PANTIP.COM : W10847940 หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๑๑ โอ้ใจเอย [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๑๑ โอ้ใจเอย

ความตกใจปนคาดไม่ถึงแล่นปราดออกจากหัวใจไปตลอดร่าง เมื่อรับรู้ถึงความรู้สึกอันยากจะยอมรับที่มีต่อนายมะพร้าวเน่าคนนั้นของตัวเอง

หลายวันที่ผ่านมา หญิงสาวรู้ตัวเองดีว่าหัวใจของเธอเต้นในจังหวะผิดแผกไปทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้กัน แม้ทุกครั้งที่ได้พบหน้ามักตามมาด้วยการทะเลาะอย่างคนไม่ร่อยรอยกันนัก แต่เธอก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าหัวใจรอคอยที่จะได้พบหน้าคนชอบยียวนกวนโมโหคนนั้นอยู่ร่ำไป ความรู้สึกนี้เริ่มขึ้นได้อย่างไร เธอเองก็ไม่อาจให้คำตอบหัวใจตัวเองได้

มือบางเรียวที่ปรากฏรอยพองน้ำสองสามจุดที่นิ้วและฝ่ามือจากการเสียดสีกับไม้จิ้มมะพร้าวบรรจงหยิบกรอบรูปข้างพนักหัวเตียงขึ้นมาพินิจ ถ้าอารียาส่องกระจกในตอนนี้คงตกใจที่ในแววตาของเธอมีแต่แววขอลุแก่โทษต่อชายหนุ่มผมสีทองในรูปแทนที่จะเป็นแววตาที่มองอย่างรักใคร่ผูกพันดูดดื่ม

“ไซม่อนคะ ญาญ่าควรจะทำยังไงดี”

หญิงสาวฝืนยิ้มให้คนในรูปอย่างรู้ตัวว่าตัวเองทำผิด พึมพำต่อมาว่า “ไซม่อนเป็นกำลังใจให้ญาญ่าด้วยนะคะ”

ก่อนจะลดมือลงวางกรอบรูปไว้ในตำแหน่งเดิม เลื่อนขาเรียวลงจากเตียง จรดปลายเท้าลงกับพื้นห้องที่เป็นไม้มันปลาบ แล้วค่อยๆ ทรงตัวลุกขึ้นยืนเพราะยังเวียนหัวอยู่ทำให้เธอไม่แน่ใจว่าจะยืนได้อย่างมั่นคงนัก

“ถ้าเธอต้องการเอาชนะสิ่งใดขึ้นมาจริงๆ แล้วล่ะก็ เธอก็ไม่เคยยอมแพ้ง่ายๆ ไม่ใช่หรืออารียา เอานะ สู้ๆ”

หญิงสาวเรียกกำลังใจให้ตัวเองพร้อมชูกำปั้นข้างขวาเหมือนเวลานักกีฬาจะลงชิงเหรียญทองโอลิมปิครอบไฟนอล ถึงการลงมือปฏิบัติภารกิจพิชิตล้านอย่างจริงจังในวันแรกของเธอจะพังครืนไม่เป็นท่า แต่นี่ก็เพิ่งจะเริ่มต้นไม่ใช่หรือ

“กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ไปกินก่อนดีกว่า แล้วค่อยไปสวนมะพร้าว” มือเรียวลูบท้องป้อยๆ เมื่อรู้สึกถึงความหิวที่เข้ามาเกาะกุมกระเพาะอาหารจนรู้สึกแสบท้อง

เมื่อเดินลงบันไดมา ลูกกลมค่อนไปทางรีเปลือกสีเขียวบางลูกก็กลายเป็นสีน้ำตาลอ่อนแล้วของมะพร้าวที่กองอยู่จำนวนหนึ่งบริเวณหน้าบ้านใกล้ๆ ถนนก็สร้างความประหลาดใจให้อารียาจนต้องหยุดมองอย่างแปลกใจ

‘สงสัยว่านายมะพร้าวเน่าคงเริ่มบรรทุกออกจากสวนมาให้บ้างแล้ว’

