ความคิดเห็นที่ 1 จากแหล่งอ้างอิงที่ผมเคยได้สืบค้นมาบ้างนั้น ระบำดอกบัว เป็นการหยิบยกบางฉากบางตอนของเรื่องพระรถเสน เป็นตอนที่เหล่านางรำมารำถวายแก่ท้าวรถสิทธิ์ ซึ่งการแสดงชุดนี้ทางกรมศิลปฯได้ร่วมกับอาจารย์ผู้ประสิทประสาทวิชาท่านหนึ่งเป็นผู้ปรับปรุงและประพันธ์คำร้องขึ้นใหม่ โดยจัดแสดงขึ้นในช่วงต้นปีสองพันห้าร้อย เนื้อหาของเพลงนั้นขึ้นต้นว่า               “เหล่าข้าคณาระบำ ร้องรำกันด้วยเริงร่า.....” แต่ผมจะขอยกยอดเรื่องของประวัติความเป็นมานี้ไปเพราะเดี๋ยวจะดูเป็นการสอนจระเข้ว่ายน้ำเสียเปล่าๆ              มาว่ากันในส่วนของผมต่อดีกว่า นักเรียนที่สมัครใจแสดงในงานปีใหม่นั้นจะต้องมาซักซ้อมกันทุกวันๆละสองเวลา(คิดแล้วไม่ผิดอะไรกับการกินยาหลังอาหาร) ช่วงแรกคือหลังเคารพธงชาติซ้อมกันที่สนามฟุตบอล ดีนะที่ไม่ใช่หน้าร้อนมิเช่นนั้นคงได้ตับแตกกันเป็นทิวแถว ส่วนอีกช่วงคือตอนพักเที่ยงก่อนเข้าเรียนสิบห้านาที ขึ้นชื่อว่าเป็นงานปีใหม่แล้วก็จำเป็นต้องให้การแสดงที่ออกมานั้นมีความสวยงาม พร้อมเพรียง และถูกต้องทุกท่วงท่า เพราะนอกจากจะมีผู้ใหญ่ในโรงเรียนและบรรดาผู้ปกครองมาดูแล้วผู้ใหญ่จากโรงเรียนอื่นๆก็ได้รับเชิญมาในวันงานด้วย (แหมอันที่จริงน่าจะเชิญแมวมองมาด้วยแฮะ) เมื่อมีการซักซ้อมกันทุกวันความนึกสนุกตามประสาเด็กก็กลายเป็นความเบื่อหน่ายและท้อถอย จากคนร่วมร้อยร่องหรอลงไปตามวันเวลา และเหลือแค่ราวเกินครึ่งร้อยมานิดหน่อย เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วครูเลยต้องขอให้นักเรียนที่เหลืออยู่ตั้งอกตั้งใจซ้อมและขอให้อยู่ถึงวันงานแสดงจริงทุกคน              วันปีใหม่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ครูแจ้งให้รู้ทั่วกันว่า ระบำดอกบัวของพวกเราจะจัดแสดงสองวัน แบ่งเป็นวันแรกในวันส่งปีเก่าจะแสดงที่สนามฟุตบอลตามที่ทุกคนได้รู้กัน และวันที่สองในวันปีใหม่จะขอนักเรียนเพียงแค่สิบคนแบ่งเป็นชายหญิงห้าคู่แสดงบนเวที หลังจากที่ผมได้ติดร่างแหมาจากกว่าร้อยคนนั้นแล้ว ก็ยังมีสิทธิ์ได้ไปต่อเป็นหนึ่งในสิบคนด้วย(ทำเป็นพูดดีเหมือนเข้ารอบประกวดร้องเพลง) ที่พูดนี่ผมไม่ได้จะยกยอตัวนะครับ ผมเองก็จำไม่ได้แล้วว่าครูท่านเลือกผมหรือเป็นผมที่เสนอหน้าไปเอง แต่เอาเป็นว่าตั้งแต่เกิดมาในชีวิตจนถึงชั้นป.