ความคิดเห็นที่ 1 19. เหล่าเทวะผู้ซ่อนกาย (ครึ่งหลัง) เหนือขึ้นไปจากบริเวณที่ไมยราญและมาลากำลังสนทนากันอยู่ ลึกเข้าไปในโพรงของถ้ำหินที่ถูกเจาะเป็นช่องทางเดินและห้องโล่งจนเหมือนกับว่าผิวของหินผาชันภายนอกนั้นเป็นเพียงแค่เปลือกลวงตาเพื่อห่อหุ้มสิ่งก่อสร้างอันสลับซับซ้อนที่ซ่อนตัวอยู่เบื้องหลัง ในจำนวนห้องอันมากมายนี้มีห้องๆ หนึ่งที่ตั้งอยู่เกือบถึงชั้นสูงสุดของหน้าผา ขนาดของห้องมีความโอ่โถงและกว้างขวาง ช่องหน้าต่างเจาะทะลุจนแลเห็นผืนน้ำและหน้าผาอีกฟากหนึ่งเป็นเงาทะมึน บัดนี้ในห้องนั้นมีผู้คนรวมกลุ่มอยู่สามคน เป็นบุรุษสอง หญิงหนึ่ง ทั้งหมดนั่งรอบแท่นหินรูปวงกลม เมื่อแสงคบไฟจากผนังกระทบเสี้ยวหน้าจึงเห็นว่าที่แท้พวกเขาคือเหล่าสภาอาวุโสแห่งรัตติกาลนั่นเอง “ครานี้โชคดีที่ท่านทักษะมีไหวพริบใช้ตัวทายาทปราสาทอนีกัฐเป็นเครื่องต่อรอง จึงทำให้อารญายังไม่กล้าเปิดเผยเรื่องราวของเรา” หญิงชื่อวจี หนึ่งในสภาอาวุโสแห่งรัตติกาลเป็นผู้กล่าว “แต่วิษณุวัติไม่ใช่ผู้ที่จะหลงกลสิ่งใดได้ง่ายๆ” กายาผู้มีร่างใหญ่โตพูดแย้ง “ไม่ช้าต้องระแคะระคายเรื่องของพวกเราแน่ อีกทั้งหากจ้าวปราสาทจันทรคราสตามหาศิษย์เอกพบเมื่อใด ความลับของเราคงไม่อาจเป็นความลับได้อีกต่อไป ที่แล้วมาเป็นเพราะเรายืมมือผู้อื่นเคลื่อนไหว จึงสามารถหันเหความสนใจและสายตาเฉียบแหลมของวิษณุวัติไปได้ แต่ตอนนี้ปราสาทอนีกัฐล่มลงเสียแล้วอย่างแท้จริง คงไม่สามารถเป็นเกราะป้องกันให้เราได้อีก” ทักษะพยักหน้ารับ “ข้าจึงบอกให้ศรัทธาและวิญญาณกลับไปประจำที่วิหารดำก่อนเพื่อไม่ให้โลกาธิบดีบังเกิดข้อสงสัย” “ดังนั้นเรื่องด่วนที่ควรทำต่อจากตอนนี้ เราควรตามหารามิต แล้วฆ่ามันเสียก่อนเป็นลำดับแรก” กายากล่าวหนักแน่น “พวกท่านจะทำได้หรือ?” อีกเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้น สิ้นเสียงคำปรามาสเทพรัตติกาลทั้งหมดลุกขึ้นยืนและหันขวับไปทางต้นเสียงพร้อมกัน “ในเมื่อตอนที่มันอ่อนแอ ยังต้องทำให้ห้าเทพรัตติกาลแห่งวิหารดำต้องหนีตายออกมาไม่ผิดกับเหล่ามุสิกหนีพญาอสรพิษ” ช่องตรงกลางที่มีแสงสว่างส่องเป็นลำจากแสงจันทราที่เมื่อครู่ว่างเปล่า บัดนี้ปรากฏร่างบุรุษผู้หนึ่ง ร่างสูงตรงสวมชุดคลุมสีอ่อน ผมสีดำตรงยาว ไม่ได้ผูกรัดด้วยเชือก บางส่วนจึงหลุดรุ่ยร่ายมาที่ใบหน้าด้านข้าง กระนั้นแม้บรรดาเทพอาวุโสต่างตระหนักดีว่าที่แห่งนี้เป็นที่พำนักของอดีตแม่ทัพมารใต้พิภพ หากพวกเขาก็ยังอดที่จะตกใจไม่ได้เมื่อได้ประจันหน้ากับบุรุษที่ยืนอยู่กลางแสงสว่างเช่นนี้ หากไม่เคยรู้จักมาก่อน อีกฝ่ายดูราวกับเทพผู้ทรงฤทธิ์ที่สามารถพิพากษาโทษทัณฑ์ด้วยคทาเทพ จากนั้นเมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่งทักษะเป็นฝ่ายคุมสติได้ดีกว่าใคร จึงเอ่ยทักอย่างใจเย็น “ท่านมุตติ... ข้านึกเป็นห่วงอยู่ว่า...” “กลัวว่าข้าจะควบคุมสมุทรคทาทิศไม่ได้หรือ? เสียดายที่ทำให้ท่านต้องผิดหวัง แต่ข้าชักจะคุ้นกับมันเสียแล้ว” น้ำเสียงเข้มแกมประชดประชันที่อีกฝ่ายโต้ตอบกลับมานั้น ทำให้ผู้อาวุโสทราบเป็นนัยทางอ้อมว่า ฝ่ายตรงข้ามได้ครอบครองหนึ่งในสี่คทาทิศได้อย่างสมบูรณ์ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 23:00:11

