PANTIP.COM : W10876582 หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๑๒ มะลิ... หอม [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๑๒ มะลิ... หอม

อารียาสะดุ้งขึ้นสุดตัว หัวใจกระตุกวาบเหมือนมีอะไรพุ่งกระแทกเข้ากึ่งกลางหัวใจ นี่คุณยายเข้าใจว่าเธอมาจากกรุงเทพฯ เพื่อมาหาแฟนคือนายมะพร้าวเน่านี่ถึงที่นี่อย่างนั้นหรือ

ในขณะที่นายมะพร้าวเน่าของเธอหัวเราะขัน ใบหน้าเบิกบานถูกอกถูกใจในวาจาของหญิงชรา ดวงตาคมกล้าเป็นประกายพราวจัดมองมายังหญิงสาวที่หน้าเห่อร้อนขึ้นข้างกาย ก่อนจะหันไปค่อยๆ อธิบายกับยายอย่างใจเย็นเพราะเข้าใจความคิดแบบคนเฒ่าคนแก่ในชนบทของยายดี

“โอ้ย... ยังอีกนานครับยายกว่าผมจะแต่งงาน” ทั้งที่จริงๆ แล้วเขาอยากบอกใจจะขาดว่า ‘ยังอีกนานครับกว่าคุณหยาเขาจะยอมแต่งงานด้วย’ มากกว่า

ในขณะที่อารียารู้สึกก้ำกึ่งยากจะอธิบายได้ว่าโล่งใจหรือใจแป้วกันแน่ที่ชายหนุ่มร่างสูงบนรถมอเตอร์ไซค์พูดออกตัวเช่นนั้น

“คืออย่างนี้ครับยาย คุณหยาเขาเป็นหลานสาวของอาจารย์ที่ผมนับถือน่ะครับ จะมาดูแลสวนมะพร้าวที่อยู่ติดกับสวนของผมนั่นไง อาจารย์ก็เลยฝากให้มาอยู่ที่บ้านผม”

“อ้าว อย่างนั้นหรอกรึทิดพร้าว” สีหน้าของหญิงชราฉายแววผิดหวังให้เห็น นางเห็นณัฐวุฒิมาแต่อ้อนแต่ออก และอยากเห็นชายหนุ่มที่นางมองเหมือนลูกหลานคนหนึ่งเป็นฝั่งเป็นฝาไปกับใครสักคนเพราะอายุอานามก็ไม่ใช่น้อยแล้ว หันมาออกตัวกับอารียาว่า

“ขอโทษทีเถอะแม่หนู อย่าถือสาคนแก่เลย ยายนึกว่าแม่หนูเป็นแฟนทิดพร้าวมาจากกรุงเทพฯ เสียอีก ยังนึกว่าทิดพร้าวเขาตาถึงมีแฟนหน้าตาสะสวยน่าเอ็นดูเชียว”

“ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวยิ้มกระจ่างให้หญิงชราอย่างจะยืนยันว่าไม่ถือเป็นเรื่องติดใจอะไร หรือถ้าจะโกรธก็คงโกรธไม่ลงเพราะความที่ยายบอกว่าเธอหน้าตาสะสวยน่าเอ็นดูนี่แหละ ยายแก่แล้วแต่สายตายังแจ๋วนะเนี่ย อารียานึกชมเปาะอยู่ในใจ

ในขณะที่คนร่างสูงบนมอเตอร์ไซค์ยืดตัวขึ้นจนหลังตรง เอ่ยขอตัวว่า “ผมขอตัวกลับก่อนนะครับยาย ว่าจะไปบ้านลุงชายต่อด้วย”

“ไปดีมาดีเน้อ มืดค่ำจวนจะมองอะไรไม่เห็นแล้วขับรถขับราดีๆ ล่ะทิดพร้าว”

“ครับ” ชายหนุ่มรับคำพร้อมหันหัวรถมอเตอร์ไซค์ไปในทิศทางที่จะออกจากบ้านของยายชิ้น

“หนูกลับก่อนนะคะยาย” อารียายิ้มหวานบอกลาเจ้าของบ้านแล้วก้าวขึ้นมานั่งซ้อนท้ายคนขับที่สตาร์ทเครื่องรออยู่แล้ว

เพราะแสงอาทิตย์ที่ลาลับขอบฟ้าหลังทิวเขาตะนาวศรีไปแล้วทำให้ณัฐวุฒิต้องเปิดไฟหน้ารถส่องพื้นผิวถนนลูกรังที่เป็นหลุมเป็นบ่อ เมื่อพ้นทางเข้าบ้านยายชิ้นเขาก็เอี้ยวหน้ามาบอกว่า

“ไปบ้านลุงชายกันแป๊บนึงก่อนนะ แล้วค่อยกลับบ้านเรา” เขาจงใจเน้นคำว่าบ้านเราออกมาทีเดียว ทั้งที่จริงๆ แล้วเขาควรพูดเพียงแค่ว่ากลับบ้านเฉยๆ ไม่ต้องมีเราต่อท้ายก็ได้

