ความคิดเห็นที่ 1 21/1 ท้องฟ้าสีแดงฉานยามอาทิตย์อัสดงตัดกับสีขาวของคฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งสร้างจากหินอ่อนทั้งหลัง ต้นปาล์มและไม้ดัดยืนเรียงรายตลอดถนนทางเข้าค่อนข้างยาวนั้นเสมือนเชื้อเชิญ ต้อนรับ ใครเห็นล้วนต้องชื่นชมในความสวยงามราวภาพวาดในจินตนาการ หากใครเลยจะรู้ว่าภายในนั้นมืดมิด เยียบเย็นเพียงใด คฤหาสน์หลังใหญ่ปิดไฟร้างเมื่อไร้เจ้าของอยู่ดูแล เรือนคนรับใช้แยกออกไปต่างหากและบรรดาลูกจ้างต่างก็รวมตัวกันอยู่ที่นั่น กระทั่งเสียงเครื่องยนต์ครางกระหึ่มของรถเอสยูวีแล่นเข้ามาจึงได้เยี่ยมหน้ามอง เจ้านายหนุ่มยกมือบอกปัดเมื่อถูกถามเรื่องอาหารการกิน ความสบายแบบนี้ซีนะที่เขาและใครต่างถวิลหา แต่กว่าเขาจะรู้ว่านั่นเป็นเพียงความสุขสบายฉาบฉวยนอกกายก็สายไป แววตาเครียดขึ้งไล่เรียงไปตามขวดไวน์ภายในตู้กระจก เขายังจำกลิ่นกรุ่นและรสชาติหอมหวานอมเปรี้ยวของมันได้ดี แต่หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง พิรุณเลือกหยิบขวดใสซึ่งบรรจุน้ำสีอำพันมารินใส่แก้วให้ตนเอง หวังให้รสขมของสุรากลบความขมขื่นภายในใจ มือหนาล้วงสัมผัสผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกง นิ้วหัวแม่มือลูบไล้ไปตามชายขอบหาด้ายนูนซึ่งปักชื่อเขาไว้ แต่ก็ไม่เจอ ชายหนุ่มหยิบมาพิจารณาด้วยสติสัมปชัญญะครึ่งๆ กลางๆ ครั้นเห็นผ้าผืนนั้นเป็นคนละสีจึงขว้างทิ้งแรง นี่เขาไม่เหลือสิ่งใดเก็บไว้พอชื่นใจ เป็นแรงใจเลยใช่ไหม ทั้งอนาคตหน้าที่การงานและความรักที่สะดุดลง หรือแม้แต่...ครอบครัว พิรุณไม่มีหน้ากลับไปให้แม่และน้องหัวเราะเยาะซ้ำเติม เป็นเขาเองที่ขีดเส้นทาง กะเกณฑ์บังคับทุกคนให้ดำเนินตามด้วยความเชื่อมั่นในตนเองว่าจะไม่มีวันก้าวพลาด หากวันที่ขบวนชีวิตเริ่มมีใครมาแทรกเพิ่มเติม ทุกสิ่งอย่างจึงอยู่เหนือการควบคุม และเขาก็พลัดหลุดออกมาเสียเอง สิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือร่างกายอันไร้จิตใจ จิตวิญญาณของภรรยาซึ่งเขาต้องดูแลรับผิดชอบ รสรินอยู่ในช่วงพักฟื้นจากการผ่าตัดเอากระสุนออกจากกระดูกสันหลังยังโรงพยาบาลตำรวจเพื่อรอสอบปากคำต่อไป แต่พิรุณรู้ว่าอีกนานทีเดียวกว่าเจ้าหล่อนจะกลับมาพูดได้อีกครา ร่างระเหิดระหงเริ่มแห้งเหี่ยวเมื่อเจ้าของนอนแบ็บอยู่บนเตียงตลอดเวลา นายแพทย์ผู้ทำการรักษาบอกว่าลูกกระสุนได้เข้าไปทำลายกระดูกสันหลัง ส่งผลให้รสรินต้องกลายเป็นอัมพาต ประกอบกับสภาพจิตใจบอบช้ำหนักทำให้คนเจ็บไม่ยอมปริปากพูดใดๆ ทว่าสมองของเธอยังคงปกติดี ผู้เป็นสามีทราบดีทีเดียว แววตาเกลียดชังของเจ้าหล่อนฉายชัดทุกครั้งที่เขาย่างกรายเข้าไป และนั่นก็ขับไล่เขาให้กลับออกไปในเวลารวดเร็ว น่าแปลกที่เขาไม่นึกโกรธเกลียดเธอให้สาสมกับความผิดที่ก่อไว้ มีเพียงความเวทนาจากก้นบึ้งหัวใจเท่านั้น ชีวิตหญิงสาวซึ่งเคยประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานกลับต้องประสบความล้มเหลวเรื่องชีวิตคู่ หลงวนอยู่ในวังวนเกมอำนาจของพวกผู้ชายเมื่อต้องกลายเป็นหมากตัวหนึ่ง ยิ่งจมจ่อมไปในห้วงภวังค์แห่งฤทธิ์สุรา พิรุณยิ่งมองเห็นความผิดของตัวเอง เมื่อสมองไร้เรี่ยวแรงสร้างกำแพงโอหัง หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีอันเปรียบเสมือนเกราะห่อหุ้มเขาไว้ตลอดมา ความรู้สึกหลากหลายจากจิตใต้สำนึกจึงค่อยเปิดเผย ทั้งความโดดเดี่ยวอ้างว้าง ไม่มั่นคง และความรู้สึกผิดซึ่งคงกัดกินใจเขาไปอีกแสนนาน จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 11:16:30

ความคิดเห็นที่ 2 “นัท ทิพย์ยังไม่กลับมาอีกหรือลูก” “ครับ ออกไปบ้านตาสุกตั้งแต่บ่ายแล้ว” “เย็นแล้ว ไปตามมากินข้าวเถอะไป จะเป็นลมหรือเปล่าไม่รู้ หรือถ้าเจ้าของใหม่มาเจอมันจะไม่ดี นัทน่าจะตามเพื่อนไป” ศรัณย์ทราบดีว่ามารดาบ่นไปอย่างนั้น ในเมื่อท่านเองเป็นฝ่ายตามใจเจ้าหล่อนทุกเรื่อง เมื่อรุ่งทิพย์ขอไม่ให้เขาตามไป ท่านยังไม่ว่ากระไร ชายหนุ่มลุกจากพื้นหน้าโต๊ะกระจกซึ่งมีกองตำรับตำราตั้งไว้ สัปดาห์หน้ามหาวิทยาลัยมีสอบ สุดสัปดาห์นี้เขาและครอบครัวจึงชวนรุ่งทิพย์มาอ่านหนังสือที่บ้านเดิมของพวกเขา หวังไม่ให้เหตุการณ์เลวร้ายติดตามรบกวน ศรัณย์แทรกกายผ่านประตูลูกกรงเหล็กซึ่งเปิดค้างไว้ เจ้าของฝากกุญแจไว้กับเพื่อนบ้านแถวนี้เผื่อใครสนใจซื้อต่อ พวกเขานึกหวาดผวากับความวังเวงอันไร้สาเหตุของสถานที่แห่งนี้จึงตัดสินใจขายทิ้ง เมื่อเพื่อนบ้านคุ้นหน้าคุ้นตาหนุ่มสาวดีจึงอนุญาตให้แวะเวียนมาทำความสะอาดที่นี่ ภายในห้องแถวเก่าทรุดโทรมไร้คราบฝุ่น หญิงสาวคงเพิ่งทำความสะอาดเสร็จหมาดๆ หากไร้วี่แววร่างแบบบางทั่วบริเวณชั้นล่างซึ่งเคยเปิดเป็นร้านก๋วยเตี๋ยว เขาก้าวขึ้นบันไดไม้อันไม่มั่นคง เสียงลั่นออดแอดของมันส่งผลให้เขาโหย่งฝีเท้าแผ่วเบาอัตโนมัติ รุ่งทิพย์นั่งหลับใหลอยู่มุมหนึ่งของห้องชั้นบน บนตักมีหนังสือเรียนเปิดทิ้งไว้ แสงจากธรรมชาติสาดส่องเข้ามาจับใบหน้าซีดเซียวให้แลดูผุดผาด มีน้ำมีนวล สายลมอ่อนๆ พัดพาเส้นผมของผู้ซึ่งจมจ่อมอยู่ในห้วงนิทราตกลงมาปรกหน้า ก้อนเนื้อในอกชายหนุ่มโลดแรงเมื่อทรุดนั่งใกล้ๆ กัน มือเขาสั่นเทาเล็กน้อยขณะยื่นหยิบเส้นผมนั้นทัดหูแผ่วเบา รุ่งทิพย์ขยับรู้สึกตัว ทันเห็นเพื่อนหงายหลังผึ่งล้มไป เธอรีบประคองเขาลุกนั่งด้วยความไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัว “นัท เป็นไงบ้าง ทำไมหงายผึ่งไปอย่างนั้น” ศรัณย์ร้อนเห่อไปทั้งหน้า เออนะ จะให้ยอมรับได้อย่างไรว่าเมื่อครู่เขาถือโอกาสใกล้ชิดเธอ ครั้นพอสาวเจ้าลืมตาตื่นขึ้นมาจึงตกใจ หงายผึ่งอย่างหมดท่า เขาได้แต่หัวเราะกลบเกลื่อนตาม “หน้าแดงด้วยแน่ะ” “ก็ในนี้มันร้อนนี่นา ทิพย์นอนหลับไปได้อย่างไร” ชายหนุ่มตอบแก้เก้อ “ไม่รู้ซี ง่วง...ก็เลยเผลอหลับไป” “รู้ไหม สมัยนี้มีคนไปพบจิตแพทย์เพราะนอนไม่หลับกันเยอะแยะ นัทว่า...” “เรายังไม่บ้าหรอก นัท ไม่เคยแม้แต่จะคิดสั้นด้วย” รุ่งทิพย์ขัดขึ้น หญิงสาวเข้าใจถึงความห่วงใยของเพื่อน เธอเคยได้ยินคุณครูสร้อยย้ำเตือนบุตรชายให้เขาคอยจับตาดูเธอ “เพียงแต่มีเรื่องให้คิดมากกว่าเดิม” “ทิพย์” “ว่าไปแล้วชีวิตของเรายังไม่เคยเจอความลำบากจริงๆ เสียที พอสิ้นตา น้า... แม่ก็รับไปอยู่ด้วย เรายังโชคดีกว่าอีกหลายๆ คน หรือแม้แต่แม่เอง” “น้าดาวคงดีใจมากที่ทิพย์ยอมรับในตัวเธอ จำที่นัทเล่าให้ฟังได้ไหม น้าดาวกลัวทิพย์รังเกียจถ้ารู้ความจริงถึงขนาดยอมแตกหักกับน้าส้มได้ เพราะท่านรักทิพย์มากนั่นแหละ” “ทิพย์น่ะหรือจะรังเกียจคนที่ให้โอกาสทิพย์เกิดมา ทิพย์รู้ว่าแม่ลำบากแค่ไหนที่ต้องอุ้มท้องลำพัง แต่ทิพย์กลับ...ทำให้คุณโรสเข้าใจผิด จนแม่ต้องมารับเคราะห์แทน” “แล้วถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เข้าใจผิดล่ะ” “นัท” “จำที่คุณโต้งเขาขอคุยกับทิพย์วันนั้นได้ไหม เขาอาจมีเรื่องสำคัญ...” “ไม่ อย่าให้เราเจอเขาอีกเลยนะนัท เพราะความไม่ยับยั้งชั่งใจของเรา ทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้” เธอละล่ำละลักปฏิเสธเสียงสั่นเครือ “ทิพย์ ไม่มีใครหนีความจริงไปได้หรอกนะ สักวันทิพย์ก็ต้องเจอเขา ถึงหนีก็เหนื่อยเปล่า เพราะความจริงเหมือนเงาที่คอยติดตามเรา” รุ่งทิพย์ฟุบหน้าลงกับฝ่ามือ การพบกันครั้งล่าสุดระหว่างตนและบุรุษผู้นั้นยังติดอยู่ในความทรงจำ พื้นดินราวกับสั่นไหวเมื่อต้องเผชิญหน้าเขาตรงๆ ถูกของศรัณย์ ไม่มีใครหนีความจริงพ้น ความจริงว่าเธอยังต้องพบเจอเขาอีกหลายครา หากคดีนี้ขึ้นศาลในที่สุด หญิงสาวไม่อยากให้มีวันนั้น ข่าวคราวอาการบาดเจ็บของรสรินลอยมาเข้าหู