PANTIP.COM : W10828120 หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๑๐ พ่อแก้วแม่แก้ว ช่วยลูกด้วย [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๑๐ พ่อแก้วแม่แก้ว ช่วยลูกด้วย

‘โอ๊ย... พ่อแก้วแม่แก้ว ช่วยลูกช้างด้วย’

อารียาถึงกับเรียกหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในใจวุ่นวายในยามสายของวันที่ต้องออกมาเก็บลูกมะพร้าวใหญ่ๆ แถมหนักยังกับหินที่พรรคพวกของนายขุนใช้ไม้ไผ่ทั้งลำส่วนปลายติดตะขอโค้งคมกริบสอยลงมาเกลื่อนกลาดใต้โคนต้นเต็มสวน

แม้เพิ่งจะเริ่มใช้ไม้ไผ่อันเล็กยาวประมาณเมตรกว่าๆ ส่วนปลายมีเหล็กแหลมไว้สำหรับจิ้มเปลือกมะพร้าวเหวี่ยงมากองรวมกันได้ไม่เท่าไหร่ แต่สำหรับหญิงสาวที่ไม่เคยต้องออกแรงทำอะไรแบบนี้มาก่อนก็ถึงกับเรียกหาพ่อแก้วแม่แก้วกันเลยทีเดียว

ขาเรียวที่เคยแต่เดินช็อปปิ้งแต่ไม่เคยใส่รองเท้าบูทมาเดินเก็บมะพร้าวในสวนถึงกับสั่นระริก ปวดร้าวไปทั้งขาจนแทบจะก้าวไม่ออก แขนเรียวที่ออกแรงเหวี่ยงลูกมะพร้าวล้าจนแทบจะยกไม่ขึ้น มือที่จับไม้จิ้มมะพร้าวแดงจนเริ่มจะพองน้ำ เหงื่อเม็ดเป้งพราวขึ้นเต็มใบหน้าที่แดงก่ำ หน้ามืดตาลายคล้ายจะเห็นโลกหมุนได้เลยทีเดียว

“คุณหนู ไหวมั้ยครับ”

นายหมู ชายวัยกลางคนร่างสันทัดลูกจ้างที่ณัฐวุฒิส่งมาช่วยเดินเข้ามาเลียบๆ เคียงๆ ถามอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นร่างบางๆ แบบสาวชาวกรุงหยุดหอบหายใจอยู่ครู่ใหญ่แล้ว

หญิงสาวสูดลมหายใจยาวๆ เข้าปอดเฮือกใหญ่เพราะรู้สึกว่าอากาศชักจะเริ่มไม่พอหายใจจนเริ่มแน่นหน้าอก กลั้นอกกลั้นใจพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงว่ายังพอไหวให้นายหมูเพราะเหนื่อยจนพูดไม่ออก

แต่นายหมูก็ยังมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่วางใจในสภาพที่เหมือนจะพับไม่พับแหล่นั้นนัก ออกปากแนะนำด้วยสำเนียงเหน่อแบบทองแดงว่า

“นั่งพักกินน้ำกินท่าก่อนมั้ยครับคุณหนู เดี๋ยวค่อยมาเก็บกันต่อ” นายหมูเรียกอารียาว่าคุณหนูตามแบบลุงบุญ เอ่ยชี้ชวนให้ไปนั่งที่กระติกน้ำใต้โคนต้นมะพร้าวต้นหนึ่ง

เมื่อเห็นกระติกน้ำมีน้ำแข็งแช่อยู่เต็มใบนั้นนายหมูก็อดนึกถึงชายหนุ่มผู้เป็นนายไม่ได้

‘วันนี้พี่หมูเอาน้ำใส่กระติกไปเยอะสักหน่อยนะครับ เผื่อคุณหยาเขาด้วย อ้อ... แล้วก็หาน้ำแข็งใส่ไปด้วยสักหน่อยก็ดี ตอนกินจะได้ชื่นใจหายร้อนหายเหนื่อย’

ณัฐวุฒิร้องบอกออกมาตอนที่นายหมูเข้าไปที่บ้านเขาเพื่อกินข้าวเช้าและเตรียมอุปกรณ์เก็บมะพร้าวให้พรักพร้อม

