ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ ใบหอกขาววับพุ่งลงมาหมายเสียบสลักที่อกของแม่ทัพหนุ่ม แจ้งหล้าเห็นจวนตัวแน่แล้วก็หลับตาลงรอรับความตายโดยดุษณี แต่ก็ต้องแปลกใจที่ความเจ็บปวดจากคมอาวุธมิได้เกิดขึ้นแก่กายของตนเลย กลับปรากฏเสียงใบหอกปักตรึงอยู่กับอกพระแม่ธรณีดังอยู่ข้างหูแทนพร้อมกับน้ำที่กระเซ็นขึ้นมาต้องใบหน้า เมื่อเขาลืมตาขึ้นก็เห็นหอกสั้นสังหารนั้นปักเฉียดข้างหูเขาไปแค่องคุลีเดียว ครั้นมองไปทางใจแก้วก็เห็นร่างอีกฝ่ายปราศจากศีรษะเสียแล้ว ยังไม่ทันที่จักจับตนชนปลายเรื่องราวได้ถูก ก็ยินสุรเสียงใสที่ขานนามตนเองดังขึ้นท่ามกลางเสียงลมแลฝน “พี่แจ้งหล้า แม้นมิได้เป็นอันใดก็จงเร่งลุกขึ้นเถิด” ไม่ต้องรอให้เจ้าของสุรเสียงขานนามตนเองซ้ำสอง คนที่ยังนอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้นก็ลืมความเจ็บจุกทั้งหมด เร่งผุดลุกขึ้นยืนทันใด หน้าเข้มปรากฏรอยยิ้มกว้างอย่างยินดีนักเมื่อเห็นวรกายโปร่งยืนม้าอยู่ตรงหน้า “เจ้าหลวง ทรงปลอดภัยดีหรือเจ้า” อารามยินดีโดยแท้ที่ทำให้แม่ทัพหนุ่มถามออกไปเยี่ยงนั้น พอถามไปแล้วเจ้าตัวจึงเพิ่งนึกขึ้นได้ หากไม่ปลอดภัยแล้วจักเสด็จมารับสั่งแจ้วๆ ต่อหน้าเขาฤๅไร เนตรสีนิลเจือแววขันที่สานสบมาโดยมิได้รับสั่งว่าอย่างใด ทำให้แจ้งหล้ายิ้มเจื่อนก่อนเสไปเก็บดาบที่กระเด็นหลุดมือไปเมื่อครู่แทน แล้วรีบไปขึ้นม้าของตนที่ยืนสะบัดหางรอนายอยู่ไม่ห่าง ในขณะที่องค์จอมทัพใหญ่ทรงคอยรบกันมิให้ศัตรูคนใดจู่เข้ามาถึงผู้เป็นพี่ชายได้สะดวก จนกระทั่งแจ้งหล้ากระตุ้นเตือนม้าของตนให้มายืนอยู่ใกล้ๆ แล้ว จึงรับสั่ง “ไม่ถามรึ ว่าข้าหลุดจากวงล้อมได้อย่างใด” “ข้าเจ้าคิดว่าพอรู้หนาเจ้า หากข้าเจ้าเดาไม่ผิด ฝนนี่ก็ฝีพระหัตถ์เจ้าหลวงด้วยกระมัง” “เปล่าเลยพี่ แรกทีเดียวข้าก็คิดจักใช้ฝนอาคมช่วยอยู่เช่นกัน แต่พระพิรุณคงเป็นใจด้วยฝ่ายเรากระมัง จึงประทานมาให้เยี่ยงนี้” “ข้าเจ้าควรเชื่อหรือเจ้า” แจ้งหล้าทูลถามล้อๆ พลางสังหารศัตรูที่อยู่ในรัศมีของคมดาบไปด้วย “ข้าพูดจริง พี่ไม่เชื่อก็แล้วแต่พี่เถิดหนา” “เสร็จศึกเสด็จคืนค่ายก่อนเถิดเจ้า ข้าเจ้าจักทูลถามให้ละเอียดเทียว เพลานี้ข้าเจ้าขอรบกลางฝนให้หนำใจเสียก่อน” “หวังว่าคงไม่ไปนอนเล่นแช่น้ำอีกหนาพี่” แจ้งหล้าสะบัดดาบในมือตัดศีรษะฝ่ายตรงข้ามที่ถลันเข้ามาหา แล้วหันมาแยกเขี้ยวใส่คนล้อทันใด นานครั้งหรอกที่แจ้งหล้าจักทำกิริยาเฉกพี่ชายทำแก่น้องสาวเยี่ยงนี้ เจ้าหลวงกาสะลองสรวลเบาๆ “ไปแยกเขี้ยวขู่ศัตรูเถิดพี่ ข้าจักไปเล่นทางด้านโน้นแล้ว จักเอาเจ้านี่ไปกำนัลพวกธาตวากรเสียหน่อย”   'ด้านโน้น' ที่เจ้าตัวรับสั่งพลางสะบัดปลายดาบชี้ไปด้วยนั้นคือในส่วนของทัพหน้านั่นเอง แจ้งหล้าไม่ทันจักว่าอย่างใด เจ้าหลวงกาสะลองก็ทรงกระตุ้นอัสดรพุ่งปราดไปเสียแล้ว เมื่อสองแม่ทัพหน้าเห็นองค์จอมทัพใหญ่ปรากฏพระองค์ขึ้นเยี่ยงนั้น ก็ให้ดีใจนักดุจดังได้รับโอสถขนานเอกก็ไม่ปาน ต่างทวีกำลังแลความฮึกเหิมเข้าต่อสู้กับอริราชเป็นสามารถ เจ้าหลวงกาสะลองแย้มพระโอษฐ์รับก่อนเข้าโรมรันโดยมิได้รับสั่งว่าอย่างใด ทหารธาตวากรที่บังอาจเข้ามาหาองค์จอมทัพนั้น เมื่อเห็นศีรษะบนปลายหอกของจอมนางก็ผงะตั้งท่าจักชักม้าถอย หากสุดท้ายก็ต้องกลายเป็นผีหัวขาดดุจเดียวกับนายของมันไปจนสิ้น ความคะนองทำให้เจ้าหลวงกาสะลองทรงบุกบั่นนำหน้าทหารออกไปจนเกือบถึงแนวรับของฝ่ายตรงข้าม ซึ่งตลอดทางที่ทรงกระตุ้นเตือนอัสดรผ่านไปนั้นล้วนแหวกออกเป็นช่อง