ความคิดเห็นที่ 1 19. เหล่าเทวะผู้ซ่อนกาย (ครึ่งแรก) กลางราตรี นครศิลาลัย เทพีนางหนึ่งเดินถือเชิงเทียนขึ้นมาตามบันไดที่พัก เนื่องจากตอนนี้ใกล้เข้าหน้าหนาวแล้ว ลมที่พัดเข้ามาตามช่องหน้าต่างที่สลักเป็นลายฉลุเพื่อให้สบายในฤดูร้อน จึงไม่สามารถป้องกันลมหนาวได้ ที่แล้วมาเธอพยายามจัดการกับลายสลักโปร่งโดยการนำกระดาษไปติดปะไว้บ้างหากก็เป็นการชั่วคราว ไม่ได้ช่วยบรรเทาความหนาวนัก เธอหันไปมองภาพนอกหน้าต่าง ในใจครุ่นคิดวิตกกังวล ไทราเพิ่งออกจากเวร และพาอุดากันไปเล่นที่แม่น้ำหลังประชุมร่วมกับหน่วยอัศวินเพื่อสรุปงานในแต่ละวัน หญิงสาวกลับมาศิลาลัยได้ร่วมสองเดือนแล้วหลังจากเธอโดนคำสั่งให้ออกจากปราสาทจันทรคราสในทันทีเมื่ออาการของศิษย์เอกจอมเทพแย่ลง ถึงจอมเทพจะตระหนักดีว่าไทราไม่มีทางเผยความลับเรื่องรามิตให้ผู้ใดฟังก็ตาม หญิงสาวมองฝ่าความมืดนอกระเบียงทางเดินเห็นยอดหลังคาของวิหารศิลาลัยและสภาโลกุตราที่สว่างไสวทว่าในใจของเธอนั้นกลับมองเห็นแต่ภาพของทุ่งกาลี ทิวทัศน์แปลกตา แม้ในช่วงเวลากลางวันจะมีแสงน้อย บรรยากาศมืดสลัวเหมือนทุกอย่างมีแค่เพียงสีเทากับดำ หากในยามตะวันใกล้ตกดินรัศมีของดวงอาทิตย์ก็ยังสามารถเปล่งแสงสะท้อนวงขอบเมฆเหลือบสีรุ้งละลานตาจนเกิดเป็นภาพที่สวยงามไม่ผิดไปจากท้องฟ้าที่อื่นใดเลย ไทราจ้องมองอยู่นานจนเมื่อมีเสียงห้าวๆ ทักจากด้านหลังจึงได้รู้สึกตัว “อากาศของทุ่งกาลีจะเย็นลงในตอนกลางคืน เจ้ามาจากเมืองที่ร้อนกว่านี้ กลับเข้าไปในปราสาทจะอุ่นกว่า” ครั้นเมื่อไทราหันกลับไปด้วยอารามตกใจเพราะจำเสียงได้ เจ้าของปราสาทก็เดินมาถึงตัวเสียแล้ว เธอถอยหลังสองสามก้าวโดยสัญชาตญาณเพื่อหลีกทางให้จอมเทพแห่งศิลาลัย วิษณุวัติปรายตามองปฎิกิริยาของฝ่ายตรงข้ามหากก็ไม่ได้เอ่ยคำใด ในทีแรกคล้ายจอมเทพอยากจะเอ่ยคำพูดหนึ่งออกมาแต่สุดท้ายกลับยั้งไว้ มองภาพของดวงอาทิตย์ที่เพิ่งลับฟ้าเหมือนไม่เคยเห็น ที่เบื้องล่างเหล่าข้ารับใช้กำลังทยอยจุดคบเพลิงเพื่อให้แสงสว่าง