นายหมูจำได้ว่าเขาถามนายจ้างออกไปว่า ‘อ้าว... แล้วทิดพร้าวจะไม่เข้าไปด้วยกันหรือครับ’

อีกฝ่ายส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนบอก ‘ผมว่าจะเอาปุ๋ยใยมะพร้าวไปใส่โคนมะพร้าวที่แปลงเล็กให้เสร็จก่อนเหลืออีกไม่กี่ต้นแล้ว เมื่อวานว่าจะเอาให้เสร็จก็มืดค่ำเสียก่อน แล้วเดี๋ยวสายๆ ค่อยตามเข้าไปช่วยที่สวนคุณหยา พี่หมูล่วงหน้าไปช่วยเขาก่อนก็แล้วกัน’

อารียากัดฟันลากขาเดินมานั่งลงอย่างหมดสภาพใกล้กระติกน้ำ อาการรังเกียจรังงอนที่ต้องนั่งลงบนพื้นดินแข็งๆ มีแต่หญ้าขึ้นรกหายไปสิ้น เอนหลังพิงต้นมะพร้าวอย่างหมดมาดที่เคยวางฟอร์มว่าต้องดูดีตลอดเวลา สูดลมหายใจเข้ายาวๆ เมื่อรู้สึกว่าหัวอกหัวใจวิบหวิวเหมือนใจจะขาดอย่างไรพิกล เพิ่งรู้ซึ้งถึงรสชาติของคำว่า ‘เหนื่อยสายตัวแทบขาด’ ว่าเป็นยังไงก็ตอนนี้เอง

นี่ดีว่ายังไม่สายมากแดดก็เลยยังไม่จ้าเท่าไหร่ อีกสักพักพอแดดแรงกว่านี้เธอคงทรมานกว่านี้ มิน่าล่ะเมื่อเช้าณัฐวุฒิถึงพยายามเร่งให้เธออาบน้ำและกินข้าวให้เสร็จเร็วๆ เพื่อจะให้เธอได้ออกมาเก็บมะพร้าวตั้งแต่ตอนที่แดดยังไม่จัดมากนั่นเอง

มือบางที่ตอนนี้สั่นระริกคว้าหมวกสานที่สวมกันแดดบนศีรษะมากระพือลมให้ตัวเอง กวาดตามองลูกมะพร้าวที่ยังเกลื่อนกลาดอยู่ทั่วสวนขนาดห้าสิบไร่ของคุณปู่แล้วยิ่งระโหยโรยแรง

‘โอ๊ย... ชีวิตฉันกลายมาเป็นแบบนี้ได้ยังไงกันนี่’

คิดไม่ถึงว่าเงินที่เธอเคยใช้อย่างกับเบี้ย เดินช็อปปิ้งไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มากกว่าเงินเดือนทั้งเดือนของใครหลายๆ คนแล้ว กว่าจะได้มามันยากเย็นแสนเข็ญขนาดนี้ กว่าจะเก็บมะพร้าวหมดทั้งสวนทำเอาวิญญาณแทบจะหลุดออกจากร่างแต่ได้เงินมาแค่สองสามหมื่นเนี่ยนะ

ท้ายที่สุด อารียาก็นึกตัดพ้อคุณปู่อึงอลอยู่ในใจ

‘คุณปู่นะคุณปู่ กะอีแค่หยาจะมีแฟนแค่นี้ทำไมถึงต้องทำกับหยาขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้’

แล้วหญิงสาวก็ทำตาโตเมื่อนึกทบทวนประโยคที่ตัวเองนึกตัดพ้อคุณปู่ไปเมื่อสักครู่

มีแฟนอย่างนั้นหรือ?

ตายแล้ว... ไซม่อนขรา นี่ฉันลืมนึกถึงคุณไปได้อย่างไร ทั้งที่คุณเป็นคนสำคัญที่ทำให้ฉันโดนคุณปู่ส่งมาอยู่สวนมะพร้าวนี่เลยนะ

หญิงสาวโคลงศีรษะเบาๆ นึกประหลาดใจตนเองอยู่ครามครัน เธอจำได้ดีว่าตอนที่ถูกเรียกตัวกลับเมืองไทยนั้นเธอจะเป็นจะตายขนาดไหนที่จู่ๆ คุณปู่ก็โทรศัพท์ข้ามทวีปเรียกเธอกลับอย่างปัจจุบันทันด่วน ต้องจากลาไซม่อนมาโดยที่เธอไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจล่วงหน้า แต่ทำไมมาถึงตอนนี้ความรู้สึกทุรนทุรายแบบนั้นกลับเหือดหายไป นี่ถ้าไม่นึกถึงเหตุผลที่คุณปู่ส่งเธอมาที่นี่ เธอก็คงยังไม่นึกถึงไซม่อนทั้งที่รูปของเขาก็ตั้งหราอยู่ในห้องของเธอแท้ๆ

“กินน้ำสักหน่อยมั้ยครับ เดี๋ยวจะได้ไปเดินเก็บมะพร้าวกันต่อ สายนักแดดจะร้อนเสียเปล่าๆ”

เสียงเหน่อๆ ของนายหมูทำให้หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยหลุดจากภวังค์ ชื่อและใบหน้าของไซม่อนที่เธอเห็นเพียงเลือนรางหายวับไปจากมโนภาพ ในคลองจักษุปรากฏใบหน้าเหลี่ยมกร้านแดดของนายหมูเข้ามาแทนที่

“ค่ะ” อารียารับคำพลางฝืนยิ้มจืดๆ ให้กับชายกลางคนที่ยื่นแก้วน้ำมาให้ถึงตรงหน้า รีบดึงหลังที่เอนพิงต้นมะพร้าวมารับแก้วน้ำไปดื่ม

“อื้ม... ได้น้ำเย็นชื่นใจแบบนี้ ค่อยยังชั่วหน่อย”

นายหมูได้ยินคำพูดและท่าทางของหญิงสาวคราวลูกตรงหน้าก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเมื่อเช้าณัฐวุฒิถึงกำชับให้เขาอย่าลืมใส่น้ำแข็งมาด้วย ทั้งที่ปกติทั้งเขาและชายหนุ่มไม่ค่อยนิยมกินน้ำเย็นตอนทำงานในไร่สักเท่าไหร่เพราะยิ่งกินจะยิ่งกระหาย ปกติก็จะกินน้ำธรรมดาหรือไม่ก็หามะพร้าวมาเฉาะกินน้ำง่ายๆ กันไปเลย

“แล้วพอเราเก็บมะพร้าวกองรวมกันไว้แบบนี้แล้วเราต้องทำยังไงต่อล่ะพี่หมู” หญิงสาวเคยได้ยินณัฐวุฒิออกปากเรียกคนงานผู้นี้ว่าพี่หมู เธอก็เลยเรียกตามบ้าง

“เดี๋ยวทิดพร้าวก็เอารถแทรกเตอร์ต่อสาลี่บรรทุกเข้ามาล่ะครับ เราสองคนก็ต้องช่วยกันเอามะพร้าวที่รวมกองไว้แล้วพวกนี้ขึ้นสาลี่ให้หมด ขนเอาไปรวมกันไว้เป็นกองเดียวให้ลูกน้องของเถ้าแก่แอ๊ดมานับไปน่ะครับ”

“หมดทั้งสวนนี่เลยหรือคะ”

หลานสาวคุณปู่สุเทพนึกถึงมะพร้าวกองย่อมๆ ที่เธอกับนายหมูช่วยกันรวมกองไว้ใต้โคนมะพร้าวมาตั้งแต่เช้า แล้วยังที่เหลือเกลื่อนกลาดอีกครึ่งค่อนสวนนั่นอีกล่ะ มิหนำซ้ำพอรวมกองย่อมๆ เสร็จแล้ว ก็ต้องเดินตามรถแทรกเตอร์คอยโยนมะพร้าวขึ้นสาลี่บรรทุกที่เธอเคยเห็นในโรงจอดรถจนกว่าจะหมดสวนอย่างนั้นน่ะหรือ โอ้ว... พ่อแก้วแม่แก้วขรา

“ครับ จนกว่าจะหมดทุกลูก ดูคร่าวๆ งวดนี้ก็น่าจะได้ประมาณพันห้าร้อยลูก ก็ประมาณห้าสาลี่เห็นจะได้ เพราะสาลี่ของทิดพร้าวเที่ยวนึงจุมะพร้าวได้ประมาณสามร้อยลูกล่ะครับ”

หลานสาวเจ้าของสวนที่ต้องมารับบทหนักอยากจะเป็นลมให้รู้แล้วรู้รอด แทบจะโบกมือบ๊ายบายกลับกรุงเทพฯ เสียเดี๋ยวนั้น รู้ตัวว่าที่ออกมาเก็บมะพร้าวตั้งแต่เช้านี่เป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเท่านั้นเอง เธอคงต้องใช้เวลาวันนี้ทั้งวันกว่าจะจัดการกับมะพร้าวพวกนี้เสร็จหมดทั้งสวน

“ฉันถามอะไรหน่อยสิคะพี่หมู ก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ ใครเป็นคนมาเก็บมะพร้าวในสวนนี้หรือคะ” มีเวลาเมื่อไหร่เธอจะได้ไปขอบอกขอบใจสักหน่อย

“อ้าว... คุณหนูไม่รู้หรือครับ” สีหน้าของนายหมูมีร่องรอยของความแปลกใจฉายชัด

“ก็ทิดพร้าวไงครับคุณหนู ผมเห็นเขามาคอยดูแลยังกะสวนตัวเอง หญ้างี้ไม่เคยปล่อยให้รก ปุ๋ยก็ขยันใส่ให้ปีละสองครั้ง ถ้ามีทางมะพร้าวร่วงก็จัดการให้ พอทิดขุนมาสอยก็มาเก็บให้แล้วก็โอนเงินที่ขายมะพร้าวได้ไปให้เจ้าของสวนที่กรุงเทพฯ”

“อ้อ... หรือคะ”

อารียารับคำอย่างประหลาดใจจนไม่รู้จะพูดอะไรดีกว่านี้ เพิ่งจะรู้ตัวว่าเงินส่วนหนึ่งที่เธอเคยใช้จ่ายอย่างสบายมือมาจากน้ำพักน้ำแรงของนายมะพร้าวเน่านี่เอง ไม่เห็นเขาเคยบอกสักคำ

“คุณหนูเห็นแปลงผักปลอดสารพิษตรงท้ายไร่โน่นมั้ยครับ”

นายหมูพยักเพยิดให้อารียามองตามแกไป

“ผมเห็นทิดพร้าวเขามาทดลองปลูกผักอะไรตรงนั้นบ่อย เห็นเขาเคยบอกว่าเจ้าของสวนอยากให้ลองปลูกผักดูหรือยังไงนี่แหละ ทิดพร้าวเขาก็เลยมาขุดสระน้ำลูกนั้นไว้จะได้มีน้ำใช้ในสวนแล้วก็ปลูกผักปลอดสารอย่างที่คุณหนูเห็นนั่นไง”

เป็นอีกครั้งที่หลานสาวเจ้าของสวนต้องเอ่ยคำว่า “หรือคะ”

แม้จะมีเรื่องให้วีนแตกใส่เขาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกันและลับฝีปากกันแทบทุกครั้งที่เผชิญหน้า แต่เวลานี้อารียาก็ไม่ปฏิเสธว่าเธอก็นึกทึ่งในตัวเขาไม่น้อย

“วันไหนคุณหนูว่างๆ ลองเดินเข้าไปดูสิครับ ผักสวยๆ ต้นอวบๆ น่ากินทั้งนั้น ไม่รู้ว่าทิดพร้าวเขาทำได้ยังไง ไม่ใส่ปุ๋ยไม่ฉีดยา แต่ผักออกมาสวยเสียขนาดนั้น”
แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 54 05:15:22

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 54 05:14:46

ความคิดเห็นที่ 2

อารียาฟังนายหมูที่ไม่รู้ว่าไปรับค่าตัวจากนายมะพร้าวเน่ามาเท่าไหร่ถึงได้โหมโฆษณาเสียขนาดนั้นแล้วชักรู้สึกอยากไปดูด้วยตัวเองใกล้สักรอบ บอกออกมาว่า

