ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 5 ถ้าไม่ติดว่าพื้นที่ที่กำลังค้นหาแหวนอยู่นั้นเป็นพื้นที่ในอาณาเขตบ้านของปุณณมี ฉายะชาติก็อยากจะอยู่ค้นหาต่อไปเรื่อยๆเหมือนกัน ยิ่งเวลาผ่านไป ป้าสาก็คอยออกมาด้อมๆมองๆด้วยความสงสัยอยู่บ่อยๆ ทำท่าเหมือนอยากจะมาช่วยหา ชายหนุ่มทั้งอึดอัดและเกรงใจ จึงต้องยอมกลับเข้าบ้านตัวเองในตอนเกือบๆห้าทุ่ม ทันทีที่ก้าวผ่านประตูรั้วเข้ามาอย่างเหนื่อยๆ  ก็พบกับ ตุลยวัตที่ออกมาจากบ้านใหญ่พร้อมกับแบกอะไรบางอย่างออกมาด้วย “อ้าว ฉาย เรากำลังจะไปหาที่บ้านเล็กอยู่พอดีเลย  เอ๊ะ เห็นกลับมาตั้งแต่หัวค่ำแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วนี่ไปไหนมาอีกล่ะ” “ไปแถวๆนี้แหละครับ  คุณตุลมีอะไรกับผมรึเปล่าครับ” ฉายะชาติถามกลับพร้อมกับเพ่งมองสิ่งที่ตุลยวัตแบกไว้ผ่านแสงไฟสนามซึ่งไม่ได้สว่างไสวอะไรมากนัก แต่ก็พอจะมองออกว่ามันคือกระเป๋าใส่กีต้าร์ “ว่าจะให้ช่วยตั้งสายกีต้าร์ให้หน่อยน่ะ  ไปที่บ้านเล็กของฉายกันดีกว่าป่ะ จะได้คุยกันยาวๆด้วย ว่าแต่ฉายว่างรึเปล่า พรุ่งนี้ต้องรีบไปทำงานมั้ย  โทษที ลืมถาม” ตุลยวัตรีบเสริมคำพูดสุดท้ายเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าอาจจะกำลังรบกวนอีกฝ่ายมากเกินไป  คงเป็นด้วยความเคยชิน ที่ไม่ว่าจะต้องการความช่วยเหลืออะไรจากฉายะชาติ ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะปฏิเสธ   “พรุ่งนี้ผมไม่มีงานช่วงเช้าครับคุณคุล แล้วตอนนี้ผมก็ว่างอยู่ด้วย เชิญคุณตุลตามมาที่บ้านเลยครับ” ทั้งสองหนุ่มเดินลัดเลาะไปตามทางเท้าที่ทำจากอิฐสีส้มซึ่งทอดยาวตัดผ่านสนามหญ้าตรงไปยังบ้านเล็กของฉายะชาติ  และก็มานั่งตรงม้าหินหน้าบ้านด้วยกัน “พอดีวันเสาร์นี้ จะไปดูบ้านพักตากอากาศที่จ้างบริษัทเราออกแบบตกแต่งภายในน่ะ  ไปกันหมดเลยสามคน เราก็เลยอยากเอากีต้าร์ติดไปด้วย เพราะว่าคงไปหลายวันอยู่แหละ ถือโอกาสพักผ่อนไปในตัว แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ  หลายปีมานี้แทบไม่ได้จับเลย  ลืมวิธีตั้งสายไปหมดแล้ว เมื่อตอนบ่ายลองเอาออกมาเล่น โห เสียงมันเพี้ยนมากเลย ไม่ไหวจริงๆ เลยต้องรอเอามาให้ฉายช่วยทำให้นี่แหละ” ตุลยวัตพูดไปก็มองฉายะชาติที่เปิดกระเป๋าเอากีต้าร์ของเขาออกมาตั้งสายให้ใหม่อย่างคล่องแคล่วและชำนาญ ในความทรงจำของตุลยวัต ตั้งแต่มีฉายะชาติเข้ามาอยู่ในบ้าน ก็เหมือนมีศิลปินผู้มีพรสวรรค์ทางดนตรีติดตามมาด้วย เพราะฉายะชาติทั้งชอบและมีความสามารถด้านดนตรีหลายอย่าง  เริ่มเรียนมัธยมปลายก็เป็นสมาชิกวงโยธวาทิต และยังสอบโควต้านักดนตรีสากลเข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัยได้อีกด้วย ซึ่งเรื่องนี้พ่อกับแม่ของเขาเองก็สนับสนุนและคอยส่งเสริมมาตลอดด้วยความภาคภูมิใจในตัวชายหนุ่มที่เปรียบเสมือนลูกชายคนเล็กของบ้าน แต่ในขณะเดียวกัน ลูกชายที่แท้จริงอย่างตุลยวัตก็ไม่ได้ทำอะไรให้ผิดหวัง เพราะเขาเองก็มีความสามารถในเรื่องออกแบบตกแต่ง เรียนจบการศึกษาทั้งระดับปริญญาตรีและโททางด้านอินทีเรีย ดีไซน์ ทั้งยังประสบความสำเร็จกับหน้าที่การงานตั้งแต่อายุยังน้อย จนมีชื่อเสียงกว้างขวางในแวดวง ได้เขียนหนังสือพอคเก็ตบุ๊คร่วมกับเพื่อนเป็นงานล่าสุดของตัวเองอีกด้วย “เรียบร้อยแล้วครับคุณตุล จะลองเล่นดูก่อนก็ได้ครับ” ฉายะชาติลองจับคอร์ดที่สายกีตาร์และดีดให้เป็นเสียงเพื่อทดสอบ ก่อนจะส่งคืนให้กับเจ้าของ “ขอบใจนะฉาย  เอ้อ เรามีเรื่องจะรบกวนอีกอย่างนึง ขอยืมหนังสือเพลงด้วยสิ  ซัก 2-3 เล่ม จะเก่าหรือใหม่ก็ได้ เอาเล่มที่มีเพลงของฉายด้วยก็ดีนะ  เราฟังอยู่ทุกอัลบั้มเลย” “ถ้างั้นคุณตุลรอแป๊บนะครับ  เดี๋ยวผมไปหาในบ้านให้” พอฉายะชาติลุกเดินเข้าไปในบ้าน  ตุลยวัตก็มองกระบอกไฟฉายที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างสงสัย เขาสังเกตเห็นตั้งแต่ตอนเจอกันที่หน้าบ้านแล้ว แต่ก็เดาไม่ออกว่าจะเอาไปหาอะไรที่ไหน   “มาแล้วครับ  ที่พอหาเจออยู่ก็มีแค่นี้แหละ มีทั้งเก่าๆใหม่ๆปนกัน” ฉายะชาติเดินออกมาพร้อมหนังสือเพลงในไม่กี่นาทีต่อมา  ตุลยวัตเอื้อมมือไปหยิบเล่มที่วางอยู่ด้านล่างและดูเก่ามากออกมามองใกล้ๆ  พลิกหน้ากระดาษมองผ่านๆแล้วก็ยิ้มขำ “นี่ เล่มนี้ยังอยู่อีกเหรอเนี่ย  หลายปีแล้วนะ  ยังจำได้ดีอยู่เลยว่าเราเคยให้ฉายสอนเล่นเพลงนี้เป็นเพลงแรก” เขาพูดพลางหยิบกีต้าร์มาวางบนตักและลองเล่น เพลงที่หัดเล่นเป็นเพลงแรกอีกครั้งพร้อมกับส่งเสียงร้องไปด้วย ‘ทำอะไรใจยังอึดอัด มองที่เธอเธอมองที่อื่นอย่างนั้น เป็นคนหนึ่งที่ยังแอบๆ มองดูเธอและคอยแต่เก็บรอยยิ้ม ห่างจากเธอแค่นี้ องศาเดียวจริงๆ ห่างแค่นี้ แค่เอี้ยวตามอง แต่ฉันเองก็หมดทาง ที่จะทำให้เธอรับรู้ เพียงเศษตาของเธอ อยากให้เธอหันมอง ส่งใจเรียกร้องให้ฟ้องถึงความในใจ แค่เศษตาก็พอ แค่ให้เธอสนใจ  ให้รู้ไว้ว่าฉันไม่เคยอยู่ไกลจากสายตา...’ [1] “อ้าว ทำไมไม่ร้องให้จบล่ะครับ กำลังฟังเพลินเลย” ฉายะชาติถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแปลกใจ เมื่อเห็นตุลยวัตหยุดเล่นและหยุดร้องไปเฉยๆ   “ไม่ได้อยากร้องให้จบเพลงนี่ แค่อยากลองดูว่ายังจำได้ดีอยู่รึเปล่า” “แต่ผมว่า เพลงแรกที่เราหัดเล่น มันคงลืมกันไม่ได้ง่ายๆหรอกครับ น่าจะจำขึ้นใจเลยด้วยซ้ำไม่ว่าจะไม่ได้เล่นนานแค่ไหน” ตุลยวัตพยักหน้าเห็นด้วย มือข้างหนึ่งยังคงเกากีต้าร์เบาๆ ใช่ เขาจำทั้งคอร์ด ทั้งเนื้อร้องและทำนองของเพลงนี้ที่หัดเล่นเป็นเพลงแรกในชีวิตได้อย่างไม่มีวันลืมเลยล่ะ  รวมทั้งความรู้สึกที่ฟังเพลงนี้แล้วอยากจะเล่นให้เป็นให้ได้และอยากจะร้องให้ใครคนหนึ่งรับฟังด้วย จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่เคยลบเลือนไปจากความทรงจำ “ถามจริงๆเถอะ  ไฟฉายนั่น ฉายเอาไปส่องหาอะไรมาเหรอ” ฉายะชาติหลบสายตาก้มหน้ามองพื้น เมื่อได้ยินคำถาม แต่เขาก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องปิดบังหรือเป็นเรื่องที่ตุลยวัตไม่ควรรู้ ตรงกันข้าม เขาก็กำลังคิดอยากปรึกษาเรื่องนี้กับชายหนุ่มผู้เป็นเหมือนพี่ชายแท้ๆที่คอยช่วยเหลือและให้คำแนะนำยามพบเจอกับปัญหาทุกอย่างในชีวิตอยู่แล้วเหมือนกัน “วันนี้ผมบังเอิญได้เจอกับคุณใบปอตอนพาสิตางศุ์ไปซื้อของ เธอมองผมเหมือนโกรธเกลียดผมมาก แล้วผมก็ไม่เคยเธอใส่แหวนที่เคยให้ไว้ พอถาม คุณใบปอก็บอกว่าโยนทิ้งออกนอกหน้าต่างห้องนอนไปแล้ว” “แล้วฉายก็เชื่อสนิทใจ  แถมยังเข้าไปค้นหาจริงจังอีกนะ” ตุลยวัตพูดสวนกลับและมองฉายะชาติอย่างไม่อยากจะเชื่อ   “เฮ้อ  ก็เชื่อไปได้นะว่าคนอย่างใบปอจะโยนแหวนทิ้งได้น่ะ   โดยเฉพาะแหวนที่ฉายเป็นคนให้ แล้วเค้าก็รู้ดีด้วยว่ามันมีความหมาย มีที่มายังไง ต่อให้ไม่ใช่แหวนวงนี้ เราก็คิดว่าไม่ว่าจะเป็นของอะไรที่ฉายเคยให้ ใบปอก็ไม่น่าจะมีความคิดอยากทำลายมันทิ้งอยู่ในหัวหรอก” ฉายะชาติเงยหน้าสบตากับตุลยวัตอย่างอึ้งๆ  ทบทวนคำพูดของเขาแล้วคิดตามก็ทำเอาพูดอะไรไม่ออก   “แหวนยังอยู่กับใบปอนั้นแหละ เราเอาหัวเป็นประกัน   ใบปอรักฉายมากนะ ฉายก็รู้” “แต่ผมทำตัวไม่สมกับที่จะให้คุณใบปอมารักหรือรู้สึกดีด้วยเลยจริงๆ  ก็สมควรแล้ว ที่ในวันนี้คุณใบปอจะโกรธจะเกลียดผม” “เรื่องมันเกิดขึ้นมาแล้วนะฉาย ฉายทำถูกแล้วที่เลือกรับผิดชอบในการกระทำของตัวเองอย่างกล้าหาญ เป็นผลดีกับผู้เกี่ยวข้องทุกฝ่าย เราไม่ได้พูดเพื่อจะซ้ำเติมหรือตอกย้ำอะไรหรอกนะ ที่ผ่านมาๆเราก็เคยเตือนๆฉายแล้ว ว่าอย่าประมาทกับเรื่องแบบนี้ แวดวงที่ฉายทำงานอยู่ มันมีสิ่งยั่วยุให้หลงมัวเมาไปกับภาพมายาได้ง่ายๆ แต่มันไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆแบบไม่มีอะไรตอบแทนหรอก” ฉายะชาติเข้าใจความหมายที่ตุลยวัตพูดทุกอย่าง  เข้าใจอย่างถ่องแท้ที่สุด เมื่อได้พบเจอกับตัวเอง เขายอมรับว่าช่วงที่วงดนตรีของเขาโด่งดังสุดขีดเมื่อ 2 ปีที่ผ่านมา  อะไรๆก็ดูเหมือนจะประสบความสำเร็จ และไปได้สวยงานบนเส้นทางนี้  พวกเขากลายเป็นกลุ่มนักร้องนักดนตรีที่มีผู้หญิงทั้งในวงการและนอกวงการให้ความสนใจ ทั้งพยายามเข้าหามากมายจนกลายเป็นเหมือนดาบสองคม ที่ทำให้ตัวเขาเองหลงระเริงไปกับชื่อเสียง เงินทอง รูปร่างหน้าและเสน่ห์อันมากล้นของตัวเองเช่นเดียวกับเพื่อนคนอื่นๆ ช่วงเวลานั้น เป็นช่วงเวลาที่ปุณณมีไปเรียนต่อในปีแรกพอดี  ความห่างไกลและความเหงา ทำให้เขาอ่อนไหวต่อสิ่งอื่นๆรอบตัวได้อย่างง่ายดาย บางครั้งก็เกือบจะหลงลืมเธอไปด้วยซ้ำ  กว่าจะคิดได้ ทุกอย่างก็ดูเหมือนสายเกินแก้ไปแล้ว เขาต้องรับผิดชอบการกระทำของตนเองด้วยการแต่งงานกับสิตางศุ์ เพราะเธอไม่ได้เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่เพียงผ่านมาแล้วก็ผ่านไปอย่างที่เขาคิดอย่างเห็นแก่ตัวมาตลอด สิตางศุ์ไม่ใช่ของเล่นที่เขาจะสลัดทิ้งไปได้ง่ายๆ   “แล้วผมก็ต้องยอมแลกมันด้วยการสูญเสียคนที่ผมรักที่สุดไปใช่มั้ยครับ  คิดแล้วก็ได้แต่สมน้ำหน้าตัวเอง” เขาพูดอย่างขมขื่น ในขณะที่ตุลยวัตก็ได้แต่มองอย่างเห็นใจ “ไม่ได้มีแต่ฉายคนเดียวหรอกนะที่ต้องอยู่ในสภาพแบบนี้  ใบปอเองก็คงเสียใจไม่ต่างกันหรอก ยังไงเราก็ขออวยพรให้ฉายทำความเข้าใจกับใบปอให้สำเร็จแล้วกันนะ อย่างน้อยก็อยากให้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันต่อไปได้ อย่าให้ถึงกับไม่พูด ไม่มองหน้ากันหรือเกลียดกันเลย” ฉายะชาติยังคงเงียบอยู่ และตุลยวัตก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก จึงมีแต่เสียงเกากีต้าร์เบาๆกับเสียงลมยามดึกพัดหวีดหวิวให้รู้สึกเหงาๆ อย่างบอกไม่ถูก “คุณตุลครับ  คุณตุลช่วยดูแลคุณใบปอแทนผมด้วยนะครับ” อยู่ๆดี ฉายะชาติก็พูดประโยคนี้ขึ้นมา  ตุลยวัตถึงกับต้องหยุดเกากีต้าร์และหันหน้าไปมองเขาด้วยสายตามีคำถาม “กำลังพูดอะไรออกมา รู้ตัวมั้ยฉาย   