๐๐ ................ ซี จิ น ไ ต ............... ๐๐ (บทที่ 1)

.


๐๐ ... ซีจินไต ... ๐๐ (บทที่ 1)




บทที่ 1







“กรุ๊งๆ..กรุ๊งๆ..”

“กรุ๊งๆ..กรุ๊งๆ..”

“โจ!..” ฉันร้องเรียกหลานชายที่กำลังหาอะไรกินในครัว “คอมมันส่งเสียงอะไรไม่รู้”

“กรุ๊งๆ..”

“อีกแล้ว..” ละมือจากงานที่ทำอยู่ไปหน้าคอม

“เพื่อนๆ คุยกันครับ ไม่มีอะไร..” เสียงโจตอบมา “ปล่อยไว้อย่างนั้น ผมต้มบะหมี่อยู่เดี๋ยวออกไปปิดเสียงให้”

“ปิดตรงไหนนะ..” พึมพำกับตัวเอง จ้องหาปุ่มต่างๆ หน้าจอ..ยอมรับว่าไม่ถนัด ค่อนข้างโง่ด้วยซ้ำกับวิทยาการสมัยใหม่ ก็อายุป่านนี้ซ้ำการศึกษาไม่ได้มากมายอะไร “อุ๊ย!..” สะดุ้งตกใจเมื่อคอมดังขึ้นอีกพร้อมแถวตัวหนังสือที่เลื่อนขึ้นตามเสียง

“น้าดูไปก่อนก็ได้..” โจถือชามบะหมี่ควันฉุยเข้ามา “ไม่มีใครรู้จักกันเท่าไหร่หรอก แค่คุยเรื่อยเปื่อย จีบเล่นๆ พูดลามกใส่กัน” โจสาธยายหน้าตาเฉยไม่เกรงใจน้าสาวคานพลาสติก

“มันมีแป้นคล้ายเครื่องพิมพ์ดีด..” ได้โอกาสศึกษา..ธรรมดาเจ้าหลานชายไม่ยอมให้เข้าใกล้เท่าไหร่ “น้าพิมพ์เป็น” จัดแจงนั่งลงหน้าคอม

“เพิ่งอู้..” เส้นบะหมี่เต็มปาก “เพิ่งรู้ว่าน้าพิมพ์เป็น เห็นแต่นั่งทำดอกไม้ ทำตุ๊กตาขาย”

“เมื่อก่อนเคยเป็นนักบัญชี..”

“อู้..จริงอะ?..ซู๊ด!..” ก้มหน้าก้มตากับพริกแดงเถือกในชาม

“พิมพ์หนังสือติดต่องาน พิมพ์ตัวเลขเป็นสิบๆ หน้า”

“กรุ๊ง!..”

“อุ๊ย!..” เสียงกรุ๊งดังขึ้นทันทีที่นิ้วก้อยขวาโดนปุ่มส่งออก..แถวข้อความในจอปรากฏขึ้นว่า “ดี” หลังหัวข้อ “จิน”

“ฮะ..ฮะ..ผมพิมพ์ค้างไว้..” โจหัวเราะ “น้าเล่นเป็นแล้ว เห็นไหมไม่ยากเลย..” ถือชามบะหมี่มายืนข้างหลัง “ผมอนุญาตให้น้าเล่นแล้ววันหลังช่วยพิมพ์งานให้ด้วยนะครับ”

“อือ..” รับปากไปอย่างนั้น งานสุมหัวอยู่จะช่วยได้อย่างไร

“ชอบละซี..ตามสบายนะน้า..” เสียงหายไป “ต้มอีกชามก่อน” ที่แท้กลับเข้าครัว

“กรุ๊ง!..” คราวนี้ไม่ตกใจแต่รู้สึกแปลก เหมือนมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ พุ่งมาจากคอม “กรุ๊ง..ดีไร?” ข้อความแถวล่างสุดหลังหัวข้อ Z

