ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 7 เสียงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีของหญิงสาวที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำในห้องนอนส่วนตัวอันเย็นฉ่ำจากอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศ เป็นอันต้องหยุดและเงียบลง เมื่อสายตามองมาเห็นร่างอันคุ้นตาของคนที่ถือวิสาสะเข้ามานั่งอยู่ปลายเตียงของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้  สิตางศุ์ไม่ได้แปลกใจกับการที่ฉายะชาติจะเข้านอกออกในห้องชุดบนชั้นสูงสุดของคอนโดมิเนียมสุดหรูย่านใจกลางเมืองได้เหมือนเป็นเจ้าของห้องอีกคน เพราะมันก็เป็นเรื่องปกติของคนที่กำลังจะแต่งงานกัน  แต่ที่แปลกใจก็เพราะว่าเขาไม่เคยมาในเวลาค่ำคืนดึกดื่นเกือบๆจะตีสองแบบครั้งนี้และ ก็ไม่เคยจะมาอยู่นอนหรือค้างคืนด้วยเลยสักครั้ง “พี่ฉาย นึกยังไงมาที่นี่คะ คืนนี้ไม่กลับไปนอนบ้านเหรอ” ร่างสูงโปร่งในชุดคลุมอาบน้ำเอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่ม  ฉายะชาติเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของเขาดูหยาดเยิ้มผิดปกติ จนสิตางศุ์ต้องขมวดคิ้วนิดๆ  และเมื่อได้กลิ่นจางๆของแอลกอฮอล์เมื่อเขาลุกขึ้นยืนเข้ามาประชิดตัวเธอ ก็ทำให้หายสงสัยทันที “เอ๊ะ นี่ไปดื่มเหล้ามาใช่มั้ยคะ ยังเมาอยู่รึเปล่าเนี่ย” แทนคำตอบ ฉายะชาติเกี่ยวแขนสองข้างโอบกอดร่างของเธอไว้แน่น “คิดถึง ” น้ำเสียงที่กระซิบอยู่ข้างหูนั้นแหบพร่า ก่อนริมฝีปากร้อนจัดของเขาจะค่อยๆเคลื่อนที่ไปทั่วดวงหน้าของเธอ สิตางศุ์ไม่ได้ขัดขืนหรือปัดป้อง ตรงกันข้ามหญิงสาวยังตอบสนองปฎิกิริยาของเขาอย่างยินดีอีกด้วย “เจอกันทุกวัน ยังบอกคิดถึงอีกเหรอคะ  ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลย” น้ำเสียงตอบโต้ของเธอก็สั่นพร่าไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่นัก ฉายะชาติยึดต้นแขนเรียวของหญิงสาวไว้ ก้าวถอยหลังห่างออกมาก้าวหนึ่งเพื่อจ้องมองใบหน้าของสิตางศุ์ให้ชัดเจนขึ้น  ทว่า อยู่ๆ ภาพใบหน้าสวยหวานของอีกคนก็ปรากฏขึ้นมาในความรู้สึก เขาเหวี่ยงร่างเธอไปบนเตียงนุ่มแล้วพาตัวเองตามไปอย่างรวดเร็ว “แหม เชื่อแล้วค่ะว่าคิดถึง แต่อย่าใจร้อนนักสิคะ” แล้วเสียงของสิตางศุ์ก็ถูกกลืนหายไปกับเรียวปากรุ่มร้อนของชายหนุ่มที่ประทับลงมาแบบไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว เป็นเวลานานทีเดียวกว่าเขาจะถอนริมฝีปากออกมา “ผมรักคุณใบปอนะครับ” เสียงที่พูดประโยคนี้คล้ายกำลังละเมอ ทว่าคนที่ได้ยินก็ถึงกับชะงักงัน และนอนนิ่งไปราวกับเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิต   เป็นครั้งที่สองแล้วนะ ที่เธอได้ยินเขาละเมอเพ้อพกถึงผู้หญิงคนนั้น  สิตางศุ์อยากจะหยุด อยากจะผลักไสเขาออกไปจากร่างกายของเธอ แต่เมื่อเขาเคลื่อนริมฝีปากมาจูบเธออีกครั้ง หญิงสาวก็ไม่อาจต่อต้านความต้องการของตัวเองได้อีก  เอาเถอะ ไม่ว่าเขาจะคิดว่าเธอเป็นใครก็ตาม  ขอแค่ให้เขาอยู่กับเธอ เป็นคู่ชีวิตของเธอตลอดไป แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว “ ‘ฝันวันวาน’   เฮ้ย แกอย่าบอกนะว่านี่คือชื่อเพลงซิงเกิ้ลใหม่ที่แกจะแต่งเพื่อโปรโมทอัลบั้ม และก็จะเปิดตัวในงานแต่งงานของแกน่ะฉาย” ฉายะชาติรีบปิดสมุดบันทึกส่วนตัวเก็บทันที ที่ได้ยินเสียงของกีรติ เพื่อนในวงไลท์บลูซึ่งเป็นนักร้องนำ ตอนนี้เขากับเพื่อนๆและทีมงานมีนัดมาประชุมแบบไม่เป็นทางการนักเรื่องความคืบหน้าของอัลบั้มใหม่ที่ห้องบนชั้น 20 ของ เมอร์คิวรี่มิวสิค ค่ายเพลงยักษ์ใหญ่อันดับต้นๆในวงการเพลง “ไม่ใช่ อันนี้ไม่เกี่ยว  เพลงงานแต่งงาน ฉันยังไม่ได้เริ่มแต่งเลย” “แล้วเพลงใหม่ที่จะใช้โปรโมทอัลบั้มนี้ไปถึงไหนแล้ว อีกสองอาทิตย์จะถึงวันงานแต่งงานแกแล้วนะเว้ย มัวแต่มาแต่งเพลงอกหักอยู่ได้” “ถ้าแกรีบนักก็แต่งเองสิวะ  ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะแต่งเพลงอะไรทั้งนั้น  ยิ่งมาเร่ง มากดดันกันแบบนี้ ฉันก็ยิ่งไม่อยากแต่ง รู้ไว้ด้วย” ฉายะชาติดูมีอารมณ์หงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด  กีรติมองแล้วก็ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา นึกอยากพูดอะไรแรงๆตอกลับไปเหมือนกัน แต่ก็ยังพอยั้งปากไว้ได้ทัน เพราะรู้ดีว่ายิ่งพูด ก็จะยิ่งมีปัญหากันมากขึ้นอีก “ใจเย็นๆก่อนนะ  ทั้งสองคน ต้าร์กับฉาย มีอะไรก็ค่อยๆพูด ค่อยๆจากันอย่าเพิ่งใช้อารมณ์  เดี๋ยวไม่ทันได้เริ่มประชุม งานก็จะล่มซะก่อน” นรุตม์ที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่กับเอธัช มือเบส สมาชิกอีกคนของวง เห็นท่าไม่ดี บรรยากาศเริ่มมาคุ ก็รีบพูดเตือนสติเพื่อนไว้ก่อนจะบานปลายไปกว่านี้ พักหลังๆมานี้ ดูเหมือนฉายะชาติจะหัวเสียและระเบิดอารมณ์ได้ง่ายมากๆ ซึ่งสาเหตุส่วนหนึ่ง นรุตม์เดาว่าเขาไม่ค่อยพอใจความคิดของกีรติที่นำเสนอในการประชุมทีมงานคราวก่อนว่า อยากให้เพลงที่จะออกโปรโมทอัลบั้มใหม่เป็นเพลงที่ฉายะชาติแต่งให้กับเจ้าสายด้วยตัวเอง และจะเปิดตัวในงานฉลองมงคลสมรสด้วยเลย  เรียกว่าเป็นการโหนกระแสการประกาศแต่งงานสายฟ้าแลบของฉายาติได้อย่างคุ้มค่ามากทีเดียว   “แต่มันก็จริงอย่างที่ต้าร์พูดนะฉาย  เหลืออีกแค่สองอาทิตย์เอง ถ้าแกยังไม่มีอารมณ์อยู่อย่างนี้ แล้วเพลงมันจะเสร็จทันมั้ย” เอธัชเสนอความเห็นไปตามที่ตัวเองรู้สึก   “ฉันแต่งไม่ได้” สมาชิกอีกสามคนที่เหลือของวงไลท์บลูหันมามองสบตากันอย่างลำบากใจ  ลองว่าฉายะชาติได้พูดยืนยันแบบนี้แล้ว คงยากที่จะบังคับเขาได้ ทุกคนเข้าใจกันดีว่าเรื่องแต่งเพลงมันก็เป็นงานศิลปะอย่างหนึ่งที่ต้องอาศัยแรงบันดาลใจกับอารมณ์ร่วมของศิลปิน ไม่ใช่ว่าจะเขียนกันขึ้นมาง่ายๆ “โอเค  ฉันไม่บังคับแกแล้วฉาย  ฉันจะแต่งเพลงนี้ให้แกเองก็ได้   แต่เครดิตจะเป็นของแก  เข้าใจใช่มั้ย” กีรติเสนอแนะแนวทางแก้ไขอย่างใจเย็น หลังจากนิ่งคิดอยู่พักหนึ่ง “ไม่เข้าใจว่ะ  แกแต่ง ก็ควรให้เครดิตแกสิ ทำไมต้องเป็นฉัน” “แต่ฉันเข้าใจความคิดของต้าร์นะ” นรุตม์เอ่ยแทรกขึ้นมา “ตอนนี้ งานแต่งงานของแก กำลังเป็นกระแส เป็นที่สนใจ  ในเมื่อเราตัดสินใจว่าจะใช้แผนโปรโมทซิงเกิ้ลใหม่ เป็นเพลงรักเพลงหนึ่งที่เจ้าบ่าวแต่งให้กับเจ้าสาวเป็นพิเศษเพียงคนเดียวในงานแต่งงาน  การให้เครดิตแกว่าเป็นคนแต่งเพลงนี้ ก็ถูกแล้วนี่หว่า   พอจะเข้าใจอะไรๆ ขึ้นมาบ้างรึยัง” ฉายะชาติเพียงแต่พยักหน้าโดยไม่ยอมพูดอะไร  แล้วประตูห้องประชุมก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง พร้อมกับกลุ่มทีมงานเบื้องหลังในการทำอัลบั้มนี้ที่ก้าวเข้ามาในห้อง “ว่าไงหนุ่มๆ คุยกันไปถึงไหนแล้ว” นคร โปรดิวเซอร์มากฝีมือ ที่ดูแลวงไลท์บลูมาตั้งแต่เริ่มเปิดตัว จนกลายเป็นวงป๊อบร็อคแถวหน้าของวงการเพลงมาถึงทุกวันนี้ เดินไปนั่งเก้าอี้หัวโต๊ะพลางถามเป็นเชิงทักทายอย่างอารมณ์ดี   แล้วการประชุมอย่างเป็นทางการก็เริ่มขึ้น เวลาผ่านไปนานกว่าสองชั่วโมงกว่าการประชุมจะจบลง แม้ว่าข้อสรุปเรื่องเพลงอาจจะยังไม่ลงตัวนัก แต่ก็ถือว่ามีความคืบหน้ามากพอสมควร นรุตม์เปิดประตูเดินออกมาพร้อมกับเอธัชและทีมงานเป็นกลุ่มแรกๆ  สายตาก็มองไปเห็นสิตางศุ์กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์คล้ายนั่งรอใครอยู่ที่โซฟารับแขกห้องโถงด้านนอกเข้าพอดี “น้องสิตางศุ์ สวัสดีครับ มารอพี่ฉายเหรอ” เอธัชเป็นคนเอ่ยทักก่อน และทั้งสองหนุ่มก็เดินไปนั่งเก้าอี้โซฟาตัวที่ว่างอยู่ “พี่เอ  พี่รุตม์ สวัสดีค่ะ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ  คือสิตางศุ์นัดกับพี่ฉายไว้ว่าจะมารับไปทานข้าวเย็นกับที่บ้านน่ะค่ะ  แล้วพี่ฉายทำอะไรอยู่คะ ทำไมยังไม่ออกมา” “อ๋อ  คือ มีประชุมนอกรอบต่อกับพี่ต้าร์แล้วก็พี่นคร