สี่ นี่แหละคือเวทีแรกของผม เย็นวันนั้นผมกลับบ้านนำความภูมิใจไปบอกพ่อและแม่ว่าลูกคนนี้จะได้ออกเวทีกับเขามั่งแล้วนะ เป็นเหตุให้ท่านทั้งสองงงไม่น้อยเพราะแต่ไหนแต่ไรมาไอ้ลูกชายคนนี้เป็นเด็กขี้อายอย่างกับอะไรดี แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นกับเอ็งถึงได้นึกสนุกอยากขึ้นเวทีกะเค้ามั่ง(ผมว่าจริงๆท่านคงอยากจะบอกว่าเอ็งเป็นเด็กผู้ชายทำไมเอ็งไม่ไปสมัครลงเล่นกีฬาสีจะมาฟ้อนรำหาพระแสงอะไร) จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 16:49:36

ความคิดเห็นที่ 2 ไหนไหนจะแสดงงานส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ทั้งที มีรึที่จะให้ระบำดอกบัวน้อยหน้าใครมันก็ต้องมีชุดแต่งตัวหรือที่ภาษาฝรั่งเขาเรียกว่าคอสตูมกันมั่งละน่า เด็กผู้ชายนั้นสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นคอกลมสีชมพูอ่อนแบบไม่มีปก ปล่อยชาย นุ่งกางเกงคลุมเข่าสีเขียวขี้ม้าปลายกางเกงขลิบผ้าสีชมพูอ่อนสีเดียวกับเสื้อ มีผ้าคาดเอวด้วยผ้าสีเดียวกับกางเกงมัดเป็นโบว์เอาไว้ด้านหน้า ส่วนเด็กผู้หญิงห่มสไบเฉียงสองชายสีชมพูอ่อนทับเสื้อคอกระเช้าด้านใน นุ่งโจงกระเบนสีเขียวขี้ม้าคาดเอวด้วยผ้าปักเลื่อมสีทอง ส่วนเครื่องประดับเช่น สร้อยคอ,กำไลข้อมือ หรือดอกไม้ทัดหูนั้นใส่ได้ตามสะดวก ที่ขาดไม่ได้คืออาวุธครบมือประกอบท่ารำที่ทุกคนต้องมีถือไว้นั่นคือดอกบัวประดิษฐ์คนละหนึ่งคู่เพราะขึ้นชื่อว่าระบำดอกบัวหากไม่มีดอกบัวแล้วเห็นจะจบกัน ผมมันคนประเภทความจำสั้นแต่รักนั้นยาว เมื่อเวลาผ่านไปก็แทบลืมจนหมดแล้วว่าท่วงท่ารำที่ใช้ในการแสดงนั้นท่าไหนเป็นท่าไหน แต่กับการที่ผมสามารถอธิบายเสื้อผ้าที่สวมใส่ได้อย่างละเอียดนั้นเป็นผลจากรูปถ่ายที่มีเก็บไว้อยู่ไม่กี่ใบ เสียดายจริงๆหากตอนนั้นผมมีการบันทึกภาพเป็นวิดีโอเก็บไว้คงแฉได้หมดเปลือกกว่านี้นัก              และแล้ว....วันนี้ที่รอคอยก็มาถึง งานส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ ๒๕๓๐ วันแรกการแสดงเป็นไปอย่างราบรื่นไม่ขาดตกบกพร่องอะไร แต่วันที่สองนี่แหล่ะที่ผมมีเรื่องให้ต้องกลุ้มใจแต่เช้า ก็คุณแม่ของผมน่ะสิท่านหวังดีว่ากลัวจะเสียเวลา ท่านก็เลยจับผมแต่งหน้าทาปากซะตั้งแต่ออกจากบ้าน นึกดูสิครับมีเด็กผู้ชายที่ไหนกันจะมาทำอะไรพิกลแบบนี้ ครอบครัวผมจัดว่าอยู่ในฐานะปานกลางไม่มีรถราขับอะไรกับเขาหรอกจะไปโรงเรียนแต่ละทีก็โน่นแน่ะเดินไปขึ้นรถที่ตลาดโชคยังดีที่ท่านเดินไปด้วยกันกับผม ไม่งั้นนะผมคงโดนชาวบ้านร้านค้าแถวนั้นแซวเอาเป็นแน่ จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 16:50:33

