ความคิดเห็นที่ 1 บรรยากาศภายในห้องทำงานของภาสพัทธ์ไม่สู้ดีเลย เมื่อคุณการุณและคุณเพชรรัตน์เดินทางมาถึง มารดาของภาสพัทธ์เอ่ยขอโทษขอโพยที่ไม่ได้ดำเนินการฝั่งผู้ใหญ่ให้เรียบร้อยอย่างที่ควร เมื่อมีคนฝ่ายเขาก้าวเข้ามา ความตั้งใจเดิมว่าจะพูดความจริงกับมารดาของปาจารีย์จำต้องพับเก็บไป... “ปุ่นใจเย็นๆ นะ เรื่องแม่เธอเดี๋ยวฉันตามไปอธิบายทีหลัง” ภาสพัทธ์บอกกล่าวเบาๆ ขณะกุมมือหญิงสาวที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยา เขารู้สึกได้ถึงแรงสะอื้นเล็กๆ ในลมหายใจที่หญิงสาวพยายามเก็บกลั้น ปาจารีย์พยักหน้าน้อยๆ อย่างเข้าใจ มาจนขนาดนี้แล้วจะให้พังง่ายๆ ไม่ได้ หล่อนรับงานนี้ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันต้องแลกกับอะไร ก็แค่... ครั้งนี้มันเกิดขึ้นกะทันหันไปหน่อยทุกคนต่างไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่ว่าอยากบอกความจริงกับแม่แค่ไหนก็ต้องอดทน อย่างน้อยก็ให้ผ่านพ้นสถานการณ์ตรงหน้าไปก่อนแล้วค่อยบอกความจริง แม่หล่อนอาจจะทำใจไม่ได้ในทีแรก แต่ทุกคนล้วนต้องการเวลาปรับตัวสำหรับการเปลี่ยนแปลง แล้วทุกอย่างจะค่อยๆ คลี่คลายไปเองตามวิถีของมัน หล่อนบอกกับตัวเองอย่างนั้น ปาจารีย์หันไปสบตาภาสพัทธ์ น่าแปลกเหลือเกินที่ในสถานการณ์ตอนนี้สองมือที่จับกันอยู่นั้นทำให้ทั้งสองต่างมั่นใจว่าทั้งเขาและหล่อน ไม่มีใครจะสะบัดมือใครทิ้งกลางทาง... “เด็กสองคนเขาก็รักกัน ยังไงเรื่องมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว พวกเราคงทำอะไรไม่ได้ดีไปกว่าทำให้ถูกอย่างมันเข้ารูปเข้ารอย หนูปุ่นเองก็เป็นผู้หญิง คุณคงไม่อยากใครๆ มองไม่ดีหรอกจริงไหมคะ” ทีท่ารับฟังหากแต่ไร้ซึ่งวี่แววยอมรับของปรียา สร้างความหวั่นใจให้กับคุณเพชรรัตน์รวมไปถึงคุณการุณซึ่งยังกลัวหากว่าครอบครัวของปาจารีย์ไม่ยินยอม หลานชายที่เป็นสายเลือดของเทพธาราอาจจะถูกพรากออกไปด้วย คุณเกษราซึ่งรู้ในจุดอ่อนนี้เพราะเคยถามหามาก่อนถึงพิธีการตามขนบจึงเดินมานั่งข้างๆ กุมมือมารดาของหลานสะใภ้ “คุณปรียา... ฉันรู้ว่าในหัวอกของคนเป็นแม่เรื่องแบบนี้มันทำให้เราเสียใจ แต่ในฐานะที่เราอาบน้ำร้อนมาก่อน เคยท้องเคยไส้... การต้องอุ้มท้องโดยไม่มีแม่ช่วยค้ำจุนมันทรมานนะคะ” คุณเกษราเสียมารดาไปก่อนแต่งงาน การอุ้มท้องลูกของตนแม้จะผ่านพ้นมา แต่ก็นับว่ายากลำบากเหลือเกินเมื่อไม่มีมารดาอยู่เคียงข้าง นั่นล่ะเหตุผลว่าทำไม สาวใหญ่ถึงได้เจ้ากี้เจ้าการมาวุ่นวายกับปาจารีย์เหลือเกิน “คุณมีประสบการณ์ คุณรู้ว่าอะไรที่เขากังวล รู้ว่าการปวดท้องแบบไหนมันปกติธรรมดา รู้ว่าแบบไหนเป็นการเตือน ถึงฉันจะแน่ใจว่าตาพัทธ์จะดูแลหนูปุ่นอย่างดี แต่งยังไงก็เป็นผู้ชาย ไม่สามารถเติมเต็มสิ่งที่ผู้หญิงต้องการจากผู้หญิงได้ ที่สำคัญ... ลูกสาวต้องการคุณ ปุ่นเป็นเด็กดีแค่ไหน คุณเป็นแม่ คุณรู้ดีกว่าใคร จะปล่อยให้แกเสียใจเพราะความผิดที่ทำไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์อย่างนี้หรือคะ” คำถามของผู้ที่สูงวัยกว่าทำให้น้ำตาของปรียาไหล เธอหันไปมองเด็กสาวที่นั่งก้มหน้าน้ำตาคลอบีบมือภาสพัทธ์แน่นแล้วก็รู้สึกสะท้านไปทั้งหัวใจ ปรียาไม่เคยคิดว่าเรื่องราวแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเด็กที่มีความรับผิดชอบสูงอย่างลูกสาวตน ทว่ามันก็เรื่องจริง ทุกคนมีสิทธิ์ทำผิดพลาดพลั้งกันได้ทั้งนั้น ความดีความกตัญญูตลอดมานั้นเล่าที่เป็นความตั้งใจ เหตุใดหล่อนจึงไปเพ่งพินิจอยู่บนรอยเปื้อนเล็กๆ บนภาพวาดวิจิตรขนาดกว้าง ทั้งที่ยังมีพื้นที่ซึ่งเต็มไปด้วยความงดงามให้มองอีกตั้งมาก ที่สำคัญ... ปาจารีย์เป็นลูก ต่อให้ภาพนั้นจะฉีกขาดไม่มีใครต้องการ แต่คนเป็นแม่ก็พร้อมที่จะรับกลับมาปะซ่อมพยายามอย่างสุดความสามารถอยู่แล้ว คำว่าทำไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของคุณเกษราทำเอาเด็กสาวหันไปสบตาภาสพัทธ์ด้วยความรู้สึกผิด