่รู้ว่าเรากลับมาวันนี้” ปุณณมีตอบเสียงเบา “กะจะให้เซอร์ไพรส์ ว่างั้น  แต่กลายเป็นว่าต้องมาเจอเราก่อน  ถึงว่าสิ พอเห็นหน้าเราแล้วก็หน้าผิดหวังสุดๆเลย ขอโทษทีนะ  เราไม่รู้จริงๆ ไม่งั้นก็ไม่รีบเข้ามาหรอก” ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงเรื่อยๆ และส่งสายตายิ้มๆมาให้ จนหญิงสาวมองไม่ออกว่า เขารู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ หรือตั้งใจจะล้อเธอเล่นกันแน่   “ใบปอ ไม่อยู่ตั้งนาน  ไม่กลัวว่าฉายมันจะแอบมีแฟนใหม่ไปแล้วเหรอ” ถึงจะแน่ใจว่าคราวนี้ชายหนุ่มพูดแหย่เธอเล่น  แต่มันก็ทำให้อดรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาไม่ได้   “ปากเสียไม่เลิกเลยนะตุล  อย่ามาเสี้ยมซะให้ยากเลย  ถึงเรากับฉายจะไม่ได้เจอกันนาน  แต่เราก็ติดต่อกัน คุย msn กันเกือบทุกวัน ไม่ได้รู้สึกว่าห่างกันเลยซักนิด  เราสองคนเข้าใจกันดีที่สุด” ตุลยวัตนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมา “ขอโทษที่ปากเสีย  พูดอะไรให้ใบปอไม่สบายใจแล้วกันนะ   เราว่า เรากลับบ้านดีกว่า” “ใช่สิ  กินปอเปี๊ยะหมดแล้วนี่” หญิงสาวอดค่อนขอดไม่ได้   “ใช่ ทั้งอิ่มและอร่อยมาก  ฝากขอบคุณป้าสาด้วยนะ  แล้วเดี๋ยววันหลังจะแวะมากินด้วยอีก  ไปล่ะ เอ้อ เกือบลืมว่าจะบอกอะไรอย่างนึงแหละ” แล้วเขาก็หยุดไป คล้ายจะรอดูท่าทีของเธอ   ปุณณมีจึงเงยหน้ามองด้วยสายตามีคำถาม   คนที่ยืนกอดอกมองเธอยิ้มกริ่ม  แววตายียวนของเขาทำให้เธอเริ่มหงุดหงิดอีกแล้ว “ก็ แค่จะบอกว่า กลับมาคราวนี้ ใบปอดูเป็นสาวสวยขึ้นเยอะเลยนะ   ไปจริงๆและ” ตุลยวัตหันหลังเดินกลับไปบ้านของเขาได้สักพักแล้ว  ทิ้งให้ปุณณมี ต้องขมวดคิ้วทบทวนคำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่อย่างไม่อยากจะเชื่อหู  เขาคงล้อเธอเล่นเหมือนเห็นเธอเป็นเด็กๆ อีกตามเคยนั่นแหละ  อันที่จริงเขาอายุมากกว่าเธอ 1 ปี ด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไมตั้งแต่รู้จักกัน เธอก็ไม่เคยเรียกเขาว่าพี่เลย  หญิงสาวถอนใจเบาๆ แล้วลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในบ้าน  ขณะเดินผ่านห้องรับแขก สายตาคมก็พลันมองไปเห็นซองกระดาษสีชมพูที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกกลมหน้าเก้าอี้โซฟา  ด้วยความอยากรู้อยากเห็น จึงเดินไปหยิบมันขึ้นมาอ่าน ด้านหน้ามีข้อความเรียนเชิญคุณพ่อของเธอและครอบครัว ทำให้พอเดาได้ว่าน่าจะเป็นการ์ดแต่งงานของใครสักคน  หญิงสาวตัดสินใจเปิดเอาการ์ดด้านในออกมาดู  แล้วพลิกอ่านชื่อเจ้าบ่าวและเจ้าสาว ก็คือ 'สิตางศุ์ - ฉายะชาติ' จบตอนที่ 1 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 54 18:46:50

ความคิดเห็นที่ 4 มาลงชื่อว่าเป็นผู้ติดตามอ่านนะคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 54 19:35:01

ความคิดเห็นที่ 5 จากบทนำ เข้าใจว่าฉายเป็นพระเอกและคู่กับใบปอนะ แต่มามีการ์ดแต่งงานกับคนอื่น หมายความว่าไงล่ะเนี่ย หรือเป็นตุลที่เป็นพระเอก อืม... จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 54 20:04:12

ความคิดเห็นที่ 6 ลงชื่อไว้ก่อนค่ะ เดี๋ยวมาอ่านนะคะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 54 21:08:04

ความคิดเห็นที่ 7 มาลงชื่อว่ามาอ่าน แทนการอ่านแบบ นักอ่านเงาครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 54 21:27:39

ความคิดเห็นที่ 8 แอบสงสัยว่าตุลจะเป็นพระเอกเหมือนกันค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 54 21:47:10

ความคิดเห็นที่ 9 ไปโรง .. พยาบาลหรือเปล่า (โอ๊ะ รีไรท์หรือคะ เดี๋ยวนี้คนรีไรท์กันบ่อยจัง) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 01:58:39

ความคิดเห็นที่ 10 ตุลเป็นพระเอก หรือฉายเป็นพระเอกแต่ต้องแย่งชิงหน่อย 555  เออๆ แล้วมีอะไรปิดบังกันเนี่ย >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 54 22:19:59