ความคิดเห็นที่ 1 ............. (ต่อ) ......................... เมื่อมีอาชาตัวใหญ่สามตัวเหยาะย่างตรงมาที่คฤหาสน์ตระกูลจาง โดยผู้ขี่ม้าตัวตรงกลางเป็นชายหนุ่มรูปร่างค่อนข้างเล็ก เสื้อที่เขาสวมใส่เป็นผ้าแพรสีขาวแขนยาว บ่าวที่ได้รับคำสั่งให้มายืนรออยู่ที่หน้าประตูตั้งแต่เช้าก็รีบวิ่งเข้าไปรายงานข่าวทันที เมื่อแน่ใจว่าผู้มาถึงน่าจะเป็นคุณชายจางเหวินอี้ที่ตนได้รับหน้าที่ให้มายืนรอตั้งแต่เช้าตรู่ จางเพ่ยหลินก็ดึงบังเหียนม้าให้หยุดลง เมื่อมาถึงหน้าประตูไม้บานใหญ่สีแดง เงยหน้ามองแผ่นป้ายไม้ขนาดใหญ่ซึ่งสลักเป็นคำว่า ‘จาง’ ขณะที่ประตูหน้าคฤหาสน์ถูกผลักให้เปิดออกกว้าง เพื่อให้คนทั้งสามชักม้าเข้าสู่ภายในคฤหาสน์ประจำตระกูลจาง “เพ่ยหลิน เจ้าจะไม่เปลี่ยนใจจริงหรือ” ชายหนุ่มในชุดสีเทาเอียงตัวเข้าไปกระซิบถามคนตรงกลาง สายตามองบรรดาบ่าวไพร่ที่ออกมายืนเรียงเป็นแถว ตั้งแต่หน้าประตูจนถึงเรือนรับแขก “พวกนี้บางคนน่าจะเป็นคนใช้เก่าแก่ตั้งแต่สมัยก่อนไม่ใช่หรือ” “เวลาผ่านมาเกือบสิบหกปีแล้ว เจ้าคิดหรือว่าจะมีใครสงสัยว่าข้าปลอมเป็นท่านพี่ ในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่เคยมีคนจากตระกูลจางติดต่อไปที่ซูโหยวเลยแม้แต่คนเดียว” คนพูดขยับริมฝีปากยิ้มจางๆ คล้ายไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่พูด แต่ดวงตากลับมีรอยโศกขึ้นวูบหนึ่งแล้วเลือนหายไป ขณะที่กระตุ้นม้าให้ออกเดินผ่านประตูไม้เข้าไปด้านใน โดยมีอี้ฝูจางและซูเอ๋อ...สาวใช้ประจำตัวที่ติดตามมาจากซูโหยวติดตามอยู่ด้านหลัง ม้าทั้งสามเหยาะย่างไปบนถนนที่ปูลาดด้วยกระเบื้องสีน้ำตาลแดง ซึ่งสองฟากฝั่งมีบ่าวไพร่นับร้อยยืนเรียงแถวค้อมคำนับต้อนรับอยู่ด้วยสีหน้ายินดี คนในชุดสีขาวพยักหน้าพร้อมกับยิ้มรับการคารวะที่ได้รับจากผู้คนทั้งสองฟาก ในขณะที่คนรับใช้สูงวัยบางคนเงยหน้ามองแล้วลอบเช็ดน้ำตา “ช่างเหมือนนายหญิงไหลเฟ่ยจริงๆ เสียดายเหลือเกินที่นางบุญน้อยจากไปเร็วเกินไป” เสียงพึมพำสนทนากันนั้น ทำให้รอยยิ้มของคนบนม้าอ่อนโยนลงเล็กน้อย ที่ปลายแถวของบ่าวไพร่มีชายวัยกลางคนยืนอยู่ สง่าราศีและเสื้อแพรตัวนอกที่เขาสวมใส่ทำให้คนมาใหม่จดจำได้ทันทีว่า อีกฝ่ายเป็นพ่อบ้านตระกูลจาง “ข้าน้อยพ่อบ้านตงซวน