โปรดิวเซอร์น่ะครับ  ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะนานรึเปล่า” หญิงสาวพยักหน้ารับกับคำตอบของนรุตม์  ตั้งแต่มีโอกาสได้ร่วมงานถ่ายทำมิวสิควิดีโอด้วยกันกับวงไลท์บลูที่หัวหินเมื่อ 5 เดือนก่อน เธอก็สนิทสนมคุ้นเคยกับทุกๆคน พอสมควร เจอะเจอกันตามงานที่ไหนก็พูดคุยทักทายกันตลอด โดยเฉพาะกับกีรติ ที่มักจะเจอบ่อยกว่าใครๆเพราะนอกจากจะมีชื่อเสียงโด่งดังในฐานะนักร้องนำวงไลท์บลูแล้ว เขายังเป็นคลื่นลูกใหม่ของวงการละครกับงานนายแบบ รวมไปถึงงานพรีเซนเตอร์โฆษณาสินค้าอีกด้วย  สิตางศุ์นึกเสียดายโอกาสแทนฉายะชาติไม่ได้ ที่ปฎิเสธงานอื่นๆนอกเหนือจากงานเพลงไปแบบไม่แยแสเท่าไหร่นัก ด้วยเหตุผลที่ว่าเขารักและทุ่มเทให้กับดนตรีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น ไม่คิดอยากจะไปทำงานอื่นที่ไม่ใช่ตัวของตัวเอง  โอกาสทั้งหมดเลยกลายเป็นของกีรติแบบส้มหล่น ทว่า เขาก็ทำได้ดีทุกอย่างสมกับโอกาสที่ได้รับแล้ว “พี่รุตม์ พี่เอคะ  สิตางศุ์ขอถามอะไรพวกพี่หน่อยได้มั้ยคะ  แต่พวกพี่อย่าไปบอกพี่ฉายนะคะ  ว่าสิตางศุ์มาถาม” เธอถามเสียงเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ พลางหันไปมองตรงหน้าประตูห้องประชุมอย่างระแวดระวัง จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 01:43:30

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 7 ต่อ) “ว่ามาเลยครับ ถ้าพี่ตอบได้ก็จะตอบ แล้วก็สัญญาว่าจะไม่บอกฉายด้วย” นรุตม์รับปากและมองหญิงสาวอย่างนึกเอ็นดู เอธัชเองก็พยักหน้าเหมือนจะบอกว่าตัวเขาก็คิดเหมือนเพื่อนเช่นกัน “พี่สองคนเคยได้ยินพี่ฉายพูดชื่อใครที่ชื่อใบปอมั้ยคะ” สองหนุ่มพร้อมใจหันมามองหน้ากันโดยอัตโนมัติ สายตาบ่งบอกถึงความหนักใจไม่น้อย “พี่คิดว่า น้องสิตางศุ์น่าจะถามกับพี่ฉายไปตรงๆเลยดีกว่านะครับ  คือ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉาย ถ้าให้พี่บอก คงไม่ดีเท่าไหร่” นรุตม์ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “สิตางศุ์เข้าใจค่ะ   ถ้างั้นขอถามอีกข้อแล้วกัน  พี่สองคนก็รู้จัก คุณใบปอ ใช่รึเปล่าคะ” นรุตม์ไม่ตอบอะไร  ในขณะที่เอธัชก็เพียงแค่พยักหน้ารับเท่านั้น  บรรยากาศชวนให้อึดอัดกันไปหมด แล้วตอนนั้นเอง เสียงเปิดประตูห้องกับเสียงพูดคุยกันแบบต่อเนื่องออกมาจากห้องประชุมก็ดึงความสนใจของทุกคนให้พากันหันไปมอง   สิตางศุ์ยิ้มให้กับฉายะชาติที่ยิ้มตอบมาอย่างฝืนๆ ขณะเดินมาหา “พี่บอกแล้วไงครับว่าไม่ต้องมารอ  