ลูกสาวยุ่งเกินกว่าที่จะมาสนใจกับเรื่องที่เธอคิดเวลาเป็นเรื่องเล็กน้อย จนสองอาทิตย์ผ่านไปมีคนโทรมาหาเธอและบอกว่าพ่อของเธอป่วยหนักอยู่โรงพยาบาลมาสองอาทิตย์แล้ว และอาการเริ่มทรุดหนัก


ลูกสาวรีบลางานและเดินทางกลับไปหาพ่อ แต่อนิจจา! พ่อเสียชีวิตก่อนที่เธอจะมาถึงโรงพยาบาลไม่นานนัก เธอจึงตระหนักแล้วว่า วันที่พ่อมีเวลาให้เธอนั้น เธอไม่เคยมีเวลาให้พ่อเลย


วันนี้........เธอมีเวลาให้พ่อแล้ว......... แต่พ่อไม่มีเวลาให้เธออีกตลอดกาล


Note

นิทานเรื่องนี้มีเค้ามาจากเค้าเรื่องจริง นิทานของน้องงี้จบแล้วแต่ชีวิตของคุณยังโลดแล่นอยู่ ถ้าคุณพ่อ-คุณแม่ ของคุณยังมีชีวิตอยู่อยากให้คุณมีเวลาให้ท่านบ้าง อย่าให้สายเกินไปจนต้องมานั่งเสียใจเหมือนหญิงสาวในเรื่องนี้

นานแค่ไหนแล้วที่คุณพา คุณพ่อ-คุณแม่ ไปทานข้าวนอกบ้าน ไปเดินเล่นตามสถานที่ที่ท่านชอบ ไปฟังเทศน์กัน รับท่านโบสถ์กันตอนเช้าวันอาทิตย์ หรือ ละหมาดข้างๆท่านเหมือนตอนที่คุณยังเล็กๆ



มีคนเคยบอกข้าพเจ้าว่า

"คนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต ไม่ใช่คนที่มีเงินหลายหมื่นล้าน ไม่ใช่คนที่มีชื่อเสียง หรือ อำนาจ หากแต่เป็นคนที่สามารถสร้างความสมดุลย์ระหว่าง ชีวิตการทำงาน ชีวิตส่วนตัว และ ชีวิตครอบครัว (to balance of working life, individual life and family life) "

คนที่ทุ่มเททำงานเพื่อเงิน ชื่อเสียง หรืออำนาจ จนลืมเลือนเวลาให้กับคนในครอบครัวจึงไม่นับเป็นแบบอย่างของคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต คุณเห็นด้วยไหม


*น้องงี้เป็นรุ่นน้องจบบัญชีจากธรรมศาสตร์ เจอกันที่ทำงาน เป็นเด็กดีละน่ารักมาก เรื่องนี้ งี้ส่ง อีเมล์มาให้



หมายเหตุ

ต้นฉบับจริงๆเป็นภาษาอังกฤษ...แต่ปอมเลือกที่จะแปล เพราะคิดว่าน่าจะง่ายต่อการเผยแพร่ในวงกว้างกว่ามากกว่า ลงตัวต้นฉบับ

หากสำนวนอ่านแล้วขัดๆ...ต้องกราบขอโทษมา ณ ที่นี้นะคะ

ภาพ :  จาก INTERNET

เหตุที่เลือกภาพนี้...เพราะตอนที่ปอมเล็กๆ  พ่อก็ชอบจับปอมโยนแบบนี้...โยนลอยขึ้นไปกลางอากาศเลย.....ในขณะที่เด็กหลายคนร้องไห้...แต่ปอมกลับหัวเราะ เอิ๊กอ๊ากๆ....  คงเพราะปอมมั่นใจว่า..อย่างไรเสีย....พ่อก็รับปอมได้อยู่แล้ว....

สำหรับปอมแล้ว.....พ่อเป็น ฮีโร่ ของปอมเลย...