ความคิดเห็นที่ 1 “อืม...ฉันจะไปเอง คงไม่มีทางอื่น” “ได้...เดี๋ยวจะหาเรื่องให้ผู้ใหญ่เบิกทางให้นาย  แต่คงต้องรอสักนิดอย่าเพิ่งใจร้อน” “อคิล...รอไม่ได้” “อุวะ!! เพิ่งบอกหยกๆ ว่าอย่าเพิ่งใจร้อนฟังไม่รู้เรื่องหรือไง?!!” แล้วนายทหารหนุ่มก็เริ่มมี โทสะขึ้นมาอีกรอบ “....ฉันจะไปด้วยวิธีของฉันเอง  ไม่ต้องรบกวนนายแล้ว” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มน้อยๆ แต่น่าเสียดายที่คนเป็นพี่ไม่เห็น “วิธีไหน?” คิ้วเข้มของอคิลขมวดเข้าหากัน  เขานึกไม่ออกเลยว่าภามินจะใช้วิธีใด ในการเข้าไปในวิหารแห่งนั้น  แต่เมื่อถามไปแล้วไม่ได้คำตอบ  พันตรีอคิลจึงต้องถามซ้ำ อีกหลายครั้ง  กว่าคำตอบกำกวมจะหลุดออกมาจากคู่สนทนา “แล้วนายจะรู้เอง...ฉันไปล่ะนะ” ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ พันตรีอคิล ชลันธีร์ จอดรถเทียบเข้ามาในคฤหาสน์อย่างรีบร้อน  ประตูรถยังไม่ทันปิดสนิท เสียด้วยซ้ำ  นายทหารหนุ่มโยนกุญแจรถให้กับผู้รับใช้ที่เดินสวนออกมาจากตัวบ้าน   แล้วมุ่งหน้าไปยังห้องนอนของภามินอย่างร้อนรน  แต่ก่อนจะถึงที่หมายก็พบกับป้าบารวัณ ที่เดินสวนทางกันมา “ป้า! ภามินล่ะ? มันออกไปข้างนอกหรือยัง?” “เอ๋? คุณหนูก็ยังนอนอยู่ในห้องนี่คะ  ยังป่วยๆ อยู่แบบนั้นจะไปไหนได้กันคะ” “ก็เมื่อกี้มันบอกว่า....” อคิลพูดค้างอยู่แค่นั้น  แล้วละความสนใจจากแม่บ้าน  รีบจ้ำพรวดๆ ไปยังห้องของน้องชายทันที “เชวาอย่าเสียงดังสิคะ คุณหนูเธอหลับอยู่” “แน่เหรอป้า?...ป้านั่งเฝ้าอยู่หรือไง?” “แล้วเธอจะไปไหนได้ล่ะคะ?” “ป้าจำไม่ได้แล้วหรือไง?  วันที่มามาตายทุกคนก็บอกว่าภามินมันนอนอยู่ในห้อง แถมเป็นไข้ด้วยซ้ำ  แล้วมันไปโผล่ในรถมามาได้ยังไง?” “ระ..เรื่องนั้น  ป้า...ป้าผิดเองค่ะ  ป้าดูแลเธอไม่ดีเอง  ละสายตาไปแป๊บหนึ่ง  ไม่คิดว่า จะแอบตามไปซ่อนในรถชามีได้” ป้าบารวัณมีสีหน้าสลดอย่างเห็นได้ชัด  พร้อมกันนั้น น้ำน้อยๆ ก็เอ่อคลอสองตา “เอาเหอะน่าป้าเรื่องมันผ่านไปแล้ว  อย่าไปคิดมากเลย ผมขอโทษผมปากไม่ดีเอง” เจ้าของร่างสูงใหญ่นั่นยกฝ่ามือขึ้นมาบีบไหล่แม่บ้านซึ่งสูงแค่หน้าอกเขาด้วยความเห็นใจ “ไม่เป็นไรค่ะ  แต่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?” “ก็ไม่รู้เหมือนกัน  ถึงได้รีบมานี่ไง” พูดจบอคิลก็ตรงดิ่งไปยังห้องของน้องชายโดยมี ป้าบารวัณตามไปติดๆ  นายทหารหนุ่มตบประตูด้วยความหัวเสียทันทีที่พบว่าห้อง ถูกล็อคจากด้านใน “นึกแล้วเชียว  ป้าเอากุญแจมาไข” ระหว่างนั้นเขาก็เดินย้อนกลับไปยังโถงนั่งเล่น