อารียาบอกตัวเองเช่นนั้น แต่ที่อธิบายกับตัวเองไม่ได้คือความรู้สึกชนิดใดกันแน่ที่เอิบซ่านขึ้นในหัวใจ หญิงสาวรีบปัดความวุ่นวายใจนั้นทิ้ง สาวเท้ายาวๆ เข้าครัวตามเสียงเรียกร้องของกระเพราะอาหาร การได้ออกแรงทำงานหนักๆ นี่ช่วยให้หิวดีจริงๆ

กับข้าวสองสามอย่างถูกตักใส่ภาชนะมีฝาปิดวางรอไว้เรียบร้อยอยู่แล้วบนโต๊ะ เพียงแค่ตักข้าวใส่จานและเปิดฝาออกก็สามารถอิ่มท้องไปได้อีกหนึ่งมื้อ

ป้าพิกุลเดินถือใบตองสีเขียวเข้มเดินผ่านประตูครัวเข้ามาพอดีในตอนที่อารียากำลังจะอิ่มข้าว นางเดินไปวางใบตองไว้ทางหนึ่งแล้วเอ่ยถามคนเป็นลมว่า

“เป็นไงบ้างจ๊ะหนูหยา ดีขึ้นมากแล้วมั้ยจ๊ะ”

อารียารวบช้อนเพราะส่งข้าวคำสุดท้ายเข้าปากพอดี ยิ้มหวานให้อีกฝ่ายอย่างสนิทใจกับสีหน้าและน้ำเสียงบอกความห่วงใยของอีกฝ่าย

“หนูดีขึ้นมากแล้วค่ะ กินข้าวเข้าไปแล้วอย่างนี้อีกสักพักคงหายสนิทไม่มึนหัวอีก”

ป้าพิกุลยิ้มรับรอยยิ้มจากหญิงสาว บอกด้วยน้ำเสียงมีเมตตาว่า “ดีแล้วล่ะจ้ะ ไม่งั้นหนูหยาคงได้กินยาหอมอีกรอบแน่ๆ”

อารียาเปลี่ยนจากยิ้มหวานเป็นยิ้มแหยทีเดียวเมื่อได้ยินชื่อยาแก้เป็นลมของป้าพิกุล รีบเปลี่ยนเรื่องถามเมื่อเห็นหญิงสูงวัยเริ่มใช้ผ้าสะอาดบรรจงเช็ดนวลใบตองอย่างเบามือ

“นั่นป้าจะทำอะไรหรือคะ”

“อ้อ ใบตองนี่น่ะหรือจ๊ะ ป้าจะทำงบกุ้งให้ทิดพร้าวเขากินน่ะจ้ะ เห็นบ่นอยากกินมาหลายวันแล้ว ช่วงนี้หน้าร้อนสระเล็กท้ายสวนน้ำเริ่มแห้งแล้ว ลุงบุญเขาลงไปช้อนลูกปลาลูกกุ้งได้มาเยอะทีเดียว”

“งบหรือคะ” ท่าทางที่เจ้าตัวเอียงคอถาม คิ้วขมวดน้อยๆ เหมือนพยายามนึกภาพงบกุ้งที่ว่านั้นทำให้ป้าพิกุลต้องเล่าต่อยิ้มๆ ว่า

“งบเป็นอาหารพื้นบ้านจ้ะ คล้ายๆ ห่อหมกนั่นแหละ แต่ห่อหมกเขาจะใส่ซึ้งนึ่งให้สุกใช่มั้ย แต่งบนี่พอห่อใบตองเสร็จเขาจะเอามาปิ้งไฟแทนน่ะจ้ะ”

“หรือคะ หนูไม่เคยกินเลย งั้นเดี๋ยวหนูล้างจานนี่แป๊บนึงนะคะ แล้วเดี๋ยวหนูไปช่วย”

อารียาบอกพลางยกสำรับและจานข้าวของตัวเองไปล้างที่อ่างล้างจาน ถึงเธอจะเคยเกี่ยงกันล้างจานกับณัฐวุฒิหลายครั้ง แต่พอให้ลงมือล้างจริงๆ หญิงสาวก็ล้างได้ทะมัดทะแมงคล่องมือเพราะสมัยอยู่ต่างประเทศถึงแม้จ้างรูมเมทในราคาแสนแพงมาทำความสะอาดให้ แต่บางครั้งเธอก็ต้องลงมือล้างจานเองอยู่ดี

