ความคิดเห็นที่ 1 ซีรินบรั่นดีลงแก้วเล็กน้อยและช่วยพยุงป๊อปปี้ให้ลุกนั่ง เมื่อเขาจ่อแก้วกับปากของหล่อน หล่อนก็นิ่วหน้าพร้อมกับยกมือขึ้นแตะมือของเขาเป็นเชิงห้าม ถามเสียงแหบแห้ง “ไม่ผสมน้ำสักนิดรึ” “แบบนี้ดีกว่าครับ” ซีบอกพลางตะแคงแก้ว มืออีกข้างดันด้านหลังคอของหล่อนเบาๆ เพื่อให้เปิดปาก “ดื่มช้าๆ จนกว่าจะหมด” ป๊อปปี้หลับตาแน่นแล้วทำตาม หล่อนดื่มจนหมดแก้วแล้วทำหน้าเหยเก ตัวสั่น “ฉันเกลียดเครื่องดื่มมีแอลกอฮอล์จริงๆ” ปิศาจหนุ่มหัวเราะ “พั้นซ์ก็มีแอลกอฮอล์นะครับ” “แต่มันก็มีผลไม้ช่วยกลบรสชาติขมๆ ล่ะ อีกอย่างฉันแค่จิบไม่ได้ดื่มอั๊กๆ เหมือนพวกผู้ชายสักหน่อย” ป๊อปปี้เถียง ซียิ้มกว้างพลางชูสองมือขึ้นอย่างยอมแพ้ จากนั้นเขาก็นั่งลงคุกเข่าตรงหน้าหญิงสาวโดยยกเข่าข้างหนึ่งขึ้น ดวงตาจับจ้องเลือดฝาดที่ค่อยๆ กระจายทั่วใบหน้าจนถึงรอยแผลเป็นของหล่อน สายตาจริงจังของเขาทำให้ป๊อปปี้รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งร่าง “เอ่อ...” หล่อนเริ่ม พลางกวาดสายตาไปรอบบริเวณแก้เขิน “แม่มดคนนั้นหายไปไหนแล้ว” “หล่อนไปแดนปิศาจครับ” ป๊อปปี้เลิกคิ้ว “ก็ไหนเธอบอกว่าประตูปิด...” “เป็นประตูของพวกปิศาจชั้นต่ำครับ ไม่ใช่ชั้นขุนนางหรือราชวงศ์” แล้วซีก็พยักพเยิดไปตามทางเดิน “ตรงไปอีกก็จะเจอทางแยกที่มีแต่แม่มดหรือปิศาจเท่านั้นที่เห็นครับ ปลายทางแยกจะมีหลุมสำหรับทิ้งขยะ...” “พูดง่ายๆ คือประตูนั้นไว้สำหรับทิ้งขยะ” ป๊อปปี้สรุป “แล้วทำไมแม่มดถึงยอมบุกหลุมขยะเพื่อไปแดนปิศาจด้วยล่ะ” “เพื่อพบเขาไงครับ” ซีตอบ เมื่อเห็นป๊อปปี้ขมวดคิ้วนิ่วหน้า เขาก็อธิบายต่อ “นานมาแล้วที่ชายคนนั้นมีชื่อเสียงว่าชมชอบสาวงาม เหล่าแม่มดที่มั่นใจในความงามของตัวเองหลายคนมักจะลักลอบไปพบเขาเพื่อเปลี่ยนสัญญาครับ เพราะอย่างนี้แหละพวกปิศาจเลยเรียกแม่มดกลุ่มนี้ว่านักฉวยโอกาส” “เปลี่ยนสัญญาได้ด้วยรึ”   “ได้แน่นอน ถ้าปิศาจตนนั้นมีพลังอำนาจสูงกว่า” นั่นสิ ใครจะมีอำนาจเหนือราชาปิศาจไปได้ ป๊อปปี้คิด แต่ต่อให้เส้นทางสายนั้นโรยด้วยกลีบกุหลาบ หล่อนก็ไม่อยากพบฟีนเดสเลย์ ปิศาจที่สามารถปกครองเหล่าปิศาจที่ชั่วร้ายมานานหลายพันปี นอกจากต้องเก่งและฉลาดเฉลียวมากแล้วยังต้องมีอุปนิสัยโหดเหี้ยมอำมหิตอีกประการหนึ่งด้วย ซึ่งฟีนเดสเลย์ถือเป็นบุรุษแถวหน้าของความชั่วช้าสามานย์เลยทีเดียว “มะ.. แม่มด คะ... คนนั้นจะ...” ป๊อปปี้กระแอมเมื่อรู้สึกว่าเสียงของตัวเองสั่น “จะได้ในสิ่งที่หล่อนต้องการไหม” ซียิ้ม สายตาของเขาหยุดอยู่ตรงปอยผมของป๊อปปี้ที่หลุดลงมาจากมวย “ผมไม่ทราบครับ” ปิศาจหนุ่มพูดพลางเอื้อมมือไปหยิบปอยผมกระจุกนั้นเหน็บไว้กับใบหูของหญิงสาวและฉวยโอกาสลูบไล้ใบหูของหล่อนเล่นเสียเลย “แต่เมื่อคำนึงถึงอายุของราชาองค์นั้นแล้ว ผมเชื่อว่าความงามไม่ใช่เรื่องที่เขานำมาเป็นองค์ประกอบในการตัดสินใจอย่างแน่นอน” “อ้อ” ป๊อปปี้จับข้อมือซีและออกแรงดึงเบาๆ เพื่อให้เขาหยุด “แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับแม่มดคนนั้นถ้าราชาปิศาจไม่สนใจข้อเสนอของหล่อน” “หล่อนก็จะกลายเป็นขยะในอีกไม่ช้า” โอ ช่างโง่เง่าเหลือเกิน หล่อนน่าจะรู้ดีว่าหลุมขยะนั้นไม่ได้มีไว้สำหรับทิ้งขยะจริงๆ ป๊อปปี้ถอนหายใจแล้วหลับตา พยายามผลักไสกลิ่นเหม็นเน่าออกจากประสาทการรับรู้ของตน และเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง หล่อนก็สามารถหายใจได้เป็นปกติดังเดิม ตอนนั้นเองที่หล่อนได้ยินเสียงกระซิบกระซาบดังอยู่รอบบริเวณ ดูเหมือนว่าสวนแห่งนี้เป็นสถานที่ยอดนิยมสำหรับการลักลอบพบปะกันของบรรดาหนุ่มสาว “ดูเหมือนฉันจะตัดสินใจผิดที่ออกมาชมสวน” หญิงสาวขยับตัวนั่งให้สบายขึ้นพลางจัดกระโปรง ซียังคงนั่งอยู่ที่เดิมและส่งยิ้มกรุ้มกริ่มให้จนป๊อปปี้ต้องถลึงตาใส่เขาอีกรอบ “ฉันมาทำงานนะซี” “ผมรู้ครับ” ปิศาจหนุ่มยักไหล่ แต่ดวงตาพราวระยับของเขายังจับจ้องอยู่บนใบหน้าของหล่อนเช่นเดิม ป๊อปปี้กระแอมแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “เธอเคยพูดค้างเรื่องซื้อขายอะไรสักอย่างที่เกี่ยวข้องกับเด็กสาวสองคนที่เราพบหน้าคฤหาสน์ มันหมายความว่ายังไงรึ” “เรื่องนั้น” ซีเกาคางและเบือนสายตาจากหล่อนไปหยุดอยู่ตรงพุ่มไม้ที่ถูกตัดแต่งเป็นก้อนสี่เหลี่ยมลูกเต๋า “บางครั้งบาโทรี่ก็ทำสัญญาซื้อขายกับมนุษย์เพื่ออำนวยความสะดวกให้กับปิศาจครับ” “แล้วทำไมคนที่เคยค้าขายร่วมกันถึงกลายเป็นเหยื่อได้ล่ะ” ซีเบือนสายตากลับมามองหล่อนแล้วยิ้ม “เพราะสัญญาคุ้มครองเฉพาะผู้ทำสัญญาครับ ไม่ได้รวมถึงทายาท” “เหมือนกันหมดสินะ” ป๊อปปี้ยิ้มหยันแล้วกอดอก ซีหัวเราะขณะลุกจากพื้นและนั่งลงข้างกายหล่อน “คุณต้องเห็นใจปิศาจบ้างนะ เรามีร่างกาย วิญญาณและหัวใจดวงเดียวเหมือนกับคุณ การที่คุณผลักไสเราให้ไปดูแลผู้หญิงอื่น นอกจากจะทำให้เราเหน็ดเหนื่อยโดยใช่เหตุแล้ว ยังเป็นการทำร้ายหัวใจที่แสนภักดีของเราด้วย” “ฉันไม่เห็นว่าปิศาจตนอื่นจะมีปัญหากับเรื่องนี้” ป๊อปปี้แย้ง “พวกนั้นไม่ใช่ผม” คำโต้ตอบหน้าตายของซีทำให้ป๊อปปี้หัวเราะ แล้วเสียงก็เงียบไปเมื่อปิศาจหนุ่มคว้ามือของหล่อนไปกุมไว้ เขามองตรงไปข้างหน้าแต่ไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ มีเพียงนิ้วหัวแม่มือของเขาที่คลึงมือของหล่อนเล่นเท่านั้นที่บอกให้รู้ว่าเขากำลังใช้ความคิด ตอนนั้นเองที่คนรับใช้ในคฤหาสน์วิ่งกระหืดกระหอบมาหา “มายลอร์ด” เขาก้มลงต่ำจนศีรษะเกือบติดหัวเข่า “นะ... นายท่านลูริดมาถึงแล้วครับ” สีหน้าและแววตาของซียังเรียบเฉย “แล้วไง” “นายท่านลูริดดึงดันจะเปิดประตูในคืนวันพรุ่งนี้ครับ” “แล้วไง” ป๊อปปี้เหลือบมองปิศาจหนุ่มด้วยสายตาคาดคะเนครู่หนึ่งแล้วจึงทอดถอนใจ หล่อนน่าจะเดาได้นานแล้วว่าซี ซาดิสท์ เป็นพวกขุนนางหรือไม่ก็ราชวงศ์ มีแค่ปิศาจสองชั้นนี้เท่านั้นที่มีอำนาจอย่างเหลือเฟือ แต่ก็อีกนั่นแหละ หล่อนไม่ใช่คนฉลาดและซีก็เป็นปิศาจประเภทไม่ยอมพูดเรื่องของตัวเอง ถ้าเขาไม่อธิบายเรื่องประตูก่อนหน้านี้ หล่อนก็ต้องไปสอบถามเรื่องของเขาจากแม่มดคนอื่น เมื่อพิจารณาความจริงที่ผู้หญิงเหล่านั้นแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเกลียดหล่อนจนถึงขั้นหลีกเลี่ยงการเสวนาด้วยแทบทุกครั้งที่หล่อนอยู่ตามลำพัง ป๊อปปี้จึงมั่นใจมากว่าหล่อนจะได้รู้รายละเอียดเกี่ยวกับตัวตนของซีไม่มากนัก และท้ายที่สุดหล่อนก็จะไม่รู้อะไรเลยเหมือนดังที่ผ่านมา กระนั้น ผู้ชายที่ขอหล่อนแต่งงานก็ไม่ควรทำตัวมีความลับกับหล่อนไม่ใช่รึ ทั้งที่ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่โกรธ แต่ป๊อปปี้ก็อดรู้สึกโมโหไม่ได้ หล่อนดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขาและลุกขึ้นยืน “ฉันคิดว่าเราควรกลับเข้าไปในงานแล้วแจ้งให้ลอร์ดบาโทรี่ทราบว่าแขกของเขาหายไปคนหนึ่ง” จากนั้นหล่อนก็เดินตัวตรงหน้าเชิดออกจากศาลา ปิศาจหนุ่มมองตามแผ่นหลังเหยียดตั้งของหล่อนแล้วยิ้ม ก่อนลุกขึ้นและเดินตามหลังหล่อนไปอย่างเงียบๆ คริสต์อุดปากของตนแน่นจนแทบหายใจไม่ออก ขณะเฝ้ามองแม่มดที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้ากับปิศาจหนุ่มเดินห่างออกไปจากศาลาริมน้ำโดยมีชายวัยกลางคนสวมเครื่องแบบตามหลังทั้งคู่ไปด้วย เธอไม่กล้าแม้แต่จะกลืนน้ำลายเพราะเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้เองที่นายปิศาจผมสีทองอ่อนจนเกือบซีดขาวตนนั้นจ้องตรงมายังพุ่มไม้จุดที่เธอหมอบซ่อนตัวอยู่ คริสต์รอจนกระทั่งทั้งหมดลับสายตาไปแล้ว จึงกล้าที่จะระบายลมหายใจออกมายาวเหยียด กว่าชั่วโมงเศษที่ผ่านมา เธอกับวาเลนลักลอบเข้าคฤหาสน์บาโทรี่จากทางด้านหลังซึ่งเป็นป่ารกชัฏได้เป็นผลสำเร็จ แต่แล้วเธอก็เกือบอาเจียนและหน้ามืดเพราะกลิ่นเหม็นเน่าของซากศพจำนวนมหาศาลที่อยู่ในบ่อลึกตรงปลายทางเดินนี้เอง ตอนแรกคริสต์คิดว่าตนมาช่วยพวกเด็กสาวไม่ทัน จนกระทั่งวาเลนอธิบายให้ฟังว่าหลุมนั้นมีไว้สำหรับทิ้งซากศพของพวกอมนุษย์ที่อยู่ในแดนปิศาจ ซึ่งเมื่อทำใจกล้าพิจารณาร่างในหลุมอย่างละเอียดพอสมควรแล้ว เธอก็พบว่าบางศพมีเขางอกออกมาและบางศพมีลักษณะของกะโหลกที่ไม่อาจเรียกว่าเป็นมนุษย์ได้เลย หลังจากปล่อยให้เธอดูจนสติของเธอเริ่มจะเลือนๆ แล้ววาเลนก็พามาซ่อนตัวตรงพุ่มไม้แห่งนี้และสอนการตั้งสมาธิเพื่อขับไล่กลิ่นเหม็นออกจากโสตประสาท จากนั้นเขาก็ขอตัวไปสำรวจรอบคฤหาสน์โดยมีจุดมุ่งหมายคือเพื่อขโมยอาหาร