ความคิดเห็นที่ 1 ยามค่ำคืนบนถนนสายหลัก ชายฉกรรจ์สองคนที่นั่งบนรถบรรทุกขนาดใหญ่หันไปนิ่วสายตาให้กัน เมื่อเจอด่านตรวจและเห็นแสงไฟจากกระบอกไฟฉายตวัดไปมาเพื่อเรียกให้จอดข้างทาง ผู้ที่กุมพวงมาลัยจึงทำตาม นายตำรวจในเครื่องแบบเต็มยศนายหนึ่งเดินตรงมาหาคนขับ ขณะที่อีกสองนายเดินเลยไปด้านหลังตู้คอนเทนเนอร์ ตามติดด้วยอาสาสมัครอีกสามคนเดินมาป้วนเปี้ยนรอบตัวรถ ราวจะหาอะไรสักอย่าง คนขับหมุนกระจกลง ก่อนชะโงกหน้าถาม “มีอะไรหรือครับ คุณตำรวจ” “ขอตรวจรถหน่อย ช่วยลงมาด้วยครับ” ชายฉกรรจ์ทั้งสองจึงเปิดประตูลงมายืนพูดคุยกับนายตำรวจ “คุณขนอะไรมา” “พวกอะไหล่รถยนต์ครับ” “ขอดูเอกสารขนส่งหน่อย แล้วช่วยเปิดตู้คอนเทนเนอร์ด้วย” ชายทั้งสองเหลือบสายตาหวาดระแวงสบกันเพียงแวบเดียว คนหนึ่งหันไปหยิบเอกสาร ส่วนอีกคนเดินไปไขกุญแจเปิดประตูตู้คอนเทนเนอร์ ให้กับสองนายตำรวจที่ยืนรอได้ขึ้นไปสำรวจตรวจตราแทบทุกลังเท่าที่จะสามารถเปิดดูได้ ขณะที่กลุ่มอาสาคนหนึ่งมุดเข้าไปสำรวจใต้ท้องรถ อีกสองคนก็เดินเคาะตัวถังรถฟังเสียงผิดปกติ กระทั่งเลยขึ้นไปตรวจค้นภายในห้องโดยสารแทบทุกซอกมุม ทวีสินตามมาสมทบ กระซิบถามกับหนึ่งในอาสาสมัคร “เจออะไรบ้างมั้ย” “แม้แต่ม้าสักตัวยังไม่มีเลยครับ” “อะไรวะ” ชายหนุ่มพึมพำอย่างหงุดหงิด ทั้งเวลา ทั้งทะเบียนรถก็ตรงตามที่สายรายงานมา แต่ทำไมถึงหาของกลางไม่เจอสักที “เอาไงต่อล่ะลูกพี่” “จะเอาไง ก็ปล่อยไปสิวะ” เมื่อได้ยินดังนั้น นายตำรวจรุ่นน้องจึงปล่อยคนทั้งสองให้พารถเดินทางไปยังจุดหมายปลายทาง ทวีสินได้แต่มองตามอย่างหัวเสีย เพราะจากการรายงานของสายข่าว บุริมทร์นั้นมีบริษัทขนส่งแยกย่อยออกไป แต่เปิดในนามของบุคคลอื่น และคอยผลัดเปลี่ยนขนยาเสพติดที่แฝงมากับสินค้า แต่เขาก็คว้าน้ำเหลวทุกครั้ง ทั้งๆที่สายคนนี้ได้ฝังตัวอยู่ในกลุ่มของเมธัสเกือบครึ่งปีแล้ว ข่าวที่ได้รับจึงไม่น่าจะคลาดเคลื่อน แต่ผลที่ได้ก็คือความผิดพลาดแล้วถึงสามครั้ง..เห็นที เขาคงต้องฝากความหวังไว้ที่อชิระจริงๆแล้วสินะ รถบรรทุกแล่นเข้าใกล้จุดหมายซึ่งเป็นโรงงานขนาดกลางย่านชานเมือง ชายหนุ่มที่นั่งข้างคนขับหยิบโทรศัพท์มือถือกดหาพรรคพวกที่รออยู่ “ไม่เกินสิบนาทีจะถึงแล้ว” “ให้แน่ใจนะเว้ยว่าไม่มีใครตามมา” ชายหนุ่มมองไปยังกระจกส่องหลังตรวจดูให้แน่ชัดอีกครั้ง “ไม่มี ถนนโล่ง” “โอเค” และรอคอยไม่กี่อึดใจรถบรรทุกแล่นผ่านรั้วเหล็กที่เปิดรับและปิดทันทีที่รถคันใหญ่ผ่านเข้าไปจอดภายในโรงเก็บ ตรงจุดที่ด้านบนหลังคามีสายสีดำสามารถยืดหยุ่นได้ห้อยระโยงระยางลงมาเหนือตัวรถ ลูกน้องคนสนิทของเมธัสนับสิบต่างกรูกันไปยืนข้างตัวรถมุ่งความสนใจไปยังถังก๊าซใบใหญ่ทั้งสิบสองใบ สองคนปีนขึ้นไปบนหลังคาห้องผู้โดยสาร เอื้อมมือมาเร่งถอดหัวต่อตัวพ่วงถังก๊าซออกทุกหัว แล้วดึงสายสีดำเหนือหัวเหล่านั้นมาต่อเข้ากับหัวถังอีกครั้ง ก่อนเปิดวาวและเดินเครื่องดูดก๊าซออกจากถังจนหมดจึงปลดสาย พวกที่เหลือต่างช่วยกันทยอยขนถังก๊าซอันหนักอึ้งลงจากรถ ใช้ปลายแหลมของใบมีดคัตเตอร์บรรจงกรีดลงบนขอบโค้งของตัวถังด้านบนเพียงพอที่จะสะกิดให้ปลายเปิดเผยอขึ้น เพื่อจะลอกแผ่นฟิล์มตกแต่งจนเป็นเนื้อเดียวกับตัวถังที่ซีลปิดผนึกออกให้เห็นถึงรอยต่อและสามารถดึงแยกส่วนออกจากกันได้ ซึ่งตัวถังแบ่งเป็นสองชั้น ชั้นนอกเป็นช่องหนาประมาณนิ้วครึ่งสำหรับบรรจุก๊าซเพื่อตบตาตำรวจและกลบกลิ่นจากสุนัขตำรวจ ส่วนพื้นที่ที่เหลือใช้สำหรับบรรจุสินค้าชั้นยอดนำมาซึ่งรายได้มหาศาลจะถูกปิดผนึกแน่นหนามาอีกชั้นหนึ่งในแท่งเหล็กมวลเบา “เอาฉากกั้นลง แล้วให้ไอ้พวกนั้นเข้ามาได้” สิ้นคำสั่งของผู้เป็นหัวหน้ากลุ่ม ฉากพลาสติกแผ่นทึบขนาดใหญ่หลายแผ่นถูกดึงลงจากหลังคามาปิดบังตัวรถจนมิด จากนั้น ไฟสปอร์ตไลท์ที่ติดบนยอดเสาเหล็กสูงดวงหนึ่งสว่างวาบๆเป็นจังหวะไม่กี่ครั้งก็ดับลงดังเดิม และไม่กี่อึดใจ บรรดาม้าเร็วนับสิบคันที่ซุ่มรออยู่ด้านนอกต่างทยอยผ่านเข้ามาทั้งประตูหน้าและประตูหลังที่เปิดรอรับ แล่นต่อแถวเข้าไปภายในโรงเก็บเพื่อรับสินค้าสีขาวตามจำนวนโควต้าของแต่ละคน และพากันจากไปโดยที่ไม่มีใครเคยได้เห็นความเคลื่อนไหวหลังม่านสีทึมนั้นเลย..แต่ในครั้งนี้ ทุกการเคลื่อนไหว ถูกบันทึกไว้ในกล้องแอบถ่ายไร้สายที่ถูกติดตั้งไว้บนมุมสูงทุกช็อต! หลังจากที่ได้รับรายงานทางโทรศัพท์จากคนขับรถบรรทุกถึงเรื่องที่เจอด่านตรวจ เมธัสถึงขั้นโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงขว้างแก้วเหล้าในมือใส่ผนังจนแตกกระจาย บรรดาลูกน้องที่อยู่ใกล้พากันกลัวจนหัวหด ในขณะที่บุริมทร์ได้แต่อัดควันบุหรี่เข้าปอด สีหน้าครุ่นคิด “อะไรมันจะฟลุ๊คขนาดนั้นวะ รถ:-)มีเป็นร้อย เสือกเรียกตรวจของกูคนเดียว..แบบนี้กลิ่นมันชักตุๆแล้วนะพ่อ” “นั่นสิ” “ฮึ่ม ! อย่าให้จับได้นะว่าไอ้คนไหนมันทรยศ มันไม่ได้ตายดีแน่” “เรื่องนี้สืบได้ไม่ยาก อย่าเพิ่งกระโตกกระตากไป” เมธัสมองผู้ให้กำเนิดอย่างสนใจ “พ่อมีแผนอะไรล่ะ” บุริมทร์พ่นควันสีเทาออกมาอีกครั้งก่อนขยี้ดับก้นบุหรี่ และให้ลูกน้องทั้งหมดออกไปจากห้อง..