เวลาของเราคงใกล้จะหมดลงแล้วล่ะ ผมคงจะต้องกลับไปนอนคิดถึงงานชิ้นต่อไปในคุก ไม่แน่นะถ้าผมมีโอกาสผมอาจจะลองเลือกวัตถุดิบจากในนี้แหละมาสร้างศิลปะชิ้นใหม่ พวกคนที่อยู่ในคุกต่างก็พยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่ผมทำไป แต่ทำไมผมถึงไม่มีเพื่อนในคุกแม้แต่คนเดียว ทั้งที่ผมออกจะมีอัธยาศัยที่ดีมาก ๆ กับทุกคน สงสัยผมคงต้องปรับตัวอีกสักพักถึงจะเข้าใจในสิ่งที่พวกเขาต้องการได้ ก่อนจากกันผมอยากให้คุณรู้ว่าคุณสามารถเป็นเพื่อนกับผมได้ทุกเมื่อ เราอาจจะออกไปทานอาหารกลางวันด้วยกันบ้าง ผมอยากจะแลกเปลี่ยนความรู้สึกทางด้านศิลปะกับคุณหน่อย เพราะตอนที่คุยกับคุณมันทำให้ผมเกิดแรงบันดาลใจขึ้นมาอีกแล้วล่ะ
เมื่อทั้งสองฝ่ายต่างแยกย้ายกันกลับไปยังโลกของตัวเองแล้ว ชายหนุ่มวัยกลางคนที่สวมเครื่องแบบของทางราชการรีบเดินตรงเข้ามาหาหนุ่มวัยสามสิบที่ใส่เสื้อกาว์นของทางโรงบาล
“เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ” ท่านพัศดีเอ่ยถาม
“คำแนะนำของผมตอนนี้คือ แยกผู้ต้องขังรายนี้ออกจากคนอื่น ๆ ให้หมด ถ้ามีหนทางที่จะฆ่ามันได้ก็รีบ ๆ ทำซะ เพราะคำตัดสินของศาลที่จะออกมาก็คือ ผู้ต้องหาเป็นผู้ไร้สมถรรภาพ หรือเป็นพวกโรคจิต และจะถูกส่งตัวเข้าสถานบำบัดประมาณ 1 ปี สุดท้ายแล้วเมื่อมันถูกปล่อยตัวออกมางานศิลปะชิ้นต่อไปอาจจะเป็นผมก็ได้ เพราะมันเพิ่งบอกว่าผมน่ะให้แรงบันดาลใจมัน และมันยังชวนผมออกไปกินข้าวกลางวันอีกต่างหาก”
เรื่องสั้นชิ้นแรกของผมนะครับ เนื้อหาอาจจะยังไม่โดนใจสักเท่าไร แต่น้อมรับคำวิจารณ์จากพี่ ๆ เพื่อน ๆ ทุกคนนะครับ ขอบคุณครับ
แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 54 14:44:26
แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 54 14:42:03
แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 54 14:37:28
แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 54 14:33:30