วิษณุวัตินิ่งงันอยู่เพียงครู่ก่อนจะขยับร่างแล้วไปหยุดรออยู่ที่ซุ้มประตู ไทราไม่มีทางเลือกจึงต้องผละจากระเบียงโล่งแล้วเดินกลับเข้าไปภายในปราสาท ระหว่างทางที่วิษณุวัติเดินมาส่งแขกของตนนั้นทั้งสองไม่ได้สนทนาอื่นใดอีก ไทรารู้ดีว่าหากจอมเทพแห่งศิลาลัยไม่ยอมเอ่ยปากเอง ต่อให้เป็นเทวะเรืองเดชจากยุคบรรพกาลคงไม่สามารถบงการให้จ้าวเทพผู้นี้แถลงสิ่งที่อยู่ในใจออกมาได้ เมื่อนั้นเองที่เจ้าของปราสาทที่เดินอยู่ด้านหลังพูดขึ้นทำลายความเงียบ “อานนท์บอกว่าเจ้าทำผงหอมจากสมุนไพรและนำมาดื่มได้ด้วย” “เอ่อ...ไม่ยากอะไรหรอกเจ้าค่ะ เป็นนิสัยเคยชินส่วนตัวของข้า ตอนเด็กๆ ข้าเคยอยู่เกาะมัจฉาที่นั่นมักจะมีพ่อค้าต่างถิ่นมาขายของแปลกๆ อย่างผงหอมที่ทำมาจากสมุนไพรหลายอย่างนำมาละลายในน้ำแล้วดื่ม พ่อของข้าเป็นคนเอาใจยาก...” ไทรากลืนคำว่า ‘เหมือนท่าน’ เอาไว้ได้ทัน “แต่พ่อกลับชอบกลิ่นหอมของน้ำสมุนไพร ข้าก็เลยต้องเตรียมไว้ทีละมากๆ จากนั้นไม่เพียงแต่พ่อข้า แม้แต่ตัวข้าเองยังติดไปด้วย จึงกลายเป็นนิสัยส่วนตัวที่แก้ได้ยากเจ้าค่ะ” “เช่นนั้นการที่เจ้าได้กลับไปศิลาลัยคงทำให้เจ้ามีความสุขบ้างสินะ อย่างน้อยคงได้ดื่มผงหอมของเจ้าสักที” ทว่าไทรากลับส่ายศีรษะแล้วหันมาตอบ “นายท่านไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกเจ้าค่ะ อานนท์รู้นิสัยนี้ของข้าดี จึงยัดเอาผงหอมจากห้องเครื่องมาให้ข้าก่อนที่จะเดินทางมาปราสาทตะวันตก” จอมเทพเลิกคิ้วขึ้นและส่งเสียงอืมรับในลำคอยาว จากนั้นเมื่อทั้งสองเดินมาถึงทางแยกที่ตรงไปยังส่วนพักของอาคันตุกะ วิษณุวัติกลับเดินล้ำหน้าแขกนำไปอีกทางหนึ่ง แล้วอ้างสิทธิเจ้าบ้านบังคับเอาดื้อๆ “ข้ารู้ว่าข้ารบกวนเวลาเจ้ามามากแล้ว แต่อย่างน้อยจอมเทพอย่างข้าก็น่าจะได้ลองผงหอมจากเจ้าสักครึ่งถ้วยคงไม่เป็นการรบกวนมากนักใช่ไหม?” ***** จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 54 22:52:49

