PANTIP.COM : W10894083 [ซีรีส์พระจันทร์] พระจันทร์หวานใจ ตอนที่ 22-23 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

“โถ... ลูกคีร์ของมามี้ เจ็บมากไหมคะลูก ลืมตาขึ้นมาคุยกับมามี้สักคำสิจ๊ะ”

เชวาธราณินทร์ถูกพันตัวเป็นมัมมี่ นอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียง พาวันตีดึงมือคีราณมากุมไว้ ขณะที่สามีของหล่อน มองดูบุตรชายด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้กัน

“ใคร? ใครมันกล้าทำกับแกแบบนี้ หือ คีราณ บอกฉันมาซิ บอกฉันมา ฉันจะไปลากตัวมันมากระทืบให้กระอักเลือดต่อหน้าแกเดี๋ยวนี้”

“มามี้เพิ่งกลับจากนิทรรศการน้ำหอมที่ฝรั่งเศสนะลูก ซื้อของมาฝากเยอะแยะเลย ลูกคีร์ของมามี้ต้องรีบหายไว ๆ นะจ๊ะ”

“แก... แกเป็นทายาทคนเดียวของธราณินทร์ ถ้าแกเป็นอะไรไป ฉันจะทำยังไง สมบัติของฉันใครจะมาสืบทอดดูแล ลูกเมียแกก็ยังไม่มี ฉันยังไม่ได้อุ้มหลานสักคน เพราะฉะนั้นแกห้ามเป็นอะไรเด็ดขาดนะ ไอ้ลูกอกตัญญู!”

“ลูกเคยบอกว่าอยากได้บูกัตตี เวรอน สีแดงดำใช่ไหมจ๊ะ... ได้จ้ะลูก เดี๋ยวกลับไป มามี้จะรีบไปถอยมาให้เป็นของปลอบขวัญ แต่ก่อนอื่นเราคงต้องสร้างโรงจอดรถเพิ่มกันก่อนนะจ๊ะ เพราะตอนนี้ที่เดิมมันแน่นเอี้ยด จนไม่มีที่ให้จอดแล้ว”

“แกอยากเปิดโรงงานน้ำหอมใช่ไหม ได้เลย ฉันอนุญาต อยากจะเปิดกี่แห่ง กี่สาขาก็บอกมา ไม่ต้องกลัวเจ๊ง ฉันจะลงทุนจ้างนางแบบจาก Victoria’s secret มาเป็นพรีเซนเตอร์ให้แกเอง ต่อให้ขนหน้าแข้งร่วงสักสามเส้นฉันก็ยอมสู้”

“เมื่อเช้า ก่อนมามี้กับแดดดี้จะเดินทางมาเยี่ยมลูก อคิลเขาแวะไปที่บ้าน แล้วก็ฝากเพลย์บอยเล่มล่าสุดมาให้ด้วย เห็นบอกว่าอ่านแล้วจะได้กระชุ่มกระชวย ...แม่วางไว้ตรงนี้นะจ๊ะ”

โควินได้แต่ยืนทำตาปริบ ๆ คาดว่า เชวาคงกำลังทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสกับการกลั้นหัวเราะอยู่เป็นแน่

...นายใหญ่กับนายหญิงก็เป็นซะอย่างงี้ โอ๋ลูกเหมือนเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ตลอดเวลา ของอะไรที่ซื้อได้ด้วยเงินก็ประเคนกันเข้าไป ปากบอกว่าอยากให้ลูกขยันขันแข็งเอาการเอางาน แต่กลับไม่ไว้ใจให้รับผิดชอบงานสำคัญเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่กล้าให้ลูกออกไปเสี่ยงเปิดโปรเจ็คใหม่ ๆ เพราะกลัวว่าความล้มเหลวจะทำร้ายความมั่นใจของลูก เฮ้อ... แล้วจะไม่ให้เชวารู้สึกอึดอัดจนต้องหาทางแหกคอกออกมาเองได้อย่างไร

