ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 4 ฉายะชาติกึ่งเดินกึ่งวิ่งจนตามมาทันปุณณมีตรงทางออกลานจอดรถพอดี เขาวิ่งอ้อมไปหยุดประจันหน้ากับหญิงสาวพร้อมกับอาการหอบเล็กๆ และมองสบตาเธอด้วยสายตาขอร้อง วิงวอน แบบที่ทำให้เธอต้องหยุดชะงัก ไม่พยายามจะหลบหนีอย่างที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก “เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น  ผมอยากเล่าให้คุณใบปอฟังนะครับ  ได้โปรดให้โอกาสผม อย่ามองผมเหมือนมองคนแปลกหน้าอีกเลย” ปุณณมีฟังแล้วก็อยากจะร้องไห้ คนแปลกหน้า งั้นเหรอ? คนที่ควรจะพูดคำนี้น่าจะเป็นเธอมากกว่าด้วยซ้ำ   “กลับไปดูแลคนของฉายเถอะ  ทิ้งเค้ามาแบบนี้มันไม่ดีนะ ส่วนเรื่องของเรา ก็ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอดีตที่คงย้อนคืนกลับมาไม่ได้อีกแล้วล่ะ  อ้อ จริงสิ เกือบลืมขอแสดงความยินดีกับว่าที่เจ้าบ่าวล่วงหน้าด้วยเลยแล้วกัน“ น้ำเสียงประชดประชันกับแววตาที่ไม่อาจซ่อนความเจ็บปวดไว้ได้ของคนพูด สร้างความรู้สึกปวดร้าวให้คนฟังได้ไม่ต่างกัน  ฉายะชาติไม่ยอมให้หญิงสาวเดินผ่านเขาไปเฉยๆ ชายหนุ่มยังคงก้าวเท้าตามเธอไปติดๆจนถึงรถยนต์ เพราะสังเกตเห็นในบางสิ่งที่ทำให้เกิดความข้องใจ “เดี๋ยวก่อนครับคุณใบปอ แหวนล่ะ แหวนที่ผมเคยให้” เขาพูดพร้อมกับดึงข้อมือของหญิงสาวมามองเพื่อความแน่ใจ นิ้วมือนิ้วนางข้างขวาที่เคยมีแหวนของเขาตอนนี้ว่างเปล่า “อ๋อ อยากได้คืนเหรอ  ขอโทษนะ เราขว้างมันทิ้งไปแถวๆหน้าต่างห้องนอนนั่นแหละ มันไม่ได้มีความหมายอะไรกับเราอีกแล้วนี่ ถ้าฉายอยากได้ก็เชิญไปหาเอาเอง” ปุณณมีกระแทกเสียงตอบและสบัดข้อมือออกจากมือของชายหนุ่มอย่างแรง และเขาก็ไม่ได้พยายามจะยื้อยุดเอาไว้ แล้วเธอก็เปิดประตูก้าวขึ้นรถขับออกไปทันที  ปล่อยให้ฉายะชาติ ยืนมองตามและถอนหายใจยาวด้วยความเหน็ดเหนื่อยท้อแท้ใจกับการแก้ปัญหาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตที่กำลังเผชิญอยู่ในเวลานี้เหมือนจะไม่มีหนทางแก้ไขได้เลย ฉายะชาติกลับมาหาสิตางศุ์ที่ร้านขายเครื่องประดับและจิวเวลรี่อีกครั้ง แต่ มันก็เป็นแค่การกลับมาทำตามหน้าที่ของเขาก็เท่านั้น ในความคิดของชายหนุ่ม มีแต่เรื่องของปุณณมีอยู่ในหัวเต็มไปหมด ภาพเครื่องประดับหลากหลายชิ้นจากทางร้านที่สิตางศุ์กำลังเลือกดูอย่างสนใจ  ทำให้คิดถึงความทรงจำวันหนึ่งในวันวานที่คลับคล้ายคลับคลาว่าเพิ่งจะผ่านมาไม่นานนี้ “อ้าว ฉาย  เข้ามาข้างในนี้ก่อนสิ พักนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะเรา” นางรัชนีละสายตาจากสิ่งที่ทำอยู่ตรงหน้า