ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 3 ฉายะชาติกลับมาถึงบ้านประมาณเกิอบๆ 3 ทุ่ม ตั้งแต่เริ่มทำงานเพลงเมื่อหลายปีก่อนมาจนถึงทุกวันนี้เขาก็มักจะกลับมาบ้านไม่ค่อยเป็นเวลาเท่าไหร่นัก เพราะการทำงานที่ไม่เป็นเวลาแบบคนอื่นๆ หรือบางครั้งก็หายหน้าหายตาไปหลายวันกว่าจะกลับมาบ้านที  และเพราะการทำงานกับเสียงเพลงเป็นหลัก ชายหนุ่มจึงขออนุญาตผู้มีพระคุณทั้งสองสร้างบ้านชั้นเดียวหลักเล็กๆ ที่เป็นทั้งบ้านและห้องซ้อมดนตรีแบบเก็บเสียงอยู่บริเวณสวนด้านหลังบ้านหลังใหญ่ด้วยทุนทรัพย์ที่มาจากน้ำพักน้ำแรงของเขาเอง ทั้งนี้ก็เพื่อความเป็นอิสระในการทำงานซึ่งทำให้เขาไม่ต้องกังวลว่าเสียงเครื่องดนตรีจะคอยรบกวนคนในบ้านหลังใหญ่อีกด้วย “กลับมาแล้วเหรอฉาย  ทานข้าวมารึยังล่ะเรา” เสียงคุ้นหูของน้าน้อยเอ่ยถามขณะเดินเข้ามาหาชายหนุ่มที่เพิ่งลงมาจากรถยนต์ด้วยท่าทางเหนื่อยล้าเหมือนเช่นทุกวัน “เรียบร้อยแล้วครับ  ทำไมบ้านใหญ่ดูเงียบๆจัง เข้านอนกันหมดแล้วเหรอครับ” “ยังหรอกจ้ะ  แต่ว่าทุกคนไปทานอาหารค่ำบ้านคุณปิติกันหมดเลย พอดีวันนี้คุณใบปอเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ อ้อ คุณตุลสั่งไว้ว่าถ้าฉายมาแล้ว ก็ให้ตามไปด้วยนะ” คิ้วเข้าขมวดเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะชะเง้อมองข้ามรั้วเข้าไปในบ้านข้างๆ แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นรถยนต์คันคุ้นตา ที่จำได้ดีว่าเป็นของนิดา  เพื่อนของปุณณมี ซึ่งทำงานอยู่บริษัทเดียวกับเขาจอดอยู่ และแทนที่ชายหนุ่มจะเข้าไปบ้านหลังนั้นตามคำบอกของน้าน้อยเขากลับเดินก้มหน้าก้มตากลับไปที่บ้านหลังเล็กของตัวเองโดยไม่สนใจอะไรอีก ทว่า เมื่อกลับมาอยู่กับตัวเองในความเงียบ ความทรงจำในช่วงหนึ่งของชีวิตก็ย้อนกลับเข้ามาในความรู้สึก ที่ไม่เคยลบเลือนไปตามกาลเวลา ฉายะชาติยังจำวันแรกที่ก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ได้ดี  ตอนนั้นเขาอายุราว 14 ปี และเพิ่งสูญเสียพ่อ ผู้เป็นบุรุษพยาบาลประจำโรงพยาบาลเล็กๆในต่างจังหวัดไป จากอุบัติเหตุทางรถยนต์ เหตุการณ์อันน่าเศร้าสะเทือนใจคราวนั้น ทำให้เขาต้องกลายเป็นเด็กชายตัวคนเดียวแทบไม่เหลือใครแล้ว  แล้วนายแพทย์วิรัช ซึ่งเคยเป็นอดีตผู้บังคับบัญชาที่พ่อทั้งรักและนับถือก็มาชวนเขาไปอยู่ด้วยกันในวันที่มาร่วมงานศพวันสุดท้าย “ไปอยู่ด้วยกันนะฉาย  ฉันคุยกับปู่ ย่าของเธอแล้ว อยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีอนาคต ย่าบอกว่าเธอเรียนหนังสือเก่ง ไปอยู่กับฉัน แล้วฉันจะให้เธอเรียนหนังสือสูงๆ ตามที่เธอต้องการ” เด็กชายยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด วันที่จากบ้านเกิดเมืองนอนและญาติพี่น้องมาอยู่ในบ้านหลังใหญ่โตในเมืองกรุงฯ  นายแพทย์วิรัชพาเขามารู้จักกับภรรยาและลูกชายคนเดียว ที่แสดงท่าทีว่าต้อนรับเขาอย่างเต็มใจ ซึ่งก็ทำให้เด็กชายรู้สึกดีไม่น้อย “ยังเสียใจเรื่องพ่ออยู่เหรอลูก ร้องไห้ไม่หยุดเลย เดี๋ยวให้ตุลพาไปดูห้องนอนดีกว่านะ  เอ๊ะ ฉายกับตุลนี่ใครเป็นพี่เป็นน้องคะคุณ” นางรัชนีพูดกับเด็กชายอย่างเอ็นดูก่อนจะหันไปถามผู้เป็นสามี “ฉายอ่อนกว่าตุล 1 ปี นะ” “ดีจังเลยค่ะ ตุล ชอบบ่นว่าอยากมีน้อง คราวนี้ได้มีน้องชายสมใจแล้ว   ไปลูก พาน้องไปดูห้องนอนแล้วก็พาไปเดินเที่ยวรอบๆบ้านนะลูกจะได้หายเศร้าเร็วๆ” “ครับ คุณแม่” เด็กชายท่าทางซุกซน ลุกขึ้นเดินมาใกล้ฉายะชาติและมองเขาอย่างเป็นมิตร  ก่อนจะเอ่ยชวนไปดูห้องนอนที่เตรียมไว้ให้ แล้วถึงพาไปเดินเล่นรอบๆบ้าน ตามคำบอกของมารดา สร้างความประทับใจให้กับเด็กชายผู้เข้ามาอยู่ใหม่มากมายเหลือเกิน ในความอาทรของเด็กชายเจ้าของบ้าน ที่ไม่ได้มองว่าเขาเข้ามาเป็นเพียงผู้อาศัย ทว่า กลับปฏิบัติด้วยเหมือนเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้องกันจริงๆ “บ้านข้างๆเนี่ย เป็นบ้านของเพื่อนคุณแม่  คุณป้าเอมกับคุณแม่สนิทกันมาก  บ้านนั้นกับบ้านเราก็เลยเป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกัน  เจ้าของบ้านน่ะชื่อคุณลุงปิติ  แล้วก็มีลูกสาวคนนึงชื่อใบปอ” ตุลยวัตพูดให้ฉายะชาติฟังไปเรื่อยๆ ระหว่างกำลังพาเดินสำรวจรอบๆบ้าน “เมื่อกี้เราได้ยินนะ  ตุล พูดอะไรถึงเรา  แอบนินทาเราอยู่เหรอ” เด็กชายทั้งสอง ต่างก็สะดุ้งตกใจ เพราะไม่คิดว่าอยู่ดีๆ จะมีเสียงใครดังขึ้นมาเฉยๆ แถมยังมองไม่เห็นเจ้าของเสียงอีกด้วย “เสียงใครครับคุณตุล” ตุลยวัตทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ก่อนจะมองขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ติดริมรั้วของบ้านข้างๆ   “โน่นไงฉาย มองขึ้นไปสิ เสียงคงมาจากลิงซนๆ ชอบปีนขึ้นไปอยู่บนต้นไม้นั่นแหละ” เด็กชายพูดปนหัวเราะ  ฉายะชาติมองตามแล้วก็เห็นเด็กหญิงคนหนึ่งกำลังปีนลงมาจากต้นไม้อย่างรีบร้อน จนน่ากลัวว่าจะพลาดพลั้งตกลงมา “ระวังครับ” เขาอดไม่ได้ที่จะตะโกนบอก  พอเด็กหญิงลงมาถึงพื้นเขาจึงได้มองเห็นหน้าชัดๆ ว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่หน้าตาสวยน่ารักมากทีเดียว “ไม่ต้องกลัวหรอกฉาย  ใบปอน่ะ แทบจะหลับตาปีนขึ้นลงต้นไม้ต้นนี้ได้แล้วมั้ง” เด็กหญิงหันไปมองค้อนคนพูดแล้วจึงหันมาสบตาเด็กชายผู้มาใหม่ที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน “เพื่อนที่โรงเรียนตุลเหรอ  ทำไมหน้าไม่คุ้นเลย” “ไม่ใช่หรอก  เป็นน้องชายของเราที่คุณพ่อเพิ่งไปรับมาอยู่ด้วยน่ะ ชื่อฉาย   ฉาย นี่ใบปอนะ ใบปออายุเท่าฉายแหละ น่าจะเป็นเพื่อนกันได้” ตุลยวัตบอกแนะนำให้ทั้งสองได้รู้จักกัน   ฉายะชาติเห็นรอยยิ้มและสายตาเป็นมิตรของเด็กหญิงแล้วก็ยิ้มตอบอย่างรู้สึกดี    และกำลังคิดว่า ชีวิตใหม่ที่นี่ของเขา คงไม่เลวร้ายอย่างที่นึกกลัวอีกต่อไปแล้ว เสียงเคาะประตูด้านนอกที่ดังขึ้นถี่ๆ ทำเอาคนที่นอนหลับตานิ่งอย่างเหนื่อยๆอยู่บนเก้าอี้โยกต้องรีบลุกขึ้นออกไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว “ทำอะไรอยู่มืดๆ ไฟก็ไม่เปิด  ออกมาคุยกันข้างนอกหน่อยสิฉาย” ตุลยวัตบอกเป็นเชิงออกคำสั่ง  ฉายะชาติเอื้อมมือไปเปิดไฟทั้งในบ้านและหน้าบ้านก่อนจะเดินตามร่างสูงใหญ่มาที่สนามหญ้าด้านนอก “คุณตุลมีเรื่องอะไรกับผมเหรอครับ” “ใบปอกลับมาแล้วนะ  ฉายเคยบอกว่า ถ้าใบปอกลับมาเมื่อไหร่จะพูดความจริงทุกอย่างด้วยตัวเองไม่ใช่เหรอ” ตุลยวัตเข้าประเด็นแบบไม่อ้อมค้อม   “คุณใบปอเห็นการ์ดแต่งงานแล้ว  แล้วเธอก็ไปหาผมถึงที่คอนเสิร์ตตั้งแต่ตอนเย็นแล้วครับ” ฉายะชาติมองตาผู้ที่เปรียบเสมือนเป็นพี่ชายแท้ๆของเขาด้วยสายตาบ่งบอกถึงความเคลือบแคลงใจอะไรบางอย่าง “คงไม่ได้คิดว่าเราเป็นคนเอาการ์ดแต่งงานให้ใบปอดูหรอกนะ” เขาบอกอย่างเข้าใจในความสงสัยของคนที่มองมา และอดคิดถึงช่วงเวลาอาหารค่ำที่เพิ่งผ่านไปไม่ได้  ถ้าปุณณมีได้ไปพบและพูดคุยเรื่องนี้กับฉายะชาติแล้ว ก็ถือว่าหญิงสาวเก็บอาการได้เก่งมาก เพราะเธอพูดคุยกับทุกคนเป็นปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น  แต่จะว่าไป ระหว่างฉายะชาติกับปุณณมี  เวลาอยู่บ้าน ทั้งสองก็เคยแสดงอาการให้พวกผู้ใหญ่สงสัยหรือผิดสังเกตอยู่แล้ว  ในสายตาของทุกคน  เด็กทั้งสามที่เติบโตเคียงข้างกันมา ก็เป็นเหมือนเพื่อน พี่ น้อง ที่สนิทกัน เท่านั้นเอง เรื่องแต่งงานสายฟ้าแลบของฉายะชาติ จึงไม่ได้เป็นเรื่องที่น่าแปลกใจหรือผิดคาดมากนัก เพราะในสายตาของทุกคน เขาเป็นหนุ่มนักดนตรีผู้มีชื่อเสียง ที่ได้พบปะกับผู้คนมากมาย การที่จะมีผู้หญิงสาวสวยเข้ามาในชีวิต มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นครับ” ฉายะชาติตอบแล้วก็นึกไปถึงตอนที่เห็นรถยนต์ของนิดาจอดอยู่  หรือว่าจะเป็นนิดาที่บอกเรื่องนี้กับเพื่อนรัก แต่เขาก็เคยขอร้องไปแล้วครั้งหนึ่งว่าเขาอยากเป็นคนพูดเรื่องนี้เอง นิดา ไม่น่าจะเป็นคนไม่รักษาคำพูด  “เรามาบอกแค่นี้แหละ คิดว่าฉายยังไม่รู้ว่าใบปอกลับมาแล้ว  ยังไง ถ้ามีอะไรที่เราพอจะช่วยได้ก็บอกนะ” ตุลยวัตพูดตัดบทแล้วหันหลังเดินกลับไปที่บ้านใหญ่ของตัวเอง ในขณะที่ฉายะชาติก็ทิ้งตัวนั่งลงกอดเข่าอยู่ตรงเชิงบันได้บ้านเล็กของเขาอย่างคิดไม่ตกกับปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่ในเวลานี้ จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 54 12:49:35

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 3 ต่อ) ขณะที่ในห้องนั่งเล่นในบ้านของปุณณมี  หลังจากแขกผู้มาเยือนในช่วงหัวค่ำกลับไปกันหมดแล้วหญิงสาวก็มานั่งพูดคุยกับบิดามารดาพร้อมทั้งถุงใส่ของฝากมากมายหลายอย่างที่นำมาฝากคนใกล้ตัวทุกคน  ระหว่างนั้น เสียงไอเป็นระยะๆ สลับกับเสียงพูดคุยจากนายปิติ ผู้เป็นพ่อ ก็ทำเอาหญิงสาวต้องเงยหน้ามองอย่างเป็นกังวล “คุณพ่อ ไม่สบายเหรอคะ หนูรู้สึกว่าได้ยินเสียงคุณพ่อไอบ่อยมากเลย ตั้งแต่ตอนทานข้าวเย็นแล้ว” “คุณพ่อเป็นหวัดเรื้อรังน่ะลูก  ไอแบบนี้ทุกวันแหละ เนี่ยวันนี้แม่ก็เพิ่งลากตัวไปโรงพยาบาลให้คุณอาหมอวิรัชช่วยตรวจดูให้แล้ว” นางเอมอรตอบแทนผู้เป็นสามี  ซึ่งยังมีอาการไออยู่บ้าง “แล้วคุณอาหมอว่ายังไงบ้างคะ” “ตอนแรกก็ให้ยาแก้ไข้แก้หวัดตามปกติ  แล้วก็มีเอ็กซเรย์ปอดกันด้วย  เดี๋ยวพอรู้ผลคุณอาหมอก็คงมาแจ้งแหละลูก   เห็นป้าสาบอกแม่ว่า เมื่อช่วงบ่าย พี่ตุลเค้าเข้ามานั่งคุยเป็นเพื่อนด้วยใช่มั้ย ใบปอ” ผู้เป็นแม่หลบเลี่ยงการพูดคุยเรื่องสุขภาพและซักถามในสิ่งที่อยากรู้กับลูกสาว  ถึงแม้ทราบว่าปุณณมี ไม่เคยพูดหรือเรียกตุลยวัตว่าพี่ แต่ด้วยความเคยชิน และความเอ็นดูในตัวชายหนุ่ม จึงมักจะเรียกแทนตัวเวลาพูดถึงแบบนี้มาตลอด “ก็ เค้าเอาของที่คุณอารัชนี ฝากมาให้คุณแม่มาให้ป้าสาน่ะค่ะ  เลยได้เจอกันแป๊บนึง” “แล้วใบปอว่า พี่เค้าเป็นไงบ้างลูก  ช่วงที่ลูกไม่อยู่นะ เค้าก็แวะมาหาพ่อกับแม่ตลอด  มาชวนคุยโน่นนี่สารพัด คงกลัวพ่อกับแม่จะเหงาที่ลูกสาวไปเรียนอยู่ไกล” “ก็ไม่เป็นไงนี่คะ  เจอกันกี่ครั้ง เค้าก็ยังเหมือนเดิม” หญิงสาวไม่อยากพูดคำว่าตุลยวัตยังกวนประสาทเหมือนเดิมกับมารดา จึงตอบไปเพียงสั้นๆแค่นั้น “เหมือนเดิมเหรอลูก แม่ว่า ยิ่งโตขึ้นมา เค้าก็ยิ่งดูดีนะลูก