เพราะแท้จริงสิ่งที่ทำอยู่นั้นไม่ได้ใกล้เคียงเลย อาจเรียกได้ว่าก่อการณ์ร้ายเสียด้วยซ้ำถ้ามองในฝั่งเนตรโยธาน่ะนะ “แม่ขา ปุ่นขอโทษ” คนท้องโย้ก้มกราบลงไปแทบเท้ามารดาอย่างลืมตน ทำเอาหลายคนบนชุดเก้าอี้ยกก้นนั่งไม่ติดไปตามๆ กัน ปรียารีบประคองต้นแขนลูกสาวให้ลุกขึ้นแล้วดึงไปกอด พาให้ใครต่อใครโล่งใจ คุณเพชรรัตน์ยื่นมือมาลูบเรือนผมลูกสะใภ้ด้วยความรู้สึกทั้งตื้นตันและสงสาร เพราะในสายตาของตนก็เป็นเพราะภาสพัทธ์นั่นล่ะที่ไปล่อลวงลูกสาวเขามา “คุณปรียา ฉันสัญญาว่าครอบครัวเราจะรักและดูแลปุ่นอย่างดี โดยเฉพาะตาพัทธ์” เมื่อแม่ฝ่ายชายเอ่ยปาก ปรียาจึงหันไปสบตาคนที่จะรับหน้าที่ดูแลลูกสาวตน ภาสพัทธ์คลานเข่าขยับเข้าไปหามารดาของคนตัวเล็กพร้อมให้คำมั่น “ผมจะดูแลปุ่นให้ดีที่สุดเลยครับ” คนสูงวัยกว่าก้มมอง ‘ลูกเขย’ อย่างพินิจแล้วก็ถอนหายใจ เขาดูเป็นผู้ใหญ่มากหากเทียบกับลูกสาวตนในด้านการวางตัว กระนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะถาม “ปุ่นเป็นเด็กดี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีที่ติ ชอบคิดอะไรเสียงดัง” มือนุ่มจับศีรษะลูกสาวโยกนิดๆ เป็นการเอ็ดเตือน “ช่างค้อน แสนงอน... คุณแน่ใจเหรอ ว่ารับมือแกไหว” สายตาคนพูดไม่ได้ทำเป็นเล่นเลย ความหนักแน่นในดวงตาฟ้องชัดว่าพร้อมจะรับลูกสาวกลับคืนอกอย่างไม่ง้อใคร พาให้ผู้ใหญ่คนอื่นๆ เสียวไส้ตามๆ กัน “ครับ” เสียงรับมั่นคงจากภาสพัทธ์ทำให้หลายคนโล่งใจ แว่บนึงเขาเหลือบมองเสี้ยวหน้าเจ้าหล่อนก่อนต่อคำ “เชื่อเถอะครับว่าทั้งหมดนั่นผมเจอมาแล้ว” คุณเกษราฟังแล้วก็สำลักขำ จากการพบเจอปาจารีย์บ่อยครั้งในช่วงนี้ อาการเหล่านั้นมีอยู่ให้เห็นบ่อยครั้งโดยเฉพาะยามที่หญิงสาวอยู่กับสามี การใช้ชีวิตคู่ของสองคนนี้ดูๆ ไปก็เหมือนคู่คุณพ่อใจดีกับลูกสาวตัวเล็กๆ ที่แม้คนเป็นพ่อจะควบคุม บังคับได้ทุกอย่าง แต่ก็ไม่สู้จะสำเร็จเสียทุกทีไป เพราะเกือบทุกครั้งก็ไม่วายว่าคนเป็นพ่อจะต้องถูกลูกสาวงอน ค้อน รั้น หรือบ่นลับหลังบ้างล่ะ การตกลงช่วงท้ายเป็นไปด้วยความราบรื่น ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายตกลงกันว่าจัดหาฤกษ์ใกล้ๆ นี้ทำพิธีผูกข้อไม้ข้อมือกันเฉพาะคนในครอบครัว เนื่องจากการแต่งงานทั้งที่เจ้าสาวอุ้มท้องอยู่นั้น สายตาจากพยานมากมายคงไม่สร้างความรู้สึกดีกับเจ้าของงานทั้งสองฝ่ายสักเท่าไหร่ งานนี้จึงจัดเล็กๆ เฉพาะญาติสนิทไปก่อน หากคลอดแล้วจะจัดพิธีใหญ่โตหรือไม่ก็ค่อยดูสถานการณ์อีกที งานนี้ภาสพัทธ์กับปาจารีย์ได้แต่มองสบตากันด้วยสีหน้าไม่ต่าง ...ท้ายที่สุดก็ต้องเข้าพิธีแต่งงานจนได้!... “ถ้าอย่างงั้น คืนนี้พัทธ์เปิดห้องให้แม่ปุ่นด้วยนะ ให้แม่ลูกเขาได้มีเวลาพูดคุยกัน” คุณการุณดึงตัวลูกชายมาสั่งกำชับ ก่อนเข้าไปลามารดาของปาจารีย์พร้อมศรีภรรยา พอลิฟท์ปิด มารดาของภาสพัทธ์ก็หันไปยกมือไหว้ขอบคุณพี่สาวสามีที่ออกหน้าไกล่เกลี่ยให้ไม่ว่าจะเมื่อครู่นี้หรือที่แล้วมา สำหรับคุณเพชรรัตน์แล้ว ต่อให้อยากลงมาดูแลปาจารีย์เองสักแค่ไหน แต่ความรู้สึกผิดและสงสารที่มีต่อธารทิพย์ก็ฉุดรั้งเอาไว้จนไม่อาจลงมาคลุกคลีกับสะใภ้คนนี้อย่างออกหน้าออกตา หล่อนยอมรับว่าภรรยาภาสพัทธ์นั้นน่าเอ็นดู แต่ความรักความผูกพันอีกทั้งเหตุผลอันเป็นความลับของธารทิพย์นั้นมีเครดิตกว่ามาก มากชนิดที่ว่าหากแม้นเป็นปาจารีย์แล้วก็ไม่แน่ว่าจะยอมทำเช่นนั้นเพื่อลูกชายตน เฉกเช่นที่ธารทิพย์ทำได้... “คุณแม่นอนห้องนี้กับปุ่นก็ได้นะครับ” คำเชิญของลูกเขยหมาดๆ ทำให้คนเป็นแม่ยายสายฟ้าแล่บอดหันไปถามไม่ได้ “แล้วคุณล่ะ” “เดี๋ยวผมจะไปเปิดห้องข้างล่างให้ครับ” คนฟังพยักหน้ารับรู้ ภาสพัทธ์ไม่แปลกใจเลยกับมาดสุขุมดุจคนเป็นครูของคุณปรียา เนื่องจากบุศรัณย์เคยบอกเหมือนกันว่าครอบครัวนี้เดิมทีก็มีหน้ามีตาอยู่พอควร หากธุรกิจโรงสีไม่ถูกโกงจนล้มเสียก่อน ปาจารีย์ก็คงจะมีบุคลิกที่ต่างไปไม่ใช่อย่างตอนนี้ ทว่าแม้เขาจะนึกภาพนั้นได้ไม่เด่นชัด แต่ภาสพัทธ์กล้าพูดเลยว่าเขาคงเสียดาย ถ้าปาจารีย์เป็นใครอีกคนที่ไม่เหมือนตอนนี้ คิดแล้วก็เผลอยิ้มเซ็งก่อนจะหลุดจากภวังค์เมื่อเจ้าของบุคลิกภาพที่ภรรยาไม่ได้ถอดแบบมา เอ่ยปากขอคุยเป็นการส่วนตัว... *********** จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 54 18:51:57

