ความคิดเห็นที่ 1 18. ล่าเทวะ (ช่วงหลัง) วิษณุวัติเร่งเดินทางทั้งกลางวันกลางคืน ตั้งแต่รู้ว่าเขาหลงกลซ้อนของพวกตระกูลเกตุดารา จนตามไปผิดที่ แม้จะเสียเวลาไปหลายชั่วยาม ทว่าเขาเค้นถามจนได้ความว่านี่เป็นแผนการที่สร้างขึ้นเพื่อลักตัวรามิตไปพิพากษาอย่างลับๆ ที่วิหารคำราม  ความจริงแล้วจอมเทพสามารถเปิดอุโมงค์ภูตติดตามมาเพื่อร่นระยะทางได้ในทันที หากทว่าเส้นทางทั้งหมดกลับถูกปิดตายโดยเทวกาฬ ซึ่งกว่าที่จะใช้เวลาเบิกทางใหม่ต้องเสียเวลาพอสมควร ดังนั้นเขาจึงใช้พญาคฤธรเดินทางติดตามมาอย่างไม่ลดละ เพราะเขารู้ว่าพวกอารญาต้องการสังหารทัณฑธรระหว่างที่รามิตยังอยู่ในสภาพอ่อนแอ จ้าวปราสาทจันทรคราสได้แต่ก่นด่าความสะเพร่าของตนเอง รามิตไม่มีทางปลอดภัยหากเขาถูกประกาศเป็นทัณฑธร...ทายาทแห่งคทาเทพ เพราะหมายถึงเขาจะกลายเป็นเป้านิ่งให้อารญาใช้เพื่อเป็นข้ออ้างในการเปิดประชุมกับสภาอาวุโสและถือโอกาสช่วงชิงคทากลับไปเป็นของตน เพราะข้าเองก็ได้ตำแหน่งจ้าวแดนตะวันตกมาจากการดวลกับจ้าวเทวาทิศและทัณฑธรคนก่อน ผลของการต่อสู้ถึงขั้นชีวิต แม้กฏของบุราทิศจะกำหนดอย่างชัดเจนว่าหากการดวลกันเป็นไปอย่างยุติธรรม เทวะในตระกูลที่พ่ายแพ้หรือกำชัยชนะ ห้ามคิดล้างแค้นหรือเหยียบย่ำอีกฝ่ายอย่างเด็ดขาด ห้ามการกระทำได้ก็จริง...แต่ห้ามความคิดไม่ได้ ข้าตระหนักดีว่าผู้นำตระกูลเกตุดารามีความชิงชังต่อจันทรคราส เพราะอาจกล่าวได้ว่า การที่ข้าดวลชนะจ้าวเทวาทิศและสังหารทัณฑธรแห่งตะวันตกจนได้คทาเทพมาครองนั้นเท่ากับเป็นการกระทำที่อาจถึงขั้นเรียกว่าช่วงชิงอย่างไม่เป็นธรรมและอำมหิตเกินไป หลังจากที่รับชัยชนะ ตระกูลเกตุดาราถึงกาลย่อยยับและพินาศลง หากข้าก็ทำไปแล้ว..ข้าแก้แค้นแทนน้อง ข้าล่าสังหารเทวะเกือบทั้งตระกูลที่บังอาจออกคำสั่งลงทัณฑ์และเนรเทศวิชชยุทธ์ ข้าฆ่าพวกมันอย่างไม่รู้สึกสม โลหิตที่นองทั่วปราสาทยังคงติดมือติดกายข้ามาจนถึงทุกวันนี้ คทาโมฬีเป็นเพียงผลพลอยได้เท่านั้น ครานั้น เมื่อได้ตำแหน่งจ้าวเทวาทิศมาครอง ข้าจึงไม่เคยสนใจ ช่วงระยะเวลาในช่วงแรกของการเป็นจ้าวแดนตะวันตก ข้ากลับทุ่มเทกายใจในการตามหาน้องชายอย่างบ้าคลั่ง...ใครขวางตาย...