เลิกงานแล้วเดี๋ยวพี่รีบไปที่บ้านเอง” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  วันนี้สิตางศุ์ว่างทั้งวันก็เลยอยากมารับพี่ฉายไปบ้านด้วยกัน   ไปกันเถอค่ะ   กลับก่อนนะคะ พี่รุตม์ พี่เอ  พี่ต้าร์  พี่นคร” หญิงสาวยกมือไหว้ลาทุกคนก่อนจะควงแขนชายหนุ่มเดินไปที่ลิฟท์ โดยไม่ได้สังเกตุเห็นความเบื่อหน่ายและความอึดอัดในแววตาของฉายะชาติเลย  เขารู้ดีว่าสิตางศุ์อยากให้ครอบครัวของเธอยอมรับเขา จึงหาโอกาสชวนไปที่บ้านบ่อยๆ  แต่ที่ผ่านๆมา มันไม่เคยเป็นอย่างที่เธอปรารถนาเลย  ครอบครัวของสิตางศุ์ไม่ได้เต็มใจต้อนรับเขา ไม่ได้มีความยินดีกับงานแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้น ถ้าไม่ใช่เพราะนายแพทย์วิรัชกับนางรัชนี ซึ่งมีฐานะเป็นผู้ปกครองช่วยจัดการเรื่องนี้ให้ ชีวิตของเขาคงยิ่งเลวร้ายลงไปกว่านี้อีก  เพราะอาจจะถูกบิดาของหญิงสาวซึ่งเป็นนายตำรวจยศนายพลส่งเข้าไปอยู่ในคุกข้อหาข่มขืนและล่อลวงหญิงสาวไปกระทำชำเรา แทนการได้เป็นเจ้าบ่าวงานแต่งงานสายฟ้าแลบในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้านี้ ค่ำวันเดียวกัน ที่สนามหญ้าหน้าบ้านของตุลยวัตก็ค่อนข้างคึกคักเป็นพิเศษกว่าทุกวัน เพราะวันนี้มีแขกบ้านข้างๆมาร่วมรับประทานอาหารด้วย เนื่องจากว่ามารดาของเขามีความตั้งใจอยากจะเลี้ยงต้อนรับปุณณมีที่สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาโทกลับมาอยู่แล้ว  พอมีโอกาสที่สมาชิกทั้งสองครอบครัวว่างพร้อมๆกันในช่วงค่ำจึงมาทานอาหารมื้อใหญ่ร่วมกัน ท่ามกลางเสียงพูดคุย รอยยิ้ม เสียงหัวเราะของทุกๆคน   “เสียดายจังเลยนะครับ ที่ฉายไม่อยู่ ไม่งั้นคงได้ฟังเสียงร้องเพลงกับเสียงกีตาร์เพราะๆของเค้าให้ได้เจริญอาหารกันกว่านี้” ปุณณมีได้ยินที่ผู้เป็นพ่อพูดก็แอบค้อนอย่างนึกเคืองอยู่ในใจ  บรรยากาศกำลังดีอยู่แล้วเชียว ไม่น่าพูดถึงคนแบบนั้นให้เสียบรรยากาศเลย “ไม่เห็นต้องง้อฉายเลยค่ะคุณพ่อ ตุลก็เล่นกีต้าร์ได้ร้องเพลงได้เหมือนกัน” คนถูกพาดพิงแทบจำสำลักซาหริ่มที่เพิ่งตักเข้าปากไป   แล้วมันมาเกี่ยวกับเขาได้ไง ไม่เข้าใจเลยจริงๆ   “นั่นสิ  อาเห็นด้วยกับใบปอนะลูก  น้อยไปหยิบกีต้าร์ของคุณตุลมาไป” นั่นไง แม่ของเขาก็เห็นดีเห็นงามไปด้วยอีกคน “เดี๋ยวครับ  เดี๋ยวก่อน  จะให้ผมเล่นกีต้าร์ร้องเพลงเนี่ย  ถามความสมัครใจของผมกันรึยังครับ ผมไม่ใช่ศิลปินผู้มากความสามารถแบบฉายนะ” ตุลยวัตหันไปมองสบตากับปุณณมีเมื่อพูดประโยคสุดท้าย   “ก็คุณลุงปิติอยากฟัง ตุลก็เล่นซักเพลงสองเพลงเถอะลูก งานเลี้ยงต้อนรับใบปอทั้งที