...............จ้างเธอให้รัก ตอนที่10..................

ลิงค์ของตอนที่ผ่านมานะคะ

บทนำและตอนที่ 1
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10613052/W10613052.html
ตอนที่2
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10644126/W10644126.html
ตอนที่3
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10661938/W10661938.html
ตอนที่4
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10682612/W10682612.html
ตอนที่5
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10712662/W10712662.html
ตอนที่6
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10756171/W10756171.html
ตอนที่7
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10770518/W10770518.html
ตอนที่8
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10800113/W10800113.html
ตอนที่9
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10850347/W10850347.html

++++++++++++++++++++

ตอนที่สิบ

ตามหาลูกจ้าง



ปรุฬห์ยิ้มกริ่มอารมณ์ดีเมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของทีค

สาเหตุที่เขาต้องอารมณ์ดีคงจะเพราะเห็นน้องชายตาสว่างขึ้น ทีคเชื่อฟังคำสั่งของแม่ ... เขาจะไม่พบกับนีรนาอีก นั่นคือสิ่งที่ปรุฬห์อยากได้ยินมาสักพักใหญ่ ไม่ใช่อาการหน้ามืดตามัวชมเชยหญิงขายบริการคนหนึ่งด้วยความลุ่มหลงเหมือนก่อนหน้านี้

คุณนายอรุณาเดชก็คงไม่ทราบเรื่องราวเกี่ยวกับอาชีพเบื้องหลังของนีรนาหรอก แต่ว่าเธอคิดถูกแล้วที่ตัดสินใจสั่งให้นีรนาเลิกคบกับทีคจนได้



แต่เดี๋ยวก่อน ... ปัญหาน้องชายของเขาอาจจะจบลงไปแล้วแต่ไม่ใช่เขา ...

เมื่อวันก่อนลตาเพิ่งจะติดต่อมาหาเขาด้วยเรื่องที่ทำให้ปรุฬห์ต้องใจหายเป็นที่สุด



รุฬห์ ... เราคิดว่าเราคงต้องกลับลอนดอนแล้วล่ะ ... เราทนอยู่กับแอลเลนไม่ได้อีกแล้ว ...

แต่ว่ารุฬห์รู้ไหม ... ตอนนี้เราไม่รู้จะทำอย่างไรดี บางทีเราอาจจะสมควรตายๆไปซะเหมือนที่แอลเลนบอกก็ได้ ในเมื่อเราไม่กล้าพูดความจริงให้กับพ่อแม่ตัวเองหรือแม้กระทั่งเขา เราไม่กล้าพอ ...

ไม่กล้าพูดว่าตอนนี้เราท้องกับแอลเลนมาสองเดือนแล้ว ... ท้องโดยที่พ่อของเด็กยังไม่รู้เลย เราควรจะทำอย่างไรดีรุฬห์

เราควรจะทำอย่างไรดี ...

ลตา



ท้องกับแอลเลน

ท้องกับแอลเลน

ท้องกับแอลเลน

เสียงสะท้อนก้องใบหู ...

ปรุฬห์ต้องเบิกตาอ่านข้อความอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง! เดิมปัญหาของลตาก็แก้ยากพอดูอยู่แล้ว เมื่อพบว่าเธอปล่อยให้เรื่องเป็นเช่นนี้มันก็ยากเกินจะแก้ไข ชายหนุ่มต้องเลื่อนมือลูบใบหน้าด้วยความเครียดสุดขีดกับข้อความของเธอ



นอกจากเรื่องของแฟนเก่าซึ่งค่อนข้างวุ่นวายกับชีวิตมากพอดูแล้ว ปัญหาของว่าที่คู่หมั้นก็มากพอๆกัน เมื่อเสียงโทรศัพท์จากครอบครัวธนากิจดังติดต่อกันทุกวันจนเขาแทบจะฝันเห็นใบหน้าของว่าที่คู่หมั้นและพ่อแม่ของเธอตามหลอกหลอนจนไม่เป็นอันกินอันนอน

แม้ว่าหลังจากงานรับปริญญาปรุฬห์จะว่างจากงานทว่าเขาก็ต้องติดต่อกับเหล่าคณะกรรมการบริหารเพื่อเริ่มทำงานอย่างจริงจังเมื่อพบเจอข้ออ้างดีๆซึ่งครอบครัวธนากิจไม่สามารถลากเขาออกไปจากบ้านตนเองได้

แต่แล้วผู้เป็นแม่และพ่อก็ต่อว่าการกระทำซึ่งเป็นการแสดงความไม่ให้เกียรติของเขาต่อว่าที่คู่หมั้น

ก่อนหน้านี้ปรุฬห์ต้องการพักผ่อนพ่อก็บ่นใส่เขา ทว่าตอนนี้เขาต้องการทำงานพ่อก็บ่นใส่เขาอีกเช่นกัน แล้วจะให้เขาทำอย่างไรได้

หนีไปเลยดีกว่า ... หนีไปขออาศัยที่อังกฤษกับไอ้ทีคเพราะไม่ว่าอย่างไรอีกปีสองปีนี้มันก็คงจะไปเรียนต่อเมืองนอกเหมือนกันแม้ว่าคนละประเทศก็ตามที