ความคิดเห็นที่ 2 หลังเคาะประตูไปไม่นาน ประตูสีโอ๊คของห้องพักก็ถูกเปิดออก ปาจารีย์ส่งกระเป๋าผ้ายื่นให้สามีที่ยืนทำหน้าสงสัย “อะไร” “ชุดใส่ตอนเช้าพรุ่งนี้ไงคะ คุณพัทธ์เอามาแต่ชุดนอนไม่ใช่เหรอ แล้วจะเดินขึ้นลิฟท์ชุดนี้ได้ยังไง อย่าบอกนะคะว่าจะซักแห้งในจินตนาการกับชุดที่ใส่อยู่” คำถามของปาจารีย์ทำให้ภาสพัทธ์นึกขำ แต่พอหญิงสาวหมุนตัวจะเดินออกไป อีกฝ่ายก็ดึงมือไว้ คนตัวเล็กหันหน้ากลับมาพร้อมเลิกคิ้วบาง คนรั้งเอ่ยถามทั้งที่ยังไม่ยอมปล่อยมือเล็กนุ่มนั้น “จะบอกแม่ไหม” เสียงถามเบาๆ ของเขาไม่ได้ใส่ความกดดันอะไร ที่ถามก็เพียงเพราะอยากรู้เท่านั้น ใบหน้าเล็กก้มลงนิดหน่อยก่อนถามกลับ “แล้วคุณพัทธ์อยากให้ปุ่นบอกไหมคะ” “ทีแรกคิดจะบอกอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจ แต่ถ้าถามว่าจะเอายังไง ฉันแล้วแต่เธอ อยากบอกก็ได้ ฉันอนุญาต” ไม่ว่าภาสพัทธ์จะรู้ตัวหรือเปล่า แต่แววตาของเขายามที่ทอดมองหล่อนนั้นอบอุ่นมาก “แล้วทำไมถึงเปลี่ยนใจล่ะคะ” คำถามของหญิงสาวทำเอาเขาต้องสูดลมหายใจยาว ก่อนเล่าว่าแม่หล่อนเอ่ยปากฝากฝังอะไรเป็นการส่วนตัว คุณปรียาถามเขาว่าการตัดสินใจ ณ ตอนนี้ เป็นเพราะอยากใช้ชีวิตด้วยกันจริงๆ หรือแค่เพราะต้องรับผิดชอบเรื่องเด็ก หากคนพร้อมจะอยู่... มีแค่คนใดคนนึง ท่านก็ขอให้หยุดเสียตั้งแต่ตอนนี้ ไม่อยากปล่อยไว้นานกระทั่งเป็นความผูกพัน ภาสพัทธ์ทั้งหล่อทั้งรวย ฐานะชาติตระกูลอีกทั้งการศึกษาก็ดี คุณปรียานึกภาพไม่ออกเลยว่าเขาจะมารักใคร่จริงจังอะไรกับลูกสาวของตน คนที่จะตกเป็นเบี้ยล่างมองอย่างไรก็ไม่พ้นฝ่ายหญิง คนเป็นแม่ไม่อยากเห็นเด็กสาวต้องมีชีวิตคู่แบบนั้น ก่อนจะเกิดคำถามตัดเชือก “คุณจะรักลูกสาวฉันจริงจังสักแค่ไหนกัน?” ไม่ว่าเพราะรูปประโยคที่ฟังดูเหมือนถูกปรามาสหรืออะไรก็ตาม ภาสพัทธ์ยืดอกรับคำอย่างไม่คิดกลับลำเลยว่า เขาจะรักและดูแลลูกสาวเจ้าของคำถามเป็นอย่างดี พอถูกอีกฝ่ายสำทับว่า “ถ้าอย่างงั้นฉันคงต้องฝากปุ่นด้วย” ประโยคนั้นเกือบทำให้เขาสบายใจ หากไม่เพราะถ้อยคำทิ้งท้ายที่ไม่ธรรมดา “ฉันไม่เคยดูหมิ่นเงินตรา แต่รู้ใช่ไหมคะว่ามันซื้อความศรัทธาไม่ได้” นั่นล่ะ เหตุผลที่ทำให้ซีอีโอหนุ่มยืนนิ่งค้าง พาเบลอถึงขั้นจัดแจงเสื้อผ้าลงมาไม่ถูก “แม่คุณคงเดาได้แล้วว่าเงินทั้งหมดนั่นมาจากผม ท่านถึงไม่ไว้ใจผมเลย คงคิดว่าเพราะไม่อยากแต่งงาน ถึงได้กล้าทุ่มเงินให้ ถ้าบอกความจริงไปตอนนี้ ผมไม่รู้ว่าท่านจะยังยอมปล่อยให้คุณทำเรื่องนี้ต่อไปไหม” ภาสพัทธ์ชักแน่ใจแล้วว่า ลูกไม้ที่ชื่อปาจารีย์ไม่ได้ตกลงไกลต้นที่ชื่อว่าปรียาเลย ผู้หญิงคนนี้สอนลูกสาวมาดีเชียวในแง่ของความถือตนไม่ให้ใครเอาเงินมาข่มได้ ระบบความคิดที่บิดเบี้ยวที่เขาเคยค่อนขอดนั้นคือความหยิ่งทะนงของคนเคยมีอันจะกินมาก่อนนี่เอง ปาจารีย์ฟังแล้วก็หนักใจ นี่ไง... ที่หล่อนกลัว แม่หล่อนไม่ใช่คนที่ใครจะชักจูงจมูกได้โดยง่าย “งั้น... ไว้ปุ่นจะลองเลียบเคียงหยั่งเชิงดูนะคะ” ปาจารีย์กระชับมือที่เขาจับอยู่ก่อนผละปล่อยเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ภาสพัทธ์ถอนลมหายใจอย่างหนักหน่วง ...การโกหกนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย... มือที่กวักเรียกของคุณปรียา พาให้เด็กสาวเดินไปยอบตัวนั่งบนพื้น แม้คนเป็นแม่จะบอกให้ขึ้นมานั่งข้างบนโซฟาหากแต่ปาจารีย์ปฏิเสธ “ให้ปุ่นนั่งตรงนี้นะแม่ ปุ่นอยากซบตักแม่” แก้มเนียนซบลงตรงตักอุ่น หล่อนไม่รู้แม่จะโกรธขนาดไหนยามเมื่อตนบอกความจริง คุณปรียาประคองใบหน้าลูกสาวขึ้นมามองข้างแก้มที่ตนเคยลงฝ่ามือไป “เจ็บไหมปุ่น” คนถูกถามส่ายหน้ายิ้มๆ “ปุ่นทำผิด แม่ตีปุ่นก็สมควรแล้ว” ขอบตาของคนที่ได้ฟังถึงกับร้อนผ่าว ตั้งแต่เด็กสาวเกิดมาก็ไม่เคยถูกตี ปาจารีย์เป็นเด็กดีเสมอ ดีเสียจนตนสงสาร “แม่ตีปุ่นก็เพราะแม่รัก... แม่คาดหวัง แต่ปุ่นทำแม่ผิดหวัง ปุ่นรู้ใช่ไหม” “รู้ค่ะ แม่... ปุ่นขอโทษ” ยิ่งได้ฟัง คนอยากบอกความจริงทั้งหมดก็ยิ่งไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง แม่หล่อนจะพร้อมรับอาฟเทอร์ช็อคครั้งใหม่ในระยะเวลาอันใกล้นี้แล้วหรือยัง “ปุ่น... ที่หนูอยู่กับเขาที่นี่ เป็นเพราะหนูอยากอยู่กับเขาหรืออยู่เพราะลูก ไหนบอกแม่มาตรงๆ สิ” คำถามนั้นราวกับเปิดทางให้หล่อน “แม่คะ ปุ่นมีเรื่องจะสารภาพ คือเงินสองล้าน...” “แม่รู้” จู่ๆ คุณปรียาก็เอ่ยแทรกขึ้นมา พาให้ปาจารีย์งงงัน “ขึ้นมานั่งข้างบนนี่ปุ่น แม่จะเล่าอะไรให้ฟัง” แรงแตะข้อมือกึ่งดึงเบาๆ ทำให้ร่างเล็กแต่ท้องโตต้องดันตัวเองลุกขึ้นมาเปลี่ยนระดับที่นั่ง “ปุ่นเคยสงสัยไหม ทำไมแม่ถึงไม่เคยพาปุ่นไปหาตากับยาย” คนตาใสส่ายหน้าปฏิเสธ หากย้อนกลับไปสมัยก่อน ตอนที่หล่อนยังเล็ก... พ่อกับแม่วุ่นวายอยู่กับการสร้างเนื้อสร้างตัว ความทรงจำช่วงนั้นปาจารีย์เติบโตขึ้นมาโดยการเลี้ยงดูของปู่และย่าก่อนที่ พวกท่านจะเสียไปช่วงหล่อนเรียนจบประถมปลาย จากห้องเช่าไม้เก่าๆ เล็กๆ ค่อยๆ ถูกเปลี่ยนแปลงปรับปรุงตามความรุ่งเรืองของโรงสี ก่อนจะถูกขายแล้วย้ายมาอยู่บ้านไม้กึ่งปูนสองชั้นธรรมดาๆ ในปัจจุบัน บนพื้นที่ราคาถูกข้างสวนมะม่วงในจังหวัดลพบุรี หญิงสาวไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับตาและยาย อาจเพราะตอนนั้นยังเด็ก... การที่ไม่เคยมี อีกทั้งปู่กับย่าก็แสนดีและเสียไปก่อนที่หล่อนจะโตเต็มวัย ทำให้หล่อนไม่ได้รู้สึกขาดหาย หรือสงสัยว่าทำไมไม่มี เพราะเมื่อโตจนรู้ประสาจริงๆ ปัญหาทางบ้านก็วุ่นวายเกินกว่าจะมาใส่ใจเรื่องนี้ “ตากับยายของปุ่นเขาเป็นคนมีสตางค์นะลูก” คำบอกเล่านี้ทำเอาปาจารีย์ถึงกับเหวอไป “แล้วทำไม...” “ทำไมแม่ไม่ให้ตากับยายช่วยครอบครัวเราใช่ไหม” คุณปรียาถามต่อให้เสร็จสรรพ พลางนึกถึงผู้เป็นมารดาด้วยความคิดถึง “คุณยายของปุ่นชื่อนวลจันทร์ ท่านเสียไปตั้งแต่ปุ่นยังไม่เกิด ส่วนคุณตา... ท่านไม่ชอบคุณพ่อเพราะพ่อจนเป็นคนไม่มีอะไร” แม้ใบหน้าของคนเล่าจะนิ่งเฉย แต่ลึกลงไปในแววตามีความเสียใจที่ไม่เคยหายฉายประกายอยู่ “คุณตาดูถูกไว้ ว่าถ้าแม่เลือกพ่อแม่ก็จะต้องอยู่อย่างอดๆ อยากๆ เพราะพ่อไม่สามารถให้ในสิ่งที่แม่เคยได้ เคยมี... แต่พ่อเขาก็พยายามแล้วนะปุ่น หนูก็เห็นใช่ไหม” โรงสีที่ใหญ่โต นั่นแหละคือสิ่งที่ยืนยันหมายลบคำครหา แต่น่าเสียดายที่สุดท้ายเป็นแบบนี้... แต่ถึงโรงสีจะล้ม คนก็สู้ยืนหยัดอยู่หลายปี ปาจารีย์รู้เห็นทุกอย่างมาตลอด หล่อนรู้ว่าพ่อพยายามอย่างที่สุดแล้ว มิเช่นนั้น หนี้ที่ตกมาเป็นภาระของหล่อนย่อมไม่ใช่แค่สองล้านแน่ “ที่พ่อเขาเป็นอย่างทุกวันนี้ ก็เพราะเขาโกรธตัวเอง ที่สุดท้ายก็เอาชนะคำสบประมาทของตาไม่ได้ เขาถึงได้ล้มป่วยและติดเหล้า ติดการพนันอย่างนี้” เดิมทีปาจารีย์ไม่เคยเข้าใจ เหตุใดคนที่ไม่มีจึงยังหน้ามืดวิ่งเข้าหาการพนัน แต่เมื่อไตร่ตรองหล่อนก็พอนึกรู้... เพราะมันสุดตัวแล้ว ไม่รู้จะหาเพิ่มจากไหน การพนันจึงกลายเป็นความหวัง... แต่กระนั้นหากลองใคร่ครวญดูให้ดี... การพนันไม่เคยให้อะไรนอกจากความสูญเสีย “ที่แม่เล่าเรื่องนี้ให้ปุ่นฟัง เพราะแม่อยากให้ปุ่นรู้ว่าหนทางปลดหนี้ของพวกเรายังมี แค่แม่ไปขอร้องคุณตา” ปาจารีย์มองหน้าแม่ด้วยใจเต้นระทึกกับการรอฟังประโยคถัดไป “เงินสองล้านนั่นคงเป็นของคุณพัทธ์... ก่อนหน้านี้แม่เลือกที่จะเป็นหนี้ เพราะไม่อยากให้พ่อเกลียดตัวเองมากไปกว่าเดิม แต่ถ้าปุ่นเลือกอยู่กับเขาเพราะเงิน แค่บอกแม่มาคำเดียวว่าใจจริงหนูไม่ได้รัก ไม่อยากอยู่กับเขา แม่จะบากหน้าไปหาคุณตา ยังไงท่านก็ต้องช่วยเรา” มือบางยกขึ้นมาทาบอกตัวเอง รู้สึกคล้ายจะร้องไห้ก็ไม่ปาน