ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 10 ::. ความลับ .:: มันคือความฝันที่เกิดขึ้นซ้ำๆ.... รสาจำภาพเหตุการณ์นี้ได้ แต่ก็ไม่อาจสลัดตัวเองให้หลุดออกมาจากความฝัน เธอเปิดประตูบ้านที่เงียบเหงาและวังเวง บรรยากาศชวนหดหู่และขนลุก มีเสียงร้องไห้กระซิกอยู่ด้านใน หญิงสาวผลักประตูเข้าไปช้าๆและค่อยๆเดินไปตามทางเดิน แม่นั่งกอดเข่าจมน้ำตาอยู่หน้าห้องครัว รสาเดินเข้าไปประคองแม่อย่างสับสนและงุนงง “แม่ แม่จ๋า เป็นอะไรคะ เกิดอะไรขึ้น” “ฟ้า.... ฟังแม่ดีๆนะ” “คะ” หญิงสาวขานรับ กำลังจะบอกแม่ว่าเรียกชื่อของตนผิด แม่เงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยนัยน์ตาชุ่มโชก “รสาตายแล้ว...” ประโยคนั้นแผ่วเบาแต่เจ็บปวด ความหลังผลักเธอจนสะดุ้งและลืมตาตื่น  หรือบางที...คนที่ควรมีชีวิต ได้หายใจ ได้ดูแลแม่อยู่ในเวลานี้ควรเป็นฟ้าใส หรือบางที...คนที่ควรตายไปจริงๆ น่าจะเป็นรสาอย่างที่แม่เข้าใจตั้งแต่แรก สลัดคำถามและความฝันพร่ามัวแล้วค่อยๆ พินิจมองภาพตรงหน้า เม็ดสีมัวๆเรียงตัวกันเป็นสีเนื้อและสีขาว พยาบาลสาวรุ่นน้องนั่นเอง ที่กำลังดูแลเธออยู่ไม่ห่าง “รู้สึกดีขึ้นหรือยังคะพี่สา” ยัยจ๋านั่นเอง... รสาขยับตัวลุกนั่งและมองไปรอบๆ จึงรู้ตัวว่ามาอยู่ในห้องพักผู้ป่วยที่ยังว่างอยู่ ภายในห้องโล่งกว้างนี้ไม่มีใครนอกจากเธอสองคน “เขาล่ะ” รสาถามถึงนักข่าวคนนั้น “เอ่อ... หมายถึงคนที่ อุ้ม พี่รสามาใช่ไหมคะ” “อื้อ” รู้สึกขัดๆกับประโยคของพยาบาลรุ่นน้อง แต่รสาก็ไม่คิดจะซักไซ้ไล่เรียง เพียงสำรวจเสื้อผ้าและเครื่องนุ่งห่มของตัวเองว่าอยู่ในสภาพปกติ และอยากรู้ว่าเขาทำอะไรในเวลาที่เธอหมดสติไปเท่านั้น “เขาอุ้มพี่สาได้สบายเลย แล้วก็ผลักประตูห้องพักห้องนี้เข้ามา โชคดีที่เป็นห้องว่างพอดี พอวางพี่สาบนเตียงได้ ก็เดินไปเจอจ๋าที่เคาน์เตอร์ บอกให้มาดูแลพี่รสาเนี่ยค่ะ” จามรีอธิบายโดยรวบรัด กระโดดข้ามเนื้อหาส่วนที่เล่าว่า พอชายหนุ่มโผล่หน้าเข้าไป พยาบาลอาวุโสทั้งหลายก็รีบกระวีกระวาดเข้าไปให้การต้อนรับ ทราบภายหลังว่าเป็นประธานบริษัทคนใหม่ ขณะที่จามรีกำลังก้มหน้างุดอยู่กับถาดยาผู้ป่วย เขาก็เอ่ยชื่อเธอออกมา “ขอพบพยาบาลที่ชื่อจามรี ที่ฉีดยาผิดอัตราเร็วให้คนไข้หน่อยครับ” “ขะ...คะ” จามรีขานรับมือไม้สั่น เธอเพิ่งกลับมาขึ้นเวรในเวลาสี่โมงเย็น ได้รับรู้เหตุการณ์หลายอย่างผ่านการส่งเวรของเพื่อนพยาบาล ทำใจและเตรียมตัวถูกด่าโดยหัวหน้าฝ่ายการพยาบาลอยู่จนตกค่ำ ไม่นึกว่าเรื่องจะถึงหูประธานบริษัทคนใหม่ไวขนาดนี้ “ช่วยมาคุยกับผมหน่อยครับ ตอนนี้เลย” ท่านประธานทำหน้าขึงขัง และลากเธอซึ่งเดินตัวลีบออกไปหาไปยังมุมอับซึ่งเป็นทางเดินไปยังห้องพักผู้ป่วย มาหยุดอยู่ตรงห้องพักที่รสานอนหมดสติอยู่ด้านใน “อยากจะแก้ตัวเรื่องที่ทำผิดพลาดไหมครับ คุณจามรี” “ค่ะ” จามรีตอบรับด้วยใบหน้าแดงซ่านและเคลิ้มฝัน ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่และใบหน้าคมคายอยู่ใกล้แค่เอื้อม กำลังจะลงทัณฑ์เธอด้วยจุมพิตแสนหวานหรืออย่างไรหนอ “คุณจามรีครับ ตั้งสติและฟังผมดีๆนะครับ ห้ามผิดบทเด็ดขาด” ชายหนุ่มในฝันพูดพลางผลักประตูห้องพักผู้ป่วยให้เห็นรสาที่นอนหมดสติอยู่ด้านใน และออกคำสั่งอย่างจริงจังหลายประการ จามรียืนฟังด้วยสีหน้าที่ม่อยลงแต่ในท้ายที่สุดก็ยิ้มออกมาได้ “ยิ้มอะไรยัยจ๋า” รสาสะกิดให้รู้สึกตัว ตายจริง นี่เธอเผลอคิดอะไรไปถึงไหนต่อไหน “คะพี่สา ถึงไหนแล้วนะคะ” “พี่ถามว่า ถ้าอย่างนั้นเขาก็คงกลับไปดีๆ ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม” “ค่ะ เอ้อ ไม่ค่ะ” “ตกลงจะยังไง” “คือ เขากลับไปดีๆ ค่ะ แต่ก่อนกลับฝากบอกพี่สาประโยคนึง” “เอ๋?” “บอกว่า พรุ่งนี้บ่ายโมง เจอกันที่ดรีมเวิร์ล ให้พี่สาไปคนเดียวนะคะ ถ้าพี่สายอมไปเจอเขา แล้วเขาจะยอมทำตามพี่สาทุกอย่างเลย” “ดรีมเวิร์ล?” รสาทวนคำเสียงสูง “ค่ะ เขาบอกว่า พี่สาดูท่าทางจะเครียดไปหน่อย น่าจะไปเดินเล่นแถวสวนสนุกบ้าง” “โอย...” “โอยอะไรคะพี่สา ปวดตรงไหนหรือเปล่า” “เปล่า พี่อุทานอย่างกลุ้มใจ ไม่ได้ปวดตรงไหน แล้วเราไม่กลุ้มใจบ้างเลยเหรอ” แค่มองตาก็รู้ใจ รสาหมายถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า จามรีรีบทำหน้ากังวลใจให้เข้ากับเหตุการณ์ “โอ๊ย!! กลุ้มสิคะพี่สา จ๋ากลุ้มใจจะแย่แล้ว ถ้าพี่สาไม่ฟื้นขึ้นมา คงยิ่งแย่เข้าไปใหญ่” “พอๆ โอเวอร์เกินไป เขาขู่กรรโชกอะไรเราบ้างไหมล่ะ” “เขาไม่ให้บอกค่ะ แต่เรื่องทุกอย่างจะคลี่คลาย แค่ให้พี่สาไปเจอเขาที่ดรีมเวิร์ลเท่านั้น” จามรีกำชับเสียงหนักแน่น...ขอร้องล่ะ พี่สาอย่าถามอะไรอีก เดี๋ยวความแตก... “งั้นเรากลับไปทำงานเถอะ เดี๋ยวพี่ก็จะลุกไปหาอะไรกินแล้วกลับบ้าน” “แล้วพี่สาจะไปไหมคะ” จามรีถามด้วยสายตาอ้อนวอน ภารกิจจะเสร็จสิ้นก็ต่อเมื่อพยาบาลรุ่นพี่รับคำเท่านั้น ส่วนรสาตีความไปว่ายัยจ๋าคงกำลังตกอยู่ในภาวะคับขัน อาจถูกข่มขู่หรือถูกถ่ายภาพไป อย่างนี้ไม่เหลืออนาคตแน่ ถ้าภาพพร้อมชื่อและนามสกุลรุ่นน้องจะต้องไปปรากฏในข่าวใหญ่ของหนังสือพิมพ์อีกหลายฉบับ ว่าแต่นัดที่ไหนไม่นัด ตานักข่าวคนนี้ท่าทางจะเพี้ยนเอาการ แต่ก็คงต้องลองดูสักตั้ง “ไปสิ ไม่ต้องกังวลน่า” รสาบอกพยาบาลรุ่นน้อง และบอกตัวเองด้วย `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* (มีต่อค่ะ ^^) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 20:59:49