แต่เอาเถอะ อย่างน้อยตอนนี้เชวาก็คงจะรู้แล้วว่า ทั้งนายใหญ่และนายหญิงเป็นห่วงเขามากกว่าชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลจริง ๆ ซึ่งถ้าหากเชวายอมเป็นฝ่ายลดทิฐิลงก่อน แล้วปรับปรุงตัวให้พ่อแม่เชื่อมั่นมากกว่านี้ เชื่อว่านายใหญ่เองก็คงยอมเปิดโอกาสให้ลูกชายได้พิสูจน์ความสามารถของตัวเองในเร็ววัน

ว่าแต่... เรื่องที่แกล้งบาดเจ็บหนักเพื่อลวงคนร้ายแบบนี้ ยังได้ลองใจพ่อแม่ได้เป็นของแถม อยากรู้นักว่าพอความจริงเปิดเผยขึ้นมา เชวาตัวดีจะโดนเล่นงานหนักขนาดไหน

โควินมั่นใจว่า ถึงตอนนั้นคีราณจะต้องสามารถหาทางเอาตัวรอดไปได้แบบน้ำขุ่น ๆ อีกเช่นเคย ดีไม่ดีอาจโยนมาว่าเขาเป็นคนวางแผนทั้งหมดก็ได้ โควินแม้ไม่อยากร่วมมือด้วย แต่ก็จนใจจึงจำเป็นต้องหลับหูหลับตาร่วมมือไปก่อน

“เอ่อ... ท่านครับ หมดเวลาเยี่ยมแล้ว ขอเชิญไปพักข้างนอกดีกว่าครับ”

“อะไรกัน ฉันเพิ่งเข้ามาได้ไม่ถึงสิบนาทีเลยนะ”

“นั่นแหละครับ” ถ้านานกว่านี้ ทั้งเชวาและท่านหญิงคงกลั้นหัวเราะต่อไปไม่ไหว “หมอบอกว่าเชวาต้องนอนพักเงียบ ๆ เพราะเสียงสนทนาจะไปรบกวนระบบประสาทส่วนกลาง ความเงียบเท่านั้นที่จะช่วยให้สมองฟื้นตัวได้เร็วขึ้นครับ”

แม้จะไม่เคยได้ยินทฤษฎีนี้มาก่อน แต่ในเมื่อมันออกมาจากปากของโควิน ก็ฟังดูน่าเชื่อถือขึ้นมาทันทีทันใด

“งั้นก็ได้ เดี๋ยวตอนบ่ายฉันจะมาเยี่ยมใหม่”

ชามีพาวันตีหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาแตะซับน้ำตาเบา ๆ กล่าวเสียงเครือ

“หลับให้สบายนะลูก มามี้จะคิดถึงลูกเสมอจ้ะ”

ธรัณหันมาเอ็ดภรรยาว่า

“พูดอะไรของคุณน่ะ ไม่เป็นมงคลเลย ยังกะคำสั่งเสีย อ้าว! แล้วนั่นจะร้องไห้ทำไม คีราณมันยังไม่ตายสักหน่อย”

“แหม... คุณพี่ต่างหากที่พูดไม่เป็นมงคล มาเยี่ยมคนเจ็บ เขาห้ามพูดคำว่า ‘สั่งเสีย’ กับ ‘ตาย’ นะคะ”

“ผมก็ไม่ได้พูดว่าคีราณมันตาย แค่จะเตือนคุณไม่ให้พูดอะไรที่ฟังดูเหมือนคำสั่งเสียต่างหาก”

เออ... เอาเข้าไป นี่ถ้าหากคำพูดสามารถทำให้คนไข้ตายได้จริง ๆ ล่ะก็ วันนี้เชวาคงตายไปสามรอบแล้วกระมัง โควินทอดถอนใจ

