ความคิดเห็นที่ 1 แล้วมาเข้าใจอีกที ก็ตอนพี่ๆเขามาบังคับให้เด็กรุ่นน้องมาทำกิจกรรมเชียร์กีฬาสี ที่ใครไม่เข้าจะถูกตัดคะแนนจิตพิสัยของอาจารย์สุพจน์อาจารย์ประจำชั้น ซึ่งแกเป็นคนบ้ากิจกรรมมาก ใครจะยอมให้หักล่ะ คะแนนสอบยิ่งห่วยๆ และหนึ่งในรุ่นพี่คณะกรรมการสีเธอ ก็มีคนที่เธอเพิ่งไปปะทะคารมกับเขามาหยกๆด้วย พี่ทีมนั่นเอง “น้องๆคนนั้นน่ะ” ทีมชี้มือมาที่นุ่น ที่กำลังเดินย่องไปหลบให้พ้นสายตาทันที แต่ไม่อาจรอดสายตาของทีมได้ จึงได้แต่ยิ้มแหะ ชี้มาที่ตนเอง “หนูเหรอ” “ใช่ๆ น้องนั่นแหละลงมา” นุ่นไปสบตากับนิ้ง ที่ส่งสายตามาอย่างเห็นใจเพราะช่วยอะไรไม่ได้เลย แล้วเดินลงมาอย่างเสียมิได้ แอบมองค้อนพี่ทีมควับหนึ่ง “เรียกลงมา มีอะไรคะ” เธอพูดเสียงหวานมีคะตามท้าย หากแต่สายตามองอย่างอาฆาต “ไม่มีอะไรมากหรอก พี่จะแต่งตั้งให้น้องเป็นผู้ช่วยทีมกีฬาสี อ้าวดีใจเหรอยิ้มใหญ่เชียว“ ยิ้มบ้าอะไร พูดเองเออเองเสร็จสรรพ “มีใครคัดค้านบ้างไหม” พี่ทีมหันไปมองทางเสตรทด้วยสายตาที่เรียกว่าดุจนทุกคน แม้แต่นิ้งยังหลบตา ดังนั้นนุ่นจึงต้องรับตำแหน่งนี้โดยปริยาย หญิงสาวแบกสัมภาระรอบแล้วรอบเล่า ทั้งหนังสือเพลงเชียร์ กระติก แก้วน้ำ ผ้าขนหนู พู่สีต่างๆ มากองไว้ที่หน้าเสตรท นุ่นคิดว่าการเดินไปกลับของ ระยะทางถ้าเอามารวมกัน เธอคงเดินกลับบ้านสบายโดยไม่ต้องพึ่งรถขสมกของรัฐบาล “จะให้ช่วยอะไรอีกมั้ยคะ” นุ่นถามด้วยน้ำเสียงดูอ่อนหวานเคารพยิ่ง หากแต่ในใจอยากจะทำร้ายร่างกายประธานสีที่บ้าอำนาจจะตาย พี่ทีมหันมามองกองรกๆที่นุ่นมา วางโครมๆ จนกลายเป็นกองรกๆหน้าเสตทเชียร์ “ของก็ครบหมดแล้ว คงไม่มีอะไรอีกหรอก นั่งพักได้ เดี๋ยวใกล้ซ้อมเสร็จยกไปเก็บด้วยนะ” ทีมอมยิ้มแล้วหันกลับ ซ้อมเชียร์ต่อ นุ่นโมโหเป็นอย่างยิ่ง มองไม้กลองในมือ ไม่รู้ว่าหักเป็น 2 ท่อนแต่เมื่อไร มันไม่นานอย่างที่เขาว่าจริงๆ แค่ไม่ถึงสิบห้านาที ทีมก็ปล่อยรุ่นน้องเพราะใกล้เลิกเรียน นุ่นซึ่งยังพัก ไม่ทันจะหายเหนื่อยสักเท่าไร รุ่นพี่จอมโหดหน้ายักษ์ตัวสูงโย่งก็มาสั่ง “เอ้า ซ้อมเสร็จแล้ว รีบยกของไปเก็บสิ ” นุ่นยืนพรวดประจัญหน้าพี่ทีมจ้องด้วยสายตาดุดันไม่กลัวเกรง “นี่พี่ จะเอาไงกับหนู นี่เพิ่งจะได้พักเมื่อกี้ ยังไม่ทันหายเหนื่อยเลย ทนมามากแล้ว จะแกล้งกันใช่ไหม จะเอายังไง หนูไม่กลัวหรอก” นุ่นไม่พูดเปล่าเตรียมถลกแขนเสื้อด้วย เตรียมจะมีเรื่องแน่ แต่เรื่องไม่บานปลาย เพราะรุ่นพี่สุดสวยประจำสีเดินตรงมาห้าม “เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ อย่ามีเรื่องกันเลย” เสียงผู้หญิงสาว หน้าขาวใส ผมยาวเหมือนในโฆษณาในทีมเชียร์ ซึ่งอยู่รุ่นเดียวกับทีมเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุๆ ปรามมา มองทั้งนุ่นและทีม “ไม่มีอะไรหรอกน้ำ แค่จะอธิบายให้น้องฟังหลักการทำงานเฉยๆ ” ทีมพูดอย่างเบื่อหน่ายเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาที่ไม่ควรยุ่ง แต่สายตามองมาที่นุ่นราวอดจะจะกินเลือดกินเนื้อไม่ได้ นุ่นเองก็จ้องตอบไม่แพ้กัน “ไม่ได้อธิบายอะไรหรอกค่ะ จะมีเรื่องกันจริงๆ พี่ทีมเขาแกล้งหนู คนมีตั้งเยอะใช้หนูคนเดียวขนของทั้งไปทั้งกลับ บ้าอำนาจ หน้าเลือด โหดร้ายทารุณ” ซึ่งคำหลังๆนี้แอบด่าซึ่งหน้า  น้ำหันขวับ ผมสยายของเธอ เด้งกลับที่เดิมไม่น่าเชื่อ ผมสวยมากจริงๆ เธอจ้องมาที่ทีม เค้นถามความจริง “ทีมเป็นจริงอย่างที่น้องพูดหรือเปล่า” ทีมทำหน้าเหนื่อยหน่าย “เปล่าน้ำ ไปเชื่อเด็กนั่น ฉันแค่อยากสอนน้องใหม่ ให้รู้จักธรรมเนียมบ้าง เธอดูสิ ยัยนี่เคารพฉันที่ไหน” “ไม่ต้องเลยทีมฉันเห็นนะว่าเธอใช้น้องเขาทั้งวัน เธอนั่นแหละยกไปเก็บเองให้หมดเลย เห็นนั่งเฉยๆสั่งๆไม่ทำอะไรมาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว” “แต่ว่า..น้ำ” สายตาดุๆของน้ำทำให้ทีมไม่กล้าพูดต่อ เขาหันไปสบตากับรุ่นน้องตัวแสบ นิ้งทำปากขมุบขมิบส่งท้าย อ่านปากได้ว่า “สมน้ำหน้า” ฝากไว้ก่อนเถอะยัยตัวแสบ  ทีมขนของที่นุ่นเอามากองนั่นพะรุงพะรังเดินจากไปโดยเร็ว “ขอบคุณพี่มากนะคะที่มาช่วยหนู หนูก็เห็น พี่นี่แหละค่ะเป็นตัวอย่างรุ่นพี่ที่ดี ยุติธรรม น่าเคารพของรุ่นน้องทั้งหลาย”เมื่อน้ำได้ฟังคำชมของนุ่น เธอก็หัวเราะ “ขนาดนั้นเลยเหรอ ชมมากไปแล้วจ้ะ ไม่ต้องห่วงนะนุ่น มีอะไรพี่ช่วยได้จ้ะ อย่าไปถือสาพี่ทีมเค้าเลยนะ เค้าเป็นคนอย่างนี้แหละ ปากร้ายใจดี ” นุ่นพยักหน้าแทนคำตอบ ในใจแอบคิดว่า ที่ใจดีเนี่ย กับบางคนหรือเปล่า ก็พี่น้ำสวยจะตาย พี่ทีมนะพี่ทีม โธ่เอ้ย! นึกว่าแน่ ที่แท้กลัวแฟนหงอเลย สมน้ำหน้า ตกเย็นที่ป้ายรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัย นุ่นหอบกระเป๋าที่มีรายงานอยู่แน่น ทำหน้าไม่ค่อยดีเมื่อเห็นท้องฟ้าทะมึนดำน่ากลัว ฝนเริ่มตั้งเค้า “โธ่เอ้ยเทวดาจ๋า ช่วยลูกช้างด้วย อย่ามาตกตอนนี้เลยนะมีหวังรายงานเปียกเพื่อนๆลูกรุมตื้บตายแน่” แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 54 13:20:51 จากคุณ : แมวส้มตาหวาน เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 54 14:34:54