“ไปอีกไกลหรือคะ” คนที่พยายามก้มหน้าหลบลมและแมลงกลางคืนตัวเล็กๆ ยื่นหน้าออกมาถามแข่งกับเสียงรถ

“ก็นิดหน่อย ไม่ไกลเท่าไหร่”

เมื่อเขาหันไปตอบ ก็ทำให้ใบหน้าคร้ามคมของเขาแทบจะชิดกับดวงหน้าเรียวที่ยื่นออกมารอคำตอบ ทำให้อีกฝ่ายรีบก้มหน้างุดลงทันควัน ความอบอุ่นอาบไล้ไปทั่วหัวใจของชายหนุ่ม แม้ลมเย็นๆ ยามหัวค่ำที่มาปะทะก็มิอาจระคายผิวแต่อย่างไร เป็นครั้งแรกที่เขาขับรถไปยิ้มไป

เพราะการต้องยื่นหน้าพูดคุยจนหน้าแทบจะชนกันเมื่อครู่ ทำให้อารียานั่งเงียบไม่ซักไม่ถามอะไรอีก ครู่ใหญ่กว่าสารถีจะชะลอมอเตอร์ไซค์ที่หน้าบ้านหลังเล็กกะทัดรัดดูซอมซ่อหลังหนึ่งซึ่งเห็นเป็นเงาตะคุ่มอยู่ใต้แสงจันทร์

ประตูเล็กๆ ที่ปิดสนิทและไม่มีแสงสว่างลอดออกมาจากภายในบ้านทำให้ผู้มาเยือนรู้ว่าเจ้าของบ้านคงยังไม่กลับมา เสียงเห่าของสุนัขตัวเล็กผอมโซดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจก้าวลงจากรถ

“คุณรอตรงนี้แป๊บนึงนะ เดี๋ยวผมมา”

มือใหญ่คว้าถุงใส่งบกุ้งจากตะกร้าไปแขวนไว้กับประตู อย่างไม่สนใจท่าทางตื่นกลัวพร้อมส่งเสียงเห่าลั่นของสุนัขตัวจ้อย อารียามองสภาพบ้านที่พอมองเห็นได้ในความมืดแล้วนึกซึ้งในความมีน้ำใจของป้าพิกุลที่เผื่อแผ่อาหารมาให้เจ้าของบ้านที่น่าจะยากไร้พอควรหลังนี้

“กลับกันเถอะ ป่านนี้พ่อกับแม่คงรอกินข้าวแล้ว” เมื่อร่างสูงใหญ่เดินกลับมาก็ขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์พลางเอ่ยชวนกลับบ้าน

“อ้าว แล้วไม่ต้องรอลุงชายก่อนหรือคะ” ท่าทีนั้นทำให้อารียาสงสัย ไม่อยู่รอแล้วลุงชายจะรู้ได้อย่างไรว่าป้าพิกุลใจดีฝากงบกุ้งมาให้

“ไม่เป็นไรหรอก ลุงกลับมาก็คงเห็น ผมแขวนไว้กับประตูอย่างนั้น”

เมื่อหญิงสาวไร้คำพูดใดๆ เด็กแว๊นวัยโข่งก็ค่อยๆ ขับรถออกมา ดวงจันทร์กลมโตสีเหลืองนวลในคืนใกล้วันพระทำให้บรรยากาศโดยรอบดูสว่างนวลตา สว่างไสวเข้าไปถึงในหัวใจของชายหนุ่มในยามที่กำลังดื่มด่ำกับความอิ่มเอมที่ซ่านขึ้นในหัวใจอย่างเงียบๆ วูบหนึ่งความกังวลถึงสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจตลอดมาก็กลับมารบกวนเขาอีกครั้ง

นี่ถ้าเธอได้รับรู้ถึงอีกเหตุผลหนึ่ง ซึ่งจะว่าไปก็อาจจะเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้ชีวิตของเธอต้องมาตกระกำลำบากอยู่ในไร่ในสวนแบบนี้ เธอจะว่าอย่างไรกันหนอ

“หนาวมั้ย” เพราะความอาทรในใจทำให้เขาเอี้ยวหน้ามาถาม ลมเย็นในยามหัวค่ำทำอะไรเขาไม่ได้ก็จริง แต่ก็คงเย็นๆ สำหรับร่างบางที่นั่งซ้อนท้ายอยู่มากทีเดียว

“นิดหน่อยค่ะ ฉันทนได้” หญิงสาวที่ผมยาวสยายออกเล็กน้อยเพราะแรงลมยื่นหน้ามาตอบแข่งกับเสียงเครื่องรถ ความอบอุ่นดูจะแล่นไปตลอดร่างเมื่อได้ยินน้ำเสียงและเห็นสีหน้าแสดงความห่วงใยจากเสี้ยวหน้าของชายหนุ่มที่อยู่ชิดใกล้

แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาไม่เชื่อน้ำคำของเธอ หรือกลัวว่าเธอจะหนาวจริงๆ ก็ไม่รู้ได้ ที่ทำให้ณัฐวุฒิชะลอความเร็วของรถลงจนจอดสนิท แล้วถอดเสื้อเชิ้ตแขนยาวออกส่งให้หญิงสาว ตัวเขาเองก็เหลือเสื้อยืดคอกลมสีเขียวตุ่นๆ

เมื่อเห็นหญิงสาวมองงงๆ ไม่ยอมรับไปสวม ชายหนุ่มเจ้าของเสื้อก็บอกสั้นๆ “สวมไว้อีกชั้นหนึ่ง กันลมกันแมลงบินมาชน”

แล้วก็ยิ้มละมุนที่มุมปาก เมื่อคนที่ออกฤทธิ์ดื้อดึงกับเขาตลอดมายอมยื่นมือมารับเสื้อไปสวมแต่โดยดี ความรู้สึกอุ่นวาบแผ่ซ่านขึ้นในหัวใจเสียยิ่งกว่าตอนที่เขายังสวมเสื้อตัวนั้นอยู่เสียอีก เสียดายที่เขาไม่มีญาณวิเศษที่จะรับรู้ได้ว่าหญิงสาวเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับเขาไม่ผิดเพี้ยน

รถมอเตอร์ไซค์แล่นไปค่อนข้างช้าเพราะหัวใจของคนขับอยากรั้งเวลานี้ไว้ให้นานแสนนาน ถึงแม้จะท้องจะหิว ผิวกายจะหนาวเพราะแรงลมที่ประทะ แต่ในหัวใจกลับอบอุ่นแสนสุขเมื่อรับรู้ถึงสัมผัสจากซีกแก้มของสตรีเบื้องหลังที่แนบลงกับแผ่นหลังกว้างแกร่งของเขา...

ทำอย่างไรดีหนอ ให้โลกหยุดหมุนอยู่แค่เพียงวินาทีนี้

ทันทีที่ร่างโปร่งบางก้าวพ้นบันไดขึ้นมาตามด้วยร่างสูงใหญ่ของลูกชาย ทำให้สองสามีภรรยาที่ดูโทรทัศน์รอท่ากินข้าวอยู่หันมามองโดยเร็ว

“อ้าว กลับกันมาแล้วหรือ เจอยายชิ้นกลับลุงชายมั้ยลูก” ป้าพิกุลเอ่ยทักพร้อมกับถามถึงบุคคลที่นางไหว้วานให้ลูกชายเอางบไปให้

“เจอแต่ยายชิ้นครับแม่ ได้คุยกันสองสามคำ แต่ของลุงชายผมแขวนไว้ให้ที่ประตูบ้าน ไม่รู้ว่าลุงแกไปไหนมืดค่ำแล้วยังไม่ยอมกลับบ้าน”

ชายหนุ่มหยุดยืนตอบคำมารดาอยู่กลางโถง ปล่อยให้อารียาเดินเข้าห้องน้ำไปล้างไม้ลางมือเตรียมกินข้าว

“ดีแล้วล่ะลูก ลุงชายแกไม่ค่อยจะมีอะไรกับใครเขา เรามีก็แบ่งๆ กันไปไม่เสียหลายอะไร” ป้าพิกุลบอกพลางกดรีโมทในมือเพื่อปิดโทรทัศน์ เดินตามลุงบุญลงบันไดไปเตรียมกินข้าวในครัว เพราะตอนนี้น้ำค้างเริ่มลงแล้วตั้งโต๊ะที่นอกชานไม่ไหว

ป้าพิกุลเงยหน้าจากโถใส่ข้าว ยืนยิ้มถือทัพพีค้างกับภาพที่เห็นตรงหน้า ลูกชายของนางเดินยิ้มแต้ลงบันไดมาพร้อมกับหญิงสาวคนนั้น ผู้หญิงคนแรกที่นางเห็นลูกชายพาตัวไปใกล้ พูดจากระเซ้าเย้าแหย่ทุกครั้งที่มีโอกาส

เพียงแค่เห็นแววตาของลูกชาย นางก็รู้แล้วว่าตอนนี้เขากำลังมีความสุขแค่ไหน

แต่ความเป็นจริงหลายๆ อย่างที่ยังไม่ลงตัวก็ทำให้หัวใจคนเป็นแม่อดหวาดหวั่นไม่ได้ รูปของผู้ชายฝรั่งคนนั้นที่อารียาวางไว้ชิดหัวเตียง แล้วยังจะวิถีชีวิตที่ต่างกันอย่างสุดขั้วอีกล่ะ คนหนึ่งก็เป็นไฮโซสาวแสนสวยสำรวยอยู่ในเมืองกรุง แต่อีกคนเป็นเพียงแค่ชาวไร่ชาวสวนหมกตัวอยู่แต่ใต้ต้นมะพร้าว เฮ้อ... แค่คิดความดันก็ขึ้นแล้ว