“พี่รุฬห์”เสียงใสๆที่ทำให้ปรุฬห์ต้องสะดุ้งจากเปมิกาเรียกไล่หลัง

ปรุฬห์ต้องต้อนรับว่าที่คู่หมั้นของตนเองก่อนจะอันเชิญเข้าไปในบ้าน ช่วงนี้ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่ามีเพียงสิ่งศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นคอยคุ้มครองและสามารถปัดเป่าเจ้าตัวชั่วร้ายออกไปได้ แต่ทว่าเปมิกาไม่ใช่ปีศาจเขาจึงปัดความรกอกรกใจจากเธอออกไปไม่ได้

มีเพียงแค่ความหวังและคำสวดในใจขับไล่ไสส่งเท่านั้น

“น้องเปมิกาครับ นั่งก่อนเถอะนะ”ปรุฬห์ไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนกล้ากระโดดโอบเขาราวกับเพื่อนสนิทแบบเปมิกาอีกแล้ว น่ากลัวชะมัด! “ป้าปุ้ยครับ ช่วยนำน้ำแตงโมปั่นมาให้น้องเปมิกาหน่อยเถอะนะครับ” คุณป้ายิ้มรับอย่างอารมณ์ดีหันไปสนทนากับเปมิกาครั้งหนึ่งแล้วจึงเดินออกไปจากห้องทำงานของปรุฬห์

เมื่อห้องกว้างแห่งนี้มีเพียงบุคคลสองคน เปมิกาจึงกล้าที่จะเดินเข้าไปควงแขน สอบถามสารทุกข์สุกดิบกับปรุฬห์ในระยะใกล้ชิด

“เปมคิดถึงพี่รุฬห์มากๆเลยค่ะ เมื่อวานไม่ได้ติดต่อทางโทรศัพท์มาหา เป็นห่วงจริงๆค่ะ”เธอซบศีรษะกับไหล่ของเขา เขารู้สึกราวกับมีแมวเปอร์เซียคอยมาคลอเคลียเอาใจพลันขนก็ลุกซู่

ปรุฬห์ต้องตีสีหน้าเหยเกตอบ ... เขาน่ะหรือจะเห็นดีเห็นชอบด้วย?

ไอ้เกล ไอ้นิค ไอ้ทีค ... ไอ้บอล พวกแกอยู่ไหน ... ฉันกำลังลำบากมาช่วยกันบ้างสิ!

ชายหนุ่มหันไปมองเปมิกาพร่ำพรรณนาความรู้สึกตัวเองพร้อมกับยื่นแก้มให้เขาข้างหนึ่ง ... แน่ะ ... ไม่ทันที่จะได้หมั้นกันเธอก็จองตัวเขาเสียแล้ว

เปมิกาชี้ย้ำแก้มตัวเอง ปรุฬห์ต้องถอนหายใจยาวๆ ... มาไม้ไหนอีกล่ะเนี่ย ...

ครั้งก่อนก็แกล้งจมน้ำในสระตื้นจนทำให้ปรุฬห์หลงเชื่อ เขาจึงต้องรีบช่วยเหลือผายปอดเธอด้วยความตกใจ ทว่าเธอกลับพยายามจูบเขาตอบแถมไม่ยอมปล่อยเขาอีกต่างหาก ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวชะมัด!

บางทีอาจจะน่ากลัวกว่าผู้หญิงที่เขาจำเป็นจะต้องจ้างมาควงแขนเสียด้วยซ้ำไป

“หลับตาก่อนนะครับ หลับตา”ปรุฬห์โน้มตัวเข้าไปใกล้ๆ ได้กลิ่นน้ำหอมจนฉุน เปมิกาหลับตาพริ้มตามคำสั่ง เธอรอให้เขาจูบแก้มทว่าผ่านไปหนึ่งนาทีก็แล้ว สองนาทีก็แล้วเธอไม่รู้สึกสัมผัสริมฝีปากหวานๆของเขาเลย เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้งปรุฬห์ก็หนีหายออกไปจากห้องทำงานของตนเองตั้งนานแล้ว



\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\



นี่เขาจะต้องหอบหายใจมองเห็นหน้าผู้หญิงน่ากลัวแบบนั้นอีกนานแค่ไหนกันแน่นะ ...

“ป้าครับ บอกเปมิกาว่าผมติดธุระต้องทำงานให้เสร็จ อีกอาทิตย์หนึ่งผมจะกลับไปนะครับ”ปรุฬห์โทรศัพท์โกหกออกไปโดยที่คุณป้าก็รู้ดีทว่าเธอคงห้ามการกระทำของคุณชายตัวดีของเธอคนนี้ไม่ได้อีกแล้ว

ปรุฬห์ต้องถอนหายใจยาวๆขณะขับรถผ่านเส้นทางหลวง

ชายหนุ่มแวะไปดูสนามบาสเกตบอลซึ่งยังคงร้างผู้คนในช่วงบ่ายวันนี้ เขานั่งทานกาแฟกระป๋องคนเดียวยังคงคิดไม่ตกว่าเขาควรจะจ้างใครมาเป็นแฟน ...

เขาจะเอาคนที่รู้จักกันดีก็ไม่ได้ ... ไม่รู้จักเลยก็ไว้ใจไม่ได้เหมือนกัน

ปรุฬห์ต้องพยายามแวะไปหาเจ้าของร้านบาร์ในย่านสถานเริงรมย์อีกครั้งเมื่อลุงแกติดต่อบอกว่ามีผู้หญิงห้าคนให้ปรุฬห์ตกลงราคาว่าจ้างได้ซึ่งอยู่ที่ว่าเขาต้องการจะเลือกใคร

ชายหนุ่มเดินทางไปยังสถานที่ดังกล่าว

พบเจอกับหญิงสาวรูปร่างหน้าตาดี ... ถ้ามองกันเพียงผิวเผินเขาก็คงจะเลือกไม่ถูก

“คนนี้น้องเม”คุณลุงเจ้าของร้านกล่าวก่อนที่หญิงสาวผมสั้นตัวผอมๆผิวสีแทนจะยิ้มโปรยเสน่ห์สวัสดีแก่เขา “คุณปรุฬห์คงจะเคยเห็นเธอช่วงเย็นวันเสาร์อาทิตย์ที่นี่”

ปรุฬห์จำไม่ได้หรอก สถานเริงรมย์ในย่านแห่งนี้เขาไม่เคยใช้บริการมากกว่าการสั่งเครื่องดื่มซึ่งก็น้อยครั้งมากๆเพราะเพื่อนๆผู้ที่มีฐานะร่ำรวยมักจะชวนเขาไปในสถานที่หรูกว่านี้นับเป็นพันๆเท่า

เขาก็แค่พยักพเยิดหน้าอย่างขอไปที

“น้องมิ้ม น้องป่าน น้องกัน และน้องรัตนา”

ปรุฬห์มองดูนัยน์ตาทุกคู่ซึ่งสบมองเขาราวกับจ้องจับเหยื่อ พวกเธอเหมือนแม่มดกำลังสะกดจิตบอกให้เขาเลือก ... แน่นอน เขามีเงินจำนวนมากพอซึ่งมีค่าน้อยนิดสำหรับเขาเพื่อซื้อชีวิตของพวกเธอได้ด้วยซ้ำ

“น้องคนนี้เรียนอยู่มหาวิยาลัยปีสาม มาช่วยงานในบาร์ได้สักพักแล้ว”ลุงบอกพร้อมยิ้มผายมือไปยังน้องป่าน

นักศึกษาปริญญาตรีมาช่วยงาน?

ไม่ล่ะ ... พวกเธอคงอ่อนต่อโลกไปหน่อย เขาต้องการผู้หญิงซึ่งต้องกล้าแสดงออกเมื่อเห็นสายตาดุๆของพ่อแม่ของเขาหรือครอบครัวธนากิจ มีมารยาหญิงที่แม้ว่าเขาจะไม่ชอบใจนักแต่ก็ต้องใช้ได้ดีเมื่อเจอสถานการณ์พบกับคู่หมั้นของเขา

บางทีอาจจะต้องเป็นผู้หญิงที่ตลบตะแลงเก่งหน่อย

“ส่วนน้องกันก็ทำงานในร้านนี้มาได้เจ็ดปีแล้ว”ลุงบอก

เจ็ดปี? ... อืม ... เชื่อเขาเลย ทนอยู่ในย่านซ่องนี้ได้อย่างไรตั้งเจ็ดปี?

“น้องรัตนาอาจจะมีอายุมากกว่าคุณปรุฬห์หน่อยนะครับแต่ว่าเธอยังไม่มีแฟน” ไม่หน่อยหรอกครับลุง ... ผมเห็นตีนกาผ่านเครื่องสำอางของเธอเลยนะนั่น ... เธอไม่มีแฟน? ไม่จริงหรอกครับ ผู้หญิงคนนี้น่าจะมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวแต่จะเหลี่ยมจัดเกินที่เราจะรับไหวไหมนะ?

ถ้าหากพ่อเห็นว่าเราคบกับคนมีอายุมากกว่าพ่อจะคิดยังไงนะ?

“น้องกัน กำลังเก็บเงินเรียนต่อในโรงเรียนรัฐบาลน่ะครับ เธอมาทำงานที่นี่ได้หนึ่งปี”

ปรุฬห์ต้องเบิกตามองน้องกันหน้าตาวัยกระเตาะรวบผมม้าในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์รัดรูปสีดำ ... เอ่อ ... พ่อต้องคิดว่าฉันกินหญ้าอ่อนแน่ๆ ... คงกลายเป็นเรื่องใหญ่หนักกว่าเก่าอีก

“น้องมิ้มก็ทำงานบาร์มาห้าเดือนแล้วครับ เธอมาหางานทำในเมือง”คุณลุงบอกก่อนจะผายมือไปยังหญิงสาวผมลอนสีน้ำตาลเข้มเหยียดยิ้มด้วยท่าทีเขินให้แก่ชายหนุ่มเบื้องหน้า

ปรุฬห์กวาดสายตามองหนึ่งรอบแล้วต้องถอนหายใจ ...