ความคิดเห็นที่ 2 เปรี้ยง! เสียงฟ้าร้องและฟ้าแลบอีกระรอกท่าทางเทวดาจะไม่ยอมง่ายๆ นุ่นเลยกอดกระเป๋าไว้แน่นรักษายิ่งชีพ ตาย ตายแน่ๆ ไม่รู้ว่าทำไมต้องรวมรายงานให้เราเข้าเล่มวันนี้ด้วย ซวยจริงๆ เลย นุ่นยืนชิดริมฟุตบาทที่มีร่มอยู่นิดหน่อย ละอองฝนโดนประปรายแต่ไม่เปียกมากนัก และที่เดียวกันนั้น ทีมรีบเดินมาหลบด้วยอยู่พอดี เมื่อเขาเห็นนุ่นก็แปลกใจ นุ่นนึกในใจ ซวยอะไรกันอีกนี่ย อุตส่าห์หันหน้าหนีไปทางอื่นแล้วนะ “มายืนกอดกระเป๋าเหมือนลิงอุรังอุตังอยู่ได้ทำไมไม่รีบกลับบ้าน” พี่ทีมหันมาพูดเมื่อก้มดูนาฬิกา นี่เกือบทุ่มกว่าแล้ว ยัยรุ่นน้องตัวแสบยังมาเป็นมารผจญสายตาเขาอีก “ทำยังกับนุ่นอยากจะอยู่ล่ะ ทำรายงานกับเพื่อนอยู่ ต้องส่งพรุ่งนี้” ชายหนุ่มหัวเราะทันที ”ท่าทางจะไม่ได้ทำมั้ง น่าจะเผากันมากกว่า รีบขนาดนี้สงสัยอาจารย์ให้ส่งตอนแปดโมงเช้าชัวร์” มันเป็นความจริงจนนุ่นนึกอาย โธเอ้ย รู้ได้เพราะเคยมาก่อนล่ะสิ ชิไม่ต้องทำมาห่วงย่ะ เค้าทำอย่างนี้มาหลายวิชาแล้ว ฝนเริ่มตกปรอยๆแถมทำท่าจะหนักกว่าเดิมอีก อันที่จริงรถเมล์ก็ผ่านมาก่อนหน้านี้คันหนึ่งแต่เธอไม่ขึ้นคนแน่นยิ่งกว่าปลากระป๋อง ที่จะยืนยังแทบไม่มี ขืนขึ้นไปมีหวังรายงานของเธอยับเยินแน่ๆ ไม่เอาหรอกคะแนนความสะอาดสวยงามตั้ง 5 คะแนนแน่ะ เรื่องอะไรจะเอามาเสี่ยง เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ นึกว่าเมื่อไรเขาจะไปซะที น่ารำคาญสายตาชะมัดยาด เขาก้มมองดูนาฬิกาบ่อยๆ นี่ก็จะ 2 ทุ่มแล้ว ตายๆรายงานไม่เสร็จยังไม่ได้ทำสรุป ทำสารบัญ เข้าเล่มอีก นอนตี 2 แน่เลย ขณะที่นึกอยู่นั้นก็มีรถเก๋งคันหนึ่งมาเทียบฟุตบาท และคนข้างในก็เลื่อนกระจกรถลงมาคุย “พี่ทีม ว่าแล้วยังอยู่ที่มหาลัย กลับกับแทมสิ นี่อุตส่าห์มารับ” นุ่นหันขวับมองผู้หญิงตรงหน้า ครายอ่ะสวยจัง ผมยาวผิวขาวหน้าตาดีเหมือนเด็กญี่ปุ่น น่ารักจังอย่าบอกนะว่าเป็นกิ๊กอีตาทีมนี่ “มาก็ดีฝนทำท่าจะตกหนักด้วย” ทีมมองฟ้าแล้วเผลอหันไปมองข้างๆซึ่งก็คือนุ่น เธอมองทีมที่เห็นเขาจะไปแล้ว ไม่นึกโล่งใจแฮะกลับรู้สึกเหงาด้วยเหมือนว่าเค้าจะทิ้งเราไปงั้น จะบ้าหรือ เราไม่ถูกกันนะ พระเจ้านะลำเอียง ทีอีตาทีมส่งนางฟ้ามารับ ทีเราไม่เห็นส่งเจ้าชายขี่ม้าขาวมาบ้างเลย อือๆ “ไปส่งบ้านให้เอาไหม” เอ๊ะๆ เสียงเจ้าชายที่ไหน หันไปก็  จ๊าก พี่ทีมนี่เอง ท่าทางไม่ใช่เจ้าชายแต่เป็นซาตานแฮะ นุ่นยังไม่ละมือจากรายงานปึกหนาที่กอดแน่นจนเริ่มเมื่อย “ไปส่งยังไงคะ”ถามไปก่อน เอาล่ะทางเลือกสุดท้ายที่ดี ทำไมจะไม่ยอม “เดี๋ยวให้เพื่อนแทมไปส่งก็ได้ค่ะ ไปเถอะค่ะเดี๋ยวเปียกฝน พี่ทีมเขาจะเป็นห่วง” ประโยคนี้คุณแทมหน้าใส เป็นคนตอบ ซึ่งประโยคหลังทำเอาทีมกับนุ่นมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ห่วงอะไร จะบ้าเหรอแค่คิดก็สยอง แต่เวลาฉุกเฉินควรเงียบจะดีกว่า ภายในรถอากาศดีเพราะฝนตก พร้อมกับเปิดเพลงคลอเบาๆ ตัวเปียกๆหนาวนิดๆ มองดูละอองฝนลู่กับกระจกกับแสงสียามราตรีมันก็โรแมนติกดีทีเดียว นุ่นหันไปมองชายคนข้างๆ ลืมไปแล้วนะเนี่ย ว่าตานี่ยังอยู่ ในที่นั่งตอนหน้าเขาสองคน ที่แนะนำตัวว่าเป็นเพื่อนกัน คุยกับจุ๋งจิ๋งเบาๆจับใจความไม่ได้ศัพท์อยู่สองคน ปล่อยให้เบาะหลังเงียบเป็นป่าช้า นุ่นนั่งนิ่งพยายามคิดว่าจะคุยอะไรดี การเมือง เศรษฐกิจ รัฐบาล ชมรม กีฬาสี พี่น้ำ นี่ๆอย่างหลังพี่ทีมต้องชอบแน่ อิอิ “เป็นไรปวดท้องหรอ ทำหน้าแปลกๆ” พี่ทีมเอ่ยขึ้นก่อนที่นุ่นจะอ้าปากถาม จะบ้าเหรอฉันจะหาเรื่องคุยกับนายหรอก “เปล่า แค่กังวล อยากถึงบ้านไวๆ รายงานยังไม่เสร็จ” “รายงานเผาๆ เฮ้อ ถ้าไฟดับว่าไงกันเนี่ย” นุ่นเผลอใจไม่ไหวทุบพี่ทีมไป “อย่ามาแช่งดิ โหยคนยิ่งกลัวๆอยู่ ฝนก็ตกหนักด้วย” “โอ้ยเจ็บนะ ฉันรุ่นพี่เธอนะ ช่วยแล้วยังมาทำร้ายเหรอ รู้งี้ปล่อยให้เปียก    เป็นลูกหมาตกน้ำพร้อมรายงานที่ป้ายรถเมล์ก็ดี” ก่อนที่นุ่นกับทีมจะฆ่ากันตายซะก่อนแทมสาวหน้าใสหันมาถามนุ่น “บ้านหลังไหนคะนุ่น”นุ่นเลยหยุดมือและปากชั่วคราว แทมยิ้มนิดๆเพราะเห็นเหตุการณ์โดยตลอด “ค่ะ ตรงท้ายสุดนั่นเลยค่ะ”นุ่นยิ้มค้างกับนางฟ้าหน้าใสกลับมาหาเจอพี่ทีม อี๋ งี้พี่ทีมก็รู้จักบ้านเราดิ โหยซวยชะมัด ถ้าพี่เขาดักฉุด ปล้น เผาบ้านเราว่าไง ทีมที่นั่งอยู่ข้างๆนุ่น หันไปมองบ้านนุ่น แอบยิ้ม นุ่นขึงตาใส่ ก้าวประตูออก แล้วหันมาลา “ขอบคุณมากนะคะ ที่มาส่ง” “ไม่เป็นไรค่ะ ก็แหมเพื่อนสนิทของพี่ชายแทมนี่คะ” อ๋อเป็นน้องของทีมนี่เอง สวยจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นพี่น้องกัน นุ่นมองหน้าทีมโดยไม่ได้ตั้งใจ นึกสยองกับคำพูดคุณแทมนิดๆ ให้สนิทกะตาเนี่ยนี่นะ จะฆ่ากันตายซะก่อนสิ นุ่นรีบบ้ายบาย แล้วเข้าบ้านไป หวายสองทุ่มกว่าแล้วนุ่นจ๋า คืนนี้เธอจะได้นอนกี่โมงเนี่ย! จากคุณ : แมวส้มตาหวาน เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 54 14:42:33

ความคิดเห็นที่ 3 เขียนจบนานแล้ว กะว่าจะลงให้หมด กลัวทรมารนักอ่านเกินไป เดี๋ยวพรุ่งนี้ลงใหม่แล้วกันนะคะ บ้ายบายค่ะ แล้วเจอกันใหม่ จากคุณ : แมวส้มตาหวาน เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 54 14:46:32

ความคิดเห็นที่ 4 รีบมานะครับ คอยอ่านต่อ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 54 21:08:54