ความคิดเห็นที่ 2 กลิ่นหอมของน้ำสมุนไพรลอยตลบอยู่ในห้องอักษรของปราสาทจันทรคราส ขณะที่ไทราวางถ้วยชาสีเขียวอ่อนลงบนโต๊ะยาวหน้าจอมเทพแห่งศิลาลัย วิษณุวัติใช้มือปัดควันก่อนจะยกขึ้นจิบช้าๆ “ยังร้อนนะเจ้าคะ” ไทราเตือน ในวาะนั้นเองไทราเหมือนจะเห็นหรือเธอคิดว่าเห็นแววตาอ่อนแสง และรอยยิ้มซ่อนนัยของฝ่ายตรงข้ามทว่าก็ไม่ชัดเจนนักเพราะมีถ้วยชาบังอยู่ วิษณุวัติจิบไปนิดเดียวจึงวางลง “ไม่เป็นไร...ไม่ร้อนหรอก หอมดี มิน่าเล่า...” เขาพูดเสียงเรียบ ไทราจึงเพิ่งสังเกตว่าน้ำในถ้วยเย็นลงเพราะทันทีที่จอมเทพปัดควันร้อนๆ นั้น จึงทำให้น้ำลดอุณหภูมิลงไปด้วย โอ...ทำไมข้าชอบพูดอะไรไม่ได้ความต่อหน้าจอมเทพแห่งศิลาลัยนักนะ “เมื่อครู่เจ้าบอกว่ามาจากเกาะมัจฉา ครอบครัวยังสุขสบายดีหรือไม่?” วิษณุวัติเอ่ยถามเสียงเรียบ ซึ่งสร้างความประหลาดใจแก่ไทราเป็นอย่างมาก แต่เธอคิดว่าคงเป็นการถามเรื่องสัพเพเหระทั่วไปไม่ได้ตั้งใจจะละลาบละล้วงถึงเรื่องส่วนตัว หญิงสาวจึงตอบตามความจริงว่า บิดาและมารดาของเธอนั้นสบายดี และเหล่าญาติพี่น้องส่วนใหญ่ยังคงอาศัยอยู่ในเกาะทางใต้ ไม่ถึงกับร่ำรวยหากมิได้ขัดสน จอมเทพพยักหน้ารับช้าๆ เงียบกันไปครู่หนึ่งเหมือนวิษณุวัติกำลังคิดถึงเรื่องที่ตนครุ่นคิดอยู่ในใจ จู่ๆ เขาก็เริ่มพูดคล้ายรำพึงหันหน้าไปอีกทางหนึ่ง ไทราคิดว่าบางทีเป็นเพราะเธอบังเอิญอยู่ตรงนั้น บางทีเขาอาจไม่ได้ต้องการพูดให้ใครฟังเลย บางทีเขาเพียงต้องการแค่เอ่ยมันออกมา “ข้าเคยมีน้องชาย” จากนั้นจอมเทพหันมายกถ้วยขึ้น จ้องมองมันเหมือนเป็นแก้วล้ำค่า “เขาชอบขีดเขียน ลายมือสวยตั้งแต่เด็ก ฉลาด อ่อนโยน มีเมตตา สุภาพเรียบร้อย ไม่เคยคิดแค้นโกรธเคืองผู้ใด แต่ทั้งหมดกลายเป็นสิ่งผิด ผิดเพราะเขาเป็นน้องชายข้า แล้ววันหนึ่ง เขาเริ่มป่วย ป่วยเหมือนรามิตในขณะนี้...จากนั้นจึงมีแต่ทุกข์ทรมาน เจ็บปวดเหมือนร่างจะฉีกขาด แต่ไม่สามารถบอกใครได้ แม้แต่พี่ชายที่ไร้ประโยชน์อย่างข้า” ไทรานิ่งเงียบ ทว่าประโยคต่อมาจอมเทพกลับหันมาถามเธอตรงๆ ท่าทางของเขาเกือบกลายเป็นดุดัน “อยากรู้อาการของน้องชายข้าหรือไม่?” ไทรายังคงไม่ตอบเพราะรู้ดีว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ต้องการ จากนั้นวิษณุวัติเอื้อมหยิบแก้วเจียระไนชั้นดีทรงสูงใบหนึ่งขึ้นมาหงาย จงใจเทน้ำร้อนที่ยังคงเดือดปุดลงไปในขณะที่อีกมือหนึ่งกำรอบถ้วยแน่น “นายท่านเจ้าคะ!” ไทราตกใจทว่าไม่ใช่เพราะน้ำร้อนจัดที่เทลงไปในถ้วย เพราะชั่วพริบตาเดียวถ้วยน้ำในมือของจ้าวแดนตะวันตกแตกร้าวเป็นเสี่ยงๆ ไอน้ำพวยพุ่งขึ้นมาด้วยอุณหภูมิที่แตกต่างอย่างสุดขั้วในเวลาจำกัดจนภาชนะใดก็ไม่อาจทนทาน เศษที่แตกหักชิ้นหนึ่งเฉือนฝ่ามือของจอมเทพจนมีโลหิตไหลซึมออกมา ไทรารีบดึงมือของฝ่ายตรงข้ามออกมาซับบาดแผล เมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่งเธอจึงฉุกคิดแล้วเงยหน้าขึ้นมองวิษณุวัติด้วยสีหน้าตื่นตระหนก หากยังไม่ทันจะเอ่ยคำพูดใด จอมเทพแห่งศิลาลัยจึงถอนมือกลับช้าๆ อย่างไว้ตัว แล้วลุกขึ้นยืน ดวงตา และท่าทางของเขากลับไปเหมือนโลกาธิบดีผู้มั่นคงดุจเดิม “อยู่ที่นี่มีแต่อันตราย เจ้าควรจะออกเดินทางตั้งแต่เช้า...เอาอุดากันไปด้วย ข้าจะให้ทหารไปส่ง” ***** ความจริงแล้วไทราเป็นห่วงรามิตเป็นอย่างมากและไม่อยากจากมาเลย เพราะเธอเคยมีพี่ชาย เขาตายตอนที่เธออายุเพียงสิบปี ส่วนพี่ชายเธอสิ้นชีพในตอนที่มีอายุไล่เลี่ยกับรามิตเพราะผลกระทบจากการเปลี่ยนร่างเทวะอย่างนี้เช่นเดียวกัน ทว่าเรื่องของศิษย์เอกจอมเทพคงแตกต่างจากเรื่องของพี่ชายเธอมากนัก เมื่อกลับมาถึงศิลาลัยงานหลักของไทราก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรนัก ที่เปลี่ยนคือตะวันตก...แม้จะไม่มีการประกาศอย่างเป็นทางการ แต่เธอก็รู้ว่าจอมเทพและรามิตยังไม่กลับมา และครั้งนี้ทำให้เธอหวั่นวิตกมากกว่าครั้งที่แล้วเป็นเท่าตัว แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 54 23:03:15 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 54 22:59:41

