ความคิดเห็นที่ 1 จี เอ็มหนุ่มรีบรุดมาที่โรงแรมแต่เช้าก็เพื่อการณ์นี้ เขาไม่รู้ว่าควรโทรหาภาสพัทธ์ตอนไหนจึงได้แต่รอให้อีกฝ่ายโทรมา หากแต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีเสียงเรียกเข้าจากเจ้าของโปรเจค จนต้องโทรตามเองตอนเช้าตรู่ และหากไม่เพราะเสียงโทรศัพท์ของเขา สองสามีภรรยากำมะลอคงยังงักๆ เงิ่นๆ ไม่รู้จะแกล้งทำเป็นเพิ่งตื่นตอนไหน งานนี้เลยได้รับความดีความชอบจากพี่ชายและพี่สะใภ้ปลอมๆ ไปโดยไม่รู้ตัว “ตกลงว่าเราต้องปรับเปลี่ยนแผนอะไรตรงไหนรึเปล่าพี่พัทธ์” “ไม่ต้องหรอก งานเล็กๆ ในหมู่ญาติสนิทไม่กี่คนไม่น่าจะมีอะไร ทุกอย่างก็ยังคงเดิม แค่มีงานแต่งจริงๆ ขึ้นมา” ตลอดการสนทนา ดิษพงศ์มองกริยาของทั้งคู่แล้วก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรแปลกๆ ภาสพัทธ์กับปาจารีย์คล้ายจะเลี่ยงสบตากันอย่างไรพิกล “แล้ว... อย่างนี้คุณแพทไม่ต้องร่วมงานด้วยเหรอคะ” ปาจารีย์ถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะไม่รู้ว่างานแต่งที่มีตนเป็นเจ้าสาวนั้นสำคัญพอให้คนที่อยู่ต่างประเทศต้องตีตั๋วกลับมาไหม “ก็คงต้องหาข้ออ้างหน่อยล่ะ อะไรดีนะที่จะสำคัญพอ” ดิษพงศ์ครุ่นคิดก่อนจะดีดนิ้ว “ว่าไง” ว่าที่เจ้าบ่าวให้ความสนใจ “ไว้รู้ฤกษ์ก่อนแล้วค่อยว่ากัน” เท่านั้นล่ะ จีเอ็มหนุ่มก็แทบจะโดนยัน(ตร์?) และ เมื่อถามถึงฤกษ์... ฤกษ์ก็ทำท่าจะบินมา ปาจารีย์เพิ่งจะกลับขึ้นห้องไปปรับความเข้าใจกับแม่ได้ไม่ทันไร คุณเกษราและคุณเพชรรัตน์ก็ปรากฏตัว บอกว่าจะมาชวนแม่ของหล่อนไปให้หลวงพ่อดูฤกษ์ที่วัด งานนี้ปาจารีย์กับภาสพัทธ์ส่ายหน้าหัวแทบหลุดว่าไม่ไป จะให้หลอกพระหลอกเจ้าด้วยจ้างให้ก็ไม่เอา พากันหาข้ออ้างให้อุตลุดสุดท้ายก็ปล่อยให้บรรดาพวกแม่ๆ ไปหาฤกษ์งามยามดีกันเอาเอง ไม่วายยกมือท่วมหัวขอขมาองค์พระองค์เจ้าเผื่อบรรดาแม่ๆ ที่ไม่รู้ความจริงด้วย ภาพที่ซีอีโอหนุ่มยืนตีหน้ายักษ์ใส่ภรรยาท้องโย้ ณ มุมหนึ่งของโรงแรมทำให้ดิษพงษ์ต้องสาวเท้าเดินเข้าไปหา “มีอะไรรึเปล่าพี่พัทธ์” เขามองญาติผู้พี่สลับปาจารีย์อย่างงุนงง “ปุ่นแอบไปกินส้มตำปลาร้ามา” ภาสพัทธ์ตอบเสียงเรียบทว่าหัวคิ้วยังพันกันอยู่ไม่คลาย “เปล่าแอบนะคะ ปุ่นเดินไปกินเฉยๆ ที่ร้านเพิงหมาแหงนข้างๆ โรงแรมนี่เอง” ถ้อยคำนั้นทำเอาผู้จัดการหนุ่มยิ้มขันแต่ภาสพัทธ์นั้นยิ้มไม่ออกสักนิด “ก็แค่ส้มตำน่ะพี่พัทธ์ ช่างเถอะ” ดิษพงษ์ช่วยไกล่เกลี่ยทว่าไม่เป็นผล คนร้อนก็ยังคงร้อนไม่คลาย “โชค ดีแค่ไหนที่แม่ฉัน แม่นาย แล้วก็แม่เธอไม่อยู่น่ะ... มะละกอดิบ ของหมัก ของดอง ไหนจะผงชูรส