เมื่อคว่ำจานผึ่งไว้บนตะแกรงเรียบร้อย หญิงสาวก็เดินมานั่งใกล้ป้าพิกุล มองนางบรรจงใช้ฝ้าสะอาดเช็ดนวลใบตองอย่างเบามือไม่ให้แตก

“ใบใหญ่เขียวสดดีจังนะคะ”

“จ้ะ ป้าเลือกตัดมาแต่ใบใหญ่ๆ จะได้ห่องบได้ถนัดหน่อย”

อารียามองอีกฝ่ายเช็ดนวลใบตองด้วยความอยากรู้ เพราะไม่เคยรู้จักหรือกินอาหารชนิดนี้มาก่อน “พอเช็ดเสร็จแล้วทำไงต่อคะ”

“ใบตองนี่ เดี๋ยวต้องเอาไปผึ่งลมไว้ก่อน ให้มันนิ่มลงไม่งั้นตอนห่อจะห่อยากเพราะมันจะแตกเสียหมด”

ป้าพิกุลบอกพร้อมกับที่เสียงของรถแทรกเตอร์แว่วเข้ามาใกล้ เสียงนั้นทำให้อารียาลุกขึ้นเดินไปยืนมองหน้าครัว ครู่เดียวรถแทรกเตอร์สองเพลาสีส้มหนึ่งร้อยห้าแรงม้า สาลี่บรรทุกมีมะพร้าวจุอยู่เต็มก็เลี้ยวผ่านทางเข้าหน้าบ้านเข้ามาก่อนที่จะจอดใกล้กองมะพร้าว

“สงสัยทิดพร้าวจะได้มะพร้าวมาอีกเที่ยวนึงแล้วล่ะ งวดนี้สวนของหนูลูกดกน่าจะได้เยอะอยู่”

อารียาฟังป้าพิกุลเปรยแล้วก็ได้แต่มองชายหนุ่มทำยังไงก็ไม่รู้แต่ด้านหนึ่งของสาลี่ที่บรรทุกมะพร้าวอยู่เต็มก็ค่อยๆ เอียงยกตัวสูงขึ้นเหมือนรถสิบล้อเททราย ทำให้มะพร้าวเลื่อนหล่นทางท้ายสาลี่ลงไปกองรวมกันอยู่ที่พื้น

แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีมะพร้าวอีกเล็กน้อยที่ค้างอยู่บนสาลี่ ทำให้ร่างสูงนั้นต้องสโลว์เครื่องทิ้งไว้แล้วเหวี่ยงตัวลงจากเบาะนั่งขับบนรถ ใช้ไม้จิ้มเหวี่ยงมันลงมาทีละลูกอีกครู่หนึ่ง

อารียามองเขาจัดการมะพร้าวให้เธอเงียบๆ เมื่อเห็นเขาเหวี่ยงมะพร้าวลูกสุดท้ายลงจากสาลี่ก่อนจะเก็บไม้จิ้มมะพร้าวไว้ในช่องเก็บที่สั่งทำขึ้นเป็นพิเศษ ก็ทำท่าจะหันกลับไปหาป้าพิกุลในครัว ถ้าคนที่เธอยืนมองอยู่นานจะไม่หันมาเห็นเข้าเสียก่อน

หญิงสาวก็บอกตัวเองไม่ได้เช่นกันว่าทำไมถึงไม่หันหลังกลับเสียทันทีที่เห็นเขามองมาทางที่เธอยืนอยู่ แต่กลับยังยืนนิ่งมองเขาจนเห็นเขาส่งยิ้มกว้างขวางพร้อมตะเบ๊ะเป็นเชิงทักทายมาให้ ก่อนที่ร่างสูงๆ นั้นจะโหนตัวขึ้นไปนั่งแล้วออกรถจากไป

ไม่รู้ตัวว่าตัวเองคลี่ยิ้มมุมปากไล่หลังรถแทรกเตอร์คันนั้นไปอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อหันหลังกลับเข้าครัวก็พบป้าพิกุลง่วนอยู่กับปลาเล็กปลาน้อยบนเขียงที่วางอยู่ตรงหน้า

“ทำอะไรหรือคะป้า”