โทษทัณฑ์รุนแรงนักเพื่อบีบให้เขาไม่มีทางไป แต่กระนั้นข้าก็ตามหาวิชชยุทธ์ที่แสนอ่อนแอในสายตาของข้าไม่พบ ราวกับน้องจะล่วงรู้และก้าวล้ำไปก่อนเสมอ ข้าแทบบ้า...และเต็มไปด้วยคำถาม ทำไม เพราะอะไร เหตุใด วันเดือน ผ่านไปเนิ่นนาน จนกลายเป็นปี ชื่อเสียงของจ้าวแดนตะวันตกลือกระฉ่อน โดยเฉพาะการแย่งชิงตำแหน่งอันโหดร้าย แม้แต่โลกาธิบดีหรือเทวะใดก็ไม่อยู่ในสายตาข้า เพราะข้าไม่เคยสนใจผู้ใด...ดี...ยิ่งกลัวข้ายิ่งดี...ข้าใส่ใจเพียงอย่างเดียวว่าวิชชยุทธ์ไปอยู่เสียที่ไหน น้องเรา...ข้าเป็นจ้าวแดนตะวันตกแล้ว จักไม่ให้ผู้ใดจับผิดหรือขับไล่ไสส่งเจ้าอีก หากมันผู้ใดหาญกล้ามาทำร้ายหรือใส่ความเจ้า ข้าจะตัดลิ้น แยกแขนขา แล้วผลาญมันให้สิ้น... ในที่สุดหลายปีถัดมา ข้าได้พบน้องชายอีกครั้งในฐานะที่ข้าเป็นจ้าวแดนตะวันตกผู้โหดร้าย น่าชิงชัง หย่อหยิ่ง แสนโอหัง ข้าเกลียดตัวเองในตอนนั้นจริงๆ... แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 54 22:15:50 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 22:15:25

ความคิดเห็นที่ 2 ***** “นายท่าน...ดูนั่นขอรับ!” เสียงของโอวาลที่ตะโกนดังลั่นบนหลังพญาคฤธร ทำให้วิษณุวัติกลับมาสู่สถานะปัจจุบัน เบื้องล่างขณะนี้เขาเห็นผืนดินแตกแยกเป็นแนวลึกดุจเทพบนสรวงสวรรค์ใช้เข็มยักษ์ลากผ่านผืนแผ่นดิน ภูเขา ที่ราบ เป็นแนวเส้นตรงยาวไปยังหุบเขาแห่งหนึ่ง วิษณุวัติเดาจุดหมายปลายทางได้ในทันใด “เร่งไปยังวิหารคำราม!” เขาสั่ง โอ...ข้าน่าจะคิดได้แต่แรก พวกเขาพารามิตมายังสถานที่ที่ทัณฑธรและจ้าวแดนตะวันตกผู้ล่วงลับนอนสงบอยู่บนผาพยัคฆ์ อา...หรือว่า..เสียงที่สั่นสะเทือนเมื่อกลางราตรีนั้น “เร็วเข้า!” จอมเทพเร่งอย่างร้อนรน กระตุกสายบังเหียน ในใจของเขาสังหรณ์แปลกๆ มาตั้งแต่กลางราตรีแล้ว อา...บาปกรรมที่ข้าก่อไว้ในอดีต ข้าจะชดใช้เอง อย่าได้มาลงกับลูกหลานของข้าเลย... เวหาทำตามคำสั่งทันทีโดยไม่มีอิดเอื้อน และยิ่งเข้าใกล้วิหารคำราม วิษณุวัติก็ยิ่งแน่ใจทุกขณะว่า เขาตามมาถูกสถานที่แล้ว ***** มันเป็นเวลาเลยรุ่งอรุณมากเมื่อจอมเทพแห่งศิลาลัยบรรลุถึงลานหน้าสุสานของตระกูลเกตุดาราหรือสุสานผาพยัคฆ์นั่นเอง บนลานหินมีเทพจำนวนไม่น้อยนั่งคุกเข่ารอการมาถึงของจ้าวปราสาทจันทรคราสอย่างสงบ ทั้งหมดคือเหล่าเทวกาฬในสังกัดปรากสาทอนีกัฐ ร่างสูงผอมในชุดสามัญของสาวกดำแห่งปราสาทจันทรคราส กระโดดลงมาจากหลังเวหา ท่าทางของวิษณุวัติเร่งรีบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จอมเทพปรายสายตาคมเฉียบไปยังเศษซากปรักโดยรอบด้วยแววตากังวล เสมือนเขาได้ย้อนรอยรูปการณ์คล้ายกันนี้ในกาลก่อน ครานั้น...