ไม่มีศัตรูคนใดทานกำลังเอาไว้ได้ กระทั่งแจ้งหล้าที่รีบกระตุ้นม้าตามอารักขามาตลอดยังตามเสด็จเกือบไม่ทัน ครั้นทอดพระเนตรด้านหลังของเจ้าแม่ทัพใหญ่ของธาตวากรอยู่ไวๆ เจ้าหลวงกาสะลองก็ทรงตีตะลุยเข้าไปใกล้ ก่อนจักทรงสะบัดศีรษะของคนขบถโยนส่งให้แม่ทัพธาตวากร ภูมินทร์เห็นก้อนกลมตรงดิ่งมาหาตนก็ตกใจรีบชักม้าหลบ หากไม่ทันเสียแล้ว ของสิ่งนั้นลอยมาตกปุอยู่ที่ตักของแม่ทัพไส้ศึกนั่นเอง เมื่อเห็นชัดว่าคือสิ่งใดแน่แล้วก็เบือนหน้าหนีด้วยความสยองพลางปัดศีรษะของคนสนิทตกลงไปกลิ้งอยู่บนพื้นแทน   ทหารธาตวากรที่รบอยู่ใกล้ๆกับตัวนาย พอเห็นศีรษะที่กลิ้งมาใกล้เท้าก็แตกฮือออกเป็นช่อง เมื่อพวกมันประจักษ์แน่แล้วว่ามันคือสิ่งใดก็ยิ่งตกใจหนักจนเกิดความระส่ำระสายคุมกันไม่ติด ด้วยใจแก้วผู้นี้ก็เป็นแม่ทัพคนสำคัญของธาตวากรแลมีฝีมือฉกาจถึงขั้นเป็นมือขวาของภูมินทร์เสียด้วยซ้ำ เมื่อต้องมาเสียทีเยี่ยงนี้ก็ทำให้ทหารชั้นผู้น้อยเสียขวัญอยู่ไม่น้อย ข้างภูมินทร์ถึงกับเหงื่อกาฬแตกพลั่กหน้าซีดเผือด หากมันยังโชคดีที่สายฝนกระหน่ำซัดลงมาเพลานี้ช่วยกลบเกลื่อนความหวาดกลัวแลยังพอใช้อ้างกลบเกลื่อนไปได้ เมื่อเห็นอาการขวัญเสียของทหารชั้นผู้น้อยก็ขบกรามแน่นพยายามคิดหาหนทาง ที่สุดจึงเอ่ยปากเจรจาขอท้ารบตัวต่อตัวด้วยจอมนารี “เดิมพันคือสิ่งใด” “หากข้าเจ้าแพ้ ทัพธาตวากรทั้งสิ้นจักถอยกลับไป แต่หากทรงแพ้ ทัพเวียงสบสองก็จักต้องถอนทัพกลับเวียงเฉกกัน” คำ 'แพ้' ในสงครามย่อมหมายถึงความตายเพียงประการเดียว เจ้าหลวงกาสะลองแย้มพระโอษฐ์นิดๆ พลางรับสั่งถาม “หนึ่งคนตัดสินทั้งกองทัพกระนั้นรึ” “ยุติธรรมดีมิใช่หรือเจ้า” “ได้ ข้าจักรับคำท้านี้” “เจ้าหลวง”   แจ้งหล้าที่ยืนม้าเยื้องอยู่ทางด้านปฤษฎางค์ได้ฟังการสนทนานั้นก็ทูลเรียกเป็นเชิงทักท้วง หากเจ้าหลวงกาสะลองมิได้สดับคำขานพระนามของแม่ทัพหนุ่ม ด้วยเพลานี้เนตรสีนิลจับนิ่งเพียงหน้าของคนขบถเท่านั้น แจ้งหล้าเห็นกิริยานั้นก็พอรู้จึงมิได้เอ่ยสิ่งใดอีก นอกจากจักเลี่ยงหลบไปขึ้นม้าของตนที่ยังสะบัดหางอยู่ใกล้ๆ ก่อนให้สัญญาณการพักรบขึ้น สี่แม่ทัพที่ยังรบติดพันอยู่ครั้นรู้ถึงรหัสสัญญาณนั้นก็ขมวดคิ้วอย่างงุนงงแกมสงกาว่าเหตุไฉนจึงต้องพักรบเพื่อเจรจาความทั้งที่กำลังได้เปรียบ อุ่นเมืองหน้าบึ้งพลางสะบัดดาบฟันสะพายแล่งทหารธาตวากรคนสุดท้ายก่อนจักยอมล่าถอยมาแต่โดยดี ส่วนฝ่ายธาตวากรนั้น เมื่อรู้ว่าศัตรูขอทำการพักรบชั่วครู่ก็พากันโล่งใจไปตามๆกัน เพราะไม่เคยพบกองทัพใดที่จักตะลุยฝ่าแนวป้องกันไปโดยไม่มีทีท่าว่าจักเหน็ดเหนื่อยเยี่ยงนี้มาก่อน ในที่สุดการสู้รบที่ดุเดือดท่ามกลางสายฝนจึงค่อยๆ สงบลงไปทีละจุดๆ จนกระทั่งสงบราบคาบลงไปในที่สุด ต่อเมื่อกองทัพทั้งสองฝ่ายเคลื่อนเข้ามาตั้งประจันหน้ากันอีกคำรบ ทั้งหมดจึงแจ้งใจถึงเหตุแห่งการพักรบครานี้ มหาวาตะอ่อนกำลังลมเหลือเพียงสายลมอ่อนบางเบาเฉกเดียวกับสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาเมื่อครู่ใหญ่ค่อยซาเม็ดลงเหลือเพียงละอองเบาบาง เปิดให้ทุกสายตาเห็นผู้มีตำแหน่งสูงสุดในกองทัพทั้งสองฝ่ายยืนม้าเผชิญหน้ากันอยู่ตรงกึ่งกลางอันเป็นที่โล่งระหว่างสองกองทัพนั้น ภูหลวงเรียกให้น้องชายที่ยืนคุมเชิงอารักขาอยู่ห่างๆ ให้เข้ามาใกล้ ก่อนจักเอ่ยถาม “นี่มันเรื่องอันใดกันแจ้งหล้า เจ้าหลวงจักเจรจาความอันใด” หน้าเข้มขรึมลง นัยน์ตามิได้ละไปจากวรกายโปร่งระหงเลยสักน้อย ในขณะที่ตอบคำ “มิใช่เจรจาความ แต่เจ้าหลวงมีพระประสงค์จักประมือกับไอ้ภูมินทร์ตัวต่อตัว” คำตอบของชายหนุ่มยังให้สี่แม่ทัพใหญ่หันมามองหน้ากันเองโดยมิได้นัดหมาย ความกังวลแกมห่วงใยฉายชัดในสีหน้าแววตาของบุรุษทั้งห้าโดยไม่จำต้องเอ่ยปากแก่กัน แสนหลวงขบริมฝีปากแน่น จริงอยู่ว่าเจ้าหลวงกาสะลองมีพระปรีชาสามารถเป็นที่ประจักษ์มาแล้ว แต่เรื่องประสบการณ์แลเล่ห์กลนั้นเห็นทีฝ่ายภูมินทร์จักมีเหนือกว่า “แจ้งหล้า เดิมพันการต่อสู้ครานี้คือสิ่งใด” เสียงเข้มถามขึ้นมาเป็นคำแรก อุ่นเมืองเหลียวขวับมาทางบุรุษซึ่งได้ชื่อว่าเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาแต่ต้น แต่ไม่ได้ทักท้วงว่าอย่างไร คงสงบใจรอฟังการสนทนาต่อไปเงียบๆ “ฝ่ายใดเพลี่ยงพล้ำถึงตาย เท่ากับพ่ายทั้งกองทัพ แลต้องยอมเลิกทัพกลับไป” “ข้าไม่เชื่อว่าพวกมันจักทำตามที่ลั่นวาจาไว้ ธาตวากรขึ้นชื่อนักเรื่องเล่ห์เหลี่ยม” “จักเชื่อหรือไม่เชื่อ เพลานี้เจ้าจักแก้ไขสิ่งใดได้ แสนหลวง” ไม่ใช่แจ้งหล้า หากเป็นอุ่นเมืองที่ตอบสวนคำมาอย่างเยาะๆ นัยน์ตาสีเหล็กดุดันเบนมาจับนิ่งที่แม่ทัพชาวเวียงสบสองด้วยแววตากร้าวกระด้าง “ข้าจักออกไปสู้กับมันแทนเจ้าหลวง...” แสนหลวงพูดไม่ทันจบ เสือปกที่ยืนม้าฟังอยู่นานแล้วก็พูดสวนตัดบทขึ้นมาเสียก่อน “ไม่ต้องทำสิ่งใดทั้งนั้นล่ะ อยู่ตรงนี้คอยดูการยุทธนาไปแล้วคิดว่าจักเตรียมรับมือเจ้าพวกนั้นเยี่ยงไรจักดีกว่า พวกเจ้าเอาเพลามาทุ่มเถียงกันเยี่ยงนี้จักมีประโยชน์อันใด ที่ข้าพูดนี้ใช่จักไม่ห่วงเจ้าหลวง ข้ารู้ว่าพวกเราก็ใคร่จักออกไปประมือกับมันแทนเจ้าหลวงทั้งสิ้น แต่สิ่งใดก็ตามที่เจ้าหลวงตัดสินพระทัยแล้ว จักให้ทรงคืนคำฤๅไฉน อีกอย่างการรบคราวนี้ใช่เพียงพระเกียรติยศของเจ้าหลวง แต่ยังหมายถึงศักดิ์ศรีแห่งกองทัพด้วย พวกมันจักคิดเยี่ยงไรที่เราเปลี่ยนคนสู้กลับไปกลับมาเยี่ยงนี้” “ข้าเห็นด้วยกับเสือปก เจ้าหลวงตัดสินพระทัยแล้วยากนักจักเปลี่ยนแปลง สิ่งที่พวกเราพอจักทำได้คือเตรียมรับมือ ถ้ามันเป็นอย่างที่แสนหลวงว่า” ภูหลวงบอกเสียงขรึม แจ้งหล้าพยักหน้าอย่างเห็นด้วย อุ่นเมืองเงียบไปนิดหนึ่งก็ยอมทำตามที่สหายร่วมรบแนะมา ส่วนแสนหลวงนั้นฮึดฮัดอยู่ชั่วอึดใจก่อนจักยอมทำตามในที่สุด *** มีต่อค่ะ จากคุณ : อริญชย์-กรวิกาภา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 14:23:57

ความคิดเห็นที่ 2 **** มาอ่านกันต่อค่ะ เจ้าหลวงกาสะลองทรงยืนม้าทอดพระเนตรแม่ทัพไส้ศึกอยู่ด้วยพระกิริยาสงบเยือกเย็น ในขณะที่ภูมินทร์พยายามสงบสติอารมณ์ของตนเองกระชับดาบในมือไว้มั่น ใจหนึ่งก็ใคร่จักหันกลับยอมแพ้เสียเดี๋ยวนั้น หากอีกใจหนึ่งก็ปลุกปลอบขวัญตนเองว่า 'ตัวเจ้าเองก็เป็นชายชาตินักรบ เหตุใดจึงต้องหวั่นกลัวสตรีตัวเล็กๆ ตรงหน้านี้หนักหนา แม้นยอมปราชัยหรือถอยหนีแก่นางผู้นี้ เห็นทีชื่อคงจักจารึกติดแผ่นดินไปชั่วลูกชั่วหลานว่าภูมินทร์ผู้นี้พ่ายสตรีตั้งแต่ไม่ทันลงมือสู้'   เมื่อคิดได้ดั่งนี้ แม่ทัพไส้ศึกก็ข่มความกลัวแลเรียกความฮึกเหิมกลับมาสู่ตนอีกคำรบ ทว่ายังไม่ทันที่จักขยับตัวหรือลงมือทำสิ่งใด สุรเสียงเยาะหยันก็ลอยลมมาเสียก่อน   “ช้าอยู่ไยภูมินทร์ ทหารนับพันนับหมื่นคนกำลังรอคอยการประมือของเรา หรือเจ้าจักยอมแพ้ให้คนเขาเย้ยไยไพก็ได้หนา ข้ายินดีนักแล้ว” หน้าคร้ามกร้านด้วยแดดลมแดงจัดด้วยความอายประสมโกรธที่ถูกเยาะเย้ยเอาซึ่งหน้า มิหนำฝ่ายเวียงสบสองยังพากันหัวเราะครืนใหญ่เสียด้วย เจ็บอื่นหมื่นแสนไม่เท่าเจ็บอายด้วยน้ำคำ ภูมินทร์สิ้นเกรงเร่งกระตุ้นเตือนม้าของตนโผนเข้าหาองค์จอมทัพใหญ่อย่างรวดเร็ว โดยไม่รอให้อีกฝ่ายทรงทันตั้งตัว ดาบในมือเงื้อสูงหมายฟาดฟันร่างบางให้ขาดสะพายแล่งลง หากเจ้าหลวงกาสะลองทรงระมัดระวังองค์เองอยู่แล้ว เมื่อทอดพระเนตรภูมินทร์เผ่นม้าเข้าหาเยี่ยงนั้น จึงทรงชักม้าให้เต้นเบี่ยงหลบออกไปทางหนึ่ง ยังให้ร่างสูงใหญ่ที่โจมฟันลงมาเต็มกำลังถึงกับเสียหลักแทบตกลงจากหลังม้า ดีที่รีบดึงตัวเองกลับมาเสียทัน จอมนางกระตุกมุมโอษฐ์ขึ้นน้อยหนึ่ง ก่อนจักทรงกระตุ้นอัสดรพลิกกลับเผ่นเข้าหาบ้าง พระมุฐิลุ่นๆเสยเข้าปลายคางของอีกฝ่ายอย่างถนัดถนี่ จนภูมินทร์มึนงงไปชั่วขณะ แต่แทนที่จักทรงเตือนอัสดรวิ่งหวนกลับมาซ้ำอีกคำรบ กลับทรงเลี่ยงไปทอดพระเนตรอยู่ทางหนึ่งแทนด้วยแววพระเนตรขบขันแกมสาแก่พระทัย ภูมินทร์สะบัดศีรษะไล่ความมึนงงก่อนจักเตือนม้าให้เผ่นเข้าหาฝ่ายตรงข้ามอีกคำรบ เจ้านางกาสะลองมิได้ทรงต่อสู้แต่อย่างใด หากทรงใช้วิธีเตือนอัสดรให้เต้นหลบออกไปทางด้านตรงข้ามเสียเท่านั้น การรบดำเนินไปทำนองนี้อยู่ชั่วอึดใจใหญ่จนแม่ทัพไส้ศึกเกิดโทสะถึงขีดสุด ร้องออกไปว่า “นี่หรือคือการประมือของพระนาง ช่างไม่ผิดอันใดกับละอ่อนน้อยวิ่งหนีไม้ของมารดาเลยสักน้อย พระปรีชามีเพียงเท่านี้ฤๅไร นี่รึเจ้าหลวงสตรีแห่งเวียงสบสอง แท้แล้วก็ไม่ผิดอันใดกับสตรีทั่วไป” “ดูก่อนภูมินทร์ เจ้าดูถูกดูหมิ่นข้าว่าเป็นเพียงสตรีธรรมดา แล้วไฉนผู้ที่ถือตนว่าเป็นชายชาติจึงเอาชนะสตรีมิได้เล่า ควรเป็นข้ามิใช่ฤๅที่จักเอ่ยวาจาว่า ฝีมือเจ้ามีเพียงเท่านี้ฤๅ” สุรเสียงนั้นมิได้เบาเลย ตรงข้ามทหารทุกนาย ณ ที่แห่งนั้นล้วนได้ยินพระวาจาอย่างชัดแจ้ง แม่ทัพไส้ศึกกัดกรามแน่นแทบว่าจักโผนเข้าบีบพระศอเสียให้สิ้นพระชนม์คามือ เจ้าหลวงกาสะลองแย้มพระโอษฐ์น้อยๆ พลางดึงทวนออกมาจากแผงอาวุธท้ายม้ากระชับแน่นในพระหัตถ์ หมดเพลาที่จักทรงเล่นสนุกอีกแล้ว “เอาเถิด หากเจ้าใคร่เห็นว่าผู้ที่เจ้าเอ่ยวาจาดูหมิ่นอยู่นี้มีฝีมือเพียงใด ก็จงเข้ามาพิสูจน์ให้ประจักษ์ตาประจักษ์ใจเจ้าเสียบัดเดี๋ยวนี้” ไม่ต้องทรงท้าทายซ้ำสอง ภูมินทร์สอดดาบตนเก็บเข้าฝักแล้วชักทวนออกมาจากแผงอาวุธถือไว้ในมือ แล้วเริ่มต้นชักม้ากรายทวนเข้าหาทันที สรรพสำเนียงโดยรอบพลันเงียบลงสิ้นจนได้ยินเสียงเม็ดฝนกระทบใบพฤกษ์ชัดเจน ลมเย็นพัดวู่หวิวต้องชายภูษาเวฐนะที่โพกพันพระเศียรสะบัดลู่ไปตามแรง เจ้าหลวงกาสะลองทรงกระตุ้นอัสดรร่ายเพลงทวนด้วยท่วงท่าองอาจ เนตรสีนิลเป็นประกายวาวโรจน์ไม่เหลือเค้าความขบขันอีกสืบไป   ทวนเหล็กฟาดฟันแหวกอากาศลงมาหมายพระเศียรเป็นสำคัญ แต่องค์จอมทัพใหญ่ก็ทรงยกทวนทองแดงในพระหัตถ์ขึ้นรับอย่างว่องไวแล้วดันกลับคืนไปด้วยกำลังแรง ก่อนจักทรงพลิกหัตถ์บังคับทวนตีเข้าที่สีข้างของอีกฝ่ายจนเจ้าตัวเอียงวูบเกือบตกจากหลังม้า ภูมินทร์ถึงกับผงะร้องโอ๊กออกมาด้วยความเจ็บปนจุก ไม่คิดเลยสักน้อยว่าสตรีตัวเล็กๆจักมีพละกำลังไม่ผิดกับบุรุษเยี่ยงนี้ มันเบี่ยงม้าฉากออกไปทางหนึ่งเพื่อหลบคมทวนที่จู่โจมเข้ามาอีกคำรบ แล้วสะบัดกลับมาตั้งรับอย่างรวดเร็ว ทว่าทวนในมือของมันแทบยกไม่ขึ้นอีกแล้วเมื่อจอมนารีทรงฟาดทวนเข้าที่แขนของมันอย่างถนัดถนี่ กระนั้นก็ยังสู้ฝืนใจข่มความเจ็บปวดพยายามต่อสู้แลป้องกันตนเองอย่างสุดความสามารถ     เห็นว่าตนเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แม้นไม่ลงมือทำสิ่งใดก็เห็นจักต้องฝังร่างตนไว้ที่สถานรณยุทธแห่งนี้แน่แล้ว