ความคิดเห็นที่ 1 ขณะเดินเคียงข้างเหมกรออกมายังลานจอดรถ เสียงเพลงในฉากหนึ่งของละครเวทียังดังก้องอยู่ในห้วงคำนึงของมัญชรีไม่จางหาย หล่อนยิ้มกับตัวเองอย่างเศร้าๆ รู้สึกรวดร้าวราวกับโดนกดเน้นลงกลางอกโดยแรง Don't dream too far Don't lose sight of who you are Don't remember that rush of joy He could be that boy I'm not that girl Don't wish, don't start Wishing only wounds the heart I wasn't born for the rose and the pearl There's a girl I know He loves her so I'm not that girl อย่าฝันเกินเอื้อม อย่าลืมว่าตัวเองเป็นใคร อย่าไปจำความสุขชั่วครั้งคราว อย่าหวัง หรือแม้แต่คิดเริ่มต้น เพราะสิ่งที่ทำมีแต่จะสร้างความเจ็บปวดให้หัวใจ คนอย่างหล่อนหรือจะคู่ควรกับดอกไม้และเครื่องประดับล้ำค่า ไม่มีวันและไม่มีทางเลยจริงๆ แต่หล่อนรู้จักผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง เป็นคนที่ชายหนุ่มรักมาก เขาและผู้หญิงคนนั้นดูคู่ควรกันอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ และแน่นอนว่าหญิงสาวผู้ที่ยืนเคียงข้างเขา ไม่ใช่หล่อน จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 17:40:49

ความคิดเห็นที่ 2 นับวันทัศยาก็ยิ่งสนิทสนมกับวาทการมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ทั้งที่รู้จักกันมาเกือบเดือน หล่อนกลับไม่มีข้อมูลติดต่อชายหนุ่มเลย เพราะเขาอ้างว่าไม่เชี่ยวชาญเทคโนโลยี ฟังดูไม่น่าเชื่อนัก หากทัศยาก็ไม่รู้เหตุผลที่วาทการต้องโกหก เขายังบอกอีกว่าถ้าอยากเจอ ให้นึกถึงเขาและไปที่สวนสาธารณะร่มรื่น หลังตะวันตกดิน หล่อนก็ลืมถามเหตุผลว่าทำไมต้องเป็นเวลานั้น ทว่าก็แปลก เมื่อทุกครั้งที่ทำตามวาทการบอก หล่อนก็ได้พบเขาจริงๆ แล้วก็ไม่น่าเชื่ออีกอย่างว่าผู้ที่ไม่มีแม้แต่อีเมลของกันและกันจะรู้สึกผูกพันกันขึ้นมาอย่างรวดเร็วแบบนี้ การได้พูดคุยและออกไปถ่ายรูปตามสถานที่ต่างๆกับชายหนุ่ม ทำให้หล่อนลืมความเครียดเรื่องวิทวัสไปเป็นปลิดทิ้ง ที่สำคัญ ทัศยายังรู้สึกประทับใจในตัววาทการอย่างอธิบายไม่ถูก “แพร เลิกกองแล้วไปหาอะไรกินต่อไหม” รุ่นพี่สาวที่อยู่ในกลุ่มของวิทวัสมาชวนทัศยา ขณะที่หล่อนกำลังเช็กของอยู่หลังฉาก “เอ่อ แพร” หญิงสาวเอ่ยอย่างติดขัดคล้ายกำลังไม่แน่ใจ “วันนี้วัสไปด้วยนะจ๊ะ พี่ได้ข่าวว่ามีปัญหากันตั้งแต่ช่วงทำละครเวทีแล้วไม่ใช่เหรอ ไปเถอะนะ จะได้ปรับความเข้าใจกัน ถ้าปล่อยไว้นาน เดี๋ยวไปกันใหญ่ นะจ๊ะ พี่จะช่วยคุยกับวัสอีกแรงด้วย” อีกฝ่ายพยายามหว่านล้อม “แล้วฉากล่ะคะพี่หนิง” “ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวค่อยมาจัดการพรุ่งนี้ วันนี้ทุกคนคงอยากไปฉลองกันทั้งนั้น แต่ว่าเราไม่ต้องไปกับพวกนั้นหรอก ไปแต่กลุ่มเราดีกว่า สนุกกว่าเยอะ แพรจะได้คุยกับวัสง่ายๆด้วย” ในที่สุดทัศยาก็ตอบตกลง เพราะไม่อยากค้างคาเช่นกัน หลังจากไปเอากระเป๋าที่ชั้นวางของบนเวทีแล้ว หญิงสาวจึงออกมารอรุ่นพี่หน้าห้องประชุม ไม่นานฝ่ายนั้นที่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก็เดินสะพายกระเป๋าออกมาในชุดเสื้อสายเดี่ยวสีส้มรัดรูป และกางเกงยีนสั้นจู๋จนน่าหวาดเสียว ก่อนบอกว่าวิทวัสและคนอื่นๆล่วงหน้าออกไปแล้ว “เดี๋ยวพี่ไปกับน้องแพรนะจ๊ะ จะได้ช่วยบอกทาง” “ค่ะพี่หนิง” เจ้าของใบหน้าขาวจิ้มลิ้มว่า แล้วจึงเดินไปยังรถที่จอดอยู่หลังตึกคณะ มุ่งหน้าไปยังจุดหมายทันที หวังว่าวันนี้ปัญหาระหว่างหล่อนและวิทวัสจะจบลงด้วยดีเสียที จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 17:41:11