ไม่รู้รึไงว่ามันเป็นของต้องเลี่ยงสำหรับคนท้อง” คนไม่ได้ท้องจริงจะกินหมดทั้งรถเข็นก็ไม่เป็นไร แต่ไม่ใช่ในสถานะที่หล่อนท้อง แถมตอนเขาเดินไปตามนี่หล่อนกำลังฉีกปลาร้าเป็นตัวเลยด้วยซ้ำ หากบรรดาแม่ๆ เป็นคนไปเจอล่ะก็คงได้โวยวายเป็นการใหญ่ จับไปหาหมอตรวจเช็คอะไรให้วุ่นวายแค่คิดเขาก็หนักใจจะแย่อยู่แล้ว “อย่าให้คนอื่นต้องคอยมานั่งระวังฝ่ายเดียว เธอเองก็ต้องช่วยระวังตัวเองด้วยเข้าใจไหม” “ปุ่นขอโทษค่ะคุณพัทธ์” จีเอ็มหนุ่มแทบจะสำลักขำเมื่อสีหน้าไปไม่เป็นของภาสพัทธ์ยามเมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้าสลด ...ใจอ่อนยวบเลยสินะพี่พัทธ์... ฉับพลันก็เหลือบสายตาไปเห็นคุณเพชรรัตน์ คุณปรียา และคุณเกษราเดินเข้ามา ดูท่าธุระจัดหาฤกษ์จะเรียบร้อยแล้วจึงใช้ศอกสะกิดญาติผู้พี่ “พี่พัทธ์ดูโน่น... เล่นเดินเบียดกันยิ้มแก้มปริมาอย่างกับฉลากปลากระป๋องแบบนี้... ผมไม่อยากจะจินตนาการต่อเลย” จีเอ็มหนุ่มว่าพร้อมทำท่าขนลุก “หุบปากน่า” ภาสพัทธ์ทอดถอนลมหายใจ เขาอาจเป็นขุนพลในสงครามประสาท แต่ไม่อาจต่อกรกับแม่ทัพไซโคเฉกเช่นญาติผู้น้องอย่างหมอนี่ได้เลย “มีอะไรกันเหรอครับ ยิ้มแก้มปริเชียว” จีเอ็มหนุ่มเอ่ยปากถาม คุณเกษราจึงเริ่มฟุ้งให้ฟังถึงถ้อยคำตามดวงที่พระท่านว่าสองคนนี้น่ะคู่สร้างคู่สม “ท่านล่ะแม๊นแม่นนะ ตอนดูดวงแม่ๆ เราท่านก็ทักว่ากำลังจะมีหลานชาย เป็นอภิชาตบุตรค้ำคูณวงศ์ตระกูล” คำบอกเล่าจากคุณเกษราทำเอาภาสพัทธ์กับปาจารีย์ลอบสบตากันยิ้มแหยอย่างเผลอ ตัว คุณเพชรรัตน์กำลังจะมีหลานน่ะใช่ แต่จากแพทรียานะไม่ใช่ภาสพัทธ์ ส่วนคุณปรียาน่ะรึ... ปาจารีย์แน่ใจดีเชียวว่าตนไม่ได้ท้อง ไม่มีแม้แต่โอกาสจะท้องเสียด้วยซ้ำ “แล้ว... ตกลง ฤกษ์แต่งล่ะครับ เมื่อไหร่” ดิษพงศ์เอ่ยถามอย่างสนใจ เขาจะได้เลือกหาข้ออ้างให้แพทรียาถูก และคำตอบจากคุณเกษราที่ดูจะดีใจยิ่งกว่าแม่ของเจ้าบ่าวเจ้าสาวจริงๆ ก็หันมาตอบลูกชายคนเล็กของตนเอง “ไม่ช้าไม่เร็วหรอก กำลังดี” “พอดีของแม่ มักจะเร็วสำหรับผมเสมอ” จีเอ็มหนุ่มว่า และก็จริงเสียด้วย เพราะคำว่าไม่เร็วของคุณเกษรา ทำเอาสองคนที่ต้องเข้าพิธีถึงกับอ้าปากค้างอย่างตะลึง “อีกสองอาทิตย์จ้ะ!” บ่าย วันนั้นเองที่มารดาของปาจารีย์ขอตัวกลับบ้านเพื่อไปดูแลสามีที่แม้อาการจะ ไม่ถึงขั้นป่วยจนทรุด แต่ความดันโลหิตสูงและโรคแทรกซ้อนที่เป็นอยู่ก็ทำให้คุณปรียาไม่ค่อยไว้วาง ใจจึงไม่อยากห่างหายไปไหนนาน ที่เข้ากรุงเทพฯ มากระทันหันคราวนี้ก็เพราะอยากคุยกับลูกสาวแบบเห็นหน้าค่าตาหลังจากไม่ได้ พบปะเสียนาน รวมถึงอยากมาขอบคุณหุ้นส่วนใหญ่ของโรงแรมที่ดิษพงศ์กล่าวอ้างสวัสดิการพิเศษ ที่รับโอนหนี้ไปแบบไม่คิดดอกเบี้ยด้วยตนเอง