ทำไมเขาต้องเลือกผู้หญิงแบบนี้ด้วย ... “ผมขอนั่งคิดตรงนี้สักพัก”ปรุฬห์บอกสรุปแล้วเขาก็ต้องนั่งดื่มจิบเบียร์หมดไปสี่ขวด ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ สาวๆทั้งห้าซึ่งกำลังเชียร์เบียร์ให้แก่แขกคนอื่นต้องหันมามองลูกค้ารายใหญ่อย่างปรุฬห์เพื่อรอให้เขาเรียกไปพบ

ทว่าเวลากลับล่วงเลยไปจนถึงสี่ทุ่มปรุฬห์ก็ยังคิดไม่ตก เขานั่งมองไปรอบๆ สนทนากับตัวเองเพียงลำพัง แล้วมือนุ่มๆก็มาแตะไหล่ของเขา ปรุฬห์จึงหันไปมอง

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับ”ปรุฬห์ต้องทำหน้าครุ่นคิดครู่ใหญ่ก่อนจะนึกออกว่าเป็นเพื่อนของนีรนาซึ่งเขาเคยเห็นเมื่อช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา

“จ๋าค่ะ”เธอบอกพลางยื่นมือทักทายแต่ปรุฬห์กลับเมินเฉย

“ครับ”เขาตอบรับสั้นๆตามนิสัย ... ถ้าหากเขาไม่ได้ต้องการรู้จักใครอย่างสนิทสนม เธอคนนั้นก็ไม่จำเป็นต้องแสดงชื่อออกมา

“จ๋าสังเกตเห็นคุณนั่งอยู่ที่นี่มาหลายอาทิตย์แล้ว คงจะมีเรื่องเครียดอยู่เหมือนกันสินะคะ”เธอหัวเราะพลางเลื่อนตัวนั่งพร้อมสั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ “จ๋าคงเข้าใจผิดคิดว่าคนรวยๆเขาไม่แวะมาที่นี่”

“อันที่จริงถ้าไม่มีความจำเป็นผมก็คงไม่ย่างกรายมาให้เห็นหรอกครับ”ปรุฬห์แอบเหน็บแนมกล่าวเสียงเรียบไม่ได้หันไปมองสีหน้าของหล่อน “ผมมีธุระ”เสียงนิ่งขรึมนั่นไม่มีความน่าคบหาเลยเพียงสักนิด

จ๋าเริ่มจะเห็นด้วยกับคำพูดของนีรนาที่กล่าวดูถูกลูกชายคนเดียวของครอบครัวคฤษฐานนท์เอาไว้เสียแล้ว ... นึกว่าตัวเองหน้าตาดีมากนักหรืออย่างไร ปากก็ร้ายจริงๆ

ปรุฬห์ไม่หันมามองเธอเลย นั่นเป็นการแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งบอกแก่จ๋าว่าเขาไม่อยากรู้จักเธอ...และอย่ามายุ่ง

“นี่ค่ะ”จ๋าเลื่อนแก้วไวน์ให้แก่ปรุฬห์ก่อนที่เขาจะส่ายหน้าปฏิเสธ “คิดเสียว่าจ๋าเลี้ยงตอบแทนที่น้องสาวของฉันทำให้คุณต้องลำบากใจนะคะ”

“ใครครับ นีรหรือ?”ปรุฬห์หันมาถาม “คุณเป็นพี่สาวของเธอหรือ?”

“อ้อ เปล่าหรอกค่ะ เป็นเพื่อนของเธอนั่นล่ะค่ะ เป็นคนรู้จักของนีรที่สนิทสนมกันดี”

“ครับ”ปรุฬห์ตอบพร้อมดื่มเบียร์ ... เพื่อน? นีรนาก็เป็นหญิงขายบริการ เพื่อนๆของเธอก็คงเหมือนกันหมด คงต้องมีใครสักคนสร้างกระแสคิดว่าการทำงานประเภทนี้ได้เงินดีคุ้มราคาล่ะมั้ง

“พี่จ๋า”เสียงเจื้อยแจ้วด้านหลังตะโกนเรียกข้ามถนนมา

ไม่ทันขาดคำ นีรนาก็ยืนอยู่หน้าร้านคาราโอเกะอีกแล้ว คราวนี้เธอไม่ได้พยายามหลบหน้าปรุฬห์ นีรนายกมือไหว้เขาแล้วจึงเขม้นมองด้วยความไม่ชอบเป็นอย่างยิ่งก่อนจะเบือนหน้าหนี ทำไมล่ะ? เธอยอมรับความจริงไม่ได้หรือว่าไม่มีผู้ชายดีๆคนไหนเขาอยากได้หญิงขายบริการเป็นภรรยาน่ะ

แต่เดี๋ยวก่อนนะ ... นีรนาเพิ่งจะหลอกทีคไปได้ไม่นานเธอกลับมาทำงานหน้าตาระรื่นไม่สนใจความรู้สึกของแฟนเก่าตัวเองบ้างเลยหรือยังไง? ผู้หญิงคนนี้ก็คงแสดงละครเก่งไม่น้อย