หาทางหนีทีไล่ที่ปลอดภัยสำหรับเด็กสาวจำนวนมากและค้นหาเอลิซ่า ซึ่งคริสต์คิดว่าวาเลนอาจหนีไปค้นหาสถานที่คุมขังพวกเด็กสาวแล้วก็ได้ “คนบ้า ก็ไหนบอกว่าจะพาฉันไปด้วยไง” คริสต์บ่นพึมพำพลางขยุ้มใบไม้ที่ถูกตัดเป็นก้อนสี่เหลี่ยมลูกเต๋า แต่พอเริ่มออกแรงดึง เธอก็ระลึกได้ว่าเสียงกิ่งก้านและใบไม้ที่เสียดสีกันอาจทำให้จุดซ่อนตัวต้องถูกเปิดเผยโดยไม่ตั้งใจก็ได้ เด็กสาวจึงระงับความต้องการที่จะระบายอารมณ์ของตัวเองไว้พลางลดมือลง ตอนนั้นเองที่วาเลนปรากฏตัวขึ้นเคียงข้างเธอ “คุณทำฉันตกใจนะ” คริสต์กล่าวหาด้วยเสียงไม่เบานัก วาเลนต้องใช้นิ้วแตะปากเป็นเชิงห้าม “ผมแวะไปห้องครัวก่อนกลับมา” เขาพูดพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ห่ออะไรบางอย่างไว้จนเป็นก้อนกลมๆ ออกจากกระเป๋าเสื้อ “เราเดินทางกันมาทั้งวัน ผมเลยคิดว่าคุณควรจะได้กินอะไรสักหน่อย” คริสต์ขยับเข้าหาวาเลนพลางชะโงกมองผ้าเช็ดหน้าขณะรอให้เขาแก้ปมมันออก แล้วเธอก็ยิ้มเมื่อเห็นว่าด้านในเป็นขนมปังอบกระเทียมสำหรับทานกับซุปสองชิ้นและเนื้อลูกวัวอบที่ทำสุกรอไว้เพื่อราดน้ำเกรวี่อีกชิ้นหนึ่ง แม้อาหารทั้งสองชนิดจะถูกทับจนบี้แบนแถมมีปริมาณไม่มาก แต่กลิ่นของมันก็ยังหอมยั่วยวนจนเด็กสาวกลืนน้ำลาย “น่าอร่อยจังค่ะ” คริสต์เช็ดมือกับกระโปรงและหยิบขนมปังกระเทียมมากัด เธอทำมือเป็นสัญญาณว่ายกเนื้อลูกวัวให้เขา วาเลนจึงหยิบส่วนของตนเข้าปากทั้งชิ้น เมื่อทานกันจนหมดแล้ว วาเลนก็เริ่มพูด “นอกจากเรื่องอาหารแล้ว ผมมีทั้งข่าวดีและข่าวร้ายจะบอก” เขาหยุดครู่หนึ่งแล้วเหลียวมองไปรอบบริเวณเพื่อค้นหาสิ่งผิดปกติ แต่เมื่อไม่รู้สึกถึงสิ่งใด เขาก็พูดต่อ “ข่าวดีคือผมพบทางออกจากคฤหาสน์โดยไม่ต้องผ่านบ่อศพ มันอยู่อีกด้านหนึ่งค่อนไปทางประตูหน้า ตรงนั้นมีต้นไม้ที่ถูกตัดแต่งเป็นตัวหมาป่ายืนคู่กับรูปปั้นเทพีอาเทมิส ผมคิดว่าเราใช้พวกมันกำบังตัวตอนหนีได้ ส่วนข่าวร้ายคือผมหาเอลิซ่าไม่พบและตอนนี้ในคฤหาสน์มีแม่มดกับปิศาจปะปนอยู่ด้วย” “ฉันเจอแม่มดที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้ากับปิศาจที่สู้กับคุณในหมู่บ้านด้วยค่ะ” คริสต์บอก “นรก!” วาเลนสบถแล้วกลอกตาขึ้นสวรรค์ ถอนหายใจแรงและยกมือเสยผมด้วยท่าทางกลัดกลุ้ม คริสต์มองท่าทางนั้นด้วยสายตาเป็นกังวล “เอ่อ... พวกเขาน่ากลัวมากหรือคะ” “คนเดียวที่น่ากลัว ซาดิสท์” วาเลนเม้มปากก่อนแลบลิ้นเลียมุมปากด้านหนึ่ง แล้วมองคริสต์ “คุณต้องไปรอตรงจุดที่ผมบอก ทันทีที่ผมช่วยพวกเด็กสาวแล้วผมจะตามไปสมทบ” คริสต์ตกตะลึง “ตะ... แต่คุณบอกว่า...”   “ผมทำงานคนเดียวสะดวกกว่า” วาเลนตัดบท “คุณไปคนเดียวได้ไหม” “แต่คุณสัญญา...” แล้วเธอก็เงียบและก้มหน้าเมื่อเห็นสายตาปรามของวาเลน “หยิบกระเป๋าแล้วไปรอที่รูปปั้น ผมจะรีบไปหาให้เร็วที่สุด” วาเลนลุกขึ้นยืน ถอดเสื้อและกลายร่างเป็นเสือในชั่วพริบตา จากนั้นเขาก็กระโจนขึ้นต้นไม้และหายตัวไปในความมืด ทิ้งให้คริสต์นั่งก้มหน้าอยู่ตรงนั้น “คนโกหก” คริสต์งึมงำ น้ำตาคลอเบ้า “คนไม่รักษาสัจจะ คุณสัญญาว่าจะพาฉันไปด้วย” เธอสูดน้ำมูก ใช้หลังมือปาดน้ำตาทิ้งพลางชำเลืองมองกระเป๋าของวาเลนด้วยสายตาไม่พอใจ แต่เธอก็คว้ามันมา เอาเสื้อของวาเลนยัดใส่กระเป๋าและสะพายมันไขว้หลังก่อนลุกขึ้นยืน เด็กสาวแหงนมองต้นไม้ สูดลมหายใจตามแบบที่วาเลนสอนพร้อมกับถีบเท้าข้างหนึ่งเพื่อกระโดด แขนทั้งสองเหยียดยาวเหนือศีรษะจับกิ่งไม้แล้วเหวี่ยงตัวให้ขึ้นไปอยู่บนกิ่งที่แข็งแรงกว่า ไม่ช้าเธอก็ขึ้นมานั่งอยู่บนต้นไม้ตรงจุดที่สามารถเห็นห้องโถงภายในคฤหาสน์ได้อย่างชัดเจน แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 54 19:23:48 จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 10:43:14