ความคิดเห็นที่ 2 ทักษะไม่ได้กล่าวตอบเพราะมุตติยกมือข้างที่ไม่ได้ถือคทาทิศขึ้นมาเป็นเชิงให้อีกฝ่ายหยุด และเดินเข้ามาในห้อง บัดนั้นทักษะถึงกับมองด้วยความประหลาดใจเพราะดูเหมือนอีกฝ่ายจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิงจากที่เขาเห็นครั้งสุดท้าย เขาไม่ได้หมายถึงรูปกายที่เปลี่ยนไป แต่เป็นแววตาที่เปลี่ยนไป แต่ก่อนมุตติหนุ่มอาจมีดวงตาที่รุ่มร้อนแฝงไปด้วยความสับสนและแค้นใจ แต่บัดนี้มันกลับแห้งผาก นัยน์ตาคู่นั้นมันไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่เลย ว่างเปล่าจนน่ากลัว “ข้าเคยยบอกกับท่านแล้ว” มุตติหันมาเผชิญหน้ากับทักษะอย่างไม่เกรง “ข้าไม่เห็นด้วยกับแผนการนี้มาตั้งแต่แรก หากศิษย์เอกจอมเทพสิ้นชื่อได้ง่ายดายเพียงนั้นมันคงดับดิ้นไปแล้วที่กลางบาดาล แต่ข้อดีในงานคราวนี้คือการได้ตัวกษมะทายาทเพียงผู้เดียวของแม่ทัพแห่งตะวันตก หึ! ซึ่งบัดนี้อาจจะเป็นแค่อดีตทั้งๆ ที่ความจริงเราต้องได้ทัพเทวกาฬของนาง เพราะความผิดพลาดของพวกท่าน” กายาลืมตัว ก้าวเดินออกมาด้านหน้าก้าวหนึ่งแต่โดนทักษะกั้นเอาไว้ก่อน เพราะเขาตระหนักดีว่ากำลังตกเป็นรอง “ข้าเตือนพวกท่านแล้วว่าอย่าได้ประมาทศิษย์เอกจอมเทพ ถึงตอนนี้ไม่เพียงแต่พวกท่านจะทำการไม่สำเร็จ ซ้ำยังปล่อยมันหนีออกไปได้...ยังดีที่ว่าพวกท่านมีไหวพริบ เอาตัวกษมะมาก่อนที่ท่านอารญาจะเปิดโปงพวกเราเสียจนหมดเปลือก มิฉะนั้น...ป่านนี้พวกท่านได้กลายเป็นโหงพรายเร่ร่อนด้วยฤทธิ์พิโรธของโลกาธิบดี!” สิ้นคำปรามาสจากมุตติ กายาถึงกับนิ่งอึ้ง ด้วยเพราะตระหนักดีว่าสิ่งที่ฝ่ายตรงข้ามกล่าวออกมาล้วนเป็นเรื่องจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ แล้วมุตติก็ถือวิสาสะทรุดร่างลงนั่งโดยไม่ต้องมีผู้ใดเชิญ จากนั้นก็ทำมือเป็นเชิงส่งสัญญาณทำนองว่าให้ผู้อาวุโสที่เหลือมาสนทนาหารือกันต่อ ชั่วครู่หนึ่งคล้ายแววตาแห้งผากของเขาคล้ายจะแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เพียงครู่เดียวแววตาของอดีตเทพตะวันออกหนุ่มก็กลับเป็นดุจเดิมจนไม่มีใครสังเกตได้ทัน มุตติเหลือบมองผู้ร่วมสนทนาแล้วกล่าวอย่างใจเย็นเสมือนยังไม่ได้เพลี่ยงพลั้งอันใดเลย “ช่างเถอะ เรื่องผ่านไปแล้ว...