ใบปอโตเป็นสาวแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆเหมือนเมื่อก่อน ปีนี้ก็จะเบญจเพศอยู่แล้ว  แล้วฉายเองก็น่าจะพอรู้จักนิสัยเค้าดี ว่าไม่ชอบให้ใครมาเจ้ากี้เจ้าการ แถมยังชอบรั้น ชอบขัดใจอีกต่างหาก คงไม่ต้องการให้ใครไปดูแลหรอก เค้าดูแลตัวเองได้” “ผมทราบครับ  ทราบดีทุกอย่าง ที่ผมพูด ผมก็แค่อยากให้เป็นคุณตุล   คือหมายความว่า ถ้าจะมีใครสักคนที่เข้ามาในชีวิตคุณใบปอ ผมคงจะสบายใจมากที่สุดถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นคุณตุล” “ของแบบนี้มันเป็นเรื่องของความรู้สึกในจิตใจ ที่อยู่นอกเหนือการควบคุม  ไม่ใช่อยากให้มันเป็นแบบใหนแล้วมันก็จะเป็นแบบที่เราต้องการหรอกนะ   แล้วฉายไม่เห็นเหรอว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ใบปอน่ะ ทั้งเบื่อทั้งรำคาญเราจะตายไป เคยโกรธจนไม่ยอมพูดด้วยปีนึงเต็มๆเลยนะ  เราคิดว่าจะไม่พูดกับเราตลอดชีวิตแล้วด้วยซ้ำ” นึกถึงเรื่องนี้แล้ว แววตาของตุลยวัตก็ดูหม่นแสงลงอย่างเห็นได้ชัด เหมือนมันเป็นช่วงเวลาแย่ๆช่วงหนึ่งในชีวิตของเขาเลย จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 00:12:58

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 5 ต่อ) “เรื่องมันก็ผ่านไปตั้งนานแล้ว  ตอนนั้นต่างคนต่างก็คิดว่าอีกคนไม่อยากพูดด้วย  คุณใบปอก็ไม่ได้รู้สึกดีนักหรอกนะครับ ที่ไม่พูดกับคุณตุล” คนที่มีสถานะเหมือนเป็นคนกลางในเหตุการณ์ชวนให้อึดอัดครานั้น ก็มีสภาพไม่ต่างจากทั้งสองคนที่หมางเมินใส่กันนักหรอก  เพราะความไม่สบายใจของปุณณมีก็พลอยทำให้เขา ไม่สบายใจไปด้วย “ผมขอถามอะไรคุณตุลหน่อยสิครับ   ถ้าสมมติว่าคุณตุลเป็นผม จะตัดสินใจแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นยังไง” ตุลยวัตทำหน้าเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนักกับสิ่งที่ฉายะชาติถาม  จะว่าไป ตัวเขาเองก็เคยคิดถามตัวเองด้วยคำถามเดียวกันนี้มาแล้วเหมือนกัน ตอนเกิดเรื่องขึ้นใหม่ๆ   “เราก็คงเลือกทำแบบฉายแหละมั้ง  ไม่รู้สิ  ในเมื่อเรามีส่วนทำให้ปัญหามันเกิด วิธีนี้ก็คงจะเป็นทางออกที่ส่งผลกระทบต่อคนรอบข้างน้อยที่สุด” “เพราะความไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจของตัวเองแท้ๆ  ผมคงต้องทำใจยอมรับอย่างเดียวเลย ไม่ว่าวันข้างหน้าต่อไปจะเป็นยังไง” ฉายะชาติพูดด้วยน้ำเสียงหมดอาลัยตายอยาก “เราก็ไม่รู้จะพูดยังไงให้ฉายรู้สึกดีขึ้นได้  ของแบบนี้มันคงต้องใช้เวลาช่วยอย่างเดียวเลย   แล้วก็ชักเริ่มง่วงแล้วสิ  มากวนฉายนานแล้วด้วย  เรากลับบ้านนอนก่อนนะ” ตุลยวัตพูดตัดบทอย่างรวดเร็วคล้ายไม่อยากสนทนาเรื่องนี้อีก เขาลุกขึ้นเก็บกีต้าร์ใส่กระเป๋าและคว้าหนังสือเพลงหอบกลับบ้านใหญ่ไป   โดยที่ฉายะชาติก็ได้แต่นั่งมองตามตาปริบๆ  และยังจมอยู่กับความคิดอันสับสนวุ่นวายในหัวสมองของตัวเอง เที่ยงวันนี้ ปุณณมี มีนัดไปทานอาหารกลางวันกับนิดา ตามที่ได้พูดคุยและตกลงกันไว้ตั้งแต่วันที่พามาส่งถึงบ้านเมื่อวันก่อน ซึ่งในช่วงเวลานี้ปุณณมีก็กำลังว่างเพราะอยู่ในช่วงรอเวลาเริ่มทำงานประจำ ด้วยความที่กลัวมาสายแล้วจะทำให้เพื่อนรอนาน เธอจึงเผื่อเวลาออกจากบ้านค่อนข้างเยอะ ทำให้มาถึงก่อนเวลานัดเกือบหนึ่งชั่วโมง และก็ต้องเดินเล่นในศูนย์การค้ารอเพื่อนไปเรื่อยๆ   “น้องใบปอ  หวัดดีค่ะ มาเดินทำอะไรคนเดียวคะ นี่กลับมาจากญี่ปุ่นตั้งแต่เมื่อไหร่” ปุณณมีหันไปมองที่มาของเสียงที่มองมาพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตรเหมือนเช่นทุกครั้งที่เจอกันก็ยิ้มตอบอย่างยินดี “พี่ก้อย  ดีใจจังเลยค่ะที่ได้เจอ โห พี่ดูสวยขึ้นมากเลย เหมือนจะผอมลงกว่าเดิมด้วย พี่สบายดีใช่มั้ยคะ ปอกลับมาได้2-3 วันแล้วค่ะ” “แหม พูดจาน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้ ต้องพาไปเลี้ยงตอบแทนซะหน่อยแล้วล่ะ มาทางนี้เลย เร็วๆ พี่พจน์ต้องดีใจแน่เลยที่ได้เจอน้องใบปอ” กฤษณาไม่พูดเปล่า ยังเอื้อมมือไปคว้าแขนปุณณมีให้เดินตามไปที่ร้านกาแฟร้านหนึ่ง ซึ่งมีเพื่อนของเธอมานั่งอยู่ก่อนแล้ว  ทว่า เมื่อเดินมาถึงทางเข้าร้าน คนที่เดินมาถึงพร้อมๆกันอีก 2 คน ก็ทำให้ปุณณมีหยุดชะงักและไม่ยอมเดินต่อ แต่กฤษณาเข้าใจว่าหญิงสาวหยุดเพื่อจะทักทายคนที่เจอกันตรงนี้มากกว่า “อ้าว มาถึงพร้อมกันเลยตุล แล้วสองคนนี้มาด้วยกันได้ไงเนี่ย” กฤษณาเอ่ยทักตุลยวัตก่อนจะปรายตามองไปทางหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ  ปุณณมีเองก็กำลังมองชายหนุ่มหญิงสาวคู่นั้น อย่างสงสัย เธอจำได้ดีว่า คนข้างๆก็คืออดีตคนรักของชายหนุ่มสมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่คบหากันประมาณ 1 ปีก็เลิกลากันไป   “พิ้งค์โทรหาตุลเมื่อเช้าจ้ะก้อย  ว่าจะปรึกษาเรื่องงานตกแต่งภายในคอนโดใหม่ที่พิ้งค์เพิ่งซื้อ  ตุลบอกว่ากำลังจะมาคุยเรื่องงานกับลูกค้าช่วงบ่ายพอดี แต่นัดกับก้อยกับพจน์ก่อน  พิ้งค์ก็เลยขอมาด้วย ว่าแต่พจน์มาถึงรึยังจ๊ะ” “มาถึงเป็นคนแรกเลย นั่งรออยู่ข้างในร้านโน่นแน่ะ   เข้าไปหากันเถอะ  ป่ะ น้องใบปอ ไปด้วยกันค่ะ” “แต่ว่า พี่ก้อยคะ  พวกพี่ๆคงนัดกันมาคุยงาน ปอไม่อยากรบกวน” “โอ๊ย กว่าลูกค้าจะมาพวกพี่นัดตั้งบ่ายสอง นี่มาคุยกันก่อนนอกรอบ เข้าไปนั่งด้วยกันแป๊บนึงนะๆ   ไปทักทายพี่พจน์หน่อย” ปุณณมีก้มหน้ามองนาฬิกาข้อมืออย่างชั่งใจ “งั้น ก็ได้ค่ะ” แล้วเธอก็เดินตามกฤษณาเข้าไปด้านในร้านกาแฟ  ซึ่งมีพจน์ มานั่งรอเป็นคนแรกบวกกับตุลยวัตกับพิรยาที่เพิ่งเดินนำหน้าเข้ามาก่อน “น้องใบปอ ชูก้าร์อาย หวัดดีครับ เป็นไงบ้าง ไม่ได้เจอกันนานเลย” พจน์เงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่ขึ้นมาทักทายเสียงดังด้วยท่าทางดีใจ “สวัสดีค่ะ พี่พจน์ ปอสบายดี แล้วพี่ล่ะคะ” ปุณณมีทักทายตอบพร้อมรอยยิ้มสดใส  อดนึกถึงเรื่องราวต่างๆสมัยที่ยังเรียนมหาวิทยาลัยขึ้นมาไม่ได้  ทั้งกฤษณาและพจน์ เป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มของตุลยวัตที่นัดกันมาทำงานต่างๆที่บ้านของเขาเกือบทุกสัปดาห์ และเป็นเพราะอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันอยู่แล้ว ทำให้เพื่อนๆทุกคนของตุลยวัต ได้รู้จักและคุ้นเคยกับเธอไปด้วย เหมือนเห็นเธอเป็นน้องสาวข้างบ้านของเขาที่น่าเอ็นดูคนหนึ่ง  ส่วนกับพิรยานั้น ตอนคบหากับตุลยวัต ก็ไม่ค่อยได้มาบ้านบ่อยนัก ส่วนใหญ่จะพบเจอที่มหาวิทยาลัยมากกว่า  ปัจจุบันนี้ ตุลยวัตกับกฤษณาและพจน์ก็ร่วมหุ้นกันเปิดบริษัทรับออกแบบตกแต่งภายใน และกิจการก็ค่อนข้างดำเนินไปได้ด้วยดี  ปุณณมีจำไม่ได้ว่า เพื่อนคนไหนของตุลยวัตที่เป็นคนตั้งฉายาให้เธอว่า ชูก้าร์อาย แต่ที่รู้คือ ทุกคนพากันเรียกตามหมด  ไม่เว้นแม้แต่ฉายะชาติ คิดถึงตรงนี้แล้วก็รู้สึกปวดแปลบในใจขึ้นมา จนไม่อยากจะคิดถึงมันอีก “แหม พจน์ ทักแต่น้องใบปอเหรอ พิงค์ก็มาด้วยนะเนี่ย มองเห็นกันบ้างมั้ย” พิรยาพูดกับพจน์เป็นเชิงหยอกล้อ ไม่ได้จริงจังอะไร   “เห็นครับ เห็น พิงค์ออกจะสวยขนาดนี้เราจะมองข้ามไปได้ไง  ว่าแต่สองคนนี้มาด้วยกันได้ไงเนี่ย  เอ๊ะ อย่าบอกนะ ถ่านไฟเก่ากำลังจะคุ” พิรยาหันไปมองสบตากับตุลยวัตทันที  แล้วชายหนุ่มก็รีบยกมือขึ้นพร้อมกับส่ายหน้าทันควัน “ไม่ใช่โว้ย  แกน่ะมั่วตลอดเลยพจน์ พิ้งค์ก็แค่อยากมาปรึกษาเรื่องงานแค่นั้นเอง  ไม่มีอะไรเลยจริงๆ” ตุลยวัตทำเหมือนพูดกับทุกคนในโต๊ะ แต่สายตาของเขากลับไปหยุดที่ปุณณมี ที่ไม่ยอมมองมาทางเขาเลย เอาแต่มองนาฬิกาข้อมือ เหมือนรอเวลาจะไปจากตรงนี้แล้ว “เฮ้ย ฉันก็แค่แซวเล่น  ทำเป็นซีเรียสไปได้  เราล้อเล่นเฉยๆนะพิ้งค์  คงไม่คิดมากใช่มั้ย” “ไม่เป็นไรเลยพจน์  พิ้งค์ ไม่ใช่คนคิดมากอยู่แล้ว” พิรยาตอบยิ้มๆ “บรรยากาศเหมือนรียูเนี่ยนสมัยไปทำงานบ้านตุลเลยเนอะ  คิดถึงบรรยากาศเก่าๆจัง  ว่าจะหาโอกาสนัดกันไปสังสรรค์ที่บ้านแก ก็ยังว่างไม่ตรงกันซะที” กฤษณาพูดประโยคสุดท้ายกับตุลยวัต  ที่พยักหน้าเหมือนเห็นด้วย “อยากไปเมื่อไหร่ ก็เชิญได้เลย บ้านฉันยินดีต้อนรับทุกคนอยู่แล้ว” “เอ่อ พวกพี่ๆคะ  เดี๋ยวปอต้องขอตัวไปหาเพื่อนก่อนนะคะ  ใกล้จะได้เวลาที่นัดกันไว้แล้ว” ปุณณมีเงยหน้ามองทุกคนรอบโต๊ะและบอกด้วยน้ำเสียงเกรงใจ “ต้องไปแล้วเหรอ เสียดายจัง แต่ไม่เป็นไร ไว้วันหลังว่างๆ เดี๋ยวพวกพี่ไปหาถึงบ้านเลยค่ะ” “แล้วเจอกันใหม่นะคะ” พอร่างของหญิงสาวก้าวออกจากร้านไปแล้ว  กฤษณาก็ถอนใจอย่างโล่งอก “เฮ้อ เกือบไปแล้วมั้ยล่ะฉัน เมื่อกี้เกือบถามถึงน้องฉายไปแล้ว ดีนะ นึกขึ้นได้ก่อน  ตาน้องดูเศร้าๆชัดมากเลย น่าสงสารจัง คงทำใจยากน่าดู” “อ๋อ เรื่องแฟนของน้องใบปอที่เป็นมือกลองวงไลท์บลูกำลังจะแต่งงานน่ะเหรอก้อย  เป็นใครเจอเรื่องแบบนี้ก็คงเศร้าและยากจะทำใจได้ทั้งนั้นแหละ  เหมือนถูกหลอกให้ไว้ใจแล้วก็มาหักหลังกัน” “ฉายไม่ได้เป็นคนแบบนั้นนะพิ้งค์” ตุลยวัตพูดสวนขึ้นมาอย่างลืมตัว  แล้วก็นิ่งไป เมื่อทุกคนในโต๊ะหันไปมองเขาด้วยสายตาแสดงความสนใจกับสิ่งที่เขาพูด   “เลิกพูดเรื่องคนอื่นกันเถอะ  มาคุยกันเรื่องงานดีกว่า” ชายหนุ่มบอกคล้ายเป็นคำขาด แล้วหันไปเปิดกระเป๋าหยิบโน้ตบุ๊คของตัวเองออกมา  เพื่อเริ่มพูดคุยเรื่องงานอย่างจริงจังสักที ...................................... จบตอนที่ 5 [1] เพลงองศาเดียว  ศิลปิน วงครีม จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 00:13:43