“พี่หมูโฆษณาเสียจนฉันชักอยากเห็น เอาไว้วันหลังมีเวลาฉันเข้าไปดูบ้างดีกว่า”

“เอาสิครับ ช่วงนี้ผักกำลังกินได้ทั้งนั้นเลย ทั้งคะน้าต้นอวบดีนะครับ แตงกวาก็กำลังติดลูกทุกวัน มะเขือเปราะก็เริ่มเก็บได้แล้ว เรียกว่าไปแปลงผักของทิดพร้าวนี่ไม่ต้องไปหาซื้อผักที่ตลาดกันเลยแหละครับ กินก็สะดวกใจไม่ต้องกลัวสารเคมีด้วย”

“ขนาดนั้นเลยหรือคะ”

อารียาได้ยินถึงความสามารถของคู่ปรับแล้วยิ่งทึ่งจัด นึกไปถึงกับข้าวฝีมือป้าพิกุลที่ส่วนใหญ่จะมีผักอยู่ด้วยเสมอ หรือไม่ก็จัดเป็นเครื่องเคียงในรูปของผักสดให้คนที่ระมัดระวังเรื่องรูปร่างอย่างเธอกินได้อย่างสบายใจ

“ทิดพร้าวเขาใจดีนะครับ ผักที่เขาปลูกใครจะกินจะมาเก็บอะไรไปก็ไม่เคยว่าไม่เคยหวง อย่างผมก็ได้ผักพวกนี้ไปฝากแม่ไอ้หนูที่บ้านบ่อยๆ แล้วใครที่อยากจะเปลี่ยนมาปลูกผักแบบไม่ใช้ยาไม่ใช้ปุ๋ยที่เป็นสารเคมีแบบเขาบ้าง เขาก็จะคอยแนะคอยบอกอย่างไม่หวงวิชากันเลย” น้ำเสียงของนายหมูแสดงถึงความชื่มชนจนกลายเป็นศรัทธาอย่างเปิดเผยเลยทีเดียว

“ก็เขาเรียนมาขนาดนั้นแล้วนี่คะ ถ้าไม่มีวิชามาถ่ายทอดให้ใครเลยก็คงไม่ใช่” แม้ใจจะเริ่มนึกชื่นชมชายหนุ่มที่กำลังเอ่ยถึงอยู่บ้าง แต่อารียาก็ยังไม่วายแย้งออกมา

“ก็คงอย่างนั้นล่ะครับ แล้วผมก็ยังเห็นเขาพยายามหาสูตรยาสูตรปุ๋ยชีวภาพใหม่ๆ ที่โรงเรือนอยู่บ่อยๆ นะครับ ในสวนของชาวบ้านถ้าใครเจอแมลงเจอโรคอะไรแปลกๆ ทิดพร้าวเป็นต้องหายไปคิดสูตรอยู่ในโรงเรือนทุกที”

“เขามีโรงเรือนด้วยหรือคะ หนูยังไม่เคยเห็น” คำถามนั้นบอกให้นายหมูรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าคงยังไม่เคยลงจากเรือนเข้าเยี่ยมหน้าไปในสวนของทิดพร้าวเลย

“มีสิครับ ถ้ามีเวลาคุณหนูก็ลองไปดูได้นะครับ เดินไปทางหลังบ้านไม่ทันเหนื่อยก็ถึงแล้ว”

“ค่ะ” เธอก็อยากเห็นเหมือนกันว่าโรงเรือนโรงทดลองของนายมะพร้าวปากเน่านั่นจะสมคำเล่าลือสักขนาดไหน แต่พระอาทิตย์ที่โชนแสงแผดกล้าขึ้นทุกขณะ ทำให้อารียาต้องรวบรวมเรี่ยวแรงและพลังใจที่เหลืออยู่น้อยนิด เอ่ยปากว่า

“แต่ว่าตอนนี้เราไปเก็บมะพร้าวกันต่อดีกว่า ยิ่งสายแดดจะยิ่งร้อน” แล้วหนูจะยิ่งลำบาก อารียาพูดต่อในใจ

เสียงเครื่องยนต์ของรถแทรกเตอร์ที่ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ในเวลาใกล้จะเพลทำให้อารียาเงยหน้าจากเปลือกสีเขียวๆ ของลูกมะพร้าวที่กำลังจะจิ้มเหวี่ยงไปรวมกองเงยหน้าขึ้นมอง

บอกตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมแค่เพียงเห็นชายหนุ่มบนรถที่กำลังเคลื่อนตรงมาหา เธอก็รู้สึกเหมือนใจมาอย่างกับเห็นเจ้าชายแสนดีในเทพนิทานขี่ม้าขาวมาช่วย รู้ว่าสิ่งที่ทำให้เหน็ดเหนื่อยสายตัวแทบขาดมาตั้งแต่เช้าจะผ่านไปด้วยดีถ้าเขามาอยู่ตรงหน้าแล้วแบบนี้

ดวงตาอันพร่าเลือนของอารียาพยายามจับภาพของชายหนุ่มที่สโลว์เครื่องยนต์แล้วกระโดดลงจากรถ เดินเปิดยิ้มตรงมาหาเธอให้ชัดที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นภาพที่เห็นก็ยังไม่กระจ่างชัดเท่าในเวลาปกติอยู่ดี

“เป็นไงบ้าง พอไหวมั้ย”

อารียาใช้ปลายเหล็กแหลมของไม้จิ้มมะพร้าวในมือปักลงดินแล้วยึดไว้มั่นเพื่อให้ตัวเองยืนได้อย่างมั่นคงที่สุดและเพื่อพยุงตัวไม่ให้ทรุดลงไปกองกับพื้นต่อหน้าเขา หูที่เริ่มอื้อเหมือนมีเสียงดังหวี่ๆ ตลอดเวลายังพอที่จะจับถึงแววห่วงใยกึ่งๆ ให้กำลังใจที่มาปะปนมากับน้ำเสียงนั้นได้

เมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า หญิงสาวก็รู้ตัวว่าตัวเองคงมีปัญหาอะไรสักอย่างเพราะตอนนี้เธอเห็นใบหน้าที่มีแววห่วงใยแกมกังวลของชายหนุ่มถึงสองหน้า ส่ายไปส่ายมาอยู่ตรงหน้าเธอนี่เอง ริมฝีปากหนักอึ้งจนเผยอตอบเขาไม่ไหว

แต่เมื่อถึงที่สุดกว่าที่จะฝืนได้อีกต่อไป อารียาก็ปล่อยให้เปลือกตาทั้งสองข้างของเธอปิดสนิทลง สติสัมปชัญญะที่พยายามรั้งไว้อย่างถึงที่สุดแล้วดับลงเสียก่อน ไม่อย่างนั้นเธอคงได้ยินณัฐวุฒิอุทานลั่น

“เฮ่ย!” แล้วรีบถลันเข้ามารวบร่างที่รูดลงกับไม้จิ้มมะพร้าวไว้ในวงแขนได้ทันก่อนที่ร่างของเธอจะลงไปกองกับพื้นหญ้าอย่างหมดสภาพ

“คุณหยาๆ”

ชายหนุ่มเขย่าแขนอย่างจะเรียกหญิงสาวที่แน่นิ่งอ่อนปวกเปียกในวงแขนให้รู้สึกตัว ใบหน้าที่แดงก่ำแต่มีเหงื่อเม็ดโตพราวอยู่เต็มของอารียาทำให้ณัฐวุฒิตะโกนเรียกคนงานเสียงดังลั่น

“พี่หมู”

เมื่ออีกฝ่ายกระหืดกระหอบเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มก็รีบบอก

“ฝากพี่หมูเก็บมะพร้าวไปก่อนนะ ผมจะพาคุณหยากลับบ้านก่อน เป็นลมไปเสียแล้ว”

ชายวัยกลางคนยังไม่ทันได้เอ่ยปากรับคำ ร่างสูงก็กระชับแขนแกร่งอุ้มร่างอ่อนปวกเปียกของอารียาเดินดุ่มออกไปเสียแล้ว

แต่กระนั้นนายหมูก็ยังทันเห็นสีหน้าร้อนรนเต็มไปด้วยความห่วงใยที่ฉายชัดบนใบหน้าของนายจ้างหนุ่มได้เต็มตา