เขาสูญเสียวิชชยุทธ์ไปตลอดกาล สิ่งแรกที่ปะทะหน้าจอมเทพไม่ใช่ร่างของหัวหน้าตระกูลเกตุดารารวมทั้งเหล่าเทวกาฬในสังกัด นั่งรออย่างนิ่งสงบ ไม่ใช่สภาพยุ่งเหยิง ราวกับเกิดพายุสลาตัน ไม่ใช่รอยแตกแยกของผืนดินด้วยพลังมหาศาล แต่กลับเป็นเศษเสี้ยวของอาวุธที่แตกหักเป็นเสี่ยงๆ ของศิษย์ตน จากนั้นจอมเทพมองไปยังคทาโมฬีที่ปักแน่นอยู่เหนือผืนแผ่นหิน ปลายคทาอันเป็นที่ประดับของมุกดามณีที่ส่งประกายเจิดจรัส เมื่อนั้นวิษณุวัติตระหนักในทันใด “รามิตล่ะ” วิษณุวัติเอ่ยถามแม้เขาจะรู้คำตอบดี ขณะที่ทรุดกายลงสัมผัสเศษอาวุธที่แตกเป็นเสี่ยงรายเกลื่อนอยู่บนพื้น บางส่วนมีร่องรอยของโลหิต...นิ้วของเขาพลันสั่นไหวขณะพยายามกลืนก้อนแข็งลงลำคอ “..ไปแล้วเจ้าค่ะ” อารญาเงยหน้าขึ้นมาตอบ ขณะนี้นางผู้มีดวงตาประดุจปิศาจกลับกลายเป็นผู้ที่เพิ่งหลุดพ้นจากบ่วงบาศที่คอยพันธนาเธออยู่ตลอดเวลา หากราคาของตอบแทนที่แลกมานั้นช่างสูงล้ำ ดวงตาคมกริบของจอมเทพไหวระริกและแสดงความเจ็บปวดก่อนที่เขาจะหลับตาลง วิษณุวัติกำซากอาวุธในมือมั่นจนมันเฉือนเข้าไปถึงเลือดเนื้อของเขาเอง จากนั้นโลกาธิบดีจึงยืดกายและลืมตาขึ้นมาประจักษ์กับความจริงที่ปะทะอยู่เบื้องหน้า ชั่วครู่หนึ่งถึงกับซวนเซ แต่แล้วกลับยั้งกายไว้ได้ เมื่อนั้นจอมเทพคล้ายจะรุดไปไหนสักที่หนึ่ง หากเมื่อตนไม่รู้ว่าควรไปที่ใดจึงบังเกิดความรุ่มร้อนกังวลจนไม่สามารถควบคุมร่างกายให้ทนนิ่งเฉยอยู่ได้ จึงได้แต่เดินวนไปเวียนมาบนลานศิลาหลายครั้ง จนกระทั่งหยุดนิ่งในที่สุด แล้วหันกลับมา บัดนั้นโลกาธิบดีผู้สง่างามกลายเป็นจ้าวแดนตะวันตกเทพผู้คุมมรณทิศอันแสนโหดเหี้ยมดังกาลก่อน เบื้องหน้าของเขาในขณะนี้คือ เหล่าเทวกาฬที่เคยเนรเทศวิชชยุทธ์ไปจากบ้านเกิด ยี่สิบหกปีต่อมายังบังอาจพาตัวบุตรของเขามาสังหารเพียงเพื่อสนองความแค้นของตน พวกมันจะต้องได้รับโทษทัณฑ์...อย่างสาสม จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 22:23:41

ความคิดเห็นที่ 3 อารญานั่งก้มหน้านิ่งเบื้องหน้าทุกคน ราวกับเตรียมใจรับโทษตาย “อารญา...” เขาเอ่ยชื่อผู้นำตระกูลเกตุดาราในที่สุด  น้ำเสียงเยียบเย็นไม่ต่างไปจากเสียงปิศาจยามค่ำคืน “ปิดหุบเขาสายลมทั้งหมด...ข้าจะร่ายเวทผนึกมัน” เมื่อนั้นแม้แต่อารญายังผงกศีรษะขึ้นมาจากอาการคุกเข่า ด้วยเธอเตรียมตัวเตรียมใจมาแล้วที่จะรับโทษสถานหนักจากอาญาจอมเทพ แต่นี่... “ไม่นะเจ้าคะ...อย่าได้...” เธอเริ่มร้องคร่ำครวญ... “หากจะคิดแค้นผู้ใดขอจงลงโทษที่ข้าเพียงผู้เดียว แต่ควรละไว้ซึ่งเหล่าเทวกาฬของข้า ซ้ำที่นี่ยังเป็นสุสานบรรพบุรุษ...เพื่อเห็นแก่...” “เพื่อเห็นแก่สิ่งใด!” บัดนั้นจ้าวแดนมรณทิศถึงกับขึ้นเสียง...มันก้องสะท้อนและสั่นสะเทือนไปทั้งหุบเขา “ข้าคิดว่า...เวลาจะช่วยรักษาจิตใจของเจ้าได้...โอ..อารญา...ไม่สิ บางทีเจ้าควรจะดีใจที่สุด หากเป้าหมายที่แท้จริงของเจ้าคือการทำลายข้าและตระกูลจันทรคราสล่ะก็...เจ้าได้ทำสำเร็จแล้ว!” เขาถอนหายใจยาว และกล่าวต่อ “เจ้าคิดว่าข้าควรจะทำสิ่งใดเล่า?” เขากัดฟัน และกำมือแน่น มองไปที่เหล่าทัพเทวกาฬทั้งหมด จากนั้นจึงกล่าวช้าๆ อย่างระงับอารมณ์เต็มที่ “อารญา...ข้าจะให้โอกาส แม้เจ้าจะมีสิทธิบัญชาทัพตะวันตกโดยตรงก็ตาม แต่ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะทำการเช่นนี้โดยลำพัง เจ้ามีสิ่งใดพูดอีกหรือไม่? ยังบังอาจมีไอ้อีตัวไหนบังอาจล่วงเกินทำร้ายศิษย์ของข้าอีกหรือไม่?” อารญานิ่งเงียบ ชั่วครู่หนึ่งเธอหันไปมองด้านข้าง ซึ่งกษมะมักจะนั่งอยู่ข้างมารดาเป็นประจำ แต่บัดนี้มันกลับว่างเปล่า จ้าวปราสาทอนีกัฐหลับตาลง นี่อาจเป็นสิ่งสุดท้ายที่ข้าปกป้องเจ้าในฐานะผู้ให้กำเนิด น่าเสียดายที่ผ่านมาข้าไม่เคยทำตัวเป็นแม่ที่ดีเลย เมื่อเห็นอีกฝ่ายได้นิ่งเงียบ วิษณุวัติผู้ที่ไม่อยู่ในภาวะที่อดทนรออะไรเป็นเวลานานได้ จึงกล่าวเตือน “ไม่มีเจ้าค่ะ” อารญาเงยหน้าขึ้นโต้ตอบและเป็นครั้งแรกที่เธอกล้าสู้ตากับวิษณุวัติ อาจเป็นเพราะบัดนี้เธอประจักษ์แล้วว่า ไม่มีผู้ใดชนะอย่างแท้จริง... จากนั้นเธอกล่าวย้ำ “การครั้งนี้ข้าทำการโดยลำพังเท่านั้น เชิญโลกาธิบดีกล่าวลงทัณฑ์ ข้าในฐานะผู้นำแห่งเทวกาฬยินดีน้อมรับทุกประการ” เมื่อนั้นกายของจอมเทพแห่งศิลาลัยสั่นระริกด้วยความโกรธ เขาเดินไปอยู่ตรงหน้าเหล่าเทวกาฬทั้งหมด เรียกคทาแห่งจอมเทพมาอยู่ในมือ กระแทกด้ามจับลงบนพื้นหินจนพื้นสะเทือนและกล่าวคำพิพากษา “ข้าวิษณุวัติโลกาธิบดีแห่งศิลาลัยขอประกาศ ณ แท่นศิลาผาพยัคฆ์แห่งวิหารคำรามนี้ให้เป็นที่สถิตของคทาโมฬี เอกคทาแห่งตะวันตก พวกเจ้าทั้งหมดในที่นี้ ทั้งเทพี เทพา เหล่าเทวกาฬชั้นสูงต่ำ ตลอดจนทั้งจตุบาททั้งหลาย จะต้องพิทักษ์รักษ์คทาทิศยิ่งกว่าชีพ และรอคอยเยี่ยงสัมภเวสีชั้นทรามจนกว่าจ้าวแห่งรัตติกาลจะเป็นผู้ถอนคทาออกจากศิลาอาสน์!” เมื่อสิ้นเสียงดุจประกาศิตนั้น แม้จะเตรียมใจมาก่อนอารญาก็ยังตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว “เมื่อข้าผนึกช่องเขาฆาตแล้ว เจ้าและบริวารของเจ้าจะต้องคอยอยู่ที่นี่มิผิดอะไรกับไม้ปักหลุมศพ และพิทักษ์สุสานรอคอยจนกว่าผู้ครองคทาทิศจะให้การอภัยโทษแก่พวกเจ้า ส่วนปราสาทอนีกัฐนั้น...” จอมเทพหยุดนิดหนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ “ข้าในฐานะจอมเทพและบัดนี้ข้าคือผู้นำตระกูลตะวันตกทั้งมวล...ขอประกาศว่าตั้งแต่บัดนี้ปราสาทอนีกัฐแลทัพเทวกาฬจะต้องตกอยู่ใต้คำสั่งของจันทรคราสเท่านั้น! หากเทพในตระกูลเจ้าคิดทรยศต่อรัตติกาลอีกครั้ง ต่อให้ข้าสิ้นชีพไปแล้วข้าจะกลับมาหยียบปราสาทของเจ้าให้จมอยู่ใต้พสุธาตลอดกาล!” ***** คุยกันท้ายบท: จริงๆ ต้องจบบทตรงนี้นะคะ แต่ดูเหมือนจะสั้นเกินไป (หรือไม่?) งั้นเราจะโพสบางส่วนของตอนหน้า คือ ตอนที่ 19 ให้นิดหนึ่งนะคะ (ยังเป็นเรื่องของเฮียวิษฯ อยู่ ไหนๆ แกก็ไม่ได้ออกโรงเสียนาน) จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 22:31:50

ความคิดเห็นที่ 4 19. เหล่าเทวะผู้ซ่อนกาย ร่างสูงตรงของจอมเทพแห่งศิลาลัยยืนต้านลมที่พัดโหมมาจากทิศตะวันตก...อากาศหนาวเย็นหากทว่าใจของจ้าวแดนตะวันตกกลับร้อน วิหารคำรามและทุกเส้นทางในช่องเขาฆาตถูกเขาผนึกไว้แล้ว เหล่าเทวกาฬกลายร่างเป็นราหุกาฬที่ไม่มีวันกลับร่างเดิมได้ดุจสัมภเวสีชั้นต่ำ ทำหน้าที่พิทักษ์คทาทิศซึ่งถูกปักไว้กลางสุสานริมผาพยัคฆ์ ตั้งแต่นี้ต่อไปเหล่าพ่อค้าและนักเดินทางอาจจะมีเรื่องเล่าสยองขวัญบริเวณช่องเขาฆาตนี้แก่คนแปลกหน้าหรือผู้ที่พบกันว่าอย่าได้เข้ามาในหุบเขาวายุ...