ความคิดเห็นที่ 1 “ทีมหวัดดี ทำอะไรอยู่จ้ะ” น้ำเดินมาทักทีมที่ทำงานวาดรูปอยู่อย่างขะมักขะเม้น บนโต๊ะรกๆ ในห้องชมรม ที่ดูสะอาดผิดตากว่าวันก่อนๆ ข้าวของเคยระเกะระกะถูกจัดวางในกล่องจนหมด “อ้าวน้ำ ฉันกำลังคิดเสตรทเชียร์เรา น้ำว่าสวยไหม อันนี้ลองคิดดูคร่าวๆน่ะ”         น้ำชะโงกหน้ามองก็ยิ้ม “ก็ดีนะ สวยดี แต่มันดูเป็นทางการไปหน่อยไหม ทีมน่าจะเพิ่มให้มีลูกเล่นกว่านี้นะ ” “น้ำว่างั้นเหรอ” ทีมลบแบบและแก้ดู น้ำแอบมองทีม จนทีมสังเกตเห็น ก็ถามอย่างแปลกใจ “เป็นอะไรเหรอ แอบหัวเราะเยาะอะไรหรือเปล่า” “เปล่าๆ”น้ำยิ้ม ทีมหยุดวาด มองหน้าน้ำงงๆ น้ำเล่นผมยาวสลวยของตัวเอง “ต้องมีอะไรแน่ๆ บอกเรามาเถอะ อยากรู้นะนี่” ทีมจ้องมองตาไม่กระพริบ น้ำเลยยอมพูดออกมา “ฉันก็แค่รู้สึกว่าหมู่นี้ เธอดูสนิทกับรุ่นน้องที่ชื่อนุ่นเป็นพิเศษ” “นึกว่าเรื่องอะไร เธอคิดมากเกินไปแล้วน้ำ ฉันก็แค่ใช้เค้าธรรมดา แค่สั่งสอนน่ะ พราะยัยนั่นนะไม่เคยเคารพรุ่นพี่เลย ” “แต่ฉันว่าเธอน่ะ แกล้งหนักมือไปหน่อยนะ แล้วอีกอย่าง เธอก็ชอบใช้เด็กนั่นไปโน่นมานี่กับเธอเสมอ ฉันก็เลยคิดว่า ที่เธอใช้เค้า เป็นเพราะเธอ อาจจะชอบเด็กนั่น” ทีมรีบปฏิเสธ “ไม่มีทาง น้ำ เธออย่าบ้าตามที่คนอื่นแซว ยัยนั่นนะ ถ้าไม่ใช้ฉันคุม คงจะทำอยู่หรอก ไร้สาระจริงๆ อย่าคิดอะไรอย่างนั้นโดยเด็ดขาดนะน้ำ” “ไม่ได้ชอบ” เธอถามย้ำอีกครั้ง “อืมม์” ทีมคิ้วขมวด น้ำก็อมยิ้ม “ดีแล้ว แค่สงสัย ดีแล้วที่ทีมไม่คิดอะไร อืมฉันไปก่อนนะ” ทีมมองน้ำงงๆ ที่อยู่ๆก็มาถามอะไรแปลกๆแล้วก็ไป พลันนึกขึ้นได้ จริงสิยัยนั่น วันนี้ยังไม่เห็นหัวเลย หรือว่าหนีกลับไปแล้ว ++++++++++ “ฮัดเช้ย” นุ่นจามฟุดฟิด อุตส่าห์ขณะย่องกลับบ้าน รีบสุดชีวิตหนีขึ้นรถเมล์มา เพื่อหนีรุ่นพี่จอมโหดนั่น สงสัยอีตาพี่ทีมแช่งเราแหง เหวอขนาดหนีกลับบ้านแล้วยังตามมาแช่งอีก แล้วพรุ่งนี้เราจะโดนพี่ทีมฆ่าไหมเนี่ย ไม่เอาๆอย่าไปกลัวนุ่น ความกลัวคือสิ่งที่เราสร้างขึ้นเอง แต่ว่าพรุ่งนี้จะเอาเหตุผลอะไรไปบอกอีตาพี่ทีมล่ะ +++++++++ “คือปวดท้องค่ะ” นุ่นแสร้งทำหน้าเจื่อน ใครจะไปคิดว่าพี่ทีมจะมาตามที่ห้องแถมลากตัวเราไปที่ชมรมจนได้ ตามล้างผลาญกันขนาดนี้ “เหรอ ปวดท้องเป็นอะไร เมื่อวานยังดีๆอยู่นี่” ทีมถามขณะมองดูนุ่นที่ทำหน้ามารยาได้อย่างแนบเนียน “คือเพิ่งเป็นน่ะปวดแบบผู้หญิงๆน่ะค่ะ ขอโทษที่ไม่ได้บอก ที่จริงวันนี้ก็ปวดนะ” “อีกกี่วันจะหาย” ทีมถามราวกับสั่งได้ ว่ามันต้องหายวันนี้ “อีกสามวันค่ะ” นุ่นตอบเสียงอ่อยๆ พยายามทำให้ทีมเชื่อ เขาพยักหน้ารับรู้ “อืมงั้นช่วงนี้ก็ทำงานเบาๆ มาช่วยพี่ลงสีละกัน” นุ่นมองทีมอย่างไม่เชื่อ อะไรกันอีกเนี่ย ขนาดบอกว่าป่วย ยังไม่เว้นเลยเหรอ คนในชมรมเชียนตอนเย็นยิ่งเยอะเพราะว่าใกล้งานมาก นุ่นและทีม กับคนอื่นๆช่วยกันขะมักขะเม้นในการจัดเสตท ทีมกับนุ่นไม่วายโดนแซวเป็นระยะๆ “โอ้ย คู่โน้นหวานแหวจริง ระวังนะจ้ะ มดจะขึ้นสี” นุ่นหน้าเจื่อน โดนใช้ตั้งแต่เย็น แถมยังมาโดนแซวบ้าๆกับอีตานี่อีก “นี่ ไอ้บ้า ปากแกว่างมากหรือไงใช้ปากเขียนแทนเลยสิ เดี๋ยวเหอะแซวอีกจะอัดให้น่วมแน่” ทีมหันไปคาดโทษกับพวกร่วมทีม พวกนั้นหัวเราะวิดวิ้วกันสนุกปาก นุ่นนั่งนิ่งๆทีมหันมาเห็นก็ถาม “เสร็จแล้วเหรอ”นุ่นพยักหน้า “เสร็จก็ระบายสีอื่นต่อสิ นั่งบื้ออยู่ได้” ไม่ได้ตะคอกคนสักวันจะตายไหมเนี่ย “ก็ไม่รู้จะระบายสีอะไรนี่” นุ่นตอบด้วยน้ำเสียงโทนเดียวกัน “แล้วทำไม ไม่ถามล่ะ “   ขืนถามก็โดนใช้ต่ออีกสิ นุ่นค้อนขวับ เมื่อทีมส่งขวดสีน้ำเงินมาให้ นุ่นรับมาก้มหน้าทำงานตามเดิม น้ำเดินมาหาทั้งนุ่นและทีม “ขยันกันจัง ทีม มาน้ำช่วยนะ”นุ่นดีใจที่มีคนมาช่วย รีบยื่นขวดสีให้น้ำ ดีจังเสร็จไวๆจะได้กลับบ้านซะที แต่ทีมมาคว้าขวดสีไว้ “ไม่ต้องหรอกน้ำ น้ำไปช่วยพวกนั้นเถอะ งานเร่งๆอยู่นะ ป้ายพวกนี้เรากะนุ่นทำได้” น้ำมองนุ่น นุ่นส่งแววตาช่วยเหลือส่งให้ น้ำมองด้วยความสงสาร จากคุณ : แมวส้มตาหวาน เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 54 13:43:23

ความคิดเห็นที่ 2 “นุ่นเขาไม่สบายไม่ใช่เหรอ เย็นแล้วนะ ให้เขากลับเถอะสงสารน้องเขา นุ่นก็อยากกลับบ้านแล้วใช่ไหม ไม่สบายอยู่นี่” “ค่ะๆ นุ่นปวดท้องมาก ขอบคุณนะคะพี่น้ำ”นุ่นลุกพรวดทันทีผิดวิสัยคนไม่สบาย ทีมหันไปมองแววตาดุ อะจึ๋ย อดกลับแหงเลย “พรุ่งนี้มาช่วยด้วยนะ ห้ามเบี้ยวล่ะ” “ค่ะ ไปก่อนนะคะพี่น้ำ” นุ่นเดินไปอย่างสบายอารมณ์ น้ำระบายสีที่นุ่นทำค้างไว้ ทีมหันไปมองนุ่นก็โกรธที่นุ่นที่ทำท่าเจ็บปวดอยู่เมื่อครู่ ก็วิ่งหนีจู๊ดกลับบ้านไม่มีมาดคนป่วยเหมือนเมื่อกี้อย่างไม่สบอารมณ์ “ทีม” น้ำถามขณะที่สายตาทีมมองนุ่นจนลับสายตา “หืมม์ มีอะไรเหรอ” “ตอนนี้ฉันจะถามคำพูดเดิมนะ เธอไม่ได้ชอบเด็กนั่นนะ” ทีมผ่อนลมหายใจแทนคำพูด “ไม่มีทางหรอกน้ำ เชื่อสิ” น้ำยิ้มระบายสีอย่างอารมณ์ดี พี่น้ำสุดสวยช่วยเราไว้แท้ๆ ที่จริงนะ ที่จริงเขาน่าจะช่วยกันทำงานสองคนจุ๋งจิ๋งมาชวนเราทำไมเนี่ย น่าเบื่อจะตาย เอ๊ะหรอว่าจะเป็นอย่างที่ยัยนิ้งพูด พี่ทีมชอบเราเหรอ? เหวอไม่ใช่หรอกๆ เราชอบแกล้งเราแค่นั้นแล้วเราก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาด้วย นุ่นยิ้มกว้าง จบกีฬาสีก็จบงาน เลิกแล้วต่อกัน เย้ๆๆๆ และแล้ววันนี้นุ่นมาช่วยพี่ทีมอีกเช่นเคยและโดนบังคับอีก “นั่นแหละ ตรงนั้นซ้ายหน่อยๆ”’ นุ่นกำลังติดป้ายที่แต่งเสตรทเชียร์ที่อยู่ค่อนข้างสูงมาก นุ่นน่ะไม่ค่อยกลัวความสูงสักเท่าไร และตัวเล็กๆแถมปีนป่ายเก่ง หน้าที่นี้จึงตกเป็นของนุ่นเหมาะเสียยิ่งกว่าใคร “ตรงนี้เหรอ” นุ่นเอื้อมมือไปแล้ว แต่ก็ยังไม่ถึง ก็เลยเขย่งเอื้อมจนสุดแรง เพราะมัวแต่มองข้างบนเลยลืมมองเท้าที่เหยียบเสตทอยู่ด้านล่าง “ว้าย” นุ่นกรีดร้อง ก่อนร่างจะลอยละลิ่ว ตกจากเสตรทเชียร์ลงบนพื้นหญ้าหนา “นุ่น” ทีมร้องเรียก และวิ่งไปถึงที่เร็วเป็นคนแรก อุ้มนุ่นขึ้นท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน “พานุ่นไปห้องพยาบาลก่อนนะทีม” น้ำเป็นคนบอกกับทีม “อืม” นุ่นทำหน้าแหยเกด้วยความเจ็บปวด จุกจนพูดไม่ออก ทีมอุ้มไปห้องพยาบาลปฐมพยาบาลเบื้องต้นเพื่อทำแผลแต่นุ่นกระดูกหักต้องส่งต่อไปที่โรงพยาบาลโดยมีทีมขึ้นรถไปด้วย เฝ้าตามไปติดๆ “เรียบร้อยแล้วนะ เดี๋ยวแม่นุ่นก็มา” ทีมพยักหน้ากับน้ำ แต่สายตายังจับจ้องที่นุ่น น้ำนั่งลงวางมือถือนุ่นใส่กระเป๋าตามเดิม   สักพักนิ้งเพื่อนสนิทนุ่นก็วิ่งมา “สวัสดีค่ะ พี่น้ำ พี่ทีมโทรบอกที่บ้านนุ่นยังคะ” “จ้ะบอกเมื่อกี้นี้เอง”น้ำมองทีม นิ้งก็มองทีมอยู่ เขาดูเป็นห่วงนุ่นมากมองนุ่นไม่วางตา สายตาอย่างนั้นมันดูห่วงใยกันมากกว่ารุ่นพี่รุ่นน้องทั่วไป “เออทีม เดี๋ยวแม่นุ่นก็มาแล้ว นิ้งก็มาอยู่เฝ้ารอ เธอมานานแล้วเรากลับเถอะ” “น้ำกลับไปก่อนนะ ไปคุมที่สีเราน่ะ บอกให้มันทำให้เสร็จ เราต้องพบแม่นุ่น” ทีมหลบสายตาน้ำที่มองมา “เราทำลูกเขาเจ็บ” เมื่อน้ำกลับ นิ้งก็มองทีมที่เฝ้านุ่นอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน ดูสายตามันใช่เลย ขนาดพี่น้ำ กลับยังไม่ไปส่ง แหมเพื่อนเรานี่ เกลียดกันไปเกลียดกันมาไม่รู้เกลียดอีท่าไหนจึงลงเอยอย่างนี้ได้ “นิ้ง นุ่นเป็นอะไรมากหรือเปล่า อ้าวนี่ใคร”แม่นุ่นชะงัก เมื่อมองเห็นชายหนุ่มที่มาเฝ้าลูกสาวแจ ทีมยกมือไหว้ แม่นุ่นรับไหว้อย่างงงๆ “สวัสดีครับคุณแม่ ผมเป็นต้นเหตุครับที่ทำให้นุ่นเจ็บตัว ผมใช้เค้าติดป้ายที่เสตรท” แม่นุ่น แม้แปลกใจสะดุดหูกับคำว่าคุณแม่ของชายหนุ่มนิดๆ แต่ก็ทำเป็นไม่ได้ยิน “เอ่อ แม่ไม่ว่าอะไรหรอกจ้ะ ยัยนุ่นมันซนเข้าออกโรงพยาบาลประจำ ปีที่แล้วก็มอเตอร์ไซด์ล้ม” “ค่ารักษาพยาบาล ประกันที่โรงเรียนเขาจะมาจ่ายให้นะครับ” ทีมค้อมศรีษะ “เอ่อ ผมกลับก่อนนะครับ” เมื่อทีมเดินไปแม่ก็รีบถามนิ้งทันที “นิ้ง แฟนยัยนุ่นเหรอ” นิ้งสั่นศรีษะ “ไม่รู้สิแม่ เขาเป็นรุ่นพี่กันเฉยๆนะ” “มองยัยนุ่นแปลกๆ แถมเรียกแม่ว่าแม่ด้วย สงสัยลูกสาวแม่จะขายออก”แม่ยิ้ม มองคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรนอนนิ่งอยู่ จากคุณ : แมวส้มตาหวาน เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 54 13:49:27

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนหน้าจะจบแล้วนะคะ..... อย่าลืมติดตามชมกันนะคะ อ้อ คุณห้าสิบป่าย ขอบคุณค่า สำหรับ กีบและการติดตาม อย่าลืมมาอ่านต่อเน้อ... จากคุณ : แมวส้มตาหวาน เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 54 13:52:50

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ อ่านแล้วนึกถึงวัยเรียน ฮ่าๆๆ มัธยมเป็นสิ่งที่น่าจดจำนะคะ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 54 19:01:36

ความคิดเห็นที่ 5 จุ๊กจิ๊กดีครับ ชอบ คุณปอ มะไรจะมีเรื่อง.......ใหม่ล่ะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 54 22:25:23