จนมาพบลูกสาวท้องโตอย่างที่เห็น “ปุ่น... อยากกลับไปอยู่ที่บ้านสักพักก่อนไหมลูก” คำถามของคนเป็นแม่ที่อยากเป็นที่พึ่งให้ในยามท้อง ได้รับการตอบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ยังกลับไม่ได้หรอกค่ะแม่ ปุ่นยังต้องอยู่ที่นี่ เอ่อ... มีนัดกับหมอด้วยน่ะค่ะ” “อ่อ... จริงสินะ ยังไงก็สะดวกกว่า แต่ถ้าอยากให้แม่มาเมื่อไหร่ก็บอกนะ คราวหน้าจะได้พาพ่อมาด้วย” “ค่ะ” ปาจารีย์รับคำก่อนจะส่งมารดาขึ้นรถตู้ของโรงแรม ที่ภาสพัทธ์สั่งให้ไปส่งแม่ยายถึงบ้าน คุณ ปรียาหันไปมองลูกเขย... จากที่นอนใคร่ครวญมาทั้งคืนก็พบว่าภาสพัทธ์เอาใจใส่ลูกสาวตนไม่น้อยทีเดียว ตั้งแต่ครั้งแรกที่หล่อนลงโทษปาจารีย์ เขาก็รีบวิ่งเข้ามาทำท่าจะอธิบายแถมยังรวบมือหล่อนไว้ไม่ให้ทำร้ายลูกสาวซ้ำ ไหนจะตอนที่นั่งคุยกันชายหนุ่มก็จับมือให้กำลังใจภรรยาไม่ปล่อย ฝ่ายลูกสาวเองก็ดูท่าจะไว้ใจเขามาก พอร้องไห้ก็วิ่งไปหาเขา ซ้ำภาสพัทธ์ยังมีกะใจขึ้นมาบอกหล่อนเพื่อจะได้ไม่ต้องห่วงว่าเด็กสาวเตลิดไป ไหน อีกทั้งเจ้าตัวยังรับคำว่าเขาจะดูแลปาจารีย์ สัญญาดิบดีที่จะไม่ทอดทิ้ง... ‘ภาสพัทธ์ เทพธารา’ เห็นทีหล่อนคงต้องมองลูกชายของตระกูลนี้ใหม่เสียแล้ว... “คุณพัทธ์ แม่ฝากปุ่นด้วยนะ” รอยยิ้มจากคนเป็นแม่ยาย ทำให้ภาสพัทธ์รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เขาค้อมศีรษะเล็กน้อยพร้อมรับคำก่อนส่งคุณปรียาขึ้นรถไป ไม่วายได้รับคำแซวทิ้งท้ายจากดิษพงศ์ “ว้าว... ก็เอาชนะใจแม่ยายได้แล้วนี่” ภาสพัทธ์กระตุกปากหมั่นไส้ มันน่าไหมโดนสักป๊าปไหมล่ะ ไอ้น้องชายปากหวานคนนี้! *** 9. ที่เค้าท์เตอร์ส่วนกลางของวอร์ดศัลยกรรมในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ธารทิพย์ซึ่งอยู่ภายใต้ชุดกราวน์สีขาวสะอาดกำลังยืนอ่านชาร์ตรายงานผู้ป่วยในความดูแลของตน “ไง ทิพย์ เห็นเคสนี้รึยัง” เสียงทักจากแพทย์หนุ่มผิวขาวเจ้าของรูปร่างสูงโปร่ง ทำให้ธารทิพย์ละสายตาหันไปมองกระดานรายงานในมือของอีกฝ่าย ซึ่งการมาของเขาทำเอาพยาบาลสาวแถวนี้กระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันตาเห็น หมอปวัตร์เป็นศัลยแพทย์สมองและประสาทซึ่งมีชื่อเสียงระดับประเทศ นอกจากฝีมือจะเก่งกาจแล้วรูปร่างหน้าตาของเขาก็หล่อเหลาเลยมักจะทำเอาหญิงแท้และหญิงเทียมในโรงพยาบาลออกอาการเพ้ออยู่บ่อยๆ “อาการไม่คงที่เลย...” หล่อนมองดูชาร์ตผู้ป่วยที่เพิ่งถูกส่งโอนย้ายเข้ามาเมื่อเช้า “ผมจะเอาเข้าที่ประชุมบ่ายนี้ ถ้าทิพย์ว่างผมอยากให้เข้าไปด้วยนะ” ยังไม่ทันที่คุณหมอสาวจะได้ตอบรับ เสียงสดใสร่าเริงของรินณดาก็ดังแทรกมาจากด้านหลัง “ทิพย์” “อ้าว ณดา ไง... มาฝากครรภ์เหรอ” “ใช่แล้วจ้ะ นี่พี่ยศกำลังรอรับยาเลยว่าจะแอบแว่บไปหาทิพย์ที่ห้องตรวจ โชคดีจังที่เจอตรงนี้ ยุ่งอยู่หรือเปล่า” “อ่อ ตอนนี้ไม่ แต่อีกเดียวต้องเข้าห้องตรวจ... อืม แป๊ปนึงนะณดา” ธารทิพย์หันไปยื่นชาร์ตส่งคืนให้กับหมอปวัตร์ก่อนพูดคุยอะไรอีกนิดหน่อย คุณหมอหนุ่มหันมาค้อมศีรษะน้อยๆ ให้รินณดาก่อนขอตัวไปทำงานต่อ “ใครอ่ะทิพย์ หล่อมาก เป็นเกย์รึเปล่า หน้าใสเชียว” คนท้องอ่อนๆ เอ่ยถามเป็นชุดจนธารทิพย์หลุดยิ้ม “เอาคำถามไหนก่อน” “ทั้งหมด อยากตอบอันไหนก่อนก็ตอบมา” “อืม... ชื่อหมอปวัตร์ ชื่อเล่นไม่รู้เพราะเห็นใครๆ ก็เรียกแต่แบบนี้ ส่วนเรื่องเกย์รึเปล่านี่ก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน แต่ยังไม่เห็นมีหนุ่มหรือสาวคนไหนมานั่งเฝ้า” ธารทิพย์ตอบยิ้มๆ “เหรอ แล้วเขาจีบทิพย์ไหม” รินณดาเริ่มมองหาคู่ใหม่ให้เพื่อน เรื่องงานแต่งเล็กๆ ของภาสพัทธ์นั้นหล่อนได้ยินมาจากทรงยศซึ่งได้รับเชิญ เอาเข้าจริงก็ไม่ได้เหนือความคาดหมายแต่อย่างใดเมื่อว่าที่เจ้าสาวของอีกฝ่ายท้องโตเสียขนาดนั้น หันมาลุ้นคุณหมอหน้าใสคนเมื่อกี๊ให้เพื่อนรัก ดูจะมีเครดิตกว่าตั้งเยอะ “ไม่หรอก... หมอปวัตร์เขางานยุ่งจะตาย ไม่เห็นจะมองใครด้วยซ้ำ” “ว้า... เกย์ชัวร์ สวยๆ ระดับเพื่อนฉันยังไม่จีบเนี่ย” เจ้าของร่างระหงท้าวสะเอวอย่างขัดใจ “เอ๊ะ... หรือแถวนี้มีใครสวยกว่า” รินณดามองซ้ายมองขวาอย่างสำรวจ พาให้คุณหมอสาวยิ้มขัน “บางทีอาจจะมีคนที่หล่อกว่าก็ได้” คำขัดคอของธารทิพย์ทำเอาเพื่อนสาวค้อนขวับหากแต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะร่าอารมณ์ดี ถ้าธารทิพย์เดาไม่ผิด ทรงยศก็คงติดกับรินณดาเพราะมาดร้ายๆ ติดตลกนี่ล่ะ “พี่ยศมานู่นแล้ว เดี๋ยวฉันขอตัวเลยแล้วกัน” ธารทิพย์ทักทายทรงยศก่อนจะไปทำงานต่อปล่อยให้สองสามีภรรยาพากันเปิดดูยาบำรุงที่เพิ่งได้มา “ณดารอนานรึเปล่า โทษดีพอดีพี่เจอคนรู้จัก” “ใครเหรอคะ” “น้องชายเพื่อนน่ะ เป็นหมออยู่ที่นี่ ชื่อปวัตร์” นามนั้นทำให้รินณดาเผยดวงตาเป็นประกาย ก่อนจะคล้องแขนสามีแล้วยิ้มอ้อน “ถ้าอย่างงั้น... พี่ยศพอจะเล่าประวัติน้องชายเพื่อนคนนี้ให้ณดาฟังหน่อยได้ไหมคะ” คิ้วหนาของทรงยศเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจ ปกติภรรยาตนไม่ใคร่จะแยแสใคร หล่อนเป็นประเภทสวยเชิดเลิศหยิ่งและไม่นิยมผูกมิตรใหม่ แบบนี้ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลซึ่งทรงยศคิดว่าเขาพอจะเดาออกได้ไม่ยาก “แล้วณดาอยากรู้อะไรล่ะ” เมื่อสามีเปิดทาง รินณดาก็ยิ่งยิ้มหวาน ก่อนจะยิงคำถามที่ทำเอาคนฟังต้องเลิกคิ้วสูงกว่าเก่าอีกเท่าตัว “งั้น... เริ่มต้นที่หมอปวัตร์เป็นเกย์รึเปล่า” “หืม?” (ต่อ) จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 20:40:45

ความคิดเห็นที่ 2 ก่อน พิธีแต่งงานเล็กๆ จะจัดขึ้นเพียงหนึ่งวัน... ภาสพัทธ์ก็กวักมือเรียกปาจารีย์ให้มานั่งหน้าคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คในห้องทำ งานพร้อมๆ กับสละเก้าอี้ให้ เมื่อบุศรัณย์ออนไลน์และขอคุยด้วย “เดี๋ยวฉันออกไปทำธุระข้างนอกก่อนนะ” ซีอีโอหนุ่มบอกแค่นั้นก่อนจะออกจากห้องไป พอนั่งลงบนเก้าอี้ผู้บริหารของเทพมณฑล-ธารา สาวหล่อก็เอ่ยถามขึ้นมาทันที “ตื่นเต้นไหมปุ่น... พรุ่งนี้แล้ว” “ก็นิดหน่อย” “เหรอ... แล้วตื่นเต้นเพราะเป็นเจ้าสาว หรือว่าเพราะกลัวคนจับได้” “ก็ทั้งสอง” “หืม? ทั้งสองเลยเหรอ งานแต่งปลอมๆ เนี่ยนะ” “อ้าว แต่งปลอมแล้วตื่นเต้นไม่ได้เหรอ” ว่าที่เจ้าสาวขมวดคิ้ว “เออ อันนี้ไม่รู้แฮะไม่เคยแต่งปลอมๆ ซะด้วย” “อยากลองมั้ย เดี๋ยวบอกคุณดิษให้” ปาจารีย์แกล้งแซวทำเอาคนหน้าหล่อถลึงตา “จะบ้าเหรอ หือ... พูดออกมาได้ไงเนี่ย หูย ขนลุกไปถึงหัวเลย” บุศรัณย์ทำท่าสยองขณะที่ปาจารีย์หัวเราะ “จะไปรู้เหรอ เห็นคุยกับบุศย์หรือคุณดิษทีไร เป็นต้องได้ยินชื่ออีกฝ่ายแพลมมาทุกครั้ง ไอ้เราก็นึกว่ามีซัมติงรอง” คนหน้าหวานเอ่ยแซว จนโดนอีกฝ่ายส่งรังสีอาฆาตทะลุใยแก้วนำแสง “ซัมติงอะไร น๊อตติ้งน่ะสิไม่ว่า ไม่มีอะไรทั้งนั้นนอกจากเรื่องของคุณแพท” บุศรัณย์แย้ง แม้ต่อหน้าเจ้าตัวจะเรียกชื่อเฉยๆ แต่เมื่อพูดกับคนอื่น สาวหล่อก็ยังติดเรียกชื่อคุณหนูเล็กบ้านเทพธาราว่า ‘คุณแพท’ อยู่ดี “เอ... จะว่าไปก็ไม่เห็นคุณดิษควงสาวที่ไหนเลยน๊า แม้แต่พูดถึงก็ยังไม่มี... เออ จะว่าไปก็มีอยู่คนนึงแฮะ” “ใครเหรอ” คนบอกว่าไม่มีอะไรถามกลับอย่างสนอกสนใจ “ชื่ออะไรน๊า...” คนหน้าหวานพยายามนึกพลงกรอกตามองเพดาน “อ้อ... นึกออกแล้ว เห็นเค้าเรียกกันว่าลูกสาวป้ามะลิอ่ะนะ” คำตอบนั้นพาเอาคนฟังเบ้ปาก “ฉันว่าแกอยู่ใกล้สองพี่น้องคู่นั้นมากเกินไปแล้วล่ะ รู้สึกจะติดเชื้อปากสุนัขมาด้วย” “โอ้ว... แรงอ่ะ” ปาจารีย์ทำทีเป็นอึ้งก่อนจะหลุดขำ “แหม ปุ่นก็แค่อำเล่นๆ อย่าไปจริงจังนักสิ เดี๋ยวใครไม่รู้เค้าจะหาว่าร้อนตัวเอาน๊า” “ใครกล้าก็ลองสิ แม่จะซัดปากให้” สาวหล่อขู่ฟ่อก่อนจะผงะเมื่อดิษพงศ์ซึ่งแอบยืนฟังอยู่นอกรัศมีกล้องยื่นหน้าเข้าจอ “ดุจังเลย กลัวนะเนี่ย” “นี่คุณ... อยู่ด้วยเหรอเนี่ย!” หล่อนเข้าใจว่าในห้องนี้เหลือแค่ปาจารีย์คนเดียวเสียอีก พาให้ ‘คนที่เป็นส่วนเกิน’ ต้องโยกคอทำเป็นทบทวน “เอ... ก็ไม่ได้ยินว่าขอคุยเป็นการส่วนตัวนี่นะใช่ไหมปุ่น” จี