จะได้มีอะไรพิเศษๆหน่อย” นางรัชนีพูดพลางเอื้อมมือมาโอบไหล่ลูกชายคนเดียวอย่างเอาใจ “ก็ได้ครับแม่” ปุณณมีมองชายหนุ่มก้มหัวซบลงไปบนไหล่มารดาด้วยกิริยาอ้อนๆแล้วก็เมินหน้าหนีอย่างนึกหมั่นไส้  โตป่านนี้แล้วยังทำตัวเป็นลูกแหง่ออดอ้อนแม่อยู่ได้ “กีต้าร์มาแล้วค่ะ คุณตุล” “ขอบคุณครับน้าน้อย” ชายหนุ่มรับกีต้าร์ตัวโปรดมาวางบนตักและใช้นิ้วดีดไปบนสายเบาๆ  เหมือนยังนึกไม่ออกว่าจะเล่นและร้องเพลงอะไรดี “คุณลุงอยากฟังจริงๆเหรอครับ  เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะครับ  ผมกลัวคุณลุงกลับไปนอนฝันร้าย” ปิติกับเอมอรยิ้มขำปนเอ็นดูไปกับคำพูดทะเล้นของชายหนุ่ม “มัวแต่เล่นตัวอยู่นั่นแหละ คืนนี้จะได้ฟังมั้ยเนี่ย” ปุณณมีบ่นเสียงดังอย่างไม่ค่อยจริงจังนัก  ตุลยวัตสบตากับหญิงสาวด้วยแววตาเป็นประกาย เหมือนกำลังนึกสนุกกับความคิดบางสิ่งบางอย่างของตัวเองคนเดียว “โอเค  งั้นก็มาฟังเพลงแรกกันเลยครับ” มอง มองเธอมาแสนนาน ฉันไม่กล้าต้องคอยหลบตาเธอเสมอ กลัวว่าวันหนึ่งถ้าเธอรู้ว่าฉัน ปิดบังความจริงอะไรเอาไว้ ความลับที่ฉันซ่อนไว้ ไม่เคยบอกใคร จะอดใจไม่ไหว ยิ่งฉันใกล้เธอเท่าไหร่ ยิ่งอยากจะเผยใจ เมื่อสบสายตาก็ยิ่งหวั่นไหว มันยากเหลือเกิน จะเก็บซ่อนความรักเอาไว้ และความลับในใจของเธอ มีฉันอยู่บ้างไหม โปรดบอกความในใจ ให้ฉันรู้ทีนะเธอ [1] ปุณณมีจ้องมองคนที่กำลังร้องเพลงเหมือนอยากจะกินเลือดกินเนื้อ ยิ่งเห็นแววล้อเลียนในสายตาของเขาที่มองตอบมาก็ยิ่งโกรธจัดจนต้องกำมือทั้งสองข้างที่กำลังกำช้อนกับส้อมไว้แน่น  เขาจงใจแกล้งเธอแน่ๆ เขาก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าเพลงๆนี้เป็นเหมือนเพลงประจำตัวของฉายะชาติที่เคยใช้มันบอกความรู้สึกที่มีต่อเธอให้ฟัง  เขายังกล้าร้องเพลงนี้ในช่วงเวลาแบบนี้อีก  เขาเห็นความทุกข์ตรมของเธอเป็นเรื่องสนุกนักรึไงนะ ? “เก่งนี่ตุล  ออกอัลบั้มแข่งกับเจ้าฉายได้สบายๆเลยล่ะ  เชื่อลุงสิ” ปิติบอกพร้อมกับปรบมือให้เมื่อเพลงจบลง  ตุลยวัตยิ้มเขินๆกับคำชมที่ได้รับ “ไม่ขนาดนั้นหรอกครับคุณลุง” บรรยากาศบนโต๊ะอาหารยังคงสนุกสนานเป็นกันเองตามปกติทุกอย่าง เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทว่า ตุลยวัต รู้ดีว่าตั้งแต่เขาร้องเพลงเมื่อกี้ ปุณณมีก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เธอไม่มองหน้าเขาอีกเลย แม้แต่หางตาก็ยังไม่คิดจะมองมา แถมยังจงใจหลีกเลี่ยงการพูดคุยกับเขาอีก  ชายหนุ่มคิดไว้ในใจอยู่แล้วล่ะว่าเธอต้องเข้าใจผิดคิดว่าเขาแกล้งร้องเพลงนี้ล้อเลียนเธอ  แต่เธอคงไม่เคยรับรู้หรอกว่า