บนชั้นสอง แล้วชะโงกหน้าลงไปถามคนสวนว่าเห็นภามินหรือไม่  เมื่อได้รับการปฏิเสธ จึงกลับมาหน้าห้องน้องชาย “ถ้ามันยังไม่ได้ออกไปไหน  มันก็ต้องอยู่ในห้องนั่นแหละ” “แล้วจะล็อคทำไมคะ?” “จะไปรู้มันเหรอ  ป้า รีบๆ ไขเลย” อคิลร้อนรนราวกับว่าถ้าช้ากว่านี้อีกสักห้านาทีจะ เกิดเหตุการณ์ที่เขาไม่สามารถแก้ไขได้ขึ้นมา   แม่บ้านวัยกลางคนมือสั่นเทายามที่ไขกุญแจ  หล่อนก็เหมือนคนครอบครัวชลันธีร์ที่กลัว ความสูญเสียจู่โจมกะทันหัน  จึงทำให้การเปิดประตูนั้นช้ากว่าที่ควรจนนายหนุ่ม เริ่มหงุดหงิด  พอปลดล็อคได้อคิลจึงไม่รอช้าผลักประตูเข้าไปโดยแรง  บนเตียงใหญ่ สี่เสานั้นร่างสูงโปร่งของชายรูปงามยังนอนหลับใหลอยู่  ทำให้ทั้งคู่ถอนหายใจออกมา ด้วยความโล่งอก   “นี่ไงคะ คุณหนูภามินก็นอนอยู่  เชวานี่ทำให้ป้าตกใจไปได้” “ก็มันบอกผมว่า มันจะไปหาแม่ยาหยีของมันนี่” “ชามีศิตาภาน่ะเหรอคะ? เธอไปถือศีลที่วิหารนีราไม่ใช่เหรอคะ?” ไม่มีคำตอบจากอคิล คล้ายว่านายทหารหนุ่มไม่ได้ฟังที่ป้าแม่บ้านพูดเลยด้วยซ้ำ  เขาเดินตรงหาร่างที่ยังคง หลับสนิทอยู่บนเตียง แล้วจัดแจงเขย่าเบาๆ “ภามิน...เฮ้ย ภามิน!” แต่ไม่มีปฏิกิริยาใดตอบรับมา เจ้าของชื่อนั้นนอนนิ่งสนิทราวกับ วิญญาณหาได้อยู่ในร่างเสียแล้ว “ป้ามันหลับไปนานหรือยัง?” “เอ้อ...ไม่น่าจะนานนะคะ อาบน้ำออกมาเสร็จ เห็นบอกว่าจะนอนต่อสักหน่อย   บอกให้ป้าไปทำอย่างอื่นได้  แล้วยังไม่ทันไรเชวาก็กลับมานี่ล่ะค่ะ” “ไม่น่าจะเกิน 30 นาที  แล้วทำไมปลุกไม่ตื่น มันจะหลับลึกเร็วไปหน่อยแล้วมั้ง” อคิลยังไม่คลายใจเขาดึงผ้าห่มออกจากร่างของภามิน “เชวาน้องไม่สบายอยู่อย่าไปกวนสิคะ  จะคุยอะไรก็รอให้ตื่นก่อน” “มันจะตื่นจะชาติไหนล่ะป้า” บุรุษคนพี่ตอบเสียงเย็นเยียบ สายตาจับจ้องไปยัง สิ่งที่ตกอยู่ข้างร่างของน้องชาย “ฟังพูดเข้าสิ...” แต่แล้วป้าบารวัณก็นิ่งเงียบตามไปอีกคน เมื่อมองเห็นสิ่งที่ถูกซุกซ่อนไว้ ใต้ผ้าห่ม “นะ..นั่น ยานอนหลับ  ทำไมต้องกินด้วย” นายทหารหนุ่มเขย่าขวดยาดู อย่างน้อยน้อง ของเขาก็ยังไม่ได้รับประทานมันเข้าไปจนหมดขวด “ภามิน! ภามิน! ภามินๆๆๆ ไอ้บ้าเอ้ย!! ตื่นสิวะได้ยินไหม?” แต่แล้วความร้อนรนก็สิงสู่ จิตใจของเขา แล้วลุกลามไหม้ไปเรื่อยๆ ยิ่งพบว่าพยายามเขย่าร่างบนเตียงไปมา แต่ไม่มีท่าทีว่าภามินจะได้สติขึ้นมาแม้แต่น้อย “นี่น่ะเหรอ? วิธีการของแกไอ้เฮงซวยเอ้ย!!!” จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 00:32:36