ผู้สูงวัยกว่าเงยหน้าขึ้นมอง บอกด้วยสีหน้ายิ้มพรายว่า “เอาไส้ปลาพวกนี้ออกน่ะจ้ะ ไม่งั้นตอนกินมันจะขม ใส่ผสมไปกับกุ้ง”

กลิ่นคาวปลาที่โชยมาเตะจมูกกับใส้สีดำๆ คล้ำๆ ที่ป้าพิกุลเค้นออกมาจากตัวปลาทำให้อารียาทำได้เพียงแค่นั่งนิ่งมองอีกฝ่าย แต่การที่นายมะพร้าวเน่าจัดการกับลูกมะพร้าวให้หมดทั้งสวนหรือภาพที่เขายิ้มให้ก่อนขึ้นรถไปเมื่อสักครู่ หรือเพราะอะไรอื่นอีกอารียาก็สุดรู้ที่ทำให้เธอเอ่ยปากว่า

“มีอะไรให้หนูช่วยทำมั้ยคะป้า” ก็ป้าพิกุลเพิ่งบอกอยู่หยกๆ เมื่อตะกี้ไม่ใช่หรือว่านี่เป็นของโปรดที่เขาคนนั้นอยากกิน

ป้าพิกุลถึงกับละสายตาจากปลาเล็กในมือขึ้นมองหญิงสาวอย่างแปลกใจ แต่ชั่วครู่ก็มีรอยแย้มยิ้มอย่างยินดีปรากฏขึ้นเต็มดวงหน้า ชี้มือไปยังของทำเครื่องแกงสารพัดที่นางเอามาจัดเตรียมไว้สำหรับทำงบกุ้งเย็นนี้

“หนูเคยเตรียมน้ำพริกเครื่องแกงมั้ยจ๊ะ”

เมื่อเห็นอารียาพยักหน้ารับด้วยท่าทีลังเลไม่ค่อยแน่ใจนัก นางก็ชี้ไม้ชี้มือไปยังโต๊ะกลมกลางครัว

“งั้นหนูช่วยป้าเตรียมเครื่องแกงก็ได้จ้ะ ซอยข่าให้เป็นแว่น ซอยตะไคร้ให้ละเอียด ปอกหอม ป้าล้างไว้หมดแล้วหนูลงมือได้เลย เดี๋ยวป้าทำปลาล้างกุ้งเสร็จป้าจะไปช่วยนะจ๊ะ บ้านเราไม่ชอบเครื่องแกงที่เขาทำสำเร็จแล้วเอามาขายในตลาดอร่อยสู้เราทำเองไม่ได้”

ป้าพิกุลบอกเสียยืดยาว รอยยิ้มยังเกลื่อนเต็มใบหน้า ไม่ใช่เพราะถูกใจที่ได้ลูกมือมาเบาแรง แต่นางนึกดีใจที่ได้ยินน้ำเสียงกระตือรือร้นอยากทำงบกุ้งครั้งนี้ของหญิงสาวตรงหน้าต่างหาก ก็การที่อารียาแสดงความกระตือรือร้นอยากมีส่วนร่วมในการทำของโปรดให้ลูกชายของนางด้วยตัวเอง มันเป็นเรื่องน่ายินดีในความรู้สึกของคนเป็นแม่น้อยไปเสียเมื่อไหร่

“ได้ค่ะป้า”

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 54 05:58:19

ความคิดเห็นที่ 2

อารียาเดินตรงไปหยุดยืนหน้าโต๊ะที่ป้าพิกุลชี้บอก ท่าทางที่ซอยตะไคร้แม้จะดูเงอะงะไม่คล่องมือนัก แต่ป้าพิกุลก็มองออกว่าหญิงสาวคงเคยทำมาแล้วบ้าง ไม่ใช่ไม่เคยเอาเสียเลย

ครู่ใหญ่ เมื่อป้าพิกุลจัดการกับลูกกุ้งลูกปลาเตรียมไว้คลุกเคล้ากับเครื่องแกงเสร็จก็เดินกลับมาหาอารียาที่กำลังปอกหอมพลางหยีตาระวังอาการแสบตาง่วนอยู่

“อื้ม... ฝีมือหนูไม่เลวเลยนี่จ๊ะ”

แว่นข่า ตะไคร้ ที่ซอยได้ระยะค่อนข้างสม่ำเสมอบอกป้าพิกุลว่าหญิงสาวท่าทางคุณหนูจัดคนนี้ก็มีอะไรให้คาดไม่ถึงเหมือนกัน