ความคิดเห็นที่ 2 “พรุ่งนี้คุณวินทร์จะไปดรีมเวิลด์หรือครับ โอ...” คนขับรถหันมาถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ ตามด้วยอาการอมยิ้ม “มีอะไรเหรอน้าเชิด ผมเห็นนะ ว่าน้าเชิดแอบอมยิ้ม” “โธ่ ก็ถ้าคุณวินทร์อายุซักสิบขวบแล้วร้องว่าอยากไปเที่ยวสวนสนุก ผมจะรีบพาคุณวินทร์ไปแต่เช้าเลยครับ แต่นี่คุณวินทร์อายุตั้งสามสิบกว่าแล้ว แถมยังจะขับรถไปเองอีก ผมอมยิ้มเพราะแอบคิดว่าทำไมหนอ คุณผู้หญิงถึงได้ปล่อยให้คุณวินทร์เก็บกดมานานขนาดนี้” คราวนี้นายน้อยของน้าเชิดหัวเราะขึ้นมาบ้าง  “แล้วกัน น้าเชิด ผมไม่ได้เก็บกดนะครับ...ก็แค่ลองหาที่นัดแปลกๆดู...” “... กับเด็กสาวมัธยมหรือครับ” เชิดสันนิษฐานตามสถานที่นัดพบ “ไม่ใช่เลย น้าเชิด เค้าน่าจะอายุประมาณยี่สิบกว่าๆ แล้วล่ะ เป็นพยาบาลสาว ตอนแรกผมมองว่าสวยเลยแอบถ่ายรูป ต่อมาปรากฏว่าดุชะมัด” “ดุเหมือนคุณผู้หญิงน่ะหรือครับ” “ฮ่าๆ ประมาณนั้นแหละครับ บางทีเจ้าหล่อนมองผมเหมือนมองเด็กสิบขวบเสียด้วยซ้ำ ชอบทำตัวแก่กว่าวัย แถมเข้าใจผิดว่าผมเป็นนักข่าวแล้วจะมาทำเรื่องฟ้องโรงพยาบาลโน่นนี่นั่น คนอะไรจะเครียดได้ปานนั้น ผมเลยซ้อนแผน บังคับให้ไปสวนสนุกเสียเลย” คนขับรถมีสมาธิกับการบังคับพวงมาลัย แต่ก็ให้ความสนใจกับเนื้อหาที่กำลังสนทนากับเจ้านายหนุ่ม "เธอไม่รู้สินะครับ ว่าคุณวินทร์เป็นถึงประธานบริษัท ไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าดุคุณวินทร์หรอกครับ" "อืม แต่เขาเข้าใจผิดเองนะน้าเชิด ไว้เจอกันพรุ่งนี้ก่อน ผมจะบอกความจริงกับเขาเสียที" "ดีครับ การโกหกถึงจะเป็นเรื่องเล็ก แต่ทำบ่อยเข้าก็ลุกลามจนกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้นะครับ" "โธ่ น้าเชิดก็มาดุผมอีกคน" “ครับ ขออภัยขอรับ" คนขับรถเก่าแก่พูดพลางยิ้มพลาง ไม่ได้รู้สึกผิดจริงจังนัก คนฟังก็มิได้ถือสาแต่ประการใดเช่นกัน "กลับเข้าประเด็นดีกว่าครับน้าเชิด บอกทางผมมาเสียดีๆ” “ดรีมเวิลด์น่ะหรือครับ... อยู่แถวๆ รังสิตคลองสามครับ เอาอย่างนี้ดีกว่า คุณวินทร์ไปอยู่เมืองนอกมานาน ผมกลัวจะไม่คุ้นกับถนนเมืองไทย ผมขับรถพาคุณวินทร์ไปถึงรังสิตคลองสองแล้วปล่อยผมลงที่วัดริมคลองแถวนั้น คุณวินทร์จะได้ไม่ต้องขับรถต่อไปไกลมาก ส่วนถ้าคุณวินทร์จะไปต่อที่ไหน หรือจะเรียกให้ผมไปขับรถให้ตรงจุดไหน ผมก็นั่งแท็กซี่ไปรับ ดีไหมครับ” “ดีครับ สมกับเป็นน้าเชิดจริงๆ รู้ใจผมทุกเรื่อง” นายน้อยเอนกายพิงเบาะหลังรถอย่างสบายใจ ครู่หนึ่งจึงเปลี่ยนเรื่องไต่ถาม “ว่าแต่น้าเชิดจะไปวัดไหนฮะ ไม่ใช่ผมไปเที่ยวกลับมา น้าเชิดจะหนีไปบวชเสียแล้ว” มองผ่านกระจกตรงที่นั่งคนขับ นายน้อยอาจเห็นแววตาของบ่าวฉายแววสงบเย็นล้ำลึกแต่ก็แฝงไว้ด้วยความอาทร “ยังหรอกครับ รอให้คุณวินทร์ของผมเป็นฝั่งเป็นฝาเสียก่อน” สดับเสียงจริงจัง วินทร์จึงกลับมานั่งตัวตรงอีกครั้ง “น้าเชิดพูดจริงๆ รึ” “ขอรับ” คนขับรับคำหนักแน่น ชายหนุ่มยิ้มพร้อมแววตาฉงน เดือนปีล่วงผ่าน อาจทำให้หลายสิ่งเปลี่ยนไป แต่ความเปลี่ยนแปลงที่น่าฉงนของคนขับรถเก่าแก่ที่บิดาเป็นผู้ชุบเลี้ยง คือจากชายฉกรรจ์ท่าทางขึงขัง ไม่พูดไม่จา กลายเป็นชายสูงวัยที่อ่อนน้อม มีชีวิตชีวา และเป็นธรรมชาติมากขึ้น ผู้เป็นบ่าวเหมือนจะรู้ว่านายมีข้อสงสัย จึงอธิบายให้โดยไม่ต้องไต่ถาม “ตั้งแต่คุณวินทร์ไปเรียนเมืองนอก ผมก็มีเวลาว่างมากขึ้น มีอยู่วันหนึ่ง มีเทศกาลงานบุญอะไรสักอย่าง ผมไปเดินเล่นที่สนามหลวงแล้วได้ซีดีธรรมะมาแผ่นหนึ่ง เอาไว้เปิดฟังระหว่างขับรถไปรับนายผู้หญิง ฟังซ้ำๆ อยู่แผ่นเดียวอย่างนั้นแหละครับ หัวจิตหัวใจมันก็เริ่มเห็นความจริงของชีวิตมากขึ้น อยากเข้าวัดเข้าวาตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา” “มิน่าล่ะ คุณแม่ถึงได้บ่น ว่าน้าเชิดชอบชวนเข้าวัด คุณแม่ฉิวน่าดูเลย คงคิดว่าน้าเชิดหาว่าคุณแม่แก่ลงทุกวัน สมควรเข้าวัดเข้าวา ที่แท้เป็นเพราะน้าเชิดซึ้งถึงรสพระธรรมและอยากชักชวนคุณแม่เข้าวัดเองต่างหาก” “ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ตอนส่งผมลงวัดที่คลองสอง คุณวินทร์จะลองแวะเข้าไปกราบพระด้วยกันก่อนไหมล่ะครับ” คนถามเชิญชวนโดยมิได้บังคับ นายน้อยจึงขานรับอย่างอารมณ์ดี “เอาสิน้าเชิด ผมว่าก็เข้าทีดีเหมือนกัน” `•.,¸,.•*¯`•.,¸,.•* (มีต่ออีกค่ะ) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 21:01:29

ความคิดเห็นที่ 3 บรรยากาศภายในวัดดูร่มรื่น ยิ่งเดินลึกเข้าไปด้านหลังก็เหมือนผู้เดินผลุบหายเข้าไปในอีกมิติหนึ่ง เสียงรถราที่วิ่งผ่านถนนหน้าวัดเริ่มเบาลง มีเสียงนกร้องจากบนต้นไม้ที่ขึ้นอยู่รกครึ้ม รสาเดินเลียบไปตามแนวกำแพงที่ทาสีเหลืองยาว ปรากฏช่องโพรงเรียงเป็นตับ บางช่องเป็นโพรงโล่ง บางช่องถูกปูนโบกทับ เพื่อบรรจุอัฐิหรือกระดูกผู้ตายอยู่ภายใน บางช่องมีแผ่นกระเบื้องสลักชื่อและรูปถ่ายผู้ตายปิดทับ หญิงสาวเดินไปสักพักก็ทรุดตัวลงนั่งที่มุมหนึ่ง พนมมืออธิษฐานในใจก่อนวางช่อดอกไม้ไว้บนแท่นหน้าช่องของกำแพงนั้น  เบื้องหน้าของหญิงสาวเป็นรูปของผู้ตายที่ปิดบนแผ่นกระเบื้อง หน้าตาหญิงสาวในรูปนั้นละม้ายคล้ายคลึงกับผู้มาวางดอกไม้ไม่มีผิดเพี้ยน รสามองดูรูปนั้นคล้ายมองภาพในกระจก บังเกิดความรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาแวบหนึ่งคล้ายมีเงาสะท้อนจากแววตาในรูปส่งยิ้มทักทาย หญิงสาวรีบถอนสายตาจากรูป จึงพบว่าอนัลยานีเองก็นั่งพนมมืออยู่ข้างๆ “อะ แอนี่หรอกเหรอ...” “ฮื่อ... พี่สาอยากให้เป็นใครล่ะคะ” “จะเป็นใครก็ไม่อยากเจอทั้งนั้นแหละ นี่ในวัดนะ ยังตามมาได้อีก” รสาบ่นอุบ “ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ ในวัดนี่แหละ วิญญาณเต็มไปหมด พี่สาอยากเห็นไหมล่ะ มา...” อนัลยานียื่นแขนเหยียดยาวอย่างเชื้อเชิญ รสาจินตนาการไม่ถูกว่าถ้าจับมือน้อยๆนี้แล้วเห็นบรรดาวิญญาณที่มีอยู่เต็มไปหมดอย่างที่คู่สนทนาพูดถึง คงจะหาทางหนีทีไล่ลำบาก เพราะเวลานี้ก็ถอยร่นจนมาติดกำแพงแล้ว “ไม่เอาดีกว่า พี่ไม่ได้อยากรู้อยากเห็นขนาดนั้นนะ” “ฮิฮิ” เด็กสาวเห็นท่าทางตื่นๆของรสาแล้วยิ้มขัน “ว่าแต่พวกเขาเป็นวิญญาณที่มาจากไหนกันล่ะ วนเวียนอยู่ในนี้ หรือมาจากที่อื่น” รสาขยับตัวลุกขึ้นเดินออกจากกำแพงไปยังศาลาเล็กๆ ที่จัดไว้ให้ญาติโยมรอถวายภัตตาหารพระ ระหว่างเดินก็สื่อสารกับร่างล่องหนไปในใจ “วนเวียนอยู่ในนี้ก็เยอะค่ะ พวกที่ญาติเอากระดูกมาฝากไว้ ให้วิญญาณเขาได้ฟังธรรมในวัดระหว่างที่รอไปผุดไปเกิด บ้างก็ไปเกิดเป็นเทวดาแล้วหาที่ฟังธรรมไม่ได้ ก็จำแลงกายลงมาทำบุญบ้าง ฟังธรรมบ้าง โน่นนี่นั่น” “แปลว่าวิญญาณที่อยู่ในวัดก็เป็นวิญญาณดีๆทั้งนั้นสินะ” “ฮืม ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ เหมือนคนเรานี่แหละ คนที่เข้าวัดบางทีก็ไม่ใช่คนดีเสมอไป อย่างบางทีมีกุฏิร้างๆ วิญญาณฉวยโอกาสก็พากันไปนอนกลิ้งอยู่ตามกุฏิ พอมีพระเณรเถรชีเข้าไปอยู่ ถ้าใจไม่แข็งพอก็โดนวิญญาณพวกนี้หลอกให้ตกใจกลัวแผ่นแน่บกันอยู่บ่อยๆ” “แปลกดีเหมือนกันนะ อันที่จริง อย่างวิญญาณของแอนี่ที่พี่เห็น ก็เป็นสสารที่ลอยไปลอยมาไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นต้องมาแย่งที่อยู่กับคนเลย” “วิญญาณบางพวก ก็ยังไม่ทิ้งนิสัยคนนี่คะ ยังอยากเป็นคน ยังอยากอยู่แบบคนอยู่” “แอนี่ล่ะ ยังไม่อยากกลับร่างตัวเองอีกหรือ” วกกลับมาคำถามแทงใจ เด็กสาวส่ายหน้า “อยากไปเที่ยวดรีมเวิลด์กับพี่สาในร่างนี้ก่อน” ฟังคำตอบนี้แล้วรสาถึงกับถอนหายใจ “เฮ้อ...”  แต่แล้วก็ใจอ่อน  “ก็ได้” “ฮิฮิ ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วนี่นา พี่สาสัญญาแล้วนี่” อนัลยานียิ้มภูมิใจ “แต่รออีกสักพักนะ พี่จะเข้าไปกราบพระและไปหาแม่ชีเสียหน่อย แอนี่ไปด้วยกันไหม” คราวนี้เด็กสาวย่นจมูก “ไม่เอาล่ะ แอนี่ไปรอข้างนอกก็ได้ แต่พี่รสาห้ามเบี้ยวนะ อีกครึ่งชั่วโมง ดรีมเวิลด์จะเปิดแล้ว” “โธ่ เข้าประตูทีหลังชาวบ้านบ้างก็ได้ นัดตั้งบ่ายโมง” “นั่นล่ะ แต่ถ้าไม่เตือนเสียก่อน พี่สาจะคุยกับแม่ชีนานเกินไป อย่าลืมว่าเค้ารออยู่นะ” “อื้ม” รสาพยักหน้ายิ้มให้ก่อนที่ร่างของอนัลยานีจะหายแวบไปโผล่หน้าประตูวัด เป็นเวลาเดียวกับที่รถซีดานขนาดกลางคันหนึ่งแล่นสวนเข้าไปจอดที่ลานจอดรถ -โปรดติดตามตอนต่อไป- จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 21:04:16