ยินดีที่นายน้อยกลับมาตระกูลจางขอรับ” ตงซวนกล่าวต้อนรับพร้อมกับประสานมือคารวะ เมื่อจางเพ่ยหลินดึงบังเหียนม้าให้หยุดลงตรงหน้า “นายท่านรอนายน้อยอยู่ที่เรือนใหญ่แล้วขอรับ” พ่อบ้านตงซวนเอ่ยต่อ สายตามองสำรวจคนบนหลังม้า ก่อนดวงตาจะปรากฏแววสงสารขึ้นวูบหนึ่ง แล้วก็สงบนิ่ง วางมาดเคร่งขรึมสมกับเป็นพ่อบ้านประจำตระกูลใหญ่ “อืม...ข้าต้องไปกราบคารวะท่านพ่อกับท่านแม่รองก่อนสิน่ะ ถึงจะสามารถไปพักผ่อนได้” เจ้าตัวพึมพำขณะขยับตัวจะกระโดดลงจากหลังม้าด้วยท่าทางที่ทำให้คนรอบตัวสูดหายใจเข้าด้วยความตกใจ เพราะเป็นท่าทางที่เสี่ยงอันตรายยิ่ง หากม้าขยับตัวไม่ยอมยืนอยู่นิ่ง   พ่อบ้านตงซวนผวา ขยับตัวจะไปรองรับร่างนายน้อย แต่เมื่อเห็นผู้คุ้มกันหนุ่มที่อยู่ด้านข้างคว้าข้อมือบางของเจ้านายตนไว้แน่น เขาก็หยุดยืนอยู่กับที่ วางท่าทางเคร่งขรึมอย่างที่ควรจะเป็นอีกครั้ง “คุณชายเหวินอี้ หากท่านลงจากหลังม้าไม่เป็นจริงๆ ข้าจะช่วยท่านลงเองดีไหม” น้ำเสียงถามที่แฝงการปรามมาด้วยนั้น ทำให้ดวงตาหงส์กะพริบปริบ มุมปากยกขึ้นคล้ายจะยิ้ม และก่อนที่จางเหวินอี้จะลองลงจากหลังม้าด้วยตัวเองอีกครั้ง ผู้คุ้มกันหนุ่มก็ตวัดขาลงจากหลังม้า แล้วยื่นมือออกไปช่วยให้เจ้านายลงจากม้า “ข้าลงม้าเองได้น่าฝูจาง ทำอย่างนี้ใครๆ ก็รู้กันพอดีว่าข้าขี่ม้าไม่ค่อยเก่ง” คนบนม้างึมงำตัดพ้อ ดวงตาที่มีประกายขบขันสบตาที่มองขึ้นมาด้วยสายตาเข้มงวดของคนบนพื้น ก่อนจะจำใจรับความช่วยเหลือของอีกฝ่ายเพื่อลงจากหลังม้า เมื่อริมฝีปากเขาขยับเรียกชื่อนางโดยไม่ออกเสียง ...ไม่มีความสามารถในการขี่ม้า... พ่อบ้านตงซวนรีบจดจำสิ่งที่ได้รับรู้ไว้ในใจทันที เมื่อเจ้าตัวลงมายืนบนพื้นเรียบร้อยแล้วก็ก้มลงปัดเสื้อผ้าที่แทบไม่มีรอยเปื้อนฝุ่น โดยมีสาวใช้ที่เพิ่งลงจากหลังม้า เข้ามาใช้ผ้าเช็ดหน้าช่วยซับเหงื่อบนใบหน้ารูปไข่ “ขอบใจเจ้ามาซู่เอ๋อ อากาศที่อู่ซื่อร้อนกว่าซูโหยวมาก ข้าอยากไปอาบน้ำเร็วๆ เสียแล้ว” ...หากไม่อยากโชคร้ายชะตาขาดเหมือนเหมาเจียง ห้ามบังอาจสัมผัสแม้แต่ปลายผมของจางเหวินอี้ หากเขาไม่อนุญาต... คำเตือนถึงนิสัยรักความสะอาดจนเกินพอดีของคุณชายใหญ่ ผุดขึ้นมาในความคิดของใครหลายๆ คนที่ออกมายืนต้อนรับ เมื่อเห็นเขายื่นมือ ให้สาวใช้ที่ติดตามมาจากซูโหยวค่อยๆ บรรจงเช็ดให้ทีละนิ้ว “เอาล่ะ พ่อบ้าน...” หยุดพูด ท่าทางเหมือนพยายามครุ่นคิดว่า เมื่อครู่คนตรงหน้าแนะนำตัวว่าชื่อว่าอะไร “ข้าตงซวนขอรับ” “อืม...