ทั้งรูปร่างหน้าตานิสัยใจคอ แถมยังมีหน้าที่การงานดีอีก  เดี๋ยวนี้เค้าร่วมหุ้นกับเพื่อนเปิดบริษัทรับตกแต่งภายในตั้งแต่อายุยังน้อย น่าชื่นชมจริงๆ ถ้าใบปอของแม่จะมีแฟนกับหรือต้องแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาไป  แม่ก็อยากให้ลูกลองมองๆพี่ตุลดู น่าจะดีนะลูกนะ” ปุณณมีถึงกับทำหนังสือภาพในมือตกลงบนพื้น เมื่อได้ฟังประโยคสุดท้ายจากปากผู้เป็นแม่  ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าที่ผ่านมามารดาของเธอรักและเอ็นดูตุลยวัตแค่ไหน เขาทั้งเข้ามาหามาพูดคุยตามประสาคนเข้ามาผู้ใหญ่เป็นมาตั้งแต่เด็กๆ  จะไม่ให้รู้สึกประทับใจเลยคงน่าแปลกใจมากกว่า  นึกแล้วก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ เวลาเห็นเขาออดอ้อนทั้งแม่ของตัวเอง ไม่พอ ยังลุกลามมาถึงแม่ของเธอ ที่ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นลูกชายอีกคน  ผิดกับฉายะชาติ  ที่ความเจียมเนื้อเจียมตัว และความเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูงของชายหนุ่ม ทำให้เขาไม่ค่อยชอบคลุกคลีกับผู้ใหญ่มากนัก   “โธ่  คุณแม่  หนูรู้ว่าคุณแม่ชอบเค้ามาก  แต่หนูว่า ป่านนี้ เค้ามีแฟนเป็นตัวเป็นตนไปแล้วล่ะค่ะ  ออกจะดีเลิศซะขนาดนั้น” “แม่เค้าพูดกับพ่อทุกวันแหละ ว่าถ้าได้พี่ตุลมาเป็นลูกเขยได้คงมีความสุขมาก  เอ้อ พูดถึงเรื่องแต่งงาน ใบปอรู้เรื่องที่ฉายจะแต่งงานยังลูก” ปุณณมีหันไปมองสบตาผู้เป็นพ่อและพยักหน้าช้าๆ “หนูเห็นการ์ดแต่งงานแล้วค่ะ  เดือนหน้านี้แล้วใช่มั้ยคะ” “รายนี้  แม่ก็ไม่คิดว่าเค้าจะแต่งงานเร็วเลยนะ  เห็นเงียบๆ  ทำแต่งานเพลง ออกคอนเสิร์ต อยู่ดีๆ ก็มาประกาศแต่งงานสายฟ้าแลบ เป็นข่าวดังตอนนี้เลยนะลูก” “คุณน่ะ ไม่รู้อะไร พวกนักดนตรีพวกนี้แหละตัวดี เห็นเงียบๆอย่างเจ้าฉายน่ะ เจ้าชู้ไม่เบา  คิดดูว่า หน้าตาดีมีชื่อเสียงขนาดนี้ ผู้หญิงจะเข้ามากันขนาดไหน  แล้วผู้ชายนะ มีเหรอจะอดใจได้ แต่คนที่เจ้าฉายจะแต่งด้วยนี่ก็สวยใช่เล่นนะ  ในข่าวบอกว่าเป็นนางแบบด้วย” ปุณณมีก้มหน้าฟังพ่อกับแม่คุยกันนิ่ง ไม่ออกความเห็นใดๆอีก  ราวกับว่าคนที่ถูกพูดถึงในหัวข้อสนทนา ไม่ใช่ฉายะชาติคนที่เธอเคยรู้จักเลยสักนิด  ฉาย คนที่แสนดี รักเดียวใจเดียว และเป็นเหมือนแรงบันดาลใจในชีวิตช่วงหนึ่งของเธอ  สุดท้ายแล้ว เขาก็กลายเป็นแค่คนในภาพความทรงจำอันสวยงามในอดีต ก็เพียงแค่นั้น  ไม่ใช่ว่าเข้มแข็งหรือทำใจได้หรอก  แต่จะให้ทำยังไงได้นอกจากต้องยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น