ความคิดเห็นที่ 2 “เชวา...ทำยังไงดี เรียกหมอไหมคะ?” หล่อนไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับภามิน แต่จาก สีหน้าของอคิลแล้วมันคงไม่ใช่เหตุการณ์ปกติธรรมดา “ไม่เป็นไรป้า...มันไม่เป็นอะไรหรอก  เพียงแต่...” “แต่อะไรคะ?” “มันแค่..แค่...แค่อยากหายเร็วๆ เลยพยายามนอนเยอะๆ น่ะ” ชายหนุ่มรู้ตัวว่าเหตุผลนั้น ฟังดูไม่เข้าท่าเอาเสียเลย “แน่นะคะ...ไม่ต้องเรียกหมอแน่นะคะ” “ไม่ต้องหรอก...ป้าจะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ” “แต่ว่า...” “เดี๋ยวผมเฝ้ามันเอง” มีอีกหลายสิ่งที่ป้าบารวัณอยากซักถามนัก  แต่ท่าทีของเชวาหนุ่ม คงไม่มีคำอธิบายใดมากไปกว่านี้อีกแล้ว “เถอะน่า...ถ้าไม่ไหวจริงๆ ค่อยเรียกหมอ  ป้าก็เห็นนี่ไอ้เจ้าภามินปกติมันก็ชอบนอน ข้ามวันข้ามคืนอยู่แล้ว” “ค่ะ...แต่เห็นทีป้าต้องเอายานอนหลับไปซ่อนเสียแล้ว” อคิลพยักหน้าแล้วรีบส่งกระปุกยา นอนหลับให้แม่บ้านทันที “เอาไปทิ้งเลยก็ได้ป้า” “ค่ะ...เชวาคะ” ป้าบารวัณรับกระปุกยานอนหลับมาไว้ในมือแล้ว แต่ยังคงอ้อยอิ่งอยู่ สีหน้าก็เต็มไปด้วยความครุ่นคิดคล้ายอยากกล่าวอะไรออกมา  แต่ไม่กล้าหรือไม่แน่ใจ ที่จะกล่าว “ป้า...เอาไว้มันตื่นแล้ว ผมจะอบรมมันเอง  ภามินมันก็แค่คนดูแลตัวเองไม่ค่อยเป็น ชอบคิดอะไรง่ายๆ เท่านั้นแหละ  มันโตแล้วมันควรจะเลิกทำให้คนอื่นเป็นห่วงเสียที” “ยังไงก็...อย่าทะเลาะกันนะคะ” คราวนี้ดวงหน้าคมเข้มถึงกับต้องหัวเราะออกมาเลยทีเดียว “ป้าครับ...” “คะ” “มีใครบอกไหมว่าป้าน่ารัก” หญิงวัยกลางคนหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที ก็เชวาของหล่อน ไม่ใช่คนช่างยิ้มหรือช่างคุย แต่อยู่ๆ ก็ยกยอกันอย่างนี้น่าประหลาดนัก ถ้าเป็นเชวาคีราณเ พื่อนสนิทของเขาก็ว่าไปอย่าง “แหม...พูดอย่างนี้เย็นนี้อยากกินอะไรล่ะคะ?” “อะไรก็ได้ ฝีมือป้าอร่อยหมดแหละ”  นายทหารหนุ่มลุกขึ้นมาดันร่างแม่บ้านออกจากห้อง “ถ้าเชวามีภรรยาเมื่อไรป้าคงตกกระป๋อง” “งั้นผมจะหาแฟนที่ทำอาหารไม่เก่งก็แล้วกัน...ป้าจะได้ไม่ตกกระป๋องไง” “เซี้ยวใหญ่แล้ว” นางยิ้มออกมาก่อนจะออกจากห้องไปแต่โดยดี  ทิ้งให้อคิลอยู่ในห้อง ตามลำพัง รอยยิ้มเมื่อครู่เหือดหายไปทันที “ภามิน...แกมันบ้า ชอบทำอะไรเกินตัว ตื่นขึ้นมาเมื่อไรจะอัดให้ดั้งหักเลยคอยดู” คนเป็นพี่ คำรามกรอดๆ อยู่ในลำคอ ก่อนนั่งลงข้างเตียงด้วยความห่วงใยจับจิต +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ดวงจิตของภามินไม่สงบนิ่งพอที่จะส่งความนึกคิดของตนออกไปที่ใดทั้งสิ้น  แล้วยังคิด วกวนซ้ำไปมาไม่ต่างกับเสือติดจั่น  นั่นเป็นเหตุให้เขาไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้   เมื่อไม่มีสมาธิใดๆ ประกอบกับช่วงที่ผ่านมาร่างกายได้นอนพักผ่อนมาเพียงพอ จึงยากที่จะสะกดตัวเองให้หลับลึกได้  หนุ่มรูปทองขึงตาค้างอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะเลือกวิธี บังคับให้ร่างกายเข้าสู่ห้วงนิทราด้วยยานอนหลับ ไม่นานนักเมื่อความว้าวุ่นถูกสยบลงด้วยฤทธิ์ยาความสงบนิ่งก็มาเยือน ร่างกายของ ภามินค่อยๆ ผ่อนคลายลง ส่งผลให้ดวงจิตเบาขึ้นและดิ่งลึกลงไปไกลเกินกว่าที่จะถูก รบกวนจากภายนอกได้  ชายหนุ่มพบว่าร่างตนเองเบาหวิวมีแสงสีเงินเรืองรองส่อง ออกมาจากร่าง  แล้วในความมืดมิดนั่นเองเขาค่อยๆ กลายร่างเป็นวิหคสวรรค์ตัวใหญ่   แล้วโผบินออกไปจากปราการแห่งจิตใจตนเอง  ไปยังจุดหมายปลายทาง ณ ที่ดวงใจ สถิตอยู่ ‘ศิตาภา...ได้ยินผมไหม?’ แรงคะนึงหาเป็นคลื่นนำทางชั้นดี และหากว่าอีกฝ่ายสัมผัสจิตของเขาได้ หนทางของ ชายหนุ่มก็ย่นระยะสั้นขึ้น  หากจะให้ดี... ‘ศิตาภา  เรียกผมสิ...ผมรู้คุณต้องการผม...ศิตาภา’ อ่านต่อตอนหน้า +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ย้อนอ่านตอนก่อนๆ ได้ตามลิ๊งค์นี้เลยค่ะ บทนำ+ บรรพที่ 1   http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10315410/W10315410.html บรรพที่ 2  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10338519/W10338519.html บรรพที่ 3  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10365816/W10365816.html บรรพที่ 4  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10392622/W10392622.html บรรพที่ 5  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10421348/W10421348.html บรรพที่ 6  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10465503/W10465503.html บรรพที่ 7  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10491763/W10491763.html บรรพที่ 8  http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/05/W10518251/W10518251.html บรรพที่ 9 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/05/W10547997/W10547997.html บรรพที่ 10 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/05/W10563491/W10563491.html บรรพที่ 11 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/05/W10592696/W10592696.html บรรพที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10621022/W10621022.html บรรพที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10652444/W10652444.html บรรพที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10687127/W10687127.html บรรพที่ 15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10711306/W10711306.html บรรพที่ 16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10738076/W10738076.html บรรพที่ 17 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10767299/W10767299.html บรรพที่ 18 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10796845/W10796845.html บรรพที่ 19 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10823865/W10823865.html ถ้าต้องการอ่านล่วงหน้าเชิญในบล็อกนะคะ ลงไว้ล่วงหน้าหนึ่งตอนค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 00:37:10

