ความคิดเห็นที่ 1 ๑๔. ความในใจ ผมนั่งเขียนจดหมายอยู่ทั้งคืน อยากจะพร่ำพรรณนาให้ครูอุษาประทับใจ แต่พยายามเขียนเท่าไหร่ก็ไม่ได้ความสักที ลายมือผมทุเรศเป็นบ้า บนกระดาษมีรอยยางลบดินสอเลอะเทอะเต็มไปหมด ใจจริงผมอยากเขียนหนังสือให้ตัวอักษรหวัดเหมือนลายมือหมอฟันอย่างคุณพ่อกับคุณแม่จริงๆ มันดูเป็นผู้ใหญ่แล้วก็เท่ห์เอามากๆเลย ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งที่ดูง่ายๆอย่างการเขียนข้อความธรรมดาๆ กลับยากยิ่งกว่าการแก้โจทย์ปัญหาแคลคูลัสเสียอีก พอวันรุ่งขึ้น ผมรีบทานอาหารกลางวันเพื่อกลับมาหยิบซองจดหมายที่เขียนเอาไว้ที่ห้องเรียน ผมสืบมาอย่างดีว่าตอนพักเที่ยงครูอุษามักจะนั่งอยู่คนเดียวในห้องพักครู เวลานี้เหมาะที่สุดที่จะส่งจดหมายบอกความในใจให้เธอรับรู้ ผมเดินยกเท้าสูงเพื่อไม่ให้เกิดเสียงดัง อะดรีนาลีนเริ่มทำงาน เหงื่อซึมออกมาที่หางคิ้ว ทั้งที่อุณหภูมิในห้องพักครูค่อนข้างเย็น หัวใจของผมเต้นแรงจนซองจดหมายในกระเป๋าเสื้อไหวไปมาราวกับมีชีวิต แต่พอเห็นครูอุษา ผมก็ต้องผงะ ครูรีบปาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว แล้วพยายามหลบสายตาด้วยการหมุนเก้าอี้กลับหลัง แต่ไม่กี่อึดใจถัดมาครูก็ร้องไห้ออกมาอีก และร้องดังขึ้นๆเรื่อย จนกลายเป็นร้องไห้โฮเสียงดัง “ครูอุษาครับ … ” ผมเรียกเธอ พลางรู้สึกแปลกๆหายใจไม่ค่อยถนัด หน้าอกเหมือนมีของหนักๆมากดเอาไว้ “สิทธา เดินไปล็อคประตูให้ครูหน่อยได้มั้ย” เธอพูดขึ้น ผมรีบทำตามที่เธอบอก “ครูอุษา เป็นอะไรเหรอครับ ทำไม … ร้องไห้ใหญ่เลย” “มะ … ไม่มีอะไร เดี๋ยวครูขอตัวไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะ” ผมลากเก้าอี้ของใครสักคนมานั่งข้างๆโต๊ะครูอุษา แสงโทรศัพท์มือถือของเธอยังสว่างค้างอยู่ พอให้มองเห็นรายชื่อบนหน้าจอแต่ไม่ชัดนัก ผมอ่านออกแค่สองชื่อบนสุด ชื่อแรกน่าจะอ่านว่า ชญากานต์ ส่วนชื่อที่สอง คงอ่านว่า พี่ธีรชัย ธีรชัย ? … หรือว่าจะเป็นผู้จัดการโรงแรมคนนั้น ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือก็ส่งเสียงดังขึ้น ซึ่งครูอุษาไม่มีทีท่าสนใจจะรับสายแม้แต่น้อย จนผมต้องทัก “โทรศัพท์ดังครับ ครูอุษา” “ครูได้ยินแล้วล่ะ”เธอขานรับ แต่ก็ปล่อยไว้อย่างนั้น ซึ่งมันก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ ครูอุษา รีบคว้าขึ้นมาไว้ในมือ “ขอโทษนะคะ พี่ธี ตอนนี้สา ไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว แค่นี้นะคะ ...” เธอปล่อยโทรศัพท์กระแทกลงบนโต๊ะดัง ตึง ! น่าจะเป็นคุณธีรชัย จริงๆด้วย หรือว่าทั้งสองคนจะทะเลาะกัน “เอ่อ … ครูอุษาครับ ...” “มีอะไรเหรอ”  เธอสะอื้น ดวงตาคู่นั้นดูน่าสงสารเหลือเกิน ผมเลิกล้มความคิดที่จะส่งจดหมายบ้าๆนี่ แล้วเปลี่ยนเป็นไถ่ถามด้วยความห่วงใยแทน “ครูจะโกรธผมรึเปล่าครับ ถ้าผมจะถามว่า … ครูอุษา เป็นอะไรไป ทำไมถึงนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวล่ะครับ ” ผมหลับตาลงข้างหนึ่ง ก้มหน้าลงกลัวจะถูกดุ ครูอุษาเงียบไปนาน จนผมต้องค่อยๆเงยหน้าขึ้น จึงเห็นว่าเธอกำลังนั่งอมยิ้ม “เป็นห่วงครูด้วยเหรอ” เธอพูด ผมดีใจที่สีหน้าเธอดีขึ้น ผมรีบพยักหน้า “ขอบคุณนะ สิทธา ที่เป็นห่วง แต่ครูไม่เป็นอะไรหรอก … จริงซิ … มาหาครูมีอะไรเหรอ” “เอ่อ … คือ ผม … ” “ว่าไง … หรือว่า ไม่เข้าใจวิชาภาษาอังกฤษตรงไหนอีกรึเปล่า ถามครูได้นะ” “เปล่าครับ คือ … ผมมีอะไรอยากจะให้ครู แต่ว่า ตอนนี้คงไม่เหมาะเท่าไหร่ ครูคงไม่อยากได้ … ” “อะไรเหรอจ๊ะ ที่จะให้ครูน่ะ ใช่ซองจดหมายนั่นรึเปล่า” ผมสะดุ้งโหยง รีบยกมือปิดซองจดหมายที่เผยออกมานอกกระเป๋าเสื้อ และแก้ตัวพลันวัน “ไม่ครับ ไม่ใช่ “ “ตกใจขนาดนี้ ต้องใช่แน่ๆเลย ” เธอเอื้อมมือมาคว้าอย่างรวดเร็ว “นี่แน่ะ … ได้มาแล้ว” ผมรีบจับมือเธอไว้ไม่ให้เปิดอ่าน เรายื้อยุดกันกันแป็บเดียว ซองจดหมายก็ขาดเป็นสองส่วน “ตายจริง ! สิทธา ครูขอโทษ”  เธอร้องเสียงดัง ทั้งที่จริงแล้วน่าจะเป็นความผิดผมมากกว่า “ไม่เป็นไรครับ ครู มันไม่ใช่ของสำคัญอะไรหรอก” ผมไม่เสียดายแม้แต่น้อย เอาไว้คราวหน้าค่อยเขียนมาให้เธอใหม่ก็ได้ “ครูขอโทษนะ ไม่คิดว่า สิทธา จะหวงขนาดนี้ ” “มันไม่สำคัญอะไรหรอกครับ  แล้วก็ไม่เป็นไรด้วย ครูอย่าทำหน้าแบบนั้นอีกเลยนะครับ” ผมรีบปลอบใจเธอ พลางเก็บเศษซองจดหมายลงในกระเป๋าเสื้อตามเดิม “ใกล้ได้เวลาเข้าแถวตอนเที่ยงแล้วล่ะครับ ผมขอไปหาเพื่อนๆ ก่อนดีกว่า  เอาไว้คราวหน้าผมจะเอามาให้ใหม่นะครับ” ผมออกมาจากห้องพักครูด้วยความตื่นเต้นและนึกเสียดายเล็กๆ แต่เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วล่ะ ผมจะได้กลับไปเขียนมาใหม่ คราวนี้เอาให้ครูอ่านแล้วประทับใจไม่รู้ลืมไปเลย ผมคลี่เศษกระดาษในซองที่ขาดวิ่นเพื่ออ่านประโยคบอกรักแย่ๆของตัวเอง แต่ทว่ากระดาษใบนี้กลับขาวโพลน ไร้ซึ่งตัวหนังสือใดๆ เวรกรรม ! ผมคว้าได้แต่ส่วนที่เป็นกระดาษเปล่าหรอกเหรอเนี่ย ป่านนี้ครูอุษาคงกำลังหัวเราะเยาะกับข้อความในจดหมายรักอันสุดแสนจะห่วยแตกของผมอยู่แน่เลย ครูอุษาเป็นผู้หญิงที่สวยและใจดีมากเลยครับ ผมรักครูอุษา เป็นแฟนผมได้มั้ยครับ บ้าจริงๆ  บ้าที่สุด สิทธา เอ๊ย ไอ้คนไม่ปกติ ทำไมแกถึงไม่ได้เรื่องอย่างนี้ ! จากคุณ : FlowerSong เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 21:23:13