ไม่ได้มีแต่ฉายะชาติคนเดียวเท่านั้นที่อยากร้องเพลงนี้เพื่อบอกความรู้สึกในใจของตัวเองให้เธอฟัง  ตัวเขาเองก็แอบหัดเล่นแอบฝึกเพลงนี้ด้วยตัวเองเวลาอยู่ตามลำพังในห้องนอนคนเดียวเช่นกัน  แต่เขาแตกต่างกับฉายะชาติตรงที่ไม่เคยร้องให้เธอฟังสักครั้ง “โกรธเราเหรอ ใบปอ” ตุลยวัต เดินอ้อมโต๊ะไปถามหญิงสาวตรงๆ หลังจากพวกผู้ใหญ่พากันเข้าบ้านแล้ว ส่วนเธอก็อาสาช่วยน้าน้อยกับป้าสาเก็บของบนโต๊ะอาหาร   “ถามจริงๆเถอะ  สนุกมากใช่มั้ยกับการมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นน่ะ” ปุณณมีย้อนถามเสียงขุ่นและเดินเลี่ยงไปเก็บแก้วอีกฝั่งของโต๊ะ   “เข้าใจผิด คิดไปเองอีกแล้ว  เอาเลย ถ้าใบปออยากจะจมอยู่กับความทุกข์ตรมนักก็ตามใจ  แต่เราไม่เอาด้วยหรอกนะ เราขอคิดและทำอะไรให้ตัวเองมีความสุขดีกว่า” พูดจบเขาก็ถือกีต้าร์เดินเข้าบ้านไปแบบไม่รู้สึกรู้สาอะไร  นัยน์ตาคมของปุณณมีลุกวาวขึ้นมาอย่างไม่โกรธๆอีกครั้งขณะมองตามหลังชายหนุ่ม  เจ็บใจที่เขาพูดอะไรเหมือนไม่เคยแคร์ ไม่เคยสนใจความรู้สึกของเธอเลย เธอคงคาดหวังมากเกินไปที่คิดว่าจะได้ยินคำขอโทษจากปากของเขา  เพราะเขาเป็นคนผิดที่ร้องเพลงล้อเล่นกับความรู้สึกของเธอ เขาก็น่าจะรู้ตัวและน่าจะรู้จักขอโทษบ้าง  แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิม ตุลยวัตก็ยังเป็นคนที่ไม่เคยสนใจอะไรกับความรู้สึกของเธออยู่ดี  ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน .. จบตอนที่ 7 [1] เพลงความลับ  ศิลปิน พอส จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 01:45:46

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีตอนดึกมากค่ะ ทุกคน มอคค่าเมื่อบ่ายยังไม่หมดฤทธิ์ ป่านนี้แ้ล้วยังไม่ง่วง >< ก็เลยเข้ามาโพสตอนที่ 7 ให้อ่านกันค่ะ  ^^ ตอบกระทู้ตอนที่แล้วนะคะ ไปเดินแบบอาจจะได้ไปรู้เรื่องของสิตางศุ์บ้างละนะ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก<<< อาจจะตรงข้ามกันก็ได้นะคะ เพราะดูท่าทางสิตางศุ์จะอยากรู้เรื่องของใบปอมากกว่า ><'   ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ  :) ชอบเพลงองศาเดียวคร้าบ  อยากรู้จังโกรธกันเรื่องอะไรไม่พูดกันเป็นปี จากคุณ : trenah<<< ต้องมีการรื้อฟื้นความหลังฝังใจเรื่องนี้แน่นอนค่ะ ติดตามในตอนต่อๆไปนะคะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ  :) ไปตามเก็บตอนเก่าและเม้นแล้วนะคะ เชียร์พี่ตุลค่า (แต่มาดแกท่าจะได้แค่พี่ชายและเพื่อนผู้แสนดี งือ) จากคุณ : scottie <<< ขอบคุณมากๆค่ะ ไปตามอ่านที่เม้นในแต่ละตอนแล้วเช่นกัน ^^  ยังไงก็ติดตามเชียร์พี่ตุลต่อไปนะคะ ขอบอกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา มั้ง 55+ บรรยากาศอึมครึมเหมือนอากาศตอนนี้เลยค่ะ...