PANTIP.COM : W10832233 กว่าจะถึงพรุ่งนี้ บทที่ 20 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 3

“น้าดาว” รุ่งทิพย์ผวาไปหาผู้มีพระคุณซึ่งหลบอยู่หลังชั้นวางโทรทัศน์ ทันทีที่เสียงปืนสงบลง

ดารินทร์นั่งเหยียดขาพิงผนัง ฝืนเปิดเปลือกตาสะลึมสะลือ ดวงหน้าสะสวยมีเหงื่อกาฬเกาะพราว

“ช่วยด้วย นัท น้าดาวถูกยิง”

ศรัณย์ช่วยกดบาดแผลห้ามเลือดจากช่องท้องนั้นแต่ไม่เป็นผล โลหิตสีดำยังคงไหลออกมา ชายหนุ่มเห็นท่าไม่ดีเสียแล้ว บางทีกระสุนอาจถูกจุดสำคัญ

“โอ๊ะ” ดารินทร์จุกหน่วงไปทั้งตัว

“เรียกรถพยาบาลเร็ว ทิพย์”

รุ่งทิพย์กดโทรศัพท์รนราน ศรัณย์นึกเห็นใจคนขวัญเสีย เขาฉวยโทรศัพท์มาพลางบอกให้เธอใช้ผ้ากดบาดแผลนั้นไว้แทน

“ทิพย์...”

“น้าดาวขา ทำใจดีๆ นะคะ”

“ทิพย์”

มือเปื้อนเลือดแดงฉานป่ายปะหาคนตรงหน้า ทว่าสายตาซึ่งพร่าเลือนทำให้มองเห็นดวงหน้าสวยหวานประพิมพ์ประพายคล้ายตนแยกเป็นหลายคน

หญิงสาวรวบมือคุณน้าไว้เอง ขณะที่อีกมือคอยกดแผลห้ามเลือด

“ทิพย์อยู่นี่ค่ะ น้าดาวอดทนหน่อยนะคะ หมอจะมาแล้ว”

“เจ็บ”

“ทิพย์ขอโทษค่ะ ทิพย์ผิดเอง ขอโทษที่ทิพย์ปกป้องน้าดาวไม่ได้”

รุ่งทิพย์ร่ำไห้กับหลังมือนั้น เธอพร่ำโทษว่าเป็นความผิดของตนที่ลอบติดต่อกับพันตรีพิรุณ จนนำมาซึ่งความเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวงของรสริน ซ้ำร้ายคนที่เธอรักมากที่สุดต้องมารับเคราะห์แทน

หยาดน้ำตาขังคลอดวงตาพร่าเลือน ความเจ็บปวดค่อยคลายลงช้าๆ เมื่อร่างกายทุกส่วนเริ่มชา ดารินทร์นึกหวาดกลัวความตายซึ่งรออยู่เบื้องหน้า เธอหวาดกลัวว่าหากปิดเปลือกตาลงเมื่อไร ตนจะไม่ได้เห็นแสงทองจากภายนอกอีกเลย

โลหิตสีดำคล้ำเจิ่งนองพื้นข้างหลัง สาวใหญ่คงถูกยิงตั้งแต่กระสุนนัดแรกๆ แล้ว เมื่อทำใจยอมรับความจริงได้ ศรัณย์จึงพอมองเห็นจุดจบของอดีตเพื่อนรักของน้าตน

“น้าราตรี ได้โปรดบอกความจริงกับทิพย์เถอะครับ ให้เธอได้รู้ว่าแม่ยังรัก และเลี้ยงดูเธออย่างดีเหมือนคนอื่นเขา”

“นัท นัทพูดอะไร”

หญิงสาวหันมองเพื่อนอย่างตำหนิ หากชายหนุ่มไม่สนใจ เขาสบตาคนเจ็บแน่วแน่

“ที่ผมพูดก็เพื่อน้าและทิพย์เอง ทิพย์รักน้ามาก อย่าผูกเธอไว้ด้วยความหลอกลวงอีกเลยครับ ให้เธอได้ภูมิใจว่าอย่างน้อยตัวเองก็เป็นที่รัก ที่ต้องการของแม่เหมือนกัน”