“ขอบคุณค่ะคุณป้า” อารียานั่งลงพร้อมกับที่ป้าพิกุลตักข้าวใส่จานวางให้ตรงหน้าพอดี

“ขอบคุณครับแม่” ร่างสูงที่ทรุดตัวลงนั่งเคียงข้างเธอยิ้มขอบคุณมารดา แล้วเผื่อแผ่รอยยิ้มนั้นมาถึงเธอด้วย

“โอ้โฮ... วันนี้แม่ทำงบหลายห่อจังนะครับ”

ชายหนุ่มบอกอย่างยินดีเมื่อหันไปเห็นห่องบของโปรดหลายห่อวางเรียงอยู่บนจานเปลใบโต ทำให้หญิงสาวที่มีเอี่ยวกับเมนูนี้อดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ ป้าพิกุลได้ทีก็รีบสำทับว่า

“อร่อยด้วยนะ กินเข้าไปเยอะๆ ล่ะ ของโปรดเอ็งไม่ใช่หรือ” ป้าพิกุลมองรอยยิ้มกว้างขวางทั้งปากและตาของผู้เป็นลูกแล้วเข้าใจดี ถึงงบกุ้งจะเป็นของโปรดของเขาก็จริง แต่ก็คงไม่ทำให้ลูกชายนางมีรอยยิ้มเปี่ยมสุขได้ขนาดนี้แน่

“คร้าบแม่”

งบกุ้งหลายห่อที่วางเรียงไว้บนจานเปล มองปราดเดียวก็รู้ว่ามาจากฝีมือคนห่อคนละคน และห่อที่เขาเลือกมาแกะเป็นห่อที่สภาพดูไม่เรียบร้อยที่สุดในจาน เห็นรอยใบตองแตกได้ชัดเจน

ป้าพิกุลมองแล้วยิ่งเข้าใจลูกชายคนเดียว ไม่ว่าใครก็ต้องมองออกว่างบห่อนั้นไม่ใช่ฝีมือของนาง แต่เป็นห่อแรกที่อารียาหัดทำต่างหาก

“อร่อยดีนี่ครับแม่”

เพียงตักเข้าปากได้แค่สองสามคำเขาก็เอ่ยปากชมเปาะ นั่นทำให้อารียาที่นั่งลุ้นเงียบๆ อยู่ในใจถึงกับยิ้มออก ไม่เสียแรงที่วันนี้เธอลงทุนปรุงและคลุกเคล้างบเองกับมือ เสียดายแต่ว่าห่อที่เขากำลังกินเป็นห่อแรกที่เธอเพิ่งหัดห่อสภาพมันก็เลยดูพิกลพิการหนักอย่างที่เห็น แถมยังไหม้เสียแถบหนึ่งอีกด้วยเพราะเธอเอาไปปิ้งตอนที่ถ่านไฟยังแรงอยู่และทิ้งไว้นานกว่าจะพลิกกลับด้าน แล้วนี่เขามาบอกว่าอร่อยได้อย่างไร สงสัยว่าอีตามะพร้าวเน่านี่จะลิ้นจระเข้เสียแล้ว

“เอ็งต้องบอกหนูหยาแล้วล่ะทิดพร้าว งบนี่หนูหยาเป็นคนทำ แม่แค่คอยช่วย”

“อ้าว หรือครับ” เขาทำหน้าตาเหรอหราแกล้งไม่รู้ ทั้งที่จริงๆ เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่านี่ไม่ใช่ฝีมือมารดา ก่อนจะหันมากระเซ้าแซวเจ้าของผลงานชิ้นโบว์แดงที่นั่งปลื้มอยู่ข้างๆ

“มิน่าถึงอร่อยแบบแปลกๆ แล้วคืนนี้ผมจะต้องไปล้างท้องนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลมั้ยเนี่ย”

“ถ้างั้นก็ไม่ต้องกิน เอามานี่เลย”

อารียาค้อนด้วยท่าทางของคนแสนงอน ไม่ใช่ค้อนเพราะโกรธอย่างที่แล้วๆ มา ยื่นมือจะแย่งห่องบคืน แต่ชายหนุ่มไวกว่าคว้าจานหนีมือของเธอเสียทันควัน พร้อมหัวเราะลั่นอย่างมีความสุขกับการได้กระเซ้าเย้าแหย่คนนั่งหน้าตูมด้วยฤทธิ์งอนของอารียา

และณัฐวุฒิก็แทบจะไม่ได้แตะต้องต้มจืดหน่อไม้เคี่ยวกับกระดูกหมูเลย แต่งบกุ้งรูปร่างบิดเบี้ยวก็ถูกเขาแกะกินเสียสามห่อ แม้รสชาติจะผิดเพี้ยนไปจากเดิมที่มารดาเคยทำไปบ้าง แต่นั่นก็ยิ่งทำให้เขามั่นใจมิใช่หรือว่างบกุ้งของโปรดในมื้อนี้ เธอคนนี้เป็นผู้ลงมือทำ... ให้เขา

