ความคิดเห็นที่ 1 “พี่ภูไม่ได้มาร้านเหรอคะแล้วอิงแก้วก็ยังไม่มา!”หนูรินร้องขึ้นเสียงดังกวาดตามองเหล่าพนักงานก้มหน้างุด บูรณาเปิดประตูเข้ามาพอดีช่างประจวบเหมาะกับที่แฟนสาวของทายาทใหญ่กำลังเหวี่ยงวีนคนในร้ายอย่างเกรี้ยวกราด บูรณายังคงตกใจเล็กน้อยที่เพิ่งเคยเจอกิริยาร้ายๆ ของคุณหนูแสนดีแต่หล่อนก็ปรับอารมณ์ได้รวดเร็วเธอลดน้ำเสียงลงเมื่อบูรณาชวนสนทนา “สวัสดีค่ะคุณริน” “ดีค่ะนี่พี่ภูก็ยังไม่เข้าร้านหรือคะ รินคิดว่ามานานแล้วซะอีกพักนี้พี่ภูมีปัญหาจริงๆ ชอบหายแวบบ่อยๆ แล้วก็ชอบหายไปพร้อมกับอิงแก้วด้วย เหมือนกับงานเมื่อคืน”คุณหนูรินกำลังโกรธเข้าเส้น บูรณาพอเดาออกว่าหล่อนคงจะเคืองไว้ตั้งแต่เมื่อวันแต่งงานคุณต้นโอ๊คที่ ภูธนาก็อุ้มเพื่อนเจ้าสาวออกงานและหายกันไปสองต่อสองท่ามกลางสายตาผู้คนนับร้อย “ไม่มีอะไรหรอกคิดมากไปนะค่ะ”บูรณาได้แต่คลายสถานการณ์ได้เพียงคำพูดแต่หลังจากเมื่อคืนภูธนาก็ไม่ได้มีโอกาสได้เคลียร์กับแฟนสาวคงเพราะเรื่องนี้ที่ทำให้เจ้าหล่อนมาถึงร้านกาแฟแต่เช้า "จะไม่ให้รินคิดมากหรือคะแฟนตัวเองทั้งคนหายไปต่อหน้าต่อตา ไม่รู้ว่าแอบกิ๊กกับยัยอิงอยู่หรือเปล่าไว้ใจไม่ได้” “คุณรินคะคุณรินเป็นแฟนพี่ภู น่าจะรู้นะคะว่าพี่ภูรักคุณมากแค่ไหน” “แต่หนูรินไม่ไว้ใจหนูรินรักพี่ภู แต่มันก็ระแวงเป็นธรรมดาและตอนนี้หนูรินก็ระแวงอิงแก้วมากด้วยเพราะพฤติกรรมของทั้งสองมันน่าสงสัย”หญิงสาวแสนสวยกลายเป็นนางมารร้ายไปทันทีเมื่อพิษรักเข้าแทรก ขณะที่พิมพาเปิดประตูเข้ามาในร้านด้วยรอยยิ้มร้ายๆ คงเพราะได้ยินเรื่องราวหมดแล้ว “เพิ่งรู้หรือคะสองคนนั้นเค้ากิ๊กกั๊กกันมานานแล้ว”คำพูดนี้ถึงกลับทำให้หนูรินสติแตก บูรณาหันไปติพิมพาด้วยสายตาเจ็บจี๊ดในใจ “ยังไง”หนูรินถามต่อโดยไม่รีรอและพิมพาก็สนองได้รวดเร็ว “ไม่สังเกตเหรอ จากเมื่อคืนน่ะเค้าไปกันสองต่อสอง แถมยังอุ้มขึ้นรถแล้วก็ไปไหนต่อไหนทั้งคืน ถ้าไม่สนิทสนมลึกซึ้งคงไม่ทำแบบนั้นหรอกค่ะ คิดเหรอว่าก่อนที่คุณรินจะมาเค้าไม่กิ๊กกัน คุณหนูรินน่ะไม่รู้ตื้นลึกหนาบางซะแล้วนะคะคนเขาก็เล่าไปทั่วว่ายัยอิงอ่อยภูแค่ไหนถึงได้มาลงทุนทำร้านกาแฟด้วย” “นั่นสิ! ” “มันไม่ใช่อย่างที่พิมพาบอกนะ”บูรณาสวนขึ้น แต่ทว่าหนูรินหันเชื่อทางพิมพาเข้าอย่างจัง “คุณพิมคะ แล้วที่ว่าพี่ภูกับคุณ...” “ฉันกับพี่ภูธนาไม่มีอะไรหรอกค่ะ เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นไม่เหมือนอิงแก้วที่ทั้งอยู่ใกล้และสนิทสนมกันแทบเรียกว่าเกินเลย มันก็แค่ข่าวกลบที่อิงแก้วสร้างขึ้นเพื่อให้หนูรินเข้าใจฉันผิดก็เท่านั้น”พิมพาแสดงละครได้ยอดเยี่ยมหล่อนปัดความจริงทุกอย่างและโยนเรื่องเหลวไหลให้อิงแก้วทั้งหมด บูรณาอ้าปากค้างได้แต่กำหมัดแน่นนึกแค้นสุมเต็มอกแต่ทำอะไรไม่ได้มาก “ขอบคุณนะคะที่บอกความจริงเรื่องนังงูพิษ รินคิดว่าอิงแก้วจะเป็นคนที่น่าไว้ใจที่สุดแต่ที่แท้ก็คอยจะฉกของคนอื่นไป”หนูรินร้องขึ้นหน้าตาสั่นโกรธ พิมพาโค้งศีรษะเล็กน้อยขณะที่บูรณากลายเป็นหัวหลักหัวตอไปเสียแล้ว หนูรินจวักตาใส่บูรณาเล็กน้อยก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะออกจากร้านไปด้วยความหุนหันพลันแล่นผิดกับพิมพาหัวเราะกระซิกได้หน้าหมั่นไส้น่าดู “ดีจังเน๊าะพวกสร้างความร้าวฉาน”บูรณาพูดขึ้น พิมพาหุบยิ้มถลึงตาใส่ “นี่ว่าฉันเหรอ” “เปล่าอยากรับก็รับไปสิ”บูรณาแสยะปากทำหน้าตาทะเล้นก่อนจะเดินผ่านข้ามเค้าน์เตอร์ไปหลังร้านปล่อยพิมพาที่ร้อนแทบเต้นผ่าวอยู่คนเดียวแต่ติดที่สายตาผู้คนที่ทำให้ไม่สามารถทำได้อย่างนั้นหล่อนจึงได้แต่เก็บอารมณ์และเดินจากไปด้วยอารมณ์ที่ขุ่นหมองสุดขีด พายุรักกำลังจะมาลงที่ไร่ชาญทิพย์หลังจากภูธนาและอิงแก้วกลับมาถึงไร่ชาญทิพย ระหว่างที่กำลังนำรถจักรยานไปเก็บ หนูรินที่ไม่ได้รับเชิญกลับเดินดุ่มมาด้วยสีหน้าขุ่นมัวรีบชักแขนภูนามากอดก่อนจะจิกตามองอิงแก้วราวกับศัตรูตัวฉกาจเหตุการณ์เริ่มไม่เข้าท่าเสียแล้วหนูรินคงจะไม่ยอมจบคงเข้าใจผิดยกใหญ่ว่าแฟนหนุ่มกับหุ้นส่วนสาวคงไปจู๋จี๋กันที่ไหนสักแห่ง “ไปไหนกันมาน่ะทำไมต้องไปกันสองต่อสองคะ”หนูรินถามขึ้นน้ำเสียงแข็งกร้าว ไม่ได้ระบุว่าใครจะตอบแต่ภูธนากลับชิงไปเสียก่อนที่อิงแก้วจะอ้าปาก “พี่กับอิงแก้วไปขอโทษคุณต้นโอ๊คที่ทำให้งานแต่งของเขาเสียหาย” “ไปกันสองต่อสองนี่หรือคะ” “ก็ต้องไปกันสองคนสิก็วันนั้นพี่กับอิงแก้วทำเรื่องน่าขายหน้ารินก็เห็นนี่คะ”เขาอธิบายให้แฟนสาวเจ้าอารมณ์ทราบข้อเท็จจริงแต่เจ้าหล่อนก็มิวายมองอิงแก้วในแง่ร้ายไม่เลิก “เธอรู้ใช่ไหมอิงว่าฉันกับพี่ภูเรารักกัน”หนูรินหันไปจิกกัดอิงแก้วบ้างจนได้ ส่วนหญิงสาวที่กลายเป็นจำเลยได้แต่ยิ้ม “ก็รู้สิคะ ทำไมจะไม่รู้ก็ที่ผ่านมาหนูรินกรอกหูฉันเรื่องเขาอยู่เสมอไม่ใช่หรือ นี่ฉันพูดตรงๆ เลยนะ ว่าฉันไม่คิดจะไปเป็นมือที่สามที่สี่ที่ห้าใครหรอกเธอควรไว้ใจแฟนเธอบ้างนะได้แต่จับผิดเขาเธอคิดว่ามีความสุขหรือไง” “ไม่มีความสุขเพราะว่ารอบกายของพี่ภูมีคนคอยจะจับเขาให้อยู่หมัด ร้ายยิ่งกว่างูพิษ” “ก็แล้วแต่เธอจะคิดนะ ฉันก็ไม่รู้จะบอกไงพูดไปเธอก็ไม่เชื่ออยู่ดี”อิงแก้วรู้สึกเบื่อหน่ายกับการตอบคำถามซ้ำซากของหนูรินเสียเต็มประดาเพราะนอกจากเจ้าหล่อนจะไม่มีเหตุผลแล้วยังใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง “กลัวว่าฉันจะจับได้สิว่าเธอน่ะคิดไม่ซื่อพยายามจะแย่งพี่ภูไปจากฉัน เมื่อคืนมันก็คงจะแผนตื้นๆ ทำเป็นออเซาะฉอเลาะแล้วยั่วให้พี่ภูเข้าไปกอดล่ะสิ” เจ้าหล่อนยังไม่เลิกโวยวาย อิงแก้วมองนิ่งๆ ยิ้มเยาะ “ถ้าฉันคิดจะทำงั้นจริงก็ทำไปนานละไม่ปล่อยให้เธอมาโวยวายอย่างนี้หรอก” “อ้อนี่สารภาพมาแล้วสิท่าว่าเธอน่ะคิดจริงเธอนี่มันงูพิษ พี่ภูไม่โง่ไปหาคนอย่างเธอหรอกหน้าตาก็ธรรมดา แต่งตัวก็ปอนๆ ไม่มีเสน่ห์ไรซักนิด ฉันว่าเธอกลับไปส่องกระจกซะก่อนเถอะไม่มีผู้ชายคนไหนมาชอบคนอย่างเธอหรอกเธอสู้ฉันไม่ได้ซักนิด”คำพูดของหนูรินทำให้อิงแก้วเงียบไปพักใหญ่คงจะเป็นอย่างที่หล่อนบอกว่าให้หันส่องกระจกซะบ้าง อิงแก้วได้แต่กลั้นน้ำตาไว้ยังคงยืนหยัดไว้ไม่ให้เห็นว่าข้างในอ่อนแอ แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 54 12:27:06 แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 54 22:52:39 จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 22:40:24

ความคิดเห็นที่ 2 “หนูรินทำไมพูดอย่างงี้น่ะ”ภูธนาจับแขนเจ้าหล่อน หนูรินไม่สนใจมองเยาะอิงแก้วตั้งแต่หัวจรดเท้าขณะที่หญิงสาวผู้ถูกกล่าวหาได้แต่เก็บความเจ็บช้ำไว้ในใจก่อนจะเดินจากไปด้วยความน้อยใจในตนเอง ภูธนามองตามอิงแก้วที่จากไปโดยไม่มีปากเสียงก่อนจะหันกลับมามองแฟนสาวของตนเองที่แสดงกิริยาไม่เหมาะสมจนเขารับไม่ได้ “ทำไมต้องไปดูถูกคนอื่นแบบนั้นด้วยหนูริน” “ก็มันจริงนี่มันคิดจะมาแย่งพี่ภูไปจากริน ไม่เจียมตัวเองเลย สวยก็ไม่สวยแถมยังธรรมดาบ้านๆ ไม่มีอะไรที่เทียบรินได้รินน่ะรู้นะคะว่าพี่ภูไม่ชอบคนอย่างนั้นหรอก พี่ภูต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดทั้งหน้าตาฐานะที่มีในตัวทุกอย่างแต่อิงแก้วหวังสูงทั้งๆ ที่ตัวเองไม่มีอะไรเลย