ความคิดเห็นที่ 4 คุยนอกเรื่องค่ะ ('',) + + + + + + + โหวต รสา (ดูจากรูปอย่างเดียว อิอิ ^^) จากคุณ : KTH (KTHc) รอบนี้เลยจัดรสาให้ภาพใหญ่เลยค่ะ ^____^ + + + + + + + อ่านไปเรื่อย ๆ มาเรียง ๆ เลยเฉียง ๆ ไม่รู้ว่าโหวตให้ใครดี ขอโหวตให้คนเขียนก็แล้วกันครับ จากคุณ : ravio   ขอบคุณค่ะ ^____^ + + + + + + + น่าจะฟ้องกระทรวงแรงงานนะ ใครเป็นเจ้าของกิจการโรงพยาบาลนี้ ให้ทำงานหนักไม่ได้กินข้าว จนเป็นลมเป็นแล้งไปซะแล้ว จากคุณ : เซโก้4 รสาไม่กินเองน่ะค่ะ งานแบบนี้จะไม่ fix เวลากิน เวลานอน เคยเห็นหลายคน บางทีเครียดๆก็ไม่กิน ไม่นอน ก็อยู่ได้กันวันสองวันก็มี แต่หลังจากนั้นอย่ามายุ่ง จะนอน หรือไม่ก็จะกินทีเดียวหลายๆๆจานไปเลย อยากเขียนให้นางเอกมีเหตุผลในการเป็นลมต่อหน้าพระเอกแบบไม่น่าเกลียดด้วย เลยออกมาในรูปแบบนี้น่ะค่ะ ^__^' (สรุป ต้องโทษคนเขียน แหะๆ) + + + + + + + สารภาพผลโหวตของตัวเอง ตอนแรก โหวตให้หนูแอนี่ แต่พอผลโหวตออกมา ปรากฏว่า ไตรรัตน์ ยังไม่มีใครโหวต ให้เลย ก็เลยลองสุ่มเลือกโหวตใหม่ ไปเลือกให้ ไตรรัตน์ 555 ทำได้ด้วย ตอนนี้ ไตรรัตน์ก็เลยมีคนโหวตให้ 1 คน คือเราเองแหละ อิอิ คะแนนสงสาร (ไตรรัตน์ ไม่ต้องน้อยใจนะ ไม่มีใครรัก ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรารักเอง ฮ่า ฮ่า ) ------------- มาคุยเนื้อเรื่องกันบ้าง อยากตำหนิคนเขียนมากเลย ว่า...ทำไมต้องมาจบตอนสำคัญๆ ทุกทีเลย อ่านเพลินดี สนุก อยากอ่านต่อไวๆ  คนเขียนขยันหน่อยนะ รีบเอาตอนหน้ามาลงด้วย ----------------- ปล. สวัสดีทุกๆ คนสมาคมคนกินหนูนู เอ้ย ไม่ใช่ คนกินแมว ต่างหาก อิอิ ------------------ ปล.สุดท้าย     กิ๊ฟ มันหมดอ่ะคุณรุริกะ  ไม่งั้นคุณรุริกะได้ไปแล้ว ให้หมดแม็คเลย 3 คะแนน  :-) จากคุณ : ดินสอสีน้ำ   ดีใจแทนหมอไตรรัตน์ และขอบคุณคุณดินสอสีน้ำค่ะ ^___^ รอบนี้จบตอนไม่สำคัญเท่าไรนัก คุณดินสอไม่บ่นแล้ว ('',) + + + + + + + ช่วยรับคนเป็นลมด้วยจ้า อุ๊ยในอ้อมแขนเค้าอะป่าว จากคุณ : สวนใส แฮ้.... สวัสดีคุณสวนใสค่ะ ^_____^ มาช่วยรับรสาไว้ในอ้อมอกอ้อมใจอีกคน เยๆ (^_^)v + + + + + + + อร๊ายยย รู้สึกผิดที่ความอยากรู้ของตัวเองทำคุณรุริกะวุ่นวาย ต้องขออภัยบวกด้วยคำขอบคุณนะคะ แหะ ๆ ตอนนี้พระรองมาแบบเท่ ๆ รับคะแนนไปจมหู และเหมือนจะเริ่มเห็นเค้าคู่แข่งนางเอกแล้วด้วย หุ ๆ จากคุณ : จันทร์พันฝัน   ไม่วุ่นวายเลยค่ะคุณจันทร์ ชอบเสียอีก มีคนช่วยใส่ใจรายละเอียดของนิยายให้มากขนาดนี้ ^___^ + + + + + + + ถัดจากนั้น ขอบคุณขวดน้ำหอมสวยๆจากคุณแพรวดาว (ไม่รู้กลิ่นอะไรบ้าง แฮ่ๆ) ขอบคุณภาพกะเหรี่ยงคอยาวน่ารักๆจากแฝดพี่ (ตกลงจะได้น้ำหอมจากแฝดน้องตอนไหนไม่รู้เนอะคะ ^^) ขอบคุณภาพอาหารอร่อยๆหลากหลาย แถมพร้อมเดลิเวอรี่จากหนูนู ^___^ ขอบคุณสาวๆที่มาวิ่งเล่น ไม่ว่าจะเป็น คุณดินสอสีน้ำ(แฝดพี่) คุณแพรวดาว(แฝดน้อง) คุณแอนู ที่ทำให้กระทู้มีชีวิตชีวาขึ้น แต่หลังจากนี้ ไม่รู้ว่าจะเหงากันไปอีกนานแค่ไหนนะคะ ('',) ขอบคุณน้ำใจที่แบ่งปันมาให้ด้วยกิ๊ฟน่ารักๆ จากคุณๆ ดังนี้นะคะ : GTW, เซโก้4, npuiy, จันทร์พันฝัน, zoi, สวนใส ขอบคุณทุกเสียงโหวตด้วยค่ะ (^_^)b แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 54 15:37:41 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 21:06:59

ความคิดเห็นที่ 5 กันท่า จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 21:08:42

ความคิดเห็นที่ 6 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! คนแรก จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 21:10:20

ความคิดเห็นที่ 7 หลงมา(ตามเคย) ค่ะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 21:31:35

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านจบแล้วค่ะพี่สาว ฝาแฝดเกิดมาคู่กัน ถ้ามีอีกคนหนึ่งไป อีกคนก็คงจะว้าเหว่นะคะ เศร้าจิต ปล. หวัดดีค่ะคุณสีน้ำฟ้า จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 21:36:13

ความคิดเห็นที่ 9 "วิญญาณฉวยโอกาสพากันไปกลิ้งเล่นในกุฏิ" โห เห็นภาพเลย:) "โธ่ เข้าประตูทีหลังชาวบ้านบ้างก็ได้" อิอิ เราก็เป็นคนที่ชอบรอเข้าเหมือนกัน(โดนใจ) จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 22:22:05