“เชิญนายใหญ่กับนายหญิงข้างนอกดีกว่าครับ อีกสักประเดี๋ยวจะได้เวลาที่พยาบาลเข้ามาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เชวาแล้ว”

นั่นล่ะ สองสามีภรรยาจึงยอมออกไปเถียงกันต่อข้างนอก แต่พอถอยห่างจากเตียงของบุตรชาย ธรัณก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีใครอีกคนอยู่ในห้อง

“นี่... แล้วเธอล่ะ”

วราลีลดหนังสือพิมพ์ลง เงยหน้าขึ้นถามอย่างไม่แน่ใจ

“ฉัน?”

“ใช่ เธอเป็นใคร มานั่งทำอะไรในห้องนี้ เยี่ยมเสร็จแล้วก็กลับไปสิ ว่างนักหรืออย่างไรถึงมานั่งเฝ้าผู้ชายได้ทั้งวัน”

“เอ่อ... นายท่านครับ” โควินพยายามสะกิดเตือน

“นั่นท่านหญิงไทวาวัตนะครับ”

“...”

ธรัณ ธราณินทร์นิ่งอึ้ง จ้องมองหล่อนอย่างตะลึงลาน เหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางหัว

ทะ... ที่แท้หล่อนคือ ท่านหญิงวราลีกานดา ไทวาวัต ราชตระกูลสูงศักดิ์ของวิปุลาหรอกหรือ!?

จากคุณ : Friday Story

เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 09:42:43

ความคิดเห็นที่ 5

“ครบแล้วสินะ”

ร่างสูงของสารวัตรอนิรูทธดูเด่นกว่าทุกคนในที่นั้น เขายืนอยู่หน้าบ้านพักตากอากาศของตระกูลธราณินทร์ ใกล้ ๆ กันมีผู้เกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมดาราสาวจารุคามินยืนรออยู่ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นท่านหญิงไทวาวัต โมสาร์ท พาลิศ รปภ. คนงาน และ... อัลเล โดยเฉพาะรายสุดท้ายนี้ มีอาการหน้าซีด เหงื่อแตกพลั่ก ท่าทางเหมือนจะหน้ามืดเป็นลมหมดสติได้ตลอดเวลา ถัดออกไปจากบริเวณดังกล่าวเป็นกำลังเจ้าหน้าที่ตำรวจจำนวนหนึ่งซึ่งถูกเรียกมาช่วยคุมสถานการณ์ เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินไม่คาดฝันขึ้น

ขาดแค่คนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่...

คีราณ ธราณินทร์!

“เพื่อไม่ให้เสียเวลา เริ่มกันเลยดีกว่านะครับ”

ต่อให้สารวัตรไม่พูดเช่นนั้น ทุกคนก็รอฟังการคลี่คลายของเขาอย่างใจจดใจจ่ออยู่แล้ว

“จากการตรวจสอบพยานหลักฐานทั้งหมด ทำให้ผมค้นพบสิ่งที่น่าประหลาดใจไม่น้อย นั่นคือคดีฆาตกรรมครั้งนี้มีส่วนเกี่ยวข้องเชื่อมโยงถึง ‘ภาพหลุด’ ของเชวาธราณินทร์ที่ปรากฏอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์เมื่อหลายวันก่อนด้วย แน่นอนครับ... จุดเริ่มต้นของปัญหาทุกอย่าง เกิดขึ้นจากความสัมพันธ์ของบุคคลทั้งสองในภาพดังกล่าว และคนร้ายก็คือคนที่ต้องการทำลายความสัมพันธ์ของเขาและเธอลงนั่นเอง”

หลายคนมีสีหน้าแปลกใจ บ้างสงสัย บ้างหวาดหวั่น แต่โควินยังคงยืนฟังอย่างสงบ

“ข้อมูลที่ผมได้รับระบุตรงกันว่า ก่อนหน้าที่คุณจารุคามินจะเริ่มคบหากับเชวาคีราณ เธอเคยมีสัมพันธ์ลับ ๆ ฉันชู้สาวอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งมาก่อน แต่ดูเหมือนไม่นาน เธอก็รู้ว่ามันเป็นอุปสรรคต่ออนาคตบนเส้นทางสายดวงดาวของตัวเอง เธอจึงจำเป็นต้องปิดบังซ่อนเร้นทุกอย่างไว้ โดยพยายามเลิกรากับผู้ชายคนนั้นซะ แต่ไม่สำเร็จ...