ความคิดเห็นที่ 3 แม้เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว แต่เกริกไกรยังติดตามรถของทัศยาไม่ให้คลาดสายตา เพราะขณะที่ชายหนุ่มเข้าห้องน้ำนั้นบังเอิญไปได้ยินแผนการชั่วร้ายของวิทวัสเข้าพอดี ฝ่ายนั้นคุยกับเพื่อนอีกสามคนอย่างสนุกปากว่าวันนี้ต้องเป็นเจ้าของทัศยาให้ได้ เพื่อไม่ให้หญิงสาวปฏิเสธความต้องการอีก และหลังจากนั้นไม่ว่าอยากได้อะไร ทัศยาก็ต้องให้อย่างไม่มีข้อแม้ เมื่อได้ฟังดังนั้น เกริกไกรก็ไม่อาจวางเฉยได้ เขาขึ้นแท็กซี่ตามรถเก๋งสีน้ำเงินมา ตั้งแต่หญิงสาวออกจากห้องประชุม ทัศยาเป็นคนดี เขาจะไม่ยอมให้หล่อนตกเป็นเครื่องมือของคนเลวอย่างวิทวัสเด็ดขาด ในที่สุดรถของทัศยาก็มาจอดยังผับแห่งหนึ่งย่านสีลม เมื่อหญิงสาวและรุ่นพี่ที่แต่งตัววับๆแวมๆเดินเข้าไปด้านใน เกริกไกรก็รีบตามเข้าไปทันที เพราะความมืดและแสงสีวูบวาบในผับช่วยอำพรางสายตาได้เป็นอย่างดี จึงไม่ต้องระมัดระวังมากนัก เมื่อเห็นหญิงสาวสองคนเดินเข้าไปถึง กลุ่มของวิทวัสก็โบกมือเป็นสัญญาณ เกริกไกรมองอย่างไม่วางตา ก่อนไปนั่งที่โต๊ะไม่ไกลกัน เขาตัดสินใจโทร.หามัญชรี เพราะคิดว่าคนเดียวยังไงก็สู้ห้าคนไม่ไหว เมื่อปลายสายมีเสียงตอบรับกลับมา เกริกไกรก็รีบถาม “พี่กีวี่อยู่ไหนครับ รีบมาด่วนเลยนะครับ ตอนนี้แพรกำลังตกอยู่ในอันตราย” ชายหนุ่มรายงาน ก่อนจะบอกชื่อผับ โชคดีที่ฝ่ายนั้นกำลังทานข้าวต้มรอบดึกอยู่กับเหมกร น่าจะใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมงในการมาที่นี่ ส่วนเขาก็จะจับตามองไปเรื่อยๆ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจะได้ช่วยทันท่วงที ความดังของเพลงในผับทำให้ชายหนุ่มได้ยินเสียงสนทนาไม่ชัดเจนนัก หากก็พอจับได้ความได้ว่าวิทวัสกำลังคุยโวเกี่ยวกับทัศยาเต็มที่ ตามมาด้วยเสียงเฮโลของอีกสี่ผู้ร่วมโต๊ะซึ่งกำลังดื่มน้ำเมากันอยู่อย่างครึกครื้น “พี่ยกโทษให้น้องแพรแล้วนะจ๊ะ คราวหลังอย่าขัดใจพี่อีกละ” วิทวัสยิ้มพราย ดวงตาเป็นประกายพราวอย่างมีเลศนัย “ขอบคุณมากค่ะพี่วัส แพรดีใจที่พี่วัสหายโกรธ” ทัศยายิ้มกว้าง รู้สึกโล่งที่ปรับความเข้าใจกันได้เสียที “พี่จะโกรธนานได้ไง แฟนพี่น่ารักขนาดนี้” ชายหนุ่มโอบไหล่เจ้าของร่างเล็กอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ และหันไปยักคิ้วกับเพื่อนๆอย่างรู้กัน “น้องแพร ไม่ลองดื่มเหล้าเหรอจ๊ะ จะได้เปลี่ยนรสชาติบ้าง พี่เห็นมาทีไรก็สั่งแต่น้ำเปล่าทุกที” รุ่นพี่สาวที่มากับทัศยาพยายามโน้มน้าวพลางยกแก้วที่มีน้ำสีอำพันขึ้นยั่ว “เอาไว้วันหลังดีกว่าค่ะพี่หนิง วันนี้แพรปวดหัวนิดหน่อย คงไม่ไหวค่ะ” ทัศยาหาทางบ่ายเบี่ยง “แหม เห็นบอกวันหลังตลอด แล้วเมื่อไหร่จะได้ดื่มจ๊ะ อ๊ะ ลองหน่อยนะ นิดนึง” ผู้หญิงคนเดิมว่าพร้อมผสมเหล้าให้ “ลองดู พี่รับประกันความอร่อย” “เอาหน่อยน่าแพร ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนเลย แพรโตป่านนี้แล้ว ครอบครัวคงไม่ว่าหรอก อีกอย่างดื่มนิดเดียวไม่เมาหรอกจ้ะ” วิทวัสสนับสนุน ก่อนยิ้มหวาน “ถือว่าดื่มเพื่อพี่แล้วกันนะ” เมื่อโดนหว่านล้อมแบบนี้ ทัศยาก็เริ่มรู้สึกลำบากใจขึ้นมานิดๆ หล่อนมองหน้าทุกคนและยิ้มแหยๆ “งั้นนิดเดียวนะคะ” หญิงสาวยกแก้วของตัวเองขึ้นมาจิบ ทันทีที่เครื่องดื่มสัมผัสลิ้น ก็รับรู้ได้ถึงรสชาติขมปร่า แม้ฝ่ายนั้นจะบอกว่าผสมเหล้าลงไปเพียงเล็กน้อย หากสำหรับคนที่ไม่เคยดื่มอย่างทัศยาก็ถือว่ามากพอควรทีเดียว เสียงเฮและปรบมือดังขึ้นอย่างพอใจ ทุกคนคะยั้นคะยอให้ทัศยาดื่มต่อจนหมดแก้ว หญิงสาวลอบถอนหายใจ ก่อนบอกเสียงอ่อยๆ “พอแล้วค่ะพี่” หากคำทัดทานนั้นก็ไม่เป็นผล เมื่อวิทวัสยกแก้วของหญิงสาวขึ้นมา และมองหล่อนด้วยแววตาเว้าวอน “เอาให้หมดแก้วนี้ก่อนนะแพร แก้วเดียวเอง ถ้าแพรไม่ดื่ม พี่เสียน้ำใจแย่ นะจ๊ะ คนดีของพี่” เมื่อได้ยินอย่างนั้น ทัศยาจึงค้อมหัวเบาๆ เพราะไม่อยากให้แฟนหนุ่มต้องรู้สึกไม่ดี หญิงสาวยกแก้วขึ้นดื่มอึกๆพลางหลับตาปี๋ เมื่อความขมแล่นขึ้นสู่สมอง  ขณะนั้นเองก็มีใครคนหนึ่งมาคว้าแขนหล่อนไว้พร้อมเอ่ยห้าม ทุกคนหันไปมองเจ้าของมือหนาเป็นสายตาเดียว “แพรไม่ต้องดื่ม กลับบ้านได้แล้ว” เกริกไกรพูดจบก็ดึงทัศยาให้ลุกขึ้น “แกเป็นใครวะ” วิทวัสหรี่ตามองเจ้าของร่างสูงผอมตาตี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า แสงสีวูบวาบทำให้เห็นไม่ชัดเจนนัก “ผมเป็นเพื่อนแพร ตอนนี้ครอบครัวแพรเป็นห่วงมาก ให้ผมมาตามกลับบ้านครับ” ชายหนุ่มตอบและถือวิสาสะอ้างถึงครอบครัวของหญิงสาว เมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดๆ วิททัสก็ร้องอ๋อเสียงยาว “ฉันจำได้แล้ว แกนั่นเอง ไปบอกที่บ้านน้องแพรด้วยนะว่าตอนนี้น้องแพรกำลังสนุก ยังไม่อยากกลับ แล้วก็ไม่ต้องเป็นห่วงด้วย ฉันจะดูแลเอง” “ใช่ๆ น้องแพรอยากสนุกกับพวกพี่ต่อใช่ไหมจ๊ะ” ผู้หญิงที่แต่งตัววับๆแวมๆหันไปขอเสียงสนับสนุนจากทัศยาที่เริ่มอยู่ในอาการมึนนิดๆ “ไม่ได้ครับ แพรต้องกลับบ้านเดี๋ยวนี้” เกริกไกรทำท่าขึงขัง แม้ในใจกลัวอีกห้าคนที่กำลังมองมาเป็นสายตาเดียวอย่างไม่พอใจ ไม่รู้ว่าเขาคิดถูกหรือผิดที่วู่วามเข้ามาแบบนี้ “พูดไม่รู้เรื่องหรือไงวะ บอกว่าน้องแพรไม่กลับๆ” วิทวัสเริ่มมีน้ำโหขึ้นมานิดๆ ลุกขึ้นมากระชากคอเสื้อเกริกไกรจนยับยู่ยี่ “แต่ผมว่าท่าทางแพรไม่ไหวแล้ว” คนตัวผอมมองทัศยา หล่อนอยู่ในอาการสะลึมสะลือ ทั้งที่ดื่มไปแค่แก้วเดียว น่าแปลกจริงๆ หญิงสาวไม่น่าเมาเร็วขนาดนี้ หรือว่าในเหล้านั้นจะมีอะไรอย่างอื่นผสมลงไปด้วย ใช่ ต้องใช่แน่ๆ เกริกไกรคิดอย่างมั่นใจ “แกไม่ต้องมายุ่งกับแฟนฉัน ฉันดูแลแพรเอง เฮ้ย จัดการส่งแขกหน่อย” วิทวัสหันไปพยักพเยิดกับเพื่อนผู้ชายอีกสามคน “ทำยังไงก็ได้ ไม่ให้มันมายุ่งกับเรา” “ได้เลยเพื่อน” ชายหนุ่มผิวคล้ำร่างท้วมพูดจบก็ลุกขึ้นมาจากโต๊ะพร้อมเพื่อนอีกสองคน คนหนึ่งตัวเตี้ย ตาลึก อีกคนตัวสูง ใบหน้าสี่เหลี่ยม ทั้งสามคนเดินเข้ามาล้อมเกริกไกรจนมิดชิดจากสายตาผู้คน และช่วยกันลากไปที่หลังผับ ชายร่างท้วมใช้มีดจี้หลังขู่ ทำให้เกริกไกรไม่กล้าเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากใคร เสียงดังและความสลัว ทำให้ดูราวกับไม่มีความผิดปกติใดๆเกิดขึ้น! จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 17:41:56