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านตอนนี้รู้สึกว่าเรื่องเดินหน้าไปเร็วดี คงเป็นเพราะลงยาวๆ ต่อกันไปและการเดินเรื่องที่ไม่ยืดๆ^^ คำว่ากลิ้งเล่น ทำให้นึกถึงคนแถวนี้^^ #6 รวดเร็วเป็นความเร็วแสงเชียวนะ รู้ไหมว่าคลาดกันนิดเดียวเท่านั้น ขอบอก ^^ แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 54 22:41:27 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 22:37:34

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีชาวโลกที่รัก ขออนุญาตคุณริกะรบกวนพื้นที่ส่งจดหมายลาพักร้อนแบบไม่มีกำหนด คงไม่ได้มาวิ่งเล่นทำกระทู้เลอะสักพักหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่าจะถึงเมื่อไหร่ หวังว่าคงยังไม่ลืมกันไปก่อนนะคะ (หรือจะลืมก็ไม่เป็นไรค่ะ ... ยอม) ดูแลตัวเองกันด้วยนะคะ น้องนกเต็นกระเด็นออกจากไทยไปหมดหรือยัง เปียกฝนก็รีบอาบน้ำสระผม หายาทาน ดื่มน้ำเยอะๆ พักผ่อนมากๆ เขียนนิยายก็อย่าเครียด อย่ากดดัน สร้างสรรค์ผลงานด้วยความสุข สุขทั้งผู้เขียนและผู้อ่าน เค้าเคยผ่านมาและแวะพัก เก็บเกี่ยวสิ่งดีๆ จากน้องๆ พี่ๆ ที่นี่ตลอดมา แต่ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา อาจไม่ได้เอ่ยลารายบุคคล แต่ขอบอกรวมๆ เลยแล้วกันนะคะ ที่แห่งนี้ เป็นเหมือนบ้านอีกหลังหนึ่ง ที่อบอุ่น สนุกสนาน มีรอยยิ้มและอิ่มเอมใจกลับออกไปทุกครั้งที่แวะเข้ามา จะคิดถึงทุกคน กับมิตรภาพดีๆ นี้ตลอดไปนะคะ จนกว่า...งานเลี้ยงจะเริ่มขึ้นใหม่ !!! จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 22:47:39

ความคิดเห็นที่ 12 ^ ^ อ้าว แฝดน้อง ดังแล้วแยกวงนี่ 555 (ล้อเล่น) จะทิ้งกันไปไหน...แต่ด้วยเหตุผลใดก็ตาม....อยากให้รู้ว่า คิดถึง นะ และคงยากที่จะลืม...กลับมาเร็วๆล่ะ...รออยู่เสมอ.. ''''''''''''' แล้วนี่ รสา จะไม่เจอกับ นักข่าวตัวปลอม ในวัด ก่อนไปเดินเล่น ดรีมเวิลด์ หรือค่ะนั่น :-) แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 54 23:03:19 จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 23:02:10

ความคิดเห็นที่ 13 13 / ไปนอนนะคะทุกคน บายๆ :) จากคุณ : ดินสอสีน้ำ เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 23:17:19

ความคิดเห็นที่ 14 อ้าว คุณแพรวดาวไม่อยู่คุณแอนูคงเหงาลงไปเยอะเลย พวกเราจะรอคุณแมวดาวกลับมานะครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 2 ส.ค. 54 23:39:53

ความคิดเห็นที่ 15 รับอรุณด้วยรสาของพี่อ้อค่ะ ปล.อ่านจดหมายของคุณแพรวดาวแล้ว แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จะรอคุณแพรวดาวกลับมานะคะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 03:12:36

ความคิดเห็นที่ 16 อะไรคะคุณจี มาพาดพิงเค้าได้ยังไงเนี่ย ว่าแต่คุณแพรวดาวจะทิ้งเค้าไปไหนง่า แง้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ยอมนะ เค้าคงคิดถึงคุณเพรวดาวมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่าหายไปนานนะคะ เค้าจะรอ...รอทุกวัน...นอจนกว่าคุณแพรวดาวจะกลับมา...และหากถึงวันนั้นเมื่อไหร่ จะกอดเอาไว้ ไม่ให้หายตัวไปไหนได้อีก ถ้าคุณแพรวดาวไม่อยู่ เค้าก็เหงาอย่างที่คุณจีบอกล่ะ แต่ไม่เป็นไร เค้ายังมีพี่จ๋าว...คุณจี...คุณโส่ย...แฝดพี่...คุณอรุสา...และคนอื่น ๆ อีกมากมายที่จะให้เค้าออดอ้อน (รึป่าว?) ไม่เป็นไรค่ะ เค้าอยู่ได้ งืออออออออออออออออออ ปล. ตื่นมาร้องไห้แต่เช้าเลย แง้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อรุณสวัสดิ์ทุกคนค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 06:03:31

ความคิดเห็นที่ 17 เอ๋.................................. ตอบจดหมายน้อยคุณแพรวดาวก่อนนะคะ  ภาษิตจีนว่า ส่งกันพันลี้ยังต้องจาก แต่กระนั้น ระยะทางที่เดินตามไปส่งกัน ก็บอกได้ถึงความรักและหวังดีที่มีให้ ซึ่งคุณแพรวดาวก็คอยประคับประคองน้องๆพี่ๆ ให้เดินไปด้วยกันอย่างมีน้ำใจไมตรีมาตลอด แต่ว่า... รักกันไม่จริงนี่นา!!! เฟรี่ยังไม่จบ โคม่ายังไม่ถึงไหน ออฟฟิศเฮี้ยนตอนหน้าไม่รู้จะเขียนถูกหรือเปล่า ไหนจะไซโคโฮเต็ลก็ยังไม่ได้เริ่ม ดังนั้น ให้หลบไปพักได้ค่ะ แต่ห้ามเกิน 7 วัน เย่ๆๆๆ  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 06:30:26

ความคิดเห็นที่ 18 คุณแพรวดาว หลบไปพักได้ไม่เกิน 7+/-1 วันนะ อิอิ ใส่ค่าเผื่อให้ด้วย... ไม่มีคุณแพรวดาว ก็เหมือนข้าวผัดปูที่แม่ค้าลืมให้มะนาว กะน้ำปลาพริก อาจพอกินได้แต่ไม่กลมกล่อม:) จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 07:07:40