ไม่สิ ... เก่งพอๆกับเปมิกาที่หลอกเขาจนสำเร็จเลยต่างหาก แม้ว่ากรณีของไอ้ทีคมันจะร้ายแรงกว่าเขาก็ตามที

“พี่จ๋า”นีรนาเรียกคนรู้จักของตนเองซ้ำอีกครั้ง

จ๋ายื่นเงินให้แก่บริกรก่อนจะกล่าวลาและข้ามถนนกลับไป

ปรุฬห์นั่งดื่มเบียร์เพียงลำพังอีกสักพักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเรียกเจ้าของร้าน “ลุงครับ” เจ้าของร้านบาร์ออกมาจากหลังเคาท์เตอร์พร้อมกับยิ้มกริ่มเมื่อเขามองดูชายหนุ่มหยิบธนบัตรฟ่อนใหญ่ออกมามอบให้ “รับไปเถอะนะครับ”

“ขอบคุณมากครับคุณปรุฬห์”ลุงมีท่าทีดีอกดีใจ “ว่าแต่คุณปรุฬห์เลือกได้หรือยังครับ”

“คิดว่าได้มั้ยนะ? ไม่ค่อยแน่ใจนะครับ”ปรุฬห์บอกพลางดื่มเบียร์อีกอึกหนึ่ง

“น้องคนไหนดีครับคุณปรุฬห์ เดี๋ยวลุงจะเรียกมาให้นะ”ลุงว่าพลางหันไปมองสาวๆ “เด็กๆ มาทางนี้ก่อนซิ เม ป่าน ...”

“เดี๋ยวครับลุง”ปรุฬห์ต้องโบกมือห้าม “ไม่ต้องหรอกครับ ผมยังไม่ค่อยแน่ใจตัวเองแต่ผมนึกเอาไว้แล้ว”ปรุฬห์มองสาวๆในร้านบาร์อีกครั้งหนึ่ง “ผมจะมาบอกลุงอาทิตย์หน้านี้"



\\\\\\\\\\\\\\\\\\\



“ฉันได้ข่าวมาจากเด็กๆในร้านบาร์ว่าปรุฬห์กำลังจะจ้างผู้หญิงสักคนให้เดินควงแขนของเขา”พี่จ๋าบอกพลางหวีผม

“จริงหรือ? จ้างให้ไปควงแขน? อะไรน่ะ? ตลก ... บอกมาตรงๆก็ได้ว่าต้องการจ้างให้ไปใช้บริการสักคืนน่ะ”พี่สาบอกพลางหัวเราะถูกใจ

นีรนาฟังพวกเขาสนทนากันด้วยความสงสัย

“นั่นคือสาเหตุที่เขามานั่งในร้านบาร์น่ะหรือคะ”นีรนาถามแล้วพี่จ๋าซึ่งถือตลับแป้งในมือต้องหันหน้ามาบอก

“เขาพูดกันแบบนั้น”

“ไม่จริงหรอกน่า ไม่มีใครเขาจ้างแค่ควงแขนหรอกโดยเฉพาะผู้ชายที่ซื้อทุกอย่างตามที่ใจนึกได้แบบครอบครัวคฤษฐานนท์น่ะ”

... นีรนาต้องเอียงคอสลับสายตาฟังพี่สาวทั้งสองทุ่มเถียงกันเอง

อันที่จริงเธอจำได้ว่าเขามีปัญหาเรื่องคู่หมั้น บางทีนี่ก็คงจะเป็นอีกหนึ่งเหตุผลจริงๆของปรุฬห์ก็ได้ ในเมื่อไม่มีทางออกจากการจับคลุมถุงชนได้ง่ายๆก็ต้องหาตัวช่วยและสถานเริงรมย์แห่งนี้ก็ห่างไกลจากความนึกคิดของเหล่าพวกผู้ดีตีนแดงอย่างเช่นครอบครัวของปรุฬห์ ปรุฬห์จึงใช้วิธีนี้ในการแก้ปัญหา

ปรุฬห์มายุ่งกับปัญหาของเธอ ตอนนี้กลายเป็นว่าเขาเจอปัญหาของตัวเองแล้วยังไงล่ะ ... สมน้ำหน้า

นีรนาต้องยิ้มกริ่มจนพี่สาวหันมามองอย่างฉงน หญิงสาวจึงหันไปยักคิ้วหลิ่วตาแทนคำตอบ



\\\\\\\\\\\\\\\\\\



ใกล้จะถึงช่วงวาเลนไทน์แล้ว เปมิกาบอกย้ำปรุฬห์เป็นรอบที่หนึ่งร้อยสิบเอ็ด เธออยากได้โน่นนั่นนี่ลิสต์รายการเตรียมให้เขาสั่งจองจากประเทศจีน

... ตลกชะมัด นี่หรือคู่หมั้นของฉัน เธอปั่นหัวฉันเล่นจนไม่มีเวลาคิดเรื่องงานเลยเพียงสักนิดเดียว ให้ตายเถอะ!

