ความคิดเห็นที่ 1           เด็ก...ดีไปอย่าง พอคุ้นกันแล้วก็ไม่มีความกระดากหรือความกลัว พอสนิทกันก็เล่าสารพัด           “ฉันไม่ดังเท่าไหร่หรอก ไม่ค่อยได้เล่นละครด้วย มีคนที่ดังกว่าฉันมีตั้งเยอะ”            ในความคิดของเขาเป็นเช่นนั้นจริงๆ ไม่ได้แกล้งถ่อมตัวเล่น แล้วไปหัวเราะเยาะคนอื่นทีหลัง           “แม่บอกว่า อีกไม่นานจะมีละครของนาย บอยจะคอยดู”           “ดูได้ แต่ก็อ่านหนังสือเรียนบ้างนะ”           เด็ก...ช่างพูดช่างซัก ผู้ใหญ่ตัวโตเผลอตอบไม่รู้ตัว เดี๋ยวนี้มีเกลอเป็นเด็กตัวน้อยเสียแล้ว  อาคเนย์คิดแล้วขำ ถ้าไม่มีบอย ...คงเหงาน่าดู           “ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าผมไม่ดี แม่จะไปฟ้องคุณริน เดี๋ยวคุณรินก็ตี”           คนเล่าหน้าหวาดเสียว แสดงว่าคงเคยโดนมาแล้ว           “คุณรินนะหรือตี?” ชายหนุ่มเพิ่งได้ความรู้ใหม่           “ตีสิ...  เจ็บด้วยนะครับไม่ใช่ตีเล่นๆ ไอ้พวกเด็กๆ นี่โดนหมดล่ะครับ   ใครไม่ไปเรียนหนังสือนี่โดนหนัก ถ้าแกมีเวลาก็จะเรียกไปอ่านหนังสือให้ฟัง ทุกเทอมก็จะตรวจสมุดพกด้วย ถ้าใครไม่ขยัน คุณรินว่าจะไม่ส่งเรียน ให้ไปเลี้ยงควายแทน”             สมัยนี้เค้าใช้รถไถกันหมดแล้ว เจ้าของไร่อิงฟ้ายังขู่เด็กๆแบบนี้อยู่อีก แปลก!...คำขู่ของคนโบราณยังศักดิ์สิทธิ์เสมอในชุมชนแห่งนี้?           “ขนาดนั้นเชียว?...แล้วกลัวกันไหมล่ะ?”             ในความเป็นจริงอาคเนย์เป็นพวกต่อต้านการใช้ไม้เรียว  ตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยโดนใครตี  และคิดว่ามธรินทำเกินไปถ้าจะใช้การตีสั่งสอนเด็กๆ ในไร่ เด็ก...ต้องสอนด้วยเหตุผลสิ!           “ก็  กลัวครับ...ถ้าให้ทำไร่ก็ว่าไปอย่าง ยังได้อยู่ใกล้พ่อแม่  แต่คุณรินว่าจะส่งไปโน่น จังหวัดอื่น  ไปทำนา... ไม่ไหวหรอก...”           เด็กก็พูดไปตามเด็ก  มธรินสอนแบบคนไทยแท้สมัยเก่าทีเดียว  ไม่เห็นจะน่าชื่นชมตรงไหน?  สมัยนี้ใครเขาใช้ไม้เรียวกัน? ถึงอย่างไรเขาก็ก้าวก่ายเรื่องนี้ไม่ได้  เป็นเรื่องส่วนตัว  ไร่นี้ก็ไร่ของหล่อน  แต่...ไอ้เรื่องเลือดชอบแสดงความคิดเห็นนี่สิ  จะเก็บไว้ได้หรือเปล่าก็ไม่ทราบ? ******************           เพราะติดใจในเรื่องที่สนทนา ชายหนุ่มชวนบอยมานั่งรับประทานข้าวเย็นด้วยกัน  โดยปกติเด็กชายจะปฏิเสธเพราะถูกแม่ห้าม  แต่คงเป็นเพราะวันนี้กับข้าวน่ารับประทานจริงๆ  เด็กชายบอยจึงเหนียมๆ มาร่วมวงด้วย           “ไม่เห็นนายจะเหมือนดาราเลย”            เด็กชายพินิจพิจารณาเขาอย่างละเอียด ตอนนี้ไม่ค่อยระวังตัว หายอายแล้ว           “ยังไง?”           “บอยนึกว่านายจะดูหยิ่งๆ กินข้าวยากๆ นี่ไม่เห็นต่างกับพ่อ ต่างกับคนอื่นๆเลย   พี่ดาราเขาว่าไงนะ อ๋อ...ว่านายติดดิน...”           เขาก็ได้แต่ขำขันในใจ   ดูเงียบๆ แต่ก็เป็นทอล์กออฟเดอะอิงฟ้าได้เหมือนกัน ข่าวต่างๆ ก็ได้มาจากความช่างเล่านี่แหละ  ไม่อย่างนั้นคงเหงา ดูเหมือนว่า อาคเนย์ลืมความรู้สึกรำคาญผู้คนไปเมื่ออยู่ในไร่อิงฟ้า ทั้งๆ ที่แต่ละวันมีคนเข้ามาทักทายตลอด ส่วนใหญ่ได้แต่ยิ้มกลับไปให้ เพราะไม่ค่อยเข้าใจภาษาท้องถิ่น ฟังไม่ทัน...                     เวลาผ่านไปจนฟ้ามืด เสียงเรียกเบาๆ จากด้านนอก แสดงว่าพรรคพวกที่นัดกันไปบ้านคุณรนเริ่มรวมตัวกันแล้ว           “บอยไปก่อนนะนาย จะรีบไปดูหนังฝรั่ง”           เสร็จเรียบร้อยจากอาหารเย็นแสนอร่อย เด็กชายบอยยกสำรับกลับไปแล้ว  อาคเนย์ถึงหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน  มีโทรศัพท์ ไปคุยงานกับเพื่อนๆ เพื่อไม่ให้ขาดตอนเรื่องธุรกิจบ้าง   ช่วงนี้ยังไม่มีอะไรมากพอให้ห่วง อีกอย่างเขาไม่ใช่ตัวจักรสำคัญของการขับเคลื่อนธุรกิจ  การไม่เข้าไปยุ่งมาก จะช่วยให้เพื่อนที่มีหน้าที่รับผิดชอบโดยตรงไม่อึดอัดทั้งๆ ที่มูลค่าลงทุนของเขานั้นไม่น้อยอยู่เหมือนกัน             เด็กชายบอยหายลับไปพร้อมกับอุปกรณ์ที่รับประทานเสร็จแล้ว  ชายหนุ่มจึงเอาคอมพิวเตอร์มานั่งทำงานต่อที่ระเบียง บางครั้งที่อดชำเลืองไปยังบ้านหลังใหญ่  ป่านนี้คงสนุกกันน่าดู  ทำอย่างไรได้?  ถ้ามองจากระเบียงของเรือนเล็กที่เรียกกัน จะเห็นบ้านแบบทางเหนือขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่บนเนินที่สูงกว่า เดาว่าส่วนบนสุดของบ้านเป็นที่พักของเจ้าของไร่ ที่เขาแอบเรียกในใจว่า ‘หอคอยงาช้าง’ บางครั้ง ยังเห็นแสงไฟจากห้องนั้นในยามค่ำคืนพร้อมกับเงาคน  **********************           ในระหว่างที่กำลังนั่งนึกบทละครที่เหมาะใจ สายตาของอาคเนย์สังเกตเห็นว่ามีร่างคนกำลังเดินจากเรือนใหญ่มาตามทางเดินที่จัดเอาไว้   โคมไฟระบบแสงอาทิตย์ที่ถูกตั้งเป็นระยะช่วยส่องแสงนำทางยามค่ำแบบนี้ หากบางคืนลุงเศกจะเปลี่ยนเป็นติดเป็นตะเกียงน้ำมัน เปลี่ยนบรรยากาศไปเป็นอีกแบบหนึ่ง           ฝ่ายคนที่มาใหม่โบกมือให้เขาที่ยืนรออยู่ตรงระเบียง  พอมาใกล้ถึงเห็นว่าเป็นธนัตถ์ อบต.หนุ่มแห่งเขาสบเมฆนั่นเอง จริงสิ!...สงสัย เพราะยังไม่ได้ไปรายงานตัวกระมัง อบต.ธนัตถ์ถึงต้องมาเอง           “สวัสดีครับคุณธนัตถ์”            “สวัสดีครับคุณอาร์ค ผมเพิ่งมาขอข้าวเย็นคุณรินทาน ว่าจะชวนคุณอาร์คด้วย แต่คุณรินบอกว่าคุณต้องการความเป็นส่วนตัว”              ที่จริง...ไม่จำเป็นต้องถามสักนิดเรื่องอีกฝ่ายทราบได้อย่างไร?  มธรินคงไม่ปิดเพื่อนนักการเมืองคนนี้แน่   แต่ในความเป็นจริงมาอยู่ถิ่นของธนัตถ์แล้วไม่บอกเจ้าตัวก็คงกะไรอยู่ จากคุณ : รุ้งปลายฟ้า เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 19:18:27