ความคิดเห็นที่ 3 คุยกับคนอ่าน Tyra : ศิตาภาจะขี่หนอนโออิชิออกไปค่ะ เอ้ย..ไม่ใช่ ยังต้องอยู่ต่อไปอีกนิดกับภารกิจที่เพิ่มขึ้น GTW : ญาณันของญาตาปัณฑารีย์ก็พลอยทุศีล ตามเจ้านายแล้วล่ะค่ะ Friday Story : คิดถึงเปตราเหมือนกันจ้ะ แต่คงไม่ถึงกับ เจาะเข้าไปในภูเขา แค่สร้างเรียบอิงผาไว้เท่านั้นเอง fly-girl : เจ้าหนอนมันก็แทะต้นไม้ไปเรื่อยๆ จนแทบจะ โกร๋นหมดต้นอยู่แล้ว  แต่พอดีโดนนกโฉบไปกินตัวหนึ่ง ต้นแพงพวยเลยรอด  ส่วนอีกตัวพออิ่มแล้วก็มุดลงแปลงต้นไม้แทน ไปขุดเจอตัวเริ่มมีเกราะแข็งๆ และเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลด้วยล่ะค่ะ makokchor : มีคนบอกหลายคนเหมือนกันค่ะ ว่าเลี้ยงอะไร ก็กลายเป็นหมูไปหมด ...=_=" เปล่าใส่ผงฟูลงในอาหารนะ สายลมที่พริ้วไหว : หนอนน้อยหน้าตามันการ์ตูนมากๆ เลยค่ะ FriEnDiY : ภามินมาตอนที่ 21 ค่ะ mimny : ตามสบายเลยค่ะ แค่แวะมาคุยกันก็ดีใจละ ลูนาติก : ไฟจากเทียนไขนั่นฝีมือนีราค่ะ สามปอยหลวง : ขอให้สมพรปากค่ะคุณหนุ่ม ขยันได้สักครึ่ง ของคุณหนุ่มก็ดีใจแล้ว Myguidingstar : เดี๋ยวภามินมาจ้ะ เย็นไว้ piccy : หนอนมันอ้วนเองนะ เปล่าสูบลมเข้าหนอน ขอบคุณสำหรับทุกกิฟที่มอบให้นะคะ ขอเม้าท์หน่อย เดี๋ยวตอนหน้าเรามาดูกันนะคะ ว่าภามินจะทำยังไง วิธีไหน แต่ที่แน่ๆ อคิลคงไม่ชอบแหงๆตอนนี้ยังไม่สปอยล์ ไว้รออ่านเฉลยตอนหน้ากัน ดีกว่านะคะ ของแถมประจำกระทู้... แอบคิดว่าน้องข้าวสวยหน้าเหมือนแมวเจ๊ต้อย(jetoy)ของเกาหลี ขาวอวบตาสองสี เหมือนกันด้วย แต่น้องสวยไม่ค่อยให้ความร่วมมือในการถ่ายเสียเลย หน้าตาบู้บี้มาก ไว้คราวหน้าจับคอสเพลย์ให้เหมือนกว่านี้ดีกว่า แก้ไขเมื่อ 25 ก.ค. 54 00:46:38 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 00:45:38