แม้ข้าจะไม่เห็นด้วย แต่ใช่ว่าข้าจะปัดความรับผิดชอบ...สรุปว่า พวกท่านลอบสังหารไม่สำเร็จซ้ำยังเกือบถูกฉีกหน้ากาก แต่ที่ร้ายที่สุดคือ เราเสียทัพเทวกาฬคืนให้จอมเทพไปอย่างไม่มีทางกลับคืน” มุตติทวนเรื่องด้วยน้ำเสียงเนินนาบคล้ายกำลังสรุปเรื่องราวไร้แก่นสารให้ฟัง ทว่าฝ่ายตรงข้ามต้องข่มอารมณ์เป็นอย่างมากในการฟังผู้เยาว์กว่าย้ำข้อผิดพลาดของตนเองอย่างเถียงไม่ได้ “เราประมาทเอง ทั้งๆ ที่คิดว่าได้วางแผนอย่างดีที่สุดแล้ว” ในที่สุดกายาผงกศีรษะยอมรับ “ศิษย์เอกจอมเทพเก่งกว่าที่เราคาดไว้...มากทีเดียว” วจีเองก็คล้อยตาม “เราใช้ประโยชน์จากการนี้ได้” ทันใดนั้นมุตติกล่าวแทรกเสียงเรียบไร้การประชดประชัน ทักษะหรี่ตาลง แล้วย้อนถามอีกฝ่ายว่าหมายความว่าอย่างไรกัน? มุตติแค่นยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มเยาะที่แสดงราวกับว่าฝ่ายตรงข้ามช่างโง่เขลาเสียเต็มประดา “ในเมื่อทั้งโลกาธิบดีกับศิษย์เอกของมันช่างเก่งฉกาจนักหนา สังหารครั้งแล้วครั้งเล่าก็มีแต่พลาดตลอด...อย่างนี้แล้ว ทำไมไม่....ช่างเถอะ หากเรื่องของสหายเก่าของข้ามันเหลือบ่ากว่าแรงเกินกว่าที่พวกท่านจะจัดการเอง จงทิ้งเรื่องนั้นไว้ที่ข้า ข้ามีวิธี...” มุตติชิงกล่าวแทรกประโยคก่อนที่ทักษะจะพูดจบ ในฉับพลันทั้งห้องล้วนนิ่งอึ้งจนไม่อาจกล่าวคำใดออกมา เพราะไม่อาจทันความคิดของจ้าวเทวาทิศหนุ่มผู้นี้ได้ หรือไม่ก็หวาดกลัวความคิดของฝ่ายตรงข้ามจนไม่อาจกล่าวออกมาเป็นคำพูด ในตอนท้ายของการสนทนาก่อนที่สภารัตติกาลจะเดินทางกลับ จู่ๆ มุตติก็ถามขึ้น “ศิษย์เอกจอมเทพรอดจากอัศนิเวทของพวกท่านทั้งห้าได้อย่างไรกัน?” แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 54 23:13:44 แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 54 23:11:05 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 23:09:54