และบอกกับชายหนุ่มที่มายืนจดๆจ้องๆอยู่ตรงหน้าประตูห้องหนังสือของบ้าน ที่เป็นห้องเก็บของมีค่าสำคัญๆไว้ด้วย “คุณท่านยุ่งอยู่รึเปล่าครับ  คือผมจะมาขออนุญาตไปทำงานต่างจังหวัดน่ะครับ” ฉายะชาติเดินเข้ามาคุกเข่านั่งลงบนพื้นห้อง สายตาก็มองกล่องใส่เครื่องประดับที่ถูกเจ้าของนำออกมาเพื่อดูแลทำความสะอาด “ไปที่ไหน แล้วไปกี่วัน” “ต้องไปถ่ายมิวสิควิดิโอเพลงในอัลบั้มใหม่ที่หัวหินน่ะครับ  ไปแค่สองวันก็กลับแล้ว” ตั้งแต่มีโอกาสได้ทำงานเพลง บ่อยครั้งที่เขาจะต้องไปทำงานต่างจังหวัด หรือต้องกลับบ้านดึกดื่น ไม่ค่อยเป็นเวลา แต่ชายหนุ่มก็ยังปฏิบัติตัวเหมือนเดิม เหมือนเป็นเด็กที่ต้องคอยรายงานและขออนญาตผู้ใหญ่ทุกครั้งไม่ว่าจะไปทำอะไรที่ไหน  ซึ่งเขาก็ทำด้วยความเต็มใจและไม่เคยนึกเบื่อหรือคิดว่าตัวเองปีกกล้าขาแข็งพึ่งพาตัวเองได้ แล้วไม่ต้องสนใจใคร ไม่ว่าการก้าวเข้าสู่วงการเพลงจะทำให้ชีวิตเปลี่ยนแปลงไปแค่ไหน แต่เมื่ออยู่ที่บ้าน เขาก็ยังเป็นฉาย คนเดิมของทุกๆคน “ช่วงนี้ไปต่างจังหวัดบ่อยนะ  ฉันน่ะก็ไม่ห่วงเรื่องอะไรมากหรอก เพราะรู้ว่าฉายเป็นคนมีความรับผิดชอบ จะห่วงก็แต่เรื่องการเดินทางนั่นแหละ ยังไงก็อย่าประมาทกันนะ รู้มั้ย  เอ้อ นี่แล้วตอนขึ้นมาเธอเจอตุลกลับมาจากทำงานรึยัง ฉันว่าจะชวนเค้ามาดูของๆเค้าซะหน่อย” ฉายะชาติมองสิ่งที่บอกว่าเป็นของๆตุลยวัตแล้วก็นึกแปลกใจ “สร้อย  แหวน กับสร้อยข้อมือพวกนี้ของคุณตุลเหรอครับ ผมว่ามันเหมือนของผู้หญิงเลย” “ใช่สิ ของผู้หญิงทั้งนั้นแหละ ฉันก็ได้รับมาจากคุณย่าของตุลเมื่อตอนวันแต่งงาน เป็นชุดเครื่องเพชรเก่าแก่ของช่างฝีมือที่มีไม่กี่ชุดในเมืองไทยหรอกนะ ก็ตั้งใจว่าจะให้ตุลไว้เป็นของหมั้นสาวที่เค้าจะแต่งงานด้วยน่ะ  เธอคงไม่เคยรู้สินะ ว่าบ้านเรากับบ้านคุณลุงปิติน่ะ เคยพูดคุยกันว่าอยากให้ตุลกับใบปอเป็นคู่รักกันจริงๆ แต่ก็ไม่ได้คิดจะคลุมถุงชนอะไรเค้าหรอกนะ  ฉายว่าคู่นี้เป็นไงบ้างล่ะ เท่าที่เห็น” ชายหนุ่มก้มหน้าหลบสายตาของผู้มีพระคุณ สมองของเขาคล้ายจะหยุดทำงานไปดื้อๆ กับสิ่งที่ได้ยิน “คุณใบปอกับคุณตุลก็ดูสนิทกันดีนี่ครับ คุณท่าน” “นั่นสินะ ถ้าสองคนนี้ยอมคบหากันแบบคู่รักกันได้นะ ฉันกับคุณหมอ จะมีความสุขมากเลย ได้ข่าวว่าใบปอไปเรียนอยู่ทางโน้นก็ยังไม่มีใคร  ตุลก็ยังโสด ไม่เห็นมีทีท่าจะชอบผู้หญิงที่ไหน ถ้าใบปอกลับมาแล้ว แล้วลองคบกับตุลจริงๆ สองคนนี้คงเป็นคู่ที่น่ารักมากๆเลยล่ะ เธอว่ามั้ย” “ครับ” ตอบสั้นๆเพียงแค่นี้  แล้วเขาก็ขอตัวออกมาจากห้องนั้น ด้วยความรู้สึกอะไรหลายๆอย่าง นึกสมพชความไม่จักเจียมตัวของตัวเอง