ความคิดเห็นที่ 19 หิ้วโดนัทมาเยี่ยมไข้ ให้กินแกล้มน้ำตา โดนัทสดใหม่ในตอนนั้น แต่เก็บเอาไว้นานแล้ว ความสุข ผมเข็นรถนั่งของเด็กหญิงตัวน้อยไปจอดอยู่ตรงบริเวณที่นั่งพักรอของแผนกรังสีรักษา ผมรู้ว่าเธอป่วยด้วยโรคมะเร็งบางอย่าง และกำลังได้รับการรักษาด้วยการฉายรังสี บนใบหน้าของเธอมีเส้นสีดำที่ถูกตีกรอบเอาไว้เพื่อบ่งบอกตำแหน่งที่จะฉาย แต่พวกมันไม่ได้ต่อเนื่องกันทั้งหมดมีเส้นบางส่วนขาดหายไป ผมคิดว่ามันคงเป็นเพราะเธอยังต้องสวมหน้ากากประหลาดแบบที่ผมเคยเห็นด้วย หน้ากากที่ทำขึ้นจากพลาสติกชนิดพิเศษที่สามารถยืดได้เมื่อนำไปแช่ในน้ำร้อน ทำให้เข้ากันได้พอดีกับศีรษะของแต่ละคน เส้นส่วนที่ขาดหายไปนั้นคงอยู่บนหน้ากากของเธอ เธออายุเก้าขวบ แต่ดูตัวเล็ก และผอมบางมาก ศีรษะของเธอล้านเลี่ยน แต่สวมหมวกปิดเอาไว้ ผมคิดว่ามันคงไม่ได้เกิดจากการฉายรังสีเพียงอย่างเดียว บางทีเธออาจจะได้รับยาเคมีบำบัดร่วมด้วย การรักษาด้วยวิธีการใส่สารเคมีที่เป็นพิษเข้าไปในร่างกายของคนไข้เพื่อทำลายเซลมะเร็งเล็กๆ ที่กระจายอยู่ทั่วร่างกาย แม้เคมีบำบัดจะมีความก้าวหน้าขึ้นมาก แต่มันก็ยังคงมีข้อเสียที่ยิ่งใหญ่อยู่เหมือนเดิมนั่นคือความเป็นพิษของตัวมันเอง พวกมันไม่ได้เพียงแค่ฆ่าเซลมะเร็ง แต่ยังทำลายเซลของร่างกายที่ดีไปด้วย จึงก่อให้เกิดผลข้างเคียงที่ไม่พึงประสงค์ และเป็นข้อจำกัดที่ทำให้บางครั้งต้องหยุด และยอมพ่ายแพ้ให้แก่เซลมะเร็ง ไม่เช่นนั้นสารเคมีพวกนี้ก็จะฆ่าพวกเขาไปเสียก่อน “ฝากน้องเจี๊ยบ แป๊บหนึ่งนะคะ ฉันจะไปจ่ายค่าฉายแสงก่อน” แม่ของเด็กหญิงพูดทิ้งท้ายก่อนเดินจากไป พวกเราพบกันมาหลายครั้งแล้ว เธอยังเคยชวนผมพูดคุยบ้าง แต่ผมก็แค่ตอบไปตามมารยาทเท่านั้น ผมไม่ค่อยชอบที่จะไปรับรู้เรื่องราวของใครๆ ผมเองก็มีความทุกข์อยู่มากพอแล้ว จึงไม่อยากจะหาความทุกข์ของใครมาเพิ่มเติมให้หนักหัวใจขึ้นไปอีก ความจริงผมไม่อยากจะอยู่แถวนี้นานนัก ผมอาจถูกหาว่าอู้งาน และบรรยากาศของผู้คนที่นั่งอยู่แถวนี้ก็ไม่ค่อยจะดีนัก คนไข้ที่เป็นมะเร็งนั้นมีทั้งผู้ชาย ผู้หญิง มีตั้งแต่เด็กจนแก่ เรียกได้ว่ามีครบทุกเพศ ทุกวัยเลยทีเดียว และพวกเขาส่วนใหญ่มีลักษณะบางอย่างร่วมกัน มันฉายชัดอยู่บนใบหน้าของพวกเขา บางคนอาจจะบอกว่ามันคือ ความไม่รู้ กลัว ท้อแท้ ปฏิเสธ หลอกตัวเอง เข้าใจ ปลง ฯลฯ แต่ผมเรียกมันว่า 'ความพ่ายแพ้ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง' แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นแบบนั้น หากพวกเขายังสามารถรักษาให้หายได้ พวกเขาจะมีอีกสิ่งหนึ่งแทน สิ่งซึ่งอาจเรียกได้ว่า 'ความหวัง' และผมไม่ชอบทั้งสองอย่างนั้น โดยเฉพาะเวลาที่พวกมันมาอยู่ด้วยกันแบบนี้ น้องเจี๊ยบเอื้อมมือมาสะกิดผมพร้อมกับยิ้มให้ รอยยิ้มของเธอทำให้ผมสะอึก “พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมทำหน้าบึ้งแบบนั้น” “...ไม่มีอะไรหรอกครับ” ผมตอบสั้นๆ ไม่อยากทำให้บทสนทนานี้ยืดเยื้อออกไปกว่าที่ควรจะเป็น “พี่ต้องยิ้มให้บ่อยๆ นะคะ คุณแม่บอกเสมอว่าให้ยิ้มทุกเวลา แล้วเราจะมีความสุข” “ครับ” ผมนึกสงสัยว่าทำไมแม่ของเธอจึงหายไปนานนัก บางทีอาจเป็นเพราะวันนี้เป็นวันจันทร์ เป็นวันที่มีคนไข้มาโรงพยาบาลมากที่สุด ซึ่งผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนั้น เด็กน้อยยังคงมองผมด้วยดวงตาที่ดูโตผิดปกติ อาจเป็นเพราะแก้มตอบ ไม่มีผม และตัวที่เล็กของเธอ จึงทำให้มันดูเป็นแบบนั้นก็เป็นได้ ดูเหมือนว่าเธอคงยังไม่ยอมหยุดง่ายๆ “วันหนึ่งๆ พี่มีความสุขตอนไหนบ้างคะ” “ก็...ตอนที่ได้พักสบายๆ มั๊ง” “แล้วพี่ได้พักแบบนั้นสักวันละกี่ชั่วโมงคะ” “ก็แล้วแต่นะ...อาจจะวันละซักชั่วโมงสองชั่วโมง” แต่ในใจผมคิดว่ามันอาจจะน้อยกว่านั้น บางวันมันอาจจะไม่มีเลยก็เป็นได้ เพราะบางวันผมจะถูกความคิดบางอย่างเกาะติดพัวพันจนอาจจะมีเวลาที่ว่างเว้นจากพวกมันรวมกันแค่ไม่กี่นาทีก็เป็นได้ “แม่บอกว่าถ้าหนูมีความสุขตลอดเวลา หนูก็จะมีความสุขเท่าๆ กับทุกคนบนโลกใบนี้ บางทีอาจจะมากกว่าด้วยก็เป็นได้...ไม่ว่าหนูจะมีเวลาเหลืออยู่อีกเท่าไรก็ตามที” ดูเหมือนว่าการพูดคุยจะวกเข้ามาสู่ประเด็นที่ผมไม่อยากได้ยินจนได้ แต่ถึงเธอไม่พูดออกมาผมก็พอจะเดาเรื่องนี้ได้อยู่แล้ว ผมไม่รู้ว่าพวกเพื่อนร่วมงานจะเป็นเหมือนกับผมหรือเปล่า ผมทำงานเป็นคนเข็นเปลมานานแล้ว และบ่อยครั้งผมสามารถบอกได้ว่า ผมจะไม่ได้เห็นคนไข้ที่กำลังเข็นอยู่นี้อีก บางครั้งคนไข้บางคนก็แสดงให้เห็นด้วยว่าเขาเองก็รู้ตัวเช่นเดียวกัน “แม่บอกว่าถ้าหนูมีความสุข แม่และคนอื่นๆ ก็จะมีความสุขเช่นกัน หนูจึงยิ้มได้เสมอ ไม่ว่าการรักษามันจะทำให้หนูเจ็บมากขนาดไหน หนูก็จะยิ้มเสมอ” ผมมองดูรอยยิ้มของเธอ และเชื่อว่าเธอคงทำได้อย่างที่พูดจริงๆ ผมพยายามปิดปากของตัวเองเอาไว้ เธอเป็นเพียงแค่เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่เจ็บป่วยจนไม่อาจรักษาให้หายขาด ความพยายามทั้งหมดที่พวกเขาทำก็แค่ยื้อชีวิตน้อยๆ นี้ให้ยาวนานที่สุดเท่านั้น และแม่ของเธอก็พยายามทำให้เธอมองโลกในด้านบวก ไม่มีอะไรผิดในเรื่องนี้ ไม่มีอะไรผิดผมพยายามย้ำกับตัวเอง “...น้องเจี๊ยบครับ” ดวงตากลมโต และรอยยิ้มที่มองมานั้น แทนที่จะหยุดปากของผม พวกมันกลับยิ่งผลักดันให้สิ่งที่ผมพยายามจะเก็บเอาไว้ท่วมทะลักออกมา “น้องเจี๊ยบมีความสุขจริงหรือครับ” “ก็จริงสิคะ” “พี่หมายถึง ลึกๆ ลงไปแล้วน้องเจี๊ยบมีความสุขหรือครับ ที่ต้องมาโรงพยาบาลเกือบทุกวัน มาทำอะไรพวกนี้ ที่ทำให้ต้องเจ็บตัว รู้สึกไม่สบายมากขึ้นแบบนี้” ผมอยากจะยกมือขึ้นมายัดใส่ปากตัวเอง แต่มันคงไม่ทันแล้ว ผมไม่ควรจะอยู่กับเธอตามลำพังมาตั้งแต่แรก รอยยิ้มนั้นยังคงอยู่ แต่มันสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด “...แต่คุณแม่บอกว่าถ้าหนูทำตัวว่ามีความสุข ทุกคนก็จะมีความสุข รวมทั้งตัวหนูเองด้วย” “แล้วน้องเจี๊ยบมีความสุขจริงๆ หรือเปล่าล่ะครับ” เธอเงียบไปพักหนึ่ง รอยยิ้มที่เคยมีค่อยๆ สลายหายไป ก่อนที่เธอจะส่ายหน้าในที่สุด “แต่น้องเจี๊ยบ...อยาก...อยากให้คุณแม่กับทุกคนมีความสุขนี่คะ” “...บางครั้งการร้องไห้ และบอกกับคนอื่นๆ ว่าเราเป็นทุกข์ ก็อาจจะดีกว่าการแกล้งทำเป็นมีความสุขก็ได้นะครับ ให้คนอื่นได้รับรู้ความรู้สึกของเราบ้าง ให้คนอื่นได้แบ่งปันมันไปบ้าง” เธอจ้องหน้าผม และฟังอย่างตั้งใจ ผมถอยไม่ได้แล้วตอนนี้ “ถ้าน้องเจี๊ยบไม่ได้รู้สึกจริงๆ ว่าตัวเองมีความสุขก็ไม่จำเป็นต้องแกล้งทำเป็นยิ้ม ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องไปเลย บอกคุณแม่ไปตรงๆ ว่าน้องเจี๊ยบไม่มีความสุขที่ต้องทำแบบนี้ บอกให้ทุกคนเข้าใจ ให้พวกเขาได้รู้ แสดงความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองออกมา” “แต่ว่า...คุณแม่...” 'แม่ของเธอไม่ผิด เธอทำในสิ่งที่เธอคิดว่ามันถูกต้องและดีที่สุด' เธอก็แค่อยากเห็นลูกของตัวเองมีความสุข ใครกันจะอยากให้ลูกสุดที่รักเอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญ จมอยู่กับความทุกข์ แต่การที่ไม่แสดงมันออกมา ก็ไม่ได้หมายความว่าเด็กคนนั้นจะไม่ได้เป็นทุกข์เสียหน่อย “ถ้าอยากร้องไห้ ก็ร้องไปเลย ร้องให้ทุกคนเข้าใจ ร้องไห้ให้เต็มที่...จนกว่าน้องเจี๊ยบจะสามารถยิ้มออกมาจากภายในได้ ยิ้มจริงๆ ที่ไม่ใช่แค่ทำให้คนอื่นดู ยิ้มด้วยความรู้สึกเป็นสุขที่อยู่ข้างใน” “...ทำแบบนั้นจะดีหรือคะ” 'นั่นสิ มันจะดีจริงหรือ' ใครกันล่ะที่จะให้คำตอบได้ แต่จะทำอย่างไรได้ มันคือความคิดของผม และผมก็ได้พูดออกไปแล้ว เธอยังเป็นเพียงแค่เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง และผมอาจจะทำให้ช่วงเวลาสุดท้ายในชีวิตของเธอจบลงอย่างไม่สวยงามก็เป็นได้ ผมหลับตาลง “...ลืมคำพูดของพี่ไปเถอะ...เชื่อที่แม่น้องบอกน่ะดีแล้ว” “ขอโทษด้วยนะที่ให้รอนาน วันนี้คนเยอะมาก” เสียงของแม่น้องเจี๊ยบดังมาจากทางด้านหลัง เธอรีบก้าวอย่างรวดเร็วพร้อมกับก้มหน้าเก็บเอกสารต่างๆ ลงในกระเป๋าสะพายใบใหญ่นั้น นับเป็นโอกาสดีที่ผมจะได้จากไปเสียที “...พี่ไปก่อนนะน้องเจี๊ยบ” ผมมองจ้องดวงตาที่สั่นไหวคู่นั้น แววตาที่มีความลังเลเกิดขึ้น บางทีหลังจากวันนี้ไปผมอาจจะต้องคอยหลบหน้าสองแม่ลูกคู่นี้ เพราะสิ่งที่ผมหลุดปากพูดออกไปอาจทำให้เกิดผลร้ายตามมาก็เป็นได้ ผมก้าวไปอย่างรวดเร็วก่อนจะได้ยินเสียงร้องไห้ไล่หลังมาดังขึ้น ผมอยากจะวิ่งออกไปแต่มันคงไม่มีประโยชน์ ผมทำได้แค่เร่งฝีเท้าและไม่มองกลับไปเท่านั้น ขอส่งท้ายด้วยกลอนสักเล็กน้อย ติดพันมาจากกระทู้ที่แล้ว ถึงม้วยดิน สิ้นอิน-เตอร์เน็ตหลุด ไม่สิ้นสุด มิตรภาพ มหาศาล ย้งเดินอยู่ โลกเดียวกัน ไปอีกนาน คงพบพาน ได้ล้วงลับ กินตับเอย ขออภัยกลอนไม่ได้พาไป แต่เป็นสิ่งที่ลึกยิ่งกว่านิสัยไปเสียแล้ว คุณ แพรวดาว ลาที มิได้ลาจาก จากคุณ : Zoitee (zoi) เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 07:24:43