ความคิดเห็นที่ 2 ชั่วขณะหนึ่งที่คริสต์เห็นกลุ่มควันสีเทารายล้อมตัวชายหญิงบางคน แต่พอเธอกะพริบตามันก็หายไป เด็กสาวนิ่วหน้าก่อนลองสูดลมหายใจแบบเสือซ่อนตัว กลุ่มควันก็ปรากฏต่อสายตาอีกครั้งและอยู่คงทนกว่าเดิม เมื่อเธอลองเพ่งใบหน้าของพนักงานประจำโต๊ะเครื่องดื่มชายที่มีกลุ่มควันล้อมรอบตัวคนหนึ่ง เธอพบว่าใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวจนดูคล้ายปิศาจน่าเกลียดน่ากลัว ไม่ใช่แค่นั้น บรรดาหญิงชายที่มีควันสีเทาปรากฏให้เห็นแทบทุกคนก็มีใบหน้าอีกแบบหนึ่งซ้อนทับอยู่เช่นกัน “โอ” เธออุทานและปิดปาก ตอนนั้นเองที่แม่มดที่มีรอยแผลเป็นกับปิศาจของหล่อนเดินเข้ามาอยู่ในคลองสายตา เด็กสาวเห็นได้อย่างชัดเจนว่ากลุ่มควันที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่รอบตัวผู้หญิงคนนั้นมีสีสันที่แตกต่างออกไป มันเป็นสีทองระยิบระยับงดงามจับตา “ทำไมล่ะ” คริสต์พูดกับตัวเองแล้วพยายามเพ่งมองแม่มดคนนั้น หล่อนไม่มีใบหน้าของปิศาจซ้อนทับและปิศาจผมทองซีดคนนั้นก็ยังคงรูปงามเช่นเดิม “แปลกจัง” แล้วคริสต์ก็ต้องตัวแข็งเมื่อเห็นเด็กสาวสองคนเดินเข้าใกล้ปิศาจหนุ่ม พวกหล่อนส่งยิ้มโปรยเสน่ห์ให้เขาและจงใจไม่เหลือบมองแม่มดเลยสักนิด เด็กสาวร่างอวบกว่าทำเป็นจิบน้ำอะไรสักอย่างที่มีสีชมพูด้วยท่าทางยั่วยวน “อิลอยซา เจมม่า” คริสต์หลับตาแล้วสะบัดศีรษะเผื่อว่านี่จะเป็นภาพลวงตาเพื่อล่อลวงให้เธอออกไป แต่เด็กสาวทั้งสองคนยังยืนอยู่ที่นั่น คริสต์จึงยิ้มกว้าง “โอ พวกเธอยังมีชีวิตอยู่”   คริสต์เกือบกระโจนลงจากต้นไม้และตรงไปยังห้องโถงเพื่อพาตัวสองสาวออกมาแล้ว แต่พอคิดได้ว่าเธอคนเดียวไม่อาจรับมือกับแม่มดและปิศาจสองคนนั้น - โดยไม่ต้องพูดถึงพวกที่เหลือทั้งหมด – จึงหักห้ามใจไว้และคิดหาทางอื่น เมื่อคิดได้แผนหนึ่ง เธอก็กระโดดลงจากต้นไม้และย่องไปตามความมืดซึ่งเกิดจากพรรณพืชรอบคฤหาสน์ หลังจากก้าวย่างตามแบบที่วาเลนสอน คริสต์ก็มาถึงต้นไม้จุดที่นัดพบกับเขาในเวลาไม่นานนัก เธอซ่อนกระเป๋าไว้ตรงช่องว่างระหว่างรูปปั้นกับต้นไม้และเดินกลับไปตามเส้นทางเดิม พยายามมองลอดหน้าต่างห้องโถงเพื่อดูว่าเจมม่าและอิลอยซายังอยู่ดีหรือไม่ ซึ่งทำได้ค่อนข้างยากเพราะด้านในเต็มไปด้วยผู้คน แล้วเธอก็เห็นเจมม่ายืนคุยอยู่กับชายผมทองคนหนึ่งใกล้ประตูที่จะออกสู่สวนด้านหลัง ชายคนนั้นยืนตะแคงข้าง เส้นผมที่ปิดบังใบหน้าบางส่วนของเขาทำให้ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่คริสต์ไม่สนใจเขา เธอเร่งฝีเท้าไปทางนั้นพร้อมกับภาวนาขอให้เจมม่าออกมาข้างนอกตามลำพัง ซึ่งเมื่อถึงจุดหมายหล่อนก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ท่าทางของหล่อนเหมือนกำลังรอใครอยู่ อาจเป็นอิลอยซา คริสต์จึงตัดสินใจย่องเข้าไปใกล้แล้วเคาะกระจกเรียก เจมม่าสะดุ้งเล็กน้อยก่อนเหลียวหลัง เมื่อเห็นคริสต์ ดีแลน หล่อนก็นิ่วหน้าพร้อมกับเปิดประตูออกมา “เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” หล่อนพูดพลางปราดมองคริสต์ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “เดี๋ยวก่อนสิ ชุดนี้มันของฉันนี่” “เดี๋ยวค่อยอธิบายทีหลัง ตอนนี้เธอกับอิลอยซาต้องมากับฉันก่อน” คริสต์พูดแล้วจับมือของเจมม่า แต่หล่อนสะบัดทิ้งและตะคอกใส่ “จะมาหลอกฉันไปฆ่าหรือไง นางฆาตกร!” เสียงของเจมม่าไม่เบาเลย คริสต์จึงได้แต่จุปากพลางลอบชำเลืองเข้าไปในห้องโถงอย่างไม่สบายใจนัก แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นชายหญิงสามคู่มองมายังพวกเธอด้วยท่าทางสนอกสนใจ หนึ่งในนั้นมีควันสีเทาลอยล้อมรอบตัวด้วย “เจมม่า ได้โปรดไปกับฉันก่อนแล้วฉันจะอธิบายให้เธอฟังทีหลัง” คริสต์อ้อนวอน แต่เจมม่ากลับเท้าสะเอวพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ตอนนั้นเองที่คริสต์รู้สึกว่ามีใครบางคนอยู่ด้านหลัง แต่ยังไม่ทันเหลียวไปมอง เธอก็ถูกยึดลำตัวและอุดปากด้วยมือทรงพลังคู่หนึ่ง “เจอกันอีกแล้วนะ คริสต์คนสวย” คริสต์ขนลุกซู่เมื่อจำเสียงนั้นได้ และเจมม่าก็ช่วยยืนยันความคิดของเธอ “มิสเตอร์ลูริด คุณรู้จักหล่อนด้วยหรือคะ” ลูริดยิ้ม “แน่นอนหวานใจ ผมรู้จักหล่อนตั้งแต่เกิด” คำตอบของเขาทำให้เด็กสาวทั้งสองคนนิ่วหน้าด้วยความประหลาดใจ แต่ผู้ที่มีโอกาสถามคือเจมม่า โบการ์ด “หมายความว่ายังไงคะ” ปิศาจหนุ่มเพียงส่งยิ้มเร้นลับให้ ตอนนั้นเองที่อิลอยซา การ์ดเนอร์ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับชายหญิงสองคู่ คริสต์ตัวแข็งทื่อ ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าสองคนในกลุ่มนั้นคือแม่มดที่มีรอยแผลเป็นกับปิศาจผมสีทองซีด “เกิดอะไรขึ้น” อิลอยซาถามและมองคริสต์ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “ทำไมหล่อนถึงมาอยู่ที่นี่ได้” แม่มดที่มีรอยแผลเป็นมองอิลอยซาด้วยหางตาแต่ไม่พูดอะไร หล่อนเพียงกอดอก เชิดหน้ายืนดูเหตุการณ์อยู่เงียบๆ ส่วนปิศาจผมทองซีดตนนั้นยิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัย และชายหญิงอีกคู่ที่คริสต์ไม่รู้จักทำตาลุกวาว “โอ นี่เป็นสิ่งมีชีวิตที่ดิฉันคิดใช่ไหมคะ นายท่านลูริด” ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้าใกล้คริสต์ นิ้วชี้ที่ไว้เล็บยาวเฟื้อยแต่ตัดแต่งทาสีอย่างสวยงามเชยคางของเด็กสาวขึ้น “ช่างเป็นลูกผสมที่งดงามเหลือเกิน” “เราจะยืนคุยกันอยู่ตรงนี้รึ” ป๊อปปี้พูดพลางหมุนคอไปมองด้านหลังเล็กน้อย “ตามใจนะเอลิซาเบ็ท ฉันคิดว่าคุณคงมีข้ออ้างที่ดีที่จะบอกบรรดาแขกเหรื่อของคุณ” ผู้หญิงที่ชื่อเอลิซาเบ็ทเหลือบมองป๊อปปี้ด้วยสายตาไม่พอใจแต่ไม่พูดอะไร หล่อนเชิดหน้าพร้อมกับปล่อยคางของคริสต์แล้วหันไปพูดกับชายอีกคน “ลอร์ดฟาริงตันคะ ให้คนของเราพาพวกหล่อนไปที่ห้องพิเศษดีกว่า” ทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘ห้องพิเศษ’ คริสต์ก็คิดถึงคุกที่คุมขังพวกเด็กสาว นี่เป็นโอกาส เธอคิด โอกาสที่จะได้พบคนที่ถูกขังทั้งหมด ถ้าเพียงแต่เธอสามารถเรียกความโกรธเมื่อครั้งต่อสู้กับแม่มดที่มีรอยแผลเป็นคนนี้ได้ เธอก็จะพาพวกเด็กสาวทั้งหมดหนีไปได้อย่างแน่นอน คริสต์จึงจ้องหน้าป๊อปปี้ด้วยความแค้น ซึ่งไม่ใช่เรื่องยากเลยเมื่อคิดถึงภาพการตายของซาร่า “ดูเหมือนคุณจะหล่อนถูกหมายหัวนะคะ มิสป๊อปปี้” เอลิซาเบ็ทยิ้มเยาะ แต่เมื่อเห็นดวงตาเย็นชาของซาดิสท์ที่จ้องมา หล่อนก็ทำเป็นเฉไฉมองไปทางอื่น “ไม่เป็นไร ซี” ป๊อปปี้บอก แล้วเหลือบมองคริสต์ด้วยหางตา “ถึงอย่างไรเด็กคนนี้ก็ทำได้แค่ถลึงตาใส่ฉันเท่านั้นแหละ” “คุณช่างใจดีเหลือเกินมิสป๊อปปี้ ผมคิดว่าคุณจะควักลูกตาของหล่อนออกมาแล้วเสียอีก” “อยู่ที่ว่าคุณต้องการรีดผลประโยชน์จากเด็กคนนี้มากน้อยแค่ไหน ลอร์ดฟาริงตัน” ป๊อปปี้พูดพลางมองเขาด้วยสายตาเย็นชาเหยียดหยาม “ถ้าคุณคิดได้เพียงตื้นเขิน ฉันก็จะควักลูกตาหล่อนออกมาอย่างรวดเร็วจนคุณคาดไม่ถึงเลยเชียวล่ะ” เด็กสาวสองคนทำหน้าสยดสยอง แต่ลอร์ดฟาริงตันทำหน้าเหมือนอยากกระโจนเข้าบีบคอหล่อน ขณะที่ซีหัวเราะลั่น กระทั่งลูริดก็ยังหัวเราะในลำคอ แต่สำหรับคริสต์ น่าแปลกที่เธอไม่โกรธหรือหวาดกลัว ออกจะรู้สึกขำด้วยซ้ำ อาจเพราะเธอรู้ว่าถ้าแม่มดคนนี้คิดจะทำร้ายกันจริง หล่อนก็คงทำไปนานแล้วโดยไม่พูดอะไรสักคำ ความคิดเช่นนั้นทำให้คริสต์มองป๊อปปี้เต็มตาเป็นครั้งแรก แล้วเธอก็สังเกตเห็นว่าดวงตาของหล่อนเป็นสีฟ้าสดเหมือนท้องฟ้าในวันที่ไร้เมฆ เมื่ออยู่ในเวลากลางคืนเช่นตอนนี้ ดวงตาคู่นั้นดูราวกับจะเรืองแสงได้ เรือนร่างของหล่อนจัดได้ว่าสูงแบบอ้อนแอ้น แต่ส่วนนูนเด่นกลับเต็มอิ่มเย้ายวนตา และเมื่อตัดรอยแผลเป็นที่ทำให้ใบหน้าครึ่งหนึ่งของหล่อนเหมือนมีก้อนเนื้อชิ้นเล็กๆ ที่ปะติดปะต่อเข้าด้วยกันออกไป หล่อนก็เป็นผู้หญิงที่สวยงามมากคนหนึ่ง แต่นางแม่มดชั่วคนนี้จะมีความงามไปทำไม ในเมื่อหัวใจของหล่อนอัปลักษณ์ เลวร้ายเสียยิ่งกว่าหน้าตายามปัจจุบันของหล่อนเสียอีก คริสต์กำมือแน่นและรีบเบือนสายตาจากป๊อปปี้ พยายามเรียกความโกรธแค้นของตนกลับมา ตอนนั้นเองที่คนของลอร์ดฟาริงตันสามคนมาถึงพอดี คริสต์มองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขาทั้งหมดไม่ใช่มนุษย์ แต่เธอก็ยังถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะเธอรู้สึกว่าตนปลอดภัยเมื่ออยู่กับปิศาจพวกนี้มากกว่าอยู่กับลูริด น่าแปลกที่เธอไม่ชอบเขาเหมือนเมื่อครั้งแรกเจอ แม้คำพูดของเขาก่อนหน้านั้นทำให้เธอเกิดคำถามขึ้นในใจว่าเขาจะใช่พ่อของเธอหรือไม่ ลอร์ดฟาริงตันออกคำสั่งให้ปิศาจทั้งสามพาเธอ เจมม่าและอิลอยซาไปที่ห้องพิเศษ เด็กสาวสองคนแสดงท่าทางหงุดหงิดเล็กน้อยที่ถูกจับแขน แต่เมื่อลูริดสั่งให้สุภาพกับพวกหล่อน ทั้งเจมม่าและอิลอยซาก็มีสีหน้าท่าทางพออกพอใจมากขึ้น