รินพูดความจริงให้เค้าสำนึกมันไม่ถูกหรือไง”ภูธนานิ่งไปทันทีที่ได้ยินจากจากปากหนูรินเธอพูดถูกทุกอย่างที่ผ่านมาเขาหลงรูปโฉมความเพียบพร้อมและเหมาะสมจนมองข้ามนิสัยที่แท้จริงของคนคนนั้นแต่บัดนี้สิ่งที่เขาได้รับคือความรักที่เขาต้องการจริงๆ แล้วไม่ใช่ความพร้อม ความทัดเทียม และหน้าตาของคู่ชีวิตแต่คือความดีความเข้าใจและความสุขที่มอบให้กันและกัน “รินคิดว่าที่เราคบกันคือเพราะหน้าตา ฐานะ และความเหมาะสมหรือ” “ก็ใช่สิคะเราเหมาะสมกันมากทั้งฐานนะ การศึกษา หน้าตาและความพร้อม เราเป็นคู่รักที่ใครๆ ก็ต่างพากันอิจฉา ยัยอิงก็อิจฉาเราเค้าก็อยากครอบครองภูแต่เค้าไม่มีอะไรเทียบเคียงรินได้ซักอย่าง”เจ้าหล่อนยิ้มหวานภาคภูมิใจในความเพอร์เฟ็คของตน ผิดกับแววตาหม่นๆ ของภูธนาที่เขาได้รับรู้ถึงก้นบึ้งของหัวใจแล้วว่าภาพมายาที่เขาสร้างขึ้นมาจากรูปรสกลิ่นสี สิ่งเร้าภายนอกมันไม่ได้ช่วยให้ภายในนั้นสวยสง่าอย่างที่คิด “พี่เสียใจนะที่รินคิดแบบนี้และพี่ก็เสียใจที่ที่ผ่านมาพี่ก็คิดผิดเหมือนกัน” “หมายความว่ายังไงคะพี่ภูทำไมพี่ภูพูดอย่างนี้” “พี่ขอตัวก่อนนะพี่ขออยู่เงียบๆ นะหนูริน”เขาแยกตัวไปทันทีโดยไม่ฟังเสียงร้องขอจากเธอ เขารู้สึกผิดกับตนเองและอิงแก้วมากผู้หญิงที่เขาบอกว่ารักกลับเป็นผู้หญิงที่มองได้เพียงแค่รูปกายภายนอกหลงผิดมานานเท่าไรกับคำว่าสมบูรณ์แบบทั้งที่ข้างในนั้นมันเละเทะยิ่งกว่าผู้หญิงคนหนึ่งที่ถึงแม้จะบ้านๆ ซื่อๆ แต่ข้างในสวยงามน่ารักและมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ “พี่ภูอย่าไปนะ รินออกคำสั่ง! ”เจ้าหล่อนขึ้นน้ำเสียงกระโชก “พี่ขออยู่คนเดียว”ภูธนาเพิ่มน้ำเสียงขึงขัง หนูรินหยุดเงียบมองตาปริบๆ ก่อนจะแยกตัวออกไปโดยดีอย่างไม่ดื้อดึง ภูธนายังคงต้องใช้ความคิดว่าความรักที่แท้จริงนั้นมาจากไหน กิตติยังคงครุ่นคิดหากเขาชอบอิงแก้วจะทำอย่างไรดี เจ้าหล่อนแสนจะน่ารักทำให้โลกของเขาเปลี่ยนเป็นสีชมพูช่วยทำให้เขายิ้มได้ด้วยอารมณ์ที่ชื่นบานอย่างที่ไม่เคยเป็น เธอมาพร้อมกับความสดใสที่เขาไม่เคยพบหากมีอิงแก้วอยู่เคียงข้างคงจะทำให้เขามีความสุขไปทุกๆ วันแต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขายังแอบคิดเล็กเรื่องที่ภูธนากับอิงแก้วมีความสนิทสนมกันมากขึ้นจนทำให้เขารู้สึกว่าภูธนาอาจคิดไม่ซื่อกับอิงแก้ว “คุณภูเค้าชอบอิงแก้วหรือเปล่า”กิตติเริ่มคำถามแรกหลังจากเงียบไปได้สักครู่ กรวิทหัวเราะขันๆ ขณะที่ขนหนังสือวางชั้นวาง “ว่าไปสองคนนั้นเค้าไม่ถูกกันแต่ไหนแต่ไรแล้ว กรเห็นสองคนนั้นกัดกันบ่อยๆ เป็นไปไม่ได้หรอก”กรวิทเล่าแล้วจัดเรียงหนังสือให้เข้าหมวดหมู่เป็นระเบียบ กิตติยังคงติดใจเรื่องนี้ไม่จบสิ้น “ก็ไม่แน่นี่...