ที่นั่นมีเมืองผี... ภูตผีที่นั่นมันร้ายนัก...อย่าเข้ามา อันตราย... หากการประกาศลงอาญาต่ออารญาและทัพเทวกาฬไม่ใช่สิ่งที่วิษณุวัติมุ่งหมาย ทั้งๆ ที่หลายครั้งเขาอยากจะใช้อำนาจของตนทำลายปราสาทอนีกัฐให้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ หากมันจะทำให้วิชชยุทธ์ฟื้นคืนชีวิต... สิ่งที่ข้าอยากทำทั้งหมดตลอดระยะเวลายี่สิบกว่าปี ถูกเจ้ารามิตช่วงชิงไปทำเองทั้งหมดด้วยตัวคนเดียว ความจริงมันก็น่าจะสมควรด้วยเหตุผล เพราะรามิตคือบุตรของวิชชยุทธ์...ผู้ที่โดนเทพตระกูลนี้ทรยศหักหลัง เทพรัตติกาลที่แสนยิ่งทะนงมาบัดนี้กลับยอมศิโรราบต่อทายาทแห่งวิชชยุทธ์เพียงผู้เดียว ชัยชนะที่ข้าและน้องชายไม่เคยได้รับมาก่อน แต่มันก็แลกมาด้วยชีวิตของใคร...หลายๆ ชีวิต “นายท่านจะปล่อยคทาโมฬีไว้เช่นนี้จริงหรือขอรับ” โอวาลที่ยืนอยู่ข้างๆ วิษณุวัติเอ่ยถามด้วยความกังวล “เป็นห่วงว่าจะโดนใครขโมยหรือ?” เขาย้อน “คิดหรือว่าพวกวิหารพระอาทิตย์กระทั่งพวกไอ้ไมยราญจะบังอาจสู้ฝูงโหงราหุกาฬที่ไม่มีวันตายพวกนี้ ต่อไปจิตที่เป็นเทพของพวกมันจะค่อยๆ หายไปหลงเหลือก็แต่จิตวิปลาศ ผู้ที่จะปลดปล่อยและสยบพวกมันได้ก็มีแต่ผู้ครองคทาเทพแห่งตะวันตกเท่านั้น” โอวาลกลืนน้ำลายฝืดคอ ได้โทษตายเสียยังดีกว่า จอมเทพแห่งศิลาลัยหันไปมองแนวเทือกเขาที่สลับซับซ้อนที่อยู่เบื้องหน้า “เขาจะกลับมา”  คนพูดคล้ายกล่าวเพื่อให้กำลังใจตัวเอง จากนั้นจอมเทพจึงหันหลังให้วิหารคำรามและแท่นศิลาริมผาสิงห์ซึ่งกลายเป็นสถานที่วางคทาทิศชั่วคราว ***** คุยกันท้ายบท (อีกครั้ง) : ตอนนี้เฮียวิษฯ กริ้วถึงขั้นพิโรธ จึงทำให้มองข้ามและละเลยบางอย่างไป ต่อเมื่อแกนึกขึ้นได้ก็เป็นเวลาที่สายไปเสียแล้ว บทบาทของวิษณุวัติในตอนหลังจากนี้ยังมีต่อตอนที่ 19 นะคะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 22:36:38

ความคิดเห็นที่ 5 ก็ว่าแล้วว่า งานนี้โดนโทสะบังตาอีกเช่นเคยๆ   ป๋านะป๋า ปูนนี้แล้วแท้ๆ กษมะ ไปไหนหนอ อารญาเลือกรับผิดคนเดียว เพราะเหตุใด จะปกป้องเทพตะวันตก ไม่ให้สูญไปทั้งหมดใช่ไหม แล้วรามิตก็ได้พัก เชียร์ป๋าอยู่หน้ากองถ่าย ไม่ให้เป็นลมเพราะอินกับบทโมโห จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 22:50:12