ความคิดเห็นที่ 3 ทักษะเหลือบตามองกายาและวจี ก่อนที่เขาจะพยักหน้ายอมรับแล้วบอกช้าๆ “เป็นความผิดของข้าเอง” “อย่างไรเล่า?” มุตติคาดคั้น “เทวกาฬผู้หนึ่งเปลี่ยนข้างไปช่วยเหลือมัน...จนทำให้หนีรอดออกไปได้” เมื่อสิ้นเสียงทักษะประกายตาของกายาเจิดจ้าขึ้นครู่หนึ่ง เพราะรู้ดีว่าทักษะกำลังกล่าวเท็จ พวกเขารู้สาเหตุที่แท้จริงว่าเหตุใดรามิตถึงรอดจากการรุมสังหารที่สุสานผาพยัคฆ์ไปได้อย่างไร้ร่องรอย รู้ว่าสิ่งใดหรืออะไรเบิกทางให้เขา...จนแม้แต่เทพรัตติกาลระดับอาวุโสก็ไม่กล้าผลีผลามตามไป มุตติจ้องเขม็งไปยังผู้กล่าว คล้ายจะจับผิดในคำพูดหรือใช้ฌาณทิพย์ของจ้าวเทวาทิศอ่านฝ่ายตรงข้ามจนทะลุไปถึงก้นบึ้งของจิตใจ แต่เมื่อรู้ว่าไม่สามารถทำได้กับเทวะระดับสูงเช่นนี้ เขาจึงผ่อนท่าทีลง ค้อมศีรษะลงกล่าวขออภัยและออกเดินนำไปส่งเหล่าเทพอาวุโสด้วยตนเอง ในระหว่างทางขณะที่ทักษะกำลังจ้องมองหินผาดึกดำบรรพ์บนเรือไม้ นกราตรีตัวหนึ่งบินโฉบอยู่เหนือศีรษะ ขนนกสีเทาหลุดร่วงลงมาจากตัวมัน ผู้นำสภารัตติกาลเอื้อมมือคว้าจับได้กลางอากาศ ขนนกพลันกลายเป็นสาส์นฉบับหนึ่งซึ่งถูกม้วนใส่อยู่ในกระบอกไม้ขนาดเล็ก เขาคลี่มันออกมาอ่านและทำลายทิ้งในทันที หากความในสารยังคงก้องอยู่ในโสตประสาท ครั้นเมื่อควบคุมสติได้แล้วจึงเอ่ยขึ้นเรียบๆ “เราจะไม่กลับไปวิหารดำ” เขากล่าว วจีและกายาหันมามองด้วยสายตาพิศวง ทักษะบอกจุดหมายใหม่ “มุ่งหน้าไปทางตะวันออก เราจะไปเฝ้าโลกาธิบดีแห่งศิลาลัย” ***** ไม่นานนักหลังจากที่เหล่าเทพอาวุโสจากไป มาลาจึงก้าวเข้ามาในเขตที่พำนักส่วนตัวของจ้าวเทวาทิศ เธอได้ยินเสียงของเจ้าของห้องไอดังออกมาเป็นชุดต่อเนื่องกันอย่างรุนแรง “ไปให้พ้น” น้ำเสียงแหบแห้งที่กล่าวออกมานั้น ฟังไม่คล้ายบุคคลเดียวกันที่ดูองอาจสมเป็นจ้าวแห่งเทวะที่สามารถข่มรัศมีเทพรัตติกาล แต่มุตติกล่าวได้เพียงประโยคเดียวกลับไอออกมาอีก คราวนี้รุนแรงกว่าเดิม อาการนั้นทำให้มาลาต้องรีบก้าวเท้าเข้ามาด้านในห้อง สภาพภายในยุ่งเหยิง บนพื้นกองเกลื่อนไปด้วยตำราเล่มหนา บรรดาหน้ากระดาษที่เปิดอยู่เปรอะเปื้อนรอยเลือดหยดเป็นทาง สมุทรคทาทิศถูกวางทิ้งไว้อีกด้านหนึ่งไร้การเหลียวแล มุตติทรุดกองอยู่บนพื้นห้อง และยังคงไอออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง ทุกครั้งรุนแรงจนร่างของเขาสั่นสะเทือน “ท่านเจ้าคะ” มาลารีบถลาเข้าไปหาอดีตเทพตะวันออก แม้ในคราแรกมุตติจะออกปากไล่มาลา แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไล่เธออย่างจริงจัง มือของเขาที่เปรอะไปด้วยเลือดของตนเองชี้ไปยังตำแหน่งของเก้าอี้ยาวที่ใกล้ที่สุด “ไม่ต้องเอะอะ...พยุงข้าไปที่นั่นที” ถึงมาลาอยู่ในร่างหญิงสาว แต่แท้จริงแล้วเธอก็คือร่างแปลงของงูน้ำอดีตข้ารับใช้แห่งแม่ทัพใต้พิภพผู้ทรงพลัง เธอจึงสามารถประคองร่างที่สูงกว่าตนเองได้อย่างไม่ยากเย็น แม้จะเห็นความอ่อนแอของฝ่ายตรงข้ามแต่กระนั้นเธอก็ยังให้ความเคารพต่อจ้าวเทวาทิศอย่างภักดี “ข้าจะไปเอายามาให้นะเจ้าคะ” เธอรีบบอกและกลับมาพร้อมกับถ้วยยาในมือ ความจริงแล้วมาลาใช้เวลาไม่นานเลย แต่เมื่อกลับเข้ามาอีกครั้งมุตติข่มอาการที่แสนน่ากลัวของตนได้แล้ว เขานั่งพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายกว่าเดิม ในมือข้างหนึ่งของเขากำคทาทิศแน่น หากไม่เห็นว่าบนเสื้อชั้นนอกยังมีร่องรอยของโลหิต เธอคงนึกไม่ออกว่าเมื่อครู่ฝ่ายตรงข้ามมีอาการป่วยหนักมากเพียงใด จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 23:17:13