ความคิดเห็นที่ 2 “ผมเพิ่งทราบว่าคุณมาอยู่ที่นี่”             อีกฝ่ายคงตั้งใจมาคุยกับเขาโดยตรงทีเดียว  ชายหนุ่มจึงเชิญให้แขกมานั่งตรงระเบียง           “น้ารินคงเล่าให้ฟังแล้ว ต้องขออนุญาตคุณธนัตถ์ด้วยที่มาหลบอยู่ที่นี่ ผมอยากหาที่สงบๆ เขียนบทโทรทัศน์ดีๆ สักเรื่อง บังเอิญผมเป็นเพื่อนหลานของน้ารินนะครับ”           ถ้าไม่ใช่คนใน คงไม่มีใครทราบว่าธนัตถ์เป็นพ่อหม้ายลูกติด  ตอนที่ทราบตอนแรกก็อดแปลกใจไม่ได้           “ไม่ต้องมีพิธีรีตองหรอกครับ ที่นี่...คนอนุญาตต้องเป็นเจ้าของไร่อิงฟ้าครับ   แต่ถึงอย่างไรคนอำเภอและตำบลเขาสบเมฆที่นี่ยินดีต้อนรับคุณอาร์คเสมอ ผมประหลาดใจมากที่โลกมันแคบ ไม่นึกว่าคุณอาร์คจะรู้จักกับญาติพี่น้องของคุณรินด้วย ส่วนตัวของผมรู้จักคุณปรัชเคยเจอกันบ้าง ตั้งแต่ตอนที่ยังเรียนหนังสือกันอยู่ทั้งคู่ ส่วนคุณปริญเคยเห็นบ้าง แต่ไม่เคยพูดคุยด้วย”           คนแถวนี้คงทราบเรื่องของวณวรกานต์ดีทีเดียว  เสียแต่ว่าคนเกือบทั้งหมดของวณวรกานต์ไม่มีใครทราบเรื่องนี้ ยกเว้นปรัช           “ผมเป็นเพื่อนของปริญน้องชายพี่ปรัชครับ ที่จริง...ผมก็ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน  ...ยังไม่อยากเชื่อเลยว่าผมจะมาอยู่ที่นี่ได้”            หวังว่าน้ารินของปริญคงไม่ถือโอกาสใส่ไฟ ว่าเขาได้อยู่ที่นี่เพราะแบล๊กเมล์หล่อนหรอกนะ           “ก็...เรื่องมันซับซ้อนนะครับ ตอนนี้ผมก็แค่ อยากหาที่สงบๆ เขียนบทละคร ที่ผมตั้งใจจะเป็นผู้จัด แล้วก็อยากอยู่ห่างๆ ผู้คนหน่อย จะได้มีไอเดีย”           “คุณนี่ก็แปลกนะ ใครๆ เค้าก็อยากกอบโกยตอนยังดังตอนยังหนุ่มแน่นทั้งนั้น ดาราสมัยนี้เกิดใหม่เร็วจะตาย”             ใครๆ ก็สงสัยเหมือนธนัตถ์นี่แหละ จนกลายเป็นเรื่องธรรมดามากไปเสียแล้วสำหรับเจ้าตัว           “บังเอิญผมมันเป็นพวกแตกต่าง คนส่วนใหญ่ว่าผมขวางโลก ...ข้อนี้ผมเห็นจะไม่กล้าค้านใคร อีกอย่างถึงผมจะมีธุรกิจหรืออะไรที่ได้เป็นเจ้าของอยู่บ้าง แต่งานแสดงก็เป็นอาชีพที่รัก คงจะทิ้งไม่ได้ถ้ายังมีคนดู ที่ไม่ค่อยมีผลงาน เพราะผมค่อนข้างดูรายละเอียด ถือว่าถ้าทำดีที่สุดไม่ได้ให้รอไปก่อน”           “อือม์ ผมก็เคยคิดอย่างคุณนะ...เมื่อก่อนถ้าไม่เห็นด้วยกับอะไรสักอย่าง   ผมจะค้านหัวชนฝา  ...