ความคิดเห็นที่ 2 ๑๕. ปราบมาร ปีนี้มีครูผู้หญิงมาสอนวิชาภาษาอังกฤษชั้น ป.3 กับ ป.4 คนใหม่ ชื่อครู ณัชชา ครูณัชชาใส่แว่นสีชมพู หน้าตาสวยแต่ดูตลกๆเหมือนตัวการ์ตูนอะไรสักอย่างในรายกายทีวี ซึ่งผมนึกชื่อไม่ออก เธอตัวเล็ก ผิวสองสี หน้าอกใหญ่แต่ไม่ถึงกับใหญ่มาก ผมแอบเคลิ้มครูสาวคนใหม่พักใหญ่ แต่ยังไงๆครูอุษาของผมสวยที่สุดอยู่ดี เมื่อเช้าผมไปยืนลุ้นแทบตายที่บอร์ดติดประกาศหน้าห้องพักครู ที่โรงเรียนตรีชฎานุสรณ์เวลาขึ้นปีการศึกษาใหม่ ครูประจำชั้นมักจะเปลี่ยนห้องที่ต้องประจำไปมาอย่างไม่ตายตัว ผมภาวนาให้ชื่อครูประจำชั้นห้อง ป.3/3 ชื่อ ครูอุษา และสวรรค์ก็ทำให้ผมสมหวัง เสียงเพลงประจำโรงเรียนที่เคยฟังดูน่าขำกลับฟังดูมีชีวิตชีวาเอามากๆในเช้านี้ ขาผมเบาหวิวอย่างกับเดินอยู่ในสภาวะไร้น้ำหนัก หัวใจพองโต ส่วนหน้าตาก็ เอ่อ … สดใสสมกับเป็นเด็กประถมอย่างที่คุณอาเคยว่าไว้ล่ะมั้ง ความสูงของผมเพิ่มขึ้นประมาณ 5 เซนติเมตร ขนาดร่างกายใหญ่และหนาขึ้นนิดหน่อย ผมตัดผมทรงเดียวกับเพียส บรอสเนียน พระเอกหนังเรื่องเจมส์บอนด์คนโปรด รองเท้าหนังขัดมันเงาวับสะท้อนแสงอย่างกับกระจกหน้าปัดนาฬิกายี่ห้อออเรียนท์ที่อ้อนคุณแม่ให้ซื้อให้เมื่อตอนปิดเทอมใหญ่ ฟันน้ำนมเริ่มทะยอยหักจนคงใกล้หมดปาก และฟันแท้ก็จะงอกขึ้นมาแทนที่ เมื่อถึงชั่วโมงโฮมรูม ผมเอาแต่นั่งจ้องหน้าคุณครูประจำชั้นที่รักจนแทบไม่อยากกระพริบตาเลยสักครั้ง ผมอยากให้กระทรวงศึกษาธิการออกกฎใหม่ ให้นักเรียนต้องมาโรงเรียนสัปดาห์ละเจ็ดวัน วันละ 24 ชั่วโมงและเรียนแต่วิชาภาษาอังกฤษเท่านั้น แต่ถึงดีใจยังไง ก็ต้องพยายามเก็บสิ่งที่ต้องแอบซ่อนเอาไว้ต่อไป ผมไม่สามารถยกมือขอตอบคำถามเพื่อให้ครูอุษาชื่นชมได้เลยเว้นเสียแต่นั่นเป็นความต้องการของเธอ ผมไม่สามารถทำคะแนนวิชาภาษาอังกฤษที่รักให้โดดเด่นเหมือนสมัยยังเรียนอยู่ที่กรุงเทพได้ และไม่สามารถจะเอื้อนเอ่ยบทกลอนภาษาอังกฤษที่ความหมายไพเราะจับใจสักบทเพื่อยกย่องคุณครูที่รักให้ดีใจได้เลย … แต่ก็ไม่เป็นไร แค่นี้ผมก็มีความสุขมากที่สุดในโลกแล้ว เวลาแห่งความสุขผ่านไปอย่างรวดเร็วจนน่ากลัว ไม่นานก็ใกล้ถึงเวลาสอบปลายภาคอีกแล้ว วันหนึ่งผมมายืมหนังสือที่ห้องสมุดและกำลังรีบกลับตึกเรียน ไม่คิดเลยว่า ฝันร้ายในอดีตที่เคยเกิดขึ้นบ่อยมากจนเกือบกลายเป็นความชาชินและไม่คิดที่จะเอ่ยถามหาความยุติธรรมใดๆบนโลกนี้ก็หวนกลับมาอีกครั้ง “ปีศาจ” ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมเรียกพวกมันว่าอย่างนั้น แต่ตอนนี้ … ไม่ใช่อีกแล้ว พวกมันเป็นแค่สวะ ผมขอโทษขอโพยพวกมันยกใหญ่ แต่ป่วยการเปล่า สวะก็คือสวะวันยังค่ำ ผมโดนผลักล้มลงบนพื้นทราย หนังสือหลุดมือกระเด็นไปไกล “มรึงเหยียบตีนกู แล้วคิดจะหนีไปง่ายๆเหรอวะ” อันธพาลชั้นประถมปลายคนหนึ่ง สำรอก “:-) ! รู้มั้ยกรูเป็นใคร” สิ่งนึงที่ผมเรียนรู้มาทั้งชีวิตก็คือ ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องเสวนากับพวกนี้ หลังตึกเรียนของเด็กประถมปลายเป็นจุดอับสายตา มันถือโอกาสเหวี่ยงหมัดที่ช้าเสียยิ่งกว่าอ้าปากหาวเข้าใส่ ผมถอยหลบ กำหมัดไว้แน่น บิดลำตัวและข้อเท้า เตรียมจะส่งพวกมันเข้าห้องฉุกเฉินไปให้หมดพร้อมกันเลย “หยุดนะ !” เสียงคำรามจากครูผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น พวกมันรีบวิ่งหนี แต่ไอ้รุ่นพี่คนเดิมซึ่งดูเหมือนเป็นหัวหน้ากลุ่มก็ยังไม่วายเข้ามาท้าผมเอาไว้ “ถ้ามรึงแน่จริง เย็นนี้รอที่ตึก กูจะไปหา” เสียงนกหวีดจากครูฝ่ายปกครองตึกชฎาวิหค ดังไปทั่วถนน พริบตาเดียวพวกมันก็โดนรวบตัวไว้ได้หมด น่าเสียดายเหมือนกันที่เรื่องวิวาทยังไม่เกิด อย่างมากพวกมันก็โดนแค่ตัดคะแนนความประพฤติ “เป็นอะไรรึเปล่า” ครูผู้ชายคนเดิมวิ่งมาถาม “ไม่เป็นอะไรครับ ... ผมต้องรีบกลับแล้วล่ะครับครู เดี๋ยวจะไปเข้าแถวไม่ทัน” ผมตอบแล้วรีบเดินจากไป “เย็นนี้งั้นเหรอ ได้เลย ไอ้พวกรุ่นพี่ทั้งหลาย ผมจะสอนให้เองว่า ปีศาจที่แท้จริงน่ะเป็นอย่างไร” ผมบอกตัวเองและดีใจจนเนื้อเต้น โรงเรียนนี้มันดีจริงๆให้ตายซิ จากคุณ : FlowerSong เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 21:25:32

ความคิดเห็นที่ 3 ๑๖. บทลงโทษ “ขอโทษจริงๆค่ะ !” คุณแม่กำลังยกมือไหว้ขอโทษกับครูทุกคนในห้องฝ่ายปกครองใหญ่ ในตึกอำนวยการ “ลูกชายดิฉันไม่ใช่เด็กเกเรอะไรเลยนะคะ แกเป็นเด็กเรียบร้อย แล้วก็ขยันเรียน อย่าลงโทษอะไรแกเลยนะคะ ได้โปรดเถอะค่ะ” คุณพ่อนั่งเงียบแต่ไม่มีสีหน้าวิตกกังวลใดๆ คุณอาชวรัตน์เองก็เหมือนกัน “ได้โปรดเถอะค่ะ คุณครูทุกคน สิทธา กำลังจะดีขึ้นแล้ว อย่าให้แกต้องกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกเลยนะคะ” คุณแม่ยังคงพยายามอ้อนวอนต่อหน้าทุกคน “สิ่งที่เกิดขึ้นมันร้ายแรงมากนะครับ คุณแม่” ครูฝ่ายปกครองใหญ่ประจำโรงเรียนเอ่ย “แต่ว่า … ” คุณแม่ครวญ “ดิฉันคิดว่า สิทธา ผิดแน่นอนค่ะ แต่ก็ไม่ถึงกับ เป็นความผิดร้ายแรง” ครูผู้หญิงผมหยิกเหมือนขนมโปเต้ใส่แว่นตาหนาเตอะค้าน “ถ้าจะว่าไปแล้ว ดิฉันคิดว่า สิทธา แค่ป้องกันตัวเสียด้วยซ้ำ” หล่อนพูด “พี่ ครับ นอนโรงพยาบาลไปสองคนน่ะเหรอครับเรียกว่าป้องกันตัว” ฝ่ายปกครองใหญ่ค้านบ้าง “แล้วครูจะปล่อยให้นักเรียนที่โตกว่า