“เนื่องจากผู้ชายคนนั้นหลงรักเธอหัวปักหัวปำ เขาไม่ยอมถูกเธอทิ้งขว้างง่าย ๆ จึงยินดีที่จะสนับสนุนให้เธอเป็นดาราต่อไปโดยแลกกับการรักษาความลับของกันและกันไว้ ไม่ให้สื่อต่าง ๆ ได้ล่วงรู้ จากนั้นเขาก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เธอสวยขึ้น โด่งดังขึ้น ถึงขนาดยอมขายไตข้างหนึ่งของตัวเอง เพื่อนำเงินมาให้เธอทำศัลยกรรม...”

“บ้าไปแล้ว” ลาวิกเปรยขึ้นเบา ๆ นึกไม่ออกว่าจะมีผู้ชายประเภทนั้นอยู่ในโลกได้อย่างไร

“ความตั้งใจของเขาไม่สูญเปล่า เพราะชั่วระยะเวลาแค่ไม่กี่เดือน จารุคามินก็กลายเป็นดาวดวงใหม่ของวิปุลาขึ้นมาจริง ๆ ซึ่งอาจจะเป็นเพราะบุคลิกที่คล่องแคล่ว และการแต่งตัวที่ล้ำนำสมัยกว่าใคร จึงทำให้บรรดานักข่าวหันมาให้ความสนใจเธอมากเป็นพิเศษ ถึงตอนนี้จารุคามินก็เริ่มตระหนักแล้วว่า เธอไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป ...ต้องรื้อเสื้อผ้าเก่า ๆ ในตู้ทิ้งไปบ้าง แล้วหาเสื้อผ้าที่ใหม่กว่า สวยกว่า แพงกว่า มาสวมแทน”

อัลเลยืนกำหมัดแน่น ตัวสั่นระริก หัวไหล่ทั้งสองเครียดเกร็ง หากโควินก็จับตาดูเขาตลอดเวลา ถ้าอีกฝ่ายขยับตัวผิดจังหวะแม้แต่นิดเดียว เขาพร้อมจะชักปืนขึ้นมาจ่อใส่หน้าชายร่างสูงแต่ท่าทางอมโรคคนนี้ทันที

“และเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ถูกตาต้องใจเธออย่างยิ่ง ก็คือ ‘เชวาธราณินทร์’ นั่นเอง เขามีทุกสิ่งทุกอย่างเพียบพร้อมที่สุดเท่าที่ผู้ชายวิปุลคนหนึ่งจะพึงมีได้ ทั้งรูปสมบัติ คุณสมบัติ และที่สำคัญ... ‘ทรัพย์สมบัติ’ มหาศาลที่ใช้ทั้งปีทั้งชาติก็ไม่หมด

“จารุคามินเพิ่งมาคิดได้ว่า อาชีพดาราเป็นอาชีพที่ไม่มีความมั่นคงแน่นอน ดังได้ก็ดับได้ในชั่วข้ามคืน และเธอก็คงเบื่อหน่ายเต็มทีกับการที่ต้องคอยรักษาภาพพจน์เป็นสาวแสนดีบนหน้าจออยู่เสมอ หรือต้องวิ่งรอกถ่ายแบบถ่ายละครตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ไม่มีเวลาได้เป็นตัวของตัวเอง ความฝันของดาราสาวจึงค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงไป... ‘เลิกเป็นดารา แล้วหันไปเป็นสะใภ้ธราณินทร์ดีกว่า’