ความคิดเห็นที่ 4 เหมกรรีบบึ่งรถไปยังผับที่เกริกไกรบอกด้วยความกระวนกระวาย แม้เพิ่งรู้จักอีกฝ่าย หากเกริกไกรก็เป็นทั้งรุ่นน้องของมัญชรีและเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของน้องสาว นักธุรกิจหนุ่มจึงเชื่อว่าฝ่ายนั้นคงไม่ได้เอาเรื่องคอขาดบาดตายมาล้อเล่นแน่ๆ “เกริกบอกหรือเปล่าครับว่าเกิดอะไรขึ้น” เหมกรถามด้วยความร้อนรน ถ้าหญิงสาวไม่ยั้งไว้ เขาคงเหยียบคันเร่งจนมิดไปแล้ว ทว่าที่ขับอยู่ตอนนี้ก็เกือบร้อยห้าสิบ แล้วชายหนุ่มก็ต้องถอนคันเร่ง เมื่อถนนสายบันเทิงที่กำลังมุ่งหน้าไปนั้นรถติดราวกับตังเม แม้เป็นยามค่ำคืนแบบนี้ก็ตาม “ฉันยังไม่ทันได้ถาม เกริกวางสายไปก่อนค่ะ” มัญชรีเองก็เป็นห่วงน้องสาวของชายหนุ่มไม่น้อยเช่นกัน เพิ่งออกมาจากที่นั่นแท้ๆ ไม่นึกว่าจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้นกับทัศยาได้ “ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับยายแพรด้วยนะ” สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม “น้องแพรต้องไม่เป็นอะไรค่ะ เชื่อฉันนะคะ” แม้เป็นคำปลอบประโลมง่ายๆ ไม่ได้มีเนื้อหาพิเศษอะไรไปกว่านั้น หากก็ทำให้เหมกรมีความหวังขึ้นมาบ้าง เขาพยักหน้าขอบคุณ “ผมก็หวังว่าอย่างนั้นครับ” “เดี๋ยวฉันโทร.หาเกริกอีกทีนะคะว่าตอนนี้เป็นยังไง” หญิงสาวพูดจบก็กดโทร.ออกไปหารุ่นน้อง ทว่ารอแล้วรอเล่าก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากปลายทาง “โทร.ไม่ติดเหรอครับ” “ติดค่ะ แต่ไม่มีคนรับ เดี๋ยวฉันลองโทร.อีกที สงสัยเสียงเพลงในผับดัง อาจจะไม่ได้ยิน” มัญชรีกดโทร.หาเกริกไกรอีกครั้ง แล้วก็ยังเป็นเหมือนเดิมคือไม่มีคนรับสาย “เกริกทำอะไรอยู่นะ ทำไมไม่ยอมรับสาย ไม่รู้หรือไงว่าคนอื่นเขาร้อนใจ” “คุณลองโทร.เรื่อยๆนะครับ เดี๋ยวผมลองโทร.หายายแพรอีกทาง” เหมกรบอก เมื่อนึกขึ้นได้ ก่อนจะเสียบเฮดโฟนเข้าที่หู และติดต่อหาน้องสาว ตอนแรกเขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูกจึงเพิ่งคิดได้ว่าควรโทร.หาอีกฝ่าย ผ่านไปห้านาที ทั้งคู่ก็หันมามองหน้ากัน เพียงเท่านั้นก็เข้าใจว่าไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ แถมรถที่เคลื่อนตัวไปได้อย่างเชื่องช้า ยังทำให้บรรยากาศปกคลุมไปด้วยความตรึงเครียดยิ่งขึ้น เหมกรถอนหายใจเหยียดยาว คิ้วหนาขมวดมุ่นอย่างกังวล “ทำไมรถติดอย่างนี้นะ” “อีกนิดเดียวก็ถึงแล้วค่ะ ข้างหน้านี่เอง” มัญชรีปลุกปลอบเสียงนุ่มนวล พลางภาวนาขอให้ทัศยาปลอดภัยจากอันตรายทั้งปวง จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 17:42:35