ห้าหกคน รุมรังแกรุ่นน้องตัวคนเดียวน่ะเหรอคะ” เธอสวนทันควัน “ลองคิดดูซิคะ ถ้าสิทธา ไม่ป้องกันตัว ป่านนี้แกอาจจะอาการหนักกว่าเด็กเกเรพวกนั้นก็ได้” “นี่ถ้าอายุเกิน 18 มันคดีอาญาแล้วนะครับ” ฝ่ายปกครองใหญ่โต้คืน “แต่เค้าพึ่งจะเก้าขวบค่ะ ! จึงไม่มีทางเป็นคดีอาญา ฟังนะคะ ฝ่ายวิชาการใหญ่จะไม่ยอมให้มีการลงโทษ สิทธา เกินกว่าเหตุโดยเด็ดขาด” เธอประกาศกร้าว ผมกำลังคิดว่าครูผู้หญิงผมหยิกคนนี้หน้าเหมือนแมว เพราะปลายริมฝีปากของเธอยกขึ้นเหมือนยิ้มตลอดเวลา “ผมเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน นี่เป็นคดีร้ายแรงที่สุดในรอบหลายสิบปี ขนาดเด็กมัธยมปลายยังไม่เคยทะเลาะวิวาทกันหนักขนาดนี้เลย ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไป ลองคิดดูซิครับ ว่าโรงเรียนเราจะมีภาพลักษณ์เป็นยังไง” ผู้อำนวยการชฎาณัทร เกาหัวแกร่กๆ ฟังสองผู้ยิ่งใหญ่ประจำโรงเรียนโต้กันไปมา แต่ก็ยังไม่ยอมพูดอะไรเหมือนกับสุภาพบุรุษอีกสองคน “คุณคะ พูดอะไรบ้างซิคะ” คุณแม่รบเร้าคุณพ่อ “ผมก็อยากฟังความเห็นจากคุณพ่อครับ” ผู้อำนวยการ เอ่ยปาก คุณพ่อผละตัวขึ้นจากพนักพิงเก้าอี้ ประสานมือทั้งสองเข้าหากัน “ผมไม่ปฏิเสธความรับผิดชอบหรอกครับ ในเมื่อเกิดเรื่องขึ้นมาแล้ว ในฐานะพ่อแม่ยังไงๆก็เลี่ยงความรับผิดชอบไม่พ้น แต่ผมไม่คิดจะก้าวก่ายการตัดสินใจของโรงเรียน ผมยินดีจะรับคำตัดสินจากฝ่ายปกครอง” “คุณคะ ...” คุณแม่เขย่าแขนคุณพ่ออย่างร้อนรน “เราเคยเจอเรื่องที่เลวร้ายกว่านี้มาแล้วนะคุณ เราผ่านมันไปได้แน่ ไม่ต้องห่วง” คุณพ่อบอก หัวหน้าฝ่ายปกครองใหญ่ทุบโต๊ะ “ผมขอย้ำ สิทธา ต้องโดนพักการเรียน” “ไม่ได้ค่ะ !” หัวหน้าฝ่ายวิชาการใหญ่ทุบโต๊ะเสียงดังกว่า “ผมเองก็อยากเห็น บทลงโทษที่ดีกว่านี้” ผู้อำนวยการกล่าว ผู้ชายที่นั่งอยู่ซ้ายมือของเขาส่ายหัว ส่วนสุภาพสตรีที่นั่งด้านขวา มีทีท่าพอใจ เสียงโต้คารมกันไปมาเงียบลง และระหว่างรอใครสักคนในห้องพูดอะไรขึ้นมา ก็มีเสียงส้นรองเท้ากระแทกพื้นหินอ่อนดังเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ เสียงนั้นเกิดขึ้นถี่เหมือนกับเจ้าตัวกำลังวิ่ง น้ำหนักที่ทิ้งลงบนพื้นฟังดูบางเกินกว่าจะเป็นส้นรองเท้าของผู้ชาย สักพักประตูห้องฝ่ายปกครองใหญ่ก็เปิดอย่างแรงและกระแทกกับฝาผนังดัง ปัง  ! “ทำไมรีบร้อนแบบนี้ ไม่มีมารยาทเลยรึไง” หัวหน้าฝ่ายปกครองใหญ่ตวาด “ขอโทษค่ะ” ครูสาวหอบเหนื่อย และรีบแนะนำตัว “ดิฉันชื่อ อุษา เป็นครูประจำชั้นของสิทธาค่ะ” หัวหน้าฝ่ายปกครองหน้าถอดสีทันทีเมื่อเห็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ พลางหันรีหันขวางไปทางผู้อำนวยการ “คือ ดิฉันได้ยินจากพี่สมเกียรติ ว่า สิทธา มีเรื่องทะเลาะวิวาทกับ เด็ก ป.6 …  ดิฉันอยากมาขอร้องค่ะ อย่าลงโทษอะไรแกเกินไปเลยนะคะ ดิฉันยืนยันได้ว่า สิทธา เป็นเด็กดีค่ะ แล้วแกก็ยังเด็กมาก ให้โอกาสแกสักครั้งเถอะนะคะ” ครูอุษาผู้ใจดี อุตส่าห์รีบมาช่วยพูดให้ผมถึงที่นี่เลยเหรอครับ ประตูห้องฝ่ายปกครองใหญ่เปิดออกอีกครั้งอย่างช้าๆต่างกับเมื่อครู่ ครูณัชชา กับ ครูสมเกียรติก้มศีรษะคำนับแล้วเดินเข้ามาเป็นแขกไม่ได้รับเชิญเพิ่มเติม “ผมเองก็จะมาช่วยยืนยันอีกเสียงครับ” เขาพูด “ดิฉันด้วยค่ะ “ ครูสาวแว่นชมพูรีบเสริม “ถึงพวกคุณมาพูด ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก” หัวหน้าฝ่ายปกครองใหญ่บอก พลางยักไหล่ “เด็กตึกชฎาวิหค ทั้งหกคนถูกลงโทษพักการเรียน แต่จะให้เว้นโทษ สิทธา เหรอครับ แล้วอย่างนี้ผมจะตอบคำถามใครได้ ว่าความยุติธรรมอยู่ที่ไหน” “มันไม่เหมือนกันนี่คะ เด็กหกคนนั้นถูกภาคฑัณฑ์ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่สิทธาไม่ใช่” หัวหน้าฝ่ายวิชาการใหญ่ค้าน “ใช่ค่ะ สิทธา เป็นเด็กดี เรียนเก่ง มีน้ำใจ เป็นที่รักของพวกเราทุกคนนะคะ” ครูอุษาพูด “ในฐานะที่เป็นหัวหน้าฝ่ายปกครองตึกไหมไทย ผมคิดว่ายังไงสิทธาก็ต้องโดนลงโทษ แต่เราก็น่าจะลงโทษให้เหมาะสม และให้โอกาสเด็กนะครับ ผมไม่คิดว่าแกเป็นเนื้อร้ายที่หมดทางเยียวยา” ครูสมเกียรติกล่าว “ถ้าอย่างนั้น ผมเสนอให้ พักการเรียน แต่ให้หาที่เรียนใหม่หลังหมดปีการศึกษา แทนที่จะเป็นเมื่อหมดภาคการศึกษาเหมือนกรณีปกติ โทษนี้น่าจะเบาลงสำหรับสิทธา ” หัวหน้าฝ่ายปกครองใหญ่เสนอ “ผู้อำนวยการเห็นว่าไงครับ” “ดิฉันไม่เห็นด้วยค่ะ สิทธาไม่ควรได้รับโทษใดๆ นอกจากการตักเตือน หรือ ตัดคะแนนความประพฤติเท่านั้น” ครูผู้หญิงหน้าแมวรีบค้าน พวกเขายังคงโต้ตอบกันต่อไป ไม่มีทีท่าว่ามีใครสักคนจะยอมลดราวาศอก จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีข้อสรุปใดๆเกี่ยวกับอนาคตของผมในโรงเรียนตรีชฎานุสรณ์ จนกระทั่งข้อเสนอที่ทำเอาผมเสียวสันหลังวาบก็ดังขึ้น “ผมอาสา เป็นคนใช้ไม้เรียวหวดเค้าด้วยตัวเองต่อหน้าครูทุกคนครับ” พ่อผมพูด “คุณคะ … ต้องถึงกับลงไม้ลงมือเลยเหรอคะ” คุณแม่รีบถาม คุณพ่อไม่ตอบ รีบเดินฉับๆไปที่มุมห้อง “ผมขอใช้ ไม้ขนไก่ ด้ามนี้นะครับ แล้วถ้ามันหักผมจะซื้อใช้ให้ใหม่เอง” จะตีจนไม้หักเลยเหรอครับ คุณพ่อ !? หัวหน้าฝ่ายปกครองใหญ่อึ้งกับข้อเสนอ พยายามอ้าปากพะงาบๆส่งเสียงออกมา แต่คุณพ่อไม่เว้นช่วงให้แกพูดอะไร “มานี่ซิ สิทธา” “ขะ … ครับ” เผี้ยะ ! เผี้ยะ ! เผี้ยะ !  