ปาจารีย์รู้สึกเหมือนตัวเองโดนหลอกว่าจะต้องจมอยู่กับหนี้ก้อนนั้นไปตลอดชีวิตอย่างไม่มีทางหลุดหนี แม้จะเข้าใจเหตุผลแห่งศักดิ์ศรีของบิดามารดา หากแต่ความเหนื่อยที่สะสมมาเกือบครึ่งชีวิตก็ทำให้หล่อนน้อยใจเหลือเกิน น้ำตาที่ไหลพรั่งพรูหากแต่ไม่มีเสียงสะอื้นของลูกสาวทำเอาคุณปรียาตกใจ ปาจารีย์ลุกขึ้นก้าวถอยห่างสองมือของมารดาที่หมายจะดึงไปกอด ก่อนเอ่ยเสียงสั่นอย่างสั่งห้าม “อย่าค่ะ... แม่... ปุ่นไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แต่ตอนนี้ปุ่นไม่พร้อมที่จะคุยอะไรทั้งนั้น... ขอตัวนะคะ” เท่านั้นเองที่หล่อนบอกกับมารดาก่อนเปิดประตูออกไป ร่างเล็กที่ยืนร้องไห้อยู่หน้าประตูทำเอาภาสพัทธ์ตกใจ เขาดึงหล่อนเข้าไปโอบกอดเอาไว้ ปาจารีย์ตัวสั่นสะอื้นฮักอยู่ในอ้อมอกของเขา ชายหนุ่มเข้าใจเอาเองว่าหญิงสาวคงบอกความจริงกับมารดาแล้วถูกโกรธจึงไม่รู้จะเอ่ยปลอบประโลมอย่างไร กระทั่งปาจารีย์เป็นฝ่ายเล่าทุกอย่างออกมาเองด้วยความอัดอั้นตันใจ “ปุ่นสู้ทำงานหนักทุกอย่าง ป่วยทีก็กลัวแทบเป็นแทบตายว่าจะเอาเงินที่ไหนส่งดอก แต่กลายเป็นว่าถ้าเข้าตาจนจริงๆ ก็ยังมีทางเลือกอื่น ปุ่นไม่ได้ต้องการให้แม่ขอความช่วยเหลือจากตา แต่ก็น่าจะบอกให้ปุ่นรู้บ้าง ถึงรู้ยังไงปุ่นก็ยังทำงานหนักเหมือนเดิม คุณพัทธ์เข้าใจไหมว่าปุ่นกลัว” ยิ่งพูด น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมา ปาจารีย์ไม่เคยมีความสุขแท้จริง หล่อนอยู่อย่างหวาดระแวงว่าหยดฝนที่ลงเม็ดเมื่อตอนหัวค่ำจะทำให้หล่อนป่วยหรือเปล่า เพราะหากไม่สบายถึงขั้นทำงานไม่ไหว จำนวนเงินที่ขาดหายไปเหล่านั้นจะทำอย่างไร มันเป็นความหวาดกลัวที่เกาะกินใจอยู่เสมอ หล่อนเดือดร้อนทุกครั้งที่คิดว่าจะหาเงินไม่ครบ สิ่งที่เพิ่งได้รับรู้มา เหมือนข่าวดีว่าทั้งหมดนั้นคือฝันร้าย หากแต่ความเศร้าโศกอย่างสาหัสจากความฝันนั้นก็ยังคงอยู่... หล่อนไม่ได้โกรธมารดา แต่ช่วยไม่ได้เลยที่วินาทีนี้หญิงสาวรู้สึกน้อยใจจริงๆ ภาสพัทธ์เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด เขาก็รู้ซึ้งแล้วว่ากำลังเจอปัญหาหนัก มารดาของปาจารีย์มีตัวช่วยที่ดีชนิดที่ไม่จำเป็นต้องง้อเงินจากเขา หากบอกความจริงออกไป ร่างเล็กที่ร้องไห้ตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดมีอันได้ถูกดึงออกจากโปรเจคนี้แน่ ไม่ได้แล้ว... เขาต้องทำอะไรสักอย่าง! ***** จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 54 18:52:11

ความคิดเห็นที่ 3 เสียงเคาะประตูห้องทำให้คุณปรียาสะดุ้งลุกพรวดไปที่หน้าทางเข้า หากแต่พออีกฝ่ายเปิดเข้ามาแล้วเป็นภาสพัทธ์ จึงได้แต่นิ่งอึ้งไป “ผมแค่จะขึ้นมาบอกว่าปุ่นอยู่ที่ห้องผม เผื่อคุณแม่เป็นห่วง” “แล้ว... ปุ่นจะขึ้นมาที่นี่ไหม” “ผมไม่ทราบครับ ยังร้องไห้อยู่ แต่ปุ่นไม่ได้โกรธคุณแม่นะครับ เธอแค่... น้อยใจที่เพิ่งรู้เรื่องนั้น” “นี่ปุ่นเล่าให้คุณฟังทุกอย่างเลยเหรอ” คุณปรียามองภาสพัทธ์อย่างชั่งใจ หากลูกสาวกล้าเล่าทุกอย่าง ความสัมพันธ์ระหว่างคู่นี้อาจจะลึกซึ้งกว่าที่ตนปรามาส “คุณพอจะอยู่คุยกับฉันสักครู่ได้ไหม” คำถามจากมารดาของปาจารีย์ทำให้ชายหนุ่มลอบยิ้ม... ‘เข้าแผน’ เมื่อภาสพัทธ์กลับเข้าห้องมาอีกครั้งก็พบว่าปาจารีย์ล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว กำลังซับหน้าอยู่ตรงกระจก หล่อนหันมามองเสื้อผ้าในมือภาสพัทธ์อย่างงุนงงทันทีที่ชายหนุ่มยื่นมันส่งให้ “ชุดเธอไง สำหรับใส่นอนแล้วก็พรุ่งนี้” มือบางยื่นไปรับพลางขมวดคิ้ว ก่อนหน้านี้ภาสพัทธ์ถามหล่อนว่าได้บอกแม่หรือเปล่าว่ามาหาเขา พอหญิงสาวส่ายหน้าเขาก็อาสาขึ้นไปบอกให้ แต่ไหงได้เสื้อผ้ากลับมาด้วย “พอดีแม่คุณชวนผมคุยต่อนิดหน่อย เห็นว่าคืนนี้คุณอาจจะยังไม่พร้อมคุยกับท่าน ก็เลยบอกให้เอาชุดลงมาเพราะคิดว่าคืนนี้คุณอาจจะนอนกับผม” ร่างสูงยักไหล่ว่านี่ไม่ใช่ความคิดเขานะ ปาจารีย์หน้าบูดเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะหล่อนยังไม่พร้อมจะคุยกับแม่จริงๆ นั่นแหละ “คิดซะว่า อย่างน้อยก็ดีกว่านอนเกร็งข้างบน ผมยังกังวลอยู่ว่าแม่คุณจะจับได้” หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะฉุกคิด... ระหว่างที่เขาขึ้นไปที่ห้อง หล่อนก็คิดเรื่องที่จะบอกความจริงอยู่เหมือนกัน... แม่หล่อนไม่ได้อยากพึ่งตาแต่ที่อาสาจะทำก็เพราะคิดว่าหล่อนท้อง ท่านต้องการให้ครอบครัวและเด็กที่กำลังจะเกิดมา มีชีวิตที่ดีกว่านี้ แต่หากรู้ว่าไม่ได้ท้องจริงๆ นอกจากจะไม่ขอความช่วยเหลือจากตาแล้ว ยังจะลากหล่อนออกจากเมคกะโปรเจคครั้งนี้ด้วย ครอบครัวก็จะกลับไปมีหนี้เหมือนเดิม ซ้ำร้ายภาสพัทธ์ก็ยังต้องเจอกับปัญหา ปาจารีย์จึงตัดสินใจแล้วว่า แผนการโกหกครั้งนี้จะเดินหน้าต่อไป พอหล่อนอธิบายความคิดนี้ให้สามีจอมปลอมฟัง ชายหนุ่มก็พยักหน้าเห็นด้วยปากก็เอ่ยขอบใจแบบยิ้มๆ ปาจารีย์รู้สึกสบายใจขึ้นเพราะคิดว่าอย่างน้อยๆ การโกหกมารดาครั้งนี้ก็มีเหตุผลมากกว่าแค่อยากช่วยภาสพัทธ์ละกันน่า... หล่อนทำเพื่อช่วยครอบครัวตัวเองด้วย ภาสพัทธ์เองก็รู้สึกโล่งใจ ดีแล้วที่หญิงสาวตัดสินใจแบบนี้ เขาไม่อยากเล่าเลยว่าได้ปั้นน้ำเป็นตัวให้คุณปรียาฟังไปบ้างเพื่อเป็นการผูกมัดปาจารีย์เอาไว้ เขารู้ว่าคำพูดของเขาในวันนี้จะนำมาซึ่งความยากลำบากในวันข้างหน้า แต่ช่วยไม่ได้จริงๆ ที่วินาทีนี้เขาต้องทำทุกอย่างเพื่อให้โปรเจคดำเนินต่อไป “ดึกแล้ว เธอไปอาบน้ำเถอะ” มือใหญ่ดันหลังอีกฝ่ายให้เข้าห้องน้ำไปโดยง่าย กว่าปาจารีย์จะรู้ตัวอีกทีก็ตอนอาบเสร็จกำลังจะใส่เสื้อผ้านั่นแหละว่าชุด ชั้นในสีชมพูหวานแหววนี่แม่หล่อนหรือว่าเขาเป็นคนหยิบให้นะ? ดังนั้นสีหน้าที่ภาสพัทธ์ได้เห็น หลังคนตัวเล็กที่แต่งตัวเรียบร้อยเดินมาขวางหน้าทีวีปลายเตียงจึงอยู่ในโหมด ‘นักเลงตัวจ้อย’ เหมือนครั้งที่ตะบันหมัดใส่หน้าเขาครั้งแรกเจอไม่มีผิด “คุณพัทธ์! ใครหยิบเสื้อผ้าให้ปุ่น” ฝ่ายถูกถามที่ยังงงๆ จับต้นชนปลายไม่ถูกจึงเอี้ยวหน้าพยายามดูรายการทีวีที่ตนชื่นชอบต่อขณะตอบ “ก็ฉันน่ะสิ... ขืนบอกให้แม่เธอไปหยิบ คงถูกสงสัยกันพอดี” สีหน้าไม่ยินดียินร้ายของเขาทำเอาหญิงสาวอยากจะกรี๊ด “แล้วคุณก็เปิดเอาชุดชั้นในของฉันของมาเนี่ยนะ!” เสียงโวยนั้นทำให้ภาสพัทธ์ถึงบางอ้อ ที่แท้ยัยตัวเล็กก็อายที่เขาล่วงล้ำลิ้นชักชุดชั้นในของหล่อน จะว่าไปไอ้ตอนดึงลิ้นชักออกมาเห็นชุดชั้นในของหล่อนวางเรียงพับกันอย่างระเบียบเขาก็เขินอยู่เหมือนกัน “ทำไงได้ ฉันไม่ได้มีเจตนาอื่นนี่ ก็แค่ทำตามคำสั่งแม่เธอ” “แต่ตัวที่วางอยู่ด้านนอกสุดมันไม่ใช่ตัวนี้สักหน่อย” เมื่อเช้าตอนหยิบก็เห็นๆ อยู่ ทำไมหล่อนจะจำไม่ได้! “ก็ตัวนี้มันน่ารักกว่า” ภาสพัทธ์หลุดปากไปแล้ว คราวนี้ทั้งคนพูดและคนฟังต่างก็อ้าปากค้าง หญิงสาวชี้หน้าเขาอย่างคาดไม่ถึงก่อนจะวิ่งไปคว้าหมอนมาไล่ฟาดเขาไม่ยั้ง คนเสียมารยาทเลือกชุดชั้นในให้คนอื่นไม่มีข้อแก้ตัวจึงได้แต่วิ่งหลบ กระทั่งต่างคนต่างเหนื่อยจึงหยุดมองหน้ากันคนละฝั่งเตียง ************* จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 54 18:53:29

ความคิดเห็นที่ 4 ปาจารีย์ค่อยๆ ระลึกถึงปัญหาใหม่ ว่าคืนนี้จะนอนกันยังไงในเมื่อมันเป็นเตียงคู่ซึ่งไม่มีชุดโซฟาใดๆ “ทำไมคุณเปิดห้องธรรมดาแทนที่จะเป็นวีไอพี” หล่อนถามทั้งที่ยังหอบอยู่ “เต็ม” สั้นๆ คำเดียวจบ “แล้วทีนี้จะนอนกันยังไง” หล่อนหันไปมองรอบๆ ห้องซึ่งไม่ได้มีอะไรเลยนอกจากความหรู “งั้นเดี๋ยวปุ่นโทรขอเสริมเตียง” หญิงสาวทำทีจะเดินไปหยิบโทรศัพท์แต่ภาสพัทธ์กระโดดข้ามเตียงเข้าขวาง “ไม่ได้ คนอื่นสงสัยกันพอดี” “งั้นปุ่นเดินไปเอาเองก็ได้ค่ะ” หน้าที่จีเอสทำให้หล่อนรู้ทุกอย่าง เรื่องแค่นี้ไม่ได้เกินความสามารถอยู่แล้ว ทว่าฝ่ายสามีก็วางแขนปิดล็อคทางเดินอย่างทันควัน “ไม่ได้ เธอท้องโย้อยู่นะ” เขากดสายตาลงต่ำไปยังหน้าท้องแบนเรียบอย่างตำหนิก่อนจะแก้คำ “แม้ว่าตอนนี้จะไม่ได้ใส่อยู่ก็ตาม” ปาจารีย์ส่งเสียงในลำคอออกอาการขัดใจ อะไรก็ไม่ได้สักอย่าง “งั้นคุณพัทธ์ก็ลงไปนอนข้างล่างแล้วกัน” หล่อนว่าแล้วทิ้งหมอนกระโดดลงเตียงอย่างตัดบท ทำเอาภาสพัทธ์ยืนอึ้งถลึงตา “หา?” “ไม่ต้องหา ปุ่นบอกให้คุณนอนข้างล่าง” คนตัวเล็กนอนยืนกรานอย่างไม่ใส่ใจ เรื่องมากดีนัก ให้นอนข้างล่างซะให้เข็ด “ได้ยังไง ไม่เอาหรอก” คราวนี้ภาสพัทธ์กระโดดขึ้นมานอนบนเตียงอย่างหน้ามึนจนคนตัวเล็กดีดตัวลุกขึ้นนั่งผึง ไม่ยอมเช่นกัน “ต้องได้สิ คุณเป็นผู้ชายทำไมจะนอนกับพื้นไม่ได้” “นอนได้แต่ไม่นอน มันปวดหลัง” “ไม่รู้ล่ะ ยังไงคืนนี้ปุ่นก็ไม่นอนข้างล่างเด็ดขาด” “งั้นก็นอนข้างบนด้วยกันเนี่ยแหละฉันไม่ถือ” “แต่ปุ่นถือ!” ปาจารีย์แทบจะถลึงตาหลุดจากเบ้า ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของหล่อนทำเอาภาสพัทธ์จะหลุดขันอยู่เรื่อย “ฉันไม่ได้จะทำอะไรเธอสักหน่อย นอนห้องเดียวกันมาตั้งเป็นเดือนแล้ว นอนเตียงเดียวด้วยกันสักคืนมันเป็นไรนักหนาเชียว” “เป็น!” “เป็นอะไร” ภาสพัทธ์หันมาเลิกคิ้วทำตาเจ้าเล่ห์ พาเอาคนตัวเล็กต้องกระถดถอยหนี คราวนี้ล่ะภาสพัทธ์บอกกับตัวเองว่าจะดื้อให้หัวชนฝาเชียว เสียเงินไปกว่าสองล้าน เรื่องอะไรจะให้หล่อนมาสั่งเขา “คุณพัทธ์ ปุ่นบอกให้ลงไปนอนข้างล่าง” “ไม่เอา ฉันจะนอนบนนี้ เห็นใจฉันเถอะ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยนอนกับพื้นเลยนะจะบอกให้” ปาจารีย์ฟังแล้วก็กรอกตา เฮอะ… ฟังแล้วน่าสงสารตายชัก! “งั้นก็เคยไว้ซะสิคะ คนเราชีวิตมันก็มีสะดุดหกล้มได้บ้างเหมือนกัน” ดูอย่างครอบครัวหล่อนนี่ ล้มชนิดที่หัวคว่ำคะมำหงายเลยเชียว หากปรับตัวไม่ได้ล่ะก็ตายสถานเดียว “ไม่เอาอ่ะ นอนบนเตียงเนี่ยแหละ กว้างขนาดนี้ นอนสี่คนได้สบายบรื๋อ” “ก็ได้ค่ะ งั้นเชิญคุณพัทธ์นอนตามสบาย เดี๋ยวปุ่นจะขึ้นไปนอนกับแม่ จะได้เล่าความจริงให้หมด” คำขู่ของภรรยา ทำเอาคนตั้งท่าจะฝังรากถึงกับไปไม่เป็น ภาสพัทธ์ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งก่อนจะคว้าหมอนพลิกตัวลงบนพื้นด้านล่างข้างเตียงอย่างเงียบกริบ “ว่าง่ายๆ อย่างนี้สิคะ จะได้โตเร็วๆ ” หญิงสาวแกล้งแซวพลางอมยิ้มให้กับชัยชนะของตนในครั้งนี้... ขณะที่ภาสพัทธ์ได้แต่นอนเศร้าใจ เคยได้ยินแต่เรื่องปวดหัวระหว่างแม่ผัวกับลูกสะใภ้ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะโดนเข้าเสียเอง นอกจากจะเป็นลูกเขยที่กลัวแม่ยายแล้วยังไม่วายกลัวเมีย ซีอีโอหนุ่มเศร้า! เซ็ง! ความน้อยใจเพราะความหวาดกลัวที่สั่งสมมายาวนาน แผ่รากลึกเข้าไปแม้นยามหลับฝัน เสียงสะอื้นเบาๆ ของร่างเล็กบนเตียงทำให้ภาสพัทธ์ที่นอนหลับไม่ค่อยสนิทบนพื้น ตื่นลืมตาขึ้นมาลุกขึ้นนั่งในความมืด เมื่อกดสวิตซ์ไฟหัวเตียงมองเห็นภาพสองแก้มของปาจารีย์ที่เลอะคราบน้ำเขาก็รู้สึกเจ็บหนึบในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก อาจมีบางคนไม่เข้าใจ ว่าสิ่งที่หญิงสาวเพิ่งรับรู้มามันน่าเจ็บปวดยังไง แต่เขาเข้าใจความรู้สึกนั้นดีเชียว มันก็คงไม่ต่างกันสักเท่าไหร่กับยามที่ธารทิพย์ทิ้งเขาไว้ให้เจ็บเจียนตาย ผ่านไปห้าปีเมื่อเขาเริ่มชินเจ้าหล่อนก็กลับมาพร้อมสีหน้าและแววตาว่าต้องการเขาราวกับจะขาดใจ ไม่ว่าหล่อนจะจากเขาไปด้วยเหตุผลอะไร แต่ความเจ็บที่เคยได้รับมาก็ไม่อาจลบไป มันฝังแน่นทุกครั้งเมื่อนึกถึง... “ปุ่น...” เสียงเรียกแสนเบาและมืออุ่นของเขายังไม่อาจปลุกเจ้าของชื่อให้ตื่นจากห้วง ฝันจนต้องเรียกและแตะไหล่บางอีกหลายครั้งกว่าหญิงสาวจะสะดุ้งตื่นมาสบตาเขา “แค่ฝัน... ไม่เป็นไรนะ” ภาสพัทธ์บอกหญิงสาวอย่างอ่อนโยน ฝ่ามืออุ่นๆ ที่ยื่นมาลูบหน้าเสยผมให้ ยิ่งทำให้ปาจารีย์รู้สึกอ่อนแอ หล่อนร้องไห้หนักกว่าเดิมจนเขาต้องโน้มตัวลงไปกอดปลอบ ปาจารีย์ไม่ได้คิดอื่นใดแล้วนอกจากความรู้สึกหวาดกลัวของตัวเอง ในความฝันที่เห็นแม่กำลังจมน้ำ หล่อนรีบกระโดดลงไปช่วยขึ้นมาแล้วผายปอดปั้มหัวใจไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ทุกอณูของลมหายใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ร้องหาใครแทบทั้งบริเวณนั้นก็ว่างเปล่าอย่างสุดลูกหูลูกตา