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 6 ปุณณมีเดินออกมาจากร้านกาแฟแล้ว ขณะกำลังคิดว่าจะโทรหานิดา อีกฝ่ายก็เป็นคนโทรมาก่อนพอดี พูดคุยตกลงกันเรื่องร้านอาหารที่อยากไปอยู่ครู่หนึ่ง ก็สรุปได้ว่า เดี๋ยวนิดา จะมารับปุณณมีไปที่ร้านอาหารเกาหลี ซึ่งอยู่ภายในอาคารที่ทำงานอยู่  ไม่นานนัก รถยนต์ของนิดาก็เข้ามาจอดรับปุณณมีตรงริมถนนหน้าศูนย์การค้าตามที่ได้ตกลงกันไว้   “ขอโทษนะ มารับช้า กว่าจะกลับรถได้ รอนานมั้ยใบปอ” ปุณณมีไม่ตอบอะไร หรือบางทีเธออาจจะไม่ได้ยินที่เพื่อนถามเลยด้วยซ้ำ นัยน์ตาสวยหวานที่รอยครุ่นคิดกำลังมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่างที่สายฝนเริ่มโปรยปรายลงมาเบาๆ  การได้มาพบกับกลุ่มเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของตุลยวัต ทำให้เอาแต่คิดถึงเรื่องราวที่เป็นความสุขเมื่อครั้งวันวานหลากหลายเรื่องราว และเป็นความทรงจำที่ทำให้ยิ้มได้ทั้งน้ำตา “พวกเพื่อนๆของตุลกลับไปกันหมดรึยังฉาย” ปุณณมีเดินมาใกล้ๆรั้วและส่งเสียงร้องถามชายหนุ่มที่กำลังยืนรถน้ำต้นไม้อยู่คนเดียวในช่วงบ่ายวันหยุดสุดสัปดาห์ “ยังหรอกครับ เหลือ คุณก้อยอยู่อีกคน ให้คุณตุลช่วยทำอะไรอยู่สักอย่างตรงหลังบ้านนี่แหละ คุณใบปอจะเข้ามาก่อนมั้ยครับ หรือจะชวนผมไปไหนรึเปล่า” ระหว่างที่ฉายะชาติกำลังตอบ ก็มีเสียงกระแอมเป็นเชิงล้อ ดังขึ้นมาจากด้านหลังบ้าน ทั้งสองหันไปมองพร้อมกัน เห็นกฤษณาเดินออกมากับตุลยวัตด้วยใบหน้ายิ้มๆ “มาแอบหวานกันอยู่ขอบรั้วเหรอสองคนนี้  น้องใบปอเข้ามาข้างในบ้านก่อนมั้ยคะ พวกปากมอมมันกลับกันไปหมดแล้วล่ะ เหลือพี่อยู่คนเดียวเนี่ย” ปุณณมียิ้มขำกับคำพูดของสาวรุ่นพี่  สาเหตุหนึ่งที่เธอไม่ค่อยชอบมาบ้านนี้ตอนเพื่อนของตุลยวัตมารวมตัวกันเยอะๆก็เพราะว่า พอเข้ามาก็ถูกล้อถูกแซวอยู่ตลอดอย่างที่กฤษณาเข้าใจนั่นแหละ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรือรำคาญอะไรมากมาย  ล้อเรื่องอื่นยังไม่เท่าไหร่ แต่ล้อเรื่องเธอกับฉาย มันก็ทำให้เขินจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน สู้ไม่มาซะเลยจะดีกว่า “ไม่เป็นไรค่ะ   คุยอยู่ตรงนี้ก็ได้” “แหม เขามาให้กำลังใจน้องฉายหน่อยสิ  เพราะว่าพี่จะยืมตัวน้องฉายไปใช้งานหน่อย ได้มั้ยเอ่ย” “ทำอะไรเหรอครับ” ฉายะชาติหันมาถามงงๆ “ว่าจะให้ฉายช่วยเลื่อยไม้กระดานที่ใช้ทำโมเดลให้ก้อยหน่อยน่ะ  พอดีว่าเราจะออกไปข้างนอกซื้อของเพิ่ม ไปไม่นานหรอก แป๊บเดียวก็กลับมาแล้ว” ตุลยวัตเป็นฝ่ายตอบแทนเพื่อนสาวที่มองไปยังคนถูกไหว้วานด้วยสายตาบ่งบอกว่าเกรงใจ “อ๋อ  ได้สิครับ คุณตุล”   เขาบอกอย่างเต็มใจก่อนจะเดินไปปิดก๊อกน้ำ  ในขณะที่กฤษณาก็ยังส่งสายตาชักชวนปุณณมีให้เข้ามาในบ้านด้วยกันอย่างจริงจัง   หลังจากตุลยวัตออกไปได้ไม่นานนัก ปุณณมีก็เดินก้าวผ่านประตูรั้วเล็กๆระหว่างสองบ้านเข้ามาข้างใน ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า ฉายะชาติจะช่วยกฤษณาทำงานได้สำเร็จหรือไม่   “ฉายทำเป็นด้วยเหรอ” หญิงสาวเอ่ยปากถาม เมื่อเดินมาถึงก็เห็นชายหนุ่มหยิบเลื่อยสำหรับเลื่อยไม้ขนาดใหญ่ขึ้นมา ท่ามกลางกองไม้กับเศษกระดาษ และสิ่งของอื่นๆบนโต๊ะไม้ตัวยาว ที่กฤษณากับตุลยวัตมาทำงานด้วยกันอยู่ “ทำเป็นสิครับ คุณใบปอ ผมน่ะเคยช่วยคุณตุลทำงานอยู่บ่อยๆ  คุณก้อยจะให้ทำอะไรบ้างบอกมาได้เลยครับ” กฤษณาพยักหน้ารับแล้วก็เดินเข้าไปใกล้ๆชายหนุ่ม พร้อมกับอธิบายว่าต้องการให้เขาช่วยทำอะไรให้  ส่วนปุณณมีก็เดินไปรอบๆมองสิ่งของโน่นนี่ อย่างสนใจ สลับกับคอยมองดูฉายะชาติช่วยที่คอยช่วยกฤษณา  ทั้งสองคนดูตั้งใจทำงานมาก  แทบไม่ได้พูดคุยล้อเล่นกันเลย มีแต่เสียงเลื่อยไม้ให้ได้ยิน  ปุณณมีจึงเดินอ้อมไปอีกฝั่งของโต๊ะหยิบหนังสือเล่มหนึ่งที่วางอยู่มาเปิดดูภาพไปเรื่อยๆ   “เรียบร้อยไปแล้ว 1 อย่าง ขอบใจมากๆนะน้องฉาย  เหนื่อยมั้ยเรา เดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำมาให้นะ” พูดจบ กฤษณาก็เดินไปตรงทางเข้าประตูหลังบ้านซึ่งเชื่อมต่อกับห้องครัวอย่างคุ้นเคย ด้วยความที่มาบ้านนี้เป็นประจำ  แล้วอยู่ๆ ปุณณมีก็ร้องเสียงดังลั่นเหมือนเกิดอะไรไม่คาดคิดขึ้นมาสักอย่าง ทำเอาฉายะชาติถึงกับสะดุ้งก่อนจะรีบเข้าไปหาหญิงสาวพร้อมกับถามอย่างตกใจ “คุณใบปอ มีอะไรครับ ร้องทำไม” “เราไม่รู้ว่าคัตเตอร์มันวางอยู่ตรงนี้ ว่าจะหยิบแผ่นไม้มาดูมือเลยไปโดนน่ะ” ปุณณมีตอบเสียงสั่นเหมือนตัวเองก็ยังตกใจอยู่  มือข้างขวากำมือข้างซ้ายของตัวเองเอาไว้แน่น   “ไหนครับ ขอผมดูหน่อย” ฉายะชาติพูดพร้อมกับพยายามดึงมือหญิงสาวออกมา เพื่อจะดูบาดแผล ภาพของเหลวสีแดงเข้มที่ไหลเป็นทางยาวตรงฝ่ามือ มันทำให้เขาใจเต้นแรงและรู้สึกเหมือนใจหวิวๆสั่นๆ  คล้ายจะเป็นลมขึ้นมาเฉยๆ “ฉายตกใจเหรอ  หน้าซีดมากเลย  เดี๋ยวเราไปล้างมือทำแผลเองก็ได้ ไม่เป็นไร  ไม่ต้องกลัวนะ” ปุณณมีบอกอย่างเข้าใจความรู้สึก  และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอพยายามหลบซ่อนมือที่เป็นแผลจากสายตาเขา เธอรู้ว่าเขากลัวเลือด จากเหตุการณ์หนึ่งที่เคยเกิดขึ้นมานานแล้ว  ขณะกำลังลุกขึ้นจะเดินเข้าไปในบ้าน กฤษณาก็ถือแก้วน้ำเดินออกมาพอดี “อ้าว น้องใบปอ เฮ้ย เลือดเหรอ ไปโดนอะไรมาเนี่ย” กฤษณารีบวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะแล้วตามปุณณมีเข้าไปในบ้านเพื่อช่วยดูและช่วยเธอใส่ยาทำแผล ในขณะที่ฉายะชาติก็ยังคงนั่งหน้าซีดเผือดอยู่ที่เดิม  รอจนกระทั่งเห็น ปุณณมีเดินกลับออกมาพร้อมกฤษณาก็รีบตรงเข้าไปหาหญิงสาวทันที   “คุณใบปอเป็นไงบ้างครับ” “ไม่เป็นไรหรอกฉาย แผลนิดเดียวเอง ไม่ต้องห่วง” ปุณณมีตอบและยิ้มกว้างกับเขาเหมือนอยากให้มั่นใจว่าเธอไม่เป็นอะไรจริงๆ   “อะไรเนี่ย ไม่อยู่แป๊บเดียว เล่นซนจนได้แผลอีกแล้วเหรอใบปอ นี่ดีนะที่ก้อยอยู่ ฉายเลยไม่ต้องกลัวเลือดจนเป็นลมเป็นแล้งไป” เสียงตุลยวัตดังขึ้นพร้อมๆกับเจ้าตัวที่เดินหอบหิ้วข้าวของในมือหลายอย่าง  เข้ามาทันได้ฟังคำบอกของปุณณมีบวกกับเห็นอาการของฉายะชาติแล้วก็พอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นตอนที่เขาไม่อยู่ “ตุลก็ไม่ว่าน้อง  ตัวเองนั่นแหละไม่ยอมเก็บคัตเตอร์ดีๆ  เอาวางทิ้งไว้ทั่ว” กฤษณาเดินมาบอกกับเพื่อนใกล้ๆ   “ฉาย เราจะกลับบ้านแล้วนะ” ปุณณมีบอกกับฉายะชาติแล้วก็ทำท่าจะเดินออกไป “อ้าว เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนเราซื้อขนมมาเต็มเลยอยู่กินด้วยกันก่อน” ตุลยวัตรีบท้วง แต่ก็ไม่เป็นผล หญิงสาวเดินก้าวยาวๆออกไปตั้งแต่เขายังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ   “ฉายอยากตามไปก็ไปเถอะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก ไม่ต้องอยู่คอยช่วยเรากับก้อยแล้วแหละ เมื่อกี้ขอบใจมากแล้วกันนะ” “ขอบคุณมากค่ะน้องฉาย” กฤษณาพูดเสริมอีกคน  ฉายะชาติมองหน้าทั้งสองคนและพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะเดินตามปุณณมีไปที่บ้านของเธอ “คุณใบปอครับ” เขาเรียก เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเข้าไปในบ้าน เหมือนไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนเดินตามมา “ทำไมไม่อยู่ช่วยตุลกับพี่ก้อยทำงานล่ะฉาย  ตามเรามาทำไม” หญิงสาวถามอย่างแปลกใจ “คุณใบปอไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ยครับ  ผมขอโทษ ที่ผมช่วยอะไรคุณใบปอไม่ได้เลย” ฉายะชาติบอกอย่างไม่สบายใจ  ทั้งที่เห็นเธอเจ็บตัวต่อหน้าต่อตาแท้ๆ  แต่ต้องกลายเป็นคนอื่นที่เข้ามาช่วยเหลือแทนเขา โดยที่เขาทำได้เพียงแค่มองอย่างเดียวเท่านั้น “โธ่ ฉาย คิดมากอีกแล้ว  เราไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย แผลแค่นี้เอง ไกลหัวใจตั้งเยอะ  ที่เราไม่อยากอยู่ที่นั่นต่อ เพราะเราเบื่อตุลต่างหากล่ะ มาถึงก็กวนประสาทเลย” “แต่ถ้าวันนึง มันมีอะไรร้ายแรงกว่านี้ล่ะครับ ผม ” “พอ  เลิกพูดเรื่องนี้  อะไรที่มันยังไม่เกิดจะคิดไปก่อนให้ปวดหัวทำไม  แล้วอีกอย่าง เราก็ดูแลตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาคอยประคบประหงมอะไรมากมายขนาดนั้น  ถึงวันนี้พี่ก้อยไม่อยู่เราก็ทำแผลเองได้อยู่แล้ว ฉายเลิกคิดมากเรื่องนี้ซะทีนะ” ฉายะชาติอ้าปากเหมือนอยากจะแย้ง แต่พอเงยหน้าสบตาคมที่มองมาอย่างมั่นใจในตัวเขาเธอ ก็ทำเอาลำคอตีบตันจนพูดอะไรไม่ออก     ... จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 00:14:59

ความคิดเห็นที่ 4 (ตอนที่ 6 ต่อ) “ใบปอ!!” เสียงเรียกของนิดา ทำให้ปุณณมีสะดุ้งนิดๆ ก่อนจะค่อยๆหันไปมองหน้าเพื่อน “ถึงแล้ว นี่นั่งหลับในมาตลอดทางเลยรึเปล่า ฉันเรียกแล้วเรียกอีกกว่าจะได้ยิน” “เปล่า ไม่ได้หลับ แค่กำลังคิดอะไรเพลินๆน่ะ” “งั้นก็ไปกันเถอะ   ใกล้ๆตอนเย็นคนยิ่งเยอะด้วย ร้านนี้” เวลาต่อมา ทั้งสองสาวก็เข้ามานั่งในร้านอาหารเกาหลีที่ชั้น B ภายในอาคารที่ทำงานของนิดา  ซึ่งปุณณมีก็เคยมาบ้างแล้ว แม้ว่าจะไม่บ่อยนัก “แล้วแกได้คุยกับฉายอย่างจริงจังบ้างรึยัง” นิดาถามขึ้นมา ระหว่างรออาหารที่เพิ่งสั่งไป เธอค่อนข้างแปลกใจกับท่าทีที่ทำเหมือนไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจอะไรของปุณณมีอยู่เหมือนกัน เพราะรับรู้และมองเห็นความสัมพันธ์ของเพื่อนเธอกับชายหนุ่มคนรักมาตลอด  ถึงปุณณมีจะเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งและไม่ค่อยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น เรียกว่านานๆจะเห็นเพื่อนคนนี้มีน้ำตาสักครั้ง แต่กับเรื่องที่เผชิญอยู่ตอนนี้  เธอกลับอยากให้เพื่อนแสดงความอ่อนแอออกมามากว่า  จะได้รู้ว่า ทำใจได้ในระดับไหนแล้ว เพราะเรื่องที่ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม โอกาสนั้นคงแทบเป็นศูนย์ “ได้เจอแล้ว  แต่คงไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้วแหละ  ฉันเข้าใจเค้าทุกอย่าง” “เข้าใจว่ายังไง  ฉันยังไม่เห็นเข้าใจเลย” นิดาถามกลับอย่างสงสัย “ก็ไม่เห็นยาก ฉันเข้าใจแล้วไงว่าเรื่องของเรามันจบ ความรักที่เค้าเคยมีต่อฉันมันจบไปแล้ว แล้วตอนนี้เค้าก็กำลังมีความรักครั้งใหม่  จะแต่งงานมีครอบครัว มีชีวิตในทางเดินของเค้าที่เค้าเลือกเอง