ปรุฬห์ไม่ควรจะช้ามากไปกว่านี้อีกแล้ว ตราบใดที่พ่อแม่ยังคงเห็นว่าเขาไม่มีแฟน เปมิกาก็เป็นเพียงตัวเลือกหนึ่งเดียวซึ่งพ่อจัดแจงสัญญาในเชิงธุรกิจกับคุณศักรินทร์เอาไว้ ไม่ได้หรอก ... เขาทนอยู่กับยายตัวแสบนี่ไม่ได้แน่ๆ ปรุฬห์รีบรุดไปยังสถานที่ซึ่งเขาเรียกมันว่าซ่องเกรดต่ำ เขาจอดรถบริเวณซอกมุมถนนทว่าไม่ทันที่เขาจะได้เดินหาร้านเป้าหมาย หญิงสาวขายบริการซึ่งเดินสวนทางกันก็จ้องมองเขาตาเป็นมัน

“สวัสดีครับคุณปรุฬห์”ลุงมีสีหน้าดีใจที่ได้เห็นลูกค้ารายใหญ่ของตนเองแบบนี้

ปรุฬห์กล่าวทักทายตอบพร้อมรอยยิ้ม

“ว่าอย่างไรครับ คุณปรุฬห์ตัดสินใจตามที่ลุงเสนอมาแล้วใช่ไหม”

“ครับ ใช่ครับ”ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีความมั่นใจเอาเสียเลยแต่เวลาก็บังคับให้เขาต้องเลือกอยู่ดี

“ถ้าอย่างนั้นเอาเป็นน้องคนไหนดีครับ ทั้งห้าคนต่างมีเวลาให้กับคุณปรุฬห์เต็มที่ ลองตกลงเรื่องค่าใช้จ่ายพวกเธอก็ยอมทำตามหน้าที่ของผู้ว่าจ้างแล้วล่ะครับ”

ปรุฬห์มองลุงก่อนจะเกาศีรษะ “คือว่า ... ผมคิดว่า ...” เมื่อชายหนุ่มกำลังจะกล่าวต่อ เขาก็เห็นนีรนาเพิ่งจะเดินทางมาถึงที่นี่ ... หญิงสาวเดินข้ามถนนจากหน้าบาร์ฝั่งที่เขายืนอยู่ เธอแสร้งยิ้มก่อนจะรีบๆวิ่งข้ามถนนผลักประตูร้านคิส คิส คาราโอเกะโดยไม่สนใจเขาอีก

“ผมตัดสินใจได้แล้ว”

“ครับ คุณปรุฬห์”ลุงตอบรับเป็นเชิงถาม

“ผมตัดสินใจได้แล้วว่าห้าคนที่ลุงพูดถึงผมไม่เอา”น้ำเสียงหนักแน่นของปรุฬห์ทำให้คุณลุงต้องอุทานอย่างตกใจ

“อะไรนะครับคุณปรุฬห์”

ปรุฬห์ไม่พูดพร่ำ เขามอบเงินอีกก้อนหนึ่งแก่คุณลุงเป็นค่าตอบแทนความมีน้ำใจช่วยเหลือเขา “ผมคิดว่าคนที่ผมควรว่าจ้างคือคนที่ผมมองข้ามไป”เขากล่าวจบก็บอกลา ปล่อยให้คุณลุงยืนงงอยู่กับท่าทีแปลกๆของชายหนุ่ม

ปรุฬห์รีบข้ามถนน ขณะที่เขากำลังจะผลักประตูร้านคิส คิส คาราโอเกะ ชายเฝ้าร้านก็กวาดมือกั้นเอาไว้ ปรุฬห์หงุดหงิดใจ เขาชูบัตรประชาชนให้ดูสูงๆพร้อมกับยื่นธนบัตรสี่ห้าใบให้ราวกับการฟาดเงินใส่หัวอยู่เป็นนัย

ชายหนุ่มเดินหาหญิงสาวซึ่งเดินหายไปไหนก็ไม่รู้ เขากวาดตามองดูนักร้องทว่าไม่ใช่เธอ เขาถือวิสาสะลอบมองไปตามโต๊ะต่างๆก่อนจะผลักประตูหลังร้านเมื่อได้ยินเสียงสนทนากันดังลั่น

ปรุฬห์ได้พบเจอกับพี่จ๋า พี่สา พี่เกดและนีรนานั่งสนทนากันบริเวณโต๊ะเครื่องแป้งอย่างออกรส ทุกคนแต่งหน้าจัดจ้านยกเว้นนีรนาซึ่งเพิ่งจะเดินทางมาถึง

ปรุฬห์ใช้หลังมือเคาะประตูเบาๆเรียกความสนใจแล้วนีรนาก็ต้องหันไปมองอย่างตกตะลึง

หญิงสาวมีท่าทีกระสับกระส่าย ทุกคนต่างนั่งนิ่งจับจ้องผู้มาเยือน อ้าปากค้าง ก่อนที่นีรนาจะเดินไปหาเขาด้วยความสงสัย

“พี่รุฬห์มีอะไรหรือเปล่า”

“อยากคุยด้วย”กระแอมพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง นีรนาจ้องมองด้วยแววตาไม่ไว้ใจ ปรุฬห์จึงต้องหัวเราะหึๆตอบ “ออกไปข้างนอกกับผม”

“คุยตรงนี้ก็ได้”นีรนากอดอกสนทนากับเขา ท่าทีไม่เคารพคงต้องการแสดงให้เขาเห็นว่าเธอกำลังไม่พอใจอยู่สินะ “นีรไม่เคยมีความลับกับพวกพี่ๆที่นี่อยู่แล้ว”

ปรุฬห์ต้องคิดว่าเธอกำลังแสดงความอวดเก่ง ได้สิ ... จะเก่งให้มากกว่านี้ก็ได้แม่คนเก่ง เก่งตลบตะแลงแสดงตีบทแตก รางวัลออสการ์นักแสดงหญิงยอดเยี่ยมสำหรับคนอย่างเธอก็คงไม่พอหรอก ... ชายหนุ่มเหยียดยิ้มก้มหน้ามองดูนีรนาก่อนจะกล่าวตอบ “ก็ได้ ผมไม่ได้อยากมีความลับกับใครหรอกนะ”

“ค่ะ”นีรนากล่าวสวน

“คุณทำงานที่นี่เลิกกี่โมง”พูดไม่ทันขาดคำ บรรดาสาวๆด้านหลังก็แทบจะหลุดขำขันหัวเราะออกมา ทว่านีรนาต้องหันไปปรามด้วยสายตา

“เธอไม่ได้ทำงานที่นี่”พี่เกดบอก

“อ้อใช่ ... นีรไม่ได้ทำ ใช่ไหมครับคุณนีร”ไม่ต้องช่วยเหลือกันก็ได้นะ เพราะเขาไม่มีทางเชื่อพวกเธอหรอก ... ไม่มีผู้ชายคนไหนทั้งนั้นซึ่งรู้จักสถานที่แห่งนี้ดีเชื่อว่าเธอยังบริสุทธิ์อยู่อีกหลังจากเหยียบเท้าเข้ามาในซ่องชั้นต่ำแห่งนี้แล้ว

นีรนาเบื่อที่จะตอบคำถามของเขา เธอได้แต่เพียงตีสีหน้าบึ้งตึง

“ผมถามคุณอยู่”

“เลิกตอนที่อยากจะเลิก”

“ขึ้นอยู่ที่ว่าแขกคนไหนจ่ายเงินให้มากกว่าใช่ไหม”ปรุฬห์ถามแล้วบรรดาสาวๆในห้องก็ต้องเงียบกริบเมื่อชายหนุ่มหันไปสบตามองรายบุคคล แววตาของพวกเธอแสดงความรังเกียจคำพูดของเขา

ปรุฬห์ล้วงมือเข้าไปข้างในกระเป๋าเสื้อคลุม นีรนามองเห็นเขาหยิบปากกาและสมุดเช็คออกมา ...

... เขาทำอะไร?

“ถ้าหากผมอยากเป็นแขกของคุณบ้าง ผมต้องทำยังไง?”พูดพลางก้มหน้าก้มตาเขียนลายมือชื่อตัวเอง

“อยากเป็นแขกของใครคะ”คราวนี้พี่เกดเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

ปรุฬห์เหลือบตาตามต้นเสียงก่อนจะก้มหน้าลงมองนีรนาอีกครั้ง “ผมบอกแล้วยังไงว่าให้ไปคุยกันหน้าร้าน”เขากล่าวแทบจะเป็นเสียงกระซิบพร้อมกับยื่นเช็คให้แก่หญิงสาว

นีรนาไม่ได้รับเอาไว้

“นีรไม่เข้าใจ ... พี่รุฬห์กำลังทำอะไรคะ”

“จ่ายค่ามัดจำให้แก่คุณ”ปรุฬห์บอก “ถ้าหากอยากจะแบ่งแจกบรรดาเพื่อนๆที่คุณบอกว่าไม่เคยมีความลับด้วยด้านหลังของคุณตอนนี้น่ะ มันก็เป็นความต้องการของคุณ”ชายหนุ่มกล่าว “ผมอยากยื่นข้อเสนอ”

นีรนาเงยหน้ามองชายหนุ่ม

“ผมจ้างให้คุณมาเป็นแฟนกับผม แค่นั้นแหละ”พูดเรียบๆง่ายๆ ทว่าคำพูดนั้นมันตรอกลึกในใจของนีรนา ... แสดงว่าข่าวลือเกี่ยวกับเขาเป็นความจริงสินะ

บรรดาสาวๆต้องอ้าปากค้างมองเช็คซึ่งมีตัวเลขเขียนเอาไว้ด้วยหน่วยแสนและคำพูดอย่างตรงไปตรงมาของปรุฬห์แก่น้องสาวของพวกเธอ

“หรือว่าตัวเลขมันน้อยไป? คุณอยากได้ศูนย์ต่อท้ายอีกตัวหรือเปล่า”ปรุฬห์สงสัย เขาดึงเช็คกลับตั้งใจจะหยิบสมุดเช็คออกมาเขียนใหม่ทว่านีรนากลับห้ามเอาไว้เสียก่อน