หล่อนนั่งร้องไห้กับร่างแน่นิ่งตรงหน้าอยู่นาน ร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังแต่แล้วจู่ๆ ภาสพัทธ์ก็ปลุกหล่อนขึ้นมาให้รับรู้ว่า ‘มันก็แค่ฝันนะ ไม่มีอะไร’ แต่ความกลัวก็ยังรู้สึกอยู่ครบถ้วนไม่ได้จางหายไป นี่ล่ะ... สิ่งที่หล่อนรู้สึกเมื่อยามที่ได้รับรู้ว่ายังมีตาผู้สามารถช่วยครอบครัวหล่อนได้อีกทั้งคน ยิ่งคิดหญิงสาวก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเก่า ทั้งความกลัวที่ติดมากับฝันรวมทั้งความน้อยใจดั้งเดิม ภาสพัทธ์ไม่รู้จะทำยังไง เขาได้แต่ดึงตัวหญิงสาวมาแนบอกไว้ ปล่อยให้ปาจารีย์ร้องไห้อยู่อย่างนั้น... ทำไมชีวิตหล่อนช่างน่าสงสารเหลือเกิน... แสง สว่างผ่านม่านสองชั้นที่เขาเปิดไว้เฉพาะผืนบางด้านใน ทำให้ภาสพัทธ์ค่อยๆ เปิดเปลือกตาก่อนจะเหลือบมองใบหน้าเล็กที่ยังหลับใหลแนบซบอกเขาอยู่ ปาจารีย์ร้องไห้อยู่นานจนเขาไม่รู้จะทำยังไง ไม่แน่ใจว่าหญิงสาวร้องไห้จนเหนื่อยหรือเพราะเขาคอยลูบหัวลูบไหล่อยู่ตลอดจน เจ้าหล่อนผลอยหลับไป แต่พอเห็นคนตัวเล็กหลับเขาก็ไม่กล้าขยับกาย เพราะหากตื่นขึ้นมาล่ะแม้แต่เขาก็คงไม่ได้หลับกันพอดี สุดท้ายก็เลยนั่งพิงหัวเตียงหลับไปทั้งที่ยังมีหล่อนในอ้อมแขนนี่ล่ะ หัวคิ้วเข้มหากเรียวบางงดงามในแบบผู้หญิงเริ่มขมวดเข้าหากัน อีกครั้งที่ภาสพัทธ์แกล้งหลับเพราะอยากรู้นักตื่นมาเห็นตนเองในสภาพนี้ ปาจารีย์จะเผ่นหนีเขาอีกหรือไม่ ซีอีโอหนุ่มเกือบจะหลุดยิ้มเสียให้ได้ ปาจารีย์ขยับใบหน้าปรือตาด้วยอาการล้าแสง หล่อนร้องไห้หนักจนรู้สึกปวดตา และเพราะการขยับตัวช้าๆ นั่นเองที่ทำให้หล่อนรู้สึกได้ว่าร่างกายไม่ได้อยู่ในท่านอนปรกติเอาเสียเลย ที่บั้นเอวคล้ายมีอะไรหนักๆ วางพาดอยู่เมื่อปรือตาดูก็พบว่าเป็นแขนซ้ายของภาสพัทธ์ ก่อนจะหันกลับมายังอกอุ่นๆ ที่ตนหนุนนอนมาค่อนคืนด้วยอาการเอื่อยเฉื่อยดังเดิม หล่อนรู้นะว่าอะไรเป็นอะไร แต่อาการเหนื่อยล้าอีกทั้งปวดตามันทำให้ต่อมความตื่นเต้นตกใจหล่นหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ ปาจารีย์ฟุบลงกับอกของเขาอีกครั้งแล้วหลับต่อ ทำเอาภาสพัทธ์ที่รอดูอาการตกใจของหญิงสาวเผลอขมวดคิ้วในการรอคอยที่นานเกินไป พอแอบลืมตาขึ้นมาดูแล้วพบกับเปลือกตาปิดสนิทของอีกฝ่าย ทั้งลมหายใจยังเข้าออกสม่ำเสมอ ชายหนุ่มก็ออกอาการเซ็งที่เกร็งตัวลุ้นเก้อ หากแต่พอขยับใบหน้ากลับมาจุดเดิม ปลายจมูกโด่งก็เผลอสูดกลิ่นหอมของแชมพูบนเส้นผมบาง กลิ่นนี้เองที่ติดอยู่บนหมอนใบนั้น... ภาสพัทธ์ไม่ค่อยรู้ตัวหรอกเขาเผลออมยิ้มขณะแอบสูดกลิ่นหอมนั้นออกมากี่ครั้ง และไม่รู้หรอกว่าคนในอ้อมแขนนั้นเริ่มรู้สึกตัวมาสักพักใหญ่แล้ว… *โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 54 18:54:25

ความคิดเห็นที่ 5 ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์เลยนะคะที่ทำให้เนมีกำลังใจอัพเรื่องนี้ ตอนต่อไปจะมาลงที่นี่ในวันพุธค่ะ จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 54 18:54:57

ความคิดเห็นที่ 6 แล้วถ้าตื่นขึ้นมาจริงๆ จะเป็นไงเนี่ย ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 54 22:01:15

ความคิดเห็นที่ 7 เอาล่ะสิ ครอบครัวของปุ่นไม่ลำบากอย่างที่เป็น คุณพัทธ์จะทำไงเน้อ แต่ท่าทางแกกลัวเมียไม่ใช่เล่น ฮิๆ อย่าบอกนะว่าตาปุ่นคือ..... อิอิ เดาไปเรื่อย ไม่ใช่หรอกมั้ง ปล. อยากบอกว่าปุ่นมีน้ำตา แล้วเศร้าค่ะ T_T จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 54 22:07:11

ความคิดเห็นที่ 8 เป็นแม่ที่ใจร้ายจังอะ งือ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 13:42:42

ความคิดเห็นที่ 9 อยากอ่านตั้งแต่ตอนแรกบ้างจังค่ะ อยากอ่าน ๆ ตามลิงค์เข้าไปอ่านไม่ได้แล้วค่ะ T_T จากคุณ : prajoa เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 54 03:39:09