ความคิดเห็นที่ 5 ๒๗ ในที่สุดทัศยาก็หลับใหลอย่างไม่ได้สติ ทั้งที่ดื่มไปเพียงแก้วเดียวเท่านั้น วิทวัสหันไปยิ้มกริ่มกับเพื่อนด้วยความพอใจ “ยาเอ็งนี่แรงดีจริงๆ” “ข้าว่ารีบพาไปจัดการเลยดีกว่า เดี๋ยวตื่นขึ้นมาแล้วจะโวยวาย” ชายหน้าสี่เหลี่ยมที่เป็นเจ้าของยานอนหลับชนิดรุนแรงบอกอย่างรอบคอบ “เฮ้ย จะรีบไปไหนวะ ดื่มก่อนก็ได้ ยังมีเวลาอีกทั้งคืน” วิทวัสบอกพลางยกแก้วที่มีน้ำสีอำพันขึ้นมากระดกลงคอ ยิ้มมุมปากอย่างย่ามใจ “แล้วครอบครัวเขาจะไม่ตามหาเหรอวะ” ชายผิวคล้ำร่างท้วมตั้งข้อสงสัย “ไม่ตามหรอกน่า วันนี้แสดงละครเวทีวันสุดท้าย ใครก็รู้ว่าต้องมีฉลองกันต่อ กลับดึกเป็นธรรมดาอยู่แล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างสบายใจ ไม่วิตกกังวลอะไรสักนิด เพราะมองไปข้างหน้าก็เห็นแต่หนทางราบรื่นดังโรยด้วยกลีบกุหลาบ “วัส แกอย่าประมาทสิ โอกาสไม่ได้มีบ่อยๆนะ ไม่ใช่เห็นว่าทางสะดวกแล้วมานั่งดื่มหน้าระรื่นแบบนี้ จะจัดการอะไรก็รีบๆเลยดีกว่า” หนิงแนะนำด้วยความเป็นห่วง ก่อนเพื่อนอีกสองคนจะสนับสนุนด้วย เมื่อทุกคนว่าแบบนั้น วิทวัสก็เริ่มเขว หลังจากชั่งน้ำหนักดูแล้ว สุดท้ายชายหนุ่มก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากโซฟา “เออ ไปตอนนี้ก็ได้ ข้าก็อยากรู้แล้วว่าพวกผู้ดีมันเด็ดแค่ไหน” ดวงตาเต็มไปด้วยประกายหมายมาด หนิงพยักหน้าและช่วยประคองทัศยาให้ลุกขึ้น พร้อมถือกระเป๋าสะพายของสาวน้อยเอาไว้ “เดี๋ยวเอารถน้องแพรไปเลย กุญแจคงอยู่ในกระเป๋านี่แหละ” “เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งไป” วิทวัสยกมือห้าม มองกระเป๋าทัศยาด้วยแววตาวาววาม และบอกหนิงที่ช่วยประคองหญิงสาวอยู่ “เอาเงินในกระเป๋ามาจ่ายค่าเหล้าก่อน” “เออๆ เดี๋ยวค้นให้” หนิงพูดจบก็เปิดกระเป๋าสะพายและค้นหาสิ่งที่ต้องการ ก่อนจะอุทานเสียงดัง “แกๆ มีคนโทร.เข้าเครื่องน้องแพร เอาไงดี” หัวใจเจ้าหล่อนเต้นระรัว “ใครวะ แมสเสจกลับไปว่าแพรกำลังเก็บของที่กองละคร ไม่ว่างคุย ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวโทร.กลับ” วิทวัสบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เพื่อนสาวจึงจัดการให้อย่างว่องไว ใช้เวลาไม่ถึงนาทีก็เสร็จ “เรียบร้อยแล้ว ส่วนนี่เงิน จ่ายค่าเหล้าซะ เดี๋ยวฉันพาน้องแพรไปรอข้างนอกนะ” หนิงบอกพลางยื่นธนบัตรสีเทาสองใบให้ จากนั้นก็เรียกชายตัวเตี้ยตาลึกมาช่วยประคองทัศยาออกไปยังลานจอดรถ จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 17:43:19

ความคิดเห็นที่ 6 เกริกไกรถูกลากมาซ้อมจนสะบักสะบอมยังด้านหลังของผับ จากนั้นเพื่อนทั้งสามคนของวิทวัสก็นำเขาไปมัดมือ มัดเท้า ปิดปากไม่ให้ส่งเสียง และขังไว้ในห้องน้ำ ชายหนุ่มพยายามดิ้นรนสุดชีวิต หากก็ไม่สามารถสู้ได้ เพราะฝ่ายนั้นมีหลายคน และยังมีแรงเยอะกว่าหลายเท่า เกริกไกรรู้ว่ามัญชรีพยายามติดต่อมาหลายครั้ง ทว่าก็ไม่สามารถรับสายได้ ดวงตาเรียวเล็กเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย ว้าวุ่น คิดเป็นห่วงทัศยาที่อยู่ด้านนอก ไม่รู้ว่าป่านนี้เพื่อนของเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง แล้วพี่ชายทัศยากับรุ่นพี่ของเขาจะมาถึงหรือยัง เสียงเรียกเข้าดังขึ้นอีกรอบ เกริกไกรพยายามขยับแขนที่ถูกมัดหมายให้เชือกหลุดออก แต่ก็ทำได้อย่างยากเย็น สีหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความคับแค้นใจ ถ้าเขาตัวโตกว่านี้อีกนิด ก็คงพอสู้แรงของสามคนนั้นได้บ้าง ทำยังไงดีนะ ทำยังไงเขาถึงจะหลุดจากพันธนาการและออกจากห้องน้ำนี้ไปได้ ชายหนุ่มคิดถึงคำพูดและท่าทางกร่างๆของวิทวัสแล้วอยากชกหน้าสักหมัด ค่าที่อีกฝ่ายเลวเกินทนไหว เกิดมายังไม่เคยเห็นผู้ชายที่ไหนเอาเปรียบผู้หญิงมากขนาดนี้มาก่อน เกริกไกรส่งเสียงร้องเรียกให้คนช่วย แม้มันออกมาอู้อี้ หากก็ยังดีกว่าไม่พยายามทำอะไรเพื่อให้ตัวเองรอดออกไป แขนและขาขยับอย่างสุดแรง หวังจะหลุดจากเชือกหนาเหนียวแน่นให้ได้ แล้วก็เหมือนฟ้าจะเห็นใจในความฮึดสู้ของเขา เมื่อแม่บ้านได้ยินเสียงกุกกักจากห้องน้ำและเปิดเข้ามาพอดี เสียงของหญิงวัยกลางคนร้องอย่างตกใจ เพราะนึกว่าเห็นผี ก่อนจะมองดูดีๆอีกครั้ง และเมื่อแน่ใจว่าเป็นคนจึงรีบเข้ามาช่วยแกะเชือกออกจากมือและเท้าของเขา จากนั้นก็แกะผ้าที่ใช้มัดปากออก “ขอบคุณมากครับป้า” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน เมื่อเป็นอิสระ ก่อนจะวิ่งโขยกเขยกออกจากห้องน้ำไปช่วยทัศยายังด้านนอก ระหว่างทางนึกขึ้นได้ว่าพี่ชายของทัศยาต้องกำลังเป็นห่วงแน่ๆจึงกดโทร.หามัญชรีทันที “พี่กีวี่” “เกริกอยู่ไหน ทำไมไม่รับสาย พี่โทร.หาตั้งหลายรอบ” ฝ่ายนั้นถามขึ้นทันทีด้วยความมีน้ำโหนิดๆ “ผมขอโทษครับ ผมถูกพวกมันซ้อมแล้วขังไว้ในห้องน้ำ นี่ก็เพิ่งออกมาได้ กำลังจะไปช่วยแพรครับ” เกริกไกรเอ่ยเสียงแหบพร่า เพราะปวดระบมไปทั้งร่างกาย “ตายจริง งั้นเกริกออกไปดูแล้วพยายามถ่วงเวลาไว้ก่อนนะ อีกแยกเดียวพี่สองคนจะไปถึงแล้ว” เกริกไกรได้ยินเสียงปลายสายคุยกันอย่างเคร่งเครียด ก่อนที่รุ่นพี่ของเขาจะวางหูไป จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 17:43:41