“กรุ๊ง..ฉันหรือ?” ไม่แน่ใจว่า Z คุยด้วย “ไฟดูด..” ร้องออกมา

“กรุ๊ง..จิน ญ อะ ช”

“กรุ๊ง..ชาย” ตอบตามเพศที่หลานชายเล่นไว้..ชานิดๆ ปลายนิ้ว

“กรุ้ง..อายุไร..ขอเบอ”

“ไงดีล่ะ..” พูดเสียงดังให้ได้ยินถึงในครัว “ถามอายุ เพศ เบอร์โทรฯ”

“น้าก็มั่วๆ ไปเถอะ”

“กรุ๊ง..ชื่อไร อายุ เบอร์” แกล้งถามกลับบ้าง ไม่อยากพิมพ์ตอบไป พอจะรู้ว่าเป็นสื่อสาธารณะ อาจมีผลร้ายตามมา..ชาติดนิ้วแม้ไม่ได้อยู่บนแป้นอักษร

“กรุ๊ง..16 ซี เร็ว มดเวลา” เด็กน้อย ใจร้อน พิมพ์ผิดๆ ถูกๆ

“กรุ๊ง..เด็กโกหกหนีแม่มาเล่นคอม เดี๋ยวฟ้องแม่นะ ไหนว่าชื่อ Z” ตั้งใจขู่ให้กลัว กลับบ้านเพราะค่ำมากแล้ว..ฝืนพิมพ์

“กรุ๊ง..เร็ว..ไม่โก ซี 14 ขอเบอ”

“กรุ๊ง..” ยังไม่ทันตอบ Z พิมพ์มาอีก “เร็ว เบอ”

“กรุ๊ง..0805860991” ตอบไปแล้วนึกตำหนิตัวเอง..ทำไมให้เบอร์ ทำไมยังพิมพ์อยู่ทั้งที่เริ่มเจ็บปลายนิ้ว

“กรี๊งๆ..” เสียงมือถือดังขึ้นทันที “กรี๊งๆ..” ฉันทำอะไรลงไป!

“โหล..” โจที่นั่งฟังอยู่กับชามบะหมี่คว้ามือถือขึ้นรับ แล้ววาง

“เด็กในคอมหรือ..” ถามโจ..กลับไปที่หน้าจอ “อ้าว!..ไม่อยู่แล้ว” สะบัดมือ

“ไม่รู้สิน้า ไม่พูดอะไรมีแต่เสียงอือ..” เป็นอะไรล่ะน้า ยื่นมือถือให้ “ลองโทรฯ กลับสิ ฟังดูเอง”

“จะดีหรือ..” ฉันเปิดล็อคหาเบอร์ที่ได้รับสาย โทรฯ ออก ตั้งใจทำเสียงห้าวแบบผู้ชาย

“อือ..” เสียงต่ำๆ รับสายแล้ววาง..ไม่เหมือนเด็ก 14 ไม่เหมือนเด็ก เหมือนคนพูดไม่ชัด เหมือน..อือ..อือ..

“เห็นไหม..งงไปเลยสิน้า..” เดินเข้าครัวอีก “บอกแล้วว่าไม่มีอะไรจริงจัง ล้อเล่นอำกันเล่นมากกว่า”

“อือ..ไม่เอาแล้ว ไม่เล่นอีกหรอก แปลกๆ อย่างไรไม่รู้..” นวดนิ้วที่ต้องใช้ทำงานฝีมือ งานประจำ อาชีพของฉัน “คอมไฟรั่วไม่รู้หรอกหรือ โจเล่นอยู่ได้”

“น้าเพิ่งเคยเล่น เครียด เกร็งมากไปมั้ง..” เดินไปจิ้มแป้นคอม ลูบทั่วเครื่องให้ดู “ไม่เห็นเป็นอะไรเลย..น้าคิดมาก คิดมากทั้งปี..ฮะ..ฮะ..”