พ่อบ้านตงซวนนั่นเอง เจ้ารีบพาข้าไปพบท่านพ่อ ท่านแม่รอง ได้แล้ว” “ขอรับ” ตงซวนรีบเดินนำทาง ในใจเริ่มกังขาเพิ่มมากขึ้น ถึงข่าวเรื่องความเก่งกาจของจางเหวินอี้ที่ได้ยินมาตลอดในช่วงสองถึงสามปีที่ผ่านมา ชายหนุ่มท่าทางหยิบโหย่งเช่นนี้น่ะหรือจะสามารถดูแลกิจการค้าของตระกูลอี้ จนเจริญรุ่งเรืองอย่างในปัจจุบัน ............... (มีต่อ) ................................... จากคุณ : w_panda เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 22:18:09

ความคิดเห็นที่ 2 ถึงเวลาจะผ่านมานานเกือบสิบหกปี แต่สภาพภายในคฤหาสน์กลับแทบไม่เปลี่ยนแปลงไปจากอดีต เมื่อครั้งที่นางเคยวิ่งไล่ตะครุบใบไม้สีแดงสดที่ลอยคว้างลงสู่พื้นหญ้าเบื้องล่าง โดยท่านแม่และท่านพ่อเดินตามมาข้างหลัง แต่...เวลานี้ ทุกอย่างมันก็คงเหลือเพียงแค่ภาพในความทรงจำเท่านั้น สภาพในคฤหาสน์ไม่เปลี่ยน แต่ผู้คนกลับเปลี่ยนไปจนหมดสิ้น จางเพ่ยหลินกำมือเข้าหากันอย่างลืมตัว เมื่อเรือนใหญ่ปรากฏสู่สายตา ประตูเรือนเปิดกว้างออกพร้อมกับเด็กรับใช้ในเรือนออกมายืนต้อนรับ สายตาของพวกเขามองนางอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะไปมองที่อี้ฝูจางแล้วกลับมามองนางอีกครั้ง เมื่อสังเกตเห็นถึงการแต่งกายที่หรูหราแตกต่างกัน “ขอต้อนรับคุณชายเหวินอี้ กลับสู่ตระกูลจางเจ้าค่ะ” จางเพ่ยหลินพยักหน้ารับ มือกำเข้าหากันอย่างลืมตัว หัวใจเจ็บแปล๊บเมื่อมองเข้าไปด้านในเห็นชายและหญิงวัยกลางคนคู่หนึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตำแหน่งตรงข้ามกับประตู ท่านพ่อยังดูสบายดี...สบาย...แต่ไม่เคยเดินทางไปหานางและพี่ชายที่ซูโหยวเลยสักครั้ง... มือบางยิ่งกำแน่นขึ้น เมื่อคิดว่า คนตรงหน้าอาจอยู่เบื้องหลังหนังสือคำสั่งปลอม ที่อาจทำให้ตระกูลอี้ทั้งตระกูลต้องโทษประหารจนหมดสิ้น “คุณชายเหวินอี้...” เสียงเรียกเบาๆ ของซูเอ๋อและมือเย็นที่คนข้างหลังเอื้อมมาแตะมือที่กำไว้แน่น ทำให้จางเพ่ยหลินรู้สึกตัว รีบคลายมือออก สีหน้าผ่อนคลายมากขึ้น ก้าวเท้าไปข้างหน้าก่อนจะหยุดประสานมือคารวะ “เหวินอี้...