ความคิดเห็นที่ 4 “ข้าไม่เป็นไรแล้ว” มุตติหอบหายใจแล้วเสมองไปทางอื่น “แต่ท่านน่าจะดื่มยานะเจ้าคะ” มาลาเตือน มุตติหันกลับมา สายตาเลื่อนลอยของเขาจับจ้องไปที่ถ้วยยาอย่างรังเกียจ “โอสถนั่นทำให้ข้าสะอิดสะเอียน” เขาพูดตามตรง “แต่จะทำให้ท่านถือคทาเทพของทิศใต้ได้” เมื่อมาลากล่าวออกไปจึงรู้ว่าพลาดไปเสียแล้ว เพราะฝ่ายตรงข้ามผุดลุกขึ้นยืนและกล่าวเสียงดัง “ข้าจะทำให้คทาทิศยอมรับเอง! ไม่ต้อง...” ทว่ามุตติก็พูดได้ไม่จบประโยค กลับไอออกมาจนตัวงอ ต้องทรุดลงไปกองกับเก้าอี้อีกครั้ง จากนั้นแม้มุตติจะทนฝืนสักเท่าใด แต่สุดท้ายก็ต้านทานความต้องการของร่างกายตนเองไม่ได้ เขาจำต้องยอมดื่มยาในถ้วยของมาลา เขาเกลียดกลิ่นของมัน มันทำให้เขาแทบอยากจะอาเจียนทุกครั้ง แต่สุดท้ายก็ขาดมันไม่ได้ มาลาช่วยปลอบโยนและอยู่เป็นเพื่อนจนมุตติสงบและพักผ่อนได้ตามปกติ แม้กระทั่งยามหลับมือข้างหนึ่งของเขาก็ยังกุมคทาทิศไว้ข้างตัวราวกับเป็นยันต์คุ้มกาย เหมือนกับว่าหากขาดมันแล้วตัวตนของเขาจะจางหายไปคล้ายดั่งสายลม ***** เมื่อเห็นว่ามุตติสงบลงแล้วมาลาจึงออกมาจากห้องพบว่าไมยราญกำลังยืนกอดอกพิงผนังรออยู่ข้างทางเดิน “ให้ท้ายกันเกินไปแล้ว” “ถึงอย่างไรเขาก็ได้ครองคทาทิศ” เธอหันมาบอก ไมยราญหัวเราะในลำคอ “ข้าไม่เคยเห็นเทวาทิศที่ไหนอ่อนแอขนาดนี้มาก่อนเลย หากไม่ได้โอสถจากเจ้าตอนนี้มันก็ชักแด่วๆ เหมือนปลาเกยตื้นไม่มีผิด ที่สำคัญ..มาลา เจ้านั่นมันไม่ใช่ลูกของเราที่ตายไปแล้วนะ” ประโยคหลังคล้ายพญาบาดาลจะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เบาลงกว่าเดิม มาลาเหลือบมองไปที่อดีตเจ้านายและคนรักเก่า เธอหลับตาลงก่อนจะระบายลมหายใจยาวและตอบรับ “ข้ารู้” จากนั้นเธอหันมาสบตากับไมยราญ “ข้ารู้ดีทีเดียวเจ้าค่ะ และเขาก็ไม่ได้อ่อนแออย่างที่ท่านเข้าใจ” ไมยราญมองตามร่างของมาลาไปจนเธอหายไปอีกทางหนึ่ง เขายืนกอดอกนิ่งอยู่ที่เดิมพลางมองไปยังมุตติที่นอนหลับไปอย่างอ่อนเพลีย ครู่หนึ่งเขาละสายตาจากอดีตเทพตะวันออกพลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสามวันก่อน เขาเจอมนุษย์ประหลาดผู้หนึ่ง...มันมาพร้อมกับข่าวสารที่ไม่อาจปฏิเสธ ไอ้มนุษย์คนนั้นมันมาดักรอข้าอยู่ที่ปากทางออกของเส้นทางลับหน้าตาเฉย พร้อมกับฝีพายตัวประหลาดที่มีเครื่องคลุมกายสีเขียว มีนิ้วเป็นพังผืด ผิวหนังเป็นเกล็ดและหางท่อนโต...ไมยราญจงใจโผล่ร่างขึ้นมาเหนือผิวน้ำเผยให้เห็นศีรษะและร่างท่อนบนที่ใหญ่โตของพญาบาดาล ดวงตาของเจ้ามนุษย์แปรเปลี่ยนไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น “หากท่านเดินทางไปยังต้นทางของแม่น้ำหางแมงป่องในช่องเขาฆาตอาจไปช่วยศิษย์เอกจอมเทพทันในวันปักษาวาสาน เพราะวงเกราะเวทของชาวเทวะไม่สามารถครอบธาตุน้ำอันเป็นแหล่งขุมพลังของบาดาล” “ทำไมข้าจะต้องเชื่อเจ้า เจ้าเป็นใคร?” ไมยราญในร่างพญาบาดาลเอ่ยถามเสียงก้องคุ้งน้ำ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 23:21:28