ดารินทร์ปล่อยให้น้ำตาไหลรินแทนคำตอบทุกอย่าง ตลอดมาเธอหวาดกลัวว่าตนจะไม่เป็นที่น่าภาคภูมิใจ น่าเคารพยกย่องสำหรับลูกจึงต้องปิดบังความจริง แต่เธอไม่เคยตระหนักเลยว่ารุ่งทิพย์จะเสียใจแค่ไหนเมื่อคิดว่าตนนั้นไม่เป็นที่ต้องการของมารดา

“แม่...ขอโทษ”

“น้าดาว...”

“ทิพย์...ให้อภัย...แม่นะ”

โลหิตสีดำไหลทะลักออกมาอีกเมื่อดารินทร์พยายามเอื้อมมือไขว่คว้าหาบุตรสาว

“อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยนะคะ รถพยาบาลกำลังมา น้าดาวต้องอดทนนะ”

“เรียก...แม่ซี” เธอวิงวอนเสมือนนั่นเป็นคำขอสุดท้ายของชีวิต “เรียก...แม่”

“ค่ะ ทิพย์จะเรียกเมื่อน้าดาวหาย น้าดาวต้องเข้มแข็ง ทำใจดีๆ นะคะ น้าดาว! อย่าหลับตาซี!”

ดารินทร์หลับตาพริ้มราวกับจมจ่อมอยู่ในภาพฝันอันงดงาม ลมหายใจร้อนผ่าวค่อยขาดห้วง ทิ้งช่วงช้าๆ

“แข็งใจไว้นะคะ ทิพย์สัญญาว่าจะเป็นเด็กดี จะทำทุกอย่างที่น้าดาวต้องการ แต่น้าดาวต้องหายนะคะ น้าดาวต้องหายมาอยู่กับทิพย์ตลอดไป”

รุ่งทิพย์โอบประคองร่างแน่นิ่งแนบอก ก่อนมือซึ่งชุ่มเลือดแดงฉานของคนเจ็บจะตกลงข้างกาย ลมหายใจสุดท้ายปลิดปลิวไปกับสายลม

“ไม่! น้าดาว อย่าทำอย่างนี้ อย่าทิ้งทิพย์ไปอีกคน แม่จ๋า ทิพย์ขอโทษ ตื่นมาฟังทิพย์เรียกแม่สิจ๊ะ”

เสียงไซเรนแว่วมาแต่ไกล หากสายไปเสียแล้ว หญิงสาวร่ำไห้ปิ่มขาดใจกับร่างไร้วิญญาณของมารดา

“ทิพย์ ให้น้าดาวไปสบายเถอะนะ” ศรัณย์เอ่ยนามที่อดีตเพื่อนรักของน้าตั้งให้ตัวเอง

เธอคงชอบชื่อนี้มากกว่า ‘ดาว’ ซึ่งเปล่งประกายยามค่ำคืนย่อมสวยงามกว่า ‘ราตรี’ อันมืดมิดเป็นไหนๆ แต่ไม่ว่า ‘ดาว’ และ ‘ราตรี’ ทั้งสองล้วนไม่อาจส่องแสงได้ด้วยตัวเองทั้งนั้น

ชายหนุ่มโอบกอดปลอบประโลมเพื่อนเมื่อหน่วยกู้ภัยห่อร่างของดารินทร์ด้วยผ้าขาว หลังตรวจจนแน่ใจแล้วว่าร่างนั้นสิ้นลม รุ่งทิพย์ร้องไห้ตัวโยนกับอกเขา สั่นคลอนเข้าไปถึงภายในจิตใจศรัณย์ น้ำตาลูกผู้ชายรื้นขึ้นมาด้วยความสงสารในชะตากรรมของสองแม่ลูกคู่นี้เหลือเกิน

เป็นครั้งแรกที่เขานึกเห็นใจดารินทร์ เจ้าหล่อนพยายามทุกวิถีทางให้เส้นทางชีวิตของตนสุขสบายที่สุด หวังได้รับการยอมรับจากทุกคนเพื่อกลบปมด้อยจากวัยเยาว์ หากกรรมซึ่งเคยทำไว้กับครอบครัวคนอื่นได้ย้อนกลับมาทำลายเธอในวันนี้ แม้เขาจะคิดว่ามันเกินกว่าเหตุ หากกรรม...ผลของการกระทำไม่เคยละเว้นผู้ใด

จากคุณ : ภาพิมล (thezircon)

เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 54 12:04:52

ความคิดเห็นที่ 4

งานฌาปนกิจมีขึ้นหลังจากเหตุการณ์เศร้าสลดนั้นห้าวัน ตลอดทุกค่ำคืนของงานสวดพระอภิธรรมมีผู้คนบางตา แม้ขณะที่ร่างแบบบางกล่าวไว้อาลัยมารดาเป็นครั้งสุดท้าย ณ ศาลาหน้าเมรุนี้ มีเพียงมิตรสหายเก่าแก่ของดารินทร์และเพื่อนของรุ่งทิพย์เท่านั้นที่มาร่วมงาน

ไกลออกไปสุดแถวเก้าอี้เรียงราย นายทหารซึ่งถูกพักราชการเพราะเรื่องส่วนตัวอันอื้อฉาวนั่งอยู่เพียงลำพัง พิรุณมาร่วมงานสวดพระอภิธรรมทุกคืนและเลือกนั่งหลีกลี้ห่างจากแขกคนอื่นที่สุด กระนั้นเขาก็รับรู้ได้ถึงสายตาที่มองมาด้วยความเคลือบแคลงของทุกคน

หากเป็นเมื่อก่อนตนคงหมดสิ้นความอดทนง่ายๆ แต่ในยามที่ความรู้สึกผิดเกาะกุมจิตใจเช่นนี้ เขาคิดว่าการได้รับการต่อว่าต่อขานแม้เพียงผ่านทางสายตา อาจช่วยลบเลือนความผิดนั้นลง

พิรุณหวังได้รับการตัดพ้อต่อว่าจากรุ่งทิพย์ ทว่าจวบจนกระทั่งบัดนี้ เจ้าหล่อนไม่แม้แต่จะชายตามายังเขาเลย

บุรุษผู้เดียวซึ่งคอยวนเวียนใกล้เธอคือนักศึกษาชายคนนั้น คนที่ฉุดเธอหลบเงื้อมเงามัจจุราชและคอยโอบกอดปลอบประโลมดวงใจบอบช้ำ หมอนั่นแสดงให้เห็นว่าเขาพร้อมกางปีกปกป้องหญิงสาวเมื่อยามมีภัย หน้าที่เดียวกับที่พิรุณเคยทำและผูกใจเจ้าหล่อนไว้เนิ่นนาน

นี่เขากำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญในชีวิตทั้งสองสิ่งใช่ไหม ความก้าวหน้าในหน้าที่การงานอันเป็นความภาคภูมิใจของเขา และดวงใจพิสุทธิ์ที่คอยเติมเต็มความสุขให้แก่ชีวิตซึ่งเขาเคยครอบครองมานานวัน เพียงเพราะความไม่ยับยั้งชั่งใจ เห็นเป็นความตื่นเต้นท้าทายที่ได้ลิ้มลองรสรักต้องห้าม อันนำมาซึ่งโศกนาฏกรรม

หรือเส้นขนานที่เขาหาทางให้มาบรรจบกันถูกหักเหให้ห่างไกลก็คราวนี้กระมัง

ผู้ยึดมั่นในความดีความถูกต้องอย่างรุ่งทิพย์ย่อมไม่อาจทำใจรักชายซึ่งเป็นต้นเหตุให้มารดาเธอต้องเสียชีวิตได้