‘เฮ้อ... เวียนหัวจัง ทำไมถึงได้เวียนหัวแบบนี้นะ’

นั่นคือความรู้สึกแรกที่อารียารับรู้ได้เมื่อเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้ง ฝืนขยับเปลือกตาที่ยังคงหนักอึ้งให้ลืมขึ้นอย่างยากลำบาก และเมื่อลืมตาได้ในที่สุดสิ่งแรกที่ปรากฏในคลองจักษุคือ... เพดานหลังคาบ้าน

หญิงสาวพยายามทบทวนความทรงจำก่อนที่ตัวเองจะมาอยู่ตรงนี้ มองไปรอบตัวอยู่อึดใจ ความทรงจำที่เริ่มทำงานอีกครั้งก็บอกว่าที่นี่เป็นห้องนอนของเธอที่บ้านนายมะพร้าวเน่า แต่พร้อมกันนั้นความที่ยังปะติดปะต่ออะไรไม่ได้ก็ทำให้หญิงสาวพึมพำออกมา

“มาได้ไงหว่า” ก็ความทรงจำสุดท้ายที่มีบอกเธอว่า กำลังเก็บมะพร้าวอยู่ในสวนมิใช่หรือ แล้วนี่กลับมานอนที่บ้านได้ยังไง

เสียงเอ็ดหมาแว่วมาจากทางเชิงบันไดทำให้อารียาหันมองไปทางประตูห้อง สักครู่ก็เห็นป้าพิกุลพ้นบันไดเดินยิ้มตรงเข้ามาหา

“ฟื้นแล้วหรือลูก เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นมั้ย ป้าละลายยาหอมมาให้ จิบเสียหน่อยนะหนูจะได้รู้สึกดีขึ้น” ป้าพิกุลวางถ้วยเล็กที่มีน้ำละลายยาหอมก้นถ้วยไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง แล้วปราดเข้ามาหาหญิงสาวจนถึงตัว นั่ง ถามไถ่อย่างอาทร

“ดีขึ้นแล้วค่ะป้า แต่...” หญิงสาวโคลงศีรษะเล็กน้อย “เหมือนยังมึนๆ เวียนหัวอยู่นิดหน่อยน่ะค่ะ”

“ก็อย่างนี้แหละจ้ะ ไม่เป็นไรหรอก หนูเป็นลมไปนี่จ๊ะฟื้นขึ้นมาแล้วก็ต้องเวียนหัวเป็นธรรมดา จิบยาหอมเสียหน่อยสิจ๊ะจะได้ดีขึ้นป้าละลายมาให้แล้ว” พูดพลาง ป้าพิกุลก็ขยับไปหยิบถ้วยกระเบื้องเคลือบมีน้ำละลายยาหอมสีออกเขียวคล้ำๆ นอนอยู่ก้นถ้วยมาส่งให้

อารียารับมาแล้วเพ่งมองยาหอมในมือ เพราะตั้งแต่เล็กจนโตมาเธอยังไม่เคยต้องใช้บริการยาหอมเลยสักครั้ง เคยแต่ได้ยินป้าอุ่นเรือนเรียกหายาหอมในบางครั้งบางคราวตามประสาผู้สูงอายุ นึกไม่ถึงว่าวันนี้เธอก็ต้องมาจิบยาหอมเหมือนกัน

เพราะไม่เคยกินยาหอมมาก่อน ทำให้อารียาไม่ทันได้ระวังถึงรสเฝื่อนอันขมเข้มที่มาพร้อมกับกลิ่นหอมปนฉุน ทำให้อารียาที่จิบเข้าไปอึกใหญ่เกือบสำลักเมื่อลิ้นรับรู้รส พอหลับหูหลับตากลืนได้อารียาก็ขยาดจนต้องส่งถ้วยคืนให้ป้าพิกุล

“ขมจังค่ะป้า” อารียาบอกด้วยหน้าที่เหยเก ขยาดฤทธิ์ยาหอมไปอีกนาน ไม่รู้ว่าป้าอุ่นเรือนกินได้ยังไงบ่อยๆ