ขอคารวะท่านพ่อ ท่านแม่รอง” “เจ้า...เหวินอี้อย่างนั้นหรือ” คนที่นั่งอยู่ในตำแหน่งประธานเอ่ยถาม สายตามองมาตรงๆ คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แต่ไม่พูดสิ่งใดอีก ขณะที่ใบหน้าที่ยังงดงามสมวัยของนายหญิงแห่งตระกูลจางคนปัจจุบัน...เอี้ยงยี่จวน กลับกระตุกวูบหนึ่งด้วยความไม่พอใจที่ถูกเรียกเช่นนั้น ทั้งๆ ที่นางมีพันธะหมั้นหมายกับจางเจ๋อหลุนตั้งแต่นางเกิด นางมาก่อนแต่กลับถูกมารดาของเจ้าเด็กตรงหน้าชิงแต่งเข้าตระกูลจางก่อน ทำให้นางมีฐานะเป็นเพียงฮูหยินรองอยู่หลายปี... ความเคืองแค้นในอดีตหวนกลับมาอีกครั้ง เพียงแค่เห็นใบหน้าที่ถ้ามองเผินๆ แสนจะธรรมดา มีดีเพียงแค่ผิวพรรณค่อนข้างขาวละเอียด จมูกโด่งเล็กน้อย รับกับริมฝีปากที่ค่อนข้างอิ่มได้รูป แต่ยามที่ดวงตารูปหงส์สีน้ำตาลเข้มที่ดูฉลาดเฉลียวคู่นั้นเป็นประกายเจิดจรัส กลับทำให้คนมองรู้สึกไม่สามารถละสายตาออกไปได้ ยิ่งมองคนตรงหน้านางยิ่งคิดถึงจางไหลเฟ่ย...ศัตรูความรักมากยิ่งขึ้น มันจากไปสิบกว่าปีแล้ว แต่กลับยังทิ้งร่องรอยความทรงจำมากมายให้กับผู้คนเบื้องหลัง แม้แต่... เอี้ยงยี่จวนครุ่นคิดอย่างแค้นเคือง ตวัดสายตามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วก็รีบฝืนยิ้มคล้ายยินดีกับการกลับมาของคุณชายใหญ่ตระกูลจาง ทั้งๆ  ที่ในใจยังเต็มไปด้วยเพลิงโทสะที่คิดว่าดับมอดไปจนหมดสิ้นแล้ว เมื่อเห็นสามีของตนมองมา “ขอรับท่านพ่อ ข้าคือเหวินอี้...” เสียงที่ตอบโต้นั้นไม่ทุ้มต่ำมากนัก แต่ก็ไม่สูงใสเช่นเสียงของสตรี รูปร่างหรือก็บอบบางไม่สูงใหญ่สง่างามดั่งเช่นบุรุษทั่วไป คงเป็นผลจากการล้มป่วยมานานปี “อืม...เจ้าเติบใหญ่แล้วเหมือนไหลเฟ่ยจริงๆ” ประมุขตระกูลจางตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ จับสังเกตถึงอารมณ์ผู้พูดไม่ได้ชัดเจนนัก ทำให้ใบหน้าของคนในชุดขาวที่ยืนอยู่เบื้องหน้ากระตุกเกร็งเล็กน้อย บรรยากาศการพบเจอกันของพ่อลูกที่เพิ่งพบหน้ากันหลังจากที่ห่างไกลกันสิบกว่าปี เป็นไปด้วยความห่างเหินคล้ายคนแปลกหน้าสองคนมาเจอกัน แทบไม่มีความยินดีเจือปนอยู่แม้แต่น้อย “เหวินอี้ ข้าดีใจเหลือเกินที่เจ้าตัดสินใจกลับมาตระกูลจางเสียที