ความคิดเห็นที่ 20 ^ เป็นโดนัสที่สะเทือนใจ ซึ้งเศร้า ที่สุดเรื่องหนึ่ง เท่าที่เคยโดนัสมาทีเดียวเชียวครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 08:19:45

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านแล้วก็น้ำตาซึม แง้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 08:34:08

ความคิดเห็นที่ 22 คนหายไปไหนกันหมดคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 09:11:33

ความคิดเห็นที่ 23 แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 09:21:25

ความคิดเห็นที่ 24 คุณแมวดาวไม่อยู่ เหงาดีเหมือนกันเนอะ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 09:23:49

ความคิดเห็นที่ 25 อย่าบิ้วสิคะ นั่งน้ำตาคลออยู่ค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 09:34:36

ความคิดเห็นที่ 26 เช้าวันนี้ ท้องฟ้า ดูหมองหม่น เพราะมีคน อยู่ไกล มาแจ้งข่าว ว่าจะหาย หน้าตา ไปชั่วคราว รู้แล้วอ้าว! จะหายหน้าไปไหนกัน ****************************** เหงาค่ะ แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 54 10:18:11 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 09:38:02

ความคิดเห็นที่ 27 อ้าว...... คุณแอนู จะหนีไปไหนอีก คุณดาวกลับมา!!!! คุณแอนนูจะหนีตามไปอีกคนแล้ว......!!! แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 54 10:06:05 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 09:59:11

ความคิดเห็นที่ 28 ^ อะไร น้ำตาหล่นแค่นี้ถึงกับพิมพ์ผิดๆ ถูกๆ ^^ แข้งข่าวเลยหรอ ^_______^ ปล. ส่วนอีกคนก็กลีบมา เอากันเข้าไป!!! -_____-" แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 54 10:05:05 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 10:04:06

ความคิดเห็นที่ 29 คุณแอนู จารย์แม่มา !!!! หนีเร็ว!!!! โดดข้ามรั้วตามมาเร็วๆๆ ^___^...... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 10:07:09

ความคิดเห็นที่ 30 กระโดดถึงพื้นก็กลิ้งหนีทันทีเลย แง้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาวิ่งเล่นกันหน่อยค่ะ คิดถึง เหงา จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 10:19:35

ความคิดเห็นที่ 31 โห วันนี้น้ำตาน้องนูท่วมจอทัชสกรีนเลย คุณแพรวดาว จะกลับมารึไม่กลับ??? ถ้าไม่กลับชาวคณะจะบินไปตามทั้งคณะ (ค่าใช้จ่ายในการเดินทาง เบิกที่'จารย์แม่) จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 11:19:50

ความคิดเห็นที่ 32 เค้าไปด้วย จะไปหาคุณแพรวดาว งือออออออออออออออ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 11:30:24

ความคิดเห็นที่ 33 พี่จ๋าว เค้าขอตังค์หน่อย จะไปตามคุณแพรวดาวกลับมา แง้!!! จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 11:36:10

ความคิดเห็นที่ 34 มีสิบบาท เอาไปหาที่อยู่คุณแมวดาวให้เจอก่อน จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 11:51:25

ความคิดเห็นที่ 35 10 บาทไม่พอค่าขนม เอ้ย...ค่าตามคุณแพรวดาวเลยพี่จ๋าว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 12:08:50

ความคิดเห็นที่ 36 เฮ่อ! วันนั้นเพิ่งจะโน้มคอตีเข่า เข้าซอกคอเราไปทีนึงเอง หนีไปไหนแล้ว กลับมาตีเข่าอีกสิบทีก็ได้ มาเลยๆ :) จารย์:-)บไม่พอไม่เป็นไรน้องนู เราต้องหา จารย์พ่อ จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 13:04:13

ความคิดเห็นที่ 37 เธอจะรู้ไหมว่า เธอสำคัญ กับพวกเราขนาดไหน หากไม่ทราบ ก็คง ไม่เป็นไร ขอเพียงใจ รับรู้ (พวกเรา) อยู่กับเธอ ต่อแต่นี้ จะมี ใครพาวิ่งเล่น สายลมเย็น พัดพา มาหาเสมอ พวกเรา ทุกคน คิดถึงเธอ จะชะเง้อ รอทุกข์ทน จนสิ้นลม จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 13:19:53

ความคิดเห็นที่ 38 #36 อาจารย์แม่ (มี)งบไม่พอ!! โหๆ ของพี่พันแรงขนาด ^___^"* แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 54 13:58:25 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 13:57:28

ความคิดเห็นที่ 39 จะรอคุณแพรวดาวกลับ ตราบจนลมหายใจสุดท้าย งือออออออออออออออ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 14:03:44

ความคิดเห็นที่ 40 ไม่ผ่านซะงั้นเลยค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 14:27:11

ความคิดเห็นที่ 41 #37 ก็จนสิ้นลม #39ก็ลมหายใจสุดท้าย เฮ่อ ฟังแล้วจะสิ้นลมหายใจสุดท้ายตามๆกันไป คุณนูขอบท"ต้องการออกซิเจน"ด่วน!!! #38 จารย์:-)บพอก็ไม่บอก อิอิ จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 14:41:57

ความคิดเห็นที่ 42 #37 ก็จนสิ้นลม #39ก็ลมหายใจสุดท้าย เฮ่อ ฟังแล้วจะสิ้นลมหายใจสุดท้ายตามๆกันไป คุณนูขอบท"ต้องการออกซิเจน"ด่วน!!! #38 จารย์:-)บพอก็ไม่บอก อิอิ จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 14:43:23

ความคิดเห็นที่ 43 #37 ก็จนสิ้นลม #39ก็ลมหายใจสุดท้าย เฮ่อ ฟังแล้วจะสิ้นลมหายใจสุดท้ายตามๆกันไป คุณนูขอบท"ต้องการออกซิเจน"ด่วน!!! #38 จารย์:-)บพอก็ไม่บอก อิอิ จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 14:48:30

ความคิดเห็นที่ 44 อยากอ่านตอนผายปอดหรือตอนไหนคะคุณกีวี จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 14:59:29

ความคิดเห็นที่ 45 เอ่อ....เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย??? คุณแพรวดาวหนีไปไหน??? พี่รุริกะคะ ขอแปะไว้อ่านคืนนี้นะคะ ว่าแต่รูปนางเอกทำให้นึกถึง"น้องปอย" หน้าคล้ายจังเลยค่ะ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 17:25:05

ความคิดเห็นที่ 46 หนูกาแฟเย็นกลับมาแล้ว  อย่าลืมแวะไปโหวตตัวละครที่ชอบในตอนที่แล้วนะคะ คนเขียนรอหนูกาแฟและหมวดพร้อมอยู่ พอกลับมาลงชื่อแล้วค่อยปิดโหวต ^____^ ส่วนคุณแพรวดาวขอพักร้อนสักระยะ ทุกคนก็ได้แต่รอให้เธอกลับมาไวๆ กันอยู่ค่ะ  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 17:43:54

ความคิดเห็นที่ 47 ตอนแรกผมอ่านผิดเป็น ว่าแต่รูปนางเอกทำให้นึกถึง"น้องปอบ" หน้าคล้ายจังเลยค่ะ งือ ผมผิดไปแล้ว จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 18:02:52

ความคิดเห็นที่ 48 ^ ^ คู่เหมือนคู่นี้มีรูปเปรียบเทียบกันหลายที่เลยค่ะ ลอง search ด้วยคำว่า น้องปอย vs คิม แต ฮี ดูก็ได้ (คำเตือน: เตรียมผ้าไว้เช็ดน้ำลายกันด้วย ^^) #46 คะ คุณกาแฟเขาหมายถึงคนนี้นะคะ v v หารูปที่โพสติ้งคล้ายๆกัน (ประมาณเพิ่งตื่นนอน) มาให้ดูค่ะ ดูซิว่าหนุ่มๆ แถวนี้ชอบแบบไหน  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 19:06:22

ความคิดเห็นที่ 49 อะไรน่ะ.... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 19:19:38

ความคิดเห็นที่ 50 เอ่อ...คุณจีคะ อ่านผิดซะน่ากลัวเลยนะคะนั่น จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 20:16:40

ความคิดเห็นที่ 51 คิดถึงคุณแพรวดาววววววววววววววววววววววววววววววว งืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 20:32:54

ความคิดเห็นที่ 52 เอ่อ....อาจารย์จีคะ ฮามากค่ะ พี่รุริกะจ๋า ไปโหวตแล้วนะคะ หมวดพร้อมโหวตเหตุผลคือ..."เหมือนคุณแม่" เลยโดนกัดแก้มไปสองที ฮ่าๆๆๆๆ หนูแอนู อย่าบิวท์สิ งือๆๆๆๆ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 22:21:03