“เออ..คิดมาก อย่าลืมปิดเสียงด้วย น้าจะทำงาน” กลับไปนั่งทำงานต่อ



“สาวคานพลาสติก” โจจิน หลานชายเป็นคนให้สมญาน้าสาวอายุ 34 ของเขา..ฉันเอง..นางสาว ใจจินต์ น้องสาวคนเดียวของนาย จินตมัย..ครอบครัวของเรามี “จิน” เป็นส่วนหนึ่งของชื่อ จึงไม่น่าแปลกใจที่ฉันรับสมอ้างโดยง่ายว่าคือ จิน ในการสนทนา กรุ๊งๆ กับเด็กชายซี

ฉันไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่ ยังไม่แก่อีกต่างหาก เพราะมองโลกในแง่ดี จิตใจอ่อนโยน รักเด็ก รักธรรมชาติ และมีศิลปะในชีวิต..ฟังดูขัดๆ ไหม..ทำไมไม่มีแฟน

ไม่ใช่ตั้งมาตรฐานของชายหนุ่มไว้สูง ตัวฉันเองมาตรฐานไม่ได้สูงอะไร เพียงแต่ว่า..ไงดีล่ะ?..เหมือนว่าเรียนอยู่ชั้นมอปลายแล้วจะให้ไปท่องกอเอ๋ยกอไก่ได้อย่างไร..จริงอยู่เคยท่องมา และเพราะเริ่มต้นจากกอไก่จึงถึงฮอนกฮูก เลยจากฮอนกฮูกก็พบบทเรียนต่างๆ ที่ยากขึ้นๆ ซึ่งยังมีกอไก่อยู่ด้วยเสมอ แต่คงไม่ต้องท่องให้จำอีก

งงไหม?..ใครมาชวนอ่านกอไก่ฉันคงไม่เอาด้วย แต่ถ้าให้ช่วยสอนอ่านนั้นอีกเรื่อง..ยินดีช่วยเหลือ..ไม่รู้สิ..ผู้ชาย..ความรัก..สำหรับฉันที่ผ่านๆ มาเห็นแต่ระดับกอไก่ อย่างดีก็แค่ฮอนกฮูก..เบื่อจะอ่าน เบื่อจะท่อง

ยังไม่เจอละมั้ง..กลัวเหมือนกันว่าจะไปตกหลุมคนที่แม้แต่กอไก่ก็ไม่เคยอ่าน...ที่ว่ามาคือตัวอย่างหนึ่งของการคิดมากของสาวคานพลาสติก



“กรุ๊งๆ..” ฉันสะดุ้งจากความคิด เข็มเย็บผ้าแทงเข้าปลายนิ้ว

“ไหนว่าจะปิดเสียง” ต่อว่าโจจินที่นั่งอยู่ตั้งแต่เย็น

“ไม่ได้เปิดสักหน่อย” โจเถียง

“เมื่อกี้น้าได้ยินเสียง กรุ๊งๆ อย่างเมื่อหัวค่ำ” ที่ไม่ได้พูดออกไป..นอกจากได้ยินเสียง ยังรู้สึกซู่ขึ้นทั้งตัว

“ยิ่งแล้วใหญ่ ผมไม่ได้เปิดหน้าจอแชดกับเพื่อนสักหน่อย กำลังหาข้อมูลจากกูเกิ้ล ทำรายงาน..” หันมาค้อนแวบ “พลาสติก” เสียงพึมพำ

“ได้ยินนะ” เด็กสมัยนี้อะไรๆ ก็คอม คุณครูก็เหลือเกินแทบไม่ต้องสอน เอะอะก็ให้หาจากคอม ห้องสมุดเกือบไม่จำเป็นสำหรับนักเรียนนอกจากเข้าไปใช้คอม เด็กๆ อ้วนตุ้ยกันเป็นแถวเพราะไม่ได้ออกกำลัง วันๆ จุมปุ๊กหน้าจอสี่เหลี่ยม

“กรุ๊งๆ..”