หลังจากไปอยู่ที่ซูโหยงเสียนาน” ท่าทางของพ่อลูกคู่นี้ทำให้เอี้ยงยี่จวนสามารถยิ้มได้โดยไม่ต้องฝืน ขยับลุกขึ้นเดินเข้าไปหา พร้อมกับอ้าแขนออกกว้างหมายจะสวมกอดคนตรงหน้า แต่อีกฝ่ายกลับก้าวถอยหลัง และผู้คุ้มกันร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ขยับตัวมาขวางทั้งสองคนไว้ทันที “ขออภัย คุณชายไม่ชอบให้ใครแตะต้องตัว” เอี้ยงยี่จวนทิ้งมือลงข้างตัว รอยยิ้มยังคงผนึกค้างบนใบหน้า ขณะที่คนถูกบังยกมือแตะไหล่ผู้คุ้มกันหนุ่มให้หลบไปด้านข้าง “ขออภัยท่านแม่รอง โปรดอย่าถือสาคนของข้าเลย เพราะท่านหมอที่เคยรักษาข้าที่ซูโหยวเคยบอกข้าว่า มือคนส่วนมากมักไม่สะอาด คนร่างกายอ่อนแอเช่นข้าจึงควรระวังไม่ให้ใครแตะต้องตัว ข้าจึงติดนิสัยไม่ชอบให้ผู้ใดมาสัมผัสตัวตั้งแต่ตอนนั้น ดังนั้นผู้คุ้มกันข้าจึงต้องคอยกันไม่ให้ใครเข้าใกล้ข้ามากนักด้วย หากเขาทำเรื่องง่ายๆ เพียงเท่านี้ไม่ได้ ข้าก็คงไม่จำเป็นต้องเสียเงินทองจ้างเขาอีกต่อไป” “เจ้าว่ามือของข้าสกปรกอย่างนั้นหรือ” คนฟังถามเสียงสูงขึ้น รอยยิ้มบนใบหน้าสลายไปจนหมดสิ้น “ข้ากล่าวว่า ท่านหมอเคยบอกข้าว่ามือของผู้คนมักไม่สะอาด ไม่ใช่ข้าเป็นผู้กล่าว และไม่ใช่เป็นการต่อว่าท่านแม่รองแม้แต่น้อย หากคำบอกเล่านี้ทำให้ท่านไม่พอใจ ข้าจางเหวินอี้ก็ต้องขออภัยอีกครั้ง” นายหญิงมีใบหน้าแข็งเกร็งขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำแก้ตัวนั้นจบ นิ่งไปเพียงชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับไปพูดกับจางเจ๋อหลุนด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มน้อยๆ “ถ้าเช่นนั้นข้าก็ไม่ควรฝืนใจลูกของท่านใช่ไหมเจ๋อหลุน เดี๋ยวคุณชายเหวินอี้จะหงุดหงิดจนรีบกลับไปซูโหยวอีก” เอี้ยงยี่จวนทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม   “ขอบคุณท่านแม่รองที่ยินยอมเข้าใจเหตุผลไร้สาระของข้า” “เพียงแค่เจ้ายินยอมกลับมาตระกูลจาง พวกเราก็ควรขอบคุณฟ้าดินแล้วไม่ใช่หรือ กลับมาครั้งนี้คุณชายผู้มีความสามารถจนเป็นที่เลื่องลือไปทั่วเช่นเจ้า คงทำให้ตระกูลจางยิ่งใหญ่ได้ทัดเทียมกับตระกูลอี้บ้างใช่ไหม” “ท่านแม่รองพูดเช่นนี้แปลว่าท่านเชื่อเรื่องเล่าลือที่ไร้สาระพวกนั้นอย่างนั้นหรือ” จางเพ่ยหลินแสร้งถอนหายใจออกมาดังๆ สีหน้ามีรอยเหนื่อยหน่าย “ที่นี่มีน้องรองเมิ่งซงคอยช่วยท่านพ่อได้ดีอยู่แล้ว ตัวขาดตัวเกินเช่นข้าคงไม่จำเป็นต้องเข้ามาวุ่นวายอีก ข้าขอบอกกับท่านแม่รองตรงๆ ข้ามาเมืองหลวงครั้งนี้ก็หวังเพียงออกมาให้ไกลจากเสียงบ่นว่าของท่านตาสักพัก ดังนั้นขอท่านโปรดเห็นใจข้า อย่าโยนภาระต่างๆ มาให้ข้าอีกเลย” “แต่เจ้าเป็นบุตรชายคนโตที่จะต้องสืบทอดมรดกทั้งหมดของตระกูลจาง ไม่รีบเรียนรู้งานตั้งแต่ตอนนี้จะได้อย่างไร” เอี้ยงยี่จวนกล่าวทักท้วงทันที “เมื่อถึงเวลานั้นข้าก็คงเรียนรู้ได้เอง” พูดจบก็ถอนหายใจออกมายืดยาวอย่างเบื่อหน่าย ยกมือขึ้นนวดต้นคอ “ซู่เอ๋อ...หรือพวกเราจะออกไปพักกันข้างนอกดีกว่า ท่าทางดวงของข้าถึงหนีไปอยู่ที่ไหน ก็ยังต้องทำงานหนักจนตายแน่ๆ” “จางเหวินอี้! เจ้ามัน...ทำไมถึงเป็นคนไร้ความรับผิดชอบขนาดนี้” เอี้ยงยี่จวนเรียกชื่อทายาทตระกูลจางเสียงดัง “ยี่จวง...” จางเจ๋อหลุนที่นั่งเงียบๆ มาตลอดขัดขึ้น มองคนในชุดขาวและผู้คุ้มกันหนุ่มอย่างพิจารณา “เรื่องพวกนั้นค่อยคุยกันภายหลังเถอะ เหวินอี้เดินทางมาหลายวันตอนนี้คงเหนื่อยมาก เจ้าให้คนนำทางเขาไปพักผ่อนที่เรือนฉีเหลียนก่อนเถอะ” “ท่านจะตามใจเหวินอี้มากเกินไปแล้ว เขาปฏิเสธความรับผิดชอบเช่นนี้ได้อย่างไรกัน” “หากเป็นเรือนฉีเหลียนของน้องเพ่ยหลิน” จางเพ่ยหลินรีบพูดแทรก “ข้ายังพอจำทางไปได้ ไม่จำเป็นต้องมีผู้ใดนำทาง ขอบคุณท่านพ่อมากที่จัดให้ข้าพักผ่อนที่เรือนฉีเหลียนตามที่ข้าต้องการ ถ้าเช่นนั้น... ท่านพ่อ ท่านแม่รอง วันนี้ข้าคงต้องขอตัวไปพักผ่อนก่อน” พูดจบก็เดินนำคนติดตามออกจากเรือนใหญ่ทันที ไม่ฟังเสียงคัดค้านใดอีก “คุณชายเหวินอี้...ข้าจะนำทางไปเองขอรับ” พ่อบ้านเก่าแก่รีบร้องบอก พร้อมกับเดินนำทางไปยังเรือนฉีเหลียน...เรือนไม้หลังงามที่ตั้งอยู่ทางทิศเหนือ เป็นเรือนที่ใช้วัสดุและช่างก่อสร้างทั้งหมดมาจากทางเหนือ ซึ่งอี้ซานเป็นผู้สร้างเพื่อรับขวัญหลานสาวคนแรกและคนเดียวที่เกิดจากบุตรีที่แต่งเข้าตระกูลจาง “เพ่ยหลิน...” เสียงกระซิบเรียกเบาๆ แต่เข้มงวดนั้น ทำให้คนที่เดินตามหลังพ่อบ้านตงซวนชะลอฝีเท้าลงมาเดินเคียงข้างคนเรียก “มีอะไรอีกฝูจาง” “เจ้าไม่คิดหรือว่า