ใบหน้าสะสวยอันละม้ายคล้ายคลึงของสตรีทั้งสองหาใช่เพียงความบังเอิญเท่านั้น เขาเองก็ตกใจไม่แพ้เจ้าหล่อนเมื่อทราบความจริง พร้อมๆ กับความสิ้นหวังประเดประดังเข้ามา

พิรุณยกมือปฏิเสธน้ำดื่มที่นักศึกษาคนหนึ่งถือถาดคอยบริการผู้มาร่วมงาน เขากำลังจะยกมือบอกปัดอีกเมื่อเห็นเงาตะคุ่มทอดมา ทว่าศรัณย์ถือโอกาสนั่งลงเคียงข้าง เขาส่งดอกไม้จันทน์ให้แขกซึ่งปลีกตัวอยู่คนเดียว

“ผมเห็นคุณมาร่วมงานทุกคืน ทำไมไม่ไปนั่งข้างหน้าล่ะครับ”

เออนะ มันจะมาเยาะเย้ยเขาหรืออย่างไร พิรุณไม่อยากเสวนาหรือมองหน้ามัน

“ทิพย์ยังทำใจไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอทราบดีว่าคุณมาร่วมงาน และผมเชื่อว่าความเคารพนับถือที่เธอมีต่อคุณยังคงเดิม”

ร่างสูงใหญ่เลิกล้มความตั้งใจจะลุกหนี เขานิ่งฟังเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยราวทราบถึงความต้องการเบื้องลึกในจิตใจคนฟัง

“ทิพย์ไม่ได้โทษคุณเลย ตรงกันข้ามเธอเฝ้าแต่โทษว่าเป็นความผิดของตัวเองที่ลอบติดต่อคุณ ทิพย์คิดว่าภรรยาของคุณเข้าใจผิด แต่ผมรู้ว่ามันไม่ใช่ ผมเคยได้ยินคุณกับน้าดาวคุยกันในงานวันเกิดทิพย์”

ดวงตาคมกริบตวัดมองนักศึกษาหนุ่มอย่างตื่นตะลึง หากเพียงพริบตาเดียวมันก็กลับทอประกายขุ่นเคืองในความแส่ สู่รู้ของอีกฝ่าย

“ที่ผมพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็เพราะต้องการขอความเห็นใจจากคุณ ได้โปรดปลดปล่อยผู้หญิงคนหนึ่งจากความผิดที่เขาไม่ได้ก่อเถอะครับ ถ้าผมพูดเรื่องนี้กับเธอ เธอคงไม่เชื่อ เพราะความเคารพนับถือที่เธอมีต่อคุณ”

พิรุณขบกรามแน่น แม้บัดนี้รุ่งทิพย์จะสิ้นความรักต่อเขา แต่หมอนี่กำลังพูดให้เขาตัดสายใยความเคารพผูกพันให้สะบั้นลงอีกหรือไร แล้วเขาจะเหลือสิ่งใดหล่อเลี้ยงความหวังของชีวิต

แต่เล็กจนโต...สภาพแวดล้อมสอนให้พิรุณเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตเพื่อตนเอง การเป็นคนดีซึ่งสละได้ทุกสิ่งอย่างนั้นล้วนเป็นภาพในอุดมคติของผู้ซึ่งมีสมบูรณ์พร้อมอยู่แล้วเช่นศรัณย์ หาใช่ฝ่ายที่ขาดหรือสูญเสียทุกสิ่งอย่างในชีวิตเช่นเขาไม่

ผู้พันหนุ่มลุกหนี เขาคิดไม่ออกว่าใครจะโง่ทำร้ายจิตใจตนเองได้ลง

จากคุณ : ภาพิมล (thezircon)

เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 54 12:05:17