ความคิดเห็นที่ 3 ในขณะที่ไทรายืนถือเชิงเทียนตรงบริเวณระเบียงโถงนั่นเอง หญิงสาวชะงัก เมื่อมองเห็นเงาตะคุ่มกำลังเดินเข้ามาใกล้จากระเบียงฟากตรงข้ามโดยปราศจากสุ้มเสียง เหมือนกับวิญญาณร้ายประจำวิหาร เงาร่างสูงนั้นไหวเล็กน้อย และพูดขึ้นมาก่อนที่เขาจะทำเธอตกใจมากไปกว่านี้ “ขอโทษที่รบกวนกลางดึก และมาโดยไม่ได้บอกกล่าว” จากนั้นจอมเทพแห่งศิลาลัยจึงก้าวเข้ามาในบริเวณแสงสว่าง ไทรายืนนิ่งด้วยความพิศวง เพราะโลกาธิบดีคล้ายจะดูแก่ลงหลายปีในเวลาเพียงแค่สองสามเดือน เส้นผมสีขาวปรากฏชัดที่ด้านข้าง ไหล่ที่เคยตั้งมั่นปรากฏร่องรอยระทดท้อ หากทว่าดวงตาของเขากลับวิบวับขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นปฏิกิริยาจากเจ้าของห้อง “ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ฟาดข้าด้วยเชิงเทียนเล่มนั้นหรอกนะ” ไทราสะดุ้ง และเพิ่งคิดได้ว่าเธอกำลังคว้าเชิงเทียนในลักษณะเตรียมบ้องหัวขโมยเต็มที่ เธอรีบลดแขนลงและซ่อนมันไว้ด้านหลัง ก่อนจะรู้ว่าเธอทำตัวไม่ได้เรื่องไม่ได้ราวอีกแล้ว “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าไม่...ไม่คิดว่าจะเป็นท่านจอมเทพ” วิษณุวัติหัวเราะในลำคอ หากไทรากลับรู้สึกว่าคราวนี้มันมีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนจากเดิม ไทราขยับเชิงเทียน แล้วจุดไฟจากก้านเชื้อเพลิง แสงสว่างในห้องนั่งเล่นจึงเพิ่มมากขึ้นตามลำดับ หญิงสาวยังสังเกตว่าอาคันตุกะสูงศักดิ์ยามวิกาลยังคงแต่งกายคล้ายสาวกดำระดับสามัญเช่นเดียวกับที่เธอเคยเห็นที่ปราสาทตะวันตก “เพิ่งกลับมาหรือเจ้าคะ? เหนื่อยไหมเจ้าคะ? ข้าจะไปเรียกอานนท์ให้มารับใช้ท่าน” จากนั้นไทราทำท่าจะลุกขึ้นไปตามข้ารับใช้ประจำตัวจอมเทพจริงๆ แต่กลับนึกไม่ถึง มือแข็งแกร่งของบุรุษแห่งแดนตะวันตกพลันคว้าแขนของเธอแน่น “ไม่ต้อง” วาระนั้นแม้แต่คนพูดเองก็ยังนึกไม่ถึงในอาการของตนเอง เขาจึงคลายมือของตนออก และกล่าวอีกครั้งด้วยน้ำเสียงปกติ “อานนท์ชอบทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ ข้าเพียงอยากพัก...เงียบๆ สักครู่หนึ่ง” วิษณุวัติระบายลมหายใจยาว และทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ที่ใกล้ตัวที่สุด “ข้าจะเอาน้ำมาให้ท่านนะเจ้าคะ” ไทรากล่าวแล้ววิ่งไปยังห้องเล็กๆ ที่อยู่ติดกัน ในทีแรกผู้เป็นแขกคล้ายจะบอกปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาว เขาจึงเปลี่ยนใจ เมื่อไทรากลับมาในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง จึงเห็นวิษณุวัติในท่าทาง ‘ปกติ’ ที่ไม่ใช่ ‘ปกติ’ เขาหลับตาลงอย่างอ่อนแรงปล่อยกายเอนพิงพนักเก้าอี้เต็มที่ ศีรษะเกือบพับหงายไปด้านหลัง มือประสานไว้บนลำตัว ท่าทางของจอมเทพทำให้เธอนึกถึงนักเดินทางที่เดินทางมายาวนานและแสนเหน็ดเหนื่อย เขาต้องการพักเพียงครู่เพื่อที่จะออกเดินทางต่อไป ทั้งๆ ที่อยากจะหยุดเหลือเกิน แต่ทำไม่ได้...เขามาไกลมากจนเลยจุดนั้นไปแล้ว ทางเดียวคือ ต้องเดินต่อไปเท่านั้น เธอเทน้ำที่เจือกลิ่นหอมบางๆ ใส่ถ้วยเล็กให้แก่จอมเทพ และถ้วยหนึ่งสำหรับเธอเอง “ยังไม่หอมได้ที่สักเท่าไรนะเจ้าคะ” ไทราออกตัว “ไม่เป็นไร...” จากนั้นเขาจึงลืมตาขึ้น ขยับตัวในท่านั่งปกติและเอ่ยขอบใจ “เจ้าจะไม่ถามถึง...ศิษย์ของข้าหรือ?” “หากนายท่านอยากบอก ก็คงพูดแต่แรกแล้วเจ้าค่ะ” จอมเทพชะงัก ดวงตาจ้องมองไปที่ถ้วยน้ำในมือ แล้วหัวเราะ แต่มันไม่ใช่เสียงหัวเราะที่เกิดจากความปิติยินดีเลยและเขาก็ไม่อาจหยุดมันได้ จนร่างของเขาสั่นเทิ้มไปหมด “ข้าทำร้ายผู้อื่น” วิษณุวัติกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไทราไม่สามารถบอกได้ว่ามันคือความรู้สึกใด เธอรู้แต่ว่ามันเจ็บปวด จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 54 23:06:09