ที่กล้าไปรักปุณณมี ทั้งที่ไม่มีอะไรคู่ควรกับเธอเลยสักนิด  หนทางข้างหน้าของเขากับเธอดูจะมีความเป็นไปได้ยากเหลือเกิน เขาพาสภาพจิตใจที่ย่ำแย่ไปทำงานถ่ายทำมิวสิควิดิโอในวันเดียวกันด้วย  แม้จะพยายามทำตัวร่าเริงเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ทว่า  ก็เป็นที่ผิดสังเกตสำหรับเพื่อนๆในวงไลท์บลูที่สนิทสนมรู้ใจกันมานานอยู่ดี “วันนี้แกเป็นไรวะฉาย  ดูเหมือนกังวลอะไรอยู่ในใจ  ไม่ค่อยมีสมาธิเลยนะ ปกติแกไม่เคยเป็นแบบนี้นี่หว่า” นรุตม์ มือกีต้าร์ของวงและเป็นเพื่อนที่สนิทกับฉายาชาติมากที่สุดถามขึ้นหลังจากการถ่ายทำมิวสิควิดีโอในวันแรกผ่านพ้นไป   แต่ยังมีคิวของพรุ่งนี้อีกหนึ่งวัน ทีมงานทุกคนรวมไปถึงพะเอก นางเอกของเพลงนี้จึงต้องพักค้างคืนที่โรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่ชอบอกชอบใจของทุกคนเพราะบรรยากาศดูมีความเป็นส่วนตัวสูงแถมยังอยู่ติดายทะเลอีกด้วย “เปล่า  ไม่ได้เป็นไรนี่ แค่รู้สึกเหนื่อยๆน่ะ  คืนนี้พวกพี่ที่กองถ่ายเค้านัดกินเหล้ากันที่ไหนวะ  จะได้ไปแจมด้วยซะหน่อย” เขาตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงเบื่อๆ “ว่าจะชวนอยู่พอดีเลย งั้นเอาของไปเก็บในห้อง แล้วรีบตามไปกันเถอะ ฉันพอรู้อยู่ว่าที่ไหน” หลังจากนั้นไม่นานทั้งนรุตม์กับฉายาชาติ กับเพื่อนๆวงไลท์บลูก็พากันไปสังสรรค์กับทีมงานกองถ่ายทำมิวสิควิดิโอในร้านอาหารกึ่งผับร้านหนึ่งของโรมแรมแห่งนั้นเอง ที่คาดไม่ถึงก็คือ สาวน้อยนางเอกมิวสิควิดีโอก็มาร่วมวงตามคำชวนของบรรดาพี่ๆด้วย “สิตางศุ์ขอนั่งข้างๆพี่ฉายได้มั้ยคะ” หญิงสาวย้ายที่นั่งจากตรงข้างๆผู้กำกับมิวสิควิดิโอ เดินอ้อมมานั่งลงที่นั่งว่างๆข้างฉายะชาติก่อนจะเอ่ยปากถามพร้อมรอยยิ้มหวานเมื่อเวลาผ่านไปสักพักใหญ่ ชายหนุ่มหันมายิ้มตอบแบบงุนงงเล็กน้อย “ได้สิครับ เชิญตามสบายเลย” ตอบแล้วเขาก็หันไปหยิบแก้วน้ำสีอำพันตรงหน้ามาดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว “พวกพี่ๆผู้ชายเนี่ย เก่งกันจังเลยนะคะ ดื่มเหล้าได้เหมือนดื่มน้ำเปล่าทุกคนเลย เมื่อกี้สิตางศุ์ลองจิบคอกเทลที่พี่เอผสมให้แค่แก้เดียวยังมึนๆ แล้วก็ปวดหัวอยู่เลยค่ะ พี่ฉาย ช่วยพาสิตางศุ์กลับไปที่ห้องหน่อยได้มั้ยคะ” ไม่เพียงพูด หญิงสาวยังเอื้อมมือมาเกาะแขนเขาเป็นเชิงขอร้องอีกด้วย ฉายะชาติทำหน้าแปลกใจอีกครั้ง ไม่ค่อยเข้าใจว่าคนอื่นในโต๊ะมีตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องเป็นเขาด้วย แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 54 06:42:31 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 06:40:20