นัยน์ตาเล็กเรียวคล้ายนัยน์ตาสุนัขจิ้งจอกจึงหรี่ลงอย่างใช้ความคิด ชั่ววิบตานั้นเองโดยไม่มีผู้ใดทันคาดคิด ภูมินทร์กระชากหอกสั้นจากแผงอาวุธแทงสวนเต็มกำลังแรง เจ้าหลวงกาสะลองทรงลดทวนในพระหัตถ์ลงเร่งเตือนอัสดรผละถอยไปทางหนึ่ง แต่กระนั้นคมหอกก็เฉี่ยวเข้าที่บั้นพระองค์ พระโลหิตแดงเข้มไหลปรี่ออกมาจากบาดแผลนั้น เจ้าคนคดเห็นเข้าก็แสยะยิ้มเร่งเข้าโจมตีหมายเผด็จศึก ชั่วพริบตาเดียวนั้นเอง ทหารทั้งสองฝ่ายที่ยืนทัศนาการต่อสู้โดยรอบก็ถึงกับลืมหายใจอีกครั้ง เมื่อเห็นม้าดำของภูมินทร์พุ่งปราดเข้าประชิดอัสดรขององค์จอมทัพใหญ่ได้ ห้าแม่ทัพใหญ่แห่งเวียงสบสองรู้สึกราวกับเลือดในกายจับกันเป็นก้อนแข็ง เมื่อเห็นธารโลหิตแดงเข้มไหลตกต้องผืนดินบริเวณที่สองม้าประชิดกันอยู่นั้น พร้อมกับทวนทองแดงคู่พระหัตถ์ที่ตกลงแทบเท้าม้า คนใดคนหนึ่งต้องอาวุธแน่แล้ว แต่เป็นผู้ใดเล่าระหว่างเจ้าหลวงกาสะลองแลภูมินทร์! แผ่นดินเวียงสบสองจักต้องสูญเสียจอมนางครานี้แล้วกระนั้นฤๅ ความเงียบงันอันน่าอึดอัดแผ่คลุมสนามรณยุทธแห่งนั้น แม้เป็นเพียงชั่วเพลาสั้นๆ แต่คล้ายยาวนานชั่วกัปกัลป์ ม้าดำผละแยกออกมาแล้ว ทหารเวียงสบสองเกือบไม่มีผู้ใดกล้ามองไปทางอัสดรสีน้ำตาลเข้ม ด้วยเกรงว่าจักเห็นวรกายบางซวนซบอยู่บนนั้น และแล้วเสียงโห่ร้องอย่างปรีดาก็ดังก้องขึ้น มิใช่จากฝ่ายธาตวากร แต่เป็นกองทัพแห่งเวียงสบสอง   ร่างสูงใหญ่ของคนคดโงนเงนอยู่บนหลังม้า ที่อกซ้ายของมันนั้นปรากฏด้ามหอกสลักแน่นอยู่กับเกราะ ส่วนที่ลำคอปรากฏรอยกรีดลึกยาวจนเกือบขาด เพียงกะพริบตาวิบเดียวร่างนั้นก็กลับกลายเป็นผีหัวขาด ก่อนจักตกลงมานอนอยู่บนพื้น ในขณะที่ส่วนหัวของมันนั้นเจ้าหลวงกาสะลองทรงใช้พระแสงดาบคู่พระหัตถ์เสียบรับเอาไว้ แล้วชูขึ้นให้เห็นถนัดโดยทั่วกัน วาระนั้นเอง เสียงโห่ร้องอย่างโกรธแค้นก็ดังมาจากทางฝ่ายธาตวากร หอกสั้นเล่มหนึ่งพุ่งตรงหมายเสียบสลักกับอุระองค์จอมทัพใหญ่ หากภูหลวงที่ยืนม้าอยู่ใกล้ที่สุดรีบกระตุ้นม้าพุ่งปราดเข้ามาใช้ดาบปัดมันออกไปอย่างเฉียดฉิว สถานการณ์ปรากฏชัด ธาตวากรหาได้ยึดถือคำมั่นไม่   องค์จอมทัพใหญ่แย้มพระโอษฐ์นิดหนึ่งอย่างไม่พรั่นพรึง ทรงสะบัดขว้างศีรษะของภูมินทร์เข้าไปในกลุ่มทหารธาตวากรก่อนจักมีพระบัญชาสีหนาทขึ้นกลางศึกให้ทัพเวียงสบสองบุกขยี้ดัสกรอย่าให้มีผู้ใดเหลือรอดกลับเข้าไปในเมืองได้ ในเมื่ออีกฝ่ายผิดสัตย์เสียแล้ว จักทรงรักษาสัตย์กับคนคดเอาไว้เพื่อสิ่งใดอีก ทหารเวียงสบสองโห่รับพระบัญชาอย่างฮึกเหิม ก่อนเข้าบุกทะลวงบดขยี้ไม่ลดละ อันกองทัพที่ไร้แม่ทัพนั้นก็ไม่ต่างอันใดกับเรือที่ไร้หางเสือ ยิ่งเข้ารบด้วยอารมณ์เป็นหลักใหญ่โดยไร้สติกำกับด้วยเยี่ยงนี้ ก็รังแต่จักนำความพินาศมาสู่ตนเพียงประการเดียว   พิรุณขาดสาย แสงทองที่จำต้องหลบเร้นอยู่หลังเมฆเมื่อครู่ก็ฉายแสงสู่หล้าอีกครั้ง น้ำฝนที่ขังอยู่บนผืนแผ่นดินทุ่งยุทธนั้นเพลานี้ปรากฏเป็นสีแดงเลือดท่วมถึงข้อเท้าม้า ซากอวัยวะแลร่างของผู้ที่ล้มลงตายก่อนหน้านี้ล้วนแล้วแต่ถูกเท้าม้าเหยียบย่ำจนเหลวแหลกไปทั้งสิ้น เจ้าหลวงกาสะลองทรงยืนม้าทอดพระเนตรภาพอันน่าอนาถนั้นอย่างสลดพระทัยมิใช่น้อย ชัยชำนะที่ทรงได้มานั้นแม้จักเป็นชัยที่อยู่เหนือศัตรูหมู่อมิตร แต่เหนืออื่นใด ชีวิตที่ล้มตายอยู่ตรงหน้านี้ แท้แล้วก็คือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันทั้งสิ้น พวกเขาหาใช่ศัตรูแท้จริงที่ต้องพิฆาตเข่นฆ่า ทว่าเป็นผู้บริสุทธิ์ที่ต้องมารับเคราะห์โดยแท้ วูบหนึ่งที่หทัยดวงน้อยหวนพิจารณา การศึกที่ไม่ว่าจักเป็นธรรมยุทธหรือกูฏะยุทธก็ตาม ที่สุดแล้วก็นำมาซึ่งความพินาศ แล้วไยจึงต้องมีสงคราม จักเจรจาความโดยสันติมิได้ฤๅ พระแสงดาบถูกดึงออกจากฝักอีกคำรบ หากครานี้มิใช่เพื่อการประหัตประหาร แสงแดดสะท้อนใบดาบเป็นประกายคมปลาบเมื่อทรงยกขึ้นถือไว้เบื้องพระพักตร์แล้วค้อมเศียรลงแทนการคารวะดวงวิญญาณเหล่านั้น ห้าแม่ทัพใหญ่ที่ยืนม้าเยื้องไปทางเบื้องปฤษฎางค์เห็นพระกิริยานั้นก็พอเข้าพระทัย ภูหลวงเป็นคนแรกที่กระทำกิริยาเฉกเดียวกับองค์จอมทัพใหญ่ แลถัดจากนั้นจึงเป็นสี่บุรุษที่เหลือ ลำดับนั้นนายกองแลทหารทุกนายแห่งทัพเวียงสบสองจึงทำการคารวะดวงวิญญาณนักรบแลขออโหสิกรรรมโดยพร้อมเพรียงกัน แสงรวียามเที่ยงวันแผดกล้า ทัพของเวียงสบสองจึงเคลื่อนออกจากป่ามาจนถึงทุ่งโล่งแห่งหนึ่ง ซึ่งจากบริเวณนี้เมื่อมองไปทางด้านขวามือจักเห็นกำแพงแก้วชั้นนอกของเวียงตองเทียนปรากฏในคลองจักษุ เจ้าหลวงกาสะลองจึงทรงให้สัญญาณพักพล ก่อนจักทรงเรียกแสนหลวงที่ยืนม้าอยู่ทางด้านปฤษฎางค์ให้เข้ามาหา เมื่ออีกฝ่ายรับพระเสาวนีย์เตือนม้าของตนเข้ามายืนเยื้องไปทางด้านซ้ายของผู้เป็นนายแล้ว องค์จอมทัพใหญ่จึงมีรับสั่งถาม “ข้าจักสั่งตั้งค่ายที่นี่ เจ้าเห็นควรว่าอย่างใดแสนหลวง” แม่ทัพหนุ่มเหลือบมองผู้เป็นนายที่ทอดพระเนตรจับนิ่งอยู่ที่กำแพงแก้วเบื้องหน้าแวบหนึ่ง กระแสรับสั่งนี้หากฟังเผินๆ ก็ดูเหมือนเจ้าหลวงกาสะลองจักไม่ทรงประสีประสาเรื่องพิไชยยุทธเอาเสียเลยจึงต้องมีรับสั่งถามผู้อื่นอยู่ร่ำไป ต่อเมื่อพิจารณาดูจึงจักเข้าใจว่าอันที่จริงทรงตัดสินพระทัยเด็ดขาดลงแล้ว หากทรงทำไปเพื่อให้ผู้อยู่ใต้พระบัญชารู้สึกว่าตนมีความสำคัญต่อกองทัพเช่นกันต่างหาก แสนหลวงยิ้มนิดๆ ก่อนทูลตอบ “เหมาะสมแล้วเจ้า ด้านหน้าเป็นทุ่งโล่งสามารถเห็นความเคลื่อนไหวของศัตรูได้ง่าย ส่วนทางด้านหลังที่เป็นป่านี้เหมาะยิ่งที่จักใช้เป็นที่กำบังมิให้ศัตรูเห็นเราได้สะดวกนัก ซ้ำยังเป็นที่แฝงพลซุ่มโจมตีที่ดียิ่งด้วยเจ้า” “ข้าก็คิดเช่นนั้น ว่าแต่แสนหลวง ทางเข้าออกของเวียงตองเทียนทิศนี้มีแต่ทางประตูเวียงเพียงแห่งเดียวหรือ หากเราบุกดุ่มเข้าไป อย่างใดพวกมันก็ต้องเห็น ทุ่งโล่งนี้อำนวยประโยชน์ให้เรามากเท่าใด ในทางกลับกันก็เอื้อให้แก่ศัตรูมากเช่นกัน บนกำแพงเชิงเทินนั่นคงวางกำลังไว้ไม่น้อยเลย หากเราลอบเข้าไปได้โดยมันไม่รู้ตัวคงดีใช่น้อย” “ทางที่ว่านั้นมีอยู่เจ้า แต่ข้าเจ้าขอผลัดให้การตั้งค่ายแล้วเสียก่อน จากนั้นข้าเจ้าจักทูลในที่ประชุมทัพราตรีนี้เจ้า” “เกรงลมจักพัดพาแผนการไปถึงหูพวกมันกระนั้นรึ” รับสั่งสัพยอกแต่ก็มิได้ทรงคัดค้านแต่ประการใด ก่อนจักทรงหันไปมีพระบัญชาให้ทหารเร่งตั้งค่ายคูหอรบเสียให้แน่นหนา ด้วยจักทรงยึดชัยภูมิแห่งนี้เป็นที่มั่นสำหรับการยุทธนาใหญ่ที่จักเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ทิวาราตรีถัดจากนี้ ร่างสูงใหญ่ในเครื่องแต่งกายของทหารชั้นผู้น้อยธาตวากรวิ่งกระหืดหระหอบเข้ามาในเขตหอคำเวียงตองเทียน เมื่อมาถึงบันไดทางขึ้นหอคำ ทหารสองนายยืนอยู่ตรงทางขึ้นก็ยกดาบขึ้นขวางมิให้คนมาใหม่ได้ก้าวล่วงขึ้นไปด้านบน ชายหนุ่มฮึดฮัดไม่น้อย สีหน้าของเขาร้อนรนใคร่จักขึ้นไปให้จงได้ โดยไม่นำพาดาบคมกริบที่ขวางหน้าตนอยู่สักนิด “เปิดทางให้ข้าขึ้นไปเถิดสหายเอ๋ย ข้ามีเรื่องร้อนต้องแจ้งท่านอัคนี” “ท่านอัคนียังประชุมทัพอยู่ รออีกสักครู่มิได้เจียวหรือ”   “พุทโธ่! หากรอได้ข้าจักบอกว่าเป็นเรื่องร้อนรึ” “เช่นนั้นก็ฝากความไว้กับพวกข้า ท่านอัคนีออกมาเมื่อใดข้าจักเร่งแจ้งให้” ทหารสองนายยืนกรานหนักแน่น จนอีกฝ่ายอดรนทนไม่ได้ผลักทหารยามออกไปเพื่อเปิดทางให้ตนขึ้นไปบนหอคำ สองคนนั้นไม่ทันตั้งตัวก็เซไปทางหนึ่ง เมื่อทางสะดวกเจ้าหนุ่มก็วิ่งปราดก้าวขึ้นไป หากเหยียบบันได้หอคำได้เพียงสามขั้น ทหารยามหนึ่งในสองที่เพิ่งตั้งหลักได้ก็พุ่งเข้ามารวบตัวเอาไว้แลเรียกสหายตนให้มาช่วยกันลากเจ้าคนดื้อลงไป เมื่อคนถูกกุมตัวไม่ยอมพลางดิ้นรนต่อสู้ จึงเกิดการยื้อยุดส่งเสียงลั่นอยู่ที่บันไดนั่นเอง “ผู้ใดมาส่งเสียงเอะอะอยู่นี่” เสียงตวาดเกรี้ยวดังมาจากทางบันไดขั้นบนสุดทำให้บุรุษสามคนที่ชุลมุนกันอยู่นั้นผละถอยออกจากกันทันที เมื่อเงยหน้ามองต้นเสียงเห็นว่าเป็นผู้ใดแล้วก็รีบคุกเข่าลงทันที ทหารยามคนหนึ่งรีบเล่าเหตุการณ์เสียงสั่นเพราะเกรงโทสะของผู้เป็นนาย เมื่อเล่าจบ คนต้นเรื่องก็รีบเอ่ยขึ้นแทบว่าจักสวนคำของคนแรกเสียด้วยซ้ำ “ข้ามีเรื่องด่วนจริงขอรับ ท่านอัคนี ม้าเร็วจากชายแดนส่งข่าวเข้ามาบอกว่า ทัพของท่านภูมินทร์แตกแล้วขอรับ” “เจ้าว่าอันใดนะ ทัพของภูมินทร์น่ะรึแตกแล้ว พูดเป็นเล่น” “เป็นความจริงขอรับ ทหารเจ็ดพันของเราไม่มีเหลือรอดกลับมาสักคนเดียว” อัคนีเบิกตากว้างอย่างตกใจกับข่าวใหม่ที่ได้ยิน จักเป็นไปได้อย่างไรที่ทหารฝีมือฉกาจเกือบหนึ่งหมื่นนายจักไม่เหลือรอดกลับมาเยี่ยงนี้ ตัวภูมินทร์เองก็ใช่จักไร้ฝีมือ ไฉนมาสิ้นท่าง่ายดายเยี่ยงนี้ “แล้วเพลานี้พวกมันอยู่ที่ใด” “ตั้งค่ายอยู่ที่ชายป่าใกล้กำแพงเมืองด้านประจิมขอรับ” ขุนพลแห่งไฟยิ่งหน้าเผือดซีดลง ข้าศึกยกทัพมาประชิดติดพันใกล้เยี่ยงนี้แล้ว แต่เขากลับยังไม่ได้เตรียมตัวใดๆเลย เพราะความชะล่าใจว่าอีกฝ่ายรอนแรมมาไกลคงไม่มีกำลังแรงพอที่จักรบประการหนึ่ง ความมั่นใจว่ากำลังฝ่ายตนเหนือกว่า ซ้ำยังรู้สายสนกลในของทัพเวียงสบสองตามคำบอกเล่าของจารบุรุษภูมินทร์ประการหนึ่ง แลที่สำคัญ คือความประมาทว่าองค์จอมทัพใหญ่ของเวียงสบสองเป็นเพียงสตรี ทำให้เขาประเมินสถานการณ์ผิดพลาดไปสิ้น ยังไม่ทันที่อัคนีจักว่าอย่างใดต่อไป ทหารอีกนายหนึ่งก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา “มีอันใดอีก ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญก็เร่งไสหัวไป” “ท่านอัคนีขอรับ พวกจารบุรุษเวียงสบสองที่เรากุมตัวมาได้ เพลานี้พวกมันหายไปหมดแล้วขอรับ” “หา!” “ข้าไม่รู้ว่าพวกมันลอบหนีไปแต่เมื่อใด เพราะเมื่อตอนสายที่เอาข้าวไปให้ พวกมันก็ยังอยู่ดีกันอยู่ ที่ร้ายไปกว่านั้น พวกมันยังพาเอานักโทษที่เราขังไว้เดิมหนีไปด้วยขอรับ” มือใหญ่กำแน่นด้วยความโกรธถึงขีดสุด แทบว่าจักชักดาบที่เคียนเอวออกมาตวัดฆ่าคนที่มาบอกข่าวเสียด้วยซ้ำ ยังดีที่มีสติพอจักเร่งระงับโทสะก่อนที่จักเผลอกระทำลงไปตามอารมณ์ชั่ววูบ อัคนีไม่รอให้ทหารนายนั้นบอกจนสิ้นกระแสความเสียด้วยซ้ำ ร่างสูงก้าวยาวๆ เร่งรุดตรงไปทางตรุที่คุมขังเพื่อให้เห็นกับตาตนเองทันที แต่ยังไม่ทันถึงสองก้าวดี ขุนพลแห่งไฟก็ชะงักหันมาจ้องทหารทั้งสี่นายด้วยสายตาที่หากเป็นไฟแล้ว คนถูกมองก็เห็นจักมอดไหม้เป็นเถ้าถ่านอยู่ตรงนั้น เสียงที่ลอดผ่านริมฝีปากออกมานั้นเหี้ยมเกรียมจนคนฟังเย็นวูบไปตลอดสันหลัง “จงจำเอาไว้ ปิดปากของพวกเจ้าให้สนิท อย่าให้ล่วงรู้ไปถึงพระกรรณเจ้าหลวงเป็นอันขาด หากข้ารู้ว่ามาจากผู้ใด อย่าหมายว่ามันผู้นั้นจักมีชีวิตอยู่ต่อไป