ความคิดเห็นที่ 4 “ทำร้ายและสังหาร..เพราะข้าคือจ้าวแดนรัตติกาล เทพผู้คุมมรณทิศ ข้าเหยียบย่ำศัตรูจนแหลกจมดิน ล่าสังหารเหล่ามารจนพวกมันทุกตัวสยบแทบเท้า แต่มันกลับไร้ค่าสิ้นดีเพราะข้ากลับปกป้องผู้ที่ข้าห่วงใยไม่ได้เลย น้องชายข้าต้องตายก็เพราะการกระทำของข้าเอง มันเท่ากับข้าส่งน้องเข้าสู่ลานประหารด้วยมือตนเอง...” “ท่านเจ้าคะ!” ไทราตกใจเพราะไม่คิดว่าจะได้เห็นท่าทางเช่นนี้ของจอมเทพ แม้เธอจะรู้ความจริงว่า วิษณุวัติไม่ใช่ผู้โหดร้าย ใจดำอำมหิตอย่างที่เขาจงใจแสดงออกมา ดวงตาคมกริบสีดำจัดที่เทพในศิลาลัยแอบว่ากันลับหลังว่าแสนเย็นชา และเลือดเย็นนั้น เธอกลับเห็นว่ามันช่างเศร้าและอ้างว้างนัก นั่นคือเหตุผลที่เธอแยกตัวจริงกับร่างแปลงในศิลาลัยได้ “รามิตยังเยาว์นัก บางทีหากเขารู้สิ่งที่ข้าทำลงไปทั้งหมด อาจไม่เข้าใจ...และไม่ให้อภัยข้าตลอดกาล” และเขาจะไม่มีวันกลับมา...เหมือนวิชชยุทธ์ เมื่อพูดไปแล้ว วิษณุวัติจึงรู้ว่านี่คือสิ่งที่รบกวนจิตใจเขามาตลอดหลังจากร่ายคำสาปที่วิหารวายุและเทพเกตุดารา เขาลงคำสาปรุนแรง โทษทัณฑ์สถานหนักชนิดที่แม้ร่างจะสลายไป จิตวิญญาณก็ยังไม่สามารถหลุดพ้น อารญาและทัพเทวกาฬจะถูกกักขังในร่างราหุกาฬไปจนกว่าจะได้รับการอภัยโทษ เขาไม่ได้ตั้งใจให้เป็นเช่นนี้...แต่ก็ทำไปแล้ว เขาโกรธ โมโห อาจจะเรียกว่าแทบไร้สติเลยก็ได้ แต่สิ่งที่ลงมือกระทำไปแล้วเหมือนอดีตที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลง วิษณุวัติวางถ้วยน้ำลงด้วยมือสั่นระริก กางนิ้วป้องหน้าผากและดวงตาของตนเอง ส่ายศีรษะ “...ข้าไม่รู้ต้องทำสิ่งใด...ต่อให้มีฤทธานุภาพกว่านี้สักร้อยพันเท่าก็ไม่มีประโยชน์ ข้างนอกนั่น...รามิตต้องเผชิญหน้ากับมือสังหารของตะวันออกตามลำพัง พวกมันร้ายกาจขนาดที่วิชชยุทธ์ยามที่มีพละเวทเต็มกำลังยัง...และพวกไมยราญอีก ข้าเป็นห่วงรามิตจนไม่รู้อย่างไรแล้ว ข้าไม่ควรรีบตัดสินใจ...ข้าน่าจะรอ...รอให้นานกว่านี้ มันเป็นความผิดพลาดของข้าเอง” ไทรารู้ว่าเธอต้องพูดอะไรสักอย่าง บุรุษที่อยู่ตรงหน้าเธอขณะนี้ไม่ใช่จอมเทพผู้แข็งแกร่งประดุจศิลาหิน...แต่เป็นผู้ที่รู้สึกเจ็บปวดและกำลังสับสนเพราะไม่อาจทำอะไรได้เพื่อคนที่รัก ยิ่งทำก็ยิ่งฝืนชะตา ยิ่งทำก็เหมือนยิ่งแย่ลงกว่าเดิม เธอตั้งใจจะพูดเพื่อให้กำลังใจอีกฝ่ายเช่น พักเถิดเจ้าค่ะ ท่านวิษณุวัติ...อย่าได้เป็นกังวลต่อสิ่งที่ยังมาไม่ถึง รามิตเคารพรักท่านเหมือนบิดาบังเกิดเกล้า เธอเคยสงสัยว่าเหตุใดรามิตถึงยอมเดินทางเผชิญหน้ากับไมยราญในบาดาลเพียงลำพัง ทั้งๆ ที่เขาจะร้องขอความช่วยเหลือจากจอมเทพแห่งศิลาลัยก็ได้ เขาทำเช่นนั้นก็เพื่อไม่ให้มันมาทำร้ายท่านอย่างไรเจ้าคะ แม้ข้าจะเป็นคนนอกตระกูลแต่ข้าคิดว่าเหตุผลของรามิตคงไม่ต่างจากนี้แน่... แต่สุดท้ายเมื่อเธอมองไปที่ท่าทางสิ้นหวังของจอมเทพแห่งศิลาลัย ไทราวางมือของเธอลงบนมือของวิษณุวัติโดยไม่กล่าวคำพูดใดออกมาเลย ทว่าสัมผัสที่นุ่มนวลทำให้พายุในใจของอีกฝ่ายสงบลงนิดหนึ่ง ช่วงเวลานั้นวิษณุวัตินึกถึงคำพูดของเมธินที่กล่าวต่อว่าอารญาเอาแต่อาทรต่อซากปรักหักพัง คร่ำครวญหาอดีตที่ไม่มีวันกลับมา ไม่เคยสนใจสิ่งสำคัญกว่าที่อยู่เคียงกาย ใช่...ข้าเองก็ไม่ต่างกับนางหรอก ใครกันที่ควรโดนสาปเป็นโหงผีมีปัญญาเพียงธุลีดินกันแน่? “ข้ากลัวเหลือเกินไทรา” ในที่สุดเขาพูดประโยคที่ออกมาจากส่วนลึกที่สุดในจิตใจ ในนั้นยังคงเป็นทะเลร้ายสีดำที่ไม่เคยสงบนิ่ง ไม่เคยตัดขาด รู้สึกผิดต่อผู้จากไป คำพูดนั้นทำให้หญิงสาวถึงกับนิ่งงัน รู้สึกเศร้าสร้อยตามผู้กล่าวไปด้วย “ข้ากลัวว่าข้าอาจจะไม่มีวันพบศิษย์ของข้าอีกแล้ว” ควันไฟที่ลอยจากไปแล้วไม่เคยหวนพัดคืนมา ยิ่งคว้าจับ ยิ่งทำลาย ยิ่งสูญสลายไปต่อหน้า เหมือนที่ข้าไม่เคยได้วิชชยุทธ์กลับมา...ไม่เคยแม้แต่จะเอ่ยขออโหสิจากน้องสักคำ ***** จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 54 23:08:25