ผิดกับคริสต์ที่ถูกขนาบข้างด้วยปิศาจอีกตนกับลูริด โดยมีลอร์ดฟาริงตันกับภรรยาเดินนำหน้า แม่มดป๊อปปี้กับปิศาจรูปงามของหล่อนเดินปิดท้ายขบวน แต่ปิศาจทั้งหมดไม่ทำให้คริสต์ลดละความตั้งใจของตน เธอชำเลืองมองทางด้านหลังบ่อยๆ พร้อมกับนึกภาพของซาร่าไปด้วย จนกระทั่งเธอรู้สึกว่ามีเปลวไฟร้อนๆ เริ่มลุกโชนอยู่ในกาย ใช่แล้ว นี่เป็นสัญญาณที่ดี ทันทีที่ถึงคุกคุมขังพวกเด็กสาว เธอจะรอให้ปิศาจทั้งหมดกลับไปเสียก่อนแล้วจากนั้นเธอก็จะพาทุกคนหนีออกจากคฤหาสน์สยองขวัญแห่งนี้พร้อมกับวาเลน ถ้าเพียงแต่เธอเก็บกักความรู้สึกโกรธแค้นนี้ไว้ในใจได้ตลอดไป ภารกิจของเธอก็ต้องสำเร็จอย่างแน่นอน ทว่าห้องพิเศษที่คริสต์กับเด็กสาวทั้งสองถูกพาไปนั้นไม่ใช่คุก แม้จะมีลูกกรงติดตามประตูและหน้าต่าง แต่ห้องนี้ก็กว้างขวาง ตกแต่งได้อย่างหรูหราน่าอยู่ มีทั้งเตาผิง เตียงขนาดใหญ่ โต๊ะเขียนหนังสือ เก้าอี้โยกและเครื่องใช้ต่างๆ ที่ดูแล้วน่าจะเป็นของสุภาพสตรี แต่ที่สะดุดตาคริสต์มากที่สุดคือภาพเขียนหญิงสาวขนาดใหญ่ที่ติดอยู่เหนือเตาผิง “ห้องสวยมากค่ะ เลดี้เอลิซาเบ็ท” เจมม่าพูดขณะมองไปรอบห้องด้วยสีหน้าชื่นชมอย่างปิดบังไม่มิด “จะย้ายพวกเรามาอยู่ห้องนี้หรือคะ” “ไม่ มีคนเดียวที่จะได้อยู่ห้องนี้” เอลิซาเบ็ทบอก “เธออยู่ที่นี่ แม่ลูกผสม” “อะไรกันคะ มายเลดี้” อิลอยซาทักท้วง “พวกเราก็อยากอยู่ห้องสวยๆ แบบนี้บ้างนะคะ”   “ฉันคิดว่ายายเด็กไร้มารยาทสองคนนี้ควรได้ในสิ่งที่พวกหล่อนต้องการเสียทีนะ” เอลิซาเบ็ทมองสองเด็กสาวด้วยสายตาเย็นชา ก่อนสบตากับปิศาจสมุนของตน “เอานางเด็กบ้านนอกสองคนนี้ไปขังรวมกับพวกเหยื่อคนอื่น” “เดี๋ยวสิคะ มายเลดี้ คุณสัญญากับพ่อของฉันแล้วนะคะว่าจะดูแลฉันเป็นอย่างดี” เจมม่าท้วง “แล้วคุณก็บอกว่าจะกันพวกเราออกจากพิธีกรรมบ้าๆ ของพวกคุณ” “ฉันหมายถึงพ่อกับแม่ของหล่อนต่างหากล่ะยะ” เอลิซาเบ็ทโต้ ใบหน้าของหล่อนเป็นสีเข้มเหมือนคนกำลังโกรธจัด “และสองวันที่ผ่านมาฉันก็ทำตามสัญญาแล้ว แถมฉันยังให้คนอย่างพวกหล่อนได้เข้าไปเหยียบงานเลี้ยงหรูหราของพวกสังคมชั้นสูงอีก ทั้งหมดนี้ดีเกินกว่าที่พวกหล่อนจะได้รับเสียด้วยซ้ำ” แก้มและใบหูของอิลอยซาเป็นสีแดงก่ำด้วยความโกรธเช่นกัน หล่อนกำมือชูขึ้นด้วยกิริยาไม่สุภาพก่อนดึงเจมม่าให้ตามหล่อนไป “กลับบ้านกันเถอะเจม อย่าอยู่กับพวกคนวิปริตบ้าอำนาจแบบนี้อีกต่อไปเลย” แต่ทันทีที่พูดจบ ปิศาจสองตัวก็ปราดเข้ามาหาพร้อมกับหักแขนทั้งสองข้างของหล่อนดังกร๊อบ อิลอยซากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด หล่อนทรุดลงนั่งคุกเข่าโดยมีเจมม่ายืนอยู่เคียงข้าง ดวงตาเบิกกว้างของหล่อนมองแขนที่ตกห้อยทำมุมแปลกประหลาดของเพื่อนสนิทอย่างพรั่นพรึง “เอาพวกมันออกไปสิ” เอลิซาเบ็ทสั่งปิศาจของตนก่อนหันมายิ้มหวานให้กับซาดิสท์และลูริด “ขออภัยที่ทำเสียงดังรบกวนค่ะ มายลอร์ดทั้งสอง” ซาดิสท์ยักไหล่ด้วยท่าทางไม่แยแส ส่วนลูริดลูบคางอย่างครุ่นคิด “พูดถึงเรื่องเหยื่อ มีคนหนึ่งในนั้นไม่ใช่นะ” แล้วเขาก็ชี้ไปยังเจมม่า โบการ์ด “เมื่อสามปีก่อน หล่อนรับใช้ฉันเป็นการส่วนตัว” เอลิซาเบ็ทอุทาน ขณะที่ลอร์ดฟาริงตันมองเด็กสาวด้วยสายตาเหยียดหยาม ซาดิสท์กลอกตาขึ้นฟ้าแล้วโคลงศีรษะ ส่วนป๊อปปี้... หล่อนจ้องคริสต์เขม็ง “ถ้าอย่างนั้นหล่อนก็หมดประโยชน์แล้ว” ทั้งสายตาและคำพูดของลอร์ดฟาริงตันเย็นชาจนเจมม่าตัวแข็งทื่อ “เอาหล่อนไปจ่ายแจก ส่วนซากของหล่อนก็โยนลงบ่อขยะไปซะ” เด็กสาวน้ำตาคลอเบ้ากับคำสั่งประหารนั้น แต่เมื่อลูริดทักท้วงว่า “เดี๋ยวสิ” หล่อนก็เหลือบมองเขาอย่างมีความหวัง ก่อนที่ประโยคต่อมาของเขาจะทำให้หล่อนเหมือนตกลงไปในห้วงเหวลึก “หาผ้ามาปิดปากก่อน ตอนพาตัวไป หล่อนจะได้ไม่ร้องโวยวาย” จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 10:45:23