“หนูเคยเข้าไปดูคุณย่าเข้าครัวบ้างตั้งแต่เด็กจนก่อนไปต่างประเทศน่ะค่ะ”

น้ำเสียงที่บอกนั้นมีแววของความผูกพันลึกซึ้งเจือความเศร้า เหมือนกับสีหน้าของหญิงสาวในเวลานี้ จนทำให้ป้าพิกุลเลือกที่จะฟังอย่างเงียบๆ มากกว่าจะพูดอะไรขึ้นมาแทรก แต่อารียาก็ยังตาดีพอที่จะสังเกตเห็นความประหลาดใจที่ฉายชัดบนสีหน้าของผู้สูงวัยกว่าได้เป็นอย่างดีจึงเล่าความเป็นมาของชีวิตที่ผ่านมาให้ฟัง

“คุณพ่อกับคุณแม่ของหนูเสียตั้งแต่ตอนที่หนูยังเด็กๆ น่ะค่ะ” อารียาปกปิดแววสะเทือนใจไว้ไม่มิดทั้งสีหน้าและน้ำเสียง เล่าให้คนอื่นฟังทีไรก็เศร้าทีนั้น ทั้งที่เหตุการณ์นั้นก็ผ่านมานานมากแล้ว

“คนที่เลี้ยงดูและผูกพันกับหนูตลอดมาจึงเป็นคุณย่ากับป้าอุ่นเรือนค่ะ ท่านก็มีชีวิตในแบบเก่าๆ ของท่านอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือน ชอบเข้าครัวทำอาหารอะไรประณีตๆ เพราะตอนคุณย่าสาวๆ ท่านเคยเข้าไปอยู่ในรั้วในวังมาก่อน ก่อนที่จะมาแต่งงานกับคุณปู่”

“แล้วตอนนี้ท่านเป็นอย่างไรบ้างจ๊ะ สบายดีมั้ย” ป้าพิกุลถามขึ้นอย่างชวนคุย เมื่อเห็นหญิงสาวเงียบเสียงไปและมือก็พลอยชะงักจากการปอกหอมด้วยอย่างคนใจลอย

“อะไรนะคะ อ้อ... คุณย่าท่านไปอยู่บนสวรรค์กับคุณพ่อคุณแม่นานแล้วค่ะ ตั้งแต่ตอนก่อนหนูไปต่างประเทศสองสามปี”

“อ้าว อย่างนั้นหรอกหรือ ป้าเสียใจด้วยนะ”

“ค่ะ ท่านเสียด้วยโรคประจำตัวของท่าน แล้วหลังจากนั้นหนูก็รู้สึกว่าหนูไม่เหลือใครอีก คุณปู่ก็เอาแต่ทำงานวิชาการของท่าน ปล่อยภาระหน้าที่ทั้งหลายภายในบ้านไว้กับคุณย่า พอคุณย่าเสีย ป้าอุ่นเรือนที่เป็นคนเก่าคนแก่ในบ้านมาตั้งแต่สมัยคุณพ่อยังเด็กๆ ก็ช่วยดูแลบ้านต่อ”

ป้าพิกุลคงไม่รู้หรอกว่า คำว่า ‘หนูก็รู้สึกว่าหนูไม่เหลือใครอีก’ มีความหมายลึกซึ้งและมีผลกับชีวิตของอารียาในเวลาต่อมาขนาดไหน

เมื่อหัวใจดวงน้อยในช่วงวัยเยาว์รับรู้ถึงการสูญเสียบุพการีอย่างไม่มีวันที่จะได้กลับคืน เด็กหญิงฝันร้ายและร่ำไห้เพรียกหาคุณพ่อคุณแม่อยู่นานกว่าที่จะทำใจได้ เคราะห์ดีที่ยังมีคุณย่าคอยช่วยดูแลให้ความรักต่อหลานน้อยอย่างเต็มเปี่ยม

และจากการที่เด็กหญิงอารียาเป็นหลานคนเดียวอันเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขจากลูกชายเพียงคนเดียวของท่าน ทั้งคุณปู่และคุณย่าจึงชดเชยและทดแทนการสูญเสียคุณพ่อคุณแม่ของหลานรักด้วยการตามใจและให้ทุกอย่างตามที่เด็กหญิงเรียกร้อง เพื่อให้หลานสาวหลุดพ้นจากอาการเศร้าโศกเสียใจให้ได้

ยิ่งคุณปู่ด้วยแล้ว ความที่ท่านเป็นผู้ชายและมีงานทางวิชาการที่รัดตัวก็เอาเวลาไปจากท่านจนหมด ท่านจึงชดเชยและแสดงความรักต่อหลานกำพร้าด้วยการให้ทุกอย่างที่หลานสาวอยากจะได้อย่างไม่มีข้อแม้

และยิ่งช่วงที่เสียคุณย่าไปด้วยโรคประจำตัว คุณปู่ที่ยิ่งมีภาระงานที่รัดตัวมากขึ้นตามตำแหน่งหน้าที่ที่สูงขึ้นก็เป็นเหตุให้ท่านยิ่งต้องห่างเหินจากหลานสาวไปโดยปริยาย และดูเหมือนท่านก็จะยิ่งชดเชยให้หญิงสาวตามที่อำนาจเงินจะเสกสรรค์ให้ได้มากขึ้นเช่นกัน

จนทำให้อารียากลายเป็นอารียาแบบที่เห็นอยู่ทุกวันนี้ ความต้องการการเอาใจใส่ทางจิตใจแต่ได้รับวัตถุและสิ่งนอกกายกลับมาชดเชย ทำให้อารียาเติบโตขึ้นมาเป็นแบบนี้ในวันนี้

เธอมีทุกอย่างในชีวิต ยกเว้นเพียงดาวกับเดือนแล้วไม่ว่าหญิงสาวอยากทำอะไร ต้องการสิ่งใดแม้ให้แพงแสนแพง แต่ก็ไม่เคยไกลเกินมือเอื้อมของอารียา ระดับอารียา หลานสาวไฮโซของคุณปู่ที่เป็นที่รู้จักกันดีในแวดวงวิชาการ และคุณย่าผู้เป็นตระกูลผู้ดีเก่ามีเชื้อมีสายมาจากในรั้วในวังแล้ว สิ่งนั้นจะต้องดีที่สุด เลิศที่สุด และแน่นอนว่าจะต้องแพงที่สุดด้วย

เธอมีทุกอย่างนอกกายชนิดที่เรียกได้ว่าชาตินี้ทั้งชาติคนคนค่อนประเทศก็ไม่มีทางที่จะมีได้อย่างเธอ

แต่สำหรับด้านจิตใจแล้ว เธอกลับรู้สึกว่าถ้าทางกายเธอได้รับเกินร้อย ทางใจเธอกลับติดลบอยู่ใต้ศูนย์เลยทีเดียว

“แล้วตอนนี้คุณปู่ของหนูเป็นอย่างไรบ้างจ๊ะ ท่านยังแข็งแรงดีมั้ย”

เสียงของป้าพิกุลที่ซักถามถึงคุณปู่ ทำให้อารียาหลุดจากภวังค์ความรู้สึกของตัวเองได้ หันมาฝืนยิ้มเฝื่อนๆ ให้ เพราะยังปรับใจปรับอารมณ์ไม่ทัน

“ตอนนี้ท่านเกษียณแล้วค่ะ แต่ท่านก็รับเป็นที่ปรึกษาอาวุโสให้กับหลายๆ สถานศึกษา เป็นวิทยากรบรรยายพิเศษ แล้วก็ทำงานทางด้านเขียนบทความเชิงวิชาการน่ะค่ะ”

“ฟังดูแล้ว คุณปู่ของหนูท่านคงเป็นคนเก่งมากทีเดียว”

“ค่ะ เก่งมาก แล้วท่านก็ทุ่มเททุกอย่างให้กับงานของท่านมาก” มากจนแทบจะลืมหลานคนเดียวเลยล่ะ หญิงสาวต่อในใจ

ป้าพิกุลมองใบหน้านวลของลูกมือกิตติมศักดิ์แล้วความสงสัยที่ติดค้างในใจมาหลายวันทำให้คันปากยิบๆ อยากจะถามว่า ‘แล้วคุณปู่ของหนูท่านคิดยังไงถึงได้ส่งหนูมาที่นี่ล่ะจ้ะ’ แต่ความที่เป็นผู้ใหญ่ก็ทำให้นางละไว้เสียได้ วกกลับมาพูดถึงสิ่งที่กำลังทำอยู่ว่า