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 4 ต่อ) “นะคะ แค่พาไปส่งที่ห้องแป๊บเดียวเองแล้วค่อยมาใหม่ก็ได้ สิตางศุ์ไม่กล้าเดินกลับออกไปคนเดียว” พอถูกขอร้องเป็นครั้งที่สอง ชายหนุ่มก็ไม่อาจปฏิเสธอย่างไร้น้ำใจได้อีก  เขาพยักหน้าแล้วลุกขึ้นยืนประคองร่างบอบบางของหญิงสาวไว้ และกวาดตามองทุกคนในโต๊ะ บอกสั้นๆว่า เดี๋ยวมา โดยไม่ได้รับรู้เลยว่าเพื่อนๆ และทีมงานแต่ละคนมองตามทั้งสองด้วยสายตาแบบไหน อีกทั้งคำพูดตามหลังว่า  ‘ไม่ต้องรีบมาก็ได้’ พร้อมกับเสียงหัวเราะดังลั่นที่เขาไม่ได้ยินอีกด้วย ทันทีที่มาถึงห้องพักสิตางศุ์ก็ทำสิ่งที่ฉายะชาติไม่คาดคิดด้วยการกอดรัดเขาไว้แนบแน่นไม่ยอมปล่อย “สิตางศุ์ อย่าทำแบบนี้สิครับ คุณเมามากแล้วรู้ตัวมั้ย” “ไม่ได้เมาซะหน่อย  สิตางศ์ทำแบบนี้เพราะสิตางศุ์ชอบพี่ฉายต่างหากละคะ  ชอบตั้งแต่ยังไม่ได้รู้จักกับพี่จริงๆด้วยซ้ำ   พี่เป็นมือกลองที่หล่อ เท่ ที่สุดเลย” หญิงสาวเงยหน้าตอบพร้อมกับยกแขนโอบรอบคอชายหนุ่มไว้ ฉายะชาติถึงกับอึ้งและทำอะไรไม่ถูก และยังไม่ทันได้พูดอะไร  ก็ต้องตกตะลึงอีกครั้งเมื่อสิตางศุ์เขย่งตัวขึ้นมาเป็นฝ่ายจูบเขาอย่างเร่าร้อน “คืนนี้อยู่กับสิตางศุ์นะคะ ถ้าพี่ฉายเป็นลูกผู้ชายพอ” เท่านั้นเอง สติสัมปชัญญะของฉายะชาติก็ขาดผึง เขาผลักร่างของเธอลงบนเตียงนอนและโถมตัวลงไปด้วยแรงอารมณ์และไฟปรารถนาที่ถูกจุดให้ลุกโชนขึ้นมาแบบไม่สามารถต้านทานความต้องการของตนเองได้เลย   เพราะน้ำตาหรืออะไรก็ตามที่ทำให้สายตาของปุณณมีพร่ามัวมาตลอดทางที่ขับรถกลับถึงบ้าน จึงทำให้เธอได้ทันได้สังเกตว่าใครเป็นคนมาเปิดประตูรั้วให้ จนเมื่อจอดรถและเดินลงมาแล้วนั่นแหละ ถึงได้เห็นว่าเป็นชายหนุ่มข้างบ้านที่แต่งตัวด้วยชุดลำลองสบายๆเหมือนพักผ่อนอยู่บ้าน ไม่ได้ออกไปไหน แต่ทำไมเขาไม่อยู่บ้านตัวเองล่ะ มาอยู่ในบ้านของเธอทำไม   “นี่ ไปตกสัมภาษณ์งานเหรอ ถึงร้องไห้ตาบวมปูดกลับมาบ้านเนี่ย ใบปอ” ตุลยวัตเดินเข้ามาใกล้และเอ่ยทัก “ปากดี ว่างมากหรือไงถึงชอบมายุ่งเรื่องคนอื่น” ด้วยความที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว พอกลับมาได้ยินคำพูดไม่ถูกหูเข้าหน่อย ก็ทำเอาหญิงสาวหมดความอดทนเอาง่ายๆ “ใช่ วันนี้เราว่างมากเลย เพราะมันเป็นวันหยุดของเราที่เราควรจะได้นอนพักผ่อนสบายๆ ถ้าไม่มีใครมาเรียกให้ช่วยซ่อมก๊อกน้ำให้นะ  แถมยังต้องมาเป็นคนเปิดประตูให้เจ้าของบ้านนี้อีกด้วย” พอชายหนุ่มพูดจบ ป้าสาก็ยกถาดที่ใส่แก้วน้ำกับขนมเดินออกมาจากข้างในบ้าน “คุณตุล ป้าขอบคุณมากนะคะ มาค่ะ มาทานขนม   อ้าว คุณใบปอก็กลับมาแล้วเหรอคะ  อุ๊ย แล้วใครเป็นคนไปเปิดประตูรั้วให้ ขอโทษค่ะ ป้าไม่ทันดู มัวแต่ยุ่งอยู่ในครัว” “ผมเป็นคนเปิดให้เองแหละครับป้า พอดีออกมาเช็ควาล์วน้ำด้านนอก  ขอบคุณสำหรับขนมนะครับ แต่ให้ใบปอทานเถอะ ท่าทางจะโมโหหิวกลับมาน่ะครับ” ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ และไม่วายหันไปหยอกล้อคนที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับ   “ตายจริง คุณใบปอหิวเหรอคะ เดี๋ยวป้าจะรีบไปทำกับข้าวมื้อกลางวันให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ รอแป๊บนะคะ” ปุณณมีรอจนป้าสาเดินหายเข้าไปในบ้านแล้ว ก็เดินตรงไปหาตุลยวัตด้วยท่าทางหาเรื่อง จนชายหนุ่มต้องถอยหลังไปก้าวนึงอย่างนึกเกรง “ทำไมเมื่อวานตุลไม่บอกเรื่องฉายกับเรา  ทั้งๆที่ตุลก็รู้ทุกอย่าง” ชายหนุ่มถอนใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะตอบ “เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ  เราควรพูดเหรอใบปอ  แล้วเราก็รับปากกับฉายไว้แล้ว ว่าจะไม่พูด เพราะฉายเค้าอยากจะพูดเรื่องนี้กับใบปอด้วยตัวเอง แล้วนี่ ได้เจอได้คุยกันจริงจังบ้างรึยัง” “เมื่อกี้ก่อนกลับมาเราก็เจอเค้า  กับว่าที่เจ้าสาวของเค้า” เธอพูดประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา   แววตาดูหม่นหมองจนคนมองรู้สึกใจหาย นี่เองสินะ เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอร้องไห้จนตาบวมช้ำกลับมาบ้านแบบนี้  ถึงแม้ว่าภายนอกปุณณมีจะดูแข็งๆ และดูเหมือนทำใจยอมรับกับเรื่องนี้ได้เร็วเกินคาด แต่ลึกๆแล้ว เธอคงเสียใจมาก ความรักความผูกพันระหว่างเธฮกับฉายะชาติเป็นสิ่งที่เขามองเห็นมาตลอด และไม่เคยคาดคิดว่า วันนี้มันกำลังพังทลายลงไปแล้ว “เรื่องแบบนี้ คงต้องใช้เวลาทำใจหน่อยนะ  เราก็ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน เพราะเราก็ไม่ใช่ฉายซะด้วยสิ เอาน่า รักครั้งแรก คงไม่จำเป็นต้องเป็นรักครั้งสุดท้ายเสมอไปหรอก ไม่แน่นะ ฉายกับใบปออาจจะไม่ได้เป็นเนื้อคู่กันมาแต่แรกก็ได้” “ตุลก็พูดได้สิ  ตุลเป็นผู้ชายนี่ ยังไงก็ต้องเข้าข้างผู้ชายด้วยกันอยู่แล้ว  เราไม่คิดเลยนะว่าฉายกับตุลจะเป็นผู้ชายประเภทที่เห็นแก่ตัวกันขนาดนี้” คำพูดและสายตาที่มองมาอย่างโกรธๆ ทำเอาชายหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงงๆ “เฮ้ย  ใบปออย่าพาลสิ เราก็แค่พูดไปตามที่รู้สึก  แล้วอยู่ดีๆ มาพาลโกรธเรา เราไปเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย ไม่ได้เป็นคนทำให้ใบปอเสียใจเหมือนฉายซะหน่อย” “ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยนะ  ฟังดูก็รู้ตุลพูดเข้าข้างฉาย เข้าข้างผู้ชายด้วยกัน พูดเหมือนมันเป็นเรื่องปกติธรรมดาไม่มีอะไรต้องเสียใจ  คงดีใจมากสินะที่เนื้อคู่ของฉายเป็นผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เราน่ะ เราไม่อยากคุยกับคนไม่มีหัวใจอย่างตุลอีกแล้ว” ปุณณมีสะบัดเสียงตอบก่อนจะเดินหนีเข้าไปในบ้าน  ในขณะที่ตุลยวัตก็ยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองและถอนหายใจยาวอีกครั้ง   “เฮ้อ ผ่านไปกี่ปี ก็ยังเป็นเด็กไม่รู้จักโตไม่เคยเปลี่ยนเลย  แล้วเมื่อไหร่จะรู้จักมีเหตุผลและเป็นผู้ใหญ่ขึ้นซะทีนะ ใบปอ” ทว่า เมื่อทบทวนถึงคำพูดประโยคเมื่อสักครู่ของปุณณมีที่ว่า ‘คงดีใจมากสินะที่เนื้อคู่ของฉายเป็นผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เราน่ะ’  ก็ทำให้เขาต้องถามตัวเองซ้ำๆอีกหลายครั้ง ว่า รู้สึกแบบนั้นจริงๆรึเปล่า คำตอบมันมีแค่สองอย่าง ใช่ กับ ไม่ใช่ แต่ตุลยวัตกลับหาคำตอบที่เป็นคำตอบจากความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองได้ยากเหลือเกิน  หรือว่าบางที คำตอบบางคำตอบก็อาจจะต้องใช้หัวใจมากกว่าใช้สมอง มั้ง ? แสงวูบวาบผิดสังเกตเมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างห้องนอนตอนช่วงค่ำคืน ราวๆสามทุ่ม ทำให้ปุณณมีที่เพิ่งวางสายโทรศัพท์ทางไกลจากเพื่อนชาวญี่ปุ่นและกำลังจะไปอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน ต้องเดินไปมองใกล้ๆหน้าต่างด้วยความสงสัย  และภาพที่เห็นก็คือ ฉายะชาติกับกระบอกไฟฉายอันเล็กๆในมือกำลังเดินก้มหน้าก้มตาค้นหาอะไรบางอย่างบนพื้นสนามหญ้าข้างๆบ้านของเธออย่างจริงจัง   อย่าบอกนะว่าเขากำลังหาแหวนที่เธอบอกว่าขว้างทิ้งออกจากหน้าต่างห้องนอนลงไป?  เขาทำแบบนั้นทำไม เพื่ออะไรอีก ตัวเธอหรือแหวนวงนั้นยังมีค่ามีความหมายอะไรกับเขาอีกหรือ?  หญิงสาวถามตัวเองในใจแล้วหันหลังเดินกลับไปนั่งที่เตียงเอื้อมมือไปหยิบแหวนทองคำขาววงเล็กๆที่ถอดวางทิ้งไว้บนโต๊ะโคมไฟหัวเตียงตั้งแต่เมื่อคืน  ถึงเรื่องของเธอกับฉายะชาติจะลงเอยแบบไหนก็ตาม แต่เธอก็ไม่เคยมีความคิดอยากจะทิ้งหรือทำลายความรู้สึกดีๆที่เคยมีระหว่างกันเลย   ปุณณมีจ้องมองแหวนด้วยสายตาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะวางมันลงที่เดิมแล้วลุกเดินไปที่หน้าต่างอีกครั้ง  เห็นฉายาชาติก็ยังไม่ละความพยายามในการค้นหาสิ่งที่ต้องการ เป็นนิสัยของเขาที่เธอคุ้นเคยมาตลอดตั้งแต่รู้จักกัน  ฉายไม่เคยยอมแพ้ให้กับอะไรง่ายๆ  เขาจะทุ่มเทกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำอย่างจนถึงที่สุด ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นสิ่งที่ยากสักเพียงใด “เอาเลย เก่งนักใช่มั้ย อยากได้นักก็หาให้เจอนะ  หามันทั้งคืนอยู่อย่างนั้นแหละ” ปุณณมีตะโกนบอกอย่างอึดอัดกับการกระทำของเขา และไม่รอให้คนข้างล่างหันกลับมามองหรือโต้ตอบอะไรเธอก็ดึงผ้าม่านมาปิดหน้าต่างทุกบานมิดชิดแล้วหันหลังเดินกลับไปนั่งบนเตียงอย่างเดิม   ฉายะชาติเงยหน้ามองตามเสียงที่ดังมาจากหน้าต่างห้องที่เขาเคยมองอย่างคุ้นเคยด้วยแววตาที่มีแต่ความเจ็บปวด มือใหญ่กำกระบอกไฟฉายไว้แน่น พร้อมกับบอกตัวเองในใจ ถึงต้องค้นหาทั้งคืน เขาก็จะหาแหวนให้เจอให้ได้ ...................... จบตอนที่ 4 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 06:41:58

ความคิดเห็นที่ 3 อรุณสวัสดิ์ค่ะทุกคน ^^  เปลี่ยนบรรยากาศมาโพสตอนเ้ช้าๆบ้าง มาอ่านตอนที่ 4 กันต่อเลยนะคะ   ตอบกระทู้ที่แล้ว   เอ โหดร้ายกะฉายเหรอ ผมว่าที่ผมบอกโหดร้ายกะนายตุลมากกว่านะ อิอิ ดูๆไป ฉายไม่ใช่คนเจ้าชู้นี่ หรือเพิ่งมาเปลี่ยนตอนที่ใบปอไปเรียนต่อเมืองนอก เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก << ฉายไม่เชิงว่าเป็นคนเจ้าชู้หรอกค่ะ แต่เป็นพวกศิลปินอารมณ์อ่อนไหว พออยู่ห่างใบปอนานๆและมีอะไรอย่างอื่นมาทำให้ไขว้เขวก็เลยไม่หนักแน่นมั่นคงเท่าไหร่นัก  เหมือนแก้ตัวให้เลยเนอะ 55+  ขอบคุณคุณหมอที่ติดตามอ่านนะคะ :) ขอบคุณกิฟท์จาก คุณMnemosyne คุณแก้วกังไส คุณบุหงาบาหยัน คุณmakokchor คุณtrenah คุณสามปอยหลวง คุณลูนาติก คุณravio  ด้วยค่ะ  ^^ พบกันใหม่ตอนต่อไปนะคะ :)) จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 06:51:18

ความคิดเห็นที่ 4 อ้อ ที่แท้เสียใจกับคำพูดของผู้มีพระคุณ(แม่นายตุล) เลยไปกินเหล้ากะเพื่อน จนเกิดเรื่องเลยเถิด เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 13:05:44

ความคิดเห็นที่ 5 พลาดตอน 3 ไปได้ไงเนี่ย --' แบบนี้ฉายก็น่าสงสารสิ........รู้แระ คนแต่งใจร้ายนี่เอง ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 20:09:30

ความคิดเห็นที่ 6 ช่วงนี้ยุ่งมากอ่ะค่ะ ตามอ่านได้ช้าถึงช้ามาก ฮา ก็เขาว่าเหล้ามันเป็นอบายมุข กินไปแล้ว ทำให้ไม่สามารถประคองสติได้ อันนี้สมน้ำหน้าฉายนะ จริงๆ อยู่ที่ใจตัวเองนั่นแหละ ไม่หนักแน่นพอ ไม่ต้องโทษใครเลย จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 17:23:23

ความคิดเห็นที่ 7 ต่ว่าเราอยากเชียร์ตุล (เชียร์ใครแห้วทุกที เฮ้อ) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 12:51:57