เมื่ออยู่กันตามลำพัง เขาจึงเอ่ยขึ้น “คนของเรามีมากเกินไป เราต้องค่อยๆบีบมันออกมา” “ยังไงล่ะพ่อ” “ขั้นแรก เราต้องรู้ให้ได้ก่อนว่าคนของพ่อ หรือว่าคนของแกกันแน่ที่เป็นสายให้ตำรวจ ที่เหลือจากนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรแล้ว” “ถ้าอย่างนั้น เราก็ต้องวางเหยื่อล่อก่อนสินะ” “ใช่ แล้วพ่อก็มีแผนแล้วด้วย” เมธัสโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อฟังแผนการของผู้ให้กำเนิด และแสยะยิ้มดวงตาเปล่งประกายกระหายในกลิ่นคาวเลือด..แค่ซุ่มรอเวลาเท่านั้น เหยื่อก็จะโผล่ออกมาให้ขย้ำถึงที่! ต่อค่ะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 12:08:56

ความคิดเห็นที่ 2 อชิระลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้ามืดและเหลียวมองข้างกาย เมื่อรู้สึกว่าทั้งลำแขนของตนเองถูกยึดตรึงอย่างแน่นหนาจนบดเบียดเข้ากับความอวบอิ่ม นุ่มหยุ่นชัดเจน ใบหน้าอ่อนใสเกลี้ยงเกลาของผู้เป็นเจ้าของร่างเอนซบแทบไหล่พร้อมเรือนผมนุ่มกระจายระรานคลอเคลียกับลำคอเขา เท่านั้นยังไม่พอ เรียวขาของเธอที่พาดก่ายเกยขึ้นมานั้น มันเฉียดจุดยุทธศาสตร์ของเขาไปไม่กี่เซนต์เท่านั้น ชายหนุ่มยกมืออีกข้างขึ้นก่ายหน้าผากอย่างเหนื่อยใจ นับวัน อธิปไตยของเขาจะถูกรุกรานหนักข้อขึ้นเรื่อยๆจากความไร้เดียงสาของเมธิกา ที่แรกเริ่มเดิมทีเพียงแค่ขยับเข้าใกล้เอนซบไหล่ จากนั้นก็เกาะเกี่ยวแขนเพียงเล็กน้อย จนพัฒนามาเป็นยึดเหนี่ยวทั้งแขนขา ทั้งๆที่เขาอุตส่าห์ขยับหนีมานอนริมขอบเตียงจนจะตกอยู่รอมร่อ ก็ยังไม่รอดจากเงื้อมมือของเธอ จนบัดนี้..ตัวเขาได้กลายเป็นหมอนข้างเต็มตัวให้เธอได้กกกอดแทนเจ้าหมีบ็อบบี้ไปแล้ว สำหรับเธอคงเป็นความสุข แต่สำหรับเขามันคือความทรมานระคนหงุดหงิดกับการจะต้องใช้ความพยายามอย่างหนักเพื่อหักห้ามอารมณ์ดิบ แต่ถ้าขืนสถานการณ์ยังเป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ สักวันตบะของเขาคงแตกละเอียดและสัญญาที่ให้ไว้คงเหนี่ยวรั้งเอาไว้ไม่อยู่ ซึ่งขณะนี้ จิตใต้สำนึกก็ร่ำๆอยากจะฉีกสัญญาปากเปล่าฉบับนั้นทิ้งเสียเดี๋ยวนี้ อชิระผ่อนลมหายใจยาวขณะขยับร่างถอยอย่างเชื่องช้า แต่สายตาเจ้ากรรมยังคงอ้อยอิ่งอยู่กับเรียวปากอิ่มชุ่มเรื่อด้วยเลือดฝาดเผยอน้อยๆราวจะเชิญชวนให้ดื่มด่ำ และอารมณ์ร้อนรุ่มพลันเหือดหาย เมื่อร่างกายขยับถอยได้ไม่เท่าไหร่ ก็หล่นร่วงลงไปกองกับพื้น “บ้าฉิบ!” สบถงึมงำพร้อมลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วปรับสีหน้าให้เรียบเฉย เมื่อเมธิกาขยับตัวและหยีตาขึ้นอย่างงัวเงียเหลียวมองหาต้นตอของเสียงประหลาดที่แว่วเข้าหูเมื่อครู่ แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ นอกจากร่างสูงเพรียวที่ยืนหัวโด่ทำหน้าไร้อารมณ์อยู่ข้างเตียง “อืม อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เธองึมงำบอกพร้อมลุกขึ้นไปลากเจ้าบ็อบบี้ขึ้นจากพื้นมานอนกอด และหลับลงไปอีกครั้งอย่างง่ายดาย อชิระผ่อนร่างที่ยืนเกร็งเมื่อครู่ให้อยู่ในท่วงท่าสบายพร้อมยกแขนข้างหนึ่งเท้าสะเอว ส่วนอีกข้างบีบนวดขมับ หวังจูนสติสตางค์ให้สงบนิ่ง ไม่หวั่นไหวไปกับสิ่งเร้าที่ยังคงหลับอุตุไม่รู้เรื่องรู้ราวสักนิด ว่าตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้เขามีอาการรวนเรเสียศูนย์อย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิต และหันเดินออกจากห้อง ไปปลุกน้องชายให้ออกมาวิ่งออกกำลังกายเรียกเหงื่อ ก่อนออกไปทำงาน """"""""" ภายในห้องทำงานใหญ่..ขณะศรากำลังช่วยอชิระตรวจเอกสารโครงการต่างๆ เสียงอินเตอร์คอมก็ดังขึ้น “ท่านประธานคะ คุณวรัญญามาขอพบค่ะ” “โอ๊ะโอ” ศรามองพี่ชายยิ้มๆ “สงสัยจะงานเข้านะเฮีย” อชิระยังคงเงียบ ก่อนกรอกเสียงลงไป “ให้เขาเข้ามา” “ค่ะ” และเพียงครู่ หญิงสาวผู้มีใบหน้าสวยโฉบเฉี่ยวสะดุดสายตาก็พาร่างสูงเพรียวราวกับนางแบบก้าวเข้ามา..ศรารีบชะโงกหน้ามากระซิบกระซาบกับพี่ชาย “โชคดีนะเฮีย” ก่อนจะชิ่งหนีทันที แต่ถูกหญิงสาวเอ่ยสกัดเสียก่อน “จะรีบไปไหนล่ะคะ คุณก้อง” ชายหนุ่มฉีกยิ้มหวาน “ผมมีนัดกับผู้บริหารท่านนึงน่ะครับ เชิญตามสบายเลยนะครับคุณญาญ่า” แล้วก็รีบก้าวออกไปจากห้อง หญิงสาวจึงหันกลับมาหาอีกคนที่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง “จะไม่ทักทายกันหน่อยหรือคะ” อชิระหยัดยิ้มเพียงเล็กน้อย “คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” “สองวันแล้วค่ะ แล้วก็เพิ่งรู้ถึงข่าวดีของคุณ จนเกือบทำให้ฉันไปหาคุณที่บ้านตั้งแต่เมื่อคืนเสียด้วยซ้ำ” น้ำเสียงที่พูดออกมาเจือด้วยความไม่พอใจ..ทั้งๆที่เธอกกกอดเขาอยู่นานหลายเดือน แต่เพียงแค่เธอไปเที่ยวพักผ่อนต่างประเทศได้ไม่เท่าไหร่ นังแมวขโมยที่ไหนก็ไม่รู้แอบย่องมาฉกเขาไป ทำให้ความหวังของเธอที่จะสานสัมพันธ์กับเขาจนถึงขั้นแต่งงานเป็นอันพังทลายจนสิ้น และมันก็รวดเร็วจนเธอปรับตัวยอมรับไม่ได้จริงๆ ใบหน้าของคนฟังเข้มขึ้นตามน้ำเสียงที่เปล่งออกไป “ผมไม่ชอบให้ใครเข้าไปวุ่นวายที่บ้าน คุณก็น่าจะรู้” “เพราะรู้ไงคะ ฉันถึงอดทนรอจนเช้า” และอีกสิ่งหนึ่งที่น่าเจ็บใจคือ ถึงแม้ว่าเขาจะซื้อของขวัญราคาแพงให้หลายชิ้นและพาเธอออกงานหรือควงไปไหนมาไหนด้วย แต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่คิดจะพาเธอเข้าบ้านหรือแม้แต่การเอ่ยถึงก็ไม่มีเลย..