เธอนึกเห็นใจสตรีผู้นั้นที่ปล่อยให้โมหะ โทสะครอบงำจนเป็นภัยต่อทั้งตนเองและผู้อื่น ความผิดซึ่งเจ้าหล่อนก่อกับมารดาของเธอนั้นรุนแรงก็จริง แต่ล้วนเป็นไปเพราะความเข้าใจผิด รุ่งทิพย์ไม่โทษใครนอกจากใจซึ่งพร้อมโอนอ่อนไปกับเขาของตนเอง อันเป็นต้นเหตุแห่งโศกนาฏกรรม เธอถอนสะอื้นด้วยใจร้าวราน ชายหนุ่มเอื้อมมือแตะไหล่บอบบางซึ่งสั่นไหว ความหวาดกลัวว่าต้องเผชิญหน้าแสดงถึงความอ่อนแอในจิตใจของเจ้าหล่อน ความรัก ความผูกพันที่เธอมีต่อบุรุษผู้นั้นยังไม่เคยเสื่อมคลาย ร้องเถอะ ร้องออกมาให้น้ำชะล้างรอยหม่นภายในดวงตา เมื่อนั้น แววตาคู่นี้จะได้ทอประกายสุกใสอีกครา แสงรำไรซึ่งสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาเสมือนแสงแห่งความหวังอันริบหรี่ของศรัณย์ จนกว่าจะถึงพรุ่งนี้... หลังดวงตะวันได้ทอดกายพักผ่อนแนบซบปฐพี เขาหวังว่าแสงอรุณรุ่งจะกลับมาส่องสว่างสดใสดังเคย จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 11:17:09

ความคิดเห็นที่ 3 “หายไปนาน แม่กำลังเป็นห่วงเทียว” สตรีวัยกลางคนบ่นพลางถอนใจ “ทิพย์สิครับไปแอบงีบหลับที่นั่น ไม่ยอมอ่านหนังสือ” “ทีหลังอย่าทำแบบนี้นะทิพย์ มันอันตราย” คุณครูสร้อยเป็นห่วงลูกศิษย์สาว ใจเธออยากให้รุ่งทิพย์พักอยู่ด้วยกันเสีย อยู่ให้ห่างจากสถานที่อันก่อให้เกิดความทรงจำเลวร้าย แต่ก็ติดขัดเรื่องเรียน เมื่อรู้ว่าเจ้าหล่อนอยู่บ้านดารินทร์กับคนรับใช้เก่าแก่จึงค่อยสบายใจ “นัทบอกแล้วเห็นไหม ขืนมาผิดเวลาคุณครูจะให้คาบไม้บรรทัดยืนกางแขนอยู่หน้าบ้าน” “มากไปจ้ะ ลงโทษเราคนเดียวน่ะสิ ไป ไปตามพ่อลงมาที” รุ่งทิพย์คลี่ยิ้มอ่อน เธอช่วยคุณครูจัดเตรียมโต๊ะอาหาร ครั้นคุณลุงกับศรัณย์ลงมา ทุกอย่างก็เสร็จสรรพพอดี “เอ้า ทานเยอะๆ นะลูก” ชายสูงวัยท่าทางใจดีเอ่ยเชื้อเชิญ เสียงข่าวจากวิทยุดังคลอตลอดมื้ออาหาร ประสานด้วยเสียงสนทนาของสองพ่อลูก โดยไม่ลืมลากแขกสำคัญเข้ามาร่วมบทสนทนา “ทิพย์คิดไว้หรือยังว่าอยากสอนที่ไหน” เออหนอ หากนี่เป็นอีกหนึ่งวิธีปลอบประโลมจิตใจเธอแล้วล่ะก็ การชี้ชวนให้นึกถึงอนาคตของคุณลุงถือเป็นวิธีชาญฉลาดทีเดียว “ทิพย์อยากไปสอนตามโรงเรียนต่างจังหวัดค่ะ เคยไปทัศนศึกษาโรงเรียนตำรวจตระเวนชายแดนก็คิดว่าน่าสนใจ” “กลับมาสอนโรงเรียนบ้านเราสิจ๊ะ ครูจะช่วยพูดกับผอ. ให้” “ฮื้อ ตามใจเด็กมันซีแม่ แต่ลุงเห็นด้วยนะ เพราะโรงเรียนอย่างนั้นยังขาดแคลนบุคลากร” ภรรยาค้อนขวับ “ทิพย์เป็นผู้หญิงนะพี่ ไปอยู่คนเดียวมันอันตราย” “คนเราเมื่อถึงคราวมันก็ตาย