ความคิดเห็นที่ 6 ใช้คำว่าข้าแล้วเหมือนจะไม่ครือ อาจจะเพราะเปิดด้วยเสียงพระเจ้า ถ้าจะใช้พระเจ้าบรรยายก็น่าจะใช้เขา ไม่งั้นก็ข้ามพระเจ้าไป แล้วให้ป๋าเล่าเองค่ะ รามิตก็เลยต้องบากบั่นมาปล่อยผีอีก ตามประสาคนดี กษมะเลยยังมีบทต่อ อะเย้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 54 23:51:47

ความคิดเห็นที่ 7 ที่จริงผมก็ว่ามันขัดๆกันในตอนต้นบท วิษณุวัติโลกาธิบดีแห่งศิลาลัยไม่ต้อง มีบทก็ได้ ตัวนายโรงคือผู้แต่งน่าจะเป็น ผู้อธิบาย แล้วมาเริ่มมีบทหลังจากมีเสียง นี้ “นายท่าน...ดูนั่นขอรับ" เรื่องจะดูไหล ลื่นกว่าครับ และบริบทของเรื่องมันก็บอก อยู่ก่อนแล้วว่าวิษณุวัติเร่งรีบติดตามรามิต มาไม่บอกว่าติดตามมาทั้งกลางวันกลางคืน ก็ไม่เป็นไรครับ ปรับแก้เป็นการอธิบายของ นายโรงแทนก็ได้ครับ สวัสดี จากคุณ : ชัดเจนน้องนาง เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 08:46:20

ความคิดเห็นที่ 8 วิษณุวัติ รำพึงความหลังทีไร ให้ความรู้สึกๆแปลกๆดีครับ และยังมากับอิมเใจเกรี้ยวกราดดุเดือด^^ ยังรู้สึกสงสารอารญา (ตามประสาคนใจอ่อน) ไม่ว่าเธอจะเคยทำอะไรผิดพลาดหรือไม่ดีมาก็ตาม แต่มาถึงตอนนี้ก็รู้สึกว่าเธอก็มีส่วนดี จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 09:36:58

ความคิดเห็นที่ 9 มาร่วมขัดช่วงเปิดเรื่องด้วยอีกคน ผมว่าเขียนให้เป็นความคิดในหัวแกทั้งหมดไปเลยอาจจะดีกว่า และขัดใจป๋าแกที่ปกติก็ดูจะลึกจนหยั่งไม่ถึง แต่พอเกี่ยวกับน้อง และหลาน ก็กลับกลายเป็นคนละคนไปเลย รามิตจะมาปลดปล่อยกองทัพภูตภาคนี้เลยไหมครับ ผมว่าเอาไปภาคหน้า เป็นอาวุธลับ รอให้คนอ่านลืมๆ ไปก่อน จะนานไปไหม (ภาคนี้ก็หาอย่างอื่นให้รามิตใช้แทนแก้ขัดไปก่อนครับ) แก้ไขเมื่อ 17 ก.ค. 54 09:49:44 จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 09:49:12

ความคิดเห็นที่ 10 มาคุยและขอบคุณค่ะ, (^ ^) (หยุดยาวทั้งทีแต่ไม่ได้ไปไหนเลยค่ะ) คุณ ซาลาสซา: นั่นเป็นข้อเสียของเฮียฯ ล่ะ พอโกรธแล้วใครก็เอาไม่อยู่ และไม่ฟังใครด้วย, กษมะไปไหน? มีคำตอบอยู่ตอนหน้าๆ ค่ะ, รามิตได้พักคิวแป็บนึงระหว่างรอโฆษณาค่ะ คุณ Scottie: อืม...