ความคิดเห็นที่ 7 “เฮ้ย หากุญแจรถไม่เจอว่ะ” หนิงสบถอย่างหัวเสีย หลังจากพยายามค้นหาสิ่งที่ต้องการในกระเป๋าของทัศยามากว่าห้านาที “แกแน่ใจนะว่าหาดีแล้ว” วิทวัสหันขวับไปมองอย่างเหนื่อยหน่าย “เอามานี่ เดี๋ยวฉันหาเอง มีตาไว้ทำอะไรวะ หาตั้งนานไม่เจอ” “ก็ฉันหาดีแล้วมันไม่มีนี่ แกจะให้ทำยังไงล่ะ ถ้าตาดีนักก็เอาไปหาเองเลย” หนิงยื่นกระเป๋าให้และพ่นลมหายใจฮึดฮัด “นี่ จะทะเลาะกันไปทำไมวะ เดี๋ยวเสียเรื่องหมด” เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งปราม เพราะหวังถลุงเงินทัศยาเช่นกัน วิทวัสกระชากเอากระเป๋าของแฟนสาวไปค้น ใช้เวลาอยู่พักหนึ่งก็เอ่ยอย่างหัวเสีย “:-) ทำไมไม่มีวะเนี่ย” “หรือว่ามันตกอยู่ที่โต๊ะ ลองเข้าไปดูไหม” หนิงบอกอย่างนึกขึ้นได้ “แกเข้าไปหาซิหนิง เดี๋ยวฉันรออยู่ข้างนอก” วิทวัสออกคำสั่ง เมื่อเห็นเพื่อนสาวทำท่าไม่เต็มใจก็มองอย่างข่มๆ “ทำไม หรือว่าแกไม่อยากเที่ยวสบายๆ” “เออๆ ไปก็ได้วะ งั้นแกมาประคองน้องแพรไว้” หนิงพยักหน้าปลกๆ ก่อนจะเดินกระแทกกระทั้นเข้าไปด้านในอีกครั้ง เมื่อมาถึง หญิงสาวต้องใช้เวลาพอประมาณปรับสายตากับความมืดอีกรอบ พอลืมตาขึ้นก็ตรงไปยังโต๊ะที่นั่งเมื่อครู่ ก่อนจะก้มสำรวจหากุญแจรถของทัศยา ทว่าก็ดูยากลำบากอยู่ไม่น้อย เพราะแสงสีวูบวาบทำให้ตาลายไปหมด “ไปไหนวะเนี่ย” ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างขัดใจ “หาอะไรอยู่เหรอครับพี่” เสียงห้าวที่ทักขึ้นทำให้หนิงสะดุ้งโหยงจนหัวชนโต๊ะ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นเกริกไกรยืนยิ้มมุมปากอยู่ “กะ แก” หญิงสาวชี้หน้าเกริกไกร ตาถลนราวกับเจอผี “ทำไม ตกใจเหรอครับที่ผมออกมาได้” คนตัวผอมหัวเราะหยัน ก่อนถามเสียงกระชาก “ตอนนี้แพรอยู่ที่ไหน” “จะไปรู้เหรอ แกก็เห็นว่าฉันอยู่คนเดียว” ปฏิเสธเสียงแข็งทันที “บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ถ้าพี่ไม่อยากเข้าคุกข้อหาสมรู้ร่วมคิดวางแผนชั่วกับเพื่อน!” เกริกไกรขู่ด้วยน้ำเสียงเอาจริง “แกพูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง” ขณะนั้นก็มีคนโทร.เข้ามา หนิงลุกขึ้นและหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมาจากกระเป๋าสะพาย พอเห็นหน้าจอเป็นชื่อวิทวัสก็กดรับสัญญาณทันที “อะไรนะ จริงเหรอ เออๆ ฉันไปเดี๋ยวนี้แหละ เตรียมออกรถเลยนะ” เมื่อปลายสายบอกว่าเจอกุญแจรถอยู่ในกระเป๋ากางเกงของทัศยา หนิงก็รีบวิ่งหนีไปยังลานจอดรถทันที เกริกไกรเห็นดังนั้นก็สาวเท้าตามไป เพราะเชื่อว่าคนที่โทร.เข้ามาเมื่อครู่ต้องเป็นหนึ่งในกลุ่มของวิทวัสแน่ๆ แต่ร่างกายที่สะบักสะบอมจากการถูกซ้อมก็เริ่มไม่ไหว ทำให้อีกฝ่ายเดินห่างออกไปเรื่อยๆ เมื่อมาถึง เขาก็เห็นเพียงท้ายรถเก๋งสีน้ำเงินแล่นฉิวออกไปจากลานจอดรถเสียแล้ว เกริกไกรสบถกับตัวเองอย่างเสียดายที่มาช้าแค่นิดเดียว ขณะนั้นมัญชรีก็โทร.เข้ามาอีกครั้ง ชายหนุ่มกดปุ่มรับและเอ่ยอย่างกระวนกระวาย “พี่กีวี่ครับ พวกมันพาแพรไปแล้ว!” “ตอนนี้เกริกอยู่ไหน พวกพี่ถึงแล้ว” ปลายสายมีน้ำเสียงตกใจระคนกระสับกระส่าย “ผมอยู่หน้าผับครับ” “ใกล้ๆป้ายสีแดงใช่ไหม” “ใช่ครับ” เมื่อเกริกไกรพูดจบ ก็เห็นรุ่นพี่โผล่หน้าออกมาจากรถยุโรปสีเทาเข้ม และพยักหน้าเร่งให้เขารีบไปขึ้นรถ ชายหนุ่มวิ่งโขยกเขยกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะเปิดประตูขึ้นไปนั่งด้านหลัง และเหมกรก็ออกรถทันที “มันพาแพรไปไหน” คนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยถามด้วยน้ำเสียงเครียดจัด “ตรงไปข้างหน้าแล้วเลี้ยวขวาเลยครับ” เกริกไกรบอกทางอย่างรวดเร็ว “ทุกคนช่วยกันดูรถเก๋งสีน้ำเงินด้วยนะครับ” เหมกรบอกยี่ห้อรถและป้ายทะเบียน เพื่อให้อีกสองคนช่วยกันสังเกต “ผมบังเอิญไปได้ยินมันคุยกันในห้องน้ำว่าวันนี้ต้องเป็นเจ้าของแพรให้ได้ ที่สำคัญคนพูดคือแฟนแพร ไม่คิดเลยว่ามันจะเลวขนาดนี้” เกริกไกรเล่าอย่างเจ็บแค้น “คนที่ชื่อวิทวัสใช่ไหม” เหมกรถาม “ใช่ครับ ผมรู้สึกตะหงิดๆตั้งแต่เจอครั้งแรกแล้ว สุดท้ายนายวิทวัสก็ออกลายจริงๆ” เหมกรถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ทัศยาเคยเล่าเรื่องคนรักให้เขาฟังบ้างเหมือนกัน แต่ก็ยังไม่เคยเจอตัวจริงของอีกฝ่ายเลยสักครั้ง ที่สำคัญน้องสาวเขาเป็นคนมองโลกในแง่ดี ดังนั้นจึงไม่แปลกที่จะโดนคนอื่นหลอกได้ง่ายๆ ทัศยาเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้าน ทุกคนจึงดูแลหญิงสาวเป็นพิเศษ เลี้ยงดูประคบประหงมราวไข่ในหิน ทำให้ไม่เคยเผชิญกับสิ่งเลวร้าย ในชีวิตวัยเด็กของหญิงสาวมีแต่สิ่งสวยงาม ไม่ว่าจะเป็นคนรอบข้าง และสิ่งดีๆที่ครอบครัวมอบให้ ทว่าการเลี้ยงดูแบบนี้ก็ส่งผลเสียมาถึงปัจจุบัน เพราะเมื่อออกมาสู่โลกภายนอกที่ทุกอย่างไม่ได้งดงาม ทำให้ทัศยาไม่ทันคนและโดนเอาเปรียบอยู่บ่อยๆ “คุณแดนคะ นั่นรถน้องแพรใช่ไหม” มัญชรีโพล่งขึ้น เมื่อเห็นรถเก๋งสีน้ำเงิน หมายเลขป้ายทะเบียนเดียวกันกับที่เหมกรบอกจอดอยู่ข้างทาง เหมกรมองตามหญิงสาว ดวงตาเป็นประกายจัดจ้าขึ้นอย่างมีหวัง พยักหน้าตอบและเลี้ยวเข้าไปจอดเทียบที่ด้านหลังรถคันนั้น ก่อนที่ทั้งสามคนจะเปิดประตูลงมา และตรงไปยังรถเก๋งสีน้ำเงิน แต่ก็พบว่าไม่มีใครอยู่ข้างใน “รถอาจจะเสีย พวกมันเลยทิ้งไว้ที่นี่” เหมกรขมวดคิ้วมุ่นอย่างกลัดกลุ้ม ขณะคาดเดา “แล้วเราจะทำยังไงต่อไปคะ” มัญชรีมืดแปดด้าน “รีบขึ้นรถกันดีกว่าครับ” นักธุรกิจหนุ่มบอก แม้ในใจจะไม่มีจุดหมาย แต่ยังไงเขาก็ต้องตามหาน้องสาวให้พบ แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 54 17:59:24 จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 17:44:03