ความคิดเห็นที่ 53 แอ๊...นอนไม่หลับค่ะ นั่งเฝ้ากระทู้ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 23:10:25

ความคิดเห็นที่ 54 หนูกาแฟและหมวดพร้อมโหวตเรียบร้อย คนเขียนก็ปิดโหวตเลยนะคะ ^___^ ท่านใดสนใจ ลองคลิกเข้าไปดูผลโหวตได้ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10856914/W10856914.html มีสรุปให้ในเนื้อหากระทู้แรกเลย เรียงกราฟสีสวยอีกต่างหาก ใครจะลองทำดูบ้างก็ได้นะคะ เผื่อวันหลังจะได้เข้าไปโหวตของคนอื่นบ้าง (^_^)v + + + + ไม่บิ้วท์แต่แค่อยากบอกว่าคิดถึงค่ะ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 23:25:48

ความคิดเห็นที่ 55 ^ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พี่จ๋าวยังไม่นอนเหรอคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 54 23:51:01

ความคิดเห็นที่ 56 Good Morning ค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 06:16:43

ความคิดเห็นที่ 57 ^ งืออ เมื่อคืนแปะแล้วนอนเลยจ้า ไม่ทันเห็น แวะมาทักทายคนเบิ้ลตั้งแต่ 22 33 44 และ 55  มอร์นิ่งจ้า  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 06:49:58

ความคิดเห็นที่ 58 = = = = = = = = = = = = Bonus Clip "The show must go on" ไม่เครียด ไม่กดดัน สร้างสรรค์ผลงานด้วยความสุข สุขทั้งผู้เขียนและผู้อ่าน อย่างที่ใครบางคนสั่งเสียไว้ค่ะ ^__^ = = = = = = = = = = = = วันหนึ่งเมื่อเกือบครึ่งเดือนที่ผ่านมา.... เสียงโทรศัพท์ส่วนตัวดังขึ้นในยามสายและเป็นเวลาทำงาน ฉันปล่อยให้เสียงเงียบไปโดยไม่ทันรับ (ปลีกตัวไปรับไม่ไหวจริงๆ) แต่พอว่างก็จับโทรศัพท์พลิกดูเลขหมาย ทันทีที่รู้ว่าใครโทรมา ก็แทบกระโดดลุกจากโต๊ะทำงาน เดินฉับๆไปหน้าห้องน้ำ และโทรกลับเจ้าของสาย ฉัน : “พี่กู้ว่าไงคะ” พี่คนนั้น (ก็พี่กู้นั่นแหละ) : “นี่วิลา พี่มีข่าวดีจะบอก นี่นะ การ์ตูนนะ จะได้ไปฉายที่นี่ ที่นั่น ที่นู่น บลาๆๆๆ” ฉัน : “หลายที่ขนาดนั้นเลยหรือคะ” พี่คนนั้น (ชื่อพี่กู้ค่ะ) : “ก็ใช่น่ะสิ วิลารู้มั้ย ตอนพี่เอาไปเสนอใครต่อใคร ไม่ได้รู้เลยนะ ว่าตัวการ์ตูนจะออกมาหน้าตาแบบนั้น” ฉัน : “ใช่ค่ะ หน้าตาเหมือนพี่กู้เป๊ะเลย ซ้อมเต้นไว้นะคะ เผื่อแฟนคลับเห็น ต้องได้เต้นให้ดูแน่ๆเลย” พี่คนนั้น : “บ้าสิ” ฉันอมยิ้ม พูดแซวอีกสองสามประโยค และส่งท้ายด้วยคำขอบคุณ ที่พี่คนนั้นได้เปิดโอกาสให้งานชิ้นเล็กๆชิ้นหนึ่งที่ฉันมีส่วนร่วม ได้ออกไปปรากฏสู่สายตาสาธารณชนผ่านสื่อต่างๆในทางที่พี่เขาถนัด คุณผู้อ่านคงเริ่มสนใจกันแล้วว่างานชิ้นนั้นคืออะไร ลองนึกภาพตัวละครหน้าตาน่ารักน่าชัง ออกมาเต้นดุ๊กดิ๊กและพูดคุยกันภายในเวลาไม่ถึง ๕ นาที กันดูนะคะ เบื้องหลังคือตัวละครดุ๊กดิ๊กพวกนี้ คือทีมงานที่ลุ้นกันตัวโก่ง ตัวกลม และตัวแบน (ไม่ใช่พยาธินะคะ บรรยายตามลักษณะของทีมงานบางคนเท่านั้น ^^’) ผลงานนี้มีชื่อว่า “ครอบครัวตัว ป.” ค่ะ เป็นการ์ตูนธรรมะสั้นๆ ดำเนินเรื่องโดยตัวละคร พ่อ แม่ ลูก กำลังจะออกไปปรากฏสู่สายตาสาธารณะอันประกอบไปด้วย การออกอากาศผ่านดาวเทียมและถ่ายทอดจากเคเบิ้ลทีวี (สถานีรักลูกแชนแนล และสถานีธรรมะทีวี) การแพร่ภาพในรถเมล์ NGV (สีเหลือง) และฟู้ดคอร์ทที่เทสโก้โลตัส และกำลังพิจารณาให้ได้ถ่ายทอดในสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน(MRT) โดยมีผู้สนับสนุนใจดีช่วยอำนวยการผลิต (ขออนุญาตใส่โฆษณาของผู้สนับสนุนไว้ในท้ายคลิปด้วยนะคะ ให้เห็นว่าการตลาดในทางสร้างสรรค์ของไทยแนวนี้ยังมีให้เห็น ^^) พองานออกมาเป็นรูปเป็นร่าง และพอทราบรางๆ ว่าจะมีทางเผยแพร่ที่ไหน ทีมงานก็แอบหวังลึกๆในใจว่า ท่ามกลางกระแสเชี่ยวกรากของสิ่งดึงดูดใจทั้งหลาย ในเวลาที่ประจวบเหมาะและพอดี อาจจะมีเด็กสักไม่กี่คน ผู้ใหญ่สักไม่กี่กลุ่ม ได้เงยหน้ามาเห็นผลงานชิ้นนี้แล้วอมยิ้ม กับธรรมะน่ารักๆ (เต้นก็ได้ เก็บไว้สอนใจก็ดี) ซึ่งอาจกลายเป็นแรงฉุดเล็กๆที่สวนทางกับสิ่งบันเทิงอีกหลายทาง ให้สื่อและคนดูเบนเข็มมาในทางสว่าง ได้บ้างไม่มากก็น้อย นำมาวางไว้ให้คุณผู้อ่านได้รับชมกันก่อนใคร หากได้พบเห็นของจริงฉายอยู่ที่ไหน อย่าลืมสะกิดให้คนใกล้ตัวหันไปดูกันนะคะ :) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 07:21:58

ความคิดเห็นที่ 59 ธรรมะ...สวัสดีค่ะ  :) จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 08:35:11

ความคิดเห็นที่ 60 เดี๋ยวกลับบ้านจะไปดูคลิปนะคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 09:29:26

ความคิดเห็นที่ 61 ว้าว! ขอบคุณ จารย์แม่สำหรับเรื่องราวดีๆ เดี๋ยวกลับบ้านไปดู:) จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 11:03:42

ความคิดเห็นที่ 62 โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หิวข้าวจังเลย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 11:42:20

ความคิดเห็นที่ 63 กลับมาเฝ้ากระทู้ต่อ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 13:54:18

ความคิดเห็นที่ 64 มาดุคนเฝ้ากระทู้ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 13:58:52

ความคิดเห็นที่ 65 มาดุเค้าทำไมอ่า แง้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 14:45:30

ความคิดเห็นที่ 66 เตรียมกลับบ้านแล้ว จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 16:44:41

ความคิดเห็นที่ 67 ดูครอบครัว ตัว ป. ของ จารย์แม่แล้ว ชอบมากกก.... (ชอบท่าเต้น) ตอนแรกก็สงสัยว่า จารย์แม่เป็นส่วนนึงของทีมงานน่ะทำอะไร นึกว่าเป็นนักแสดงนำ(ที่เต้น) ตอนหลังนึกว่าเป็นคนที่ยืนหันหลังคุยโทร^ มาถึงบางอ้อ ... ก็ตอนที่มีตัวหนังสือขึ้นมาว่าใครเขียนบท 555 ^____^ ล้อเล่งน่า จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 19:45:46

ความคิดเห็นที่ 68 การ์ตูนน่ารัก เพราะเค้าคือเด็กผู้หญิงคนนั้น อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 20:23:16

ความคิดเห็นที่ 69 #67 งือ ก็บอกเจ้าของโปรเจ็คตั้งแต่ตอนทำหนังสือ ว่าเครดิตไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องใส่ คือสอนถูกก็ดีไป ได้บุญกันถ้วนหน้า แต่ถ้าสอนผิดนะ เค้ามาดักตีหัวคนเขียนบทคนเดียวเลย คนอื่นไม่โดน  เลยอยากหลบนะ 555+  แต่พี่เค้าก็ไม่ฟังนะ ใส่ชื่อลงไป คงอยากให้เต็มที่ในสิ่งที่ทำ ทั้งความตั้งใจ  และผลที่ควรได้(แต่ก็ไม่คาดหวัง)นะ  #68 อิอิ เหมือนอยู่จ้า   แต่พี่ว่าต่างกันนิดนึง..................... คือเด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ดื้อ ไม่ซน และไม่ขี้แยเนะ  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 20:54:18

ความคิดเห็นที่ 70 ปลื้ม...ภูมิใจแทนค่ะ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 22:00:44

ความคิดเห็นที่ 71 เสียงและภาพน่ารักมากครับ^^ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 05:19:35

ความคิดเห็นที่ 72 เมื่อคืนซ้อมเต้นท่าหนูปุ้มแล้ว เดี๋ยวจะไปเต้นให้ จารย์แม่ดู ถ้ามีโอกาสได้เจอกัน  555 morning ค่ะ! จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 07:22:02