ความคิดเห็นที่ 5 ผืนน้ำเงียบสงบ และเป็นสีฟ้าอมเขียว สองฟากของทางน้ำถูกขนาบข้างด้วยผาหินทรายสูงตระหง่าน ลวดลายที่ลดหลั่นซ้อนเป็นชั้นๆ บนของหินผาบ่งบอกถึงอายุอันเก่าแก่ของอำนาจโบราณสองสิ่งที่ไม่เคยลดราวาศอกให้แก่กัน คือแม่น้ำสายนี้ที่ไหลเซาะซอนผ่านชั้นหินเป็นเวลาเนิ่นนานนับพันปีจนทำให้แม้แต่หินผายังถูกกัดกร่อนและมันจะเป็นเช่นนี้ต่อไปเป็นเวลาเกือบอสงไขย เงาสีดำขนาดใหญ่เคลื่อนตัวใต้ผืนน้ำ ส่งผลให้ท้องน้ำบริเวณนั้นบังเกิดเป็นระลอกคลื่นและปั่นป่วนไปชั่วขณะ เงาประหลาดใต้น้ำมุ่งตรงไปยังแนวหินดึกดำบรรพ์ ซึ่งเมื่อมองจากระยะไกลแล้วอาจดูเหมือนภูผาหินเก่าแก่ทั่วไป แต่เมื่อพินิจดูอีกครั้งในระยะใกล้จึงเห็นว่ากำแพงหินทั้งแนวปรากฏร่องรอยของสถาปัตยกรรมโบราณคล้ายจั่วหน้าต่าง ระเบียงและซุ้มประตูสลักเข้าไปในกำแพงสีทราย เมื่อเงาสีดำนั้นโผล่ขึ้นเหนือน้ำอย่างเงียบเชียบ และเคลื่อนร่างเกยขึ้นตลิ่งแคบๆ ดุจเดรัจฉานไร้ขา กลับกลายเป็นบุรุษผิวเข้มผู้มีรูปร่างล่ำสันกำยำ แผ่นหลังและโครงร่างบึกบึน ไหล่กว้างคอหนา กล้ามเนื้อทุกส่วนแข็งแกร่ง แลคล้ายขุนพลเทพนักรบเจนสงครามเมื่อครั้นบรรพกาล “คุณธรรมของนายท่านช่างน่าสรรเสริญนักนะเจ้าคะ” เสียงทักขึ้นจากหญิงสาวผู้กำลังยืนรอการกลับมาพร้อมกับอาภรณ์ที่เตรียมไว้ในมือราวกับคาดการณ์ได้ล่วงหน้า ไม่ได้สร้างความประหลาดใจให้บุรุษผู้มีผิวกายสีนิลแม้แต่น้อย หากตรงข้ามเสียมากกว่าเพราะเจ้าตัวคล้ายไม่ได้รู้สึกถึงถ้อยคำประชดประชันที่อีกฝ่ายกล่าวออกมาแต่อย่างใดเลย “ข้าเข้าใจว่านายท่านอยากดวลแก้มือกับเจ้าเด็กนั่น แต่ท่านก็ไม่จำเป็นที่จะต้องไปช่วยเหลือมัน หากเหล่าเทวะแห่งรัตติกาลเกิดล่วงรู้ ข้าคิดว่า...คงไม่น่ายินดีนักนะเจ้าคะ” นัยน์ตาสีแดงที่สะท้อนแสงจันทร์เหลือบมองไปที่อดีตหญิงรับใช้ของตน เอื้อมมือหยิบเสื้อผ้าที่ฝ่ายตรงข้ามเตรียมไว้มาสวมทับร่างเปลือย จึงค่อยกล่าว “ไม่ว่าใครก็ตามห้ามเอาชีวิตศิษย์เอกจอมเทพ จนกว่าจะถึงวันท้าดวลของข้า” ไมยราญกล่าวเสียงเรียบ ไม่อินังขังขอบต่อคำตำหนิ “ไม่ต้องห่วง...ข้าตระหนักดีว่าผู้ที่เราควรระวังในครานี้คือ โลกาธิบดี” จากนั้นเขากล่าวต่อและก้าวยาวๆ เดินเข้าไปในช่องคล้ายซุ้มประตูที่ถูกเจาะลึกเป็นเส้นทางวกวนเข้าไปในผาสูง “จอมเทพแห่งศิลาลัยผู้นี้แตกต่างจากยุคที่เราเคยรู้จัก มิน่าเล่าศิษย์เอกของเขาจึงเก่งฉกาจปานนี้” “ข้านึกสงสัยนักว่า ท่านรู้หรือไม่ว่าศิษย์เอกจอมเทพผู้นั้นอยู่ที่ใด” มาลาที่เดินตามหลังเอ่ยถาม ไมยราญส่งเสียงหึในลำคอ “เจ้าคิดว่าข้ามีเวลามากนักหรือ? อัศนิเวทกำแหงของเจ้าเด็กนั่นไม่ต่ำทรามเลย ซ้ำโลกาธิบดีเองก็อยู่ไม่ไกลจากหุบเขาแห่งสายลมแล้วด้วย” “ท่านคงสมใจแล้วกระมัง ที่เด็กนั่นกลายเป็นเทวะแห่งรัตติกาลจนได้” มาลาประชดอีกครั้ง “ใช่” ไมยราญยอมรับ ไม่ปฏิเสธ “ข้าแทบจะรอไม่ไหวทีเดียว” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงยินดีอย่างไม่ปิดบัง “แล้วนายท่านจะรอทำไมเจ้าคะ? เหตุใดท่านไม่ชิงสังหารมันเสียก่อนที่มันจะแข็งแกร่งกว่านี้” ไมยราญหันมามองมาลา ก่อนจะส่ายหัว แล้วผ่อนลมหายใจยาว พึมพำในลำคอ “พวกผู้หญิง...ไม่เข้าใจหรอก” จากนั้นไมยราญจงใจเปลี่ยนหัวเรื่อง มองลึกเข้าไปในช่องผา “จ้าวเทวาทิศของเจ้าเป็นอย่างไรบ้างแล้วเล่า?” พญาบาดาลจงใจใช้น้ำเสียงเยาะเย้ยอย่างไม่เกรงกลัว “ข้าไม่ชอบให้นายท่านกล่าวถึงท่านมุตติด้วยน้ำเสียงเช่นนั้น” คราวนี้มาลาเป็นฝ่ายเสียงแข็ง ไมยราญส่งเสียงหึ ***** คุยกันท้ายบท: เฮียวิษฯ เอาไปทั้งบทเลยครึ่งแรกนี้ ในช่วงครึ่งหลังมีตัวละครจากภาคที่แล้วจะทยอยกันออกมาอีกค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 54 23:12:51