“พี่รุฬห์เลิกทำอย่างนี้ได้แล้ว ... พี่รุฬห์พูดเรื่องอะไร ต้องการอะไรจากนีร”

“พี่เพิ่งบอกนีรเมื่อตะกี้นี้ หรือว่าจะต้องให้พี่พูดซ้ำ”

ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงร้ายกาจกว่าที่เธอเคยคิดเสียอีก ... เขาเป็นพี่ชายร่วมสาบานของทีคได้อย่างไรกัน? เห็นแก่ตัว เห็นแก่ประโยชน์ตนเอง

ในสายตาของปรุฬห์ก็มองดูเธอแย่มากพออยู่แล้ว ทำไมเขาต้องสร้างปัญหาทางใจให้เธอเจ็บช้ำมากไปกว่านี้ “ไม่เอา ไม่รับ ไปหาคนอื่นเถอะ”นีรนาตระเบ็งเสียงใส่ ...

เรื่องเงินน่ะหรือ? ใช่ มันสำคัญมาก และจำนวนเงินที่เขากำลังเสนอก็คงไม่มีใครปฏิเสธได้หรอก แต่ความโมโหของเธอในตอนนี้มีมากกว่า หากผ่านช่วงเวลานี้ไปได้เธออาจจะรู้สึกได้ว่ากำลังพลาดโอกาสทอง “นีรไม่รู้หรอกนะว่าพี่รุฬห์ทำแบบนี้ทำไม แต่มันไม่ทุเรศไปหน่อยหรือ จ้างผู้หญิงเป็นแฟนด้วยน่ะ”

ปรุฬห์ต้องหันไปมองเธอด้วยอารมณ์ไม่พอใจผุดขึ้นมาในฉับพลันนั้น คนประเภทเธอมีสิทธิ์เถียงเขาหรือเหยียดหยามเงินของเขาด้วยหรือยังไง “คนที่หาเงินด้วยวิธีแบบคุณมันก็ไม่ต่างกันไม่ใช่เหรอครับ”

“คุณรุฬห์ คุณเอาอะไรมาพูด!”ในเมื่อปรุฬห์ปากเสียตอบมา นีรนาก็ไม่ยอมอีกแล้ว

“คุณหลอกน้องชายผมแค่นี้มันก็ไม่น่าให้อภัยแล้วด้วยซ้ำ คุณคิดว่าคุณยังมีค่าพอสำหรับผู้ชายคนไหนอีกบ้างน่ะ”



เพียะ!

เจ็บใจ

นีรนาต้องกวาดมือไปตบหน้าคนตัวสูงกว่าจนได้ แล้วเขาก็ต้องหันมามองด้วยแววตาโกรธจัด ปรุฬห์คว้าไหล่ของเธอบีบเอาไว้แน่นจนเธอปวด

“ปล่อยนะ!”

เมื่อบรรดาสาวๆเห็นเช่นนั้นจึงต้องรีบปิดประตูหลังร้านแล้วพี่จ๋าก็ลากนีรนาออกมา

ปรุฬห์ใช้มือลูบรอยแสบอย่างโกรธเคือง ... ให้ตายเถอะ ... เขาต้องมาทะเลาะกับนีรนาจนได้!

“อย่าคิดว่าคุณรวยแล้วจะซื้อตัวฉันได้”นีรนาตะโกนลั่น “กลับไปนอนกับว่าที่คู่หมั้นโน่นซะสิ ในเมื่อคนอย่างคุณมันไม่เหมาะกับสถานที่อย่างนี้อยู่แล้วน่ะ”

คราวนี้ปรุฬห์เถียงไม่ออกเพราะเขาต้องการความช่วยเหลือจากคนที่นี่และจากเธอ ... เขาพุ่งตัวเข้าไปหมายจะดึงตัวของนีรนาออกมาจากวงล้อมของเพื่อนๆ ทว่าพี่จ๋า พี่สาและพี่เกดต่างช่วยกันป้องกันน้องสาวของตนเองสุดใจขาดดิ้น

“คุณได้ยินที่นีรพูดแล้ว ขอร้องเถอะค่ะ ออกไปก่อนเถอะนะ”

ปรุฬห์จ้องเขม็งมองนีรนาด้วยใบหน้าแดงก่ำ เขาไม่รอให้บรรดาหญิงสาวในร้านคาราโอเกะแห่งนี้ย้ำอีก ชายหนุ่มเดินปึงปังออกไปทันทีนั้น

แล้วนีรนาก็ต้องนั่งนิ่ง ตัวของเธอร้องผะผ่าวแล้วน้ำตาก็เอ่อจนล้นเบ้าตาออกมาจนได้

เธอเกลียดเขา เกลียดผู้ชายคนนี้

ผู้ชายปากร้ายและทำลายชีวิตของเธอ

นีรเกลียดเหลือเกิน ....

จากคุณ	: davidmccartney
เขียนเมื่อ	: 30 ก.ค. 54 18:51:00 A:202.12.74.1 X: TicketID:318829