Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
สายลมแห่งความเหงา ติดต่อทีมงาน

“มิ้นต์ เปิดประตูให้พ่อหน่อยสิลูก” เสียงพ่อดังขึ้นตามหลังเสียงเคาะประตูเพียงเล็กน้อย ฉันวางหนังสือที่กำลังอ่านและลุกจากเตียงไปเปิดประตูห้อง

“อ่านอะไรอยู่หรือ” พ่อถาม

“นิยายจ้ะพ่อ” ฉันหยิบหนังสือมาให้พ่อดูหน้าปก “พ่อเคยอ่านเรื่องนี้หรือเปล่า”

พ่อรับหนังสือไปจากมือฉัน แล้วอ่านคำโปรยหลังปก

“ดูท่าจะเป็นหนังสือที่ดีนะ”

“ดีมากค่ะ” ฉันยิ้ม “อยากให้น้องได้อ่านจัง”

พ่อนั่งลงบนเตียง แล้วเปิดโทรทัศน์ดูข่าวประจำวัน ฉันเอาตระกร้าผ้าลงไปซัก ไม่อยากให้พ่อเห็นกองเสื้อผ้าที่สุมอยู่มุมห้อง

“มีอะไรกินบ้างหรือเปล่าลูก พ่อซื้อนมกับโยเกิร์ตมาให้แน่ะ” พ่อหยิบถุงอาหารออกมาจากกระเป๋า

ฉันรับอาหารนั้นไปแช่ตู้เย็นไว้ “มีบ้างค่ะ วันก่อนหนูซื้อสตรอเบอร์รี่มาจากห้าง หวานอร่อยดี ลองกินดูสิคะ”

วางถ้วยอาหารลงเบื้องหน้าพ่อแล้ว ฉันก็ไปอาบน้ำ กลับมาในห้องนอนอีกครั้งพ่อกำลังใช้มีดปาดสตรอเบอร์รี่

“พ่อทำอะไรจ๊ะ” ฉันถาม

“สตรอเบอร์รี่นี้เริ่มเสียแล้วนะ ดูสิ ตรงไหนที่เน่าก็ปาดออกก่อนนะ” พ่อตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามอง “มาทำเองนี่ พ่อจะไปอาบน้ำ”

ฉันนั่งลงปาดส่วนที่เสียของสตรอเบอร์รี่ออก พ่อกลับมาอีกครั้งฉันก็กินเสร็จเรียบร้อยแล้ว พ่อไม่ควรจะได้กินผลไม้ที่กำลังจะเสีย

“วันนี้เราจะไปไหนกันคะ”

“ห้องสมุดเป็นไง”

ฉันไม่ปฏิเสธ สถานที่โปรดของพ่อก็คือสถานที่โปรดของฉันเสมอ

วันอาทิตย์นี้ห้องสมุดไม่มีคนมากนัก ซึ่งเป็นเรื่องแปลก ถึงแม้ว่าคนไทยจะถูกจัดว่าอ่านหนังสือน้อยเป็นอันดับต้น ๆ ของโลก แต่ห้องสมุดมักคลาคล่ำไปด้วยผู้คนเสมอ

พ่ออ่านหนังสือ ฉันอ่านหนังสือ เรามักจะอ่านหนังสือเรื่องเดียวกันและพูดคุยกันไปเรื่อย ๆ ระหว่างที่อ่าน การได้วิจารณ์สิ่งที่กำลังอ่านกับใครสักคนเป็นความเพลิดเพลินสำหรับฉันและพ่อ พ่ออ่านหนังสือเร็วกว่าฉันมาก ฉันเชื่อว่าสักวันหากฉันอ่านหนังสือเยอะ ๆ บ่อย ๆ ฉันจะอ่านได้เร็วเท่าพ่อ

เวลาคล้อยบ่ายฉันเริ่มหิว เราจึงไปทานอาหารเที่ยวด้วยกันที่ร้านสุกี้แห่งหนึ่ง พ่อสั่งติ่มซำมากินเพิ่มสองสามเข่ง ฉันเลือกกินแต่เข่งที่ฉันคิดว่าไม่อร่อย ส่วนที่เหลือจะได้มีแต่ของอร่อย ๆ

หลังจากนั้นเราไปเดินซื้อของด้วยกัน ฉันพาพ่อไปซื้อของให้น้องชาย เป็นกระเป๋าใส่เครื่องเกมขนาดพกพาชนิดหนึ่ง

“พ่อกลัวน้องเราจะสอบไม่ติด” พ่อแสดงความกังวลออกมา ปีหน้าน้องจะต้องสอบเรียนต่อม.๔

“สอบไม่ติดชีวิตก็ไม่จบหรอกค่ะ” ฉันบอกพ่อ “อย่างน้อยน้องก็รู้วิธีใช้ชีวิตอย่างมีความสุข อย่างน้อยก็กับเกมที่เขาเล่น”

พ่อลูบหัวฉัน

“รถออกกี่โมงคะพ่อ” ฉันถาม

“อีกราว ๆ สองชั่วโมง”

เราไปเดินดูขนม แม่โปรดปรานขนมหวานที่โรยเกล็ดน้ำตาล ฉันพาพ่อไปซื้อ พ่อซื้อให้แม่กล่องใหญ่กล่องหนึ่ง และซื้อให้ฉันสองชิ้น

พ่อดูนาฬิกา “ใกล้จะได้เวลาแล้วล่ะ”

“ไม่รู้จะได้เจอพ่ออีกเมื่อไหร่ ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะคะ” ฉันกอดพ่อแน่น “ฝากความคิดถึงให้แม่กับน้องด้วยนะคะ”
“ตั้งใจเรียนนะลูก” พ่อกอดตอบ “มีเงินกลับหอนะ”

ฉันพยักหน้า พ่อยิ้ม แล้วหันหลังเดินออกไป

ฉันมองดูจนแผ่นหลังอันแข็งแกร่งของพ่อค่อย ๆ หายลับไปในฝูงชน

แล้วสายลมแห่งความเหงาก็พัดผ่านใจของฉันอีกครั้งหนึ่ง

จากคุณ : kurobina
เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 21:44:35




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com