เมื่อไหร่ฟ้าจะใสคะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: <<< ไม่รู้ว่าตอนนี้จะดีขึ้นกว่าเดิมรึยังนะคะ หรือจะอึมครึมกว่าเดิมเนี่ย ฮ่าๆ   ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) **ขอบคุณกิฟท์จาก คุณmakokchor, Mnemosyne, ลูนาติก, trenah, :::อาราเร่:::, แก้วกังไส, สามปอยหลวง และคุณravio  ด้วยค่ะ  :D ราตรีสวัสดิ์ ฝันหวานทุกคนนะึึึคะ พบกันใหม่ตอนถัดไปค่ะ  ;)) จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 01:55:44

ความคิดเห็นที่ 4 อืม มาถึงตอนนี้ก็ขอเชียร์นายตุลเหมือนคุณรักษ์ด้วยคน นายตุลย์นี่ดีทุกอย่าง เสียอย่างเดียวไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกของสาว  เลยไม่รู้จะเชียร์ขึ้นไหม เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 14:25:18

ความคิดเห็นที่ 5 มาแล้วค่า แต่ยังอ่านไม่ทัน เดี๋ยวขอไปตามเก็บตอนเก่าๆ ก่อนนะคะ พอดีว่าช่วงนี้ยุ่งมากกกกกกกกกกกกค่ะ นิยงนิยายตัวเองก็ไม่ได้เขียนเหมือนกัน ไปตามอ่านมาจนครบแล้วค่ะ ตุลย์เป็นพระเอก แน่เลย เชียร์ตุลย์ค่ะ ส่วนฉายพลาดไปแล้วก็ อยู่กับสิตางค์ไปเหอะเนอะ แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 54 20:29:13 จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 17:48:31

ความคิดเห็นที่ 6 ไปยุ่งกับศิตางศุ์ซ้ำอีก แห้วไปเถอะ เชียร์พี่ตุลย์ค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 20:20:00

ความคิดเห็นที่ 7 ฝนตกเลยแหละ >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 20:10:44

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนแรกก็เชียร์ให้ตุลเป็นพระเอกนะคะ แต่คิดไปคิดมา กลับนึกอยากให้เรื่องนี้ จบแบบใบปอไม่ต้องคู่ใครทั้งนั้น ประมาณว่ารักระหว่างฉายกับใบปอ เป็นแค่ความทรงจำอะไรทำนองนั้น ใจร้ายไปป่ะ เหอๆ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 00:19:31

ความคิดเห็นที่ 9 ถ้าพี่ตุลเป็นพระเอกนี่ต้องเป็นประเภทพระเอกซึนแน่เลยครับ ฮ่าๆ ปล.เกือบลืมเลยว่าจะถามชื่อนางเอกแปลว่าอะไรเหรอครับชื่อเพราะแบบแปลกๆดี แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 54 09:16:41 จากคุณ : trenah เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 09:11:15