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นไมยราญนี่เองสินะ แล้วมุตติก็มาสงสัยมีอะไรอีกแน่เลยงานนี้ จากคุณ : Phoenixorus เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 54 23:35:51

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านตอนที่เพิ่งลงความเห็นที่ 1 เลยไปต้มมาม่ารอบดึกมากินแก้อาการแสบท้อง ค่อยมาอ่านต่อ รอบนี้เจอคำตกไปที่เดียว ในวา...ะนั้นเองไทราเหมือนจะเห็นหรือเธอคิดว่าเห็นแววตาอ่อนแสง อ่านบทคิดคำนึงของไทราตอนแรกยังงงๆ ว่าเปิดมาอยู่ศิลาลัย มองตะวันตกดินไหงไปโผล่ที่ทุ่งกาลี อ่านไปๆ อ้อ ตอนที่ไทราจ้องตะวันอยู่นาน ก็เข้าย้อนอดีตนี่เอง อ่านซ้ำไป 2 รอบ ค่อยแยกออก บทระทมผสมโรแมนติกของป๋าให้บรรยากาศช่วงตะวันอ่อนแสงเช่นเดียวกับฉากที่ใช้จริงๆ แล้วตาไมมาจากไหนล่ะเนี่ย อย่าบอกนะว่าเป็นสโตกเกอร์ตามรามิตมา จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 54 00:05:00

ความคิดเห็นที่ 8 โ๊อ๊ะโอ มีศัตรู แมน แมน แบบนี้ รามิตจะลงมือตอนสุดท้ายอย่างไรดีนะ ตัวร้ายเก่าๆ เริ่มโผล่มาเรื่อยๆ ตอนจบภาคนี้จะเป็นสงครามใหญ่ไหมเนี่ย หรือจะยกไปรบกันในภาคจบทีเดียว จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 54 17:39:44

ความคิดเห็นที่ 9 ตามมาอ่านต่อค่ะ ป๋าแกยังเศร้าเรื่องรามิตไม่หายเลย เชื่อใจลูก(ศิษย์)รักตัวเองหน่อยสิคะ จากคุณ : Ezel เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 54 22:43:33

ความคิดเห็นที่ 10 ถ้าป๋านิยมไทร่า แล้วเขียนให้ป๋าผิดหวัง จะโกรธธธธธธธธธ แม้ป๋าจะเก่งแกร่งเพียงใด แต่ห้ามทำร้ายหัวใจอ่อนนุ่มของป๋าเด็ดขาด เคร้? ช่วงต้นที่ไทรามองออกไปแล้วมีคนเข้ามาข้างหลัง มันคล้ายกันเกินไป อ่านแล้วก็งง (ยิ่งเป็นพวกความจำสั้นอยู่) ศิลาลัยคือที่อยู่โลกาธิบดี จันทคราสคือที่อยู่จ้าวแดนตะวันตก แม่นก่ แล้วไทราเป็นคนที่ไหน เง็ง มุตติๆ .. ใช่จากภาคแรกเลยใช่มั้ย ที่เหมือนจะสิ้นไปแล้ว (ห้ามเคือง บอกแล้วความจำสั้น) ถ้าใช่ กะแล้วว่าต้องโผล่มาอีก คิกๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 13:15:36

ความคิดเห็นที่ 11 วิษณุวัติ ออกอาการเจมาก ขึ้นๆลงๆ ตอนอ่าน ผมจะไม่แปลกใจหรือสงสัยอะไรแม้แต่นิดเดียว ถ้ามีฉากวิษณุวัติ กระโดดหอมแก้มไทร่า รู้สึกเหมือนเขาจะทำอะไรก็ได้ อารมณ์แบบนี้ ฮา จริงๆ ^^... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 14:08:01

ความคิดเห็นที่ 12 ไทรามาจากเกาะมัจฉา เข้าเป็นนักรบในสังกัดของศิลาลัยซึ่งเป็นที่อยู่ของจอมเทพ(โลกาธิบดี) ตอนแรกเจ้านายคือโลกาธิยดีคนก่อน ก็คือสุริยเทพเจ้าแดนตะวันออกที่เสียชีวิตไปแล้ว จากการต่อสู้กับเจ้าแดนตะวันตกจากประสาทจันทรคลาส ก็ป๋าวิษนั่นแหละ ป๋าเลยมาเป็นจอมเทพแห่งศิลาลัย ไทราก็ต้องเป็นนักรบในสังกัดโดยปริยาย แต่ที่ไปอยู่ประสาทจันทรคลาส เพราะติดตามมาดูแลรามิตที่บาดเจ็บมาจากครั้งบุกแดนบาดาลไง                     ใช่ไหมครับคุณรัน  เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 15:30:00

ความคิดเห็นที่ 13 ไทราเป็นอดีตเทพพิทักษ์ อัศวินีแห่งมังกรบาดาล ที่ทรยศมายาเลมาช่วยรามิต และมาแจ้งข่าวที่ศิลาลัย กลับบ้านบ่ได้ เพราะไปเกี่ยวพันกับเงาประหลาด ที่ป๋าบอกว่าอันตราย ตราบใดอยู่ศิลาลัยกับป๋า ป๋าประกันภัย เลยอยู่ศิลาลัยต่อมา และได้แวะไปเยี่ยมรามิตที่จันทรคราส ถูกไหมคะ จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 18:34:59