ความคิดเห็นที่ 8 กลุ่มของวิทวัสแยกกันขึ้นรถแท็กซี่สองคัน เนื่องจากระหว่างทางรถทัศยาเกิดเสียขึ้นมากะทันหัน เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มขาวใสหลับใหลไม่ได้สติอยู่ในอ้อมแขนของแฟนหนุ่ม หนิงที่นั่งอยู่ด้านหน้ากับคนขับมองภาพทัศยาผ่านกระจกแล้วแอบหวั่นขึ้นมานิดๆ เมื่อคิดถึงคำพูดของเกริกไกร บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ถ้าพี่ไม่อยากเข้าคุกข้อหาสมรู้ร่วมคิดวางแผนชั่วกับเพื่อน ถึงแม้ทางสะดวกแค่ไหน หากหญิงสาวก็ยังกลัว ถ้าเกิดอะไรผิดพลาดขึ้นมา หล่อนต้องโดนหางเลขไปด้วยแน่ เริ่มตั้งแต่เป็นคนเข้าไปชวนทัศยามาผับ และใส่ยานอนหลับชนิดรุนแรงลงในเหล้าให้รุ่นน้องดื่ม อีกอย่างถึงแม้จะกินเที่ยวกับวิทวัสมาแค่ไหน หล่อนก็รู้ว่าอีกฝ่ายพร้อมจะหักหลังด้วยการโบ้ยความผิดมาให้ทั้งหมด ถ้าเรื่องแดงขึ้นมา ยิ่งคิดก็ยิ่งลังเลว่าจะเอาด้วยดีหรือเปล่า หนิงลอบระบายลมหายใจอย่างสับสน ในที่สุดก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้น “วัส แกแน่ใจเหรอ” วิทวัสกำลังลูบไล้เรือนผมสีดำขลับของทัศยาอยู่ด้วยแววตาเป็นประกายระยับ เมื่อได้ยินก็เงยหน้าขึ้น “อะไรวะ อย่าบอกนะว่าอยู่ดีๆปอดแหกขึ้นมา” “แก แกคิดดูดีๆนะ ถ้ามันผิดพลาด พวกเราทุกคนซวยหมดนะเว้ย” หนิงนิ่วหน้าอย่างลำบากใจ ทั้งที่ตอนแรกก็เห็นดีด้วยกับแผนอย่างสุดตัว หากพอทำจริงๆอีกความคิดก็แย้งขึ้นมาเสียอย่างนั้น “แล้วมันจะเกิดอะไรวะ ฮะ ถ้าแกกลัวนักก็กลับบ้านไปเลย แล้วเวลาพวกฉันไปเที่ยวกัน ไม่ต้องเสนอหน้ามาอีกนะ” วิทวัสเริ่มมีน้ำโหขึ้นนิดๆ “ฉันก็แค่อยากให้แกลองไตร่ตรองผลดีผลเสีย” “ทำไมต้องคิดให้ปวดหัว ในเมื่อมองไปข้างหน้ามันก็มีแต่ผลดีทั้งนั้น” ชายหนุ่มไม่สะดุ้งสะเทือนต่อถ้อยคำเตือนสติของเพื่อนสาว ทันใดนั้น เงาร่างของวาทการก็ปรากฏวับขึ้นข้างๆทัศยา วิญญาณหนุ่มมองภาพที่เห็นตรงหน้าอย่างงุนงงระคนตกใจ เกิดอะไรขึ้นกับแพร? เมื่อครู่เขาจำได้ว่ากำลังนั่งชมดาวอยู่บนหลังคาบ้านทรงไทยและคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จู่ๆก็คล้ายกับดวงจิตถูกดึงดูดมาสู่ที่นี่ มันเหมือนตอนที่พี่สาวเขากำลังจะถูกอาคมลวนลามอย่างไรอย่างนั้น หรือนี่เป็นลางร้ายบอกว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับคนที่เขาผูกพัน ขณะที่วาทการพยายามจับต้นชนปลาย คนขับแท็กซี่ที่เห็นเขาก็เบิกตาโพลงขึ้น ก่อนจะร้องเสียงหลงอย่างตกใจจนควบคุมรถไม่ได้ สุดท้ายรถแท็กซี่จึงไปจอดลงข้างทาง ก่อนที่ชายวัยกลางคนจะวิ่งหนีออกไปนอกรถและยืนขาสั่นอยู่ริมถนน “เฮ้ย เป็นอะไรวะ” วิทวัสถามเสียงกระชากและมองตาขุ่น “ผะๆๆ ผี ผีครับ” คนขับรถปากสั่นเทาไปหมด ชี้นิ้วไปยังเบาะหลัง “ผีบ้าที่ไหน ฉันเป็นคนโว้ย แล้วผู้หญิงคนนี้ก็คน” “มะๆๆ มีผู้ชายอีกคน นะๆ นั่งอยู่ข้างๆ คุณผู้หญิงคนนั้นครับ” คนพูดขนลุกเกรียว จำได้ว่าตอนแรกรับผู้โดยสารมาสามคนเท่านั้น แต่ขับมาดีๆก็มีใครอีกคนเพิ่มขึ้นมา ถ้าไม่ใช่ผีแล้วจะเป็นอะไรได้ หนิงได้ยินดังนั้นก็รีบกระโดดแผล็วลงมาจากรถอีกคนด้วยความหวาดหวั่น “มีผีจริงๆเหรอลุง” “ชะๆ ใช่ครับ ผมเห็นจริงๆ นั่งอยู่ตะๆๆ ตรงนั้นครับ” “ว้าย น่ากลัว” หนิงพูดหน้าตาตื่น ขนลุกชันขึ้นทันที วิทวัสสบถอย่างหยาบคาย ก่อนประคองทัศยาลงมาจากรถแท็กซี่ “ผีที่ไหน ไม่อยากไปก็บอกดีๆสิวะ โด่ ฉันไปคันอื่นก็ได้” พูดพร้อมทำท่ากร่างๆเหมือนตัวเองใหญ่โตคับประเทศ วาทการก้าวลงจากรถแท็กซี่ ก่อนจะมองหน้าคนขับวัยกลางคนอย่างขอลุแก่โทษ เขาไม่ได้ตั้งใจทำให้ใครกลัวเลยจริงๆ คนขับแท็กซี่คงมีสัมผัสที่หกจึงทำให้มองเห็นเขาได้ “ลงเลยครับๆ ขอบคุณมากๆครับ” คนขับแท็กซี่ละล่ำละลัก ก่อนจะวิ่งกลับไปยังที่นั่งหลังพวงมาลัย และขับออกไปอย่างไม่คิดจะมองกลับมา “แกจะไปต่ออีกเหรอวัส” หนิงถามเพื่อนด้วยสีหน้าครุ่นคิด “นี่ยายหนิง ถ้าแกกลัวนักก็กลับไปนอนอยู่ห้องเลยไป เดี๋ยวฉันกับสามคนนั้นจัดการกันเอง ขี้ขลาด” เอ่ยพร้อมส่งเสียงเยาะในลำคอ ก่อนจะหันมาโบกรถแท็กซี่คันใหม่ เพื่อไปยังจุดหมาย “แกจะไม่ให้ฉันกลัวได้ยังไง ในเมื่อฉันเป็นคนล่อน้องแพรออกมา แถมยังใส่ยานอนหลับในเหล้าอีก” หนิงเอ่ยอย่างหวาดหวั่น ขณะนั้นแท็กซี่สีเหลืองเขียวก็วิ่งเข้ามาจอดเทียบตรงหน้าวิทวัสพอดี “เออๆ กลัวนักก็ไม่ต้องไป หาทางกลับบ้านเองแล้วกัน” บอกอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเปิดประตูประคองทัศยาขึ้นรถและปิดปัง หนิงได้แต่ยืนทอดถอนใจอยู่กับตัวเอง การไม่เห็นด้วยกับการกระทำอันเลวร้าย ทำให้หล่อนต้องเสียเพื่อนทั้งกลุ่มไปเลยหรือนี่ คิดแล้วก็สงสารทัศยา หญิงสาวเป็นคนดีมาก มาก จนบางครั้งหนิงก็รู้สึกผิดที่ช่วยเพื่อนสูบเลือดสูบเนื้ออีกฝ่าย หล่อนไม่น่าปล่อยให้ความคิดชั่ววูบที่อยากสบายเข้าครอบงำ จนยอมร่วมมือกับวิทวัสทำแบบนี้เลย เพราะถึงในอนาคตจะมีความสุขจริง หากก็คงสุขไม่ได้อย่างสนิทใจ เพราะสิ่งเหล่านั้นล้วนมาจากการเอาเปรียบผู้อื่น ขณะนั้นก็มีเสียงดังมาจากกระเป๋าทัศยา หนิงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูก็พบชื่อ พี่แดน อยู่บนหน้าจอ ตลอดทางคนๆนี้พยายามติดต่อมาไม่ต่ำกว่าสามสิบครั้ง ทว่าวิทวัสก็สั่งให้หล่อนเพิกเฉย และส่งข้อความเดิมๆกลับไปว่ากำลังเก็บของอยู่ที่ห้องประชุม ทว่าดูเหมือนผู้โทร.มาไม่เชื่อ จึงโทร.มาอย่างไม่ลดละแบบนี้ “จะรับดีไหมนะ” หล่อนเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 54 17:58:01 จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 17:45:50