และฉันก็ใช้ชีวิตตามทางของฉันต่อไป  ก็แค่นั้นเอง” ปุณณมีตอบเสียงเรียบ ในแววตาดูนิ่ง สงบ ปราศจากความรู้สึกอื่นใด “ดูแกเป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายๆดีนะ  ถ้าคิดแบบนี้ได้ก็ดีแล้ว โลกนี้ไม่ได้มีผู้ชายแค่ฉายคนเดียวซะหน่อย คิดซะว่าแกกับเค้าไม่ได้เกิดมาเป็นเนื้อคู่กัน” คล้ายว่ามีใบหน้ายียวนกับน้ำเสียงของใครคนหนึ่งแทรกซ้อนใบหน้าของนิดาขึ้นมาตอนที่หญิงสาวกำลังพุดประโยคสุดท้าย  ปุณณมีได้แต่ถอนหายใจอย่างเบื่อๆ กับคำปลอบใจนี้ที่ได้ยินเป็นครั้งที่สองแล้ว   “เออ แล้วเรื่องงานแกล่ะ เป็นไงบ้าง” “อ๋อ  เค้าโทรมาให้คำตอบแล้วล่ะ  แต่ฉันอยากรอคำตอบจากที่อื่นๆ ด้วย มันมีหลายที่ที่น่าสนใจ  แล้วช่วงนี้มันเหลือสัปดาห์เดียวจะสิ้นเดือน บริษัทที่ติดต่อมาเค้าเลยนัดให้ไปเริ่มงานวันแรกวันที่ 1 เดือนหน้าเลย” นิดาพยักหน้ารับรู้ แต่ยังไม่ทันจะถามหรือได้พูดคุยอะไรกันต่อ ร่างของเพื่อนรุ่นพี่ที่สนิทสนมคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามาในร้านพร้อมทั้งโบกไม้โบกมือทักทายอย่างดีใจ แล้วรีบตรงเข้ามาหา “น้องนิ  สวัสดีจ้า  ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะ พักนี้” “พี่ซันนี่ สวัสดีค่ะ มาคนเดียวเหรอคะ นั่งด้วยกันมั้ยคะพี่  อ้อ  นี่ ใบปอเพื่อนสนิทของนิเองค่ะ” ปุณณมีหันไปมองร่างของคนที่เพื่อนเรียกว่าพี่ซันนี่แล้วก็ยกมือไหว้ทักทาย  ท่าทางของเขาบ่งบอกชัดเจนว่าร่างกายเป็นชายแต่ใจน่ะเป็นหญิงอย่างเต็มตัว หญิงสาวรู้สึกคุ้นหน้าคนๆนี้อย่างบอกไม่ถูก โดยเฉพาะการแต่งตัวแต่งหน้าแบบจัดจ้านมีสีสันเป็นเอกลักษณ์แบบนี้ “ดีเลยค่ะ  ขอบคุณที่ชวนนะคะน้องนิ พี่มีเรื่องอยากปรึกษาอยู่พอดี  ที่มาที่นี่วันนี้ก็เพราะโดนนายแบบนางแบบขอยกเลิกที่จะมาเดินแบบให้ไปสองคนแล้วค่ะ” “อ๋อ  งานแฟชั่นวีคสัปดาห์หน้านี้ใช่มั้ยคะ  แหม ใครกันกล้าปฏิเสธห้องเสื้อซานนาริต้าของพี่ซันนี่” “เค้าบอกว่าไม่ว่างกันน่ะค่ะ   ไม่ใช่ว่าไม่อยากมาช่วยพี่หรอก” ซันนี่พูดอย่างกลุ้มๆก่อนจะปรายตามองไปที่ปุณณมีอย่างพินิจพิจารณา  วงหน้าในกรอบผมสีดำยาวหยักศกกับดวงตาที่มีแววหวานเป็นประกายระยิบระยับกับคิ้วเข้มที่พาดยาวสุดหางตา จมูกโด่งสวย ปากบางสวย เข้ากันทุกอย่าง ถ้ามองผ่านๆก็อาจไม่รู้สึกสะดุดตาอะไร แต่พอได้จ้องมองใกล้ๆแบบนี้ กลับรู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้มีอะไรชวนดึงดูดให้มองอย่างไม่อาจละสายตาได้ ขนาดแค่นั่งนิ่งๆ เฉยๆ ไม่ได้พูดหรือทำอะไรเลย “น้องคะ  โทษนะคะ ยืนขึ้นแป๊บนึงได้มั้ยคะ” ปุณณมีทำหน้างงๆ  เมื่ออยู่ๆ ซันนี่ก็ลุกขึ้นมาจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอ พร้อมกับขอให้ลุกขึ้นยืน แถมยังจับตัวเธอหมุนไปมาอยู่หลายรอบด้วย “ผอมไปหน่อยนะคะ  แต่ความสูงโอเคเลย   คือ พี่อยากจะชวนน้องใบปอไปเดินแบบงานแฟชั่นวีคให้ห้องเสื้อของพี่ น้องจะว่าไงคะ” หญิงสาวหันไปมองสบตากับเพื่อนที่มองตอบอย่างคาดไม่ถึงเช่นกัน   “อุ๊ย ไม่ต้องทำหน้างงหรอกค่ะ น้องใบปอ น้องนิ  พี่ชวนจริง ไม่ได้ล้อเล่น ทั้งรูปร่างหน้าตา เหมาะกับชุดคอนเซปของทางห้องเสื้อเรามาก  อีกอย่างพี่ก็อยากได้คนใหม่ๆ ที่ไม่เคยผ่านประสบการณ์งานนี้มาเดินบ้างเหมือนกัน  จะได้ดูสด ไม่ซ้ำซาก  และสร้างความน่าสนใจไงคะ” “เอาสิ  ใบปอ แกกำลังว่างไม่ใช่เหรอ น่าสุกดีออก” นิดาพูดสนับสนุนด้วยอีกคน  ในขณะที่ปุณณมีก็ค่อยๆนั่งลงอย่างใช้ความคิด  เดินแบบเหรอ ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยนึกเคยฝันเลยว่าจะมีโอกาสได้ทำงานอะไรแบบนี้ ลองจินตนาการดู มันก็น่าสนใจอยู่ไม่น้อย “พี่ซันนี่ แน่ใจแล้วเหรอคะ ที่ชวนปอ” “แหม ถ้าไม่แน่ใจ พี่ไม่พูดออกมาหรอกค่ะ  นะคะน้อง ช่วยพี่หน่อยนะคะ อีกแค่อาทิตย์เดียวเอง จะให้พี่ไปหานางแบบอาชีพตอนนี้ก็คงหาไม่ได้แล้วล่ะ  ส่วนนายแบบก็ช่างมัน เอาเท่าที่มีนั่นแหละ” “ถ้าพี่แน่ใจอย่างนั้น ลองดูก็ได้ค่ะ” “ขอบคุณจริงๆค่ะ  น้องใบปอ โอ๊ย พี่โล่งใจเลยนะคะเนี่ย และเพื่อเป็นการขอบคุณ เดี๋ยวมื้อนี้พี่ซันนี่เป็นเจ้ามือเลี้ยงเองนะคะ” ปุณณมีกับนิดาเห็นท่าทางดีใจของซันนี่แล้วก็พลอยยิ้มอย่างรู้สึกยินดีไปด้วย   เย็นวันนี้กว่าปุณณมีจะกลับมาถึงบ้านก็เป็นช่วงเวลาพลบค่ำพอดี  ในบ้านมีเพียงป้าสาอยู่บ้านคนเดียวเพราะพ่อกับแม่ได้บอกไว้ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วว่าจะไปงานเลี้ยงของกระทรวงที่แม่ทำงานอยู่  พอจอดรถและเดินมาจะเข้าบ้านก็ต้องหยุดชะงักเมื่อพบกับใครคนหนึ่งนั่งรออยู่ตรงม้าหินที่สนามหญ้า  เขานั่งประสานมือกันแน่นเหมือนจดจ่อรอการกลับมาของเธอ “คุณใบปอครับ” ฉายะชาติเห็นเงาที่ทอดมาตรงพื้นแล้วก็รีบลุกขึ้นเดินเข้าไปหาทันที “ฉายมาที่นี่ มีธุระอะไร” ปุณณมีถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ผมอยากคุยกับคุณใบปอ  