“โจ..” จิตนมัยลงบันไดมาจากชั้นบน

“เห็นไหมโจ พ่อเขายังได้ยินเสียงเราเล่นกับเพื่อนเลย..” หันไปที่บันได “ใช่ไหมพี่จิน?”

“ใช่อะไร..” เดินถึงตัวโจ “ดึกแล้วขึ้นนอนเถอะ พ่อเห็นเราคร่ำเคร่งตั้งแต่เย็นแล้ว อีกหน่อยสายตาเสียนะ”

“พี่ไม่ได้ลงมาเพราะรำคาญเสียง กรุ๊งๆ หรอกหรือ?”

“เสียงอะไร ที่ไหนไม่ได้ยิน..โจขึ้นนอน!”

“ครับ..” โจกดปุ่มปิดเครื่อง “น้าพลาสติก” ไม่วายบ่นพึมขณะรอให้เครื่องระงับสัญญาณ



สองพ่อลูกขึ้นนอนแล้วฉันเริ่มง่วงบ้าง

ความจริงนอกจากทำความรำคาญประสาเด็กบ้างเล็กน้อยแล้ว โจคือคนที่ทำให้นั่งทำงานได้นานๆ โดยไม่เบื่อหน่าย..ชีวิตฉันวันๆ วนเวียนอยู่ในบ้าน งานบ้าน งานอาชีพ หลานชาย พี่ชาย พ่อค้าแม่ค้าที่ผ่านไปมา..หมดวัน

ห้องนอนฉันอยู่ชั้นล่างข้างห้องครัว..ซินเดอเรลลาที่เจ้าชายยังหาไม่พบ

ความจริงห้องข้างบนก็มีแต่ฉันสมัครใจอยู่อย่างนี้มากกว่า เงียบสงบเป็นส่วนตัว ห้องตกแต่งตามนิตยสารฝรั่งบ้านนาเข้ากับครัวที่ตกแต่งไว้คล้ายกัน จะทำอย่างไรก็ได้เพราะลงมือทำเองทุกอย่างตั้งแต่เย็บผ้าจนถึงตอกตะปู..เกรงใจว่าพี่จินและโจต้องใช้ห้องครัวด้วย ไม่อย่างนั้นฉันคงทะลุฝากั้น เชื่อมห้องนอนกับครัวรวมกัน..มีความสุขจะตาย นอนในห้องครัวสวยๆ

“กรุ๊งๆ..” เสียงคอมดังขึ้นขณะกำลังจะล้มตัวลงนอน

“นายโจ..” ฉันออกไปที่ห้องโถง..ไม่มีโจ ไม่มีใคร

“กรุ๊งๆ..” มีละอองนวลหน้าจอคอม

“โจไม่ได้ดึงปลั๊ก..” เปิดไฟกลางห้อง ตรงไปที่ปลั๊กไฟ “เอ๊ะ!..” หลานชายดึงปลั๊กออกเรียบร้อยแล้ว หันไปมองคอม จอดำมืดอย่างที่ควรเป็น

สรุปว่าคานพลาสติกกำลังจะเลื่อนชั้นเป็นคานแก้ว และสักวันคงตำแหน่งคานทองอย่างสมบูรณ์..เข้าห้อง ขึ้นเตียง หลับตา

“กรุ๊งๆ..”

“อะไรอีก..” ลุกขึ้นอีกครั้ง คราวนี้แค่แง้มประตูดู

“กรี๊งๆ..” ยังไม่ทันเห็นอะไรเสียงมือถือข้างหมอนดังขึ้น

“โอ๊ย!..ดึกดื่นป่านนี้” แม้บ่นฉันก็รับสาย..เบอร์ไม่คุ้น



“อือ..” เสียงที่ได้ยินทำให้ขนลุกตั้ง..เด็กชายซี


.

แก้ไขเมื่อ 22 ก.ค. 54 19:36:38

จากคุณ	: ดาเรน
เขียนเมื่อ	: 22 ก.ค. 54 19:08:41