กัดกันบ่อยๆ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะชอบกันไม่ได้ พี่ยังก็รู้สึกแปลกๆ เลยนะว่าภูธนามีหูตาให้กับอิงแก้ว ก็ดูอย่างงานแต่งคุณต้นโอ๊คสิ” “ก็ไม่แปลกนี่ ดีกว่าให้ไอ้อิงเผลอพูดอะไรออกไปให้ขายขี้หน้าไปเปล่าๆ ”กรวิทว่าพลางเหล่ตามองพี่ชายที่ดูจะสนใจเรื่องอิงแก้วเป็นพิเศษ “ว่าแต่พี่กิตติเถอะทำไมพักนี้สนใจเรื่องไอ้อิงจัง หรือว่า...หึงหวงหรือเปล่า”กรวิทร้องแซว กิตติบ่ายเบี่ยงโบ้ยไปเรื่อย “พูดไปเรื่อยกร พูดอย่างนี้อิงแก้วเสียหายนะ” “ครับๆ ไม่เห็นต้องซีเรียสเลย กลัวโดนกล่าวหาว่าชอบยัยอิงหรือไง” “ก็...เปล่านี่” กิตติหลบตาพลางคิดต่อไปว่าจะเป็นอย่างไรหากต่อไปเขาเกิดรู้สึกชอบอิงแก้วขึ้นมาจริงๆ ส่วนเรื่องพิมพาเขาคงต้องเคลียร์เป็นจริงเป็นจังเสียทีเพราะรู้ดีว่าหล่อนร้ายกาจเพียงใด “กิตติคะ”เสียงกรุ๊งกริ๊งหน้าด้านดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของหญิงสาวในชุดเดรสสีส้มรองเท้าส้นสูงสีน้ำเงินประกายมุก หันเหสายตาของกรวิทและกิตติให้มองเป็นตาเดียวกัน กรวิทแสดงทีท่าต่อต้านเมื่อพบกับเจ้าหล่อนส่วนกิตติยังคงวางสีหน้าเฉยชา แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 54 12:36:44 แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 54 22:54:46 จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 54 22:43:07

ความคิดเห็นที่ 3 ชอบพิมพา ร้ายได้ใจ เล่นสมบทบาท แค่คำพูดของเธอ ยังทำให้คนอื่นสติแตกออกอาการเจไปตามๆกัน^^ โดยเฉพาะหนูริน อาการหนักกว่าเพื่อน^^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 54 07:02:12

ความคิดเห็นที่ 4 @Psycho man แซบจริงค่ะเธอคนนี้ จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 54 12:23:22

ความคิดเห็นที่ 5 มีตะนางร้ายอ่ะ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 54 13:07:25

ความคิดเห็นที่ 6 @ห้าสิบป่าย คนดีชนะทุกสรรพสิ่งจ้ะ ^^ จากคุณ : คุณหนูแจ่มใส เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 54 14:45:51