บางทีเวลาคนเราคิดอะไรแตกต่างก็ถูกมองเป็นคนขวางโลก แต่พอต้องรับผิดชอบงาน ต้องบังคับตัวเองเพราะบางอย่างเราเองควบคุมไม่ได้ จนตอนนี้เลยเป็นอีกแบบ แต่ผมก็พอใจ... ผมได้มีโอกาสได้ทำอะไรหลายอย่างให้กับคนอื่น รวมทั้งได้เรียนรู้ว่าบางครั้งถ้าเปิดใจให้กว้างเราอาจจะได้สิ่งใหม่ๆ ที่อาจเข้าท่ากว่าที่เราคิด”           ธนัตถ์แสดงความเห็นอย่างคนที่ผ่านโลกมามากกว่า   บุคลิกของอบต.หนุ่มผู้นี้ค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่แต่ก็มีพลังของคนเป็นผู้มีอิทธิพลแฝงอยู่            “ผมถึงคิดว่า...สักวันหนึ่ง ผมอาจจะถูกบีบให้ต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ ผมอยากจะยืดเวลานั้นออกไปให้นานที่สุด”           “ถ้าเบื่อโลกมายา ไร่แถวนี้ก็ไม่เลวนะครับ เสียแต่ว่า...มันเงียบไปหน่อย”           “ผมจะลองคิดดู อาจจะซื้อเก็บเอาไว้สักที่หนึ่ง เอาไว้อยู่ยามแก่”           เป็นความสัตย์จริง อาคเนย์ไม่เคยคิดเรื่องนี้ตั้งแต่แรก!           “ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาสบเมฆก็ยินดีต้อนรับนะครับ”           “ขอบคุณครับ แต่ผมต้องรอที่ดินที่ราคาย่อมเยา หน่อยนะครับ ผมมีเงินไม่เยอะ”           ชายหนุ่มสองคนดูจะเข้าขากันอย่างดี  เรื่องสังคม วัฒนธรรม ธรรมชาติ ธนัตถ์อยู่ได้ชั่วครู่ถึงได้ขอตัวกลับ            “คุณรินคงกำลังเปิดหนังให้เด็กๆ ดู ผมแค่แวะมาดูเผื่อมีอะไรเผื่อขาดเผื่อเหลือ”           ชายหนุ่มหัวเราะในใจ  อีกฝ่ายคงอยากมาดูเชิงมากกว่า ป๋าพงษ์ซึ่งเป็นคนหนึ่งที่ทราบว่าเขาจะไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหน เตือนแล้วว่าให้ระวังตัว ให้พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ไป ‘เหยียบตาปลา’ อบต.เด็ดขาด ดูๆ ไปแล้วไม่จำเป็นต้องระมัดระวังตัวขนาดนั้น อาคเนย์ชอบความตรงไปตรงมาแบบนี้ของธนัตถ์           “ว่างๆ ก็แวะไปดื่มอะไรกันในเมืองหน่อยนะครับ  เอาว่างๆ แบบตอนที่อยากเจอคนบ้างนะครับ  ผมเป็นเจ้ามือเอง  แต่อย่าบอกคุณรินนะ เดี๋ยวจะหาว่าผู้ชายรวมหัวกัน” ปลายประโยคลดเสียงอย่างระมัดระวัง           “คิดว่าคงมีโอกาสไปแน่ๆ”            เขาเดินไปส่งอบต.ธนัตถ์จนถึงรถ  ก่อนที่จะเดินอ้อมผ่านเรือนใหญ่   เสียงโทรทัศน์กับเด็กกลุ่มใหญ่กำลังนั่งกันเป็นกลุ่ม  มีป้าแสงและดาราคอยเอาขนมมาแจก  เห็นท่าเด็กพวกนี้ไม่ใช่แค่มาดูโทรทัศน์อย่างเดียวหรอก  คงเป็นเพราะขนมแน่ๆ  ดูแค่แวบหนึ่งก่อนจะปลีกตัวกลับไปยังเรือนหลังเล็กเพื่อทำงานต่อ ตอนที่ 9.2 ต่ออีกกระทู้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 54 19:29:16 จากคุณ : รุ้งปลายฟ้า เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 19:24:46

ความคิดเห็นที่ 3 ไปต่อ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 16:02:12