ความคิดเห็นที่ 14 คุณซาลาสซา จำแม่นกว่าผม เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 19:43:26

ความคิดเห็นที่ 15 คุณลูนาติก ไม่ใช่จำแม่นกว่าเลยค่า พอดีกำลังอ่านซ้ำรอบที่...N  เลยเจาะช่วงซีนที่อาซ้อ เอ้ย ไทรา มีบท แต่จริงๆ อ่านซ้ำเพราะจะทวนบทตาไมกับเจ้ามุต จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 22:45:20

ความคิดเห็นที่ 16 และแล้วก็มาสายอีกจนได้ ขออภัยนะคะที่เข้ามาคุยช้า คุณ Phoenixorus: นั่นสินะคะ จะมีเรื่องอะไรกันน้า คุณ ซาลาสซา: มาตั้งสองรอบขอบคุณมากๆ นอกจากนี้ยังเป็นนักอ่านความจำดี (จำได้ไงเนี่ย? น่ากลัวจริงๆ) สำหรับตาไม (= ="), มาจากไหน? ตอนหน้ารู้กันค่ะ แต่...ไม่ได้เป็นสโตกเกอร์แน่ๆ ค่ะ, สโตกเกอร์น่ะ คนอื่น...(เฮ้ย!) คุณ zoi: อ้าว...ติดใจพวกกล้ามใหญ่เสียแล้ว ภาคนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป? ฮื้อ...บอกก่อนจะสนุก(คนเขียน)หรือคะ? คุณ Ezel: นั่นสินะคะ คุณ Scottie: วาว...นี่ถ้าไม่ใช่เฮียวิษฯ เราคงไม่ได้อ่านหลายบรรทัดอย่างนี้ใช่ไหมคะ? แต่ เย้ยยย...ย่อหน้าแรกน่ากลัวมาก มีขู่ด้วยแฮะ นานๆ เจอคุณ scottie โหมด(นักอ่าน)โหดสักที..วา...ชอบจัง (ดูมัน!) และขออภัยสำหรับช่วง flash back(สะกดงี้ป่าวว้า?)ที่ทำให้งงๆ นะคะ, และสรุปอีกครั้งให้ค่ะ ศิลาลัยคือที่พำนักของโลกาธิบดี ถูกต้องแล้วคร้าบ, เป็น 'ของหลวง' เหมือนทำเนียบนายกค่ะ มีสิทธิมาอยู่ได้ต้องอยู่ในตำแหน่งเท่านั้น ปราสาทจันทรคราสคือที่พำนักของเฮียวิษฯ เป็นทรัพย์สินส่วนตัวค่ะ ซึ่งถ้าเฮียเราไม่ได้เป็นจ้าวแดนตะวันตกแล้ว ปราสาทจันทรคราสยังไม่เข้าข่ายเป็นปราสาทตะวันตกหรือปราสาทประจำทิศค่ะ ไทราคือเทพีจากทิศใต้ค่ะ อืม...คำศัพท์ ชื่อ นามและความหมายเฉพาะของเรื่องนี้ ดองอยู่ในคอมพ์เรา ยังไม่มีเวลาสาง หากว่างๆ (เมื่อไหร่เนี่ย?) จะลงให้อ่านง่ายๆ ในบล็อคนะคะ ประมาณว่าติดคำไหนไปค้นดูได้ค่ะ (ถ้านักอ่านต้องการนะ) มุตติ โผล่มาทั้งสองภาคเลยค่ะ แต่ภาคสองอาจจะจำยากหน่อยเพราะบทมีนิดเดียว แถมถูกตาไมฯ แย่งซีนด้วย คุณ ไซโคแมน: ป๋าเราอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ก็จริง แต่แกไว้ตัวจะตายนะจะบอกให้ คุณ ลูนาติก: โอ้โห...ขอบคุณมากๆ เพราะนี่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอก เล่าได้และจับใจความได้ขนาดนี้คนเขียนก็ดีใจละ (^ ^) และขอบคุณ คุณ ซาลาสซาอีกครั้งค่ะ, ไม่นึกว่าจะจำได้แม่นยำขนาดนี้จริงๆ ที่เขียนมาทั้งหมดถูกทุกเม็ดเลย จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 22:48:33

ความคิดเห็นที่ 17 สวัสดีครับน้องใหม่ครับ มาแอบอ่านอยู่หลายวัน หุ หุ สุดท้ายแล้วลูกพี่ไมยราญก็ออกโรงแล้วน่ะครับ ภาคที่แล้วออกจะเท่มากมาย มาภาคนี้ทำตัวเท่อีกแล้ว(แอบช่วยพระเอกอีกแล้ว)ไม่เหมือนตัวโกงเลยอ่ะ สุดท้ายแล้วคนที่อารมัญตามหาในช่วงแรกจะเป็นใครล่ะครับ (มุตติ)(กษมะ) จากคุณ : kopi (Aurora_Sky) เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 14:33:21

ความคิดเห็นที่ 18 มาตามอ่านค่าา ช้าไปนิดนึง(จริงๆก็ไม่นิด แฮะๆ) ช่วงนี้สอบน่ะค่ะ เลยไม่ค่อยได้เข้าเนต ฮือออ รามิตตตตต เดี๋ยวจะแว้บไปอ่านตอนใหม่ต่อ ฮ่าๆ ชอบเฮียซึนจังค่ะ จากคุณ : นัส (Tsuna27Natsu72) เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 14:04:30