ชีวิตมันจบง่ายๆ แค่นี้เอง ขึ้นกับว่าตอนมีชีวิตอยู่จะทำประโยชน์แก่คนรุ่นหลังได้แค่ไหน ที่ลุงพูดแบบนี้ไม่ได้ขับไล่ไสส่งทิพย์นะ เข้าใจใช่ไหม” “ค่ะ ทิพย์ก็คิดเหมือนลุงปลัดเหมือนกัน” เธอเรียกตำแหน่งเก่าของท่านด้วยความเคยชิน คุณครูสร้อยเผื่อแผ่ค้อนมายังลูกศิษย์อีกคน เรียกเสียงหัวเราะครืนจากศรัณย์ แบบนี้กระมังบรรยากาศของครอบครัวที่เธอโหยหา ช่างโชคดีนักที่เธอมีโอกาสได้รับมันจากผู้ใหญ่ใจดีและมิตรแท้ผู้นี้ อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยวบนโลกใบนี้เพียงลำพัง มื้อเย็นวันนั้น รุ่งทิพย์ค่อยเจริญอาหารมากขึ้น สายตาสามคู่ลอบมองจานข้าวตรงหน้าหญิงสาวซึ่งพร่องลงจนเกือบว่างเปล่าด้วยความโล่งใจ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 11:17:43

ความคิดเห็นที่ 4 คุณคิม (NYgirl) - ขอบคุณค่ะ มีอะไรก็แนะนำได้เลยนะคะ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ พี่มาลัย - รสรินมาตอนหน้าค่ะ หวังว่าเรื่องราวของรสรินกับพิรุณจะเรียกความเห็นใจจากคนอ่านได้นะคะ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ พี่ไก่ - พิรุณเริ่มคิดได้แล้วค่ะ ตอนที่เหลืออันน้อยนิดคงได้เห็นความทุกข์ของเขา ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยนะคะ พี่พิชช์ - ใช่ค่ะ เหมือนทุกคนก็ทุกข์กันหมดเลย แพรวกิฟหมดแล้ว ติดพี่พิชช์ไว้ก่อนนะคะ คุณจิ๊บ - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 11:26:09

ความคิดเห็นที่ 5 พิรุณจะเหลือน้ำจิตน้ำใจไหมเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 19:47:35

ความคิดเห็นที่ 6 สงสารรสรินที่สุดค่ะเรื่องนี้ จริงๆ ก็ตกเข้ามาอยู่ในวังวนวุ่นวายนี่โดยไม่ได้เป็นคนเลือกเองเล้ย พ่ออยากให้แต่งกับคนนี้ก็คนนี้ ชีวิตถึงได้มาเป็นแบบนี้ ที่จริงพิรุณควรกลับไปหารสริน ค่อยๆ ประคับประคองชีวิตกับอะไรๆ ที่อาจยังเหลืออยู่กันไป กิฟต์สุดท้ายของเดือนพอดีเลยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 00:00:40

ความคิดเห็นที่ 7 พอมาถึงตอนนี้ ก็เริ่มสงสารรสรินแล้วเหมือนกันค่ะ ปล.ลุ้นให้นัททำคะแนนพิชิตใจทิพย์ได้นะจ้ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 05:03:02

ความคิดเห็นที่ 8 น่าสงสารกันไปหมดเลย  ขนาดพิรุณนี่ไม่เตยทำคะแนนบวกได้เลยนะ มาตอนนี้ก็อดจะเห็นใจขึ้นมาบ้างไม่ได้เลยล่ะค่ะ จากคุณ : pichayaratana เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 16:15:17