ความคิดเห็นที่ 5 อีกฝ่ายยิ้ม เอามือกอดอก ท่าทางไม่เกรงสิ่งใด “ท่านไม่จำเป็นต้องจดจำข้า...เพราะข้าเป็นเพียงมนุษย์สามัญ...ท่านไมยราญแห่งบาดาล” ไมยราญหรี่ตาลง “เจ้ารู้ว่าข้าเป็นใคร ยังกล้ามาที่นี่อีกหรือ?” หากเจ้าตัวกลับค้อมศีรษะลงเล็กน้อย ก่อนจะกล่าว “พญาบาดาลเป็นแม่ทัพที่ห้าวหาญ มนุษย์ที่ไร้ความสำคัญดุจมดปลวกเช่นข้านี้ ไม่อยู่ในสายตาท่านหรอก” เมื่อได้ยินคำตอบ ไมยราญจึงขยับศีรษะมโหฬารของเขาลงมาต่ำกว่าเดิมนิดหนึ่ง ดวงตาเดรัจฉานสีแดงเพลิงจ้องเขม็งไปยังเจ้ามนุษย์ผู้นั้นอย่างพิเคราะห์คล้ายตระหนักถึงความไม่สามัญจากฝ่ายตรงข้าม แต่เมื่อพบว่ามันไม่ได้มีความแปลกประหลาดใดๆ เกินมนุษย์ ไมยราญจึงว่าขึ้นช้าๆ “บอกสิ่งที่เจ้ารู้มาเกี่ยวกับศิษย์เอกจอมเทพผู้นั้นต่อสิ” เพราะว่าต้องการยืนยันตามคำพูดของเจ้ามนุษย์สู่รู้นั้น มันอ้างว่าศิษย์เอกจอมเทพกำลังถูกเทวกาฬนำตัวไปสังหารที่วิหารคำราม ข้าจึงตามไปดูให้เห็นกับตา แต่นึกไม่ถึงแม้จะอยู่ในสภาวะวิกฤตและถูกรุมสังหาร แต่ศิษย์เอกจอมเทพก็ยังอุตส่าห์สู้ยิบตาแม้จะไม่เห็นหนทางชนะ มันทำให้ข้าอดใจที่ช่วยเจ้าที่ผาพยัคฆ์ไม่ได้ หากเจ้าไม่เรียกคทาเทพมาสั่งสอนเหล่าเทวกาฬได้ทันการ ข้านี่แหละจะเป็นผู้ออกโรงช่วยเจ้าเอง แต่ก็เท่านั้น รามิตแห่งปราสาทจันทรคราส นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าจะช่วยเหลือเจ้า เพราะนับแต่นี้ข้าต้องรับใช้นายคนใหม่ แต่ข้าจะรอวันที่จะดวลกับเจ้าอีกครั้ง ก่อนจะถึงเวลานั้น อย่าได้ตายไปเสียก่อนเล่า ไมยราญย้ำในใจ ***** คุยกันท้ายบท: ต่างคนต่างต้องเจออุปสรรคต่างๆ กันไปค่ะ อย่าว่าแต่พระเอกเลยภาคนี้ไม่มีใครสบายค่ะ (มากน้อยแตกต่างกันไป)...และทางเลือกของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน คราวหน้าเรื่องจะเหวี่ยงกลับไปหารามิตละ (หมดเวลาพัก ต้องใช้ให้คุ้มๆ) ตอนที่ 20: ปีกไฟ ค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 54 23:26:01

