พันทิวาสูดจมูกยอมรับชะตากรรม คว้าเป้ที่มีใบจองเรียบร้อยไปโรงเรียนกวดวิชา รถติดหนักเหมือนทุกครั้งที่มา เด็กสาวต้องจับเวลาการนั่งรถแล้วเผื่อเวลาช่วงทำงาน พอไปถึงโรงเรียนค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นหน่อยถึงจะอยู่ในขุมชนก็ยังพอมีอาณาเขตกว้างงขวางพอให้ได้หายใจ อีกอย่างท่าทางของกินดูจะอุดมสมบูรณ์ไม่อัตคัด เออ..มีโรงอาหารใหญ่โตค้าขายเป็นล่ำเป็นสัน  เรื่องกินนี่เป็นเรื่องส่วนตั๊ว ส่วนตัว อยู่ที่ไหนอดอยากนี่จะพาลพาเครียด

          หล่อนเดินไปต่อคิวยาวเข้าไปจ่ายเงิน เช็คเวลาเรียน ตลกชะมัด สอบเอ็นทรานซ์ปีก่อนไม่เห็นต้องมากวดวิชาอย่างนี้เลย ปิดประตูห้องนอน อ่านเอง ก็สอบผ่านเข้ามหาวิทยาลัยได้ มาปีนี้ต้องพึ่งโรงเรียนกวดวิชาเสียแล้ว

          พันทิวาถือโอกาสทำความคุ้นเคยกับสถานที่โดยการหาอะไรใส่ท้องเป็นการประเดิมที่โรงอาหารเสียเลย ถ้าเป็นปีก่อนมีสถานะเป็นนักเรียนหญิงคงเหนียมๆ อายๆ หลบตาชาวบ้าน แต่หลังจากไปผจญกรรมอยู่เมืองใต้ ใบหน้าที่แสนบอบบางก็ชักหนาขึ้นทุกวัน อยู่ที่มหาวิทยาลัยมีใครไม่รู้จักพันทิวา เรื่องชื่อเสียงความซ่าส์และบองส์นั้นดังข้ามคณะฯ ด้วยซ้ำ มีใครไม่รู้จักไอ้เด็กบ้าที่ถกกระโปรงให้เพื่อนนักศึกษาชายที่คอยนั่งแซวหญิงอยู่หน้าหอดู

          “อยากเห็นนัก ก็ให้ดูเสียเล้ย!”

           ผลก็คือพวกขาประจำสามแยกปากปีจอ ทั้งหลายกระเจิงกันไปคนละทิศ

           “ไอ้เด็กบร้าา...!”

        แหม...คิดถึงตอนนั้นแล้วสนุกน่าดู เรียกว่าห่างบ้านไปพันกว่ากิโลเมตรนี้เป็นตัวของตัวเอง บ้าได้สุดๆ ใคร๊? จะไปกล้าเปิดกระโปรงอย่างนั้นได้ถ้าไม่ใส่ขาสั้นไว้ข้างใน ไอ้พวกนี้ก็ดีแต่ปากล่ะว๊า!

          จานข้าวข้างหน้ามีมากกว่าหนึ่งอย่างตามประสาคนกินจุ แต่ก็เหอะ...แค่นี้ไม่ครนาท้องหรอก! พอใกล้อิ่มถึงมีเวลาโงหัวขึ้นมาจากจานข้าว เออ...เด็กผู้ชายคนที่นั่งตรงข้าม หน้าตาดีด้วยนะหมอนี่ คงจะเริ่มไว้ผมยาว เส้นสั้นๆ เลยตั้งเด่พิกล ถ้ามีพรรคพวกมาด้วยคงได้ขำกันกลิ้ง ทุกคนอยากหล่ออยากสวยทั้งนั้นแหละ

          เด็กสาวเหล่ตามอง ท่าทางเรียบร้อยเชียว เขาเข้ามาขอนั่งที่โต๊ะเดียวกันแล้วยิ้มให้อายๆ ข้างตัวมีหนังสือเป็นตั้ง ต่างคนต่างยิ้มให้กันแล้วก้มหน้าก้มตารับประทานอาหาร พออิ่มแล้วเด็กสาวก็เลยลุก รีบกลับบ้าน อีกสองวันจะต้องเริ่มเรียนแล้ว ต้องเตรียมตัวให้ดี

*************

          ในวันกวดวิชาวันแรกรู้สึกได้กลับมาเป็นเด็กอีกครั้งหนึ่ง ต้องแหกขี้ตาตื่นแต่เช้ามืด หิ้วกระเป๋าขึ้นรถเมล์แต่เช้า ที่ห้องเรียนมีคนจับกันเป็นกลุ่มคุยกันสนุกสนาน บางคนมีเพื่อนมาด้วยไม่ต้องห่วงว่าจะเป๋อ   เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยเข้าใจนักในสังคมวัยรุ่นที่ล้าสมัยไปเพียงแค่หนึ่งปี เพียงเวลาอันสั้นก็ตามรุ่นน้องๆ ไม่ค่อยทันเสียแล้ว พอสลัดชุดนักเรียนปุ๊บก็เปลี่ยนมาเป็นเสื้อผ้าทันสมัยเฉียบเพียงเพื่อมาเรียนกวดวิชาเท่านั้น แต่...อย่าได้ดูถูกน้องๆ เหล่านี้เด็ดขาด เพราะเรียนเก่งจากโรงเรียนอันดับต้นๆ ของประเทศเสียด้วยซ้ำ ส่วนหล่อนนะหรือ? เสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบสะพายย่ามแบบที่คิดว่าเท่สุดสุดแล้ว ฮึ...แต่งตัวก็บ้านนอก เรียนบ้านนอก  สมฐานะล่ะ

          ตอนที่พันทิวาไปถึงใหม่ๆ มีคนมาเกือบครึ่งแต่ยังพอมีที่ว่างอีกมาก หล่อนไม่ได้มีปัญหาเรื่องทำอะไรคนเดียว เพราะรู้เรื่องแล้วว่าการทำอะไรที่ต้องเกาะคนนั้นทีคนนี้ทีนั้นไม่ค่อยสะดวกตัว ไม่ได้นีด(need)เพื่อนขนาดนั้น  ไม่มีพวกก็ซ่าส์ได้     เลยไปหาที่นั่งว่างๆ เป็นโต๊ะยาวแบบประถมแน่ะ เก้าอี้ที่นั่งก็เป็นแถวยาวเรียกว่าถ้าล้มทีก็พากันหงายหลังไปกันทั้งยวง ดีที่โรงเรียนนี้ไม่แออัดมาก แบ่งออกมาเป็นหลายห้องเหมือนกัน นักเรียนเลยกระจายกันไป

          เด็กสาวนั่งพลิกหนังสือไปมาฆ่าเวลา เมื่อคืนก็ดูทีวีจนดึก แล้วหลับ ไม่ได้แตะหนังสืออีกแล้ว แล้วนี่...จะทันชาวบ้านไหมหนอ?  มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีคนเอาหนังสือมาวางข้างๆ ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะที่อื่นเริ่มเต็มแล้วมีที่แถวของหล่อนนี่แหละที่พอจะว่าง ทุกคนต่างหาเพื่อนเข้ากลุ่ม ไม่มีใครอยากมานั่งกับคนท่าทางเก๋าๆ กวน t...e...e...n หรอก

**************