ความคิดเห็นที่ 73 เต้นด้วยค่ะ โยกย้าย...โยกย้าย อรุณสวัสดิ์ค่ะ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 07:57:35

ความคิดเห็นที่ 74 แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พี่จ๋าวอ่ะ ปล. อรุณสวัสดิ์ค่ะทุกคน จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 08:34:35

ความคิดเห็นที่ 75 นอกจากเต้นแล้ว ต้องร้องเพลงด้วย ทำเสียงหัวเราะน่ารักๆ แบบนั้นด้วย^^ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 11:12:48

ความคิดเห็นที่ 76 เมื่อวานดูไปก็นั่งโยกหัวตามไปด้วยค่ะ 555+ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 11:42:23

ความคิดเห็นที่ 77 เตรียมตัวกลับบ้านแล้ว...เย้ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 16:43:10

ความคิดเห็นที่ 78 วันนี้เงี้ยบ...เงียบ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 16:52:03

ความคิดเห็นที่ 79 ชอบสองย่อหน้าแรกของตอนนี้มากเลยค่ะ คืออ่านแค่นั้นแต่กลับอินเข้าไปในความรู้สึกของรสาทันทีเลย สุดยอด แล้วก็เข้ามาลาคุณแพรวดาวแบบเหงา ๆ ว่างเมื่อไหร่อย่าลืมกลับมาคุยกันใหม่นะคะ ^_^ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 17:16:40

ความคิดเห็นที่ 80 80 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 18:12:32

ความคิดเห็นที่ 81 #78 แต่ไหนแต่ไร เงียบกว่านี้อีกนะคะ บางทีอาจเป็นเพราะ เราแค่ยังไม่ชินกับการกลับสู่ความเป็นปรกติเท่านั้น ('',) #79 ขอบคุณคุณจันทร์ค่ะ ^____^ #80 แย่งเบอร์สวยกับใครคะ มีใครให้แย่งนั้น ('',) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 19:55:23

ความคิดเห็นที่ 82 ช่วงนี้งานท่วมตัว T_T จะตามมาเก็บทีหลังนะครับ จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 20:06:20

ความคิดเห็นที่ 83 เหงากันนักชวนมาอ่านกลอนเล่นดีกว่า แฝดพี่บอกดังแล้วแยกวงนี่ คงยากที่จะลืมยังรอเสมอ จานจีแมวมาร้องไห้ใคร่รอเธอ หนูปุ้ยเหม่อจูบหมีรอพี่มา หนูนูมาโวยวายไม่ยอมนะ บอกเค้าจะรอทุกวันมั่นหนักหนา จะรออยู่ทุกวันจนคืนมา และสัญญาว่าไม่ปล่อยให้คอยดู คุณริกะเข้ามาพลางต่อว่า รักไม่จริงนี่นาน่าอดสู (เง้ออออ) จึงกำหนดจดวันที่พันตู ??? ให้พักอยู่เบ็ดเสร็จเพียงเจ็ดวัน คุณกีวีมาล้อมพร้อมข้าวผัด บอกแม่ค้าลืมจัดมะนาวนั่น น้ำปลาพริกก็ลืมอีกเหมือนกัน บ่นว่าฉันแค่กินได้ไม่กล่อมกลม อีกคุณโส่ยมาโชว์พร้อมโดนัท ตามถนัดเรื่องดีที่เหมาะสม เหล่าเพื่อนพ้องน้องพี่รี่มาชม ฝากคำคม “ลา (ทีมิใช่ลา)จาก” อยากบอกมา ไซโคแมนแสนซึ้งตรึงความเศร้า หนูนูเข้ามาแง้แง้แลมองหา ผู้คนหายไปไหนกันหมดนา อรุสามาช่วยร้องด้วยดี หนูนูมาอีกรอบชอบบ่นเหงา ไซโคแมนร้องอ้าว....คุณนูนี่ บอกคุณดาวกลับมาซะดีดี ก่อนหนูนูจะหนีไปอีกราย คุณกีวี่ตกใจใยน้ำ(ตา)ท่วม ชวนกันร่วมมือทำตามคนหาย ค่าใช้จ่ายบอกชัดให้จัดไป ขอเบิกได้ที่ ‘จารย์แม่...อ้าวแย่เลย คุณริกะใจดีมีสิบบาท อนุญาตให้หนูนูไม่อยู่เฉย เอ้า...ไปหาที่อยู่แมวมาก่อนเลย หนูนูเอ่ย...แค่นั้นมันไม่พอ ^^’ คุณกีวี่มาอีกทีให้ตี(เข่า)ซ้ำ พร้อมแนะนำให้ตามหา ‘จารย์พ่อ ถูกพี่พัน(ทิป)ดูดคำนี้ไม่รีรอ “แม่” แล “งบ” นี้หนอขออย่าใกล้ หนูนูกับจานจีมีใจมั่น รอถึงวันลมหายใจใกล้ขาดหาย คุณกีวี่ขอเพิ่มบททดเร็วไว ต้องการออกซิเจนให้นูช่วยที แม่กาแฟฯ เพิ่งมาทำหน้าเศร้า คุณแพรวดาวหนีไปไหนใครรู้นี่ ดู “รสา” ว่าเหมือน “ปอย” ค่อยดูดี อาจารย์จีอ่านว่า “ปอบ” ชอบกินคน ^^’ หนูนูมาวางเพลงบรรเลงเศร้า คิดถึงเราจับจิตคิดสับสน อยากให้เราได้สัมผัสรักจากตน เป็นอีกคนที่รักมากบอกจากใจ ^_^ คุณริกะมาบอกข่าวน่ายินดี ผลงานที่สร้างสรรค์พลันสดใส นำมาฝากให้ได้ชมก่อนใครใคร ฝากเอาไว้ให้เสพได้หลายช่องทาง คุณกีวี่บอกมาว่าจะเต้น กาแฟเย็นฯ เห็นด้วยช่วยเป็นหาง(เครื่อง) (อิอิ) จานจีเสริมต้องร้องเพลงบรรเลงพลาง แล้วหัวเราะให้เหมือนอย่างคลิปตัว ป. ***** ทุกถ้อยคำจำนรรจ์ที่นั่งอ่าน ทุกถ้อยคำขับขานที่ร้องขอ ทุกวลีล้วนทำน้ำตาคลอ อยากจะขอบอกกล่าวให้เข้าใจ มิใช่ว่าจากไปเพราะไม่รัก เพียงขอพักสักนิดจิตแจ่มใส เป็นเพราะต้องห่างเหินเดินทางไกล ถ้าไม่บอกออกไปคงไม่ดี แต่แรกเริ่มเดิมทีมีแพลนไว้ ว่าจะไปในป่าพนาสีห์ ??? ^^’ จะไปไกลถึงขนาด ทัสมานี (เนีย) แต่พอดีมีเกณฑ์ให้ change mind ที่จะไปสิบวันก็พลันล่ม จึงซานซมกลับมาใหม่ให้ใจหาย ที่ลาไว้ขอพักชักจะอาย จะเป็นไรไหมนะถ้าจะคืน ให้...ไม่ให้ ก็ใครจะไปสน  ^^ จะหน้าด้านหน้าทนก็ทนฝืน ไปแล้วไม่ไปลับขอกลับคืน จะขอยืนเคียงข้างเหมือนอย่างเคย เย้ๆๆ จบแล้ว...เหนื่อยสุดเขตเสลดดาวเลย ... ^^ บอกง่ายๆ สั้นๆ ว่า คิดถึง ตามนั้นนะคะ ... รักนะ จุ๊บๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 20:18:58

ความคิดเห็นที่ 84 คุณแพรวดาวกลับมาแล้ว!!! เค้าเป็นคนแรกที่เห็น งุงิ  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 20:40:03

ความคิดเห็นที่ 85 คุณนู คุณดาวกลับมาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 20:41:25

ความคิดเห็นที่ 86 ปล. คุณเซโก้ดูเข้ามาแบบเหนื่อยๆเลย พักให้หายเหนื่อยแล้วค่อยมาอ่านต่อนะคะ ^____^ ปลล. หนูนูกำลังฝ่าฝนตก รถติด กลับบ้านค่ะ ร้องแงๆ อยู่ระหว่างทางแล้ว ^_____^ แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 54 20:48:37 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 20:41:55

ความคิดเห็นที่ 87 ^ ^ ^ คิดถึงคุณแพรวดาวที่สุดในสามโลกเลยอ่ะ ที่ผ่านมา เหงา เงียบ เชียบ เยียบ เย็น... แต่ตอนนี้ อุ่น อิ่ม เอิบ เบิก บาน ไปชั่วกาลนานเอย ... อิอิ ^____^ จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 20:43:09

ความคิดเห็นที่ 88 #85 ว แหวน ยังยาวได้อีกมั้ยอ่ะ 555 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 20:44:45

ความคิดเห็นที่ 89 จุ๊บๆๆ คุณริกะ จานจี คุณกีวี่ ขอประชามติก่อนว่าจะให้เค้ากลับมามั้ย? ยังไม่ครบ 7 วัน บวกลบหนึ่งเลย...แฮ่ะๆๆ ไปจ๋อมแจ๋มก่อนนะ เดี๋ยวจะกลับมาคุย ไอ่ เลิ๊บ ยู  ^^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 21:28:39

ความคิดเห็นที่ 90 ได้แอบดูคุณแพรวดาวอาบน้ำอีกล่ะ ให้กลับสิคะ ^^ แต่อันดับแรก ถ้าหนูนูโผล่มา ให้รีบไปโอ๋ขานั้นก่อนเลย ^____^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 21:41:39

ความคิดเห็นที่ 91  เย้! คู่หมั้นลูกชายกลับมาแร้นนนนนน จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 21:49:13

ความคิดเห็นที่ 92 ตอนนี้บอก จารย์แม่ ให้ปิดประตู หน้าต่าง ทุกบานแล้ว (รวมทางหนีไฟด้วย) ดูซิว่าจะออกไปยังไงได้อีก :) จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 22:00:46

ความคิดเห็นที่ 93 ให้กลับสิครับ เย จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 22:02:10