และ ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป   “เมื่อกี้คุณแม่บอกว่า ถ้าหนูมีแฟนก็อยากจะให้คนๆนั้นเป็นแบบตุล  แล้วไม่คิดอยากให้เป็นแบบฉายบ้างเหรอคะ” “ไม่ไหวหรอกลูก แม่ไม่ค่อยชอบพวกอาชีพศิลปิน  ไม่ได้ยินที่คุณพ่อบอกเหรอว่าพวกนี้เจ้าชู้น่ะ   อีกอย่างฉายกับลูกก็เป็นเพื่อนซี้กันมาตั้งแต่เด็กๆ คงไม่เหมาะจะเป็นคู่รักกันหรอกมั้ง” หญิงสาวไม่ได้โต้ตอบคำพูดของมารดาอีก  ทุกวันนี้ พวกผู้ใหญ่ทั้งสองบ้าน ก็ยังมองความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฉายะชาติ รวมไปถึงตุลยวัต ว่าเป็นเหมือนความสนิทสนมและความผูกพันแบบเพื่อนที่เติบโตมาด้วยกัน ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นอยู่ดี ทั้งที่เธอกับฉายะชาติก็ไม่ได้จงใจปกปิดอะไร แต่คงเป็นเพราะการแสดงออกต่อไปกันในลักษณะของเพื่อนที่ค่อยช่วยเหลือซึ่งกันและกันมากกว่าก็เลยไม่ค่อยมีใครติดใจสงสัยอะไรเลย ยกเว้น ตุลยวัต ที่ถึงแม้จะมองออกว่าอะไรเป็นอะไร  ทว่าเขาก็ให้เกียรติกับทั้งสอง และไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าผู้ใหญ่ แต่ถ้าลับหลังล่ะก็ ทั้งล้อทั้งแซวอย่างสนุกปากจนบางครั้งถึงกับโกรธเคืองกันก็มี  พอมาถึงตอนนี้ ในสถานการณ์แบบนี้  ในความคิดของปุณณมีก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่ดีแล้วที่บรรดาผู้ใหญ่เข้าใจแบบนั้น อย่างน้อยก็จะได้ไม่ต้องมีปัญหาอะไรตามมาระหว่างสองครอบครัว เช้านี้ ปุณณมีออกมาจากบ้านแต่เช้า เพราะมีนัดสัมภาษณ์งานกับบริษัทแห่งหนึ่ง ซึ่งเธอได้ส่งอีเมล์สมัครงานไว้ตั้งแต่ยังไม่กลับมาเมืองไทย ตามคำแนะนำของอาจารย์ที่ปรึกษา ซึ่งบริษัทนี้เป็นสาขาในประเทศไทยที่มีบริษัทแม่อยู่ที่ญี่ปุ่น ในเมืองที่เธอเรียนจบมา หลังจากการสัมภาษณ์ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี หญิงสาวก็ถือโอกาสไปเดินเล่นตามลำพังในศูนย์การค้าที่อยู่ไม่ไกลกันมากนัก  ระหว่างที่เดินอยู่ก็สังเกตว่าผู้หญิงที่เดินอยู่ข้างหน้ากำลังค้นหาอะไรในกระเป๋าถือแบบไม่ระมัดระวังจนทำให้บัตรอะไรสักอย่างใบหนึ่งร่วงหล่นออกมา จึงรีบเข้าไปเก็บให้ด้วยความหวังดี “คุณคะ คุณทำบัตรเครดิตหล่นค่ะ” ปุณณมีเรียกพร้อมกับส่งบัตรในมือ  พอหญิงสาวที่ก้มหน้าหาอะไรในกะเป๋าตัวเองอยู่เงยหน้าขึ้นและหันมาทำให้มองเห็นใบหน้าสวยหวานได้ชัดเจน  ปุณณมีก็ถึงกับยืนอึ้ง “อุ๊ย ขอบคุณมากเลยนะคะ ฉันไม่ทันระวังจริงๆ เกือบหายเป็นใบที่สองแล้วสิ” ถึงจะเคยเห็นแค่ในภาพนิ่งตามหนังสือนิตยสาร แต่ปุณณมีก็จำได้ดีว่า สาวสวยคนนี้ คือ สิตางศุ์ นางแบบดาวรุ่งในวงการที่กำลังมีผลงานมากมาย ทั้งงานถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณา และเคยเล่นมิวสิควิดิโอให้กับวงไลท์บลูด้วย ผู้หญิงคนนี้สวยโดดเด่นสะดุดตาไปทั้งตัวสมกับเป็นนางแบบที่กำลังมาแรง ขนาดว่าปุณณมีเป็นผู้หญิงยังรู้สึกได้ถึงเพียงนี้  แล้วผู้ชายทั้งหลายที่ได้ใกล้ชิดเธอล่ะ จะห้ามความรู้สึกตัวเองอย่างไรไหว  ลองจินตนาการว่าเธอกำลังเดินเคียงข้างกับฉายะชาติแล้ว ปุณณมีก็ปวดแปลบในใจจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ “ไม่เป็นไรค่ะ  ขอตัวนะคะ” ปุณณมีบอกและเดินแยกจากไป เมื่อหญิงสาวรับบัตรในมือไปแล้ว  หญิงสาวเดินไปเรื่อยๆ  อย่างเหม่อลอย แล้วก็มาหยุดที่ร้านหนังสือที่ไม่ค่อยมีผู้คนมากนัก  โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเข้ามาในนี้อยากได้หรืออยากอ่านหนังสืออะไร เดินไปจนถึงมุมหนังสือประเภทตกแต่งบ้าน  สายตาก็พลันมองไปสะดุดกับชื่อคนเขียนหนังสือเล่มหนึ่งที่หน้าปกเป็นภาพบ้านหลังเล็กๆ กลางสวน  “Your Style (Small) Home”  เป็นชื่อหนังสือ ที่มีชื่อผู้เขียนคือตุลยวัต ร่วมกับเพื่อนอีกคนหนึ่งของเขาที่ปุณณมีไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน  หญิงสาวตัดสินใจหยิบหนังสือจากชั้นวางไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์โดยไม่ได้เปิดดูข้างในเลยด้วยซ้ำ ไม่คิดมาก่อนว่า นอกจากจะเป็นอินทีเรียดีไซน์แล้ว เขายังเขียนหนังสืออีกด้วย  เธออยากรู้ว่าเขาเขียนอะไรบ้างในหนังสือเล่มนี้   พอเดินก้าวออกมาจากร้านหนังสือและกำลังคิดว่าจะไปหาร้านกาแฟสำหรับนั่งอ่าน ก็สวนกับสาวสวยคนเดิมตรงหน้าร้านเครื่องประดับร้านหนึ่ง และครั้งนี้เธอไม่ได้เดินมาคนเดียว  ร่างผอมสูงที่ยืนเคียงข้างกันของชายหนุ่มที่ไม่ต้องจินตนาการแล้ว แต่มันเป็นเรื่องจริง ก็ทำให้ปุณณมีนึกอยากหายตัวจากตรงนี้ไปเดี๋ยวนี้เลย “เจอกันอีกแล้วนะคะ  นี่ไงคะพี่ฉาย คนที่สิตางศุ์เล่าให้ฟังเมื่อกี้ว่าเค้าช่วยเก็บบัตรเครดิตให้” ฉายะชาติทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก  ขณะที่ปุณณมีก็เพียงแต่ยิ้มตามมารยาทกับสิตางศุ์แล้วก็รีบเดินหนีไปอีกทาง “สิตางศุ์เข้าไปเลือกของข้างในรอพี่ก่อนนะครับ  พี่ขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึง” ฉายะชาติบอกกับหญิงสาว โดยที่สายตายังมองตามร่างของปุณณมีก่อนจะรีบเดินตามเธอไป ไม่สนใจเสียงเรียกของสิตางศุ์ ที่เรียกไว้อย่างไม่ค่อยเข้าใจอาการหุนหันพลันแล่นของชายหนุ่ม ก็ก่อนหน้าจะมาร้านนี้เพื่อเลือกซื้อเครื่องประดับด้วยกัน เขาก็เพิ่งเข้าห้องน้ำมานี่นา   .................... จบตอนที่ 3 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 54 12:50:16