เสียงไม้แหวกอากาศดังขึ้นทั้งหมดสามครั้ง ผมกัดฟันแน่นรับปลายไม้หวดมากระทบก้นอย่างรวดเร็วและไม่ยั้งมือเลยแม้แต่น้อย คุณพ่อเอาไม้กลับไปแขวนไว้ที่เดิม ส่วนคุณแม่รีบเข้ามาปลอบ ผมยังกัดฟันแน่นอยู่ ใช้มือลูบก้นกางเกงไปมา เกิดเสียงจากการเสียดสีกันดัง เฟี้ยวฟ้าว “ผมไม่เป็นไรครับ คุณแม่” “คิดถึงเสียงนี้จังเลยนะครับ ถ้าเป็นเมื่อสิบปีก่อน ผมคงได้ทำหน้าที่นี้แทนคุณพ่อแล้ว” ครูสมเกียรติบอก “ถ้าอย่างนั้น ดิฉัน ขอเป็นคนลงโทษแกด้วยได้มั้ยคะ” ครูอุษารีบพูด เสียงดุผิดกับทุกที ผมรีบหันไปหา แต่เธอเบือนหน้าหนี ดวงตาเธอแดงกล่ำ ใช้ฟันกัดริมฝีปากล่าง พ่อผมตอบรับข้อเสนอ “ได้ซิครับ” “สิทธา มานี่” ครูอุษา สั่งเสียงเข้ม สาบานได้ว่าตอนนี้ผมกลัวเธอมากกว่าพ่อผมเสียอีก “ครูอุษาครับ ...” ผมครวญเสียงอ่อย “ครูอุษา ครับ เราไม่มีสิทธิ์ใช้ไม้ตีนักเรียนอีกแล้วนะครับ” หัวหน้าฝ่ายปกครองใหญ่รีบค้าน “ผมอนุญาตครับ” คุณพ่อรีบสวน และผมเห็นผู้อำนวยการแอบหัวเราะ กอดอก ! เธอตีผมได้เจ็บกว่าคุณพ่อเสียอีก น้ำตาผมซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว ไม่ใช่เพราะความเสียใจ หากแต่เป็นเพราะความเจ็บที่มากมายจริงๆ “ต่อไป อย่าทำแบบนี้อีกนะ !” ครูอุษา ขึ้นเสียง “ครับ” ผมตอบทั้งน้ำตา “ขอโทษนะคะ คุณพ่อ คุณแม่” เธอกล่าว และยกมือไหว้ “เอาล่ะครับ ผมคิดบทลงโทษที่เหมาะสมกับ สิทธา ได้แล้ว “ ผู้อำนวยปรบมือให้สัญญาณ “นั่นคือ ทำภาคฑัณฑ์แบบมีกำหนดเวลา” ทุกคนนิ่งเงียบ มีแต่เสียงผมลูบก้นตัวเองไปมาเท่านั้น “คือถ้าหากเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก โทษที่สิทธาจะได้รับจะไม่ใช่พักการเรียน แต่เป็นเชิญออกทันที ทุกคนคิดว่ายังไงครับ” “เราไม่มีการลงโทษนี้นะครับ ผู้อำนวยการ” หัวหน้าฝ่ายปกครองใหญ่พูด “ไม่เป็นไร ผมจะให้ฝ่ายธุรการทำเอกสารสำหรับเรื่องนี้โดยเฉพาะ” ผู้อำนวยการบอก “คำว่า แบบมีกำหนดเวลาคือ พอครบสามปี โทษ นี้จะยกเลิก และสิทธาก็จะไม่มีประวัติใดๆอีก แบบนี้น่าจะเหมาะสมใช่มั้ยครับ ถึงตอนนั้นสิทธาก็จบ ป.6 และจะได้เริ่มต้นใหม่ในฐานะเด็กมัธยมต้น” นอกจากหัวหน้าฝ่ายปกครองใหญ่ทุกคนมีสีหน้าโล่งออก ครูณัชชาแอบเดินมาหยิกผมเบาๆ เธอขยิบตาลงข้างหนึ่ง แอบบิดตัวไปมาเหมือนหางเครื่องวงดนตรีลูกทุ่ง ชูนิ้วโป้งมือขวาขึ้น แล้วส่งยิ้มทะเล้นๆเห็นฟันเขี้ยวมาให้ ราวกับจะบอกว่า สำเร็จแล้วนะ สิทธา “เอาล่ะ ผมต้องไปทำงานต่อแล้ว ขอบคุณทุกคนที่ให้เกียรติมานะครับ หมดเรื่องแล้วครับ” ผมอำนวยการกล่าวปิดงาน ผมตามคุณพ่อกับคุณแม่ออกมาหน้าห้อง ยืนฟังคำดุต่ออีกพักใหญ่ ก่อนที่ทั้งสองคนจะก้มลงกอดผมพร้อมกัน ผมเดินไปส่งทั้งคู่ที่รถหน้าตึกอำนวยการ แล้วค่อยเดินกลับมาตามถนนราดยางมะตอยสีดำที่ทอดยาวไกลจากหน้าประตูโรงเรียนไปจนถึงตึกไหมไทย ผมเดินไปเรื่อยๆพลางคิดถึงสิ่งที่ตัวเองทำลงไป ความรู้สึกผิดที่ส่งรุ่นพี่เข้าโรงพยาบาลแถมยังโดนทำทัณฑ์บนเป็นของแถมนั้นแทบจะไม่มีเลย จะมีก็แต่เสียใจที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องเป็นห่วง และก็ … “ครูอุษาครับ” ผมพูดขึ้น เธอกำลังยืนพิงกับกำแพงสนามฟุตบอลตรีชฎา ผมกลัวว่าบางทีเธอคงจะเกลียดผมเข้าแล้ว แน่ล่ะ ผมมันเด็กมีปัญหาก่อเรื่องไม่หยุดไม่หย่อนเสมอ เธอเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ผมอยากจะวิ่งหนี แต่ก้าวขาไม่ออก ผมไม่กล้ามองหน้าเธอ ไม่อยากเห็นครูที่ผมรักกลายเป็น ปีศาจร้าย ไปอีกคน ครูอุษาดึงผมเข้าไปกอดแล้วร้องไห้ฟูมฟาย ผมรู้สึกได้เลยว่าตัวเธอสั่น น้ำตาอุ่นๆของครูไหลลงมาอาบแก้มผม “อย่าทำให้ครูเป็นห่วงแบบนี้อีกนะ สิทธา” “ครูอุษาครับ ...” “ถ้าสิทธา ก่อเรื่องอีก สิทธา ก็จะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วนะ” เธอสะอื้น “สิทธาไม่อยากเจอครูแล้วเหรอ” ผมไม่ค่อยเข้าใจอะไรนัก แต่ก็โล่งใจและตอบเธอกลับไปว่า “อยากเจอสิครับ ผมรักครูอุษานี่นา ผมสัญญาครับ … ว่าจะไม่ก่อเรื่องอะไรอีก” จากคุณ : FlowerSong เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 21:27:52

ความคิดเห็นที่ 4 สิทธา ยังไม่หลุดพ้นบุคลิกภาพของตัวละครนุมมองที่ 1 จากคนอื่น(สรรพนามบุรุษที่ 1 เรียกแบบนี้หรือเปล่านี่..) เลยทำให้วิธีการพูดจาโตเกินวัยผิดสามัญสำนึกปกติมาก (เพราะอิทธิพลของตัวเอกอีกคน ทำให้อ่านแล้วรู้สึกว่าสิทธากับนายปักษาสวรรค์ เป็นคนๆเดียวกัน ต่างชื่อต่างวัยเท่านั้น ทำให้สิทธามีวิธการพูด การคิด คล้ายๆปักษาสวรรค์ ) (ความจริงเขาก็ไม่ปกติอยู่แล้วนี่^^..) เหมือนได้รับอิทธิพลบุคลิกภาพด้านต่างๆ มาจากกัน ครูอุษาก็มีพฤติกรรมที่ไม่ค่อยเหมาะสม คิดว่าคงมีที่มาที่ไป ทำให้ไม่รู้สึกสะเทือนใจกับการจากไปของเธอ แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 54 06:27:10 แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 54 06:57:38 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 54 05:37:15

ความคิดเห็นที่ 5 งาน(ช้าง)เข้าเลยล่ะครับ 555+ * มีคำถามหลังไมค์ ถึง อาจารย์ psycho man นิดหน่อยด้วยครับ แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 54 13:18:47 จากคุณ : FlowerSong เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 54 08:14:44