และจากการคบหากันนาน ทำให้พอจะรู้ลักษณะนิสัยใจคอเขาพอสมควร ถ้าหากเขาไม่พอใจอะไรแล้ว เธอก็ต้องห้ามทำสิ่งนั้นเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นก็จะถูกตัดหางปล่อยวัดอย่างผู้หญิงที่ผ่านๆมาของเขา “..ข่าวที่ว่า คุณแต่งงานแล้ว มันจริงหรือคะ” “มันก็เป็นไปตามข่าวที่คุณรู้นั่นล่ะ” เขาพูดเหมือนไม่ใช่เรื่องร้ายแรง ในขณะที่เธอแทบเต้น “แล้วฉันล่ะคะ คุณเอาฉันไปไว้ตรงไหนกัน” “คุณก็อยู่ของคุณตามปกติ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง” วรัญญาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ และเดินอ้อมโต๊ะทำงานมาหยุดข้างเก้าอี้ เขาจึงหมุนตัวมามองหน้าเธอ “ฮึ! ทำเหมือนว่าฉันไม่มีหัวใจเลยนะคะ คุณก็รู้ว่าฉันรักคุณมากแค่ไหน แต่คุณก็ยังทำร้ายฉันด้วยการมีผู้หญิงอีกคน แถมยกย่องให้เป็นเมียตบเมียแต่งอย่างออกนอกหน้าด้วย” “ถ้าไม่พอใจ คุณจะไปจากผมก็ได้นะ” น้ำเสียงและใบหน้าของผู้พูดเรียบเฉย ไม่สนใจความรู้สึกของเธอสักนิด จนหญิงสาวเองนั่นล่ะที่จำเป็นต้องเก็บความขุ่นมัวไว้ในอก เพราะยังไม่อยากเสียเขาไปในตอนนี้ “คุณนี่ ใจร้ายจริงๆ” แล้วก็ยอบตัวนั่งลงบนตักเขาพร้อมโอบแขนรอบลำคอหนาอย่างละมุนละไม มองสบเข้าไปในดวงตาคู่คมสีน้ำตาลเข้ม “แต่ไม่ว่ายังไง ฉันก็รักคุณอยู่ดี” ใบหน้าพลางเลื่อนเข้าใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่น “ทั้งรัก..ทั้งต้องการ..” กระซิบแผ่วหวิวก่อนบรรจงทาบทับเรียวปากไล้เลียกับริมฝีปากเขา จนได้รับการตอบสนองกลับมาในที่สุด สองเรียวแขนโอบกอดแน่นเบียดเนื้อตัวดื่มด่ำกับความฉ่ำหวานร้อนแรงที่ต่างฝ่ายต่างมอบให้กันจนพอใจ จึงเคลื่อนผละห่างอย่างอ้อยอิ่ง แต่สองเรียวแขนของเธอยังคงโอบกอดเรือนร่างแกร่งไม่ปล่อย “..คืนนี้อยู่กับฉันนะคะ..ฉันอยากจะแน่ใจว่า คุณยังต้องการฉันอีกรึเปล่า..” “ทั้งๆที่ผมแต่งงานแล้ว คุณก็ยังอยากจะอยู่กับผมเรอะ” “ค่ะ เพราะว่าฉันรักคุณจนเกินกว่าจะเสียคุณไปได้” ใบหน้าเข้มหยัดยิ้มในสิ่งที่ได้ยิน..ทว่าภายในใจนั้น ไม่เชื่อคำหวานของเธอสักนิดเดียว แต่ก็เอาเถอะ..เพราะเขายังไม่เบื่อที่จะตักตวงความสุขจากเรือนร่างนี้ เธออยากจะพร่ำพูดอะไรก็ช่าง ขอแค่ไม่ทำให้เขารำคาญเท่านั้นเป็นพอ “ได้สิ..แต่ตอนนี้ ผมขอทำงานก่อนนะ” “ก็ได้ค่ะ แล้วคืนนี้อย่าเบี้ยวนัดนะคะ” “ครับ” หญิงสาวทาบริมฝีปากดื่มด่ำเป็นการล่ำลา ก่อนลุกเดินออกจากห้องโดยมีสายตาของอชิระมองตาม..