เจ้าเล่นละครเก่งเกินไปแล้ว” “หรือเจ้าอยากให้ข้าเล่นเป็นจางเหวินอี้ผู้เก่งกาจเล่า” จางเพ่ยหลินกระซิบถามกลับบ้าง “คนส่วนมากมักไม่ค่อยระวังตัวกับคนโง่และคนอวดฉลาด และเมื่อดูเหมือนไม่มีพิษภัยใดๆ ความระวังตัวของคนร้ายก็คงจะลดน้อยลง แล้วเจ้าก็จะคุ้มครองข้าได้ง่ายขึ้น” “แต่ทำเช่นนี้ท่านพี่เหวินอี้ดูน่าสงสารจนเกินไป” “เหวินอี้ในข่าวลือ หรือเหวินอี้ที่ทุกคนเห็นในตอนนี้ เจ้าบอกได้ไหมว่าใช่จางเหวินอี้ตัวจริง” “ข้ารู้สึกว่าท่านพี่เหวินอี้น่าสงสารมาตลอด ตั้งแต่ที่ท่านปู่ยอมให้เจ้าปลอมตัวเป็นชาย แล้วออกทำการค้าในฐานะท่านพี่เหวินอี้ตามที่เจ้าอ้อนวอน” เขาถอนหายใจ “บางครั้งข้าก็ไม่เข้าใจความคิดของท่านปู่จริงๆ” จางเพ่ยหลินขยับยิ้มกว้างเจ้าเล่ห์ ไม่สนใจน้ำเสียงประชดประชันของญาติผู้น้อง “ข้าออกมานอกจวนในฐานะของท่านพี่เหวินอี้มันผิดตรงไหนกัน ใครใช้ให้ท่านพี่ชอบอยู่แต่ในเรือน เอาแต่ศึกษาธรรมะ ถือศีล เจริญภาวนาทำไมกันเล่า และในเมื่อท่านพี่ใหญ่พี่รองก็รับราชการตามท่านลุงกันหมด ส่วนเจ้าก็สนใจแต่ฝึกวิทยายุทธ์ไม่เคยสนใจด้านการค้า และท่านตาก็ชราเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ข้าก็ควรออกมาช่วยงานท่านบ้างไม่ใช่หรือ” นางเอื้อมมือตบบ่าคนข้างตัวเบาๆ เมื่อเห็นกล้ามเนื้อบนใบหน้าคนฟังกระตุก “เอาน่าฝูจาง ในเมื่อท่านพี่เหวินอี้ยังไม่เคยสนใจว่าผู้ใดจะพูดถึงตัวเองอย่างไร แล้วเจ้าจะมาเดือดร้อนแทนทำไมกัน ทีข้าถูกผู้อื่นกล่าวหาว่าน่าเกียจอัปลักษณ์เกินเยียวยา ข้ายังไม่เคยเห็นว่าเจ้าจะเป็นเดือดเป็นแค้นแทนข้าบ้าง” “เจ้ามันหาเรื่องใส่ตัวเอง ทำไมข้าต้องห่วงใย” อี้ฝูจางตอกกลับเสียงเรียบ มองเมินไปทางอื่น ในขณะที่ซูเอ๋อที่เดินอยู่ข้างๆ ปิดปากเพื่อกลั้นเสียงหัวเราะ “พวกเจ้าทั้งสองคนแล้งน้ำใจสิ้นดี” เสียงร้องโวยวายนั้นทำให้พ่อบ้านตงซ่วนที่เดินนำอยู่ข้างหน้าหันกลับมามองด้วยความสนใจ “มีอะไรหรือขอรับ” จางเพ่ยหลินโบกมือปฏิเสธ “ไม่มีอะไร ท่านเดินนำทางต่อไปเถอะ” พูดจบเจ้าตัวก็เร่งฝีเท้า ไปเดินเคียงข้างกับพ่อบ้านตงซวนพร้อมกับเริ่มซักถามถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงสิบกว่าปีที่ผ่านมา และอาจว่า คฤหาสน์หลังนี้ค่อนข้างกว้างขวาง ผู้คุ้มกันของนางค่อนข้างเป็นคนหลงทางง่าย นางจึงอยากได้แผนผังคฤหาสน์ตระกูลจางอย่างละเอียดสักหนึ่งชุด เพื่อให้เขาพกเวลาเดินไปไหนมาไหนจะได้หาทางกลับเรือนถูก ........................... (จบบทค่ะ) .............................. จากคุณ : w_panda เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 22:20:02