ความคิดเห็นที่ 3 คริสต์กำลังจะแย้งในตอนที่พวกปิศาจพาตัวเด็กสาวทั้งสองออกไป แต่เธอกลับพูดไม่ได้ คล้ายกับว่ามีมือที่มองไม่เห็นมาอุดปากเอาไว้ และเมื่อเหลือบมองป๊อปปี้ เธอก็เห็นว่าแม่มดสาวกำลังจ้องตนเขม็งพร้อมกับส่ายศีรษะช้าๆ เป็นเชิงเตือน “ทีนี้ก็กลับมาที่เรื่องพิธี” เอลิซาเบ็ทเริ่ม “นายท่านลูริดมีความเห็นว่าเราควรเปิดประตูกันวันพรุ่งนี้ค่ะ” “เหยื่อหายไปคนหนึ่งไม่ใช่รึ” ซาดิสท์พูด “หาคนสำรองไว้แล้วหรือไง” “ดิฉันคิดว่าเราหาสาวใช้ในคฤหาสน์แทนได้ค่ะ” เอลิซาเบ็ทยิ้มประจบ “หรือไม่ก็เลือกเอาจากบุตรบุญธรรมของดิฉัน เด็กหญิงสามคนน่าจะแทนกับเด็กสาวคนหนึ่งได้ใช่ไหมคะ มายลอร์ด” ซาดิสท์เลิกคิ้ว “เจ้าไม่แน่ใจอย่างนั้นรึ” เมื่อเอลิซาเบ็ทอึกอัก เขาก็พูดต่อ “ไปตรวจสอบให้ดีเสียก่อน ฉันรอได้” “แต่ฉันรอไม่ได้” ลูริดโต้ เขากอดอก เชิดหน้าพลางหรี่ตามองซาดิสท์อย่างท้าทาย “ฉันต้องรีบกลับไปพบท่านพ่อ เผื่อว่าท่านจะพอใจกับของขวัญของฉัน” “ฉันนึกว่านายจะยกของขวัญที่บังเอิญพบให้เป็นหน้าที่ของดยุคบาโทรี่เสียอีก” ซาดิสท์ยกมุมปากขึ้นข้างหนึ่ง คริสต์รู้สึกว่าเขากำลังยิ้มเหยียดหยามอีกฝ่าย “และฉันเข้าใจว่าคำสั่งเรื่องประตูเป็นสิทธิ์ขาดของรัชทายาทตัวจริงเท่านั้นนะ” แรกสุด ป๊อปปี้คิดว่าลูริดจะกระโจนเข้าใส่ซาดิสท์เสียแล้ว หล่อนต้องให้คะแนนเขาที่ยังยืนนิ่งอยู่ได้แม้ดวงตาสีเหล้าองุ่นคู่นั้นแสดงออกอย่างชัดเจนว่าต้องการฉีกเนื้อพี่ชายของตนมากเพียงใด อย่างไรก็ตาม หล่อนไม่เคยลืมว่าลูริดมีทุกสิ่งทุกอย่างด้อยกว่าผู้เป็นพี่เสมอ ทั้งพลังอำนาจ ความเด็ดขาดชัดเจน รวมไปถึงเสน่ห์ ลูริดอาจหน้าตาดีแต่ก็ยังเทียบกันไม่ได้เลยเมื่อเขามายืนใกล้ซาดิสท์เช่นนี้ กระทั่งความสูง เขาก็ยังมีน้อยกว่าซีร่วมสองคืบ คงมีแค่ความเจ้าเล่ห์... แต่เมื่อคิดถึงความจริงที่ว่าซาดิสท์เพิ่งขโมยผลงานและอำนาจในการออกคำสั่งจากลูริดไป ป๊อปปี้ก็เปลี่ยนใจ “ดูเหมือนว่าฉันจะหมดประโยชน์อีกคนแล้วสินะ” เสียงของลูริดฟังคล้ายเสียงคำราม ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดงจัดจ้า “เมื่อเจ้าชายรัชทายาทตัวจริงกลับมา ตัวสำรองอย่างฉันก็คงต้องถอย” “ผิดแล้ว ลูริด” ซาดิสท์พูดพร้อมกับยิ้ม “นายไม่เคยเป็นแม้แต่ตัวสำรองต่างหาก” ลูริดแยกเขี้ยวใส่ทันที แต่แล้วเขาก็หุบปาก เชิดคางขึ้นและชี้หน้าพี่ชายของตน “จำไว้ นายจะไม่มีวันได้ครอบครองบัลลังก์นั้นอย่างมีความสุขหรอก ซาดิสท์ ฉันรับรองว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้นายต้องทนทุกข์ทรมานไปชั่วกัปชั่วกัลป์!” กล่าวคำอาฆาตจบเขาก็หายตัวไป ทิ้งไว้เพียงเสียงคำรามที่ฟังไม่เหมือนเสียงของมนุษย์ลอยอวลอยู่ในอากาศ คริสต์ตัวสั่นพลางชำเลืองไปรอบห้องด้วยสายตาหวาดกลัว ขณะที่ดยุคและดัชเชสบาโทรี่ลอบสบตากันอย่างไม่สบายใจนัก มีเพียงซาดิสท์เท่านั้นที่มีสีหน้าท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวเมื่อเอื้อมมือจับแขนของป๊อปปี้ หล่อนหลุบตามองมือของปิศาจหนุ่มแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น “ตอนนี้ก็มาถึงเรื่องที่ควรทำ” ซาดิสท์พูดพร้อมรอยยิ้มอีกครั้ง “แต่ไม่ต้องรีบนะ ฉันยังอยากเที่ยวเล่นอีกสักระยะ” แล้วเขาก็พาป๊อปปี้ออกจากห้อง ทิ้งให้ผู้นำตระกูลบาโทรี่ทั้งสองคนอยู่กับเด็กสาวลูกผสมตามลำพัง “ทำอย่างไรดีล่ะ ถ้าท่านซาดิสท์ไม่รีบกลับ ราชาฟีนเดสเลย์ต้องทรงกริ้วมากกว่านี้แน่” เอลิซาเบ็ทบ่นพึมพำ “เดี๋ยว ที่รัก” ลอร์ดฟาริงตันแตะแขนหล่อนเป็นเชิงเตือนพลางพยักพเยิดไปทางคริสต์ “ตรงนี้ไม่เหมาะนัก เรากลับไปพูดกันต่อที่ห้องของเราดีกว่า” จากนั้นเจ้าของคฤหาสน์ทั้งสองก็เดินออกจากห้องโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูตามหลัง คริสต์ยืนมองจนกระทั่งแน่ใจว่าพวกเขาไปไกลแล้วจึงเดินไปทางประตูบ้าง แต่เมื่อลองเขย่า ผลัก และดึงอย่างสุดกำลังแล้วแต่บานประตูยังไม่ขยับ เธอก็ถอยกลับมายืนตรงจุดเดิม “อย่าเพิ่งท้อแท้สิ คริสต์ ดีแลน” เด็กสาวปลอบตัวเองแล้วเดินไปยังหน้าต่าง เธอมองหารูกุญแจหรืออะไรก็ตามที่จะเปิดลูกกรงได้แต่ก็ไม่พบ รอยต่อของมันเรียบสนิทราวกับว่าแท่งเหล็กทั้งหมดงอกออกมาจากขอบหน้าต่าง ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันถูกสร้างขึ้นมาจากเวทมนตร์ คริสต์พยายามนึกถึงความโกรธแค้นที่มีต่อแม่มดป๊อปปี้และจับซี่ลูกกรงแยกออก แต่เสียงคำรามน่ากลัวของลูริดทำลายสมาธิทั้งหมดของเธอ “ใจเย็นๆ ต้องมีวิธีสิ” เธอแหงนหน้าไล่สายตาไปตามฝ้าเพดานซึ่งเรียบสนิทไร้รอยต่อ ก่อนเดินไปเคาะผนังทั้งสี่ด้านเพื่อตรวจดูว่ามีช่องทางลับหรือไม่ เธอขยับชั้นหนังสือ โต๊ะ เตียงนอน และถึงกับแง้มรูปภาพหญิงสาวขนาดใหญ่ แต่สุดท้ายก็ไม่พบอะไร ไม่มีแม้แต่รูเล็กๆ ที่พอจะใช้นิ้วแหย่เข้าไปได้ คริสต์เริ่มมองไปรอบห้องอย่างสิ้นหวัง เธอเดินกลับไปกลับมา กระโดดตะกุยฝ้าเพดาน เขย่าลูกกรงอย่างอับจนหนทาง สุดท้ายก็โถมตัวลงนั่งบนเตียง “เพราะความโง่และอวดดีของฉัน” เธอยกมือทั้งสองข้างขึ้นเสยผมและหยุดไว้ตรงกลางกระหม่อม ดวงตาเบิกกว้างนิ่งค้างและมีน้ำตาเอ่อคลอ “ฉันน่าจะรู้ดีว่าเจมม่ากับอิลอยซาจะไม่เชื่อ ถ้าเพียงแต่ฉันจะปล่อยให้พวกหล่อน...” ถูกฆ่าตายไปเสียเลย โอ พระเจ้าช่วยด้วย นี่เธอกลายเป็นปิศาจไปแล้วใช่ไหมถึงได้คิดอะไรโหดร้ายเช่นนี้ แต่ก็อีกนั่นแหละ เพราะเธอต้องการช่วยคนที่ไม่สมควรจะช่วยเหลือไม่ใช่หรือ เธอจึงต้องถูกจับ ถูกขัง และสุดท้ายวาเลนก็จะเดือดร้อนเพราะตามมาช่วยเธอ “หนีไปนะคะวาเลน” คริสต์กระซิบเสียงสั่น หยาดน้ำตาร่วงหล่น “คุณต้องรักษาสัญญานะ ทิ้งฉันแล้วหนีไป” ใช่แล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นวาเลนต้องรักษาสัญญา แต่ถ้าหากเขาผิดคำพูด คริสต์จะยอมทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเขา แม้ว่าเธอต้องกลายเป็นปิศาจไปจริงๆ ก็ตาม จบบทที่ 8 ================ ลิ้งค์ตอนเก่าๆ ค่ะ ลิ้งค์บทนำ -1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10616157/W10616157.html บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10639313/W10639313.html บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10675486/W10675486.html บทที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10701298/W10701298.html บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10736514/W10736514.html บทที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10764657/W10764657.html บทที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10795442/W10795442.html ============================ ขออภัยที่ตอนนี้ช้าไปมากมายนะคะ หนีไปเที่ยวงานหนังสือเด็กเมื่อสองสัปดาห์ก่อน พอกลับมาก็ต่อไม่ติดเลยทีเดียว (= ='') ช่วงนี้จะตามไปแก้ไขบทเก่าๆ แล้วค่ะ จะทบทวนแล้วแก้ไขในจุดที่พร่องไปเพราะเรื่องนี้เดินทางมาได้ครึ่งเรื่องแล้ว (เร็วไปมิคะ หุหุ) เพราะฉะนั้นตอนหน้าก็จะช้าอีกเช่นเคย (= ='') พูดคุยกันต่อค่ะ คุณ scottie : ใกล้ถึงจุดที่จะบอกแล้วค่ะว่าเดซี่รู้หรือไม่ ^^ คุณ ดินสอสีน้ำ : อีกไม่นานค่ะ ทั้งคู่ได้ปะ ฉะ ดะ กันอีกแน่นอน ^^ พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ #V^_____^V# จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 10:55:55

ความคิดเห็นที่ 4 คริสต์ นี่ซนไม่เข้าเรื่องจริงๆ แต่จะว่าไป เป็นเพราะความอยากช่วยเพื่อน เลยลืมคิดถึง อันตรายรอบข้าง แล้วนี่ วาเลน จะช่วยยังไงล่ะทีนี้ งานเข้าเลย 555 แต่ไม่แน่ ตอนหน้า อาจจะได้เห็น คริสต์ เป็น ปีศาจ เต็มตัวก็ได้ ชักจะเข้มข้นแล้วสิ เก็บตกนิดหนึ่งค่ะ   คคห 1. ตอนนั้นเองที่  [ซี]   ปรากฏตัวขึ้นเคียงข้างเธอ “คุณทำฉันตกใจนะ” คริสต์กล่าวหาด้วยเสียงไม่เบานัก  [ซี]  ต้องใช้นิ้วแตะปากเป็นเชิงห้าม (น่าจะเป็น วาเลน มากกว่า อิอิ) ปล. หายไปนานมากเลยนะ คิดถึง คริสต์ กับ วาเลน มากขอบอก :) จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 14:42:42

ความคิดเห็นที่ 5 กรี๊ดดดด แย่แล้ว จะเปลี่ยนพระเอกซะงั้น 555 ขอบคุณมากค่าคุณดินสอสีน้ำ แก้ไขแล้วนะคะ จุ๊บๆๆ จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 19:27:50

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามายืนยันว่าชอบซี จากคุณ : snape (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 13:51:05

ความคิดเห็นที่ 7 มาตามติดค่ะ:D จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 54 01:33:38

ความคิดเห็นที่ 8 างเอกย่อมต้องทำอะไรไม่สมควรทำเสมอ ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 19:53:46