การที่เขายังมีผู้หญิงอื่นคงไม่ถือว่าเป็นการนอกใจภรรยา เพราะการแต่งงานที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับเมธิกานั้นเป็นเพียงแค่การอุปโลกน์ขึ้น และเขาก็ยังคงให้อิสระเธอเหมือนเดิม ดังนั้น ตัวเขาเองก็สมควรแสวงหาความบันเทิงใจเฉกเช่นเมื่อก่อนโดยไม่มีอะไรมาขวางกั้นเช่นกัน """""""""""""""""""""""""""" ภายใต้ความเงียบสงบก่อนแสงอรุณรุ่งของเช้าวันใหม่จะทอประกายจับเส้นขอบฟ้า เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ปลุกให้ร่างที่ทอดนอนเปลือยเปล่าภายใต้ผืนผ้าห่มสีเลือดหมูพาดปิดทรวงอกอวบสล้าง ปรือเปลือกตาขึ้นมองในความสลัวของโคมไฟ เห็นอชิระยืนอยู่หน้ากระจกเงากำลังกรอกเสียงเบาๆตอบรับกับปลายสาย “เดี๋ยวอั๊วลงไปแล้ว” และวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง จัดแจงติดกระดุมเสื้อเชิ้ตต่อ ซึ่งเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ศรานำมาให้ตั้งแต่เมื่อคืน วรัญญาตลบผืนผ้าห่อคลุมทรวงอกแบบหมิ่นเหม่ ลุกลงจากเตียงเดินลากชายมากอดเขาจากด้านหลัง “ทำไมกลับเร็วจังเลยล่ะคะ” “วันนี้มีประชุมเช้า” ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ มือก็ยังจัดเสื้อผ้าไปเรื่อย “คุณกำลังทำให้เสื้อผมยับนะ” หญิงสาวลอบผ่อนลมหายใจยาวกับความเฉยชาของเขา ซึ่งต่างจากเวลาอยู่บนเตียงลิบลับ ที่เขาจะกลายเป็นอีกคนที่เต็มเปี่ยมด้วยอารมณ์ร้อนแรง กร้าวแกร่ง และดุดันไม่ต่างอะไรกับสัตว์ป่าหิวกระหาย..เรียวแขนที่โอบกอดจึงคลายออก และเดินกลับมานั่งไขว่ห้างบนปลายเตียง มองเขาแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อย เขาจึงหันกลับมาอีกครั้ง เพียงเพื่อจะเก็บเสื้อผ้าชุดเดิมพับลวกๆใส่ถุงกระดาษ ซึ่งถึงแม้ว่าเขาจะเคยมานอนกับเธอหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยทิ้งสมบัติอะไรสักชิ้นที่แสดงถึงความผูกพันระหว่างกันเลย ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า หรือแม้แต่แปรงสีฟัน จึงทำให้เธอลังเลที่จะทุ่มเทใจให้เขาจริงจัง และในเมื่อตอนนี้เขามีพันธะผูกพันเป็นตัวเป็นตนแล้ว เธอก็ยิ่งไม่แน่ใจว่า มันจะคุ้มกันไหมที่จะอยู่กับเขาเช่นนี้เรื่อยไป หรือควรจะตัดใจและเริ่มมองหาสิ่งใหม่ๆต่อไป วรัญญาลุกขึ้นเดินไปหาเขาอีกครั้ง ปลายนิ้วกรีดกรายไล้ตามสาบเสื้อ เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มหวานละไม “คุณจะมาหาฉันอีกเมื่อไหร่คะ” “ไว้ผมจะโทรหาก็แล้วกัน” เขาตอบก่อนจะโน้มตัวลงหอมแก้มนุ่มละมุนเพียงแผ่วเบา แล้วก็ผละห่างเดินออกไปจากห้อง โดยมีสายตาของหญิงสาวมองตามด้วยความครุ่นคิดเกี่ยวกับอนาคตระหว่างเธอกับเขา และไม่เพียงแค่วรัญญาเท่านั้นที่ครุ่นคิดถึงเขา ผู้หญิงอีกคนก็นอนกระสับกระส่ายผุดลุกผุดนั่งสลับไปมาเกือบครึ่งค่อนคืนแล้ว กับการที่ไม่มีใครอีกคนกลับมาให้กอดเหมือนเคย สุดท้าย ก็เอาอารมณ์มาลงกับเจ้าตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ซึ่งบัดนี้ลงไปนอนแอ้งแม้งกับพื้น แต่ความหงุดหงิดก็ยังไม่หายออกไปจากใจเสียที เมธิกากอดอกเหลือบสายตาลงมองโทรศัพท์มือถือข้างกาย..ถ้าไม่กลัวเสียฟอร์มล่ะก็ คงโทรศัพท์ไปจิกเขาให้กลับบ้านตั้งหลายครั้งหลายหนแล้ว “หน็อยตาเฒ่า! อย่าให้รู้นะว่าไปกกอีหนูอยู่ที่ไหน แม่จะตามไปสอยให้ร่วงเลย” ......................................................................................................... โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 12:14:07

ความคิดเห็นที่ 3 คุณลูนาติก === วิธีเอาคืนทั้งต้น+ดอกเนี่ย ไม่รู้จะคิดเหมือนกันรึเปล่านะคะ ฮี่ๆ คุณกุลธิดา (kdunagin)=== ตอนนี้ต้องเรียกว่า เมธิกาเอนจนล้มทับอชิระแล้วล่ะค่ะ ^^" เอาหนุ่มมาให้สาวๆติ๊ต่างกันว่าเป็นเฮียเล่ย ^^ . . . . แก้ไขเมื่อ 25 ก.ค. 54 12:50:27 แก้ไขเมื่อ 25 ก.ค. 54 12:16:43 จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 12:16:17

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่ค่อยได้เม้นท์ให้................แต่ก็อุดหนุนทุกเรื่องจ๊ะ จากคุณ : เคโระทิ้งกระดอง เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 14:45:31

ความคิดเห็นที่ 5 หน็อยตาเฒ่า! อย่าให้รู้นะว่าไปกกอีหนูอยู่ที่ไหน แม่จะตามไปสอยให้ร่วงเลย    ^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^ หนูเมย์เสียศูนย์ซะแล้ว เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 20:08:18

ความคิดเห็นที่ 6 คุณเคโระทิ้งกระดอง === อูยย์..ปลื้มใจหลายเลยค่า ^_^ คุณลูนาติก=== ตอนต่อๆไป เมธิกาจะอาการเข้าขั้นโคม่าแล้วค่ะ อิอิ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 54 08:57:04

ความคิดเห็นที่ 7 เมธิกาควรเลิกสัญญาได้แล้วมั้งคะแบบนี้ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 02:44:11

ความคิดเห็นที่ 8 แหม ขึ้นชื่อว่าผู้หญิง ยังไงก็หวงซะมี ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 13:45:54