“ความสัมพันธ์ของเธอกับเชวาคีราณเกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็วเพราะความคิดนี้ แต่ขณะเดียวกัน เธอกลับถูกคนรักเก่าสั่งห้ามไม่ให้คิด ไม่ให้พูด มิเช่นนั้นเขาจะ ‘แฉ’ เธอ ทำให้เธอกลายเป็นดาวดับ และถูกเชวาเขี่ยทิ้งในที่สุด เธอจึงจำเป็นต้องอดทนและให้สัมภาษณ์ต่อสื่อต่าง ๆ ตามที่คนรักเก่าเขียนสคริปต์ไว้ให้ ว่าเธอกับเชวาธราณินทร์เป็นแค่ ‘เพื่อน’ กันเท่านั้น

“จารุคามินเป็นคนน่าสงสาร เธอยืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟ เป็นหุ่นเชิดที่มีคนเฝ้าจับตามองตลอดเวลา แต่ยิ่งทุกข์ใจเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งอยากจะดิ้นรนหลบหนีไปให้พ้นจากสภาพดังกล่าวมากขึ้นเพียงนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเชวาคีราณแทนที่จะสิ้นสุดลง จึงกลับยิ่งถลำลึกมากขึ้นไปอีก และมันก็มากพอที่จะทำให้ความอดทนของผู้ชายอีกคนหนึ่งขาดผึงลงในที่สุด”

วราลีก้มลงลูบหัวสุนัขของหล่อนเบา ๆ คำพูดหลายประโยคของสารวัตรอนิรูทธทำร้ายจิตใจหล่อนเข้าอย่างจัง แต่ในเมื่อหล่อนตั้งใจจะทำความรู้จักกับเชวาคนนั้นแล้ว ก็จำเป็นจะต้องยอมรับให้ได้ ทั้งด้านที่ดีและที่ไม่ดีของเขา มิตรภาพของคนสองคนจะยั่งยืนไม่ได้ หากต่างฝ่ายต่างต้องทนหลอกตัวเองอยู่ตลอดเวลา

“เวลาที่เหนี่ยวรั้งอะไรไว้ไม่อยู่ คนเรามักจะคิดทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความต้องการของตัวเองอย่างสิ้นเชิง มันคล้าย ๆ กับการประชดประชัน แต่ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว ...เมื่อผู้ชายคนนั้นจนปัญญาที่จะยึดเหนี่ยวเธอเอาไว้ต่อไป เขาจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปยังเชวาคีราณแทน ใช่... ทำอย่างไรก็ได้ให้เชวาทอดทิ้งเธอ แล้วเมื่อนั้นเธอก็จะกลับมาเป็นของเขาดังเดิม เขาคิดง่าย ๆ แค่นี้ แต่ประเด็นสำคัญอยู่ตรงที่ ใคร ๆ ก็รู้ว่าธรัณ ธราณินทร์เป็นคนคลั่งชื่อเสียงและบูชาภาพพจน์เพียงใด เขาไม่มีวันยอมรับดาราที่มีข่าวฉาวมาเป็นศรีสะใภ้ประจำตระกูลแน่นอน

“ด้วยเหตุนี้ ภาพหลุดของเชวาคีราณกับจารุคามินจึงถูกแอบถ่ายและเผยแพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว ชายคนนั้นหวังเป็นอย่างยิ่งว่าประมุขธราณินทร์จะเกลียดชังเธอ และบังคับให้ทายาทคนเดียวของตนเลิกยุ่งเกี่ยวกับเธอซะ ...เหตุผลข้อนี้ ผมพูดถูกไหม โควิน”

“ถูกต้องครับ” เมื่อคนสนิทของธรัณ ธราณินทร์เอ่ยปากรับรอง ก็ไม่มีใครคิดจะโต้แย้ง สารวัตรอนิรูทธเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วค่อยกล่าวต่อ

“แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นไปตามแผนเสียหมด เพราะเชวาคีราณไม่ได้รู้สึกเดือดร้อน อับอาย หรือแยแสข่าวดังกล่าวเลยสักนิด เขายังคงรั้นที่จะคบหาเธอต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และนั่นก็ทำให้ฝ่ายหญิงเกิดความหวังบางอย่างขึ้นในใจด้วยเช่นกัน จารุคามินคงรู้สึกว่าข่าวฉาวนั่นไม่ได้ทำร้ายเธอ แต่มันกลับยิ่งส่งเสริมให้ชื่อเสียงของเธอโด่งดังยิ่งขึ้นไปอีก เพราะดารากับข่าวเป็นของคู่กัน ไม่ว่าจะข่าวดีหรือข่าวร้าย ก็จำเป็นต้องมีข่าว เพื่อให้ผู้คนรู้จักเธอ และจดจำเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

“ทว่าเหตุการณ์ที่อยู่เหนือความคาดหมายของใครหลาย ๆ คน ก็คือ เรื่องที่เชวาคีราณถูกส่งตัวมาที่นี่อย่างกะทันหัน เขาจึงไม่รู้ว่า ก่อนเกิดเหตุฆาตกรรม จารุคามินอยู่ที่กีลาล เธอเพิ่งกลับจากกองถ่ายละคร และมีปากเสียงกับคนรักเก่าอย่างรุนแรง เธอโกรธจัดถึงขั้นประกาศว่าจะตัดเป็นตัดตายกับเขา และหลุดปากออกไปว่า จะเลิกเป็นดารา โดยหนีนักข่าวไปกบดานอยู่กับเชวาคนรักที่รีสอร์ทเมืองโกจาราสักระยะหนึ่ง ...ต่อให้มีภาพหลุดหรือคลิปลับอะไรออกมาแฉ เธอก็ไม่กลัว เพราะหากสามารถแทรกตัวเข้าไปอยู่ในตระกูลธราณินทร์ได้สำเร็จ ก็ไม่จำเป็นต้องแคร์สิ่งเหล่านั้นอีกต่อไป”

“ไม่จริง... ไม่จริง!” อัลเลยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดหู แล้วพูดออกมาเหมือนคนไร้สติ ทั้งพาลิศ และรปภ. คนงาน มองเขาอย่างไม่ค่อยไว้วางใจ พลางขยับถอยห่างออกมา

“อาการหอบหืดของเขากำเริบขึ้นจากการระเบิดอารมณ์โต้เถียงในคืนนั้นจนต้องถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล แต่แล้วขณะที่นอนพักรักษาตัวอยู่ ความแค้นก็ยิ่งคุคั่ง เขาจึงลอบหนีออกมา แล้วนั่งรถไฟเที่ยวสามทุ่มครึ่งไปยังโกจารา กล้องวงจรปิดที่สถานีรถไฟจับภาพเขาได้พอดี ต่อให้ใส่แว่น ติดหนวดปลอมอย่างไร ก็หนีสายตาของเจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานของเราไม่พ้น”

“ไม่จริง คืนนั้นผมไม่ได้ไปไหน ผมอยู่ที่โรงพยาบาล!” อัลเลโพล่งออกมาในที่สุด

ท่าทางบ้าคลั่งและตัวสั่นของเขา ทำให้เจ้าหน้าตำรวจสองนายตรงเข้ามาขนาบข้าง จับแขนเขาไขว้หลังทันที

“ปล่อยผมนะ ปล่อยผม ไอ้สารเลว!” อัลเลพยายามดิ้นรนขัดขืนการจับกุม แต่ไม่เป็นผล “พวกแกขุดเอาอะไรมาพูด หา? คอยดูนะ ผมจะประจาน... จะเอาข่าวนี้ไปประจานในหนังสือพิมพ์ทุกฉบับว่าตำรวจรังแกใส่ร้ายประชาชน!”