เอ็มหนุ่มหันไปถามคนท้องโย้บนเก้าอี้ที่ไถล้อเปิดพื้นที่ให้ พาเอาบุศรัณย์ขัดใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก งั้นเข้าเรื่องเป็นงานเป็นการเลยก็แล้วกัน “จดหมาย ที่คุณแพทเขียนคราวนี้ มีบอกข่าวเรื่องงานแต่งของพริสซิลล่ากับเดเนียล อีตาเดเนียลเนี่ยเป็นเพื่อนร่วมรุ่นที่สนิทกันมากของอนาวิน ส่วนพริสซิลล่าเป็นสาวบราซิลที่เพิ่งมาเจอกันเมื่อสองปีก่อนในปาร์ตี้ของรัส เซล คนที่เคยเล่าให้ฟังในฉบับที่แล้ว สองคนนั้นเหมาะสมกันดี บ้าเต้นลีลาศเหมือนกัน พวกคุณก็เขียนตอบมาแค่แสดงความยินดีก็พอมั้ง ยืดเยื้อมากเดี๋ยวหลุด” บุศรัณย์รายงานสิ่งเกี่ยวพันในจดหมายซึ่งหล่อนจะแสร้งทำเป็นชวนแพทรียาคุยเพื่อเอาข้อมูลเชิงลึกมาใช้ในการตอบจดหมายเฉกเช่นทุกครั้ง ดิษ พงศ์ จำพร้อมจดเป็นบันทึกสั้นๆ ที่เข้าใจเฉพาะเขาลงบนกระดาษโน้ตที่คว้าหยิบจากโต๊ะทำงานของภาสพัทธ์แล้วยัด ใส่กระเป๋าเสื้อที่หากแม้หล่นหายหรือตกไปอยู่ในมือใครก็ไม่อาจเข้าใจได้ว่า โน้ตย่อนั้นกล่าวถึงอะไรยังไง เมกกะโปรเจคของพวกเขารัดกุมชนิดที่ไม่ปล่อยให้แม้แต่เรื่องเล็กๆ คลาดสายตา เช้า วันพิธีก็มีเรื่องวุ่นวายตั้งแต่เริ่มต้น เมื่อตอนแต่งตัวเจ้าสาว คนจากร้านเว้ดดิ้งพยายามจะเข้ามาจัดแจงให้ ปาจารีย์ร้องลั่นตะโกนเรียกภาสพัทธ์ให้มาช่วยเพราะกลัวความแตก งานนี้ว่าที่เจ้าบ่าวต้องหาข้ออ้างแปลกใหม่สดๆ ร้อนๆ ว่าปาจารีย์มีอาการแปลกๆ อันเนื่องมาจากฮอร์โมน คือไม่ยอมให้ใครแตะเนื้อต้องตัว ว่าที่เจ้าบ่าวจึงต้องลงมือแต่งตัวให้เจ้าสาวเอง พนักงาน สอนวิธีใส่ชุดกับหุ่นจำลองให้ภาสพัทธ์ดู ก่อนจะปล่อยให้เขาเข้าไปแต่งตัวให้เจ้าสาวเอง ปาจารีย์ทั้งขัดเขินทั้งอึดอัดที่การพันชุดไทยประยุกต์ซึ่งมีทั้งสไบไหนจะ ต้องรูดซิปข้างลำตัว ทำให้หล่อนต้องใกล้ชิดกับภาสพัทธ์ไปถึงไหนต่อไหน แต่ละครั้งไม่ได้ต่างกับถูกอีกฝ่ายกอดรัดเอาเสียเลย กระนั้น แล้วหากจะว่ากันตามจริง หล่อนกับภาสพัทธ์ก็แนบชิดกันมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ตั้งแต่ยังไม่ทันเข้าร่วมโปรเจคด้วยซ้ำ ล่าสุดก็ตอนที่นอนร้องไห้หลับไปกับอกเขายันเช้านั่นล่ะ คิดแล้วก็เพลียกับตัวเองที่ไม่สามารถเอาเรื่องกับคนที่แต๊ะอั๋งหล่อนได้สัก ครั้ง ก็ทุกทีที่เกิดเรื่องมันก็เพราะสถานการณ์พาไปจนไม่รู้จะโกรธเขาลงได้ยัง ไง... “คุณพัทธ์ ค่อยๆ นะคะ เดี๋ยวมันหนีบเนื้อปุ่น” หล่อนท้วงเมื่อเขาเหมือนกับว่าจะรูดซิปด้านข้างลำตัวไม่ขึ้น “เธอก็แขม่วพุงหน่อยสิ ช่วงนี้ล่ำขึ้นตั้งเยอะ” คำบอกกล่าวนั้นทำเอาปาจารีย์หันมาค้อนขวับ “คุณพัทธ์นี่หยาบคาย ใช้คำว่าล่ำกับผู้หญิงได้ยังไง” หล่อนยิ่งความสูงน้อยๆ อยู่ เตี้ยแล้วยังจะให้ล่ำอีก  ฟังแล้วรู้สึกตัวเองตันๆ อย่างไรก็ไม่รู้ หัว คิ้วเข้มของภาสพัทธ์ขมวดเข้าหากันแน่นเมื่อพยายามดึงเท่าไหร่ก็รูดไม่ขึ้น เสียที นี่ขนาดเมื่อเช้าเขาช่วยปรับลดขนาดหน้าท้องไว้แล้วก็ยังไม่วาย... “สงสัยยาดี น้ำหนักขึ้นกี่โลแล้วเนี่ย ได้ชั่งบ้างไหม” “เพิ่มมาสามกิโลค่ะ กางเกงที่เอามาด้วยใส่ไม่ได้เลย ดีนะที่ใส่แต่ชุดคลุมท้อง จบโปรเจคนี้ปุ่นต้องซื้อเสื้อผ้าใหม่ยกตู้แน่ๆ ” “ดีออก ของเดิมน่ะแห้งไป ตอนนี้สิดูตัวนุ่มนิ่มน่ากอดออก” พอหลุดปากออกไปภาสพัทธ์ก็แทบจะกัดลิ้นตัวเอง ช่วงนี้เขามีปัญหากับการพูดตามความคิดหนักเกินไปแล้ว สงสัยจะติดนิสัยช่างพร่ำมาจากปาจารีย์ ยิ่งพอเผลอสบตากันผ่านบานกระจกเต็มตัวตรงหน้า ต่างฝ่ายก็ต้องเสมองไปคนละทางด้วยอาการร้อนหน้าวูบ... ภาส พัทธ์ก้มหน้าก้มตาพยายามจัดการกับซิปเจ้าปัญหาให้เสร็จๆ ไป แต่ปรอยผมบางที่หลุดจากการเกล้าลงมาคลอเคลียต้นคอขาวๆ ของเจ้าสาวกลับคอยดึงสมาธิของเขาให้ไขว้เขวอยู่เรื่อย กลิ่นกายหอมอ่อนๆ บนเนื้อผิวของปาจารีย์ลอยขึ้นมาปะทะจมูกของเขาราวกับจะหยอกเย้า มันไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมใดๆ เพราะกลิ่นเหล่านั้นไม่อาจทำให้หัวใจของชายหนุ่มเต้นระส่ำได้แน่ๆ เว้นเสียแต่ว่ากลิ่นหอมนั้นจะมีสิ่งที่ใครๆ เรียกว่า ‘ฟีโรโมน’ ติดปนมาด้วย “เสร็จรึยังคะ” เสียงถามอ้อมแอ้มของคนตัวเล็กซึ่งถูกเขายืนซ้อนหลังทำให้สติของภาสพัทธ์กลับ มา เขาก้มลงไปดึงซิปขึ้นจนสุด ก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องแต่งตัวไป ปล่อยให้ช่างแต่งหน้าและช่างเสื้อจากร้านเว้ดดิ้งเข้ามาจัดการต่อ เมื่อ ทุกอย่างเรียบร้อย ว่าที่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวก็ขึ้นรถจากโรงแรมมุ่งตรงไปยังบ้านใหญ่ซึ่งเป็น สถานที่จัดงาน แขกเหรื่อมีไม่มากเพียงญาติสนิทฝั่งเทพธารา บิดามารดาของเจ้าบ่าวเจ้าสาวและเพื่อนสนิทมากๆ อย่างทรงยศกับเพื่อนในกลุ่มเดียวกันอีกสามคน รวมแล้วก็เกินสิบไปไม่เท่าไหร่ เหตุผล ที่ภาสพัทธ์จำเป็นต้องบอกทรงยศก็เพราะเพื่อนรุ่นพี่คนนี้เคยพบปาจารีย์มา แล้ว อีกทั้งหากไม่เชิญก็อาจจะทำให้รินณดาเกิดความข้องใจในความจริงจังของเขาที่ มีต่อปาจารีย์ พิธี แต่งงานดำเนินไปอย่างเรียบง่าย เจ้าสาวอยู่ในชุดไทยประยุกต์สีครีมปักดิ้นทองที่งดงามทำให้คนหน้าหวานยิ่ง สวยหวานเข้าไปอีกและเพราะท้องของปาจารีย์ไม่ได้ใหญ่มาก(อาจเพราะภาสพัทธ์แอบ บอกให้ลดขนาดลงหน่อยเพื่อให้ไม่มีปัญหากับชุด) ทำให้รูปทรงที่ตัดแต่งมาเป็นพิเศษดูเหมือนเจ้าสาวจะตัวอวบๆ ก็เท่านั้น ใบ หน้าหวานที่ถูกแต่งแต้มอย่างงดงามจากช่างแต่งหน้าก่อนโวยวายและอ้างว่าไม่ ชอบให้ใครมาแตะเนื้อต้องตัว ทำให้ภาสพัทธ์เผลอมองอยู่บ่อยๆ ก็ อย่างที่เขาเคยนึกชม... ปาจารีย์เป็นคนหน้าตาดีชวนมองอยู่แล้ว ยิ่งพอแต่งเนื้อแต่งตัวเติมเครื่องสำอาง ใบหน้าก็ยิ่งหวานจับจิต ดิษพงศ์ยังแอบชมกับเขาไม่ขาดปาก แหวน หมั้นที่สวมใส่นิ้วนางของปาจารีย์ ไม่ใช่แหวนหมั้นเก่าแก่ประจำตระกูลเทพธาราแต่เป็นแหวนใหม่ที่สั่งทำขึ้นมา แม้ราคาจะไม่ด้อยกว่าหากแต่คุณค่าทางจิตใจสำหรับคุณเพชรรัตน์นั้นต่างกัน มาก... ไม่ว่าอย่างไร นางก็เห็นว่าผู้ที่ควรสวมแหวนวงนี้มีเพียงคนเดียว คือธารทิพย์... หากแม้นหญิงสาวจะไม่ได้เป็นลูกสะใภ้ในทางสังคม หากในใจผู้ใหญ่ในตระกูลเทพธารา ธารทิพย์นั่นล่ะ สะใภ้ที่ทุกคนอยากให้เป็น... แม้แต่เพื่อนๆ ของภาสพัทธ์เองก็ยังถอนหายใจ พวกเขาไม่ได้มีปัญหากับปาจารีย์ แต่จากที่เป็นเพื่อนกันมายาวนาน ก็คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเจ้าสาวของภาสพัทธ์จะไม่ใช่ธารทิพย์... (โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 20:41:08

ความคิดเห็นที่ 3 *** ลงเท่านี้ก่อนนะคะ ปรับแก้ไม่ทัน อันนี้ก็ยังขาดๆ เกินๆ ช่วงหลังๆ อาจดูรวบรัดไปบ้างเพราะเนพยายามจับเหตุการณ์ตามพลอตที่วางไว้มาใส่ให้พอ เนื่องจากกลัวเกินลิมิตหน้ากระดาษที่ตั้งไว้ ต้องแต่งให้จบก่อนแล้วพอรีไร้ท์ค่อยมาปรับเสริมเพิ่มแต่งอีกที ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 54 20:42:55 แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 54 20:42:22 จากคุณ : อัยย์เนญ่า (Nyah) เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 54 20:41:21

ความคิดเห็นที่ 4 กำลังหนุกเลยจ้าน้องเน จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 03:45:57

ความคิดเห็นที่ 5 รีบมาลงตอนใหม่เร็ว ๆ นะคะคุณเน กำลังสนุกเลยค่ะ^^ จากคุณ : kookkaijung เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 12:51:32

ความคิดเห็นที่ 6 จะผ่านงานไปด้วยดีมั๊ยคะเนี่ย >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 21:28:28

ความคิดเห็นที่ 7 เหอๆ อยากจับคู่ให้อีกคู่แล้วอ่า สองหมอนี่คู่กันคงน่ารักไม่หยอก แต่ตอนรูดซิปนี่น่ารักมากค่า จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 21:55:30

ความคิดเห็นที่ 8 มาตามเก็บค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 14:06:53

ความคิดเห็นที่ 9 ยิ่งผูกมัดขนาดนี้ ถึงเวลาจะบอกความจริงกันยังไงล่ะ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 19:59:21