ความคิดเห็นที่ 11 ตอบกระทู้ คุณ =FriEnDiY= อารตีนี่แหละครับเป็นตัวแปรสำคัญ / ตอนนี้นายข้าวมาแล้วครับ มาลุ้นกันว่าจะช่วยแพรได้มั้ย ^^ คุณ pat_ok วันหยุดยาวแล้วเลยมาลงให้สองตอนรวดเลยครับ แต่แอบรู้สึกว่ามันจะยาวไปหน่อยนะเนี่ย ^^ คุณ ลูนาติก ฮ่าๆ ท่าทางว่าจะครั้งสุดท้ายไปเรื่อยๆครับ นี่ก็ต้องมาร่วมหัวจมท้ายกันช่วยแพรอีกแล้ว ^^ คุณ pormare พลาดอีกแล้วอะ เช็กแล้วมันก็ยังผิดจนได้ / อ่านตอนนี้แล้วหวังว่าจะเอ็นดูกำนันขึ้นมาบ้าง นะครับน้องปอ เขาออกจะรักน้องสาว ^^ คุณ :::อาราเร่::: นึกว่ารอดจากตาแดน แต่ถ้าเป็นสาวๆของตาแดน คุณเชฟน่าจะพอสู้ได้บ้างนะครับ ^^ คุณ scottie คนนี้มาแนวร้ายลับหลังครับ ฮ่า ถ้าอารตีแสนดีนี่นายเหมกรต้องตัดสินใจยากแน่ๆ ^^ คุณ manowjowchu ร้ายแบบลับหลังน่ากลัวกว่าร้ายแบบตรงๆใช่มั้ยครับ ตอนนี้มาตามลุ้นเรื่องแพรก่อนดีกว่า ^^ คุณ Tyra นิดนึงครับ มีคนอ่านบอกว่าไม่ทันใจเลย นายเหมกรเลยขยันรุกนางเอก ^^ ขอบคุณกิ๊ฟจาก คุณ =FriEnDiY=, คุณ mimny, คุณ พิมพ์นรา, คุณ ลูนาติก, คุณ pormare, คุณ :::อาราเร่:::, คุณ นารีจำศีล, คุณ Travel to the moon, คุณ แสนดีคนในพื้นที่, คุณ manowjowchu, คุณ Tyra จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 17:56:59

ความคิดเห็นที่ 12 แล้วใครจะเป็นคนช่วยแพรได้ล่ะคะเนี่ย เกริก กี่วี่ แดน หรือจะเป็นข้าวคนเดียว เหอๆ แต่ผู้ชายอย่างวิทวัสนี่ มันน่าจับตอนให้หมดนะคะ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 22:13:40

ความคิดเห็นที่ 13 เลวได้ใจจริงๆเลยค่ะ อินมากไปหน่อย  ขอให้หนิงกลับตัวทัน อิอิ จากคุณ : manowjowchu เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 22:57:56

ความคิดเห็นที่ 14 ลงส่งท้ายเข้าพรรษาหรือคะ อ่านไม่ทันเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 00:49:26

ความคิดเห็นที่ 15 รีบๆรับสิย่ะ จะรอหาพระแสงง้าวอะไรอยู่ล่ะ แหมไม่ทันใจคนอ่านเล้ยฮาๆๆๆ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 05:01:51

ความคิดเห็นที่ 16 รับเร็วๆๆสิค่ะ ขอให้แพรปลอดภัยน้าา จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 16:52:18

ความคิดเห็นที่ 17 มาคิดได้ตอนเนี้ยนะ จากคุณ : สวนใส เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 21:05:10

ความคิดเห็นที่ 18 หนิงน่าจะช่วยได้นะ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 54 21:19:53

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนหน้าหนิงรับโทรศัพท์แน่ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 54 13:58:35

ความคิดเห็นที่ 20 ตามมาอ่าน 3 บทล่าสุดค่ะ ตอนนี้ลุ้นจัง น่าจับน้องแพรมาตีก้นจริงๆ ข้อหาไว้ใจคนง่าย จากคุณ : สะเก็ดดาวเสาร์ เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 54 21:05:59