เข้าใจแล้วค่ะ, หากจะเปลี่ยนเป็นบุรุษที่หนึ่งเล่า ควรมีช่วงจังหวะเป็นของตัวเอง แยกเป็นเอกเทศดีกว่า  เข้าใจแล้วค่ะ (หวังว่าคงเข้าใจไม่ผิดนะคะ << หมายถึงเรานะ) ขอบคุณมากๆ บางทีคนเขียนต้องการสื่อใน 'สาร' มากเกินไป อาจทำให้ละเลยหลักการบางอย่าง จนทำให้เกิดอาการคร่อมจังหวะได้ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ส่วนรามิตต้องบากบั่นกลับมาปล่อยฝีทั้งฝูงอีกหรือไม่ อืม...บางทีนะ...อาจไม่จำเป็น(เอ๋?) คุณ ชัดเจนฯ: เป็นคุณชัดเจนฯ จริงๆ ด้วย, อืม...เป็นอีกหนึ่งความเห็นที่น่าสนใจมาก เพราะเนื้อหาตอนนี้มีบริบทที่สำคัญบางอย่างซ่อนอยู่ค่ะ เราคงต้องนำเอาเนื้อความตอนนีนำมาอ่านและปรับแก้ความลื่นไหลอีกครั้งก่อนถึงมือบก.ค่ะ ขอบคุณมากๆ คุณ GTW: มาท้วงติงช่วงแรกเหมือนกัน, อืม...บุรุษที่หนึ่งมันเขียนยากตามคำร่ำลือจริงๆ ด้วย ซ้ำเราเอามาแทรกแบบคร่อมจังหวะ จึงดูแปลกๆ ดังว่า ใช่ค่ะ, อารญาเธอก็มีส่วนดีนะ คุณ zoi: ขอบคุณมากสำหรับความเห็นค่ะ ส่วนเรื่องไหนที่เกี่ยวข้องกับน้องหรือลูกของน้องแล้วแกจะอยู่เฉยๆ ไม่ได้ นั่นก็เป็นจุดอ่อนและปมอีกข้อของป๋าแกละ ขอบคุณมากๆ ในทุกๆ ความเห็นเลยค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 11:49:50

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วครับ จากคุณ : y4uc (y4uc) เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 54 17:07:31

ความคิดเห็นที่ 13 รามิตถูกป๋าแย่งซีนซะแล้ว เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 54 15:24:44

ความคิดเห็นที่ 14 ไหงมันขึ้นสองทีละ ลบออกอันนึงแล้วกัน แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 54 15:26:53 จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 54 15:25:00

ความคิดเห็นที่ 15 มาลงชื่ออ่านค่ะ มาช้าไปหน่อย แต่ยังทัน ตอนใหม่ยังไม่มา แฮะๆ จากคุณ : นัส (Tsuna27Natsu72) เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 54 20:11:38

ความคิดเห็นที่ 16 ^^ เอ๊ะ...ตอนใหม่มาแล้วค่ะ คุณนัส ไปทางนี้ค่ะ (เพิ่งลงเมื่อกี้เอง) >>http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10847239/W10847239.html จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 54 23:20:21