ความคิดเห็นที่ 3 พูดคุยกันก่อนจะจากไป น้องเกด: ขอบใจจ้าที่มาให้กำลังใจกันเป็นคนแรกเลยทีเดียว คุณ scottie: แหะๆ เรื่องนี้ตัวละครเยอะด้วยพี่ เพราะพล๊อตมันต้องใช้ตัวละครเยอะ ไม่รู้จะเลี่ยงยังไงเหมือนกัน เรื่องย่อหอมกลิ่นโบตั๋น ตามเสียงเรียกร้องค่ะ: หอมกลิ่นโบตั๋นคือเรื่องที่นางเอกคือกิรณา ย้อนอดีตไปในยุคที่เกิดเรื่องนี้แหละค่ะ แล้วบังเอิญไปหน้าตาเหมือนกับฮูหยินของแม่ทัพเว่ยเหยียนฟงซึ่งหนีตามชายชู้ไป ด้วยเหตุผลหลายๆ อย่างแม่ทัพเลยให้กิรณาอยู่ด้วย (เพราะคิดว่าเป็นฮุหยินตัวเอง) เพราะหมอที่มาตรวจบอกว่ากิรณาเป็นโรคความจำสับสน ทำให้แม่ทัพต้องตามน้ำโดยบอกว่าจ้างให้กิรณาแสดงตัวเป็นฮูหยินตัวเอง ส่วนกิรณาก็ต้องยอมรับข้อเสนอนี้ เพราะยังไม่รู้ว่าตัวเองจะเอาตัวรอดกับการหลงยุคยังไงเหมือนกัน เรื่องราวก็เกี่ยวข้องกับการก่อการกบฏแล้วในที่สุดทั้งสองคนก็ตกหลุมรักกัน เรื่องนี้เป็นเรื่องของเพื่อนพระเอกค่ะ เกิดเหตุการณ์ในเวลาใกล้เคียงกัน พื้นหลักของเรื่องเป็นการคลี่คลายปมการก่อกบฏของบรรดาองค์ชายเหมือนกัน คุณ friday story: ขอบคุณที่ช่วยบอกคำผิดและคำที่ถูกใ้ห้ค่ะ ชอบมาก เพราะบางคำคิดว่าตัวเองเขียนถูกแล้วก็ไม่ได้เปิดพจนานุกรมเหมือนกัน เลยผิดๆ ต่อไปเลย ส่วนที่ว่าไม่ได้อ่านหอมกลิ่นโบตั๋นนั่น อยากจะบอกว่า ดีค่ะ ชอบเหมือนกัน 5555 ความจริงเรื่องนี้หวังกลุ่มเป้าหมายทั้งสองกลุ่มเลย ทั้งคนที่เคยอ่านและคนที่ไม่เคยอ่านหอมกลิ่นโบตั๋นค่ะ จากคุณ : w_panda เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 23:01:50

ความคิดเห็นที่ 4 นึกเรื่องหอมกลิ่นโบตั๋นออกแล้ว เซียงซือโหมวก็มาเลาๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 20:28:30

ความคิดเห็นที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11030342/W11030342.html#1 ตอนต่อไป จากคุณ : w_panda เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 00:48:47