ความคิดเห็นที่ 3 ภาพของผู้คนเมื่อได้มองจากบนเวทีนั้นเป็นมุมมองที่ผมไม่เคยได้เห็นมาก่อน ผมเองไม่เคยทำอะไรต่อหน้าคนเยอะๆแบบนี้ ความประหม่าและเขินอายยังหลงเหลืออยู่เล็กน้อยแต่ผมแก้เขินด้วยการไม่สบสายตาคนดูซะเลย จากที่ได้ซักซ้อมกันมาเป็นเวลานาน ได้รับการเคี่ยวเข็ญที่ดีจากครูผู้สอน อีกทั้งบนเวทียังมีเพื่อนๆร่วมแสดงกับผมอีกตั้งหลายคน การแสดงระบำดอกบัวจึงผ่านไปอย่างราบรื่นท่ามกลางเสียงปรบมือของเหล่าผู้ที่นั่งชมโดยเฉพาะผู้ปกครองที่มาร่วมเชียร์บุตรหลานของตนเอง ผมก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกภูมิใจเล็กๆในตัวเอง ผมคิดเอาเองว่าเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจการแสดงครั้งนั้นแล้วคงจะเลิกแล้วต่อกัน ที่ไหนได้ผ่านพ้นปีใหม่ไปได้ไม่เท่าไหร่ ครูก็บอกว่าทางครูใหญ่ขอให้นักเรียนที่แสดงชุดระบำดอกบัวในวันปีใหม่ทั้งสิบคนนั้น ได้ไปร่วมแสดงในงานวันรวมศิษย์พระธรรมวิทย์ที่จะจัดขึ้นในช่วงปลายเดือนมกราคมปี๒๕๓๐ที่โรงเรียนย่านบางลำภู ผมบอกตัวเองว่าเอาไงก็เอาล่ะทีนี้หากขึ้นหลังเสือแล้วไม่มีวันลงเด็ดขาด ถือซะว่าเป็นการแสดงทิ้งท้ายก็แล้วกัน แถมยังเป็นการแสดงนอกสถานที่ครั้งแรกอีกด้วย ที่นั่นผมได้เห็นการแสดงจากโรงเรียนอื่นๆมากหน้าหลายตารวมทั้งยังมีการแสดงระบำดอกบัวเหมือนกันเสียด้วยแต่ต่างคนละเวอร์ชั่นกัน เพราะของเขาจะใช้หญิงล้วนการแต่งองค์ทรงเครื่องและท่วงท่ารำก็แตกต่างกันไปบ้าง              ทุกวันนี้หากผมได้หยิบรูปถ่ายวันงานขึ้นมาดูทีไรเป็นต้องนึกถึงความประทับใจครั้งหนึ่งในชีวิตในครั้งกระนั้น แต่ผมยังข้องใจตัวเองอยู่ว่าหลังจากที่ผมหาญกล้าขึ้นไปแสดงถึงหน้าเวทีแบบนั้นแล้ว หลังจากนั้นทำไมผมถึงแทบไม่เคยย่างเท้าเข้าไปสัมผัสกับคำว่าเวทีอีกเลย ให้มันได้อย่างนี้สิพ่อหนุ่ม จบแล้วครับผม จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 54 16:51:41

ความคิดเห็นที่ 4 ใช่ค่ะ การมีส่วนร่วมบนเวทีแต่เมื่อเด็กนั้น มันแจ่มใสมากค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 15:51:24

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณที่แวะมาอ่านครับผม จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 09:21:34