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 06:17:59

ความคิดเห็นที่ 2

“ยังไม่ง่วงหรือคุณ”

หญิงสาวในชุดนอนขายาวแขนยาวมิดชิดที่ยืนกอดอกเหม่อมองพุ่มดอกมะลิเพลินถึงกับสะดุ้งกับเสียงห้าวทุ้มที่ชายหนุ่มเอ่ยทักขึ้นมาท่ามกลางเสียงหรีดหริ่งไรเรแมลงกลางคืนที่ดังขึ้นโดยรอบแต่ก็ไม่ถึงกับทำให้รำคาญ

“ฮึ... มาเงียบๆ ตกใจหมด” เธอพึมพำต่อว่าเบาๆ แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรนัก “เมื่อกลางวันตอนเป็นลม ฉันได้นอนไปแล้วหน่อยนึง ตอนนี้ก็เลยยังไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่”

“คิดอะไรอยู่หรือ” ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ชิดใกล้ ถามอย่างใคร่รู้ เพราะเขาเห็นหล่อนยืนนิ่งๆ หน้าเครียดๆ แบบนี้มาพักใหญ่ตั้งแต่หลังอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ แล้ว จนต้องลงจากริมระเบียงมาหานี่แหละ

ไม่รู้เพราะไออุ่นจากร่างใหญ่ที่เคียงใกล้หรือว่าน้ำเสียงนุ่มทุ้มทอดยาวของเขา หรือเพราะทั้งสองอย่างที่ทำให้ความว้าวุ่นของอารียามลายหายไปเกือบหมด เอ่ยปากบอกออกมาตามตรงถึงเรื่องที่กำลังคิดอย่างสับสนวุ่นวายอยู่

“ฉันกำลังคิดถึงเงื่อนไขของคุณปู่น่ะค่ะ”

ถ้าอารียาสังเกตให้ดีจะรู้ได้ทันทีว่าร่างสูงยืดตัวขึ้นตรงอย่างระมัดระวังตัวขึ้นทันทีราวกับกลัวว่าจะมีพิรุธอะไรให้เธอจับได้อย่างนั้น

“ทำไมเหรอ หรือว่าคุณจะยกธงยอมแพ้แล้วกลับกรุงเทพฯ”

คำถามนั้นถ้าอารียาจะหูไวสักนิดก็จะรู้ว่ามันเจือไว้แววร้อนรนจนเกือบกลายเป็นคาดคั้น แต่เธอกลับคิดไปอีกทาง

“นี่ อย่าเพิ่งมาดูถูกฉันนะ ฉันยังไม่ได้พูดสักคำว่าจะยอมแพ้” เธอเชิดหน้าขึ้น น้ำเสียงถือดีแทบจะเป็นยโสเมื่อเน้นเสียงออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “คนอย่างอารียาถ้าคิดจะทำอะไรขึ้นมาจริงๆ ล่ะก็ฉันจะทำเต็มที่ และที่สำคัญ... ดิคชันนารี่ของฉัน ไม่มีคำว่าแพ้ เข้าใจไหม”

ชายหนุ่มลอบผ่อนลมหายใจยาวออกมาอย่างโล่งอก อาการใจหายเมื่อสักครู่เริ่มจางลงเมื่อเห็นสีหน้าท่าทีและได้ยินน้ำเสียงยืนยันอย่างหนักแน่นของคนถือดีข้างตัว แทบจะยิ้มออกมาด้วยซ้ำ

อย่างน้อย... เขาก็ยังมีเวลาอีกหนึ่งปี หนึ่งปีเท่าๆ กันกับเธอ

“ผมไม่ได้จะดูถูก ผมแค่ไม่อยากให้คุณยอมแพ้อะไรง่ายๆ เท่านั้นเอง แต่ได้ยินคุณพูดอย่างนี้ผมก็เบาใจ”

“อันที่จริงถ้าจะพูดกันตามตรง ฉันก็อยากจะกลับไปยกเลิกเดิมพันพิลึกๆ นี่ของคุณปู่เหมือนกัน”

ใบหน้านวลแอร่มใต้แสงจันทร์นั้นคล้ายหม่นหมองลง น้ำเสียงที่กล่าวต่อมาก็แฝงแววท้อแท้แสดงถึงความท้อถอยให้เห็น ซึ่งน้อยคนนักที่จะมีโอกาสได้เห็นอารียาในอารมณ์นี้

“คุณก็คิดดูสิ ว่าฉันเคยมาใช้ชีวิตแบบนี้เสียที่ไหน” เธอกวาดตาไปรอบบ้านที่เห็นแต่ต้นมะพร้าวรายล้อม “ฉันเคยอยู่แต่ในเมืองใหญ่แสนศิวิไลซ์ ช็อปปิ้ง เที่ยว หาความสุขใส่ตัว ไม่เคยต้องคิดต้องทำอะไรให้ปวดหัวแบบนี้”