ความคิดเห็นที่ 6 ตามเก็บเรียบร้อย เป็น เจ็งกีส เอ้ย คาชา ข่าน อีกแล้ว เมื่อไร แกจะได้ซัดกับ เฮียวิษเสียทีนะ เพราะดูแล้ว ระดับ รามิต คงกินพี่แกไม่ลงแน่ และเป้าหมายที่แท้จริงของ คาชา คืออะไรกันแน่ อยากกกกกกกกกกกกรู้จัง จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 00:02:34

ความคิดเห็นที่ 7 ทักษะหรี่ตาลง แล้วย้อนถามอีกฝ่ายว่าหมายความว่าอย่างไรกัน? มุตติแค่นยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มเยาะที่แสดงราวกับว่าฝ่ายตรงข้ามช่างโง่เขลาเสียเต็มประดา “ในเมื่อทั้งโลกาธิบดีกับศิษย์เอกของมันช่างเก่งฉกาจนักหนา สังหารครั้งแล้วครั้งเล่าก็มีแต่พลาดตลอด...อย่างนี้แล้ว ทำไมไม่....ช่างเถอะ หากเรื่องของสหายเก่าของข้ามันเหลือบ่ากว่าแรงเกินกว่าที่พวกท่านจะจัดการเอง จงทิ้งเรื่องนั้นไว้ที่ข้า ข้ามีวิธี...” มุตติชิงกล่าวแทรกประโยคก่อนที่ทักษะจะพูดจบ ย่อหน้านี้ มุตติกล่าวแทรกทักษะตรงไหนเอ่ย? เริ่มจาก ช่างเถอะ หรือคะ? คาชาช่วยแบบนี้เองหรือ นึกว่าจะออกโรงมาช่วยหลังรามิตหนีกระเซอะกระเซิงออกไปจากวงเวทซะอีก ขยันมากกว่าที่คิด อาเฮียคนนี้รู้ไปหมดนะว่าใครซ่องสุมกันอยู่ตรงไหนบ้าง ขอตัวมาช่วย ศอ. บต. ได้มะ เป็นบุคคลน่าสงสัยในจุดประสงค์ตั้งแต่ภาคแรก อย่างที่คุณ zoi กล่าว แต่เห็นว่าเป็นมนุษย์เราๆ ก็เลยไม่เห็นเป็นตัวร้าย (ฮา เข้าข้างเผ่าพันธุ์) วันปักษาวาสาน? ทำให้ต้องไปถามอาเกิ้ลเลยทีเดียว ทีแรกหาไม่เจอด้วย ต้องใช้ วันปักษาวสาน ถึงจะเจอ แหม คาชาเล่นศัพท์ซะ ซาก็คุ้นแต่รายปักษ์ สิ้นเดือนแบบนี้กิฟท์หมดอะ เดี๊ยวได้มาค่อยแวะมาให้นะจ๊ะ จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 07:40:19

ความคิดเห็นที่ 8 อืม อีกหนึ่งตัวละครที่เล่ เหลี่ยมแพรวพราวออกมาอีกแล้ว พี่ ข่าน นี่ออกมาได้จังหวะทุกภาคเลยอ่ะ แต่ว่าถ้าให้เดาน่ะครับ ผมว่าพี่ข่าน น่าจะเป็นเทวะกาฬมาก่อน หรืออาจจะเป็นอารมัญตัวจริง (รึเปล่าเดามั่วๆ ไป อิอิอิอิอิอิ) แต่ก็ต้องขอชมคุณรันว่าแต่งเรื่องได้น่าติดตามมากครับ จะเป็นกำลังใจให้ครับ (แต่ว่าผมยังหาหนังสือเล่มแรกไม่ได้เลยครับมีไหนยังมีขายบ้างครับ) จากคุณ : Aurora_Sky เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 07:51:19

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านไป อ่านมารู้สึกว่าเรื่องนี้คงจะเป็นมหากาฟย์เรื่องยาวไม่ตำกว่า 4 ภาคแน่นอน(รึเปล่า) กว่าจะได้อ่านจนจบคงจะแก่หงำเหงือกกันพอดีละมั้งครับ อิอิ พยายามตามเก็บอยู่ทุกตอนครับ จากคุณ : Aurora_Sky เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 08:19:07

ความคิดเห็นที่ 10 มาตามเก็บคร้าบ คนอื่นดราม่าก็ไม่สนเท่าป๋า ฮี่ๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 13:23:19

ความคิดเห็นที่ 11 มาเก็บด้วยคน เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 14:26:04

ความคิดเห็นที่ 12 มุตติ  บางทีก็เหมือนเด็กแฮะ^^... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 16:22:20

ความคิดเห็นที่ 13 แวะมาคุยค่ะ, คุณ zoi: อูย...หากจะซัดกันตรงๆ คาชา ข่าน ไม่มีทางเทียบป๋าฯ เราได้ (ก็ป๋าเป็นจอมเทพเชียวนะ) ส่วนคาชาแอบช่วยรามิตทำไม หรือจริงๆ แล้วเขามีจุดประสงค์ใดแน่ ยังบอกตอนนีไม่ได้ค่ะ คุณ ซาลาสซา: ว่าแล้วต้องจับได้ (^ ^) ตอนนี้ผ่านการแก้มาประมาณห้ารอบกว่า คิดว่าได้เก็บส่วนที่กระโดดหมดแล้วนา ที่สุดก็เหลือรอดจนได้ ขอบคุณมากค่ะ, วันปักษาวสาน = วันสิ้นปักษ์,วันเพ็ญ, วันสิ้นเดือน ถูกต้องแล้วค่ะ สงสัยตอนเราลอกคำมาจากใน dic อาจลอกเกินเอาสระ อา มาด้วย (ได้ไงวุ้ย?) คาชาน่าสงสัยในพฤติกรรมแกจริงๆ ใช่ไหมคะ? คุณ Aurora_sky: ขอบคุณมากค่ะ ที่กรุณาตามอ่าน คาชา ข่าน เป็นใครกันแน่? ต้องตามอ่านกันแบบยาวๆ เลยค่ะ ส่วนงานเล่มแรกคงหาซื้อตามร้านหนังสือทั่วไปไม่ได้แล้ว(มั้ง) แต่สั่งซื้อโดยตรงกับสำนักพิมพ์เลยน่าจะไม่ยากค่ะ แต่ถ้าไม่สะดวกคุณ Aurora รอในช่วงงานสัปดาห์หนังสือเดือนตุลาฯ ก็ได้ค่ะ รับรองมีขายแน่ เรื่องชุดนี้ที่ผู้เขียนวางแผนไว้คือสี่ภาคค่ะ (ตามชื่อเรื่อง)และขอบคุณมากสำหรับกำลังใจค่ะ คุณ scottie: โอ..น่าอิจฉาคุณป๋าฯ จริงๆ ไม่ว่าจะบท(แอบ)ร้าย บู๊ โศก เกรียน (มีด้วยเหอ?) ยังคงมีนักอ่านตามติดอย่างเหนียวแน่น คุณ ลูนาติก: ขอบคุณค่ะ อย่าให้หล่นนะ คุณ GTW: ก็มันเป็นเด็กมีปัญหานี่ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 17:57:52

ความคิดเห็นที่ 14 มาตามอ่านค่ะ แอบอยากรู้อย่างแรงว่า ตกลงแล้ว คาชา ข่าน เป็นใครกันแน่ค่ะ สงสัยสถานะสุดๆ แลดูยิ่งใหญ่มากๆเลยค่ะ แล้วจะรออ่านตอนต่อไป(อย่างใจจดใจจ่อ)นะคะ เพราะรามิตจะมาแล้ว 555 จากคุณ : นัส (Tsuna27Natsu72) เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 14:10:56

ความคิดเห็นที่ 15 คุณ Aurora_Sky คะ ตามประสาคนมีน้ำใจ มีให้ยืมไปอ่านก่อนได้ค่ะ (แต่ถ้าอยากได้เก็บไว้ ก็รอซื้องานสัปดาห์ หนังสือ เดือนตุลานะคะ) คุณรัณคะ รอเฉลยเรื่องรามิตแปลงกายเป็นอารมันอยู่นะคะ จากคุณ : tpw (toonka_toon) เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 23:03:51

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณสำหรับความเอื้อเฟื้อน่ะครับ คุณ tpw (toonka_toon) หุหุหุหุ ที่จริงในภาคแรกแอบเก็บตาม เวปไปแล้วอ่ะครับ ตอนนี้อยากได้เป็นหนังสือมากกว่าครับ เดี๋ยวคนเขียนจะไม่มีกำลังใจเขียนต่ออ่ะครับ จากคุณ : Aurora_sky (Aurora_Sky) เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 20:57:19

ความคิดเห็นที่ 17 ที่จริงกะจะเก็บไว้ให้ลูกอ่านในอนาคตอ่ะครับ (ตอนนี้ยังไม่มีเลย ไม่มีปัญญาทำ หรือว่าทำไม่เป็นก็ไม่รู้ครับ เหอ) เนื้อหาเหมาะที่จะให้เด็กอ่านได้น่ะครับ จากคุณ : Aurora_Sky เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 21:00:34