“เรามาโขลกเครื่องแกงกันดีกว่า จะได้ทำเสร็จกันแต่วัน เดี๋ยวพ่อลูกคู่นั้นเขาก็คงหิวซ่กกันกลับมาหรอก”

“ค่ะ”

อารียารับคำ อะไรบางอย่างที่มีต่อนายมะพร้าวที่เพิ่งเกิดขึ้นในใจทำให้เธอกระวีกระวาดช่วยป้าพิกุลทำทุกขั้นตอนอย่างไม่เกี่ยงงอนถึงจะดูหยิบโหย่งไปหน่อยก็เถอะ และงานนี้อารียาก็ทุ่มสุดตัวอลังการงานสร้างสุดฝีมือของเธอกันไปเลย

งบห่อสุดท้ายบนตะแกรงที่ปิ้งด้วยเตาถ่านไฟอ่อนกำลังส่งกลิ่นหอมฉุยพอดีกับที่สองสตรีต่างวัยได้ยินเสียงรถแทรกเตอร์แล่นเข้ามาทางหน้าบ้าน และชั่วครู่ต่อมาเมื่อมองไปจากหน้าครัวที่กำลังช่วยกันปิ้งงบอยู่ ก็เห็นรถแทรกเตอร์คันนั้นแล่นเข้าไปจอดในโรงรถ

คล้อยหลังเสียงเครื่องยนต์เงียบสนิทเพียงแค่อึดใจเดียว คนที่อยู่บนรถแทรกเตอร์ก็มายืนยิ้มเผล่หน้าเป็นมัน เหงื่อพราวเต็มทั้งที่ใบหน้าและเสื้อผ้าอยู่หน้าสตรีทั้งสอง

“โอ้โฮ วันนี้แม่ทำงบของโปรดของผมด้วย”

ป้าพิกุลเงยหน้าขึ้นจากเตาถ่าน บอกลูกชายด้วยใบหน้ายิ้มปลื้มไม่แพ้ลูกชายว่า

“ถ้าอยากกินก็ไปล้างหน้าล้างมือ แล้วขับมอเตอร์ไซค์เอางบในตะกร้านี่ไปให้บ้านยายชิ้นกับบ้านลุงชายหน่อยไป พ่อเขาได้กุ้งมาเยอะพอทำแล้วได้หลายห่อ เอาไปแบ่งๆ บ้านอื่นกินกันบ้าง บ้านยายชิ้นให้เขาสักสามห่อนะลูกเขาอยู่กันหลายคน บ้านลุงชายนี่เขาอยู่ตัวคนเดียวให้เขาห่อเดียวก็พอ”

“ครับแม่”

ก่อนจะผละไปชายหนุ่มยังไม่วายยิ้มให้คนที่นั่งหันข้างให้เขาที่เอาแต่จ้องห่องบบนเตาไม่ยอมหันมามองเขาเลย ทั้งที่ไฟก็ไม่ค่อยแรงไม่ต้องกลัวว่างบจะไหม้เสียหน่อย ทำให้เขาเห็นแต่แก้มที่นวลเรื่อขึ้นเป็นสีชมพูจัดเพราะไอร้อนจากถ่านไฟในเตา

แต่พอเขาชำระล้างคราบเหงื่อไคลเรียบร้อยออกมาจากห้องน้ำ ก็พบว่าหญิงสาวนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวใหญ่มือประคองตะกร้าใส่งบไว้บนตักรอท่าเขาอยู่แล้ว

ณัฐวุฒิเลิกคิ้วขึ้นมองงงๆ นี่อย่าบอกนะว่า

“ฉันมาอยู่ที่นี่ตั้งหลายวันแล้ว ยังไม่รู้จักใครเลย เอ่อ...” ก่อนจะตะกุกตะกักต่อมาได้ว่า “ขอไปด้วยได้มั้ย”