หัวใจชายหนุ่มที่กำลังพองคับอกพลันห่อเหี่ยวหนักอึ้ง นั่นสิ... เธอไม่เคยใช้ชีวิตแบบนี้ เขาและเธอต่างกันเกินไป นี่เขากับอาจารย์ทำถูกแล้วหรือที่คิดแผนนี้ขึ้นมาใช้กับเธอ

“แต่อยู่ๆ อาจารย์กลับส่งคุณมาที่นี่” ชายหนุ่มต่อให้อย่างพอจะเข้าใจความรู้สึกของหญิงสาวมากขึ้น และเข้าใจความรู้สึกตัวเองดีว่าอัดอั้นไม่แพ้เธอเช่นกัน

“ก็นั่นน่ะสิ แถมฉันยังมองไม่เห็นทางเลยว่าฉันจะทำสำเร็จได้ยังไง หนึ่งปีหนึ่งล้าน วันนี้แค่ลงมือเก็บมะพร้าวฉันก็ถึงกับเป็นลมเอาฤกษ์เอาชัยเสียแล้ว” นี่เป็นครั้งแรกที่อารียาเปิดใจออกมาตามตรงอย่างไม่รักษาฟอร์มไม่กลัวเสียหน้า

“ไม่เป็นไรหรอก” น้ำเสียงนุ่มทุ้มนั่นพาให้หัวใจที่ว่างโหวงของคนฟังรู้สึกอุ่นซ่านจนเต็มตื้นขึ้นได้อย่างประหลาด

“ถึงคุณจะทำไม่สำเร็จจริงๆ อาจารย์ก็คงไม่ถึงกับจะตัดเป็นตัดตายคุณหรอก”

เพราะเขารู้ดีทีเดียว ว่าเป้าหมายสุดท้ายที่อาจารย์และเขาต้องการจากการเดิมพันครั้งนี้ไม่ใช่เงินหนึ่งล้านที่อารียากำลังกังวลนั่นสักนิด แต่กลับเป็นสิ่งที่ตอนนี้ทั้งเขาและอาจารย์ยังมองไม่เห็นหนทางเลยว่ามันจะเกิดขึ้นได้อย่างไร

“ไม่ค่ะ บอกแล้วไงคะ ว่าฉันแพ้ไม่เป็น ชีวิตฉันต้องไม่มีคำว่าไม่ ฉันถึงมายืนเครียดอยู่นี่ไงคะ ว่าจะทำยังไงดี”

“ค่อยๆ คิดไปก็ได้คุณ ยังพอมีเวลา” ชายหนุ่มบอกอย่างเห็นใจหญิงสาวไม่น้อย เพราะเขารู้ดียิ่งกว่าใครว่าแผนที่เขาและอาจารย์วางไว้ หนึ่งล้านบาทภายในหนึ่งปีนั้นผ่านการประเมินเป็นอย่างดีแล้วว่า... ไม่มีทางเป็นไปได้

“ฉันต้องหาหนทางอื่นมาช่วยด้วย ถ้ารอมะพร้าวอย่างเดียว มีหวังฉันอดกลับบ้าน”

อารียากล่าวอย่างเชื่อมั่น แต่หารู้ไม่ว่า กิริยานั้นทำให้ชายหนุ่มสะท้านในหัวอกหัวใจปวดแปลบถึงเพียงไหน นี่เธอรักและยอมทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะอุปสรรคที่คุณปู่ของเธอเป็นผู้ขีดคั่นเพื่อกั้นขวางความรักระหว่างเธอและผู้ชายฝรั่งคนนั้นถึงเพียงนี้เชียวหรือ

ณัฐวุฒิสูดลมหายใจยาว แม้กลิ่นหอมหวานของมะลิที่ลมโชยพัดพามาเข้าจมูกก็ไม่อาจช่วยให้หัวใจอันหนักอึ้งและหวาดหวั่นกับความผิดหวังที่อาจจะได้รับในวันข้างหน้าแช่มชื่นขึ้นได้ น้ำเสียงที่กล่าวจึงมีแววของความขมขื่นคละเคล้าอยู่ด้วย

“ครับ แล้วผมจะเป็นกำลังใจให้” ทั้งที่เขาเองนึกภาวนามาตลอดให้หญิงสาวแพ้เดิมพัน เพราะถ้าชนะก็หมายถึงเขาเองที่จะเป็นฝ่ายแพ้และสูญเสีย