อยากอธิบาย อยากขอโทษในสิ่งที่เกิดขึ้น  ผมอยากให้คุณใบปอได้รู้ว่า  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ความรู้สึกของผมไม่เคยเปลี่ยน  ใจของผมยังรักคุณใบปอเหมือนเดิมและจะรักตลอดไป” ฉายะชาติพูดและมองหญิงสาวด้วยความรู้สึกจากใจทั้งหมดที่มี ปุณณมีมองสบตาตอบด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังเสียใจ   “แค่นี้ใช่มั้ย ที่ฉายอยากจะบอก เอาเป็นว่าเรารับรู้แล้ว ขอตัวเข้าไปในบ้านก่อนนะ” “เดี๋ยวสิครับ คุณใบปอ” เขาเรียกพลางเอื้อมมือไปรั้งข้อมือของเธอเอาไว้  ปุณณมีพยายามจะสะบัดออก แต่เขาก็กระชับแน่นขึ้นไม่ยอมปล่อยเช่นกัน “ปล่อยเราเถอะฉาย  มันไม่ประโยน์อะไรที่จะทำแบบนี้ ฉายเป็นคนทำให้มันเป็นแบบนี้เองนะ” หญิงสาวหันมาเผชิญหน้าและพูดเสียงเข้ม “ผมไม่ได้อยากทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เลย  ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณใบปอต้องเสียใจ ขอโทษที่ผมปิดบังทุกอย่างไว้ ไม่กล้าพูดความจริงออกไปตั้งแต่แรก  ผมแค่อยากจะรักษาช่วงเวลาที่มีคุณใบปอไว้ให้นานที่สุด  คุณใบปอยกโทษให้ผมนะครับ” ฉายะชาติพูดเสียงเศร้า นัยน์ตาแดงก่ำเหมือนกำลังจะร้องไห้ออกมาแต่ต้องกลั้นเอาไว้ให้ได้ “ถ้าฉายอยากให้เรายกโทษให้  ฉายก็ปล่อยเราไปตามทางของเราเถอะ  ไม่ใช่มาขังเราเอาไว้ด้วยคำพูดแบบนี้  เรากับฉายไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว” ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ยอมรับ และยังไม่ยอมปล่อยมือจากหญิงสาว “ทำไมคุณใบปอพูดเหมือนไม่เสียใจอะไรเลย ที่เรื่องของเราต้องจบลง  หรือว่าจริงๆแล้วในใจของคุณใบปอก็มีคนอื่น ไม่ได้มีแต่ผม สองปีที่เราห่างกัน ไม่ใช่ผมคนเดียวที่เปลี่ยนไปสินะ” ปุณณมีรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากของคนที่เธอเคยรัก บางที เธออาจจะรู้จักด้านมืดของผู้ชายน้อยไปอย่างที่นิดาบอกไว้จริงๆ “อย่าคิดว่าคนอื่นเค้าจะต้องเป็นคนโลเลเหมือนตัวเองทุกคนสิ  ขอร้องล่ะฉาย ปล่อยเราเถอะ” น้ำเสียงไร้ความรู้สึกกับสายตาที่มีแต่ความว่างเปล่าเย็นชาของหญิงสาว ทำให้ฉายะชาติต้องปล่อยมือเธอ และปล่อยให้เธอหันหลังเดินจากไปอย่างเจ็บปวดที่สุด จบตอนที่ 6 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 00:15:46

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีตอนดึกค่ะ ทุกๆคน มาโพสสองตอนใหม่รับเดือนใหม่  ^^ ตอบกระทู้ตอนที่แล้ว อ้อ ที่แท้เสียใจกับคำพูดของผู้มีพระคุณ(แม่นายตุล) เลยไปกินเหล้ากะเพื่อน จนเกิดเรื่องเลยเถิด เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก<<< ใช่ค่ะ เพราะขาดความยับยั้งชั่งใจ ไม่หนักแน่น สุดท้ายก็พลาดจนต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยการแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ได้รัก >< ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ  :) พลาดตอน 3 ไปได้ไงเนี่ย --' แบบนี้ฉายก็น่าสงสารสิ........รู้แระ คนแต่งใจร้ายนี่เอง ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: <<< โหย แค่นี้ยังไม่ถือว่าใจร้ายหรอกค่ะคุณอาราเร่ 55+ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ช่วงนี้ยุ่งมากอ่ะค่ะ ตามอ่านได้ช้าถึงช้ามาก ฮา ก็เขาว่าเหล้ามันเป็นอบายมุข กินไปแล้ว ทำให้ไม่สามารถประคองสติได้ อันนี้สมน้ำหน้าฉายนะ จริงๆ อยู่ที่ใจตัวเองนั่นแหละ ไม่หนักแน่นพอ ไม่ต้องโทษใครเลย จากคุณ : makokchor <<< ไม่เป็นไรค่ะ มาตามอ่านแบบช้าๆก็ได้  เรื่องของฉายก็ไม่ควรโทษใครจริงๆแหละ  เมื่อเกิดเรื่องแ้ล้วก็ต้องแก้ปัญหากันไป   ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ  :) **ขอบคุณกิฟท์จาก คุณravio  คุณลูนาติก คุณอาราเร่ คุณนารีจำศีล คุณสามปอยหลวง คุณmakokchor คุณtrenah  ด้วยค่ะ  ^^ พบกันใหม่ตอนต่อไปนะคะ  ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านอีกครั้งค่ะ  ;)) จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 00:24:15

ความคิดเห็นที่ 6 ไปเดินแบบอาจจะได้ไปรู้เรื่องของสิตางศุ์บ้างละนะ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 07:25:20

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบเพลงองศาเดียวคร้าบ  อยากรู้จังโกรธกันเรื่องอะไรไม่พูดกันเป็นปี จากคุณ : trenah เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 08:45:33

ความคิดเห็นที่ 8 ไปตามเก็บตอนเก่าและเม้นแล้วนะคะ เชียร์พี่ตุลค่า (แต่มาดแกท่าจะได้แค่พี่ชายและเพื่อนผู้แสนดี งือ) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 12:58:06

ความคิดเห็นที่ 9 บรรยากาศอึมครึมเหมือนอากาศตอนนี้เลยค่ะ...เมื่อไหร่ฟ้าจะใสคะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 54 16:15:34