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีตอนบ่ายวันอาิทิตย์ค่ะ ทุกๆคนมาถึงตอนที่  3 แล้วนะคะ เรื่องนี้ในช่วงแรกๆก็อาจจะมี เล่าย้อนเหตุการณ์ในอดีตสลับไปมาค่อนข้างเยอะนิดนึง ถ้างงๆตรงไหนก็บอกได้นะคะ ^^ ตอบกระทู้ตอนที่แล้ว มาอ่านครับ จากคุณ : ravio <<< ขอบคุณมากๆค่ะ หวังว่าจะติดตามกันไปจนจบนะคะ :) ฉายมีเหตุผลอะไรกันแน่นะ แต่ถึงมีเหตุผลก็ทำร้ายจิตใจใบปออ่ะ เพราะงั้นถ้าฉายยังเป็นพระเอกคู่ใบปอนะคะ ตอนท้ายต้องให้ใบปอเอาคืนหนักๆ นะ เหอๆ จากคุณ : makokchor <<< อาจจะโดนเอาคืนก่อนถึงตอนท้ายก็ได้ค่ะ ฮ่า เหตุผลแท้จริงของฉายจะเป็นเพราะอะไรนั้น ต้องรออ่านตอนต่อๆไปนะคะ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) เพิ่งเข้าอ่าน ผมว่าสิตางศุ์น่าจะท้องกับคนที่มีบุญคุณกะฉายนะ ผมเดาว่าน่าจะเป็นนายตุล ผู้ร้ายที่หลายคนคิดว่าเป็นพระเอกในคราวที่แล้ว จะหน้าแตกไหมนี่ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก <<< โห ถ้าเป็นแบบนั้นจะโหดร้ายกับฉายเกินไปมั้ยคะคุณหมอ 55  อันนี้น่าจะเป็นแบบว่า แพ้ภัย(ความเจ้าชู้)ของตัวเองมากกว่า ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ถ้าเป็นแบบนี้ก็ยกบทพระเอกให้ตุลไปละกัน ^^' จากคุณ : :::อาราเร่:::  <<< ฮ่าๆ  อันนี้ก็ต้องมาลุ้นกันต่อค่ะ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) มาอ่านแล้วจ้ะ คราวที่แล้วอ่านไม่ทันค่ะ แหะๆ จากคุณ : นารีจำศีล <<< ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ คุณนุ้ย :) ขอบคุณกิฟท์จาก คุณmakokchor คุณนารีจำศีล คุณลูนาติก คุณอาราเร่ ด้วยค่ะ ^___^ พบกันใหม่ตอนต่อไปนะคะ  ;) จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 54 12:58:34

ความคิดเห็นที่ 4 เอ โหดร้ายกะฉายเหรอ ผมว่าที่ผมบอกโหดร้ายกะนายตุลมากกว่านะ อิอิ ดูๆไป ฉายไม่ใช่คนเจ้าชู้นี่ หรือเพิ่งมาเปลี่ยนตอนที่ใบปอไปเรียนต่อเมืองนอก เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 09:40:36

ความคิดเห็นที่ 5 ให้ความรู้สึกว่าพี่ตุลแห้วแหงๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 12:47:53