“ยาหอมมันก็ขมอย่างนี้แหละจ้ะ ที่โบราณเขาว่าไงจ๊ะว่าหวานเป็นลมขมเป็นยา หนูกินอีกหน่อยนะจะได้หาย” ป้าพิกุลไม่ยอมรับถ้วยคืนแต่กลับคะยั้นคะยอให้อารียากินที่ยังเหลืออยู่ให้หมด

หญิงสาวทำหน้าเหมือนกับต้องอมบอระเพ็ดทั้งเถา กลั้นหายใจกลืนได้อีกอึกเล็กๆ ก็ยอมแพ้ “ไม่ไหวแล้วค่ะป้า ขมเหลือเกิน”

“ถ้างั้นก็จิบน้ำตามเสียหน่อยนะจ๊ะ”

เมื่ออารียารับแก้วน้ำมาดื่มและส่งคืนให้ป้าพิกุลแล้ว หญิงสาวก็คว้าหมอนมาตั้งพิงพนักหัวเตียงแล้วเอนหลังพิงเพื่อที่จะได้คุยกับป้าพิกุลสะดวก

“หนูกลับมาบ้านได้ยังไงหรือคะป้าพิกุล”

ป้าพิกุลวางแก้วน้ำลง มองหญิงสาวตรงหน้าเต็มตาแล้วค่อยๆ บอกออกมาช้าชัดว่าด้วยน้ำเสียงปกติว่า

“ป้าเห็นทิดพร้าวเขาอุ้มหนูเดินขึ้นบันไดมานี่จ๊ะ”

แต่สิ่งผิดปกติที่ป้าพิกุลเห็นแล้วไม่ได้ขยายความให้อารียาฟัง คือ ท่าทางที่บอกให้นางรู้ว่าลูกชายของนางห่วงใยหญิงสาวคนนี้แค่ไหน เมื่อเขาวางอารียาลงบนที่นอนได้ ก็รีบเปิดหน้าต่างเพื่อให้อากาศถ่ายเทสะดวก ปากก็ร้องขอยาหอมจากนาง

เสร็จแล้วเขาก็มานั่งเก้าอี้ตัวที่นางกำลังนั่งอยู่นี้ ทอดสายตามองนิ่งที่หญิงสาวอยู่พักใหญ่ด้วยสีหน้าที่นางมองแล้วแลเห็นหัวใจของลูกได้ทะลุปรุโปร่งเลยทีเดียว

“เขาเป็นคนพาหนูมาหรือคะ” อารียาถามเหมือนไม่ได้ต้องการคำตอบ “หนูจำได้เลาๆ ว่าตอนก่อนจะเป็นลมไป เหมือนเห็นเขามายืนอยู่ตรงหน้า แล้วหนูก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีก”

“จ้ะ หนูฟื้นก็ดีแล้ว นั่งพักอีกสักครู่แล้วเดี๋ยวลงไปกินข้าวด้วยกันนะจ๊ะ นี่ก็บ่ายแล้วหนูยังไม่ได้กินข้าวมื้อเที่ยงเลย”

“ค่ะ งั้นหนูขอนั่งตรงนี้สักครู่นะคะ แล้วเดี๋ยวหนูตามลงไปนะคะ” หญิงสาวบอกเมื่อเห็นป้าพิกุลลุกขึ้นยืนเตรียมเดินออกไปจากห้อง

“จ้ะ”

อารียามองตามป้าพิกุลที่เดินพ้นประตูห้องไป และเมื่อถอนสายตากลับมาก็ปะทะเข้ากับกรอบรูปราคาแพงที่เธอตั้งไว้บนโต๊ะข้างพนักเตียงที่กำลังนั่งพิงอยู่

หญิงสาวมองคนในรูปที่แอ็คท่าหล่อแล้วส่งยิ้มให้เธอด้วยความรู้สึกที่เธอก็บอกตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าเป็นแบบไหน

ชายหนุ่มในรูปอยู่ไกลจนแทบจะเป็นอีกซีกโลก แทนที่เธอจะคิดถึงและโหยหา แต่เธอกลับมีความรู้สึกแบบนั้นให้กับคนที่อยู่ใกล้ ใกล้ขนาดร่วมชายคาบ้านแถมยังทะเลาะกันทุกครั้งที่เห็นหน้าได้อย่างไร

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 54 05:17:50