ความคิดเห็นที่ 4 เจ้าแก้วขาาาา มาจบอะไรเอาตอนนี้ มันอยากรู้ว่าภามินจะเจอศิตาภามั๊ยอ่ะวุ้ย!อารมณ์จริงๆๆเล้ยยยย จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 01:05:38

ความคิดเห็นที่ 5 อารมณ์ค้างก็ไปอ่านต่อในบล็อกแล้วกัน ลงเร็วกว่าในพันทิปหนึ่งตอนค่า...เค้าไม่ผิดน้า จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 01:12:51

ความคิดเห็นที่ 6 ไล่ตามอ่านมาเกือบถึงบทนี้แล้วค่ะ อ่านช้าหน่อยระยะนี้เพราะยุ่งมากมา 2 เดือนแล้วค่ะ ก็เลยเป็นแบบต้องค่อยๆ ทยอยอ่าน จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 04:30:40

ความคิดเห็นที่ 7 กำลังสนุกเลยค่า ลุ้นว่าภามินจะช่วยยังไง?? รีบๆมาลงต่อนะค่ะ เอาใจช่วยศิตาอนู่น้า     ว่าแต่สงสัยนิดนึงค่ะ ทำไมในซีรีย์พระจันทร์เหบืิลงอยู่เรื่องเดียวละค่ะเนี่ย อีกสองเรื่องเขาไม่ลงแล้วหรอค่ะ? จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 08:59:14

ความคิดเห็นที่ 9 อ้าว ฝีมือแม่เหรอ นึกว่าฝีมือลูก บุตรแห่งนางพราย เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 09:19:42

ความคิดเห็นที่ 10 กำลังสนุกเลย มาจบบทตรงนี้ทำไมค๊าาาา จากคุณ : Myguidingstar เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 13:03:45

ความคิดเห็นที่ 11 ตวามเป็นห่วง กังวล สามารถทำให้บางคนทำอะไรก็ได้ เเพราะไม่อาจรอเฉยๆได้ ไม่ว่าถูกหรือผิดก็ไม่สนล่ะๅ^^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 13:34:39

ความคิดเห็นที่ 12 ก็พอเข้าใจภามินนะว่าคนมันห่วง และสถานการณ์รอบข้างของหญิงคนรักก็ไม่น่าไว้วางใจ ไม่แปลกที่จะกังวลแต่คนเขียนเล่นจบตอนแบบนี้ทำให้คนอ่านต้องลุ้นจนตัวโกร่ง จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 15:01:24

ความคิดเห็นที่ 13 ยังไม่ได้อ่านเหมือนเดิมค่ะขอเซฟเก้บไว้ก่อน  มาลงชื่อให้เห็นมายังติดตามนิยายของคุณแก้วค่ะ^^ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 22:18:45

ความคิดเห็นที่ 14 ผ่านมาอ่าน...   จากคุณ : ชายยอดนักทดลอง เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 54 14:19:09

ความคิดเห็นที่ 15 อคิลน่ารัก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 12:28:19

ความคิดเห็นที่ 16 ตอนใหม่มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10884589/W10884589.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 02:16:13