หญิงสาวเองก็จับกระแสแปลกๆ ที่แฝงมากับน้ำเสียงนั้นได้เหมือนกัน แต่เธอไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าคิดว่าเธอชวนคุยในเรื่องเครียดๆ พาให้เขาหนักใจตามเธอไปด้วย และเมื่อละลายตาจากดอกมะลิขาวสะพรั่งมาสบตาเขาตรงๆ แววขมขื่นในดวงตาคู่คมกล้าที่เธอทันเห็นได้แค่เพียงวูบเดียวก็หายวับจนคิดว่าตัวเองคงตาฝาดไปไม่กล้าซักถามให้แน่ใจว่าเขาเป็นอะไร ได้แต่เสชี้ชวนเขาชมจันทร์สีเหลืองนวลกระจ่างแทน

“พระจันทร์สวยนะคะ”

ชายหนุ่มผู้หวาดหวั่นต่อความเจ็บปวดที่เขาอาจจะเป็นผู้ได้รับในอนาคตเงยหน้าขึ้นมองตาม ทั้งที่ยังติดเรื่องขึ้งเครียดออกจากใจไม่ได้ ‘เธอวางเดิมพันด้วยเงินหนึ่งล้าน ส่วนเขา... วางเดิมพันด้วยหัวใจทั้งหมดทั้งดวงที่มี’

“ครับสวย” ชายหนุ่มแหงนเงยใบหน้าขึ้นมองจันทร์นิ่งๆ อย่างน้อยเวลานี้วินาทีนี้เขาก็ยังมีโอกาสได้อยู่เคียงใกล้ ได้ชมจันทร์ด้วยกันไม่ใช่หรือ แล้วใยจะปล่อยให้ความสุขในวันนี้ผ่านไปง่ายดาย

“คืนนี้ใกล้วันพระใหญ่น่ะครับ มะรืนจะเป็นวันพระใหญ่ พระจันทร์ก็เลยกลมโตจวนจะเต็มดวง พรุ่งนี้แม่คงชวนคุณทำกับข้าวทำขนมไปทำบุญที่วัดหรอก”

“วันอะไรคะ วันพระใหญ่” หญิงสาวเอียงหน้ากลับมาถาม ปล่อยให้แสงจันทร์นวลไร้ซีกแก้มผ่อง ลออตาคนมอง

“อ้าว คุณไม่รู้หรือ วันมะรืนนี้ก็จะถึงวันวิสาขบูชาแล้ว”

“อ้อ หรือคะ” คนเคยอยู่ต่างประเทศมานานปี จนไม่ได้ใส่ใจกับวันสำคัญทางพระพุทธศาสนาพยักหน้าหงึกเปิดยิ้มแจ่มใส “ก็ดีสิคะ ฉันจะได้ขอตามป้าพิกุลไปทำบุญด้วย ฉันไม่ได้ไปทำบุญกราบพระที่วัดมาหลายปีแล้ว”

“งั้นคุณก็เตรียมตัวได้เลย บ้านเราไปวัดกันไม่ค่อยได้ขาด ยิ่งวันพระใหญ่อย่างนี้พ่อกับแม่คงไม่พลาดอยู่แล้ว”

“ค่ะ แล้วนี่น้ำค้างชักแรง คุณไม่หนาวหรือคะ” อารียาซัก เพราะพอทำใจผลักเรื่องเครียดๆ ของตัวเองออกไปได้ ก็เพิ่งจะสังเกตอีกฝ่ายเต็มตาตอนนี้เอง ถึงเพิ่งเห็นว่าเขาสวมกางเกงแพรเนื้อเนียนเพียงตัวเดียว เปลือยอกแกร่งให้เธอใจแกว่งเล่นอีกแล้ว

“น้ำค้างแค่นี้ ทำอะไรผมไม่ได้หรอก” คนร่างสูง แผงอกเปลือย เปิดยิ้มที่แจ่มใสขึ้น คำสรรพนามที่เธอเปลี่ยนจาก ‘นาย’ มาเป็น ‘คุณ’ และที่สำคัญการที่เธอออกปากถามเขาว่าไม่หนาวหรือ แสดงว่าเธอคงลดความไม่ชอบหน้ากันตั้งแต่เมื่อวันแรกพบลงไปบ้างแล้ว ซึ่งไม่ว่าเธอจะรู้ตัวหรือไม่ แต่ก็ถือเป็นเรื่องดีสำหรับเขาไม่ใช่หรือ

“ว่าแต่คุณเถอะ น้ำค้างแรง ลมก็เย็น ระวังจะไม่สบายเอา” ความห่วงใยดูเหมือนจะแล่นจากหัวใจออกมาพร้อมกับน้ำเสียงนุ่มทุ้มที่เอ่ยถาม

“ก็นิดหน่อยค่ะ แต่เย็นๆ แบบนี้ก็ดีแล้วฉันชอบ สบายตัวสบายใจดี” หญิงสาวบอกพลางละสายตาจากจันทร์กระจ่างมาหาพุ่มมะลิตามเดิม สูดลมหายใจลึกยาวเอากลิ่นหอมกรุ่นเข้าปอด

“คุณชอบดอกมะลิหรือครับ” เจ้าของร่างสูงเปลือยอกที่คงไม่กลัวน้ำค้างและความเย็นเช่นกันเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทางนั้นของเธอ