เพียงเท่านั้นชายหนุ่มก็ยิ้มแต้ ความเหนื่อยล้าจากงานในสวนมาทั้งวันเหมือนจะหายเป็นปลิดทิ้ง พยักหน้าเร็วๆ ให้หญิงสาวก่อนจะรีบคว้ากุญแจรถจากหัวตะปูที่ตอกไว้กับเสาเรือนก้าวยาวๆ ไปสตารท์เครื่องน้องพิงก์กี้มาชะลอรับหญิงสาว ไม่ใช่อะไรหรอก ถ้าขืนมัวชักช้าเขากลัวว่าเธอจะเปลี่ยนใจไม่ไปเสียก่อนนั่นเอง

ในใจชายหนุ่มเวลานั้น ความรู้สึกบางอย่างที่กำลังได้รับทำให้เขานึกภาวนาให้หนทางไปบ้านยายชิ้นทอดยาวออกไปอีกสักสิบกิโลฯ แต่เพียงแค่ห้านาที น้องพิงก์กี้ที่มีหญิงสาวผู้นั้นนั่งซ้อนท้ายมาด้วยกันก็กลับพาเขาก็มาถึงบ้านของหญิงชราผู้เป็นบ้านใกล้เรือนเคียงกันกับบ้านของเขาเสียแล้ว

หญิงชราวัยเกือบแปดสิบที่อาศัยอยู่กับลูกสาวอีกสองคน งกเงิ่นเดินหลังค้อมนิดหน่อยออกมาจากใต้ถุนเรือนพลางเขม้นสายตาอันพร่าเลือนตามวัยมองผู้มาเยือนในเวลาเกือบพลบ

“คิดว่าใคร ทิดพร้าวนี่เองรึ”

“ครับ ผมเองครับยาย เป็นไงครับ ช่วงนี้แข็งแรงดีมั้ย” ชายหนุ่มดับเครื่อง แล้วโน้มตัวใช้ท่อนแขนยันไว้กับแฮนด์รถทักทายปราศรัยกับเจ้าของเรือนอย่างยิ้มแย้มแจ่มใสเพราะอะไรบางอย่างในใจที่เต็มตื้นขึ้น

“จะเอาอะไรกับคนแก่ล่ะพ่อ สามวันดีสี่วันไข้เป็นธรรมดาของสังขาร ว่าแต่นี่จะไปไหนกันล่ะมืดๆ ค่ำๆ” เสียงแหบเครือที่พูดคุยนั้นมีแววแจ่มใสดุจเข้าใจสังขารอันเป็นธรรมดาโลกของตนได้ดี

“อ้อ แม่ให้ผมเอางบกุ้งมาให้น่ะครับ แม่เขาทำไว้หลายห่อ”

อารียาก้าวลงจากเบาะท้ายรถ หยิบงบในตะกร้าหวายส่งให้ยายชิ้นสามห่อตามที่ป้าพิกุลกำชับมา “นี่ค่ะคุณยาย กำลังร้อนๆ ทำเสร็จก็เอามาให้เลยค่ะ”

“ขอบใจๆ ฝากขอบใจแม่พิกุลด้วยนะทิดพร้าว ดูซิยังมีกะใจนึกถึงคนแก่”

ยายชิ้นสั่งความกับชายหนุ่ม แต่ดวงตาพยายามเขม้นมองหญิงสาวที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าให้ชัด “ขอบใจนะแม่หนู ลูกเต้าเหล่าใครกันล่ะ ยายไม่เคยเห็น”

“หนูชื่อหยาค่ะคุณยาย มาจากรุงเทพฯ เพิ่งมาอยู่บ้านนายมะ... เอ่อ ทิดพร้าวได้ไม่กี่วัน” เกือบไปแล้ว เธอเกือบหลุดคำว่านายมะพร้าวเน่าให้คุณยายฟังไปแล้วเชียว ดีว่ากดลิ้นไว้ทัน

“จะแต่งกันเมื่อไหร่ล่ะ นี่ก็ใกล้เดือนหกแล้วนะ หาฤกษ์หายามกันหรือยังล่ะ แต่งเมื่อไหร่ก็บอกนะ ยายจะไปเป็นแม่ครัวของหวานให้เอง”

<<<ติดตามต่อตอนหน้านะคะ มีเลิฟซีนหวานๆ เล็กๆ มาให้พอได้เขินๆ กันนิดหน่อยด้วยค่ะ>>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 54 06:01:15