เจ้า!” ยกมือขึ้นชี้หน้าทหารที่นำข่าวพ่ายศึกมาบอก “ไปบอกไอ้ม้าเร็วคนนั้นกับพวกที่รู้เห็นด้วย หากไม่เชื่อก็คอยดู อัคนีคนนี้ไม่เคยพูดเล่น” ใช่! เขาจักให้เจ้าหลวงศิขรินทรงล่วงรู้ได้อย่างไร ในเมื่อทรงไว้วางพระทัยให้เขานำทัพแทนพระองค์มาคุมเชิงรอรับศึกอยู่ที่เวียงตองเทียนนี่ หากทรงทราบว่าเขาเสียทีสตรีจนต้องสูญไพร่พลไปมากมายเยี่ยงนี้ จักพิโรธสักปานใด เคราะห์ดีนักที่ทรงติดราชกิจงานพระศพอดีตเจ้าหลวงวายุกูล จึงมิได้เสด็จมาด้วยพระองค์เองดั่งที่ตั้งพระทัยเอาไว้แต่แรกที่แว่วข่าวศึก เมื่อเป็นดั่งนี้แล้วไม่ว่าจักอย่างไรเขาก็จักต้องแก้มือให้จงได้ ธาตวากรจักต้องไม่มีคำว่าปราชัยต่อเวียงภูแก้วอีกเป็นคำรบสอง                                                                                                            อริญชย์ จากคุณ : อริญชย์-กรวิกาภา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 14:27:24

ความคิดเห็นที่ 3 ลิงค์ภาคสองนะคะ ภาคแรกลบเกลี้ยงแล้วค่ะ ส่วนภาคสอง อาทิตย์หน้าจะลบแล้วเช่นกันค่ะ ^^   ดารากลางหทัย http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=550962 ตอนเก่าๆ ค่ะ[b/] บทที่ ๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10735324/W10735324.html บทที่ ๑๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10770865/W10770865.html บทที่ ๑๕ (ท่อนเริ่ม) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10853784/W10853784.html [b]คุยกันท้ายบทค่ะ ^^ ขอบคุณกิฟท์น่ารักๆ จากคุณ mimny, npuiy, GTW ค่ะ ^^ คุณ mimny : ขอบคุณค่า (ยิ้มแก้มปริเลย ตอนนี้ ^^) ************ คุณ อรุสา (npuiy) : คิกๆ ถามจริง ที่ขอแลกเพราะปกเลยใช่มั้ย หนูปุ้ย พันธนาการรักแลกบ่วงรักกลางตะวันนะจ๊ะ (เอ ขาดทุนมั้ยเนี่ยช้าน)   ************ คุณ Psycho man : แมวแบ๊วน่ารักมาเลยง่าพี่ชาย 555+ เปลี่ยนนามปากกาเพราะพันธสัญญาที่ให้ไว้กับหนุ่มคนหนึ่งค่ะ ว่าเล่มแรกจะใช้นามปากกาที่เขาตั้งให้ ชื่ออริญชย์ ท่าทางต้องเก็บไว้ใช้เล่มสองเสียแล้ว ^^ ************ คุณ nasa nasa : ขอบคุณสำหรับคำชมเรื่องปกค่ะ ยกความดีความชอบให้ฝ่ายศิลป์ไปเต็มๆ คู่นี้เกือบได้เจอค่ะ แต่มีเหตุให้ต้องคลาดกันไปก่อน ส่วนจะเหตุอะไรนั้น รับรองมีเฉลยค่ะ ^^ ************ คุณ Setakan : คนนี้ยังไม่มา เลยไม่มีอะไรจะตอบเม้นท์ นอกจากความคิดถึงว่า พี่สาวหนูหายค่า ใครเจอรีบจับตัวไว้โดยด่วน (จะโดนแกล้งอีกมั้ยเนี่ยเรา ประกาศซะขนาดเนี้ย) ************ จากคุณ : อริญชย์-กรวิกาภา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 14:41:40

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่า โหด เจ้าหลวงกาสะลอง  ก็ถูกปีศาจสงครามสิงสู่แล้ว^^ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 54 22:14:26

ความคิดเห็นที่ 5 ^ ^ เห็นด้วยๆๆ ปล.ก็ปกของอินงานจริงๆ นี่จ้ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 02:38:56

ความคิดเห็นที่ 6 เหอๆ วิ่งมาอย่างรวดเร็ว ตามเสียงเพรียกหา เอ๊ิกๆ ใครจะมาแกล้งอินอ่ะ (ทำตาริบๆไม่รู้ไม่ชี้) แต่ที่แน่ๆ เดี๋ยวจะพาไปถามคนในเครื่องแบบแถวๆราชนาวีสโมสรดีกว่า ฮ่าๆๆ แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 54 08:27:20 จากคุณ : ตามความคิดถึงมาจ้า (Setakan) เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 08:26:29