“ฉันชอบดอกไม้สีขาวทุกชนิดแหละค่ะ แต่กับดอกมะลินี่ยิ่งชอบมาก”

ณัฐวุฒิเลิกคิ้วเข้มขึ้น อยากรู้จนต้องออกปากถาม “ทำไม”

อารียาไม่ได้ตอบในทันที เธอนิ่งไปชั่วอึดใจ แล้วค่อยๆ ยื่นมือเรียวช้อนเด็ดมะลิดอกบานดอกหนึ่งขึ้นมาประคองไว้ในอุ้งมืออย่างทะนุถนอม น้ำเสียงที่บอกเล่าเศร้าสร้อยและโหยหาคละเคล้ากัน

“ฉันเสียคุณแม่ไปตั้งแต่ยังเล็กนี่คะ” เธอเงยหน้าขึ้นมองหน้าคนถามแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มลงมองมะลิดอกน้อยในมือ ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันที่ทำให้เธอถึงเอ่ยปากเล่าความรู้สึกในใจที่ไม่ค่อยเล่าให้ใครฟังนักนอกจากป้าอุ่นเรือนให้ผู้ชายคนนี้ฟัง

“พอฉันโตขึ้นมาหน่อย ฉันก็ได้รู้ว่าดอกมะลิเป็นตัวแทนความรักที่ขาวบริสุทธิ์ของแม่ พอถึงวันแม่ทีไรคุณครูก็จะสอนให้เอาดอกมะลิไปไหว้แม่ แต่ฉันจะทำได้เพียงแค่เอาพวงมาลัยมะลิไปวางไว้บนเตียงของท่านทุกปีเท่านั้นเอง พูดง่ายๆ ว่าดอกมะลิทำให้ฉันนึกถึงคุณแม่นั่นแหละ แล้วอีกอย่างฉันก็ชอบกลิ่นของมันด้วยล่ะค่ะ หอมชื่นใจดี”

เธอประคองดอกมะลิในอุ้งมือขึ้นจรดปลายจมูก สูดลมหายใจยาวเอากลิ่นหอมเย็นของมะลิเข้าเต็มปอด กิริยานั้นทำให้ผู้ฟังที่ยืนฟังและมองเธอเงียบๆ เอื้อมมือใหญ่ของตนไปช้อนเด็ดดอกมะลิขึ้นมาบ้าง

“อย่างนั้นหรือครับ” ชายหนุ่มมองดอกมะลิในมือนิ่ง ก่อนจะค่อยๆ หันมาทางหญิงสาวเต็มตัว “ผมก็ชอบดอกมะลิเหมือนกันถึงได้ปลูกเอาไว้จนเป็นดงอย่างนี้”

ดวงตาคู่คมกล้าที่ตอนนี้สะท้อนกับแสงจันทร์จนพราวเป็นประกายวับจับจ้องมองตรงมายังเธอ ที่สำคัญอารียาบอกตัวเองว่าตาของเขายิ้มได้เสียด้วย

“แต่ว่ายังไม่เคยเอามาดมจริงๆ จังๆ เสียที”

ได้ยินอย่างนั้นอารียาก็เลยมองดอกมะลิในอุ้งมือใหญ่ของเขา พาซื่อบอกยิ้มๆ ว่า “ก็ดมเสียสิคะ หอมออก”

ร่างสูงใหญ่ที่บอกว่าไม่เคยดมดอกมะลิก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอ ชิดใกล้เสียจนอารียาหัวใจกระตุก และกลายเป็นประหม่าในที่สุดเมื่อดวงหน้าที่ลอยอยู่ใกล้ก้มลงยิ้มหวานใส่ตาเธอ

“ถ้างั้นวันนี้คงต้องขอดมเสียหน่อย” บอกพลาง มือใหญ่ก็บรรจงทัดดอกมะลิดอกนั้นไว้กับกลุ่มผมหนานุ่มข้างหูเธอ

และก่อนที่อารียาจะตั้งตัวติด ใบหน้าคมสันนั้นก็เคลื่อนต่ำลงมาจนปลายจมูกโด่งเป็นสันไล้กับแก้มนวลของเธอแผ่วเบา ระเรื่อยไปจนถึงริมใบหูเล็กก่อนจะหยุดดอมดมดอกมะลิที่เขาทัดหูให้เมื่อสักครู่เนิ่นนาน

หญิงสาวรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองหยุดเต้น ร่างกายแขนขาคล้ายเป็นอัมพาตแข็งทื่อไปชั่วขณะ รับรู้ได้แต่ความอุ่นจนกลายเป็นร้อนผ่าวที่ริมแก้มกับลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดใบหูอยู่ในขณะนี้ ความตกใจทำให้เธอผงะถอยหนีไปหนึ่งก้าว

<<< ติดตามตอนต่อไปนะคะ >>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 06:22:37