สารวัตรอนิรูทธปรายตามอง ‘ผู้ต้องหา’ อย่างเย็นชา และไม่ได้สนใจคำข่มขู่ดังกล่าวสักเท่าไร เพราะมั่นใจว่าอีกฝ่ายคงไม่มีโอกาสได้ทำอย่างที่พูดแน่

“ต่อนะครับ... จารุคามินสับสนว้าวุ่นใจอยู่สักพัก แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจขับรถมาหาเชวาที่นี่ตามที่เคยพูดไว้ เธอมาถึงท่าเรือในเวลาเที่ยงคืนเศษ และโชคร้ายที่มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเฝ้ายามอยู่ที่นั่นพอดี เธอเรียกให้พาลิศขับเรือไปส่งอีกฟากโดยที่ไม่รู้ว่า ฆาตกรได้ไปดักรออยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว

“...เขาฆ่าเธอ โยนศพเธอทิ้งลงในทะเลสาบ และตั้งใจจะทำให้เชวาคีราณตกเป็นผู้ต้องสงสัย ในขณะที่ตัวเองหลบหนีเข้าไปในป่าสน ทะลุออกถนนใหญ่ แล้วโบกรถกลับกีลาล เพราะขึ้นรถไฟเที่ยวสุดท้ายไม่ทัน พอวันรุ่งเช้าก็เดินไปที่เคานท์เตอร์พยาบาล จ่ายเงินค่ารักษา ทำทีให้เข้าใจว่านอนพักอยู่ในห้องทั้งคืน แต่เขาพลาดไปหน่อย เพราะพยาบาลเวรดึกที่ไม่เห็นเขาอยู่ในห้องพักคืนนั้น ได้เล่าความจริงให้เจ้าหน้าที่ของเราฟังหมดแล้ว”

“ไม่จริง! สารวัตรใส่ร้ายผม ผมไม่ได้ฆ่ามินนี่ ผมรักเธอ... ได้ยินไหม ผมรักเธอ แล้วผมจะฆ่าเธอได้อย่างไรกัน” อัลเลร่ำไห้ออกมาอย่างไม่แคร์สายตาใคร ความเจ็บปวดที่เขาได้รับมันมากเกินกว่าที่ใครจะรับรู้และเข้าใจ

“ยอมรับความจริงเถอะครับ” สารวัตรอนิรูทธหันมากล่าวเสียงเรียบ “คุณถูกความรักและความแค้นครอบงำจนพลั้งมือทำในสิ่งที่ไม่ควรทำลงไป ถ้ายอมรับสารภาพเสียตั้งแต่ตอนนี้ โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา”

“ไม่! บอกแล้วไง ผมไม่ผิด” อัลเลยืนกรานคำเดิม ใบหน้าแดงก่ำ น้ำหูน้ำตาไหลพราก “ผมไม่ได้ฆ่ามินนี่ แล้วจะให้ผมสารภาพหาหอกอะไรเล่า!”

ลาวิกส่ายหน้า พลางบ่นกับโควินเบา ๆ ว่า

“ไอ้หมอนี่เล่นละครเก่งฉิ-หาย ไม่น่าเป็นผู้จัดการดาราเลย มันน่าจะเป็นดาราซะเองมากกว่า”

โควินคลี่ยิ้มที่มุมปาก เขารู้อะไรมากกว่านั้น แต่ไม่อยากออกความเห็นใด ๆ

ได้ยินนายตำรวจใหญ่กล่าวกับผู้ต้องหาต่อไปอีกว่า

“เอาเถอะ คุณไม่ยอมรับตอนนี้ก็ไม่เป็นไร ต่อไปเรามาว่ากันถึงอีกคดีหนึ่งดีกว่า”

...คดีทำร้ายร่างกายเชวาธราณินทร์!

จากคุณ : Friday Story

เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 09:46:09